Δουλειά, βροχή και... Guinness

Το ταξίδι είχε προγραμματιστεί περίπου 2 μήνες πριν την αναχώρηση και είχε επαγγελματικό σκοπό. Προορισμός το Δουβλίνο, η πρωτεύουσα της Ιρλανδίας, μια πόλη που υπό άλλες συνθήκες δε θα ήταν στις πρώτες επιλογές μου. Λάθος!
Έτσι, από τη νέα βάση μου, στην ευρύτερη περιοχή Ruhr του κρατιδίου της Βόρειας Ρηνανίας Βεστφαλίας, οι φθηνότερες επιλογές ήταν δύο: Ryanair και Aer Lingus. Κέρδισε η δεύτερη, αν και λίγο ακριβότερη, λόγω αεροδρομίου (DUS) και επειδή δεν είχα ξαναταξιδέψει μαζί τους. Η φιλοσοφία παρόμοια: έξτρα χρέωση για αποσκευές, όριο μεγέθους-βάρους χειραποσκευών και φαγητό-ποτό επί πληρωμή. Τουλάχιστον αν έκανα check-in στο αεροδρόμιο δεν είχε επιπλέον χρέωση.

Έτσι λοιπόν:

DUS-DUB EI693

Αναχώρηση με το τρένο για το αεροδρόμιο, άφιξη στον υπεραστικό σταθμό του αεροδρομίου και με το Skytrain άφιξη στο terminal C.

Παρένθεση 1: Το DUS χωρίζεται στα terminals A, B, C, αλλά στην πραγματικότητα είναι ένα ενιαίο terminal και τα A, B, C αποτελούν piers τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με ένα κεντρικό τμήμα. Από το Α αναχωρούν οι πτήσεις των εταιρειών του ομίλου Lufthansa εντός και εκτός Schengen, από το Β όλες οι υπόλοιπες πτήσεις εντός Schengen και από το C όλες οι υπόλοιπες εκτός Schengen. Υπάρχουν 2 σταθμοί τρένων, ο μεγάλος που εξυπηρετεί πόλεις σχεδόν σε όλη τη Γερμανία αλλά και το Dusseldorf και ένας μικρότερος που εξυπηρετεί την πόλη του Dusseldorf και ορισμένα προάστια. Ο μικρός βρίσκεται στο υπόγειο του terminal και ο μεγάλος βρίσκεται περίπου στο κατώφλι του διαδρόμου 23L και συνδέεται με το terminal μέσω του skytrain, ενός monorail που κρέμεται περίπου 6-10 μέτρα πάνω από το έδαφος με δύο βαγόνια, το οποίο κινείται χωρίς οδηγό.

Άφιξη λοιπόν στο terminal C, παράδοση αποσκευής, έλεγχος χειραποσκευών, έλεγχος διαβατηρίων καθότι η Ιρλανδία είναι χώρα εκτός Schengen και χρόνος ελεύθερος για τον πρώτο καφέ της ημέρας και βόλτα στο χώρο.
Η κίνηση σχετικά φτωχή:
https://www.airliners.gr/gallery/display ... play_media
https://www.airliners.gr/gallery/display ... play_media (εδώ από κεκτημένη ταχύτητα, στη φωτογραφία έχω γράψει A330 ενώ πρόκειται για B767ER, όπως γράφω στα στοιχεία της φωτογραφίας. Δε φαίνεται να μπορώ να το διορθώσω, αν μπορεί ας το κάνει κάποιος mod).

Παρένθεση 2: Η Ιρλανδία είναι μία από τις 6 χώρες της Ε.Ε. που δεν ανήκουν στην περιοχή Schengen, οι άλλες είναι: Κύπρος, Ρουμανία, Βουλγαρία, Κροατία και Ηνωμένο Βασίλειο. Οι Ιρλανδοί ήθελαν αρχικά να ενταχθούν στην περιοχή αυτή, αλλά λόγω του γεγονότος ότι διατηρούν με το Η.Β. την Common Travel Area και έχουν ελεύθερη διακίνηση προσώπων, χωρίς διαβατήρια μεταξύ τους, αυτό θα έπρεπε να πάψει να ισχύει τη στιγμή που το Η.Β. επέλεξε να μην συμμετέχει στη συνθήκη Schengen και θεώρησαν ότι δε θα ήταν προς το συμφέρον της χώρας τους. Εξάλλου μοιράζονται χερσαία σύνορα, οπότε αυτό θα έκανε πιο δύσκολη την επικοινωνία των δύο κρατών.

Back to DUS: Λίγο μετά έκανε την εμφάνιση του το αεροσκάφος που θα μας πήγαινε στη χώρα της Guinness, των U2, του Rory Gallagher και άλλων, ένα Airbus A320, το EI-DEN

Τακτοποίηση στη θέση μου, στα αριστερά μία Etihad με το livery του Abu Dhabi, αναχώρηση on-time και το Dusseldorf με το Ρήνο στο πιάτο. Η πτήση διήρκεσε 1,5 ώρα χωρίς κάτι το ενδιαφέρον, snack και/ή ποτό ανύπαρκτο αν δεν πληρώσεις, οπότε άφιξη, σύντομη παραμονή στο immigration για τυπικό έλεγχο διαβατηρίων, παραλαβή αποσκευής και αναζήτηση του διώροφου Airlink 747 (τυχαίο το όνομα για τα 30' της διαδρομής μέχρι το κέντρο και το ξενοδοχείο μου.

Εκεί δυστυχώς έχασα τη στάση μου, οπότε αναγκάστηκα να περπατήσω με μια αποσκευή και ένα backpack για περίπου 800 m ως το ξενοδοχείο μου υπό βροχή, ενώ ο καιρός 10 λεπτά πριν ήταν απλά συννεφιασμένος.

συνεχίζεται...

Αφού τακτοποιήθηκα στο δωμάτιο, είχα λίγο χρόνο πριν με απασχολήσουν οι υποχρεώσεις που είχα, έτσι βγήκα στο κέντρο, όπου ήταν και το ξενοδοχείο, άρα είχα εύκολη πρόσβαση σχεδόν στα πάντα. Η βροχή είχε ήδη σταματήσει, αλλά για το υπόλοιπο της διαμονής μου, περίπου ανά 2-3 ώρες θα υπήρχε εναλλαγή ήλιου-βροχής-συννεφιάς. Δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστικό της χώρας, καθώς έμεινα μόλις 4 ημέρες, αλλά κάτι αντίστοιχο δεν υφίσταται π.χ. στη Γερμανία. Συνήθως θα υπάρχει ή το ένα ή το άλλο.
Πρώτη γνωριμία με έναν από τους κεντρικότερους δρόμους, την O' Connell street, στην οποία βρίσκονται πολλά εστιατόρια, καταστήματα τουριστικών ειδών κ.ά., το ταχυδρομείο, όπως και το Spire ένα άχαρο κατασκεύασμα ύψους 121 μέτρων ή αλλιώς Μνημείο του Φωτός ή όπως το αποκαλούν οι ντόπιοι "the Spike", το οποίο αντικατέστησε τη στήλη του Horatio Nelson που βρισκόταν στο σημείο μέχρι το 1966 οπότε και ανατινάχθηκε από τον IRA. Στο βορειότερο σημείο της O' Connell street υπάρχει ο Κήπος των Ηρώων ενώ στο νοτιότερο σημείο συναντά κανείς τον ποταμό Liffey που διασχίζει το Δουβλίνο από δυτικά προς ανατολικά. Εκεί υπάρχουν διάφορες γέφυρες ανά 100m περίπου με πιο χαρακτηριστικές την O' Connell bridge που αποτελεί βασικό κόμβο συγκοινωνιών και συνέχεια της O' Connell street προς τα νότια, την Samuel Beckett bridge που βρίσκεται περίπου 1km ανατολικά του κέντρου στα Docklands και αποτελεί -ακόμη ένα- έργο του Santiago Calatrava. Μια από τις παλαιότερες γέφυρες είναι η Ha'penny bridge, πεζογέφυρα, που ονομάζεται επίσημα Liffey bridge και βρίσκεται στο κέντρο ακριβώς δυτικότερα της O' Connell bridge. Η ονομασία Ha'penny προέρχεται από τα διόδια κόστους μισής πέννας που υπήρχαν παλαιότερα για τη διέλευση της.
Η συνέχεια της ημέρας, όπως και το επόμενο πρωινό με βρήκε σε δουλειά, οπότε επανέρχομαι την επoμένη το βράδυ με τη βόλτα με συναδέλφους στοTemple Bar, το οποίο ήταν σε απόσταση περιπάτου από την O' Connell street διασχίζοντας είτε την O' Connell bridge είτε τη Ha'penny bridge. Το Temple Bar αποτελεί περιοχή του κέντρου του Δουβλίνου νότια του Liffey και είναι το κέντρο της νυχτερινής ζωής γεμάτο κυρίως παραδοσιακές ιρλανδικές pubs, αλλά και ποικιλία άλλων εστιατορίων, cafes και bars.

Παρένθεση 3: Η Guinness είναι ασφαλώς η διασημότερη μπύρα που εξάγει η Ιρλανδία και ίσως το διασημότερο προϊόν της χώρας. Ωστόσο υπάρχουν πολλές εξίσου καλές μπύρες, οι οποίες είναι λιγότερο γνωστές και οι περισσότερες κυκλοφορούν μόνο στο νησί ή έστω και στη Μ. Βρετανία (π.χ. Murphy's, Kilkenny's, Smithwick's και άλλες). Τα βασικά τουριστικά προϊόντα που πουλάνε, εκτός από μουσεία κλπ. είναι το τριφύλλι, τα προβατάκια και η Guinness. Θα τα βρείτε σε διάφορες μορφές σε όλα τα τουριστικά μαγαζιά, όπως επίσης μέσα σε αυτά τα καταστήματα, θα υπάρχει πάντα ένα υποκατάστημα με αντικείμενα που αφορούν αποκλειστικά την Guinness. Θα επανέλθω, όμως, με το μουσείο της Guinness και την υπόλοιπη περιήγηση στη συνέχεια.

Η επόμενη μέρα ήταν αφιερωμένη αρχικά σε υποχρεώσεις και στη συνέχεια, είχα χρόνο να γυρίσω την πόλη. Έτσι κάνοντας μια βόλτα μέσα από το Temple Bar βρέθηκα αρχικά στο Trinity College, το παλαιότερο πανεπιστήμιο της Ιρλανδίας, στη βιβλιοθήκη του οποίου σώζεται το Book of Kells, μια μεταφορά των 4 Ευαγγελίων σε κείμενο, εικόνες και πίνακες από μοναχούς του νησιού. Στη συνέχεια η "θρησκευτική" περιήγηση συνεχίστηκε στον καθεδρικό του Αγίου Πατρικίου (ποιου άλλου, ο οποίος όμως δεν είναι ο μοναδικός καθώς υπάρχει και ο καθεδρικός Christ Church, ο οποίος είναι μεν μικρότερος, αλλά παλαιότερος και ο επίσημος καθεδρικός ναός του Δουβλίνου.
Συνέχισα περπατώντας προς το Guinness Storehouse (φώτο από το σημερινό εργοστάσιο), το οποίο, ομολογώ, παρά τις πινακίδες και το χάρτη που είχα μαζί μου, δυσκολεύτηκα να το βρω. Τελικά μπλέχτηκα σε κάτι στενά με μεγάλα κτίρια, που έμοιαζαν με αποθήκες και... ιδού. Το μουσείο αξίζει το χρόνο σας αν βρεθείτε στο Δουβλίνο, αλλά σίγουρα όχι τα χρήματα του. 16,5 ευρώ, ακόμα και με το pint Guinness που συμπεριλαμβάνεται στην τιμή, είναι πολλά. Μέσα παρουσιάζεται όλη η διαδικασία παραγωγής της μπύρας από την πρώτη ύλη μέχρι το ποτήρι. Στο τέλος της περιήγησης περνάς από ένα χώρο όπου υπάρχουν βαρέλια Guinness και κάνουλες όπως σε οποιοδήποτε bar και εκεί ένας από τους υπαλλήλους σου δείχνει πώς πρέπει να σερβίρεται η μπύρα στο ποτήρι. Τελειώνοντας σου δίνουν το pint που πολύ σωστά, σαν καλός εκπαιδευόμενος barman γέμισες και το οποίο μπορείς να το απολαύσεις στον 7ο όροφο στο Gravity Bar με θέα όλη την πόλη. Cheers!
Η συνέχεια με βρήκε στο St. Stephen's Green με το γλυπτό που είναι αφιερωμένο στη Μεγάλη Πείνα, κατά τη διάρκεια της οποίας πέθαναν περίπου 1 εκατομμύριο Ιρλανδοί και άλλοι τόσοι μετανάστευσαν, κυρίως στις Η.Π.Α., με αποτέλεσμα να μειωθεί ο πληθυσμός του νησιού κατά περίπου 20-25%. Υπάρχει ακόμα ένα εντυπωσιακότερο μνημείο για τον ίδιο λόγο, το οποίο όμως βρίσκεται στην όχθη του Liffey, περίπου μισό km ανατολικά από την O' Connell bridge.
Με τα πολλά βράδιασε, ώρα για φαγητό και ποτό με συναδέλφους για ακόμη μια φορά, αποχαιρετισμός και την επόμενη μέρα αναχώρηση.

Τελευταία μέρα, έχοντας λίγο χρόνο το πρωί πετάχτηκα μέχρι το Εθνικό Μουσείο της Ιρλανδίας, όπου η είσοδος είναι δωρεάν, και στο οποίο εκτίθενται ευρήματα από την Εποχή του Χαλκού έως και το 18ο-19ο αιώνα. Επίσης υπήρχε και μια μικρή έκθεση κυπριακών (!) αγγείων.
Στη συνέχεια πίσω στο ξενοδοχείο, check-out, λεωφορείο και άφιξη στο αεροδρόμιο. Η Aer Lingus επιχειρεί από το Terminal 2, που είναι το νεότερο terminal. Εξωτερικά και εσωτερικά είναι εξίσου όμορφο με τα ελληνικά αεροδρόμια. :twisted:

Παρένθεση 4: Στο terminal 2 βρίσκεται το ένα από τα 2 σημεία US Pre-Clearance που υπάρχουν στην Ευρώπη (το άλλο είναι στο Shannon). Σε αυτά γίνεται έλεγχος διαβατηρίων και χορήγηση βίζας/άδειας εισόδου στις Η.Π.Α. πριν την επιβίβαση στο αεροσκάφος που έχει προορισμό κάποιο αμερικανικό αεροδρόμιο. Έτσι οι επιβάτες γλιτώνουν την ουρά στο immigration κατά την άφιξη τους εκεί και πηγαίνουν κατευθείαν στην παραλαβή των αποσκευών. Ο έλεγχος εννοείται ότι γίνεται από αμερικανούς τελωνειακούς.

Επιστροφή στην πύλη αναχώρησης, επιβίβαση, αναχώρηση on-time. Κατά την τροχοδρόμηση πέτυχα το retro livery της Aer Lingus, καθώς και το εκπαιδευτικό 732 του αεροδρομίου. Ίδιο με το 732 της Αθήνας Η πτήση ήταν αδιάφορη, όπως και η πρώτη, άφιξη στο DUS, σύντομος έλεγχος διαβατηρίων, παραλαβή αποσκευών, τέλος ταξιδιού και επιστροφή στη ρουτίνα.

Το Δουβλίνο είναι ένας προορισμός city-break, ένα 3-4ήμερο είναι αρκετό για τα περισσότερα αξιοθέατα και αξίζει τον κόπο αν και outsider στις επιλογές των περισσότερων ταξιδιωτών. Επίσης οι τιμές είναι σε λογικά πλαίσια εκτός των ξενοδοχείων που είναι αρκετά ακριβά για όσα προσφέρουν. Δυστυχώς δεν είχα περισσότερο χρόνο να επισκεφθώ την επαρχία, για την οποία έχω ακούσει ότι αξίζει κανείς να διαθέσει μερικές ημέρες, όπως επίσης και για τη Β. Ιρλανδία. Οι άνθρωποι, αν και βορειοευρωπαίοι, μου φάνηκαν ιδιαίτερα φιλικοί, χαμογελαστοί και με συνήθειες που ταιριάζουν σε μεσογειακούς λαούς, π.χ. μιλάνε δυνατά, βγαίνουν έξω, η πόλη δεν άδειαζε με το κλείσιμο της αγοράς, σταματάνε με αναμμένα alarm σχεδόν οπουδήποτε, περνούν με κόκκινο (αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό, αλλά είναι περίεργο για βορειοευρωπαϊκό πληθυσμό ). Στην Ιρλανδία υπάρχουν 2 επίσημες γλώσσες, τα αγγλικά και τα ιρλανδικά. Ωστόσο η πλειοψηφία του πληθυσμού μιλά στην καθημερινότητα του αγγλικά (με προφορά που θυμίζει Β. Αγγλία - Σκωτία) και μόνο στο δυτικό τμήμα της χώρας επικρατούν τα ιρλανδικά. Η επικράτηση των αγγλικών έγινε στα χρόνια της αγγλικής κατοχής, οπότε και αποθαρρύνθηκε από τους κατακτητές η χρήση της τοπικής γλώσσας. Τα τελευταία χρόνια το ιρλανδικό κράτος κάνει προσπάθειες να υποστηρίξει περισσότερο τη χρήση της ιρλανδικής γλώσσας, αν και οι ντόπιοι και κυρίως οι νέοι προτιμούν να τη χρησιμοποιούν όταν ΔΕΝ θέλουν να τους καταλαβαίνουν όσοι βρίσκονται τριγύρω και πιθανόν να ακούνε. :shock: Αν με ρωτήσετε για τους U2, εκτός από τα Windmill Lane studios, δεν είδα πολλά πράγματα εκεί που να θυμίζουν ότι είναι γέννημα θρέμμα Ιρλανδίας. Όπως και να έχει συνιστώ ανεπιφύλακτα ένα weekend στο Δουβλίνο.