A Hell of a Sweat: SIN και KUL με TK και WY

[aakunz]

Ήταν ένα ζεστό, υγρό, σαββατιάτικο απόγευμα του Αυγούστου. Τα τζιτζίκια τραγουδούσαν, τα κοτσύφια τιτίβιζαν, καθώς σταγόνες συμπύκνωσης υγρασίας συγκεντρώνονταν γύρω από το παγωμένο ποτήρι με το αριάνι, τη μεγαλύτερη συνεισφορά των Τούρκων στη γαστρονομία. Στην οθόνη του tablet, το Flightradar24 έδειχνε τη Τζουτζού να τροχοδρομεί αγέρωχη στους τροχοδρόμους του Atatürk, έτοιμη να στείλει άλλους 250 επιβάτες στην αντίπερα ακτή του Αιγαίου (το λες και διηπειρωτικό), εκεί που η τελευταία φορά, που έμοιασε με Atatürk (ευτυχώς μόνο ως προς το traffic), ήταν σε ένα τελικό Champions League και σε κάτι Ολυμπιακούς Αγώνες, των οποίων τα σπασμένα πληρώνουμε ακόμα. Αυτά συλλογιζόμουν, καθώς προσπαθούσα να θυμηθώ, πως κάτι είχα να κάνω εκείνο το απόγευμα. «Κάτι έπρεπε να κάνω σήμερα, αλλά τι;» σκεφτόμουν ως άλλος Γιώργος Λιανός σε διαφήμιση του 11880. «Είπα 11880... λες να ήταν ο λογαριασμός του ΟΤΕ, που πρέπει να πληρώσω; Μπαα...»

Μπήκα μέσα, κατευθύνθηκα στη βιβλιοθήκη. Πλάι στους οδηγούς του Lonely Planet, βρισκόταν ένα μικρό βιβλίο. Το έπιασα στα χέρια μου και βγήκα πάλι έξω, να ατενίσω τη δύση του ηλίου, διαβάζοντάς το, μέχρι να σποττάρω την πληθωρική σιλουέτα της Τζουτζούς, μπροστά από τον κατακόκκινο ήλιο. Ήταν οι «Πευκοβελόνες» της Βάνας Καρούλου Λέκκα. Άρχισα να το διαβάζω...

ΠΕΥΚΟΒΕΛΟΝΕΣ

Τα μάτια μου στις ράγες των τραίνων
Tο μεθύσι κρατάνε των φιλιών σου,
Mέσα απο την απουσία σου.
Το σταχτί χρώμα της απομάκρυνσης
Bάφει το μπλε της θύμησης,
Πίσω από την ανθισμένη ανάσταση.
Σε περιμένω.

«Κάτι ανάλογο είχε γράψει και ο Jean Givet στο “La Position de l' Âme”» σκέφτηκα, καθώς ξεφύλλιζα τις σελίδες. Τη θερινή ραστώνη διέκοψε το διαπεραστικό μπλιπ-μπλιπ-ντουπ-ντουπ-ντουπ του Skype. Κοίταξα το tablet, ήταν η αεροπορική ψυχολόγος μου Enkhjargal Mönkhtsetseg, από τη Μογγολία. Αυτό, που τόσες ώρες προσπαθούσα να θυμηθώ, ήταν το καθιερωμένο μηνιαίο μεταμεσονύχτιο (σε ώρα Ουλάν Μπατόρ) αεροπορικό group therapy, που διοργάνωνε -μέσω Skype- για τους απανταχού εξαρτημένους junkies της κηροζίνης.

Άνοιξα δειλά-δειλά τη σύνδεση για να μιλήσω με την Ειρηνική Ευλογία του Αιώνιου Άνθους (αυτό σήμαινε το όνομά της)...

- «Хатагтай Энхжаргал Мөнхцэцэг, сайн байна уу?» είπα καθώς αντίκρυζα το αυταρχικά διερευνητικό της βλέμμα

- «Сайн байна аа!» απάντησε κοφτά, σα να ήθελε να μπει κατευθείαν στο ζουμί... Τέτοια ήταν πάντα!

(translate mode: ON)

- Τι λένε τα πράγματα εκεί στη ρομαντική Ουλάν Μπατόρ; Άρχισε το ψοφόκρυο;

- Εδώ όλα καλά, εσένα δε σε βλέπω καλά. Κανένα ταξιδάκι θα πας;

- Σε δύο εβδομάδες πάω στη Σκιάθο, να με χτυπήσει κανένα jet blast, μπας και στανιάρω.

- Πάντα σε ημίμετρα κατέφευγες, αδιόρθωτε Έλληνα.

- Τι θέλετε να πείτε, γιατρέ;

- Πρέπει να γίνουν πράγματα, το είπε και η δημοφιλής εδώ, στη Μογγολία, Βάνα Μπάρμπα. Εσύ τι κάνεις γι' αυτό;

- Ξέρετε, Δόκτωρ Ενχχτζαργκάλ Μουνχχτσετσέγκ, έχει τελειώσει το μπαγιόκο κι αντί για Βάνα Μπάρμπα, το έχω ρίξει στη Βάνα Καρούλου Λέκκα.

- Αυτά είναι φθηνές δικαιολογίες. Να πας ένα διηπειρωτικό. Η ΜΙΑΤ έχει καταπληκτικές προσφορές για τις μητροπόλεις της Ανατολικής Ασίας, you know: Σιγκαπούρη, Τόκυο, Σεούλ, Χονγκ Κονγκ, Σανγκάη, Ουλάν Μπατόρ...

- Εκτός από μπαγιόκο, δεν υπάρχει χρόνος. Θέλω MIAT σαν κολασμένος, αλλά πρέπει να πάω Βερολίνο ή Μόσχα.

- Να τσακιστείς να πας.

- Δε γίνεται σου λέω. Έχω οικογένεια, δουλειά, σκύλους, γάτες.

- Να μάθεις να βρίσκεις λύσεις μόνος σου. Σε αυτόν τον τομέα χρειάζεσαι πολλή δουλειά.

- Και τι να κάνω; Πού να πάω;

- Θα σου μια ρήση ενός συμπατριώτη μου: «Ярихаар яв, хэлэхээр хий», δηλαδή «Οι πράξεις μιλούν πιο δυνατά από τα
λόγια». Αυτό είπε και μετά κατέκτησε το μισό γνωστό κόσμο, εκτός από τη Σιγκαπούρη, που θα κατακτήσεις εσύ. Ελπίζω να κατάλαβες για ποιον μιλάω:

- Τον Χορλοογκιίν Τσοϊμπαλσάν;

- Όχι!

- Το Νταμντινίι Σούχμπαατάρ;

- Ένα σου λέω, μη με κάνεις να χάσω την υπομονή μου.

- Το Ριντσινγκίιν Ελμπεγκντόρτζ;

- Τον Τζένγκις Χαν, εννοώ, ηλίθιε!

- Α...

- Κλείσε Σιγκαπούρη, γιορτάζουν τα 50 χρόνια ως κράτος, αλλά μη μείνεις στατικός. Κάνε κάτι δημιουργικό, βάλε κάτι εντυπωσιακό, κάτι κραυγαλέο μέσα... Να πας Κουάλα Λούμπουρ, να φας στου Chef Ismail. Και μη μάθω ότι πήγες με καμιά Malaysia ή Air Asia... Με Άραβα θα πας...

- Φωτιές που μου ανάβεις, γιατρέ μου!

- Έτσι είμαι εγώ. Πήγαινε και δε θα το μετανοιώσεις. Και μην πας μόνος σου. Πάρε κι άλλον μαζί. Το George για παράδειγμα.

- Να πάω με KLM, που έχει προσφορές, αυτές τις μέρες;

- Είσαι καλά; 11 ώρες ταξίδι σε 3-4-3; Ψάξε κάτι πολιτισμικά πιο κοντινό στη Μογγολία, πιο άνετο, πιο εύγευστο και με καλύτερες ώρες...

- Μη μου πεις ότι εννοείς και πάλι την τ-τ-τ-τ-τ-τ...

- Ναι αυτή!

- Μα ξεχνάς τι τράβηξα την Καθαροδευτέρα;

- Δεν έφταιγε αυτή. Ήταν θέλημα Atatürk. Στρώσου στη δουλειά και κλείσε γρήγορα θέσεις! Έχεις Amadeus στο σπίτι, έτσι δεν είναι;

- Όλα τα ξέρεις, γιατρέ μου, όλα...

- Κάνε “jump-in” και άρχισε. Θα σε πάρω αύριο να μάθω νέα.

- Τι σας χρωστάω, γιατρέ;

- Θα με πληρώσεις σε είδος, όταν έρθεις στην Ουλάν Μπατόρ

- Σιγκαπούρη δε μου είπες να πάω;

- Όπου θες πήγαινε. Αλλά να πας, γιατί αν δεν πας, στην επόμενη ζωή θα γεννηθείς πρωταγωνιστής σαπουνόπερας από την Καβάλα

- Μηηηηηηη!


Ενστικτωδώς διέκοψα το Skype και έκανα jump-in στο Amadeus. Το ενδεχόμενο να γεννηθώ ηθοποιός στα σήριαλ της Ελευθερίας Καραδήμου ήταν κάτι που έπρεπε να αποφύγω...

 

[aakunz]

Για πολλούς, το Atatürk αποτελεί τη ντροπή των ευρωπαϊκών hubs και όχι άδικα. Η δυσανάλογη ανάπτυξη του δικτύου και των μεγεθών της THY (250 περισσότερα αεροπλάνα απ' ότι πριν από 15 χρόνια) σε σχέση με την αντίστοιχη ανάπτυξη του Atatürk International Terminal (3 έξτρα γέφυρες επιβίβασης στα 15 χρόνια λειτουργίας) εξηγούν πολλά. Η αεροπορική βάση που μεταφέρθηκε από το Yeşilköy, άφησε χώρο για περισσότερες θέσεις στάθμευσης, αλλά η κίνηση, παραμένει ένα ακανθώδες θέμα.

Το μέλος George επέμενε στην αρχική του επιλογή να πετάξει με τη British. Εδώ που τα λέμε, τι επιχειρήματα να προβάλεις για να τον πείσεις να αλλάξει γνώμη; Ας είναι.

Φοβούμενος, ότι τα 105 λεπτά connection μεταξύ TK1844 και ΤΚ54, δε θα έφταναν, αφού εκείνη την ώρα αναχωρούν όλες οι Ασίες, φόρτωσα σχεδόν τα πάντα στη χειραποσκευή και έστειλα την κανονική αποσκευή σχεδόν άδεια.

Έτσι, φθινοπωρινό βράδυ, πήρα τη βαριά χειραποσκευή, την πανάλαφρη αποσκευή, ένα φωτοαντίγραφο της ταξιδιωτικής μου ασφάλειας και το airBaltic καρτοκινητό μου και αναχώρησα για τον Ελευθέριο Βενιζέλο, τον αντίπαλο του Atatürk.


TK-1844 2205-0040 (2005Ζ-2140Ζ)
ATH-IST
TC-JHS Boeing 737-800 (Amasya)


Απόψε θα πετάξουμε με την Αμάσεια, μία πανέμορφη πόλη του Πόντου, με έντονο ελληνικό στοιχείο στο παρελθόν, όπου το Ιούνιο του 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ, μαζί με τους συνεργάτες του, συνέταξαν την «Εγκύκλιο της Αμάσειας», που αποτέλεσε την πρώτη επίσημη κήρυξη του «Πολέμου της Ανεξαρτησίας» εναντίον των ξένων δυνάμεων (aka Έλληνες), που είχαν εισβάλει με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Αμάσεια έφτασε με 15 λεπτά καθυστέρηση, λίγο πριν τις 21:00 τοπική. Στο gate είχε συγκεντρωθεί η εκλεκτή πελατεία της «Καλύτερης της Ευρώπης», που αν κρίνω από το χαρακτηριστικό δείγμα, μιλούσε ινδονησιακά, μανδαρινικά, καντονέζικα, κορεάτικα και αραβικά, μάλλον θα περνούσε μετεπιβιβαζόταν στις μεταμεσονύχτιες αναχωρήσεις προς Ανατολική Ασία και το Ντουμπάι.

Είχε προηγηθεί drop-off της βαλίτσας και υποδειγματικότατη εξυπηρέτηση από ένα υπάλληλο της Goldair Handling, ο οποίος μου πρότεινε να αλλάξω τη θέση μου και να καθήσω στην έξοδο κινδύνου. Τα απαραίτητα tags μπήκαν στη βαλίτσα, μαζί με την πράσινη ετικέτα, που μπαίνει στις αποσκευές μετεπιβιβαζόμενων. Έφυγα, με την ελπίδα ότι θα κάναμε baggage reconciliation μετά από 15 περίπου ώρες.

Γύρω στις 21:40 ξεκίνησε η επιβίβαση. Δεν ακολουθήθηκε η διαδικασία των boarding groups, βάσει των οποίων οι επιβάτες, που κάθονται στις πίσω θέσεις μπαίνουν πρώτοι. Οι ινδονήσιοι ήταν κλασσικά φασαριόζοι, ένας μεσανατολίτης κύριος κάθησε δίπλα μου και μια εξαρτημένη από το candy crush saga κυρία, κάθησε στο διάδρομο.

Η πρώτη εντύπωση από το εσωτερικό του TC-JHS ήταν θετική και σε αυτό συνέτεινε και το αυτοκρατορικό seat pitch της εξόδου κινδύνου. Τα καθίσματα ήταν δερμάτινα, με το σετ ακουστικών να σε περιμένει, ενώ διέθεταν και οθόνες με τη νέα updated έκδοση του Planet. Άλλωστε μιλάμε για ένα αεροπλάνο δυόμισι ετών, με πρώτη πτήση τον Απρίλιο του 2013.

Καλωσόρισμα από το πλήρωμα και τον κάπταιν, ο οποίος μας συνέστησε το υπόλοιπο πλήρωμα και τον Έλληνα συγκυβερνήτη, ο οποίος όμως δε μας μίλησε καθόλου. Με το άκουσμα του boarding completed, ακολούθησε και η ενημέρωση ότι η πτήση θα αναχωρούσε με 30 λεπτά καθυστέρηση λόγω traffic στο IST. Εκεί ήταν που άρχισαν να με ζώνουν τα φίδια.

Είπα πιο πριν, ότι στο IFE έτρεχε η νέα έκδοση του Planet. Ως εδώ όλα καλά. Το πολύ μεγάλο κακό ήταν, ότι στο flight info δεν είχε γίνει update, ώστε να αντικατοπτρίζεται η σωστή ώρα της Τουρκίας, η οποία εκείνο το διάστημα ήταν μία ώρα αργότερα από εκείνη της Ελλάδας. Έτσι, ενώ στο Planet έδειχνε, ότι Ελλάδα και Τουρκία είχαν την ίδια ώρα, στην πραγματικότητα, τα ρολόγια στην Τουρκία έδειχναν μία ώρα αργότερα. Αυτό είναι λογικό πως προξένησε μία σύγχυση στους επιβάτες.

Στους επιβάτες, που κάθονταν στην έξοδο κινδύνου, δόθηκε μία κάρτα στην οποία λέγονταν τα εξής: «Στη σημερινή πτήση κάθεστε σε έξοδο κινδύνου. Σε περίπτωση ανάγκης θα χρειαστεί να μας βοηθήσετε στο να ανοίξουμε τις εξόδους κινδύνου και να βοηθήσετε τους συνεπιβάτες σας στην εγκατάλειψη του αεροπλάνου, κατευθύνοντάς τους προς αυτές. Στην περίπτωση, που δεν επιθυμείτε να αναλάβετε αυτήν την ευθύνη, παρακαλούμε ενημερώστε μας, για να σας αλλάξουμε θέση»

Έτσι λοιπόν, η προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης ήταν 2205 (2005Z) και της άφιξης ήταν 0040 (2140Z). Ωστόσο, με τα νέα updates, δε θα αναχωρούσαμε πριν από τις 2235. Για το τι ώρα θα φτάναμε, ας μην το συζητήσουμε καλύτερα.

Το πλήρωμα ήταν μέτριο. Δε σου έδινε κανένα λόγο να τους κατηγορήσεις για κάτι, αλλά δεν ήταν και αυτό που θα σε ενθουσίαζε. Σχεδόν μηδενικό interraction με τους επιβάτες, αλλά αρκετά ευγενικό.

Όντως, στις 2235 ξεκίνησε το pushback και η Amasya πήρε το δρόμο για τον 03L, για να μην ξυπνήσει την εξωτική Λούτσα, από τον οποίο 03L απογειωθήκαμε στις 2241 (2041Z) ακριβώς. Τη απογείωση παρακολουθήσαμε και από τις οθόνες μας, όπως είχαμε παρακολουθήσει και το safety demo.

To service ήταν απολύτως προβλέψιμο, για εμένα τουλάχιστον που έχω πάρει 10 πτήσεις με ΤΚ αυτό το χρόνο: σαλατούλα με σολωμό και φινόκιο, σάντουιτς με τόνο και μηλόπιτα. Από υγρά καύσιμα, είχαμε τα γνωστά αναψυκτικά, πέντε είδη χυμών, καφέ, τσάι και αριάνι για τους πιο μερακλήδες.

Το cockpit ήταν ενημερωτικότατο, ωστόσο, κάθε φορά που έβγαινε στο μικρόφωνο ο κάπταιν, ήταν για να μας ενημερώσει πόσο θα καθυστερούσαμε. Κάπου πάνω από τη λίμνη Büyükçekmece, άρχισαν και οι πρώτοι κύκλοι.

Είκοσι λεπτά πριν την προσγείωση, σκάει μία ενημέρωση στην οθόνη του Planet, σχετικά με την εφαρμογή που σου δείχνει τα στοιχεία της ανταπόκρισής σου. Το σύστημα σαρώνει τα στοιχεία των κρατήσεων των επιβατών, βλέπει τις ανταποκρίσεις τους και εμφανίζει τις σχετικές πληροφορίες για τις επόμενες πτήσεις, με μία μικρή λεπτομέρεια: στη σωστή ώρα Τουρκίας και όχι στη λάθος ώρα του Planet. Έτσι, εκεί που νομίζεις ότι θα έχεις άπλετο χρόνο, στην πραγματικότητα έχεις 60 λεπτά λιγότερα. Η Σιγκαπούρη μου θα έφευγε από τη 223. ΟΚ, ξέρουμε από πού φεύγει, αλλά δεν ξέρουμε αν θα προλάβουμε να επιβιβαστούμε. Αν έχει και έλεγχο ασφαλείας στο τράνζιτ, καήκαμε.

Με τα πολλά, προσγειωθήκαμε στη 0104 ακριβώς (2204Z). Κι επειδή το να αποβιβαστείς από jetways στο IST είναι το ίδιο ασεβές με το να προσγειωθείς χωρίς να έχεις μπει προηγουμένως σε holding, ακολούθησε και η καθιερωμένη λεωφορειάτη αποβίβαση με το τζάμπα τουρ για τους τυχόν αργόσχολους του νότιου Atatürk. Είσοδος το τέρμιναλ στη 0135 περίπου. «Αχ, Αλλάχ μου, κάνε το θαύμα σου να προλάβω την ΤΚ054 που φεύγει σε 30 λεπτά», έλεγα καθώς αντίκρυζα τις ορδές επιβατών, που κατευθύνονταν προς την είσοδο του transit.



(συνεχίζεται)

 

[jimAEL]

Στο Ataturk γενικά είναι να σε λούζει κρύος ιδρώτας αν θα προλάβεις και αν δεν προλάβεις τι γίνεται. Απολαυστική ιστορία!
Ελπίζω να πήγαν όλα καλά.

 

[aakunz]

Τα τελευταία χρόνια, οι μετεπιβιβάσεις στο Atatürk έχουν γίνει μία πονεμένη ιστορία, γεμάτη έντονες συγκινήσεις, αγωνία, ουρές, αγενές προσωπικό και κόσμο... πολύ κόσμο. Ειδικά εκείνο το σημείο, που ξεκινά από την πύλη 217 και καταλήγει στην πύλη 211, είναι το πιο δύσκολο να διασχίσει κανείς. Αν κινείσαι προς τα βόρεια (π.χ. κατευθύνεσαι από τον έλεγχο ασφαλείας προς τις πύλες 215, 214, 213 κλπ) , χρησιμοποιείς τον κυλιόμενο διάδρομο, αν κινείσαι από την αντίθετη κατεύθυνση, θα πρέπει να περπατήσεις, προσέχοντας μη σε πατήσει κανένα από εκείνα τη ηλεκτρικά αυτοκίνητα, που έχουν για τους κατόχους καρτώνTAV Passport (τους τακτικούς επιβάτες των αεροδρομίων της TAV, που πληρώνουν την αντίστοιχη συνδρομή για να έχουν VIP προνόμια). Το σημείο εκείνο είναι ιδιαίτερα στενό και οι υπεύθυνοι έχουν το θράσος να βάλουν και ειδική διαγράμμιση για τα οχήματα αυτά..

Κάτι που δεν ήξερα, είναι το ότι, εάν έρχεσαι από την Ε.Ε., δεν ξαναπερνάς από έλεγχο ασφαλείας. Αυτό τουλάχιστον ίσχυε τότε. Δείχνεις απλά την κάρτα επιβίβασης και περνάς στο χώρο των αναχωρήσεων. Αυτό είναι γενικά καλό. Η είσοδος στο χώρο των αναχωρήσεων, από επιβάτες, που προέρχονται από την Ε.Ε. γίνεται στο ύψος της πύλης 210, που σημαίνει, ότι εάν η επόμενη πτήση σου αναχωρεί στο 223, όπως η δική μου, θα πρέπει να περπατήσεις/τρέξεις όλη την απόσταση, δεδομένου ότι ο κυλιόμενος διάδρομος κινείται προς την αντίθετη κατεύθυνση.

Μετά από αρκετό τρέξιμο και αρκετό ιδρώτα, έφτασα στην 223. Η επιβίβαση βρισκόταν σε εξέλιξη, παρά το ότι η πτήση υποτίθεται πως θα αναχωρούσε δε 15 λεπτά). Η 223 είναι πύλη που έχει jetway, αλλά επειδή το A330-300 βρισκόταν αλλού, έπρεπε να περπατήσουμε το jetway και να κατεβούμε τις σκάλες για να επιβιβαστούμε σε άλλο λεωφορείο, που θα μας πήγαινε στο remote, το οποίο βρισκόταν κάπου στις εσχατιές του Atatürk, πλάι σε άλλα υπέροχα δείγματα του στόλου της THY, όπως το TC-JIZ, σε special livery, το οποίο, μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, πιστεύω πως με τα μηνύματα που έχει επάνω του, εάν το στείλουν σε προορισμούς εντός της Ρωσικής Ομοσπονδίας θα είναι σα να τους δουλεύουν τους Ρώσους.

Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο George θα πετούσε κάπου από πάνω μας εκείνη τη στιγμή. Έστειλα λοιπόν ένα SMS για την επιτυχή έκβαση της αποστολής «Μετεπιβίβαση στον Ατατούρκ». Η οποία μετεπιβίβαση, στα τουρκικά λέγεται «aktarma», το οποίο πήραμε εμείς στα ελληνικά και το ονομάσαμε «αχταρμάς», που σημαίνει «ανακάτεμα». Ακριβώς η περίπτωσή μου τη συγκεκριμένη στιγμή, δηλαδή.

Κι ενώ εγώ το είχα σιγουράκι ότι θα έμπαινα στο αεροπλάνο για τη Σιγκαπούρη, δε θα έπαιρνα όρκο, αν θα τα κατάφερνε και η βαλίτσα μου...

Κι έτσι, καθώς το τρίτο μέρος του AT.A.T.TOUR (ATatürk Airport Tarmac Tour) έφτανε στο τέλος του (είχε προηγηθεί το πρώτο μέρος, καθώς κατευθυνόμασταν στο remote και το δεύτερο, καθώς πηγαίναμε με το λεωφορείο στο terminal) φάνηκε μπροστά μας, μεγαλοπρεπέστατη η ΣΑΜΨΟΥΝΤΑ! Όχι η πόλη του Πόντου, το αεροπλάνο...

 

[aakunz]

TK-054 0205-1755 (2305Ζ-0955Ζ)
IST-SIN
TC-JNM Airbus A330-300 (Samsun)

Η Σαμψούντα (Αμισός) είναι μία τουρκική πόλη με έντονο ελληνικό παρελθόν. Η σύγχρονη Σαμψούντα, το μόνο κοινό που έχει με τη σύγχρονη Ελλάδα, είναι οι συρμοί του τραμ, που έχει κατασκευάσει η Ansaldo Breda και είναι ίδιοι με αυτούς του Αθηναϊκού Τραμ. Εδώ ήταν, που στις 19 Απριλίου 1919, ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβαζόταν, έχοντας λάβει εντολή να επιβλέψει τον αφοπλισμό του ηττημένου από την Entente Οθωμανικού Στρατού. Ο Κεμάλ βέβαια, είχε άλλα σχέδια και οι Έλληνες ήμασταν οι μόνοι που θα το καταλαβαίναμε, the hard way...

H δική μαςΣαμψούντα (Samsun) ήταν μια διαφορετική, πιο ευχάριστη ιστορία. Μεγαλοπρεπέστατη εξωτερικά, μόλις τεσσεράμισι ετών, με πρώτη πτήση το Μάρτιο του 2011 και με δύο κινητήρες RR Trent 772B-60 και με αυτό το χαρακτηριστικό nosedown, θα μας πήγαινε στη μακρινή Σιγκαπούρη των αυστηρών κανόνων και των απαγορεύσεων. Ενώ από τη στιγμή της κράτησης, είχα δεσμεύσει μία θέση σε παράθυρο στη δεύτερη σειρά της Οικονομικής, καθώς οι μέρες περνούσαν, έβλεπα ότι οι πρώτες σειρές ήταν αρκετά δημοφιλείς, έτσι αποφάσισα να μετακινηθώ προς τα πίσω και συγκεκριμένα στην τελευταία σειρά με διάταξη 2-4-2 (οι επόμενες σειρές παιζουν στο 2-3-2). Έτσι, τσέκαρα την 34Α, με την ελπίδα ότι δε θα καθόταν κάποιος δίπλα μου. Βέβαια, το 2-4-2 είναι το καλύτερο configuration του σύμπαντος, που ικανοποιεί τους περισσότερους επιβάτες της Οικονομικής, οπότε, σχεδόν όλες οι θέσεις, εκτός από τις δύο μεσαίες των μεσαίων τμημάτων, μπορούν να θεωρηθούν δημοφιλείς.

Επιβίβαση από την πίσω σκάλα, καλωσόρισμα από ένα χαμογελαστό μέλος του πληρώματος και είσοδος στα ενδότερα της καμπίνας, η οποία ήταν πανέμορφη, πεντακάθαρη, με ευχάριστα χρώματα και φωτισμό αλλά... seat pitch στις 31 ίντσες. Και αυτό δεν είναι καθόλου καλό. Και το καταλαβαίνεις όταν δε μπορείς να βρεις χώρο να ακουμπήσεις το μαξιλάρι και την κουβέρτα, που σου έχουν αφήσει στη θέση σου.

Και εδώ είχαμε σετάκι ακουστικών συμβατών με το πρότυπο των 3,5mm, στην περίπτωση που φέρατε τα δικά σας, ενώ το Planet τρέχει κι εδώ στην αναβαθμισμένη του έκδοση και έχει ενημερωθεί, ότι είσαι επιβάτης που έρχεται με ανταπόκριση, ξέρει σε ποια πτήση ήσουν και σου δείχνει πόσος χρόνος πέρασε από τη στιγμή που ξεκίνησες από το πρώτο αεροδρόμιο, σου αποθηκεύει την playlist που έφτιαξες στην προηγούμενη πτήση ή σου αρχίζει την ταινία από εκεί που την άφησες πριν κάνεις το connection. Όλα αυτά βέβαια, εφ' όσον δεν αλλάξεις θέση και βρεις άλλο playlist κι αντί για την ταινία καταστροφής δεις τελικά ρομαντική κομεντί. Ουάου! Κάτι ακόμα εντυπωσιακό ήταν και ότι υπήρχε και ελληνική μουσικη. Κάτι πήρε το μάτι μου σε Onirama και Maraveyas Ilegal. Φαντάζομαι ότι την ίδια συγκίνηση θα ένοιωσαν και οι Γερμανοί με την πλούσια συλλογή βαυαρέζικου Schlager καθώς και οι φανατικοί μουσουλμάνοι, ταλιμπάν και τζιχαντιστές με το audio-book του Κορανίου. Ειδικά οι τελευταίοι, μετά την πρόσφατη αναβάθμιση του Planet, έχουν και ένδειξη της Qibla, δηλαδή το βέλος εκείνο, που δείχνει πάντα προς τη Μέκκα.

Το τρίτο λεωφορείο έφερε ακόμα περισσότερους επιβάτες και η διπλανή μου θέση κατελήφθη από έναν Έλληνα, του οποίου η σύντροφος θα καθόταν ακριβώς δίπλα στο διάδρομο. Αλλά επειδή, όταν οι επιβάτες σχεδιάζουν, οι αεροπορικές σπάνε πλάκα, τα μεσαία τμήματα των σειρών του συγκεκριμένου configuration είναι περίπου 50 εκατοστά πιο μπροστά από τα αντίστοιχα τμήματα της ίδιας σειράς που είναι στα παράθυρα. Έτσι, το ζευγάρι έκρινε πως «ους ο Θεός συνέζευξεν, Τουρκ Χαβά Γιολλαρί μη χωριζέτω» και αποφάσισαν να καθήσουν κάπου αλλού για να πιάνουν ο ένας το χεράκι του άλλου, για τις επόμενες δεκα -και βάλε- ώρες. Στο άκουσμα του “Boarding completed” και βλέποντας τη διπλανή θέση κενή, με κυρίευσε ένα αίσθημα ανακούφισης.

Ακολούθησε η προετοιμασία για την αναχώρηση, οι πόρτες έκλεισαν, τα slides έγιναν “on and cross-checked”, το βίντεο έπαιξε, η καμπίνα ελέχθηκε και όλοι πήραμε θέσεις για την πολυπόθητη απογείωση. Με μία μικρή διαφορά: έπρεπε να ολοκληρώσουμε το Tarmac Tour, προκειμένου να φτάσουμε στον 35L και να απογειωθούμε, κάτι που συνέβη στις 02:49 (2349Ζ), όταν οι RR αγρίεψαν αρκετά και με αρκετό θόρυβο απογείωσαν τη μισογεμάτη Σαμψούντα ενώ η δεξιά στροφή που ακολούθησε χάρισε σε αυτούς που κάθονταν στα παράθυρα, μαγικές νυχτερινές εικόνες του Βοσπόρου και των γεφυρών του.

Σύντομα ξεκίνησε και το εντυπωσιακό σέρβις. Λουκουμάκι για να γλυκαθούμε, ζεστή πετσετούλα για φρεσκαριστούμε και amenity kit με τη φίρμα της “Chopard” επάνω, που δεν περιείχε ρολόι ή μπιζού, όπως θα περίμενε κανείς να βρει κανείς, μέσα σε κάτι, που αναγράφει “Chopard” επάνω, αλλά τη μάσκα ύπνου, κάλτσες, παντόφλες, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα και lip balm. Μάλλον το χρήμα μάλλον ρέει άφθονο, εκεί στη Chopard και της επιτρέπει να πληρώσει για να βάλει το ονόματάκι της επάνω σε ένα νεσεσεράκι με amenities ασιατικής προέλευσης (κάτι που επιβεβαιώθηκε και στην πτήση της επιστροφής).

Και φτάνουμε στο επίμαχο θέμα του «Τι θα φάμε σήμερα, Τουρκ Χαβά;». Κι εδώ φυσικα, δύσκολα θα σε αφήσουν παραπονεμένο. Η σαλάτα με καραβίδες και σολωμό και το επιδόρπιο με μους λευκής σοκολάτας και αποξηραμένα βερύκοκα ήταν κοινά για όλους. Οι επιλογές για κυρίως ήταν δύο: türlü ή dürüm; Το türlü, δηλαδή το μπριάμ ξέρουμε όλοι τι είναι, αν και δύσκολα θα περιμέναμε να το δούμε να μας το σερβίρουν στο FL390 και να το προτιμήσουμε (εδώ δεν το τρώμε όταν είμαστε στο έδαφος). Στο μενού αναγραφόταν ως Ratatouille Stew. To dürüm είναι ένα οθωμανικό πιάτο, που λατρεύω: ψιλοκομμένο κρέας με λαχανικά, τυλιγμένο μέσα σε μία λεπτή πιτούλα και συνοδευόμενο από ψητά λαχανικά. Αυτό πήρα και δεν το μετάνοιωσα, όπως είμαι σχεδόν σίγουρος ότι ούτε το μπριάμ θα απογοήτευσε αυτούς που το πήραν. Συνόδεψα το dürüm με εξαιρετικό κόκκινο Kavaklıdere Angora, το οποίο έκανε το θαύμα του και λίγα λεπτά αργότερα ένοιωσα τα μάτια μου να κλείνουν. Ακούμπησα το δίσκο στο διπλανό τράπεζάκι, έκλεισα τα μάτια και κοιμήθηκα, αλλά όχι για πολύ. Κάποια στιγμή, εκεί που όντως είχα πετύχει το ακατόρθωτο -για εμένα τουλάχιστον- ένοιωσα ένα σκούντηγμα και ανοίγοντας τα μάτια μου είδα μια λευκή μορφή; Πέθανα; Όχι φυσικά, ήταν ο Ιπτάμενος Σεφ (φροντιστής ντυμένος Σκαρμούτσος), που μου ζήτησε να κατεβάσω το σκιάδιο του παραθύρου. Χαμογέλασα σιχτιρίζοντας από μέσα μου. Ο δίσκος είχε μαζευτεί και θα πρέπει να πετούσαμε ήδη πάνω από το Αζερμπαϊτζάν. Η καμπίνα είχε ήδη σκοτεινιάσει, εκτός από μερικά σημεία, όπου κάποιοι σπαστικοί είχαν ανάψει τα φωτάκια τους, που πάντα χαλάνε την ομοιομορφία και το ζεν της πτήσης.

Το seating στις 31 ίντσες δεν είναι ό,τι καλύτερο βέβαια, ειδικά όταν ο μπροστινός Πορτογάλος κάνει recline και το κάθισμά του. Ας είναι, εννιά ώρες μας απέμεναν, τι είναι οι εννιά ώρες; Θα σου πω εγώ: μία φυσιολογική ημέρα στη δουλειά ή ένα ταξίδι με το «Βιτσέντζος Κορνάρος» μέχρι τα Κύθηρα. Και τα δύο εξ ίσου άβολα, οπότε αφού δε μπορείς να το αποφύγεις, τουλάχιστον χαλαρώνεις και το απολαμβάνεις.

Αν κάποιοι κοιμήθηκαν σε αυτήν την πτήση, αυτοί ήταν το πλήρωμα, ο οποίοι εξαφανίστηκαν, πλην πολύ λίγων μελών, που αραιά και πού, ανεβοκατέβαιναν το διάδρομο και έκαναν ανακοινώσεις να προσδεθούμε λόγω αναταράξεων. Γενικά, δεν τους είδα και πολύ δραστήριους.

Η πορεία που ακολουθήσαμε ήταν Αζερμπαϊτζάν, Ιράν, Αραβική Θάλασσα, Νότια Ινδία, Κόλπος της Βεγγάλης, Νησιά Νικομπάρ, Θάλασσα Ανταμάν και ακολούθως στροφή προς τα νότια, για να περάσουμε από Νότια Ταϋλάνδη και Δυτική Μαλαισία, μέχρι να φτάσουμε στο Changi.

Πρέπει να ήμασταν πάνω από την Ταϋλάνδη, όταν τα πρώτα σκιάδια άρχισαν να ανοίγουν, ενώ την καμπίνα άρχισε να κυριεύει η μυρωδιά της ζεστής αεροπορικής ομελετίτσας, την οποία διέκοψε η ανακοίνωση του πληρώματος, ότι ζητείτο επειγόντως γιατρός για κάποιον επιβάτη στις μπροστινές σειρές (μάλλον το παράκανε με το μπριάμ). Ο Ινδός γιατρός βρέθηκε, το σέρβις ξεκίνησε με δίσκο πρωινού-υπερπαραγωγή: γιαούρτι με βατόμουρα, πιατάκι με λευκό τυρί, γκούντα και ελίτσες, αεροπορική ομελέτα, λουκανικάκι πουλερικών, ψητή ντομάτα και τοστ. Δεν άφησα ψίχουλο.

Καθώς αφήναμε την Kuala Lumpur (μία όαση ουρανοξυστών μέσα στις ζούγκλες και τις παραδεισένιες παραλίες) από κάτω μας, άρχισε και το μάζεμα των δίσκων, αφού λιγότερο από μία ώρα μας απέμενε μέχρι το τέλος του ταξιδιού.

Η προγραμματισμένη προσγείωσή μας στο Changi ήταν στις 1755 τοπική (0955Ζ), αλλά λόγω της καθυστέρησης στην αναχώρηση, το πολυπόθητο touchdown έγινε 1809 (1009Ζ) και τον ενθουσιασμό της άφιξης επέτεινε η θέαση του πρώτου μου A350 της Qatar, ενός Α340-300 της Finnair κι ενός Α319 της εξωτικότατης Druk Air (ίσως και να ήταν ex-OA), που είναι το επόμενο ταξιδιωτικό μου όνειρο.

Συνοπτικότατη αποβίβαση, αρκετό περπάτημα στα πολυτελέστατα, ευάερα σαλόνια του Changi, φιλικότατος αλλά λίγο αργός έλεγχος διαβατηρίου και δρόμο για τις βαλίτσες, κάποιες από τις οποίες ήδη έκαναν βόλτα στον ιμάντα. Κι ενώ εγώ ήδη σκεφτόμουν σε ποιο handler θα έπρεπε να απευθυνθώ για τη δική μου, τη βλέπω να ξεπροβάλει πανηγυρικά. Απίστευτο, ε; Κι αφού το baggage reconciliation επετεύχθη, είχε έρθει η ώρα και η στιγμή για το traveller reconciliation με το George, που τον είδα να με περιμένει μετά από τον τελωνειακό έλεγχο.

Πετάει η ομάδα!

(συνεχίζεται)

 

[aakunz]

Ήταν απόγευμα, αρχές Σεπτέμβρη. Άφηνα την παραδεισένια παραλία της Κομπονάδας στα Κύθηρα, για να επιστρέψω στο σπίτι. Καθ' οδόν είχα σταματήσει στον Ποταμό, για να πάρω παξιμάδια για το πρωινό μου, κάποια από τα οποία τσιμπολογούσα, καθώς οδηγούσα. Το ραδιόφωνο του αυτοκινήτου ήταν συντονισμένο στον Τσιρίγο 105.6FM, τον τοπικό ραδιοσταθμό-σταθμό και έπαιζε την «Πορτοκαλιά του Καραβά», την οποία και διαδέχθηκε μία εκπομπή για τις παραδοσιακές μουσικές της Μογγολίας. «Είμαστε ψαγμένο νησί» σκέφτηκα καθώς περνούσα τη διασταύρωση του Αεροδρομίου, επιβεβαιώνοντας τα γραφόμενα του συντάκτη του Blue, ότι στα Κύθηρα μπορείς να δεις μέχρι και συναυλία τζαζ στην πλατεία ορεινού οικισμού. Μετά τη διασταύρωση του Αεροδρομίου, το σκηνικό αλλάζει: αφήνεις τα περιβόλια, τα δάση και τα μεσαιωνικά ξωκλήσια και μπαίνεις σε ένα άγονο τοπίο που οδηγεί προς τα ανατολικά. Και αυτό το είχε αναφέρει ο συντάκτης, παρομοιάζοντας -με μία δόση υπερβολής- κάποια μέρη του νησιού, με τα Highlands της Σκωτίας.

Όλα αυτά και άλλα πολλά, μπορείτε να βρείτε στη σελίδα 236 του 54ου τεύχους του Blue

Αλλά ας αφήσουμε το Blue κι ας επικεντρωθούμε στα της μογγολικής μουσικής. Τα FM αντηχούσαν και πάλλονταν στους λαρυγγισμούς του πληθωρικού Bat-zorig Baanchig. Κάποια στιγμή μέσα στην έκσταση, νόμισα πως άκουσα τους παρακάτω στίχους:

Υο! Πούλα Μονεγάσκους,
Όχι μόνο Βάσκους
747 από το Μονακό
Δεν είναι πάντοτε κακό
Επτά-σαράντα-επτά, πάντα
Σε πάει στο Τρία-Τρι-άντα

Υο! Το 747-εισιτήριο,
Τ' αεροπορικό σου εφαλτήριο,
Άσε τα «ωχ» και τα «αμάν».
Τσακίσου μπες μεσ' την Ομάν. Υο!

Ταράχθηκα. Πήρα τηλέφωνο το George.

- Έλα εσύ; Εγώ! Λοιπόν, άκου τι θα σου πω, αλλά μην το πεις πιο έξω, γιατί θα με περάσουν για σχιζοφρενή.

- Εσένα να περάσουν για σχιζοφρενή; Το αποκλείω.

- Είμαι στα Κύθηρα και μου μίλησε ο Bat-Zorig Baanchig

- Ο ποιος;

- Ένας μογγόλος. Ο Bat-Zorig Baanchig, γνωστός και σαν «Το Αηδόνι της Γκόμπι». Μα δεν τον ξέρεις; Είναι διάσημος.

- Για πάμε από την αρχή. Είσαι στα Κύθηρα και τι κάνεις;

- Τρώω παξιμάδια, οδηγώ και ακούω ένα αφιέρωμα για τη μογγολική μουσική. Βάλε κι εσύ Τσιρίγο FM v' ακούσεις.

- Μήπως είχε τίποτα μυστήριο μέσα στο παξιμάδι; Δάφνη; Μανιτάρια; Μανδραγόρα;

- Όχι. Κοίτα, κάτι «γιο!», 747 από το Μονακό και για ένα 330 από το Ομάν μου λέει.

- Είναι σημάδι από τις 39.000 πόδια. Κλείσε το τηλέφωνο και ερεύνησε το χρησμό. Προσπάθησε να πιάσεις φιλίες με το Αηδόνι της Γκόμπι.

- Να πιάσω φιλίες με το ραδιόφωνο; Μήπως τρως κι εσύ τέτοια παξιμάδια;

- Δε σου τον έστειλε το ραδιόφωνο αυτόν το χρησμό. Σου τον έστειλε η Ενχχτζαργκάλ Μουνχχτσετσέγκ και τα παραισθησιογόνα παξιμάδια της. Ο χρησμός μιλάει ξεκάθαρα για ένα 330 της Oman Air. Μάζεψε τα ψίχουλα, που έχεις γεμίσει το αυτοκίνητο και μετά ψάξε να βρεις τι είναι αυτό το 747 από το Μονακό.

- Μα το Μονακό δεν έχει αεροδρόμιο, για να κατεβαίνει 747. Μόνο ελικοδρόμιο έχει. Κατεβαίνει 747 στο ελικοδρόμιο;

- Όχι, αυτό είναι το μόνο σίγουρο όπως και το ότι η Heli Air Monaco δεν έχει 747.

- Θα το γκουγκλάρω. Η αλήθεια βρίσκεται στους Sex Pistols και το Google.

Και το γκουγκλάρισα. Και πήρα απάντηση:

Το μαντείο της Γκουγκλ ήταν σαφέστατο και η απάντηση ήταν ξεκάθαρη: Τα εισιτήρια της Oman Air έπρεπε να εκδοθούν από τους Μονεγάσκους, οι οποίοι, επειδή δεν είδαν προκοπή με τις μπίζνες των ελικοπτέρων, μετέτρεψαν τον εθνικό τους αερομεταφορέα σε έναν interline ticketing provider. Η Heli Air Monaco έχει κωδικό ΙΑΤΑ YO και λογιστικό κωδικό 747, δηλαδή, τα εισιτήριά της έχουν τη μορφή 747-1234567890.

Πήρα το George τηλέφωνο:

- Yo! Ετοιμάσου, τα 747 εισιτήρια του Αλβέρτου και της Στεφανί θα μας βάλουν στα 330 του Σουλτάνου Qaboos bin Said al Said. Βγάζω τα εισιτήρια!
- 747 εισιτήρια θα βγάλεις;
- Όχι ρε, μόνο δύο χρειαζόμαστε (για αρχή).

 

[aakunz]

Λοιπόν, επειδή δεν υπάρχει πιο θλιβερό θέαμα από ένα μισοτελειωμένο trip report, αποφάσισα να δώσω συνέχεια και τέλος στην ταξιδιωτική μας υπερπαραγωγή.




Η Σιγκαπούρη ήταν μία μικρή αποκάλυψη για μένα. Είχα διαβάσει τόσα πολλά και πάντοτε ήθελα να επισκεφθώ τη χώρα, όπου η τσίχλα αντιμετωπίζεται σα μαριχουάνα και οι βανδαλισμοί τιμωρούνται -στην καλύτερη περίπτωση- με ραβδισμό.

Από τις λίγες ώρες που πέρασα εκεί, λάτρεψα το Changi, με την αισθητική του, την οργάνωσή του, την καθαριότητά του, τις τουαλέτες με οθόνες αφής για την αξιολόγηση του υπευθύνου και όλα αυτά, που εξαλείφουν το άγχος της διαδικασίας αναχώρησης (ουρές, έλεγχοι κλπ) και σε προδιαθέτουν για ένα ευχάριστο ταξίδι.

Επίσης, πιστεύω, πως εάν δεν «καίγεσαι» να φτάσεις στην Ωκεανία με απανωτές μετεπιβιβάσεις, ένα stopover στη Σιγκαπούρη σε βοηθάει να συνέλθεις, να ξεμουδιάσεις, να αντιμετωπίσεις με ηπιότερο τρόπο το jet lag και να φτάσεις στον τελικό προορισμό σου πιο άνετα και πιο ευχάριστα.

Η διαδρομή από το ξενοδοχείο μας στο Clarke Quay μέχρι το Changi διήρκεσε περίπου 15 λεπτά και μας κόστισε περίπου SGD30 (περίπου €22), με όλες τις επιβαρύνσεις και χρεώσεις αυτοκινητοδρόμων. Το λες και «ευκαιρία» για τα δεδομένα του κόστους ζωής εκεί.

Όπως είπε και ο George, το check-in έγινε στο ευάερο T3, με τους πανέμορφους κήπους και τους ινδούς υπαλλήλους. Προφανώς στη Σιγκαπούρη, μαζί με όλες τις άλλες ινδουιστικές κάστες, υπάρχει και εκείνη των handlers. Η τυρκουάζ καρτούλα επιβίβασης, εκτυπώθηκε και μας παρεδόθη, μαζί με ένα μικρό σχεδιάγραμμα για το πώς θα φτάναμε στο μακρινό C20. Είχαμε 60 λεπτά μέχρι την επιβίβαση, για να ανακαλύψουμε μερικές από τις ομορφιές του Changi, το οποίο είναι το πιο «Ζεν» αεροδρόμιο που έχω χρησιμοποιήσει όλα αυτά τα χρόνια, που ταξιδεύω. Η αλήθεια είναι πως εκείνο το ξύπνημα στις 04:30 δεν είναι το αγαπημένο μου κι ας έκανε ό,τι μπορούσε ο συμπαθής οδηγός ταξί για να μας ξυπνήσει, οδηγώντας με 120 χλμ/ω κατά μήκος του αυτοκινητοδρόμου της Ανατολικής Ακτής.

To Skytrain μας έφερε κοντά στην C20, στο T1, όπου και γίνεται ο έλεγχος ασφαλείας, ο οποίος ήταν γρήγορος. Κι επειδή μάλλον δεν ταξίδευαν πολλοί για Muscat ή Kuala Lumpur, η επιβίβαση ήταν τόσο άνετη, που νόμιζες ότι μόνο εσύ ταξίδευες. Το πλήρωμα μας υποδέχθηκε στην είσοδο, και μας κατεύθυνε προς τη δυάδα 23K-J στις πρώτες σειρές της Οικονομικής. Η τακτοποίησή ήταν ταχύτατη, seat pıtch γενναιόδωρα ανετότατο, στις 34 ίντσες, ενώ στα καθίσματα μας περίμενε μία καφέ fleece κουβέρτα, διότι στα 45 λεπτά καθαρού χρόνου που διαρκεί η πτήση, μπορεί να τη χρειαστείς. Βέβαια, η μεγάλη αποκάλυψη ήταν ένα αινιγματικό virtual λιβανιστήρι, που έπαιζε στις οθόνες μας και ανέδιδε ένα εξ ίσου virtual θυμίαμα (Για το καλωσόρισμα; για τα φύγουν τα κακά πνεύματα; Δε θα μάθουμε ποτέ).

Το καλωσόρισμα έγινε σε άπταιστα αραβικά (κλασσική αραβική της Μέκκας, όxι τίποτα ντεκαντάνς διάλεκτοι Αιγύπτου, Λιβάνου ή Αλγερίας), από μία μυστηριώδη ανδρική φωνή, ενώ το safety demo που παίχτηκε στις οθόνες είχε concept κάτι κινούμενα σχέδια, όπου οι γυναίκες φορούσαν μαντήλες και κάποιες από αυτές έμοιαζαν με τη Γεωργία Βασιλειάδου στην «Καφετζού».

Το IFE συνοδευόταν από ένα τηλεχειριστήριο, ενώ στις θέσεις μας υπήρχε και το Wings of Oman, το περιοδικό που κινείται στα ίδια προβλέψιμα δεδομένα των περισσότερων περιοδικών, που βρίσκεις στα καθίσματα των αεροπορικών εταιρειών. Εκεί έμαθα ότι ο CEO της WY έχει το αραβικότατο όνομα Paul Gregorowitsch (μάλλον Γερμανός, αν κρίνω από spelling, με ρωσική καταγωγή, αν κρίνω από το όνομα) και ότι το μαγαζί ετοιμαζόταν να υποδεχεθεί τα πρώτα του 787, που θα στέλνει στη Φρανκφούρτη, τιμώντας έτσι τον Paul, που έκλεισε τη μπίζνα με τους Αμερικάνους. O Paul είχε κάνει περάσματα από τη Martinair και την Air Berlin. Ας ελπίσουμε ότι στην Oman Air, θα τον δούμε να κάνει πράγματα, γιατί εκεί δεν αστειεύονται με τη Σαρία.

Η πτήση ήταν μισο-άδεια, μισο-γεμάτη (ανάλογα πώς το βλέπεις) αλλά δεν παίρνω κι όρκο. Παίζει να ήταν και πολύ άδεια ή καθόλου γεμάτη (και πάλι, αναλόγως πώς το βλέπει το revenue department)... Ο George παρακολουθούσε την πρωινή κίνηση στο Τσάνγκι. Εγώ πάλι δε θυμάμαι τι έκανα. Σε ένα πρώτο επίπεδο νύσταζα και σε ένα δεύτερο επίπεδο ψιλοβαριόμουν, αντί να ευγνωμονώ τον πολυχρονεμένο μας Σουλτάνο, που μας είχε προσφέρει the-best-money-can-buy εισιτήριο για την Κουάλα Λούμπουρ, με μόλις 78 ευρώ, όταν όλοι η SQ ήθελε περίπου 400 και η Air Asia δε μας απασχολούσε. Για τη δε FlyFirefly ούτε συζήτηση. Το όνομα και μόνο, είναι αρκετό για να μην προτιμήσεις μία θυγατρική της Malaysia Airlines (είπε ο άνθρωπος που έχει φάει την ΤΗΥ ψωμοτύρι). Τώρα ανακαλύπτω, ότι τις Παρασκευές του Ιανουαρίου και του Φεβρουαρίου, μπορείς να πάρεις και το 767-400 της Uzbekistan Airways, για ακόμα πιο έντονες μετα-σοβιετικές συγκινήσεις, με couleur local, καταβάλλοντας το ίδιο -πενιχρό- αντίτιμο, που είναι πιο κάτω κι από το Αθήνα-Κύθηρα.

Ο George περιέγραψε αναλυτικότατα τα της πτήσεως. Το seat pitch ήταν ανετότατο για τα ευρωπαϊκά δεδομένα (εκτός κι αν σε λένε Σπανούλη), τα καθίσματα ήταν very, very -πώς το λέτε εσείς εδώ- α ναι: very inviting. Το catering ήταν αξιοθρήνητο, αλλά ποτέ δεν πρέπει να παραπονιέσαι για το catering, όταν από τον ισοφάγο σου έχουν περάσει οι πατατοσαλάτες και τα ζυμαρικά της Aegean.

To KLIA αποτελεί μία φιλόδοξη προσπάθεια των Μαλαισιανών να φτιάξουν κάτι μεταξύ Changi και Atatürk Havalimanı. Το αποτέλεσμα είναι μία μίζερη, θλιβερή εκδοχή του πρώτου με τα standards καθαριότητας του δεύτερου. Το τραινάκι του δορυφορικού διασχίζει την πίστα, προσφέροντας αφειδώς θέα του traffic εν μέσω προειδοποιήσεων κι ενημερώσεων του τύπου «Μπερχάτι-χάτι κε ρουάνγκ ντι πλατφόρμ» (προσοχή στο κενό μεταξύ αποβάθρας και συρμού) ή μία διαρκή επανάληψη του «Πίντου-πίντου», που σημαίνει «Πύλες Αναχώρησης».

Το KLIA βρίσκεται μέσα σε μία όμορφη ζούγκλα και για να φτάσεις στη γραφική Κουάλα Λούμπουρ, θα πρέπει να πάρεις τοKLIA Ekspres, το Arlanda Express της Νοτιοανατολικής Ασίας, που έναντι €9, θα σε πάει γρήγορα, άνετα και με συνέπεια στον Kuala Lumpur Sentral, τον Saint Pancras της Νοτιοανατολικής Ασίας. Κι επειδή είσαι στη Μαλαισία, όπου τα πάντα είναι φθηνά (ενδεικτικά, αν καταφέρεις και βγάλεις εισιτήριο για το μετρό, σου έχει κοστίσει μόλις €0,15), κλείνεις κι ένα δωμάτιο στο Hilton ή το Meridien, που βρίσκονται δίπλα από το σταθμό με το δίκλινο στα €80. Και τι παίρνεις με €80; Δωμάτιο 30 μ² με μπάνιο άλλα 15 μ², τεράστια παράθυρα με θέα-πιάτο την Κουάλα, πρωινό πέντε διαφορετικών πολιτισμών, με πέντε σεφ (μέχρι και κοτόπουλο στη σούβλα στις 8 το πρωί είδαμε) και πολλά άλλα. Ένοιωθα πως έκλεβα παγκάρι τζαμιού.

Αλλά βέβαια, εμείς πεινούσαμε και διψούσαμε για πολλά άλλα πράγματα, όπως για παράδειγμα για να δούμε μια συνοικία, κοντά στους Πύργους Πετρόνας, που το Lonely Planet, παρουσίαζε τόσο γραφικά και γλαφυρά, που πίστευες ότι θα συναντούσες κάτι αντίστοιχο των Αναφιώτικων της Αθήνας, αλλά στην πραγματικότητα ήταν σαν τις φαβέλες του Ρίο. Τις γαστρονομικές μας αναζητήσεις κάλυψε η “flamboyant” πικάντικη κουζίνα του εξ ίσου “flamboyant” Σεφ Ισμαήλ (η Βέφα Αλεξιάδου της Μαλαισίας), που είναι συνιδιοκτήτης του βραβευμένου Restoran Rebung. Για να σας λυθεί η απορία, ο άλλος συνιδιοκτήτης είναι ο πρώτος Μαλαισιανος αστροναύτης Datuk Dr. Sheikh Muszaphar Shukor Al Masrie (γιατί να περιμένεις το αστέρι της Μισελέν, όταν μπορείς να έχεις συνέταιρο τον ίδιο τον αστροναύτη. Μιλάμε για πολύ προχωρημένες καταστάσεις. Κι επειδή εδώ μιλάμε για flamboyant πράγματα, η διακόσμηση του καταστήματος γεφύρωνε τη Βενετία των Δόγηδων με την αποικιακή Ινδοκίνα.



Συνεχίζεται...

 

[aakunz]

Ακολουθεί (σύντομη) παρέκβαση:

Θυμάμαι, μία συζήτηση με ένα φίλο πριν από χρόνια, με αφορμή το μπαράζ εξαγορών από τη Lufthansa, της Swiss, της Austrian και της Brussels. «Η Lufthansa είναι μια πλούσια, απελευθερωμένη Γερμανίδα, που μπορεί να έχει ό,τι θέλει, επειδή το μπορεί», είχε πει. Έκτοτε φαντάζομαι ένα παράλληλο σύμπαν, όπου οι ευρωπαϊκές αεροπορικές εταιρίες είναι μία γυναικοπαρέα με άλλοτε παράλληλα, άλλοτε συγκλίνοντα και άλλοτε αποκλίνοντα χαρακτηριστικά, στόχους και γούστα. Προτού μπούμε στο «ζουμί» του trip report, αποφάσισα να σας παρουσιάσω κάποιες από αυτές.

Η Γερμανίδα:
Είναι πλούσια, δυναμική με έντονη αυτοπεποίθηση. Βοήθησε τη Βελγίδα, την Αυστριακή και την Ελβετίδα να ξεπεράσουν τα προβλήματά τους. Στην πραγματικότητα, δε τις βοήθησε αλλά εξαγόρασε τη φιλία τους με αντάλλαγμα να τους κάνει κουμάντο στην προσωπική ζωή και τα του οίκου τους. Έχει και κάτι μικρές κόρες. Κάνει ανελέητο bullying στην υπόλοιπη παρέα. Αν θες να γλιτώσεις την παρενόχληση, καλύτερα να πας με τα νερά της και να της κάνεις τις δουλειές της (π.χ. να της πηγαινοφέρνεις κόσμο στα σπίτια της στη Φρανκφούρτη και το Μόναχο). Η Ελληνίδα, η Πολωνέζα και κάτι πρώην Γιουγκοσλάβες, δεν είχαν άλλες επιλογές. Πρόσφατα, μία από τις κόρες της είχε ένα ατύχημα κι έπεσε, καθώς έκανε σκι στις Γαλλικές Άλπεις. Πολλοί κατηγόρησαν τη Γερμανίδα για ελλιπή φροντίδα και αδιαφορία.

Η Αγγλίδα
Η παλιά καραβάνα. Κάπως πιο αποστασιοποιημένη από τις άλλες. Δεν ανακατεύτηκε στα σπίτια τους και έχει κάπως μεγαλύτερη ησυχία στο δικό της. Σταθερή διαχρονική αξία. “I age graciously” ισχυρίζεται. Δεν εγκαταλείπει ποτέ τις παλιές καλές συνήθειές της και οι θαυμαστές της δύσκολα την εγκαταλείπουν. Πρόσφατα έπιασε παρέες με μία Αμερικανίδα, μία Φινλανδή και την Ισπανίδα. Για το τελευταίο, κάποιοι δε θα τη συγχωρήσουν ποτέ.

Η Ισπανίδα
Δημόσια Υπάλληλος. Παλιά έχανε το σχολικό και έφτανε καθυστερημένη στην πρώτη ώρα των μαθημάτων (σχεδόν πάντα ήταν το μάθημα των αγγλικών). Το αποτέλεσμα είναι προφανές. Όλες στην παρέα απορούν πώς στον κόρακα συνεννοείται με την Αγγλίδα και τι κοινό έχουν.

Η Ιταλίδα
Μεγάλη σε ηλικία. Πρόσφατα έκανε ένα δεσμό με έναν εμίρη από το Άμπου Ντάμπι, ο οποίος για να την κυκλοφορήσει της έδωσε λεφτά, (πολλά λεφτά) κι αυτή άρχισε τα λίφτινγκ και τα μπότοξ. Δεν έχει ξεχάσει όλες τις παλιές κακές συνήθειες της και πολλές στην παρέα απορούν τι της βρήκε ο Εμίρης. Δείχνει πάντως τάσεις βελτίωσης, αν και η φιλία της με τη Γαλλίδα και την Ολλανδέζα κλονίστηκε. «Πλέον έκω γκόμενο, που μου τ' ακουμπάει. Είμαι πελούζια και ντεν αξίζετε τη φιλία μου, τα gnocchi και τις farfalle μου. Ciao!» είπε με στόμφο, ανακοινώνοντας ότι θα κάνει unfriend Γαλλίδα και Ολλανδέζα μέσα στο 2016. Αντ' αυτού, θα κάνει παρέα με μία Βερολινέζα και μία Σερβα στο χαρέμι του εμίρη.

Η Γαλλίδα.
Πώς λένε «Γαλλική Φινέτσα»; Καμία σχέση! Φοράει άσπρα ρούχα, αλλά ποτέ δεν τα πλένει. Ισχυρίζεται ότι το λευκό της δίνει πρεστίζ και είναι διαχρονικά façonable, αλλά οι άλλες την έχουν πάρει χαμπάρι. Αντιμετωπίζει διάφορα προβλήματα με τον εαυτό της. Βασικά δεν ξέρει τι θέλει. Μια διπολική διαταραχή την έχει και αν πας επίσκεψη στο σπίτι της στο Roissy, πάρε χάρτη μαζί σου. Οι αρχιτέκτονες, που το σχεδίασαν ήταν μεθυσμένοι.

Η Ολλανδέζα.
Η μεγαλύτερη της παρέας. Φοράει πάντα μπλε. Με το που αποκτήσεις κάποια σχέση μαζί της, είσαι διατεθειμένος να συγχωρήσεις πολλά ατοπήματά της, όπως το ότι σε ταΐζει μισό σάντουιτς, σου ζητάει λεφτά για να σου κρατήσει την τσάντα, έδιωξε το τελευταίο επιβατικό MD11 από τη συλλογή της και κυρίως το ότι κάνει στενή παρέα με τη Γαλλίδα. Ειδικά για το τελευταίο, είναι να απορείς.

Η Δανέζα, η Σουηδέζα και η Νορβηγίδα
Οι γκρινιάρες της παρέας. Ζουν στις πλουσιότερες χώρες της Ευρώπης και πάντοτε τα καταφέρνουν να είναι στη μόνιμη μίρλα και αφραγκία. Ευτυχώς το Σκανδιναβικό Μοντέλο Προνοίας, τις κρατά ακόμα στη ζωή, για να προσφέρουν συγκινήσεις στον 02 της Σκιάθου. Ο εφιάλτης του επισκέπτη τους, είναι μην τυχόν βρεθεί σπίτι τους και διψάσει. Δεκαπέντε κορώνες κοστίζει το νερό... Προσπαθούν να πουλήσουν ό,τι έχουν και δεν έχουν για να ζήσουν.


Η Ελληνίδα
Είναι νέα, ωραία και ξέρει να πλασάρει τη φρεσκάδα της. Ισχυρίζεται πώς μεγάλωσε με γαλλικά, πιάνο και στο σπίτι της οι άνδρες έπαιζαν μόνο γκολφ. Έρχεται από μία όμορφη χώρα, της οποίας οι κάτοικοι δημιούργησαν ένα λαμπρό πολιτισμό, 2500 χρόνια πριν. Αυτόν ακριβώς τον πολιτισμό επικαικαλείται και αυτό το σύνδρομο του Ομφαλού της Γης, κουβαλάει μαζί της. Αγαπημένο της παιχνίδι το role playing της διανοούμενης, αλλά καρφώνεται όταν λέει ότι, της αρέσει και το “Take me there” της Μαριέττας Φαφούτη. «Επισκεφθείτε την Ελλάδα, να δείτε το Νέο Μουσείο της Ακρόπολης. Να, δείτε από αυτήν την πλευρά έχω ένα Panini Sticker μιας αθηναϊκής κόρης και δεν το ανταλλάζω. Θα σας μαγειρέψω και αιγαιοπελαγίτικη κουζίνα, θα πιείτε ελληνικό κρασί. Διαβάστε και το περιοδικό μου, να δείτε τι ωραία ζούμε στην Ελλάδα. Συνήθως βάζω στο εξώφυλλο τις φίλες μου, αλλά τώρα τελευταία έβαλα το Ρουβά και τον Παπακαλιάτη». Την ημέρα που θα έρθουν στο σπίτι, θα φάνε ένα κεσεδάκι ζεσταμένα έτοιμα ζυμαρικά κι ένα παστέλι, γιατί βασικά δεν έχει χρόνο για μαγειρικές και τέτοια: είναι δυναμικά εξωστρεφής, πολυάσχολη και ταξιδεύει σε όλη την Ευρώπη (και την Τεχεράνη). Πέρα από το σπίτι της στα Μεσόγεια, που είναι ένα εξαιρετικό αντίγραφο με αεροπλάνα του Palast der Republik στο Βερολίνο, τα εξοχικά της στα ομορφότερα Ελληνικά Νησιά, είναι η ντροπή της Ελληνικής Φιλοξενίας. «Δε φταίω εγώ. Το έχω πει του ιδιοκτήτη να τα σουλουπώσει, να τα φρεσκάρει, να τα μεγαλώσει, να κάνει ένα πανωσήκωμα, να ρίξει ένα χέρι ασβέστη, αλλά αυτός όλο μου λέει ότι δεν έχει λεφτά. Αν δεν έχεις λεφτά, πούλα τα! ELEOC δηλαδή». Έχει κι αυτή τα δίκια της.

Η Ιρλανδέζα
Από τη χώρα του Αγίου Πατρικίου έρχεται η κατσαρίδα των ευρωπαϊκών αερομεταφορών, για να σου θυμήσει πόσο κοντά στο Σμαραγδένιο Νησί βρίσκεται η Σκωτία. Αν πάτε επίσκεψη, πριν χτυπήσετε το κουδούνι (το οποίο χρεώνεται), θυμηθείτε να κάνετε check-in στο Swarm, αλλιώς θα σας χρεώσει κι αυτό. Το ίδιο ισχύει και για ό,τι σας προσφέρει στη διάρκεια των επισκέψεων. "Exact change will be appreciated", θα σας πει με προφορά Sinnead O' Connor (τώρα τελευταία, το λέει και με ισπανική προφορά). Καλύτερα να κάνετε online chat μαζί της, που -ακόμα- είναι δωρεάν. Πάει παντού επισκέψεις, άλλοτε «αρπαχτές» και άλλοτε «αρμένικες βίζιτες». Πρόσφατα άρχισε να επισκέπεται και την Ελλάδα. Άκουσε αυτά που έλεγε η Ελληνίδα για τα μουσεία και τις Σαντορίνες και μας μπαστακώθηκε για τα καλά. Της Ελληνίδας δεν της άρεσε αυτό. Ας πρόσεχε όταν έκανε τις προσκλήσεις.

Η Τουρκάλα
Λάτρης της περιπέτειας και των εξτρήμ. Ο Τσακ Νορρις των ευρωπαϊκών αερομεταφορών. Όλο πέφτει κάτω κι όλο σηκώνεται. Εν τω μεταξύ όλες οι υπόλοιπες απορούν πού τα βρίσκει τα λεφτά και γιατί η Τροχαία δεν της έχει αφαιρέσει ακόμα το δίπλωμα οδήγησης. Πού τη χάνεις, πού τη βρίσκεις, όλο στα «αχαχούχα» με κάτι Αργεντίνους και Ιβοριανούς ποδοσφαιριστές θα τη δεις. Το σπίτι της στην Κωνσταντινούπολη είναι κέντρο διερχομένων. Είναι πάντοτε γεμάτο κόσμο, τον οποίο προσπαθεί να ξεφορτωθεί σε 210 πόλεις στον κόσμο. Είναι καταπληκτική μαγείρισσα, της αρέσει το ραχάτι, το αραλίκι, το χιουνκάρ μπεγεντί και το Istanbul Lounge Xαρέμι της είναι για τους λίγους κι εκλεκτούς: Ένα ανάκτορο μες το χάος του σπιτιού της. Φανατική σινεφίλ, έπαιξε προσφατα στην ταινία Non-Transferable καθώς και τοBatman Vs Superman Πρόσφατα της τελείωσαν τα τούρκικα ονόματα πόλεων, θαλασσών και ανακτόρων για τα αεροπλάνα, που έχει στη συλλογή της και το έριξε στα γιαπωνέζικα ψαροχώρια.

Καθώς λοιπόν το ταξίδι οδεύει προς το τέλος του, αφήνουμε (πληθυντικός μεγαλορέπειας, ο George έμεινε) τη μαγευτική ασιατική Κουάλα Λούμπουρ για να επιβιβαστούμε σε μία ακόμα ΤΗΥ διηπειρωτική πτήση, με την αγωνία να κορυφώνεται: Τι θα φάμε; Πώς θα είναι το πλήρωμα; Πώς θα είναι το αεροπλάνο; Θα φτάσουμε; Κι αν ναι, πότε θα φτάσουμε; Αν φτάσουμε, θα προλάβουμε το κοννέξιον; Τι ώρα είναι τέλος πάντων στην Τουρκία;


Μείνετε συντονισμένοι. Έρχεται να μας πάρει και να μας σηκώσει το Μάντζικερτ!

 

[aakunz]

ΤΚ 061

Η ώρα κόντευε σχεδόν 20:00, όταν αποφασίσαμε να αφήσουμε το φιλόξενο lounge του Hilton Kuala Lumpur για να πάρουμε το KLIA Ekspres για τη συνέχεια του ταξιδιού μας. Ο George θα συνέχιζε προς τα βάθη της Νοτιοανατολικής Ασίας (ακόμα δεν κατάλαβα πού και πώς πήγε τελικά), εγώ θα επέστρεφα στη Βασιλεύουσα και ακολούθως στο Λίκνο του Δυτικού Πολιτισμού. Η αλήθεια είναι, ότι είχα καταλάβει, ότι κάτι δε θα πήγαινε καλά, όταν το checkmytrip.com (φοβερή εφαρμογή, να τη βάλετε στα κινητά σας) μου έστειλε μήνυμα καθυστέρησης της TK061, που από 23:25 έβγαζε νέα ώρα στις 00:40. Το site της ΤΗΥ έδειχνε την πτήση να εκτελείται κανονικότατα.

Το check-in της ΤΗΥ ήταν ήδη ανοικτό, όταν φτάσαμε εκεί, με την ένδειξη της νέας ώρας να φαίνεται στις οθόνες. Ο χαμογελαστός (ινδικής καταγωγής) μαλαισιανός κύριος, με τσέκαρε, πήρε τη βαλίτσα, μου είπε ότι δεν έβλεπε την πτήση της επιστροφής (εκεί έπρεπε κανονικά να με ζώσουν τα φίδια), αλλά όταν του έδωσα τον αριθμό, αφού παιδεύτηκε λίγο, μου έβγαλε τις κάρτες επιβίβασης. Φυσικά, όταν τον ρώτησα για την καθυστέρηση, δε μου είπε τίποτα, είτε γιατί δεν κατάλαβε, είτε γιατί έκανε πως δεν κατάλαβε (πού να τον βάζεις τώρα να αλλάζει πτήσεις ανταπόκρισης, άσε να το κάνουν στην Πόλη). «Και κουβέντα για τις πευκοβελόνες» σχολίασε κάπως ειρωνικά -θα έλεγα- ο George, θυμίζοντάς μου αυτό το αριστούργημα της Βάνας Καρούλου-Λέκκα, όπου η λέξη «Πευκοβελόνες» αναφέρεται μόνο στον τίτλο και όχι επί του ποιήματος.

Αποφασίσαμε να σκοτώσουμε λίγο χρόνο για να δώσουμε μία ευκαιρία στο KLIA, να μας αποκαλύψει τις χάρες του. Ο George θα πήγαινε αργότερα στο KLIA2 κι εγώ θα πετούσα με καθυστέρηση για τη Βασιλεύουσα. Αν ήταν μέρα, θα μπορούσαμε να σας περιγράψουμε πιο λεπτομερώς το viewing deck, το οποίο ήταν συμπαθητικότατο και αρκετά ήσυχο. Γενικά, τα επίπεδα αναχωρήσεων του KLIA είναι σαφέστατα πιο ενδιαφέροντα και πιο φιλόξενα.

Οι αναχωρούντες επιβάτες περνούν πρώτα από ένα σύντομο X-ray screening τις χειραποσκευές τους για τελωνειακό έλεγχο και στη συνέχεια περνούν από τον έλεγχο διαβατηρίων. Υπάρχει πληθώρα καταστημάτων Duty Free και αρκετοί χώροι για να καθήσεις. Στα Gates (pintu pintu στα μαλαϊκά, το εμπεδώσαμε αυτό) γίνεται το κανονικό Χ-Ray Screening και ο έλεγχος ασφαλείας. Το internet είναι δωρεάν και ικανοποιητικό. Τόσο ικανοποιητικό, ώστε να δεις από το flightradar24, ότι το TC-JOD είχε αφιχθεί στη ώρα του και ότι θα έπρεπε να είναι άλλος ο λόγος για την καθυστέρηση στην αναχώρηση της πτήσης της επιστροφής του.

Καθώς περνούσε η ώρα, οι επιβάτες της πτήσης συγκεντρώνονταν έξω από το χώρο του gate και κάποια στιγμή ξεκίνησε και ο έλεγχος ασφαλείας, ώστε να περάσουμε και μέσα. Το προσωπικό του gate βρισκόταν στη θέση του, αλλά οι πόρτες δεν άνοιγαν. Στο βάθος φαινόταν το Α330-300 μας, καθώς ανεφοδιαζόταν με το catering της Brahim Catering, του τοπικού προμηθευτή της ΤΗΥ στην Kuala Lumpur, αλλά και όλων των μεγάλων αερομεταφορέων, που πετούν προς τα κει (περισσότερα για αυτούς σε λίγο). Πιστεύοντας, ότι θα φεύγαμε στη νέα (καθυστερημένη) ώρα μας, περιμέναμε όρθιοι. Από εθνικότητες, που ξεχώρισα, φαινόταν πως η πτήση θα είχε αρκετούς σουηδούς και ρώσους. Επίσης, ήταν εντυπωσιακός και ο αριθμός των backpackers.

Ξαφνικά γύρω στις 0:40 εμφανίζεται και το πλήρωμα, το οποίο εμείς νομίζαμε πως ήδη βρισκόταν εντός του αεροπλάνου. Όλοι τους ήταν αμίλητοι κι αγέλαστοι με τα κεφάλια κάτω, αποφεύγοντας κάθε οπτική επαφή με το πλήθος, που τα είχα ψιλοπάρει. Λίγα λεπτά αργότερα έγινε και η ανακοίνωση, ότι η πτήση θα αναχωρούσε με άλλα 45 λεπτά καθυστέρηση, λόγω καθυστερημένης άφιξης του πληρώματος. Κάποιοι είχαν ήδη αρχίσει να εκνευρίζονται. Κάποιοι Γάλλοι ρωτούσαν αν θα προλάβαιναν την ανταπόκριση για Νίκαια, ενώ ένας άγγλος απευθυνόταν στην υπάλληλο του Gate, με ύφος εκνευρισμένης Μάργκαρετ Θάτσερ στη Βουλή των Λόρδων στη διάρκεια αντιπαράθεσης με τους Εργατικούς, ύστερα από πρόταση των δεύτερων για εναρμόνιση των πριζών του Ηνωμένου Βασιλείου με το πρότυπο Schuko και κατάργηση του προτύπου BS1363, με τη Μάγκι να τους κατηγορεί για εσχάτη προδοσία.

Ήταν γύρω στις 1:25 όταν επιτέλους ξεκίνησε η επιβίβαση, μέσα στη μουρμούρα. Με πολύ μεγάλη επιείκεια θα αποκαλούσα την υποδοχή από το πλήρωμα «χλιαρή». Γρήγορη τακτοποίηση στις θέσεις, με τη διπλανή μου να μένει πανηγυρικά κενή. Προς έκπληξη μου, δεν ακούστηκε η παραμικρή συγγνώμη για την καθυστέρηση, ούτε καν μια στοιχειώδης αιτιολόγηση. Ακολούθησε η κλασική προετοιμασία για την απογείωση, η οποία και έγινε γύρω στις 2:10.

Το Planet έδειχνε ότι παρ' όλη την καθυστέρηση, που άγγιζε τις δύο σχεδόν ώρες, θα φτάναμε με μόνο μία ώρα καθυστέρηση, δηλαδή στις 07:00 τοπική. Με μία μικρή διαφορά, που είχα αναφέρει και στην αρχή: στα τέλη του Οκτωβρίου του 2015, η Τουρκία θα παρέμενε για 1 επιπλέον εβδομάδα στη θερινή ώρα, αλλά το Planet ήταν ήδη στη χειμερινή ώρα. Άρα, όταν θα φτάναμε στην Πόλη, η ώρα θα ήταν στην πραγματικότητα 8:00 (έχανα στάνταρ την ανταπόκριση, το ίδιο και οι Γάλλοι, που θα πήγαιναν Νίκαια).

Βέβαια, και πάλι δεν υπήρξε καμία ενημέρωση, οπότε οι ανυποψίαστοι δεν κατάλαβαν τι παιζόταν. Εγώ πάλι σκεφτόμουν, ότι αποκλείεται να είναι τόσο αμελείς και να μην διόρθωσαν το πρόβλημα και πίστευα, ότι όντως θα φτάναμε στην ώρα μας. Είμαι τόσο αφελής κάποιες φορές.

Σύντομα ξεκίνησε και το service. Δεν έγινε διανομή μενού και μας ανακοινώθηκε, ότι επειδή στην πτήση μας επέβαινε άτομο αλλεργικό στους ξηρούς καρπούς, δε θα μας προσφερόταν το λουκουμάκι του καλωσορίσματος και μας ζητήθηκε να μην ανοίξουμε δικές μας συσκευασίες με ξηρούς καρπούς. Κατανοητό και απολύτως σεβαστό. Κατά τα άλλα, μοιράστηκε η καυτή πετσετούλα κι άρχισε το μοίρασμα των δίσκων. Οι επιλογές ήταν "Chicken or Pasta?" Κι επειδή πετάμε με ΤΗΥ, είπα να μιλήσω τουρκικά στο πλήρωμα.

- Chicken or Pasta, sir?
- Tavuk lütfen!
- Here you are sir, what would you like to drink?
- Kırmızı şarap var mı?
- Yes sir, which one you prefer?
- Bunu alacağım, teşekkürler.
- Thank you sir, bon appetit...

Δηλαδή, να σου μιλάνε στη γλώσσα σου και να απαντάς αγγλικά; Υπάρχει λογική εξήγηση σε αυτό; Πάντως τα αγγλικά τους ήταν μια χαρά.

Είπαμε νωρίτερα, ότι το catering ήταν της Brahim Catering με “livery” Turkish Do&Co. Δείπνο σχετικά άνοστο (καμία σχέση με εκείνο της πτήσης της μετάβασης), ωστόσο ανεκτό. Τέλος πάντων, αυτό ήταν το λιγότερο σε σχέση με τα προηγούμενα (και με τα επόμενα). Για τη Brahim Catering, γίνεται αναφορά ακόμα και στη Daily Mail. Εκεί αναφέρεται, ότι η εταιρεία είναι σε θέση να ετοιμάζει (ξεπετάει) 46 δίσκους το λεπτό με το οικονομικότερο πακέτο να κοστίζει περίπου £1.53 ανά δίσκο. Φυσικά, δεν υπονοώ ότι ο δίσκος, που είχα μπροστά μου είχε κοστίσει στην ΤΗΥ μόλις μιάμιση στερλίνα, απλά ήταν φανερή η ποιοτική διαφορά, τόσο γευστικά όσο και οπτικά. Έγιναν φιλότιμες προσπάθειες να κοιμηθώ και σε αυτό συνέτεινε και η σχετικά ήρεμη πτήση, η κούραση της ημέρας, η ταλαιπωρία της καθυστέρησης, το κόκκινο κρασάκι της Kavaklıdere, η άδεια θέση κλπ. Πάντως, αραιά και πού κάποιο μέλος του πληρώματος ανεβοκατέβαινε το διάδρομο (βρήκα μπουκαλάκι νερό στη θήκη του καθίσματος).

Αφήναμε το Ιράν και μπαίναμε στον τουρκικό εναέριο χώρο, όταν ανοίξαμε τα σκιάδια των παραθύρων, από κάτω μας είδαμε τους χιονισμένους ηφαιστειακούς κώνους του μεγαλοπρεπέστατου όρους Αραράτ (Ağrı Dağı), κάπου στα βάθη αχνοφαίνονταν η λίμνη Βαν και κάποιες πόλεις, μία από τις οποίες ήταν και η Μαλαζγκίρτ, της οποίας το όνομα έφερε και το TC-JOD. Η Μαλαζγκίρτ είναι γνωστή σε εμάς με το αρμενικό της όνομα Μάνζικερτ. Εκεί ήταν που το 1072 οι Σελτζούκοι Τούρκοι νίκησαν το διαλυμένο (μισθοφορικό) βυζαντινό στρατό και σφράγισαν την παρουσία τους στην Ανατολία.

Παράλληλα ξεκινούσε και το σερβίρισμα του πρωινού. Μια αεροπορική ομελετίτσα δια χειρός Brahim Catering χωρίς εκπλήξεις και χωρίς άλλες επιλογές. Σχεδόν μιάμιση ώρα αργότερα ξεκινούσαμε την κάθοδο για την προσγείωση στην Πόλη. Χωρίς ιδιαίτερη ταλαιπωρία, χωρίς καθόλου αναταράξεις, ακουμπήσαμε απαλά στον 05 του Ataturk, ενώ καθώς έκλεισε το reverse thrust, άρχισε να παίζει μουσικούλα. Η ώρα ήταν σχεδόν 8:00 τοπική, το Planet έδειχνε 7:00, κανείς δε μπήκε στον κόπο να μας προειδοποιήσει.

Στάθμευση σε remote, ένα 777-300ER επιβίβαζε κόσμο για Αθήνα, αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να το προλάβω. Λεωφορειάτη αποβίβαση λοιπόν με την ελπίδα κάποιος να με περιμένει για να με στείλει κατ' ευθείαν στην ΤΚ1845 για την Αθήνα.


Μείνετε μαζί μας για να μάθετε πρώτοι σε αποκλειστικότητα:


* Υπάρχουν ή δεν υπάρχουν τελικά θέσεις σε μια μισογεμάτη πτήση;
* Δε γίνονται πράγματα στο τράνζιτ.
* Δε γίνονται πράγματα στο viewing terrace.
* Δε γίνονται πράγματα στο safety demo.
* Πρέπει να γίνονται πράγματα γενικώς.

 

[aakunz]

Με ένα μακρόσυρτο «άααααχ» συνεχίζεται το τριπ ρηπόρτ, έναν αμανέ για τη χαμένη μου ανταπόκριση, ένα ντέρτι για μία ακόμα αεροπορική αθωότητα, που πήγε χαμένη. Το 777-300ER ήταν από τα τελευταία του στόλου, που προσέφερε την Comfort Class στο δρομολόγιο της Αθήνας για τους επιβάτες της Οικονομικής. Η Comfort Class αποτελεί πλέον παρελθόν για την Turkish Airlines και είναι πραγματικά άξιον απορίας, γιατί ως προϊόν δεν παιζόταν. Ήταν κάτι σαν τη «μπίζνες του φτωχου». Ας αφήσουμε όμως τα «ωχ» και τα «αμάν». Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Φτάνοντας στο Atatürk από πτήση εκτός Ε.Ε., δε μπορείς να ξέρεις αν έχασες την ανταπόκριση γιατί πολύ απλά μπαίνεις ως αφικνούμενος επιβάτης και ακολουθείς τις πινακίδες μέχρι το τράνζιτ. Αφήνεις τα transit desk δεξιά και προχωράς μέχρι εκείνο το σημείο, που οι αφικνούμενοι πάνε στον έλεγχο διαβατηρίων και οι μετεπιβιβαζόμενοι περνούν από έλεγχο ασφαλείας για να ανέβουν στο πάνω επίπεδο (των Αναχωρήσεων). Μέχρι να φτάσεις στις Αναχωρήσεις, δεν υπάρχουν πίνακες αναχωρήσεων των πτήσεων μετεπιβίβασης. Περνάς τον έλεγχο ασφαλείας, σε ελέγχουν κανονικά (μόνο αν έρχεσαι από Ε.Ε., καθαρίζεις χωρίς έλεγχο) και μετά ανεβαίνεις πάνω. Εκεί ανακαλύπτεις, ότι η πτήση σου έχει φύγει. Και τι κάνεις; Πολύ απλό: ακολουθείς τις πινακίδες για το transit desk, που δείχνουν προς ένα ασανσέρ, παίρνεις το ασανσέρ, κατεβαίνεις στο επίπεδο των αφίξεων και πας στο transit desk, από το οποίο είχες περάσει πριν, αλλά κανένας πίνακας αναχωρήσεων δε σε ενημέρωνε για το status της πτήσης σου. Εκεί λοιπόν σε υποδέχεται το μουρτζούφλικο προσωπικό της TGS και αρχίζει η δοκιμασία να βρεις το δίκιο σου. Ας στείλει ο Θόδωρας κανέναν από τους ήρωες του εκδοτηρίου της Αθήνας, να τους παραδώσει μαθήματα.

Εξηγώ του κοιμώμενου νεαρού, ότι είχα καθυστερημένη άφιξη και ότι έχασα την ανταπόκριση. Εκείνος παίρνει την κάρτα επιβίβασης μουρμουρώντας (απορώ τι θα περίμενε ότι θα του ζητούσα). Μετά βίας πληκτρολογεί κάτι και μου λέει, ότι η επόμενη πτήση είναι η ΤΚ1849 στις 13:15 (4,5 ώρες αργότερα). Τολμάω να ρωτήσω αν μπορεί να με βάλει στην Α3-991 στις 10:35 για να πάρω απάντηση «no seats, no seats» για να συμπληρώσει «Μπάγκατζ οτομάτικ Άτενς».

ΟΚ, αφού όλος ο κόσμος πετάει με Aegean, ο Ευτύχης θα είναι ευτυχής. Ας πάρω την ΤΗΥ και κάπου θα βρω να καθήσω και θα περάσει η ώρα (ποια ώρα, δηλαδή, ολόκληρο τετράωρο είχε απομείνει). Για την ιστορία, η πτήση της Α3 έφυγε με 70 κενά εκείνο το πρωί. Φυσικά για WiFi ούτε λόγος (τώρα τελευταία έμαθα ότι βελτιώθηκε κάπως ο τρόπος σύνδεσης). Κάποια στιγμή, εκεί που διάβαζα την «Αναγκαστική Προσγείωση» της Βάνας Καρούλου-Λέκκα, με πλησίασε μια αφρικανή νεαρά, που είχε χάσει κι εκείνη την ανταπόκριση από την Υποσαχάρια Αφρική για Αθήνα και μου ζητούσε βοήθεια. Άντε να της εξηγήσεις τώρα τη διαδικασία... Την πήγα μέχρι το ασανσέρ της είπα περίπου τι θα κάνει (δεν υπήρχε περίπτωση να το κάνω τρίτη φορά), αν και ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε καταλάβει τίποτα.

Μα τι βλέπω; Μη με γελούν τα μάτια μου; Άνοιξε “Açık Hava Terası / Open-Air Terrace” στον ημιόροφο; Επιτέλους, γίνονται πράγματα στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο των Βαλκανίων! Κάτσε να πάρω ένα venti caramel macchiato με έξτρα caramel sprinkles και double shot veranda blend και να βγω στη βεράντα να θαυμάσω κίνηση.

Και ανεβαίνω... και παίρνω το venti caramel macchiato με έξτρα caramel sprinkles και double shot veranda blend... και πάω προς το observation terrace και βάζω τα γέλια: ένα μικρό άνοιγμα κλεισμένο με κοτετσόσυρμα από όλες τις πλευρές και από πάνω (μην τυχόν και βγάλουμε φτερά και τους φύγουμε), το οποίο, παρά το ότι ήταν ευάερο, βρώμαγε σαν τεκές, αφού ήταν το μοναδικό σημείο του τέρμιναλ, ανοικτό για κάπνισμα. Ευχαριστώ, δε θα πάρω άλλο. Και είναι να απορείς το γιατί; Αφού για να φτάσεις εκεί, έχεις περάσει τον έλεγχο ασφαλείας και θεωρείσαι «καθαρός», τι κίνδυνο αποτελείς για τις αερομεταφορές, ώστε να σε κλείνουν σαν την κότα στο κοτέτσι; Είναι από εκείνες τις φορές που ο τουρκικός εκμοντερνισμός συγκρούεται με τον παραλογισμό και από τη σύγκρουση αυτή να προκύπτει ένα σουρρεαλιστικό και απογοητευτικό αποτέλεσμα.

Θες κι άλλα; Γίνεται αλλαγή gate. Νέα πύλη η 507. Αν η αφρικανούλα είχε καταφέρει να πάρει νέα κάρτα επιβίβασης, τώρα θα έπρεπε να ανακαλύψει ότι η πύλη έχει αλλάξει. Πάμε για τα υπόγεια. Κάποια στιγμή είδα και την αφρικανούλα, της έκανα νόημα, με κοιτούσε (σαν) ηλίθια και έφυγε από την 507. Δεν την ξαναείδα, αφού έχασε κι αυτήν την πτήση. Καθώς η ώρα περνούσε, συγκεντρωνόταν και η υπόλοιπη πελατεία, η οποία απαρτιζόταν από ένα γκρουπ ταϊβανέζων. Γενικά η ΤΚ1849 δεν είχε πολύ κόσμο, πράγμα που μαρτυρούσε και ο σαφέστατα μικρότερος τύπος, που θα χρησιμοποιούσε ο αεροπορικός κολοσσός Turkish Airlines. Θα πετούσαμε λοιπόν με το πολλά υποσχόμενο TC-JFK, που θύμιζε πρώην Πρόεδρο των ΗΠΑ και έφερε το όνομα ZONGULDAK, μίας πόλης του Πόντου. Η ποντιακή λαογραφία δεν έχει καταλήξει πώς προήλθε το τοπωνύμιο Zonguldak. Εικάζεται, πως έχει να κάνει με το κοντινό όρος Göldağı.

Πάντως , το 737-800 μας είχε κάνει σύντομη καριέρα και στην Anadolujet, σαν δανεικό από τη μητρική ΤΗΥ. Πρωτοπέταξε στα τέλη Απριλίου 1999, όταν η Bundestag μεταφερόταν εκ νέου στο Βερολίνο, το δικαστήριο ανακοίνωνε, ότι ένας άλλος πρόεδρος των ΗΠΑ, ονόματι Μπιλ Κλίντον είχε δώσει ψευδή στοιχεία στην υπόθεση Λεβίνσκι και (ίσως γι' αυτό) το ΝΑΤΟ βομβάρδιζε το Βελιγράδι. Ένα αεροπλάνο, τόσες μνήμες, τόσοι αμερικάνοι πρόεδροι...

Υποδοχή από ένα χαμογελαστό πλήρωμα. Τέτοια χαρά δεν έχω ξαναδεί, ούτε εγώ ούτε οι ταϊβανέζες κυρίες μπροστά μου. Αλλά επειδή το TC-JFK ήταν ήδη 16,5 ετών, που δεν το λες κι ό,τι πιο σύγχρονο πετάει, δεν υπήρχαν οθόνες. Έτσι ξεκίνησε το live demo. Φαίνεται όμως πως η ρουφιάνα η τεχνολογία είχε απαλλάξει τα κορίτσια από το άχαρο safety demo, αλλά πάντα θα υπάρχει το αεροπλάνο εκείνο, που θα τις υποχρεώσει να το κάνουν οι ίδιες ή να τους θυμήσει πόσο είχαν χαλαρώσει. Τι είδαμε, τι ακούσαμε; Θα σας γελάσω. Διότι τα αγγλικά ήταν επιπέδου τουρκικού σήριαλ και τα χαμογελαστά κορίτσια δε συγχρονίζονταν στην «αγγλική» εκφώνηση. Οι ταϊβανέζες έβλεπαν τη μπροστινή να δείχνει την κάρτα με τις οδηγίες ασφαλείας. Εγώ που καθόμουν φτερό (πάνω από τα καύσιμα) έβλεπα την επόμενη που έδειχνε τη ζώνη ασφαλείας ενώ από τα ηχεία ακουγόταν κάτι άλλο. Τι σημασία είχε; Το είχαν δει και στο Ταϊπέι-Ιστάνμπουλ άλλωστε...

Το σέρβις; Εδώ μπήκε και ο παράγοντας «ταϊβανέζα τουρίστρια». Είδε κι έπαθε η χαμογελαστή αεροσυνοδός μέχρι να καταλάβει τι ήθελε η γηραιά κυρία. Θα σας γελάσω, τι φάγαμε, όχι πως είχε σημασία.

Τέλος πάντων κατεβήκαμε. Άλλο ένα ταξίδι με τον αεροπορικό κολοσσό Τουρκχαβαγιολλαρί έλαβε τέλος. Δεν ξέρω αν έχω γίνει grumpy επιβάτης. Το αεροπορικό ταξίδι εξακολουθεί να με συναρπάζει, ό,τι κι αν γίνεται. Ακόμα κι όταν «δε γίνονται πράγματα», όπως θα έλεγε η Βάνα Μπάρμπα.


Η ώρα της κρίσης:

- Πάλι Turkish; Δε βαρέθηκες;
- Δε βαρέθηκα. Αυτή τη φορά όμως κουράστηκα.

- Τι σου άρεσε;
- Η καμπίνα και το ότι η διπλανή θέση έμεινε κενή, καθαρά συγκυριακά μιλώντας. Εξαιρετικό catering στις πτήσεις μετάβασης. Συμπαθητικό στην πτήση της επιστροφής. Το ότι φτάσαμε, μου άρεσε επίσης.

- Τι δε σου άρεσε;
- Πολλά και διάφορα: στενά καθίσματα στην Οικονομική, ανοργανωσιά στο θέμα της διαφοράς ώρας, χαοτικό hub, ντεφορμέ πληρώματα. Πάνω απ' όλα, με πείραξε που δεν υπήρξε η παραμικρή αιτιολόγηση της καθυστέρησης ή μια συγγνώμη.

- Τους ξαναπροτιμάς;
- Τους ξαναπροτίμησα για ένα ΑΤΗ-IST-ATH λίγες μέρες μετά.

- Στο μέλλον θα ξαναπήγαινες μαζί τους στην Ασία;
- Αν η ΕΥ, η ΕΚ, η ΤΖ, η KL, η LX, η BA είναι αρκετά ακριβότερες, ίσως. Πιστεύω πως κάποια πράγματα έχουν κάνει τον κύκλο τους. Θα ήθελα να ξαναδώ την ΤΗΥ, όταν θα αρχίσει να επιχειρεί από το Νέο Αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Μέχρι τότε, υπάρχουν αρκετές εξίσου αξιόλογες εταιρείες, στις οποίες δεν έδωσα τις ίδιες ευκαιρίες για διηπειρωτικά.