Πετάς τζιτζί με TG και PG (και με Aloha και με Hawaiian)

Σκληρά καθίσματα, ανύπαρκτα seat pitch, βαρετά κάτασπρα βαμμένα single-aisles και catering συνήθως για γέλια και για κλάματα. Αυτά στην Ευρώπη. Στην Ασία και τον Ειρηνικό, οι τοπικές πτήσεις είναι συνήθως ένας τελείως διαφορετικός κόσμος!

Οι πτήσεις αυτού του trip report έγιναν κάποια στιγμή τα τελευταία χρόνια. Πτήσεις μιας ώρας με 330 και 773 (!), προσωπικές οθόνες και αεροδρόμια-εξωτικούς παραδείσους είναι μερικά μόνο από αυτά που βλέπει κανείς στους τροπικούς, την ώρα που πηγαινοέρχονται οι δίσκοι με τους ανανάδες και ρέουν οι χυμοί παπάγιας. Φυσικά, μιλάμε για την Economy.

Κάνεις τόσες ώρες ταξίδι ως την Μπανγκόκ. Τι είναι να πεταχτείς και μέχρι Τσιάνγκ Μάι; Ένα τσιγάρο δρόμος. Αλλά αφού το κάπνισμα στα αεροπλάνα απαγορεύεται, πες πως είναι μια «papaya salad» δρόμος. Όπως και να το πεις, παίρνεις μία από τις δεκάδες καθημερινές πτήσεις, διαλέγεις τον τύπο του αεροσκάφους που προτιμάς (βγαίνει σε πολλά μεγέθη και χρώματα: Α320, Α330, Β772/773, Β744, Β787), πληρώνεις online 40 ευρώ και πετάς.

Thai Airways TG116, HS-TKE, B773, 58A
BKK 17:25 – CNX 18:35

Το gate ήταν τίγκα στον κόσμο. Είχα κάνει ηλεκτρονικό τσεκ-ιν από την προηγούμενη, οπότε και φαινόταν ήδη ότι η πτήση θα είχε λαό. Είχα καβατζώσει μια ωραία δυάδα, παρέδωσα βαλίτσα (με επιτρεπόμενο όριο 30 κιλών) σχεδόν οριακά πριν κλείσει το check-in κι έφυγα με τη μία για το γάτε Β2Β. Βρήκα κενό κάθισμα που δεν προοριζόταν για ηλικιωμένους, εγκύους, βουδιστές μοναχούς ή άλλες αδύναμες πληθυσμιακές ομάδες και χάζευα την αδυσώπητη παρέλαση των Τζάμπο της Thai στο φρεσκοβρεγμένο apron.

Το boarding ξεκίνησε κανένα μισάωρο πριν την STD. Το λεωφορειάκι μας έκανε ένα μικρό ramp tour κάτω απ’ τον πύργο του apron control, μόνο που δεν είδαμε και πολλά πράγματα, μιας και το μίγμα ζέστης-τρελής υγρασίας-δυνατού κλιματισμού θόλωσε τα τζάμια και έκανε τα Τζάμπο αόρατα. Τελικά καταλήξαμε σε μια ωραιότατη φυσούνα, οι πόρτες άνοιξαν, βγήκαμε στο ψιλόβροχο, ανεβήκαμε τις σκάλες ωσάν να ήμασταν πλήρωμα και στο πλατύσκαλο ως πιστοί και φιλότιμοι τουρίστες βρήκαμε και ευκαιρία για φωτογραφίες με την ουρά του 773 μας.

Το δε πραγματικό πλήρωμα μας υποδέχτηκε στην πόρτα μετά υποκλίσεως και γρήγορα γρήγορα μας προώθησε στα πολύχρωμα βάθη της καμπίνας, γιατί το 773 ήταν και γεμάτο απόψε. Για ποιον άλλο λόγο να το στείλεις σε πτήση μιας ώρας άλλωστε...

Η πρώτη εντύπωση για τα καθίσματα ευχάριστη: άνετα, με μαξιλαράκι μέσης, με ρυθμιζόμενο -αν και κάπως σκληρό- προσκέφαλο, με την προσωπική οθόνη (λίγο αργής απόκρισης, αλλά αυτό συγχωρείται), με υποπόδιο και χωρίς ενοχλητικό κουτί του IFE να σε εμποδίζει να απλωθείς. Στα θετικά επίσης το 3-3-3 και το ότι υπάρχουν πολλές διπλές θέσεις σε διάφορα σημεία. Ήμουν έτοιμος να φτάσω κάπως έτσι ως την Αυστραλία, αλλά μάλλον κανείς γύρω μου δε συμφωνούσε, οπότε και με προσγείωσε η ανακοίνωση του κάπταιν για τον καιρό στο CNX, που μας ανέμενε με 32 βαθμούς και συννεφιά. Φορτώνουμε βαλίτσες και φεύγουμε, μας υποσχέθηκε.

17:28 λοιπόν ασφαλίζονται γρήγορα τα πάντα, το safety demo παίζει στις οθόνες και ξεκινάει το πους μπακ, δίπλα από το 320 της Λάο και το JA834A της ΑΝΑ. Στο βάθος μια πράσινη κινέζικη που έβλεπα πρώτη φορά και γύρω γύρω παντού TG και PG. Η βροχή έχει σταματήσει, αρχίζουμε να τροχοδρομούμε και δεξιά ο ουρανός χρυσαφί απ’ το ηλιοβασίλεμα κι αριστερά πολύχρωμος απ’ το ουράνιο τόξο, τα δε σύννεφα να καθρεφτίζονται στις λιμνούλες του Σουβαρναμπούμι. Μόνο με μια λέξη περιγράφεται το σκηνικό: Μαγεία!

Ευθυγράμμιση με τον 01L και στις 17:50 επιτάχυνση και απογείωση, με όλη την πόλη πιάτο κάτω απ’ το φτερό του θηρίου. Άνοδος με τους ουρανοξύστες στο βάθος και το ηλιοβασίλεμα στον ορίζοντα. Περνάμε το χαμηλότερο στρώμα νεφών και με ελαφριά αριστερή στροφή παίρνουμε πορεία βόρεια. Το 773 σε άνοδο, στο βάθος ο ήλιος σε κάθοδο και όσο κατεβαίνει τόσο αυξάνεται το contrast και η εικόνα απ’ το παράθυρο γίνεται όλο και καλύτερη.

Το χάζι διακόπηκε απότομα μόλις άναψαν ξανά τα φώτα στην καμπίνα και άρχισε ο χορός του σέρβις. Σάντουιτς με τυρί και κοτόπουλο, χυμός ανανά και coffee-τι-coffee-τι σε δύο γύρους, για να μη μείνει κανείς παραπονεμένος. Το πλήρωμα πρέπει να πέρασε συνολικά 5-6 φορές από τον κάθε επιβάτη. Στο μεταξύ, στο IFE μπορούσες να δεις το πλήρες πρόγραμμα, μέχρι και να μάθεις μαγειρική...

Έξω ο ήλιος είχε σχεδόν δύσει για τα καλά, όταν το κόκπιτ μας έδωσε τα τελευταία στοιχεία καιρού για το CNX και αρχίσαμε την κάθοδο.

Καμιά 30αρια μίλια νότια το πλήρωμα έλεγξε την καμπίνα, ενώ το θηρίο μας συνέχιζε την κάθοδό του με τους δύο RR Trent ίσα που να ακούγονται πίσω από τις νότες ενός ταϊλανδού Χατζηνάσιου που έπαιζε όμποε στα ηχεία.

18:40, στην καμπίνα σκότος, από κάτω ένα γήπεδο γκολφ, ένας αυτοκινητόδρομος, η περίφραξη, το ανεμούριο, ελαφρύς άνεμος και μετά μια όχι τόσο απαλή αλλά ευχάριστη προσγείωση στον 18. Reverse, ευχαριστίες εκ μέρους της Thai, της Ασιάνα, της Όστριαν και της Σταρ Αλλάιανς γενικότερα και στάθμευση στο gate 7, δίπλα από το Β-5094. Αποβίβαση, η απαραίτητη φωτο στη φυσούνα, παραλαβή βαλίτσας από ιμάντα διαφορετικό από αυτόν που έδειχναν οι οθόνες και ταξί για την πόλη.
_________________________________________________________

(+) Διαρρύθμιση 3-3-3 στο 773, με αρκετές δυάδες.
(+) Εντυπωσιακό σέρβις για πτήση 50 λεπτών.
(+) Εντυπωσιακό αεροπλάνο για πτήση 50 λεπτών.
(+) Εξαιρετική τιμή.
(+) Πολύ ωραία καμπίνα!

(-) Ασήμαντα πράγματα, όπως ότι στο 777 της Thai δεν υπάρχουν αυτόνομες εξαγωγές αέρα για κάθε επιβάτη. Απλώς αυτό...

Φανταστείτε το Πουκέτ σαν τη Ρόδο: έχει παραλίες, βουνά και δάση, έχει ηλιοβασίλεμα (όπως κάθε τουριστικό νησί που σέβεται τον εαυτό του), δεν έχει μεσαιωνικό κάστρο και αντί για Greek lovers™ έχει τους αντίστοιχους Australian beer-lovers™.

Το πώς φτάσαμε ως εκεί, δεν έχει πολλή σημασία. Το θέμα είναι ότι εκεί κάτω υπήρχαν Τζάμπο ταϊλανδικά (σε πτήσεις εσωτερικού παρακαλώ) και ρώσικα, 767 ταϊλανδικά και πρώην ρώσικα, 757 (αυτά μόνο ρώσικα), καθώς και κάθε λογής MD-80, A320 και Β737, που ήταν βαμμένα. ΒΑΜΜΕΝΑ λέω, όχι άσπρα με δύο γραμμές-ντροπές του livery.

Bangkok Airways, PG256, HKT-USM, AT7, HS-PGG, κάποια χρόνια πριν.
STD 16:35 – STA 17:30

Ένα ζεστό μεσημέρι, που λέτε, μπήκαμε στο terminal του Phuket International, περάσαμε από τη σάλα του check-in και χωρίς βαλίτσες πια ανεβήκαμε στον επάνω όροφο. Κάναμε μια αναγνωριστική βόλτα και καταλήξαμε στο εστιατόριο της Thai για ένα λουκούλειο γεύμα, χαζεύοντας τα προαναφερθέντα Τζάμπο, όσο ψιλοκοβόταν το κοτοπουλάκι για το καλό gai pad med ma muang (μη φοβηθείτε να ανοίξετε τη φωτο, τρώγεται, δεν δαγκώνει).

Τρώγοντας λένε ότι έρχεται και η όρεξη, τρώγοντας κατέβαιναν και διάφορα πολύχρωμα jet και ελικοφόρα, μέχρι που στο βάθος προσγειώθηκε και το εξίσου πολύχρωμο δικό μας. Αφήσαμε, λοιπόν, το εστιατόριο της Thai, για να περάσουμε τον έλεγχο χειραποσκευών και να πάμε να τσιμπήσουμε κάτι στο lounge της PG.

[/παρέμβαση του Αεροπορικού Ψυχαναλυτή]
-Στο ποιο;
-Στο lounge της Bangkok Airways.
-Σας έδιναν lounge πετώντας με Ατάρι;
-Μα φυσικά. Η PG έχει δικό της lounge σε όλα τα αεροδρόμια της Ταϊλάνδης, για όλους τους επιβάτες της Οικονομικής θέσης.
[τέλος παρέμβασης. Ο ειδικός εδώ σκίζει τα πτυχία του./]

Εκεί καθίσαμε στις πολυθρόνες και τους καναπέδες, ξαναφάγαμε εκ του μπουφέως βεβαίως βεβαίως και όταν ήγγικεν η ώρα του αποχωρισμού, πήραμε το λεωφορειάκι από το gate και βγήκαμε στο Chang. Το οποίο στην Ταϊλάνδη είναι νησί και μάρκα μπύρας, αλλά σήμερα διαπιστώσαμε ότι είναι και αεροπλάνο, επισήμως γνωστό ως HS-PGG.

Οι ουρανοί σκοτείνιαζαν, οι Αυστραλοί beer-lovers™ είχαν καταλάβει κάποιες μπροστινές θέσεις (κοντά στους φοίνικες και τις καλύβες) και προς τα εκεί κατευθύνθηκαν και οι δύο τις παρέας μας, ενώ εγώ και ο κ. LEKPO είχαμε θέσεις προς τα μετόπισθεν κοντά στα πολύχρωμα ψάρια. Τίγκα το Ατάρι, το πλήρωμα αρχίζει να βγάζει το safety demo kit, οι Αυστραλοί τραγουδάνε, το -PGG αρχίζει την τροχοδρόμηση και λίγο μετά, περνώντας δίπλα από Α330 (Thai, Qatar & Thomas Cook), Β767 (Business Air) και B757 (Nordwind), απογειωνόμαστε (εδώ το video) και πάμε γι’ άλλες πολιτείες εξωτικές.

Στο σημείο αυτό να πούμε ότι για εμάς τους Έλληνες, κάθε πτήση με Ατάρι έχει και μια άλλη διάσταση. Δε γίνεται να ακούσεις το γνώριμο αυτό ήχο της έλικας και να μη σου έρθουν στο μυαλό ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης. Αλλά και τα άλλα θρυλικά ATR που όργωναν το Αιγαίο. Δεν ξέρω για τους υπόλοιπους συνταξιδιώτες μου σε εκείνο το σκέλος, αλλά προσωπικά ήμουν πολύ χαρούμενος όταν πατούσα το Continue στο site της Bangkok Airways, κλείνοντας εκείνο το εισιτήριο, όταν πια τα ελληνικά ATR ήταν ήδη παρελθόν.

Αλλά ας επανέλθουμε στην πτήση μας, που τώρα έσκιζε τους αιθέρες πάνω από διάφορους χαρακτηριστικούς ασβεστολιθικούς νησιωτικούς σχηματισμούς των θαλασσών στη νοτιοανατολική Ασία. Το παράθυρό μου βέβαια δεν το έλεγες και καινούργιο. Από την τελευταία φορά που συντηρήθηκε, μάλλον το είχαν περιλάβει τα τέρατα της Ασίας, μυθικά πλάσματα με δόντια πιράνχας και νύχια γατόπαρδου, τα οποία κλειδώνονται τα βράδια μέσα σε αθώα ATR και βανδαλίζουν τα ωραία του παράθυρα. Οι θρύλοι της Ασίας, όμως, ξεχάστηκαν αυτομάτως, όταν στην καμπίνα άρχισε να σερβίρεται το γεύμα.

[/Δεύτερη παρέμβαση του Αεροπορικού Ψυχαναλυτή]
-Το ποιο;
-Καλά, εσύ δεν έσκισες το πτυχίο σου πριν λίγο;
-Έχω ακόμη το μεταπτυχιακό.
-Ναι, το γεύμα, είπα.
[ετοιμάζεται να σκίσει και το μεταπτυχιακό και τον συγκρατώ μετά βίας, γιατί τον χρειάζομαι και σε επόμενο trip report./]

Το χάρτινο κουτάκι, λoιπόν, μας προτρέπει στη μία ώρα της πτήσης να «Feel Unique» και ανοίγοντάς το, είναι αδύνατο να μην εντυπωσιαστούμε, εγώ, ο LEKPO πίσω μου, όσο και μια γαλλίδα Veronique στα δεξιά μου. Σάντουιτς, εξωτικά φρούτα, χυμοί και γλυκάκι, που η Veronique feeling unique είχε να δει από τότε που πέταξε υπερατλαντικό με γαλλικό τζαμποτσάρτερ και άλλους τετρακόσιους πακτωμένους συμπατριώτες της.

Όλα αυτά, βέβαια, ίσως και να ήταν ένα ευχάριστο distraction, που το συνειδητοποιήσαμε μόλις από τα ηχεία ακούσαμε τη φωνή του κάπταιν.

Απ' έξω ήταν μια συννεφιασμένη Δευτέρα και ήλιος φάνηκε για λίγο μόνο αφότου πετούσαμε ήδη κανένα 40λεπτο. Στο έδαφος, όμως, έριχνε παπάδες. Και οι κύκλοι που κάναμε στον αέρα δεν ήταν για να χωνέψουμε καλύτερα τον άμπακο που είχαμε καταβροχθίσει τις τελευταίες ώρες, αλλά για να δούμε αν η φύση θα μας επιτρέψει να προσγειωθούμε στο USM ή αν θα γυρίσουμε πίσω στο HKT. Για την ιστορία, δείτε και θαυμάστε METAR στον προορισμό μας:

07010G20KT 4000N FEW018CB SCT020 BKN300 29/24 Q1008 CB OVER AD
(κοινώς, ριπές ανέμου με ταχύτητα 20 κόμβους, ορατότητα 4χλμ και Cumulonimbus κατσικωμένο πάνω απ’ το αεροδρόμιο με βάση στα 1800 πόδια).

Ο LEKPO κι εγώ ήμασταν, δυστυχώς, μεταξύ των καλά πληροφορημένων. Ξέραμε -δυστυχώς επαναλαμβάνω- ότι μερικά χρόνια πριν ένα εξίσου ωραίο Ατάρι της PG προσγειωνόταν με εξίσου άθλιο καιρό στο USM, μόνο που βγήκε απ’ το διάδρομο και έγινε ένα με τον πύργο (βλέπε εδώ). Ξανακοιτάξαμε την κάρτα με τα σωστικά, μετρήσαμε σειρές μέχρι την κοντινότερη έξοδο που ήταν πίσω μας και στο ενδιάμεσο ο κάπταιν επανήλθε λέγοντας ότι τελικά θα προσπαθήσουμε να προσγειωθούμε. Οι Αυστραλοί μπροστά εξακολουθούσαν τα τραγούδια (κάπου εκεί βγήκε στη σύγχρονη ελληνική αργκό η φράση «καλά, εσύ τραγούδα»).

Έτσι, αρχίσαμε την κάθοδο, βλέπαμε πια μόνο θάλασσα, λίγο μετά μερικές πράσινες άκρες του νησιού, resorts και σκοτεινές παραλίες, μετά έναν βούδα και δευτερόλεπτα αργότερα αγγίξαμε και επιβραδύναμε κανονικά στον 17 (εδώ και το σχετικό video). Το METAR ήταν ήδη πιο αισιόδοξο:

17010KT 7000 FEW018CB SCT020 BKN300 26/25 Q1008 CB NE
(άνεμος στους 10 κόμβους χωρίς ριπές, ορατότητα 7χλμ και το CB στα νοτιοανατολικά).

Η καμπίνα χειροκρότησε, οι σφυγμοί έπεσαν, κάναμε backtrack επί του διαδρόμου και σταματήσαμε σε μια πολύ ωραία θέση, δίπλα σε πολύ ωραία λεωφορειάκια, για να πάμε στο επίσης πολύ ωραίο terminal, αποχαιρετώντας το γερό σκαρί του -PGG. Βρεθήκαμε ξανά με τους άλλους δύο της παρέας μας που κάθονταν μακριά από εμάς και κοντά στους πιωμένους, και μόλις τσούλησαν οι πρώτες βαλίτσες, οι ουρανοί ξαναάνοιξαν και τα missed approaches ξαναάρχισαν.
_______________________________________________________

Στον Αεροπορικό Ψυχαναλυτή.
-Θα ξαναπέταγες με PG για USM;
-Βρε καλώς τον... Ξαναπέταξα, αλλά με άλλο τύπο.

-Ξαναπέταξες :shock: ;;;
-Σε αυτό το τριπ ρηπόρτ με έχετε μπερδέψει, γιατρέ μου. Μου φαίνεται ότι έχετε γίνει χειρότερος από μένα. Υπομονή για τη συνέχεια.

Τι μου θύμισες τώρα...

Και να μην ξεχάσουμε το πρόσχαρο πλήρωμα που φωτογραφήθηκε μαζί μας στο τέλος.

Νωρίτερα απο δέκα μέρες για το επόμενο σκέλος, παρακαλώ! (Ειπε αυτός που ειναι ακομα στο ...Άμστερνταμ)

Ωραία βίντεο.

Κάποια στιγμή πρέπει κι εγώ να δώσω ένα ATH-LHR-HKG-LHR-ATH με BA 763/380/380/320...

Η συνέχεια γράφεται ήδη! Σε άλλο trip report, πάντως, κι εγώ βρίσκομαι ακόμα (νομίζω) στη Ζυρίχη...

Τα αεροδρόμια της Ταϊλάνδης χωρίζονται βασικά σε δυο κατηγορίες: τα κρατικά της ΑΟΤ και τα ιδιωτικά της Bangkok Airways. Το Chiang Mai International (CNX) ανήκει στα πρώτα και είναι σε γενικές γραμμές απλό και εξυπηρετικό. Η ιδιαιτερότητά του μάλιστα σε σχέση με τα υπόλοιπα είναι ότι υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος κυλάει στα ρολόγια του με έναν ολόδικό του τρόπο, για την ακρίβεια μέχρι και εννέα λεπτά γρηγορότερα από ότι στον υπόλοιπο πλανήτη.

Εντός του terminal, η Air Asia ισχυριζόταν ότι “now everyone can fly”, η Nok είχε ένα πολύ εντυπωσιακό sales desk με πρόσοψη-διαφημιστικό ταμπλό που άλλαζε συνεχώς εικόνες για να καταλήξει να υπόσχεται “we fly smiles”, η δε Thai είχε ένα τεράστιο γωνιακό αυστηρό sales desk με τέσσερεις υπαλλήλους και κανέναν πελάτη εκείνη την ώρα.

Η PG πάλι έχει από CNX 7 πτήσεις την ημέρα για ΒΚΚ, από μια για Σαμούι (USM) και Πουκέτ (HKT) συν μερικές ακόμα για άλλους προορισμούς εκεί τριγύρω. Τέσσερα check-in counters -άδεια εκείνη την ώρα- μας ορκίζονταν "we treat you like an angel" και, για του λόγου το αληθές, μετά την παράδοση της βαλίτσας, μας πρότειναν μια θέση στο ειδικό lounge της εταιρίας για τους επιβάτες της Οικονομικής θέσης. Σε περίπτωση που δε διαβάσατε το προηγούμενο trip report για την PG, το επαναλαμβάνω: Ναι, ναι, το lounge της γνωστής και πολυταξιδεμένης μας Economy!!!

Ανεβαίνεις, λοιπόν, στον πάνω όροφο του τέρμιναλ, περνάς το εστιατόριο της Thai (κι εδώ παρόν όπως και στο HKT), τις βιτρίνες με τα κοσμήματα της Thai (!), τα υπόλοιπα καταστήματα ρούχων και σουβενίρ, στρίβεις δεξιά στην Ερμού, περνάς το κατάστημα που προσφέρει ταϊλανδέζικο μασάζ και το lounge είναι μπροστά σου. Σε καλωσορίζουν τα κορίτσια της PG, σου προσφέρουν κωδικό για το wifi, διαλέγεις πολυθρόνα και απολαμβάνεις: εφημερίδες, υπολογιστές, καφέ (6 ειδών), τσάι, μπουφέ με πίτες, κέικ, ποπ κορν, γλυκά τυλιγμένα σε μπανανόφυλλα, ποτάμια με μέλι και βουνά από ρύζι. Και για να μην χάσεις την πτήση μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, την κατάλληλη στιγμή τα κορίτσια της PG περνούν γύρω γύρω με τη σχετική ταμπελίτσα και σε φωνάζουν για επιβίβαση. Στην εύλογη απορία «και στην Μπίζνες, δηλαδή, τι γίνεται;», δεν έχω απάντηση, γιατί για εκείνους υπάρχει ξεχωριστό lounge. Εκεί, λογικά, σου προσφέρουν δωρεάν μασάζ ή/και μαθήματα Muay Thai, την ώρα που σε ταΐζουν οι σεφ στο στόμα και σου ράβουν και κάνα-δυο κοστούμια, έτσι για να περνά η ώρα και να μη βαριέσαι... Αρκετά με το άραγμα όμως. Ας πάμε στο gate 8, να δούμε τι μας περιμένει.

Bangkok Airways PG 242, HS-PPB (εδώ στη φυσούνα του), A319, 23A
CNX 12:50 - USM 14:35

Το μπόρντινγκ στην Asia's boutique airline ξεκίνησε στην ώρα του. Το πλήρωμα καμπίνας της Asia's boutique airline μας υποδέθηκε, μας έδειξε τη θέση μας, μας κέρασε αρωματικό μαντηλάκι και στις 12:48 αρχίσαμε το πούσμπακ. Το πλήρωμα της Asia’s boutique airline ξεκίνησε την επίδειξη σωστικών, ενώ στο Α319 της Asia’s boutique airline άρχισαμε την τροχοδρόμηση για τον 36 (που μάλλον δεν ανήκει κι αυτός στην Asia’s boutique airline, γιατί σίγουρα θα μας το έλεγαν σε κάποια ανακοίνωση, μήπως και μας διαφύγει). Περάσαμε δίπλα από το 330 της Thai, τα 320 της Air Asia, τα 737 της Νοκ, της Lion και της Αιρ Τσάινα, ένα ταϊλανδέζικο 321 (HS-RCC) που έβλεπα για πρώτη φορά, καθώς και το ροζ πύργο του CNX.

Στο κατώφλι του 36 είχε άπνοια. Οι μανέτες σπρώχθηκαν για άλλη μία φορά εμπρός, το Αιρμπάς επιτάχυνε, οι νόμοι της κλασικής φυσικής δούλεψαν και λίγο μετά ήμασταν ξανά στον αέρα. Στα αριστερά μας το καταπράσινο Doi Suthep και στο βάθος στα νοτιοδυτικά μας το Doi Inthanon με την ψηλότερη κορυφή της χώρας. Δεξιά στροφή με πορεία νότια και από κάτω μας η πόλη του Τσιάνγκ Μάι πιάτο.

Επίσης, διάσπαρτες λίμνες ξεπηδούσαν μέσα στο καταπράσινο τοπίο και στην κρυστάλλινη επιφάνειά τους καθρεφτίζονταν τα ελάχιστα συννεφάκια που σκίαζαν πού και πού το υπέροχο τοπίο. Αθώα μικρά στρουμφάκια που είχαν στο μεταξύ τρυπώσει εδώ και κάποια χρόνια σε ένα αμπάρι της Sabena και μετακόμισαν στη νοτιοανατολική Ασία, μάζευαν ανανάδες και τσουλούσαν στο έδαφος καρύδες στο τροπικό δάσος, έχοντας ξεφύγει για πάντα από τον κακό ευρωπαίο Δρακουμέλ, την ώρα που το Α319 μας περνούσε από πάνω τους. Μην με παρεξηγήσετε, επηρεάστηκα από τις πενήντα αποχρώσεις του μπλε που έβλεπα παντού, στο check-in, στο lounge, στις στολές, στην καμπίνα, τόσο που σκεφτόμουν ότι η PG θα έπρεπε να είναι ο επίσημος αερομεταφορέας του Στρουμφοχωριού...

Αλλά ας επανέλθουμε στην πραγματικότητα. Μιάμιση ώρα αναμενόταν να διαρκέσει η πτήση σήμερα, σύμφωνα με τον κάπταιν, με μερικές αναταράξεις κατά διαστήματα και στον προορισμό μας να μας περιμένει βροχή και 27 βαθμοί Κελσίου.

Κάπου εκεί άρχισε και το σέρβις. Πιάτο το Τσιάνγκ Μάι από κάτω, πιάτο με ψάρι ή παπάκι και μαύρα ζυμαρικά στην καμπίνα, που καταβροχθίστηκε πάραυτα. Το σέρβις συνεχιζόταν ακάθεκτο και μία ώρα μετά την απογείωση πιάσαμε θάλασσα, συνεχίζοντας για το νότο.

Λίγο μετά τις 2, τα σύννεφα πύκνωναν πάνω από τον Κόλπο της Ταϊλάνδης κι εμείς ξεκινούσαμε κάθοδο. Τα πέντε μέλη του πληρώματος έλεγξαν την καμπίνα 3-4 φορές, τα φλαπς κατέβηκαν, το νησί φάνηκε, στα αριστερά μας βλέπαμε τις γνωστές από το προηγούμενο trip report παραλίες, τα resorts και τους βούδες, έξω έριχνε -και πάλι- τουλούμια και στις 14:20 προσγείωση και reverse στο υγρό USM, με καμιά 15αριά πυροσβέστες παρατεταγμένους μπροστά από τα οχήματά τους.

Τροχοδρόμηση και 14:25 ακριβώς ήμασταν στο stand, όπου και κατέφθασαν ευθύς αμέσως τα γνωστά πολύχρωμα -και πάλι με τους μουσαμάδες κατεβασμένους- λεωφορειάκια για να μας μεταφέρουν στο τέρμιναλ.

Πού είχαμε μείνει; Α, ναι. Στα εξωτικά δάση του Σαμούι.

Ο ήλιος, λοιπόν, εισχωρούσε απαλά από το άνοιγμα της οροφής και έλουζε γενναιόδωρα με φως τις μπαμπού πολυθρόνες, τους καναπέδες και τις ξαπλώστρες. Τα χρυσόψαρα κολυμπούσαν νωχελικά στις λιμνούλες ανάμεσα στα νούφαρα, παρέες έκαναν πικ νικ στο γκαζόν και τους αναπαυτικούς ξύλινους πάγκους, ενώ πιο κει ο κηπουρός φρόντιζε τους κήπους.

Ένα 734 της Thai έσπασε την ηρεμία, ακολουθούμενο από ένα Αιρμπάς της Bangkok Airways κι άλλο ένα της Silk Air. Πού ήμασταν; Στο αεροδρόμιο. Για την ακρίβεια, ΜΕΣΑ στο αεροδρόμιο. Στο USM, σε ένα από τα ομορφότερα -χωρίς υπερβολή- αεροδρόμια του πλανήτη.

Σε άλλα αεροδρόμια υπάρχουν gates, σε άλλα υπάρχουν γάτες, εδώ δεν υπάρχει τίποτε από τα δύο: μόνο καλύβες, χρυσόψαρα, άντε ίσως και γατόψαρα. Περνάς τον έλεγχο χειραποσκευών και μπροστά σου περνάει το ποταμάκι με τα γατόψαρα. Πας προς νερού σου και συναντάς ενυδρεία με χρυσόψαρα. Ψάχνεις το gate και βρίσκεσαι κάτω από μια ξύλινη καλύβα με σεζ λονγκ και έπιπλα παραλίας. Πείνασες; Κάνεις δυο βήματα μέχρι τη διπλανή καλύβα που στεγάζει τον μπουφέ με τους χυμούς παπάγιας. Δεν έχεις προβλήματα σε αυτό το αεροδρόμιο! Ξαπλώνεις μπροστά στο διάδρομο, ακουμπάς το πιατάκι στο τραπεζάκι σου, απολαμβάνεις τον εξωτικό χυμό σου και σε δροσίζει φυσικά το τροπικό αεράκι. Το μόνο που σε κάνει να συνειδητοποιείς πού (ή και ποιός) είσαι, είναι ότι -αντί να βουτήξεις σε μια πισίνα- έρχεται το λεωφορειάκι αυτού του resort-αεροδρομίου και σε οδηγεί στο αεροπλάνο σου.

Bangkok Airways, PG126, A319, HS-PPA, 19F
USM 09:15 – BKK 10:20

Ρέοντας ο χυμός από lemongrass και χαζεύοντας τις από-/προσγειώσεις στο διάδρομο, ήρθε η ώρα να φύγουμε. Δηλαδή κάποιος να μας ελέγξει το boarding pass, κάποιος να μας δείξει την πόρτα του λεωφορείου και κάποιος να ανοίξει την ίδια πόρτα μόλις φτάσουμε στο αεροπλάνο. Πόσοι άνθρωποι νομίζετε ότι χρειάζονται γι’ αυτό; Τρεις; Όχι όχι όχι… Χρειάζονται καμιά εικοσαριά.

Από τα 4-5 κορίτσια του gate, η μία περιφερόταν ανάμεσά μας, κρατώντας μια ταμπέλα, που μας υπενθύμιζε ότι ήταν η ώρα για επιβίβαση αυτών που κάθονταν πίσω. Η δεύτερη έλεγχε ότι όσοι ήμασταν στην ουρά είχαμε όντως θέσεις πίσω. Φτάνοντας στο λεωφορειάκι, κανα-δυο άλλοι μας έδιναν κατευθύνσεις πού να καθίσουμε. Σε κάθε σκάλα του αεροσκάφους υπήρχε άλλο ένα άτομο να επιβλέπει την επιβίβαση, ενώ κάτω από τη σκιά των φτερών καμια 20αριά μασκοφόροι μαχητές εδάφους περίμεναν υπομονετικά να τελειώσουμε με τις φωτογραφίσεις και να μας κλείσουν για να φύγουμε.

Εν τέλει επιβιβαζόμαστε, το Αιρμπάς γεμάτο, χαιρετιόμαστε, καθόμαστε, παίρνουμε μαντηλάκι και εντός 15 λεπτών από την έναρξη της επιβίβασης κάνουμε ήδη pushback από το stand 7 με μέτωπο νότια.

Safety demo από το πλήρωμα κατά την τροχοδρόμηση δίπλα από τον πύργο, τον πυροσβεστικό σταθμό και το χρυσό βούδα του USM, line up στο διάδρομο 35 και λίγο μετά επιτάχυνση και απογείωση αρχικά προς το βορρά, με τις μισές παραλίες του νησιού στα δεξιά μας.

Λίγο μετά, δεξιά στροφή, σβήνει το προσδεθείτε και αρχίζει ο αγώνας δρόμου για το σέρβις στην καμπίνα. Σε μια πτήση διάρκειας 45 λεπτών, πέντε μέλη του πληρώματος προσφέρουν δίσκο φαγητού και στη συνέχεια περνούν πέντε (ναι, ΠΕΝΤΕ!) φορές, διαδοχικά με καφέ, τσάι, χυμό, νερό και ξανά καφέ-τσάι μήπως και ξέφυγε κανείς ανικανοποίητος. Εντάξει, τα νουντλς με καυτερό κόκκινο τσίλι δεν είναι και ιδανικό πρωινό για έναν ευρωπαίο, αλλά αυτό δε με εμπόδισε να καθαρίσω το πιάτο για άλλη μια φορά στην ιστορία του αεροπορικού μας γένους. Την ίδια στιγμή, οι οθόνες του IFE έδειχναν διαφημίσεις για γυμναστήρια κι εμπορικά κέντρα στην Μπανγκόκ και βίντεο με το τελευταίο σπέσιαλ λίβερι της PG.

Κάπου στο ενδιάμεσο, πετώντας πάνω από τον κόλπο της Ταϋλάνδης και τρωγοπίνοντας ωσάν βασιλείς του Σιάμ στα 30.000 πόδια, μας χαιρέτησε σύντομα και ο κάπταιν με τον καιρό στο Suvarnabhumi και άλλα σχετικά.

Λίγο μετά άρχισε και η κάθοδος. Το πλήρωμα ξαναπέρασε 3-4 φορές για να μας ασφαλίσει, τα φλαπς κατέβηκαν, τα ηχεία ήχησαν cabin crew seats for landing, η στεριά φάνηκε, στα ηχεία άρχισε να παίζει σοφτ ταϋλανδέζικη ποπ και αφού πετάξαμε πάνω από λίμνες, ποτάμια, παραπόταμους και πολυώροφους αυτοκινητόδρομους, αγγίξαμε απαλά τον 01R της ΒΚΚ. Η ώρα ήταν 10:52, spoilers και φρένα έκαναν το καθήκον τους και σε πέντε λεπτά, αφού περάσαμε δίπλα από τη μισή Thai (Α330, Β772, Τζάμπο και ένα stored AB6), σταθμεύσαμε στη γωνία της PG, δίπλα στο HS-PGW, το special βαμμένο A320 προς τιμήν του Σαμούι, που όμως δε θα κατέβει ποτέ στο αεροδρόμιο του νησιού αυτού, γιατί εκεί πάνε μέχρι Α319. Τρία-τέσσερα Ατάρια διαφόρων χρωμάτων, ονομάτων κι αποχρώσεων ήταν επίσης αραγμένα παραδίπλα.

Το λεωφορειάκι με τα σκούρα τζάμια μάς πέρασε γρήγορα, αλλά βασανιστικά, κάτω από τον πύργο του east apron control, δίπλα από ένα Α310 της Μαχαν, ένα 320 της Μυανμάρ Ιντερνάσιοναλ, ένα Α330 της Ομάν, ένα σπέσιαλ Τζάμπο της China Airlines, δυο 787 (ΑΝΑ και Norwegian), ένα χαλασμένο 752 της UTAir και κάτι άλλα αδιάφορα (340 της Swiss, μια ΤΚ που βρίσκεται εκνευριστικά παντού κλπ). Πάρτε μια ιδέα εδώ. Παραλαβή βαλίτσας δίπλα από τους εσωτερικούς κήπους του Σουβαρναμπουμίου και βουρ για την επόμενη πτήση!
_________________________________________________________________

(+) Το αεροδρόμιο του Σαμούι είναι άνετα στα 10 πράγματα που πρέπει να δει κάθε εν ζωή aviation enthusiast!
(+) Το εντυπωσιακό σέρβις για 45 λεπτά πτήσης
(+) Στο check-in του USM το προσωπικό της PG προσφέρεται να σας κάνει through check-in για πολλές αεροπορικές εταιρίες μέσω ΒΚΚ, ακόμη κι αν δεν έχετε ενιαίο εισιτήριο από το USM μέχρι τον τελικό προορισμό σας.

(-) Στο USM παίζει να λείπουν μερικά μέτρα περίφραξης, η PG είχε ήδη στην πρόσφατη ιστορία της δυο ατυχήματα, αλλά αυτά ας μείνουν μεταξύ μας...
_________________________________________________________________

Extra bonus: η εμπειρία να οδηγείς μέσα από το αεροδρόμιο του Σαμούι για να διασχίσεις έναν δρόμο. Στο πρώτο φυλάκιο σου ανοίγουν την μπάρα αφού συνεννοηθούν με τον Πύργο ότι δεν υπάρχει κάποια κίνηση, οδηγείς στο χωματόδρομο με το κατώφλι του διαδρόμου σχεδόν δίπλα σου, φτάνεις στο φυλάκιο στο άλλο άκρο, περνάς και συνεχίζεις την πορεία σου για το terminal.

[Αεροπορικό ψυχαναλυτή δεν έχει σε αυτό το σκέλος. Τον άφησα σε μια παραλία να κάνει πρωινό τζόκινγκ πριν την προπόνηση του Muay Thai, για να του φύγουν τα νεύρα και να ξαναγίνει επιστήμονας…]

Ξύπνησα ιδρωμένος. Μια ασιατική τίγρη με κυνηγούσε δίπλα στο ποτάμι την ώρα που προσπαθούσα να φάω μια πλαστική πιρουνιά κοτόπουλο με μια άγνωστη κολλώδη σάλτσα. Κι αυτό γιατί είχα -λέει- πληρώσει μόνο 85 ευρώ. Είχε έρθει η ώρα για άλλη μία συνεδρία.

- Θέλω να πάμε πίσω στη Σιγκαπούρη.
- Ντόκτορ, γυρίσατε; Και τα πτυχία σας που σκίσατε;
- Πήρα καινούργια. Και τώρα πες μου, με τι είχες πετάξει στη Σιγκαπούρη;
- Κοιτάξτε, ήταν μια στιγμή αδυναμίας.
- Ώστε πέταξες με low-cost λοιπόν;
- Πώς το καταλάβατε; Να, κοιτάξτε, τα λεφτά τελείωναν και μπήκα σε μία Tiger.
- Το είχα φανταστεί! Μίλησέ μου γι’ αυτή την πτήση...

Tiger Airways TR2107, 9V-TAQ, A320, 15F, λίγα χρόνια πριν
BKK 14:40 – SIN 18:20

Από το check-in δε θυμάμαι πολλά. Μόνο ότι ο LEKPO είχε προσπαθήσει να το κάνει ηλεκτρονικά από το προηγούμενο βράδυ με το δικό του -πιο smart από το δικό μου- smartphone, για να διαπιστώσουμε και οι δύο έκπληκτοι ότι η Tiger δεν προσέφερε τότε δυνατότητα για web check-in!

Θυμάμαι, επίσης, ότι είχαμε προπληρώσει από μία βαλίτσα ο καθένας, ήδη τρεις μήνες πριν την πτήση, οπότε και κλείσαμε το εισιτήριο. Το check-in στο αεροδρόμιο πρέπει να ήταν αδιάφορο, γιατί όσο κι αν ψάχνω να βρω τις συνάψεις, η πληροφορία έχει καταχωρηθεί τόσο βαθιά στον εγκέφαλό μου, που οι διαδρομές για να την ανακτήσω έχουν στρωθεί με σκόνη...

Μπαίνοντας airside στο Σουβαρναμπούμι, ανεβήκαμε ορόφους, κατεβήκαμε ορόφους και κάποια στιγμή ήρθαμε αντιμέτωποι με μυθικές μορφές που πάλευαν με χρυσά τέρατα, ενώ στο βάθος άλλοι επιβάτες έρχονταν αντιμέτωποι με τις χρυσές βιτρίνες του Gucci.

Χωριστήκαμε με τους άλλους δύο της παρέας που θα έπαιρναν διαφορετική πτήση, μια Jetstar, για τον ίδιο προορισμό και αρχίσαμε την εξερεύνηση. Περπατήσαμε κάθε σπιθαμή σε όλα τα piers, βγάλαμε χιλιοφωτογραφημένα σημεία του τέρμιναλ και στη συνέχεια, κατευθυνθήκαμε προς τα gate-κατάρτια, με τελικό σταθμό το D1. Εκεί μόλις έκανε pushback μια Jetstar, που με έκπληξη διαπιστώσαμε ότι ήταν εκείνη που ήδη μετέφερε τους άλλους δύο της παρέας μας. Κατεβήκαμε λοιπόν κι εμείς στο ίδιο gate, δείξαμε boarding pass, μας μάντρωσαν και περιμέναμε, όσο στην πίστα έκαναν και πάλι παρέλαση τα Τζάμπο, τα ίδια που είχαμε χαζέψει λίγη ώρα πριν στο observation deck του επάνω ορόφου. Λίγο μετά έσκασε μύτη και ο δικός μας τίγρης, το 9V-TAQ. Στο βρεφικής -τότε- ηλικίας Airbusάκι μπήκαν chocks, μπήκαν κώνοι, μπήκε φυσούνα, βγήκαν επιβάτες, βγήκαν βαλίτσες, μπήκε καύσιμο, μπήκαν άλλες βαλίτσες και, τέλος, μπήκαμε κι εμείς.

Η καμπίνα ήταν σκουρόχρωμη, τα κορίτσια ήταν κίτρινα από τις στολές τους και έδειχναν εξαντλημένα ίσως από τις βάρδιές τους κι όλα αυτά ήταν ένα καλό κίνητρο να στρέψουμε την προσοχή μας αλλού: στην κάρτα με τα σωστικά αφενός και στη θέα από το παράθυρο αφετέρου.

Οπισθωθηθήκαμε ακριβώς στην ώρα μας και τροχοδρομούσαμε δίπλα από τα ταϊλανδέζικα Τζάμπο, συναντήσαμε διάφορους γειτόνους μας απ’ τη Σταρ Αλλάιανς, που άλλος για Κάιρο τράβηξε πήγε κι άλλος για Κοπεγχάγη κι άλλος στης Nordwind τα 767 καύσιμο και κοντέινερ πίνει.

Φτάνοντας στον 01L, ευθυγραμμιστήκαμε, οι κινητήρες μας πήραν θάρρος, ξορκίσαμε όλα τα κακά πνεύματα που υποτίθεται ότι ζουν στο VTBS και για άλλη μία φορά απογειωθήκαμε. Πριν ακόμη σηκωθούν οι τροχοί, έρχονταν απανωτά τα σποττερικά σοκ έξω από το παράθυρο, με 767 της Ethiopian και της S7 δίπλα στο ακροπτερύγιό μας. Κίτρινο το ακροπτερύγιο, κίτρινοι κι εμείς που δεν τα είχαμε πάρει χαμπάρι τόση ώρα στο έδαφος.

Από κάτω μας η βιομηχανική Μπανγκόκ, δεξιά στροφή, από πάνω μας μια TG που πήγαινε για προσγείωση κι εμείς συνεχίζουμε με άλλη μια δεξιά στροφή και πορεία για το Νότο.

Κι ύστερα ήρθαν οι μέλισσες, δηλαδή το κιτρινοφορεμένο πλήρωμα μέσα στη μαυριδερή καμπίνα, να μας προσφέρουν τη δυνατότητα να αυξήσουμε το revenue per pax για την εταιρία, ζητώντας μας ζεστό χρήμα ακόμη και για νερό, μιας και με τις κρύες πιστωτικές κάρτες η πληρωμή αργούσε υπερβολικά.

Μετά την αρχική άνοδο, λοιπόν, η θέα από τα φιδίσια ποτάμια μας άνοιξε μάλλον την όρεξη και τελικά παραγγείλαμε φαγητό. Νομίζω η επιλογή μου ήταν “a classic Singaporean dish of fragrant chicken rice served with a succulent steamed white rice and shallot vegetables, drizzled over with light sauce”. Το συγκεκριμένο γεύμα δε είχε δύο βασικά μειονεκτήματα: πρώτον, ήθελες λεξικό για να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται και, δεύτερον, ούτε fragrant ήταν το κοτόπουλο ούτε succulent ήταν το ρύζι (μη με ρωτήσετε τι σημαίνει succulent, μόλις πριν λίγο το έμαθα κι εγώ κατεβάζοντας την Οξφόρδη απ’ το ράφι). Αλλά όσο κι αν έπεσα θύμα της ζουμερής αυτής περιγραφής, έπρεπε να το είχα φανταστεί ότι το να φας ένα καλό "classic Singaporean dish" μέσα σε σιγκαπουριανή low-cost είναι σα να περιμένεις καλό μουσακά σε πτήση της Ryanair από Αθήνα...

Η πτήση, βέβαια, συνεχιζόταν κανονικά ανάμεσα σε στρώματα νεφών με τον ήλιο κάπου κρυμμένο από πίσω. Κάποια στιγμή στο FL350 έσπασε τη σιωπή του και το πιλοτήριο, που μας ενημέρωσε για τον καιρό και για διάφορα άλλα πράγματα, που δεν πολυκαταλάβαμε. Στο μεταξύ τα πιτσιρίκια που κάθονταν δίπλα μου εβαριόσαντο αφόρητα και το ίδιο θα είχαμε πάθει κι εγώ και ο LEKPO, αν δεν είχαμε πιάσει ο καθένας από ένα παράθυρο.

Η απόλυτη εμπειρία, όμως, ήταν το πιτσιρίκι που καθόταν ακριβώς πίσω μου. Με προσεκτικές, πλήρως μελετημένες διακριτικές κλωτσιές στο κάθισμα, με κινήσεις ακριβείς και μεθοδικές, με τέχνη και υψίστη μαεστρία, ασκούσε την υπέρτατη ασιατική τέχνη του μασάζ σε κρίσιμα σημεία εκατέρωθεν της σπονδυλικής μου στήλης, σε μια -όσο πιο ρεαλιστικά προσαρμοσμένη σε καμπίνα low-cost αεροπλάνου γίνεται- εκδοχή, που δεν απείχε πολύ από το παραδοσιακό ταϊλανδέζικο μασάζ που είχαμε βιώσει τις προηγούμενες μέρες στο έδαφος. Ευτυχώς ή δυστυχώς, η εν λόγω εμπειρία κράτησε μόνο λίγα λεπτά κι έτσι η πτήση συνεχίστηκε με αναταράξεις προερχόμενες από εξωτερικούς μόνο παράγοντες πλέον.

Δυο ώρες περίπου πέρασαν και στην κάθοδο η πρώτη θέα της θάλασσας με χιλιάδες καράβια, το Changi στο βάθος, και πάλι χιλιάδες καράβια, ευθυγράμμιση με τον 02C, κι άλλα, χιλιάδες καράβια, οι μανέτες πίσω, ελαφρύ condensation πάνω απ’ το χείλος προσβολής, spoilers, reverse και φρένα, αφήνουμε το διάδρομο στα δεξιά μας, ένα 772F της FedEx μας ακολουθεί και στην πρώτη στροφή μας στο έδαφος φαίνεται η πίστα γεμάτη με ό,τι πετάει στον πλανήτη… Cathay, Qatar, Etihad, JAL, IndiGo, Finnair και διάφορες Singapore είναι οι τελευταίες εικόνες από το airside, πριν πατήσουμε το τέρμιναλ.

Αποχαιρετήσαμε την Tiger στη φυσούνα της και την ξεχάσαμε μάλλον εύκολα, χαζεύοντας τους κρεμαστούς κήπους του Changi. Στον έλεγχο διαβατηρίων μας κέρασαν καραμελίτσες, μετά μας δέχτηκαν στη χώρα κι ακόμη λίγο πιο μετά πήραμε τις προπληρωμένες μας βαλίτσες, για να ξαναβρεθούμε με την παρέα μας που είχε φτάσει με την Jetstar νωρίτερα.

________________________________________________________________________________

(+) Καλή τιμή για τη δεδομένη διαδρομή.
(+) Πτήση στην ώρα της.

(-) Τα γνωστά… Ακριβό και ψιλοάθλιο φαγητό (δωρεάν ούτε νερό), καθίσματα με αρκετά όρθια πλάτη (αλλά ανεκτό σιτ πιτς), αδιάφορο σέρβις και γενικώς τίποτε συγκλονιστικό που να μου μείνει στη μνήμη.
(-) Η Tiger δεν έδινε τότε δυνατότητα για web check-in (κάτι που πλέον φαίνεται να γίνεται κανονικά).
________________________________________________________________________________

(Και πάλι στον) Αεροπορικό Ψυχαναλυτή.
-Λοιπόν, τι φταίει για τον εφιάλτη με την τίγρη; Να ανησυχώ;
-Καθόλου. Απλώς, πέρασες ένα μικρό σοκ μετά από τόσες TG και PG. Να μην τρως βαριά τα βράδια κι άλλη φορά να πετάς με Singapore και το αεροπορικό σου υποσυνείδητο θα είναι καθαρό σαν μωρού παιδιού.