Eπιχείρηση Ελπίς

[flesland]

Η ομίχλη στην μαγευτική κοιλάδα της Ρηνανίας, είχε καλύψει την βοή του πλήθους που διασκέδαζε εκείνη την Δευτέρα βράδυ. Η Ανδρέα είχε ετοιμάσει το βραδυνό για τις 5μμ, με το καλύτερο γερμανικό μαύρο ψωμί που θα συνόδευε την ποικιλία σαλαμιών. Ήταν ευχαριστημένη που άλλη μια μέρα στην δουλειά κύλησε ομαλά, χωρίς κανένα απρόοπτο και είχε βάλει ήδη το Emily in Paris για να κλείσει την βραδιά της. Ο Κνούτ, κουνούσε ζωηρά την ουρά του. Η επόμενη μέρα στη δουλειά θα με έβρισκε να ρωτάω πώς βρήκε την Εμιλυ, καθώς το γερμανικό δείπνο το είχαμε ήδη εξαντλήσει ως θέμα. Την συζήτηση μας, θα την διέκοπτε ένας κοκκινομάλλης αλλοδαπός από το Μααστριχτ, το αφεντικό μου. ‘’Θα πρέπει να πας στα Φιτζι και την Παπούα. Έχουν ανοίξει τα σύνορα τους και πρέπει να τελειώνουμε’’ μού είπε.

Και είχε την προσοχή μου. Νιώθω ευλογημένος στη τοποθεσία γραφείο. Τελείωσα την κουβέντα για τα τρία επεισόδια της Εμιλυ και τι έγινε τελικά με τον σεφ, σημειώσα ότι πρέπει να δω την επόμενη σεζόν και στρώθηκα σε ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια στη δουλειά, το skyscanner.

Μετά από 45 λεπτά ανάλυσης όλων των πιθανών δρομολογίων, έστειλα στην Ανδρέα τις ημερομηνίες. Αυτή μου απάντησε με τα δρομολόγια και άρχισα πλέον να μετράω αντίστροφα 45 ημέρες, που θα έφευγα για το πλέον μακρινό μου ταξίδι. Διάβασα με ενδιαφέρον ότι οι κάτοχοι ελληνικών διαβατηρίων και η Ελλάδα είναι travel partner των Φίτζι. Ότι και αν σημαίνει αυτό, δεν θα είχε μεγάλο ενδιαφέρον αν η Γερμανία ήταν επίσης. Αλλά όχι. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ. Με περίσσιο θάρρος πήγα και άφησα το βαρύ ελληνικό διαβατήριο να πέσει με πάταγο στο γραφείο του αφεντικού μου, το οποίο αν δεν ήταν ολλανδικά καθαρισμένο θα ανέβαζε ένα σύννεφο σκόνης. ‘’Αν φύγω από Αθήνα, γλυτώνω τις 14 μέρες καραντίνα’’ του είπα και η αναχώρηση από Αθήνα είχε ήδη εγκριθεί.

Το δρομολόγιο ήταν το εξής:

Αθήνα (ΑΤΗ)-Κωνσταντινούπολη (ΙST)-Σιγκαπούρη (SIN) -Νάντι (NAN)

Νάντι (ΝΑΝ) – Μπρισμπειν (ΒΝΕ) – Πορτ Μορεσμπι (ΡΟΜ)

Πορτ Μορεσμπι (ΡΟΜ) - Σιγκαπούρη (SIN) – Φρανκφούρτη (FRA)

Το πρώτο σκέλος θα ήταν με Turkish Airlines και ακολουθούν: η αυτού εξοχότητα Singapore Airlines, το εξωτικό φρούτο Fiji Airways x2, το ακόμα πιο εξωτικό φρούτο Air Niugini (από το New Guinea βρε) πάλι x2 και επιστροφή στην Ευρώπη πάλι με Singapore. Όλες οι πτήσεις θα ήταν business class.

Eνώ οι μέρες πλησίαζαν, κάτι μου έλεγε ότι το ταξίδι δεν θα πήγαινε καλά. Η Όμικρον θέριζε τα Χριστούγεννα και εγώ έκανα PR στην Αθήνα με όλους όσους δεν είχα δει για δυο χρόνια με την πανδημία. Το ηφαίστειο στην Τόγκα μούγκριζε και τελικά δεν άντεξε. Και εγώ περίμενα τι θα πάει λάθος. Τελικά φτάνουμε 47.5 ώρες πριν την πτήση και το PCR. Tα αποτελέσματα αργούσαν, η κυρία στο ταμείο μού είχε υποσχεθεί ότι θα τα λάβω μέχρι το απόγευμα και εγώ ήμουν σε αναμμένα κάρβουνα. Παίρνω τηλέφωνο το μικροβιολογικό, Σάββατο βράδυ, για να μού πει η τηλεφωνήτρια ότι ‘’κάπου κόλλησε το σύστημα’’. ‘’Μάλλον’’ αποκρύθηκα σαν καταδικασμένος πριν την ηλεκτρική καρέκλα, αλλά έλα χρυσή μου στειλ'το και πρέπει να φτιάξω και βαλίτσα. Το email τελικά ξεκόλλησε, και με πανηγυρισμό πυροβολισμών Μήτρογλου είδα ότι ήμουν αρνητικός. Ήμουν πια έτοιμος να πετάξω.

Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα.

Δευτέρα πρωί, είχα να πράξω το τελευταίο δύσκολο κομμάτι: να ξυπνήσω στις 6πμ. Δύο ξυπνητήρια που τελικά δεν χρειάστηκαν, καθώς είχα ξυπνήσει 15 λεπτά νωρίτερα και απλά κοιτούσα το ρολόι. Παίρνω τα 30 κιλά αποσκεύης για τον δρόμο που θα με οδηγούσε στο υπερhub της ανατολικής Μεσογείου, με το κρυο να τσακίζει τα χρόνια μου στον ευρωπαικό βορρά.

Το τσεκ-ιν με την Turkish έγινε αρκετά γρήγορα για τα δεδομένα, τα Φίτζι αν και ''travel partner'' ζητάνε ένα κάρο άλλα δικαιολογητικά όπως, εκτυπωμένη ταξιδιωτική ασφάλιση για κοβιντ, εμβόλιο, PCR 48 ωρών, κράτηση σε ξενοδοχείο για 3 ημέρες και κράτηση μεταφοράς στο ξενοδοχείο με πιστοποιημένο φορέα.
Ο έλεγχος διαβατηρίων έγινε επίσης πολύ γρήγορα, η κυρία στο lounge της Goldair δεν ήταν στις πολύ καλές της και το καλημέρα βγήκε από την μύτη, αλλά η τυρόπιτα ήταν μια πολύ τίμια αρχή της ημέρας. Η ΤΗΥ θα είχε 15 λεπτά καθυστέρηση λόγω αργοπορημένης άφιξης και η σύνδεση μου στο IST για Σιγκαπούρη ήταν μετά από περιπού 2 ώρες, οπότε αρκετή. Η επιβίβαση άρχισε κατά τις 10:15πμ με την γνωστή σειρά που δεν τηρείται σε αεροδρόμια GMT+3, εγώ έκατσα στο 1Α και ο Τούρκος φροντιστής μου προσέφερε χυμό πορτοκάλι. Το Α321 ήταν σε σχετικά καλή κατάσταση, η διαμόρφωση της business είναι 2-2 και άρχισα πλεόν να παρατηρώ το χιόνι που έπεφτε όλο και πιο πυκνό στον αερολιμένα Αθηνών.

Ήταν η Ελπις, για την οποία μιλούσανε όλοι τις προηγούμενες ημέρες, δυστυχώς με τα αποτελέσματα που όλοι ξέρουμε. Αν και ακόμα δεν φοβόμουν για το ταξίδι, μια πρώτη φαγούρα με έπιασε όταν ο πιλότος, με αγγλικά Αμερικής, μας πληροφόρησε ότι θα αργήσουμε λιγουλάκι και ότι θα μας ξαναμιλήσει σε 20 λεπτά. Μετά από μια ώρα περίπου και ενώ το αεροδρόμιο είχε γίνει πρώην αεροδρόμιο, ο πιλότος μας είπε ότι δεν μπορούμε να απογειωθούμε καθώς υπάρχει απαγόρευση από τον πύργο ελέγχου. Η φαγούρα μεγάλωνε και εγώ είχα ήδη μπει ξανά στο skyscanner να ψάχνω εναλλακτικές. Οι ελληνοαμερικανοί δίπλα μου την κοπάνησαν, καθώς ήταν σίγουροι ότι θα έχαναν την σύνδεση τους και δεν θέλαν να ξεμείνουν στην Κωνσταντινούπολη και γενικά η ανησυχία άρχισε να μεγαλώνει σε όλο και πιο πολλούς επιβάτες, που κάθε τόσο ρωτούσαν την Burcu, την ηγουμένη καμπίνας για το τι θα γίνει. Και πού να ήξερε η κακομοίρα η Burcu...

Μετά από περίπου 2,5 ώρες, ο πιλότος ως άλλος σπικερ από διαφήμιση των Universal Studios, μάς ενημέρωσε ότι ναι μεν άνοιξε το αεροδρόμιο, αλλά τα manuals του από Άγκυρα δεν του επιτρέπουν να πετάξει. Ο καιρός καλυτέρευσε λίγο, ο μάστορας με την μάνικα (σικ) ήρθε και μας ψέκασε (σικ) τα φτερά για να φύγει ο πάγος και ήμασταν πλέον έτοιμοι για αναχώρηση. Εδώ να πω ότι το σύστημα του ΑΤΗ μου φάνηκε ρομποτικά καλό στο να καθαρίζει τον διάδρομο και το απρον. Αν και άσχετος επί του θέματος, έβλεπα πόσο συστηματικά τα διάφορα μηχανήματα ήταν συγχρονισμένα, σαν να υπάρχει ένας Γερμανός μαέστρος που κουνάει την μπαγκέτα ρυθμικά, πόσο μάλλον που στο ΑΤΗ δεν χιονίζει και τόσο συχνά ώστε να έχουν τεράστια εμπειρία.

Push back με βάρκα την Ελπίδα (το πιάσατε έτσι, και σκεπτόμουν ότι θα προλάβω να μπω στην βραδυνή πτήση από IST για SIN, καθώς και η ΤΗΥ έχει το βραδάκι και η SQ λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Η αισιοδοξία δεν έβλαψε ποτέ κανέναν.

Εκεί που νόμιζα ότι το πρόβλημα μου θα ήταν αν θα χωθώ στην πτήση της SQ και όχι της νωρίτερης ΤΗΥ, ο πιλότος μας ανακοίνωσε ότι το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης έχει κλείσει και ότι θα κάναμε στην άκρη να περιμένουμε και άλλο. Το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης που μόλις 20 λεπτα πριν, είχα μπει στο σαιτ τους και με μεγαλό μπάνερ ανακοίνωναν περήφανα ότι δουλεύει 24/24 ώρες, 7/7 ημέρες με οποιονδήποτε καιρό για εμάς τους επιβάτες. Όταν δοκίμασα να ξαναμπω για να δω αν η πτήση μου της SQ είχε προλάβει να φύγει, το σαιτ είχε πέσει από τους πολλούς χρήστες... 2-3 ώρες αργότερα είχε ξανανέβει, αλλά το περήφανο μπάνερ έλειπε και ανακοίνωνε ''κλειστόν''.

Πίσω στο ξεχασμένο Α321 στην άκρη του ταρμακ, οι επιβάτες είχαν αρχίσει να φρικάρουν με τα νέα που έφταναν περί κλειστής Αττικής οδού και (μη) λειτουργίας του μετρό. Η ώρα ήταν πλέον 14:00 και η φήμη περί κλειστού αεροδρομίου στην Τουρκία έως τις 6, γινόταν όλο και πιο έντονη και μεταφραζόταν σε περισσότερες γλώσσες μεταξύ των επιβατών. Αρκετοί από τους οποίους, 5-5, άρχισαν να αποχωρούν, με την Burcu σε ένα ρεσιταλ επαγγελματισμού να μαζεύει ήρεμα τα boarding passes τους, να κάνει το γραφειοκρατικό με την Goldair, να βρίσκει τις βαλίτσες τους, να απολογείται για τον καιρό και να τους αποχαιρετάει γεμάτη χαμόγελο. Ο πιλότος μάς είχε στο περίμενε, οι επιβάτες συνέχιζαν να αποχωρούν μέσα από το αεροσκάφος, το λεωφορείο ερχόταν πλέον κάθε 10 λεπτά (τουλάχιστον αυτό υποθέτω) να παραλάβει το τελευταίο γκρουπάκι, ώσπου ο πιλότος ανακοίνωσε ότι είμαστε έτοιμοι να φύγουμε. Η μάνικα του ελέφαντα ξαναήρθε για να διώξει τον πάγο, οι κινητήρες άρχισαν να βρυχούνται και εμείς να έχουμε νέες ψευδαισθήσεις.

ΌΧΙ.

Post automatically merged: 03/02/2022

Θα έπρεπε να περιμένουμε ξανά. Ο φροντιστής μας σέρβιρε το γεύμα της πτήσης, συνοδευόμενο από το γνωστό πλέον Egeo, ενώ για την Οικονομική που από όσο είδα δεν προσφέραν ούτε νερό έως τότε, φέραν μια κούτα με σάντουιτς. Για την μία ώρα πτήσης, το γεύμα/τούρκικο πρωινό ήταν σε αρκετά καλό επίπεδο. Εν τω μεταξύ είχα γίνει κολλητός με τις θείες από το Σικάγο που καθόνταν πίσω μου και οι οποίες δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι στην Αθήνα μπορεί να έχει καιρό Σικάγου και πλέον όσοι είχαμε μείνει ακόμα μέσα στο αεροσκάφος (φαντάζομαι κάπου στο 1/3), απλά περιμέναμε την προφητεία να εκπληρωθεί. Έτσι και έγινε, ο πιλότος μας ανακοίνωσε ότι λυπάται πολύ που δεν μπόρεσε να μας πάει στην Κωνσταντινούπολη και ότι το κλείνει το magaza και εμείς πήραμε την σειρά μας για το γνωστό πλέον λεωφορείο της ήττας, που θα μας πήγαινε στο τέρμιναλ. Η ώρα είχε πάει 16:30 και είχαμε ήδη κλείσει 6 ώρες στο Α321. Και ξέρετε, όταν κάποιος είναι 6 ώρες στο αεροπλάνο χωρίς να κουνιέται, τα πράγματα μπορούν να πάνε λάθος και έτσι, ένας συνεπιβάτης μας άναψε τσιγάρο μέσα στο αεροσκάφος για να βγάλει την Burcu σχεδόν από τα ρούχα της, πριν του το αρπάξει, λέγοντας κάτι στα τούρκικα εμφανώς νευριασμένη. Οι θείες από το Σικάγο σχολίαζαν ότι στο States θα τον είχαν συλλάβει ήδη. Είστε σε τουρκικό αεροσκάφος σε ελληνικό έδαφος τις απάντησα, μην περιμένετε σκηνές CSI με τόσο χιόνι.

 

[flesland]

Έλεγχος διαβατηρίων, αποσκευές οι οποίες είχαν ξεφορτωθεί ήδη και μας περιμέναν και ουρά στο counter της ΤΗΥ στις Αναχωρήσεις για το rebooking. Αν και στην αρχή υπήρχε ψυχραιμία, αυτή χάθηκε μετά από ένα 2ωρο καθώς οι υπάλληλοι της ΤΗΥ προσπαθουσαν να αποφύγουν την συζήτηση περί ξενοδοχείου, σε σκηνές που έχω ήδη αναφέρει εδώ. Εμένα με ανέλαβε η Τουρκάλα του γραφείου, μετά από περίπου μια ώρα στην ουρά: ''θα είναι λίγο περίπλοκο'' της υποσχέθηκα και της είπα που πρέπει να πάω. Η Τουρκάλα αφού έγραφε τις λεπτομέρειες πήγαινε πίσω και επικοινωνούσε με το κέντρο της ΤΗΥ κάπου στην Τουρκία, οι οποίοι και βρίσκανε τα νέα προτεινόμενα δρομολόγια. Not so fast: μετά από σύνολο 3 ώρες στο περίμενε, η Τουρκάλα μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορούν να μου βρουν κάτι που να φεύγει την επόμενη μέρα. Ρώτησα για την μεθεπόμενη. Με ανέλαβε πλέον ο Έλληνας συνάδελφος της, με τον οποίο είχα ξεκατινιαστεί πριν μισή ώρα, για τα δικαιώματα των επιβατών, αν τα γνωρίζει και αν καταλαβαίνει τη διαφορά μεταξύ Νόμου και κανονισμού λειτουργίας της εταιρείας του. Η συζήτηση μας πλέον θα ήταν πολύ πιο πολιτισμένη και εν συντομία το φιάσκο συνεχίστηκε, χωρίς rebooking και αν και μου έκανε και την χάρη να μιλήσει και με την γερμανίδα φίλη της Ανδρέα, που είχε φτιάξει το εισιτήριο στη Γερμανία.


‘’Συγνώμη’΄μού είπε, ‘’μπορώ να σας στείλω μέχρι την Σιγκαπούρη, αλλά από εκεί και πέρα δεν βλέπω το εισιτήριο σας στο σύστημα, και αν σας βγάλω νέο εισιτήριο, ίσως το υπόλοιπο μαζί με την επιστροφή σας θα χαθεί’’. Αν και κάτι μού έλεγε να πάω Σιγκαπούρη και μετά να κλαφτώ εκεί, τελικά επικράτησε η λογική. Πήρα το βαλιτσάκι μου και βγήκα έξω από το Λγαβ να δω τι γίνεται. Στο αεροδρόμιο μέσα υπήρχαν ήδη δεκάδες επιβάτες με μάσκες ξαπλωμένοι, ο ένας δίπλα στον άλλο. Αρκετοί ψάχναν ή μαλώναν για μια μπρίζα, να φορτίσουν το κινητό τους. Εγώ έκανα τα τελευταία μου βήματα προς τον τερματικό του Μετρό, απλά για να επιβεβαιώσω ότι στην Αθήνα εκείνη την μέρα δεν κινούνταν τίποτα.

Ή σχεδόν τίποτα.

Βγαίνοντας έξω από τον τερματικό, την ίδια στιγμή που κανονικά θα πετούσα στη θαλπωρή του Α350 της Singapore με τις αναταράξεις του να με νανουρίζουν, βρισκόμουν να αντικρίζω αυτό, με το χιόνι να πέφτει στα μούτρα μου, τα 30 κιλά να μην τσουλάνε χωρίς αλυσίδες και την προοπτική της διαμονής στο γυαλιστερό γερμανικό πλακάκι του ΑΤΗ να είναι το απόλυτο must της βραδιάς. Και όμως όχι, καμιά φορά γίνονται μικρά θαύματα, και γίνονται από ανθρώπους. Ο Ιωσήφ με το θηριώδες SUV του θα άφηνε δυο κοπέλες στον σταθμό και ήταν πλέον η μόνη μου ευκαρία να εγκαταλείψω τα Σπάτα. -‘’Μήπως πας κέντρο’’ ρώτησα τον άγνωστο.

‘’Ναι αμέ, έλα’’ μου λέει, και πριν προλάβω να πω χίλια ευχαριστώ είχε αρπάξει ήδη τα 30 κιλά και τα βόλευε στο πίσω κάθισμα. Ο Ιωσήφ με άφησε έξω από την πόρτα ενός φίλου μου ενώ θα μπορούσε να είναι με τα παιδιά του στο σπιτάκι του και μού είπε ότι οι δυο κοπέλες που βγήκαν από το αμάξι του, δεν ήταν κόρες του ή γνωστές, αλλά δυο τελείως άγνωστες που τις είδε να κλαίνε από το κρύο στον σταθμό του Γέρακα, όπου περιμέναν μάταια τον Προαστιακό για να πάνε αεροδρόμιο και προσφέρθηκε να τις πάει αυτός για να τις γλυτώσει. Δεν υπάρχει εύκολος τρόπος να ευχαριστήσω τον Ιωσήφ αλλά σίγουρα μού έδειξε ότι υπάρχει ΕΛΠΙΣ σε αυτό τον κόσμο.

Scarlett Johansson: Αυτό είναι flesland, έγραψες μια τούρκικη οπερέτα για trip report μετά από δέκα χρόνια, χωρίς καν να υπάρχει ταξίδι;

Μα φυσικά και θα υπάρξει, η Ελπίς πεθαίνει στην συνέχεια της εβδομάδας. Μείνετε συντονισμένοι, στο επόμενο επεισόδιο:

-Κάνουμε αυτό που όλοι λατρεύουμε, θάβουμε το αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης

-Master Chef: Ανδρέα Vs μάγειρας Singapore Airlines

-Περνάμε 10 ώρες στο Τσανγκί και το θάβουμε και αυτό

-Mayday, Α330 με απώλεια κούπας

 

[aakunz]

Με πολλή χαρά βλέπω την αναβίωση του αγαπημένου μου thread "TRIP REPORTS" από τα μέλη flesland και jj_lgkr. Με ενθαρρύνετε να σας παραθέσω μία επική πτήση που έζησα με την TK, από Ρίγα προς Κωνσταντινούπολη το φθινόπωρο το 2019.

 

[dvixos]

Sic Transit Gloria THY.

Post automatically merged: 03/02/2022

Με πολλή χαρά βλέπω την αναβίωση του αγαπημένου μου thread "TRIP REPORTS" από τα μέλη flesland και jj_lgkr. Με ενθαρρύνετε να σας παραθέσω μία επική πτήση που έζησα με την TK, από Ρίγα προς Κωνσταντινούπολη το φθινόπωρο το 2019.

Please do

 

[AirNewZealand]

@flesland Θα έβαζα expletives, αλλά δεν είναι καιρός για ban. Ανυπομονώ για τη συνέχεια!

Με πολλή χαρά βλέπω την αναβίωση του αγαπημένου μου thread "TRIP REPORTS" από τα μέλη flesland και jj_lgkr. Με ενθαρρύνετε να σας παραθέσω μία επική πτήση που έζησα με την TK, από Ρίγα προς Κωνσταντινούπολη το φθινόπωρο το 2019.

Σαν φανατικός αναγνώστης trip-report by aakunz, θα πω κι εγώ...Please do!

 

[aakunz]

Σαν φανατικός αναγνώστης trip-report by aakunz, θα πω κι εγώ...Please do!

Έχω πάθει writer's block. Υπομονή...

 

[flesland]

Εγώ δεν έχω πάθει writer's block, πώς θα μπορούσα άλλωστε αφού δεν έχω σχέση με το λειτούργημα

Απλά μού έτυχε κάτι, έπαθα Fiji link-19...

Θα επανέλθω πολύ σύντομα...

 

[flesland]

''Δεν αντέχω άλλο με όλα αυτά τα κοχύλια στους τοίχους, τι θα κάνω με τη σαβούρα του πατέρα μου'' μουρμούριζε ο Παντελής, στο σπίτι-καταφύγιο του οποίου με έκανε ντελίβερι ο Ιωσήφ εκείνη την νύχτα της χιονοθύελας. Εγώ κοιτούσα τους τοίχους και από την μια αναρωτιώμουν πώς μπορεί κάποιος να έχει τόσα κοχύλια κρεμασμένα σε όλους τους τοίχους, από την άλλη μια έννοια μου έτρωγε την ψυχή...Πότε θα φύγω από την Αθήνα και τι θα γίνει η σχέση μου με την SΙΑ...΄΄Κάτσε να ανάψω το τζάκι και θα βάλω καμιά σειρά'' συνέχισε ο Παντελής. Σε λίγο θα άκουγα την γνώριμη προφορά της Εμιλυ, με τα ρούχα της να με κάνουν να αναρωτιέμαι αν είναι πιο περίεργα αυτά ή τα κοχύλια ακριβώς από πίσω.

Τρίτη, μια μέρα μετά.

Τα εμαιλ με την Ανδρέα έδιναν και έπαιρναν. Βρες μου κάτι να χαρείς για Τετάρτη, να ξεκουμπιστώ, και ρίξε και ένα ξεμάτιασμα. Η Τρίτη έγινε πολύ γρήγορα Τετάρτη και εγώ συνέχιζα να ψάχνω να βρω κάποιον καλό συνδιασμό. Χωρίς επιτυχία, οι πτήσεις είχαν ακυρωθεί σε μεγάλο βαθμό. Τα φίδια άρχιζαν να με ζώνουν και το Skyscanner είναι εξαφανίσει την Singapore από προσώπου γης.

I just got in touch with Singapore Airlines. They need to coordinate with their Airport offices in Istanbul and Singapore.
They are exploring what exactly happened and what can be done with your ticket. Singapore Airlines office in Singapore actually rebooked you to an alternative flight to Nadi (via Sydney). Of course that does not help at the moment - I am just informing you about the updates. I checked for alternative flights tomorrow. However we have to wait for more info from Singapore Airlines.
I will get back to soonest.

έγραφε η Αντρέα ψυχρά, σε ένα κρεσέντο μπούλινγκ.

Στα ταξιδιωτικά σαιτ έβγαινε ο μαϊντανός ΤΗΥ ως εναλλακτική. Και η Emirates με την Qatar εναλλαξ. Σιγά-σιγά είχα αρχίσει να αποδέχομαι την ήττα μου. Παρόλα αυτά, όσο και αν η ΤΗΥ απειχε πολύ από τις άλλες δυο σε εμπειρία (και ασφάλεια θα πουν κάποιοι πονηροί), έδινε σύνδεση μέσω SFO και πίσω μέσω Σιγκαπούρης. Που ουσιαστικά σήμαινε ότι θα έκανα τον γύρο του κόσμου με σταθμό τα Φίτζι, κάτι που γαργαλούσε εξαιρετικά τα φετιχιστικά αυτιά μου. Αλλά στο τέλος ποιον κορόιδευα; Η Ελπίς είχε κλείσει τα περισσότερα κέντρα για PCR, οι δρόμοι ήταν κλειστοί και αυτό σήμαινε ότι για τις επόμενες μέρες δεν θα πήγαινα πουθενά.

Παρασκεύη.

Το χιόνι άρχισε επιτέλους να λιώνει και ο σουβλατζής της γειτονιάς να δέχεται τις νέες προμήθειες. Οι Αθηναίοι είχαν πετάξει τα χριστουγεννιάτικα δέντρα τους. Τέσσερεις μέρες επαφών και περίμενα ακόμα για κάποιο νέο. Οποιοδήποτε νέο. Έστω τηλεφώνημα. Γιατί δεν βγαίνει στο τηλέφωνο;; Είχα ξεχάσει και σχεδόν ξεπεράσει την SIA και απλά περίμενα οποιοδήποτε εισιτήριο πλεον... Με οποιαδήποτε, να ικανοποιήσω τον ταξιδιωτικό μου εγωισμό μετά την απόρριψη... Μέσα στην απελπισία μου, τα ουίσκια και τον καπνό, και ενώ ο Ολλανδός συνέχιζε να μου στέλνει εμαιλ για άσχετα θέματα, σαν να μην συμβαίνει τίποτα, έρχεται το πολυαναμενόμενο ερωτικό τιτίβισμα, 3 ώρες πριν η Ανδρέα ξεκινήσει για άλλο ένα ξέφρενο ΣΚ με τον Κνουτ, το καφέ λαμπραντόρ:

Your ticket to Nadi and returning from Port Moresby to Frankfurt was reissued now. Regarding your flight to Port Morseby: On the leg from Nadi to Brisbane there is only Economy class left at the moment - Brisbane to POM is available in Business Class. Can we go ahead and issue the Eco / Business combination?

Αυτό ήταν! Έφευγα σε 3 μέρες με ακριβώς ίδιο πλάνο όπως το αρχικό, πέρα από το ένα σκέλος της Fiji που μεταμορφώθηκε σε Οικονομική. Από την μία ένα κρίμα, από την άλλη πότε θα ξαναπετούσα μαζί τους να δω και το υπόλοιπο της καμπίνας μού έλεγε η ίδια φετιχιστική φωνούλα..;

Δευτέρα, μια εβδομάδα μετα την Ελπίδα.

Ακολούθησα ακριβώς το ίδιο πρόγραμμα, διπλό ξυπνητήρι, ίδιο δρομολόγιο γεμάτου μετρό (που στις 7πμ αγγίζει τα όρια του σαδισμού) και κατευθύνομαι προς το Ελ. Βενιζέλος. Το οποίο είχε επανέλθει πλέον στην κανονική του κατάσταση, χωρίς επιβάτες στο πάτωμα και μονομαχίες για την καρδιά μιας πρίζας. Ο τσεκινατζης της ΤΗΥ ήταν (σχεδόν) το ίδιο γρήγορος με την συνάδελφο του πριν μια εβδομάδα, πήρε ένα-ένα τα απαραίτητα από την λίστα για είσοδο στα νησιά Φίτζι και στο τέλος μου πέταξε και μια ερώτηση αν είμαι ναυτικός. Αν κατάλαβα καλά υπάρχει κάποιο ειδικό καθεστώς για τις αποσκεύες τους; 'Οπως και έχει, σε χρόνο μηδέν είχα περάσει τον έλεγχο διαβατηρίων, το lounge είχε πλέον γλυκό καλωσορισμα από την trainee και το Α321 της ΤΗΥ είχε κοντύνει μερικά μέτρα και δυο νούμερα και είχε γίνει Α319 με συνηθισμένες θέσεις σε 3-3 και κενή την ενδιάμεση με πτυσσόμενο τραπεζάκι. Κάθησα στην 3Α από συνήθειο στο παράθυρο μέχρι να με σηκώσει ο κανονικός ενοικιαστής της. Πρόλαβα παρόλα αυτά να βεβαιωθώ ότι δεν υπήρχε χιόνι στον ορίζοντα αυτή την φορά, παρά μόνο η τελευταία λέξη της μόδας Sky Express. Απογείωση 15 λεπτά νωρίτερα από το προβλεπόμενο και όλα έδειχνα πλέον θετικά για το κυρίως πιάτο (κρατήστε το αυτό) με την Singapore. Αν και σπάνια μπορείς να πεις πάρα πολλά για μία ώρα πτήσης, ο συνεπιβάτης στην 4, ρουσκι-ρουσκι πιθανότατα, πρόλαβε να απασχολήσει καμιά δεκαριά φορές την αεροσυνοδό καθώς την μία δεν ήθελε να φοράει την μάσκα του, την άλλη δεν ήθελε να φορέσει την ζώνη για προσγείωση, αφού είχε (παρά)βολευτεί φαρδύς πλατύς και στις 4D,E,F ταυτόχρονα. Δύσκολη δουλειά καμιά φορά των νηπιαγωεεε αεροσυνοδών και η ατάκα του ξανθού παραμένει επίκαιρη. Φτάνοντας πάνω από την Τουρκία, τα χιόνια εκεί κάλυπταν τα πάντα, μια εβδομάδα μετά. Απαλή προσγείωση και εκνευριστικό ατέλειωτο taxing μέχρι να πάμε στην φυσούνα. Αυτά παθαίνεις αν κάνεις αεροδρόμιο όσο το Λουξεμβούργο.

Το havalimani της Κωνσταντινούπολης μπαίνει πλέον στον τέταρτο χρόνο λειτουργίας του. Πολλά έχουν γραφτεί από τουρκικές εφημερίδες για εκατοντάδες νεκρούς κατά τη διάρκεια της κατασκεύης του, με 4 εργάτες ανα μέσο όρο να χάνουν την ζωή τους κάθε βδομάδα. Φυσικά λεπτομέρεια σε μια χώρα που οι πολίτες της υποφέρουν από τους πολιτικούς και τα δόγματα τους εδώ και δεκαετίες. Το σημαντικό ήταν να υπάρχει ένα νέο αεροδρόμιο, χωρίς το όνομα του Ατατουρκ, που να δείχνει τα μεγαλεπίβολα σχέδια και το μεγαλείο του νέου σουλτάνου. Και να στεγάσει το οθωμανικό όραμα της παγκόσμιας πλέον ΤΗΥ, που πετάει πλέον σε κάθε γωνιά του Ισλάμ και όχι μόνο και που την διαφημίζει το παγκόσμιο σταρ συστεμ. Από τα ταξίδια μου στην Αφρική, δεν έχω πάει σε μια χώρα που να μην δω κάτι από τους γείτονες, τουρκική πρεσβεία, πολιτισμικό κέντρο ή τουρκικό τζαμί (εδώ το τουρκικό τζαμί του Τζιμπουτί) που ο Αλλάχ να υποδέχεται τους πιστούς. Να μην είναι με κάποιο τρόπο αναμεμειγμένοι οι Τούρκοι στα αεροδρόμια τους, στα ασθενοφόρα τους κοκ... Μέχρι και καροτσάκι ανάπηρου ζητιάνου στο Τσαντ έχω δει, χορηγία της Τουρκικής Δημοκρατίας (εννοείται το έγραφε πάνω του με μεγάλα γράμματα, αλλιώς η δωρεά δεν έχει νόημα). Το νέο αεροδρόμιο το 2019 είχε 50εκ επιβάτες και μετά την πτώση της πανδημίας, αρχίζει σιγά-σιγά να επανέρχεται στα προηγούμενα επίπεδα. Τον μήνα που γράφεται αυτό το ριπορτ, η ΤΗΥ μετέφερε και τις τελευταίες λειτουργίες cargo από το παλιό Ατατουρκ.

Kαλά τα ψέμματα, το αεροδρόμιο είναι φαραωνικά εντυπωσιακό. Το μέγεθος βέβαια δεν μετράει πάντα (SIA ακούς; ) και λειτουργικά είναι προβληματικό το να περπατάς στην κυριολεξία χιλιόμετρα για να βρεις το gate σου, στο μοναδικό τέρμιναλ-τέρας. Με τα μαγαζιά του δεν έχω ασχοληθεί πολύ, γενικά δεν ασχολούμαι όταν βλέπω τιμές σε δολάρια αντί για λίρες. Κρατήστε τους μπακλαβάδες σας για όταν βγω στην Πόλη και τον Γκιουλογλου στον Κεράτιο που θα είναι και φρέσκοι. Το τέρμιναλ εκτός από την κεντρική ''πλατεία'' είναι σχεδόν άδειο έως έρημο. Κατευθύνθηκα στο lounge της ΤΗΥ που βρίσκεται στον εξώστη πάνω από την πλατεία. Πριν από αυτό, έριξα μια πεταχτή ματιά στο άλλο άκρο του τέρμιναλ. Είχε επιστρέψει, ήταν εκεί για μένα η Sia, δίπλα σε μια Πέρσα και περίμενε υπομονετικά...Πίσω στο lounge, από άποψη φαγητού, πιστεύω ότι είναι το καλύτερο του κόσμου και με διαφορά. 3-4 ποστ με προσωπικό που μαγειρεύει λάιβ αυτό που θα φας, μπουφέ με apetizers και έναν ακόμα με μπακλαβάδες. Μπαρίστα για καφέ και πεντακάθαρες τουαλέτες ντυμένες με γρανίτες και μάρμαρα. Α, και ένα μακέτο μαζί με ένα αεροπλάνο για να περνάνε τα bebek ευχάριστα τον χρόνο τους. Πονάτε; Το προσωπικό είναι ευγενέστατο και γενικά οι Τούρκοι το έχουν πάρει πολύ σοβαρά το θέμα και τους αξίζει συγχαρητήρια για την υπηρεσία. Και στα δικά μας.

Έκατσα κάτι λιγότερο από ένα δίωρο στο lounge καθώς υπολόγιζα να αρχίσω το ταξίδι μου για το gate 20 λεπτά πριν την επιβίβαση. Με όλα τα χαρτικά μου ήδη τσεκαρισμένα στην Αθήνα, priority boarding και στην ώρα μου τι θα μπορούσε να πάει άσχημα άραγε..;

 

[flesland]

Go to gate άρχισε να αναβοσβήνει η οθόνη και εγώ με περίσσια χαρά, λαχτάρα και ενθουσιασμό άρχισα τον ημιμαραθώνιο για το Gate, 10 λεπτά μακριά. Για τον δρόμο φυσικά πήρα ζακέτα και ένα αϊράν για την χωνεψη, μιας που είχα φάει τον άμπακο (και υποτίθεται κρατούσα δυνάμεις για την πτήση).

Το τι ακολούθησε ήταν λίγο σουρεάλ: ο κυριούλης στον πρώτο έλεγχο του gate (τα gates στο IST είναι ανεξάρτητες κλειστές αίθουσες) μου είπε να πάω να τσεκάρω το διαβατήριο μου. Το boarding είχε ήδη αρχίσει, το αϊραν είχε τελειώσει και πήγα στην μαντάμ, μια φιλική κατά τα άλλα Τουρκάλα, η οποία άρχισε να δικά της:

-Δώστε μου τα Α, Β, Γ, Δ
-Ορίστε, μού τα έχουν κοιτάξει και στην Αθήνα.
-Το ξέρω αλλά πρέπει να τα δούμε και εμείς.

Της τα δίνω λοιπόν και αφού τα τσέκαρε, συνεχίζει:

-Δώστε μου τώρα και την έγκριση ότι μπορείτε να πάτε στα Φιτζι.
- Δεν χρειάζομαι έγκριση
- Ναι χρειάζεστε
- Όχι δεν χρειάζομαι

Διακοπή 5 λεπτών, αρκετά για να αρχίζω να χάνω την πολύ καλή μου διάθεση και να εκνευρίζομαι.

- Μόλις πήρα την Fiji Airways και μού είπαν ότι χρειάζεστε.
- Όχι κυρία, δεν χρειάζομαι, η Ελλάδα είναι travel partner και εξαιρείται
- Δεν έχει σημασία που είναι travel partner, χρειάζεστε έγκριση. Είχαμε και άλλους και δεν μπόρεσαν να πετάξουν.

Δύσκολα εκνευρίζομαι για ταξίδια αλλά καμιά φορά όντως συναντώ τους κατάλληλους ανθρώπους.

- Μπορείτε να μου πείτε που το γράφει αυτό, της απαντάω; Εδώ λέει: ''Travellers coming from a Fiji Travel Partner country do not require any prior approval. However, the following conditions apply, where the negative test and proof of vaccination will be verified by the airline.''
- Ποιος το λέει αυτό;
-Το Υπουργείο των Φιτζι
- Ναι αλλά μίλησα με Fiji Airways και μου είπαν ότι χρειάζεται
- Και εγώ πού θες να το ξέρω μαρή, να μυρίσω τα νύχια μου ή να ρίξω ταρώ; Ποια πληροφορία είναι πιο έγκυρη, το σαιτ του Υπουργείου ή το τι λέει κάθε στην Fiji Airways;

Εν τω μεταξύ ένας μπάρμπας με κουστούμι άρχισε να γυροφέρνει την έξοδο προς το αεροσκάφος, με σαφή πρόθεση να την κλείσει. Η Τουρκάλα άρχισε να κάνει επιτέλους την δουλειά της και να ψάξει στο database του συστήματος.

- Α έχετε δίκαιο, δεν χρειάζεται...Θα πάρω την ευθύνη και θα σας αφήσω να επιβιβαστείτε.



Ποια ευθύνη θα έπαιρνε ακριβώς από την στιγμή που παραλίγο να έχανα την πτήση, και ενώ η σωστή πληροφορία ήταν στην μούρη της τόση ώρα δεν κατάλαβα αλλά το άφησα να περάσει. To όλο δράμα κράτησε γύρω στα 15 λεπτά, για το τίποτα. Φάνηκαν αιώνας.

Αλλά το σημαντικό: ήμουν πλέον έτοιμος για επιβίβαση στο Α350-900 και ένα όνειρο χρόνων γινόταν πραγματικότητα: να πετάξω για πρώτη φορά με την Singapore Airlines και business για κερασάκι στην τούρτα! Η φυσούνα της business είχε ήδη κλείσει, εγώ μπήκα καθυστερημένα στο αεροσκάφος, οι αεροσυνοδοί έδειχναν να ξαφνιάζονται αλλά με χαιρέτησαν με χαμόγελο και πήρα τον δρόμο για την 14K. H διαρρύθμιση είναι 1-2-1, σύνολο 42 θέσεις, με φωτισμό στα χρώματα του μωβ. Η πληρότητα ήταν κάτω του 50% στην καμπίνα. Περιττό να πω ότι τα καθίσματα από σκωτσέζικο δέρμα είναι υπερ-ανετα με 60ρι pitch και 28 πλάτος. H oθόνη είναι 18'' και έχει αποσπώμενο τηλεχειρισμό στο μπράτσο. Κάθε επιβάτης παίρνει ένα σετ από την Penhaligon's London, την οποία στα Φιλιατρά δεν την ξέρουμε ακόμα αλλά μου έφτανε που ο τύπος ήταν ο περφουμιερ της Βασίλισσας Βικτωρίας. Με το που τελείωσα την τακτοποίηση του τσαντιριού μου - βλέπε νέο μαξιλαράκι , noise-canceling ακουστικά (τα δικά μου, η SIΑ δίνει και αυτή τα δικά της), κινητό, λαπτοπ, βιβλίο - και άρχισα να παίζω με τα πρώτα κουμπιά, εμφανίστηκε από το πουθενά η Μόνα.

'' Καλώς ήλθατε κ. flesland, είμαι η Μόνα και είμαι εδώ για ότι χρειαστείτε κατά την διάρκεια της πτήσης''. Η Μόνα συνέχισε με 3-4 πληροφορίες ακόμα για την πτήση : ''Θα σας σερβίρουμε δείπνο μετά την απογείωση και πρωινό πριν φτάσουμε στην Σιγκαπούρη. Αν δεν θέλετε να σας ενοχλήσουμε πατήστε αυτό το κουμπί. Αν θέλετε να σας ξυπνήσουμε πατήστε το άλλο κουμπί''.

Δεν υπάρχουν ανακοινώσεις πέρα των απαραίτητων της ασφαλείας στην οθόνη και το εκτίμησα ιδιαίτερα. Στην Ethiopian για παράδειγμα, για κανένα τέταρτο σε ζαλίζουν με οτιδήποτε άλλο, duty free, διαφήμιση της χώρας, εκθέσεις που λαμβάνουν χώρα στην Αντις και αυτό επί δύο γλώσσες. Push-back με ακρίβεια δευτερολέπτου από τον κάπτεν. Από εκεί και πέρα αρχίζει η απόλυτη σιγή και η γαστρομαγεία. Το Α350 είναι το πλέον αθόρυβο αεροσκάφος στον αέρα, περίπου το ίδιο με το Α380. Τα noise-canceling έχουν οριακή αξία σε αυτόν τον τύπο. Το αεροσκάφος ήταν πιο καθαρό από χειρουργικό δωμάτιο και οι αεροσυνοδοί μιλούσαν όσο δυνατά χρειαζόταν για να τους ακούει μόνο ο επιβάτης που απευθύνονταν. Εννοείται ότι η ευγένεια περισσεύει και η εκπαίδευση τους είναι σε άλλο επίπεδο. Δεν υπάρχαν λάθη, δεν υπάρχει κάτι που μπορεί να σε ενοχλήσει όσο και αν το ψάχνεις. Δεν θα ξεχάσω ότι ο φροντιστής ήρθε από το πουθενά ενώ είχα ξαπλώσει με σβηστά τα φώτα, επειδή πρόσεξε ότι έλειπε το σουβερ κάτω από το ποτήρι νερού που είχα στο ραφακι...

Το φαγητό δεν είναι κατηγορίας αεροπορικού. Είναι κανονικό φαγητό, υψηλής κουζίνας και μόνο το φιλέτο της Air France σε business μπορεί να συγκριθεί μαζί του από αυτά που έχω πετάξει.

-Το ορεκτικό ήταν κοτόπουλο (καλαμάκι θα λέγαν κάποιοι) με σως φυστίκι
-Το πρώτο πιάτο ήταν γαρίδες με πατέ ντομάτας
-Το δεύτερο πιάτο ήταν βοδινό
-To επιδόρπιο ήταν cheesecake

Κάθε επιβάτης μπορεί μια εβδομάδα πριν την πτήση να επιλέξει το γεύμα του, αν έχει ιδιαίτερες προτιμήσεις. Στο αεροσκάφος για κάθε πιάτο υπάρχουν 3 επιλογές, τις οποίες όμως δεν θυμάμαι και δεν τις θυμάμαι γιατί η Piper Heidsieck Vintage του 2012 έρεε ακριβώς στην σωστή θερμοκρασία και η Μόνα δεν ήταν διατεθειμένη να σταματήσει αν δεν της το έλεγες. Ανυπόστατες οι φήμες ότι ήπια το μπουκάλι μόνος μου. Αφού τελείωσε το σερβίρισμα, άπλωσα τα 175εκ ελληνικής λεβέντικης κορμοστασιάς στο σκωτσέζικο δέρμα και άρχισα να ψαχνω το IFE. Αν και δεν είναι κακό, δεν είναι και κάτι το ιδιαίτερο. Σίγουρα δεν έχει το επίπεδο του ICE του Emirates αλλά ποιος νοιάζεται πλέον τόσο για IFE, την εποχή που μπορείς να αποθηκεύεις ταινίες και σειρές στο κινητό και το λάπτοπ σου; Στο εισιτήριο της business συμπεριλαμβάνεται πρόσβαση στο WiFi, το οποίο δεν λειτουργούσε στο κινητό αλλά δεν είχε πρόβλημα με τον λάπτοπ. Γενικά με την τεχνολογία το χάνουν λίγο οι Ασιάτες, περιέργως.

Τα φώτα σβήσαν και μετά από μια επίσκεψη στην τουαλέτα, που ο παρατρεχάμενος της Βασίλισσας το είχε κάνει λαϊκή με τα προιόντα του, είπα να αφήσω τον Μορφέα να σβήσει την σαμπάνια. Έλα όμως που το κάθισμα δεν γινόταν επίπεδο. Αν είναι δυνατόν σκέφτηκα, να έχουν όλη αυτή την κουμούτσα για κάθισμα και να μην οριζοντιώνεται. Με κλεφτή πονηρή ματιά κοίταξα τους άλλους επιβάτες και κατάλαβα ότι στο χωριό μου, όσο και αν έχει Πύργο του Άιφελ, δεν μας τα μάθαν όλα. 'Αρχισα λοιπόν διακριτικά - να μην γίνω και ρεζίλι - να ψάχνω πώς στο καλό ξαπλώνει το κρεβάτι. Και εκεί που ήμουν έτοιμος να πατήσω το κουμπί που διακτινίζει την Μόνα, βρήκα τον μοχλό στο πίσω μέρος της πλάτης....Ναι, το κάθισμα κάνει φλιπ, η πλάτη πάει στα πόδια και από την κάτω πλευρά αναδεικνύεται ένα στρώμα σχεδόν σαν κανονικό κρεβάτι. Η πτήση κυλούσε απολύτως ήρεμα, το Α350 δεν κουνούσε πουθενά και δυο ταινίες μετά, άρχισα να σκέπτομαι το πόσο κακό είναι να διαρκούν αυτές οι εμπειρίες μόνο 10 ώρες...

Μια ώρα και μισή πρίν την προσγείωση ήρθε η ώρα για το πρωίνό. Όχι ότι δεν είχα φάει, αλλά δεν μπορείς να πεις και εύκολα όχι. "Κάνετε κακό στην δίαιτα μου'' είπα στην Μόνα που είχε την απάντηση ''από αύριο!'' έτοιμη.

Το πρωινό είχε φρούτα, κρουασανάκια, μαρμελάδες, φρέσκους χυμούς, καφέ και μια δεύτερη δόση για την χώνεψη από λουκάνικα, ομελέτες (όχι αεροπορικές), παρουσιασμένα πάντα στην εντέλεια. Νηστικοί πάντως δεν θα μείνετε. Προσγείωση πριν το ξημέρωμα, με τα φώτα των τάνκερ να μου θυμίζουν την πρώτη φορά που βρέθηκα στην Σιγκαπούρη πριν 14 χρόνια.

Γίνεται να κλείσει η αναφορά χωρίς την βαθμολογία; Όχι, δεν γίνεται:

Αεροσκάφος: 10/10. Το Α350 είναι κορυφαίο από άποψη άνεσης του επιβατη και θορύβου. Συγκριτικά ανώτερο θα έβρισκα μόνο για το πάνω ντεκ του 747, που ο χώρος θυμίζει ιδιωτικό τζετ και τα παράθυρα του 787.
Πληρωμα: 10/10, χωρίς πολλά λόγια οι άνθρωποι είναι τρομερά επαγγελματίες σε αυτό που προσφέρουν.
On-Time: 10/10

Η Singapore δικαιολόγησε απολύτως την φήμη της ως η καλύτερη εταιρεία του κόσμου και είναι πράγματι μια ξεχωριστή και πολύ ευχάριστη εμπειρία. Αν και το κόστος των εισιτηρίων μπορεί να πλησιάζει το διπλάσιο των άλλων, δεν προσφέρουν το ίδιο προιόν. Είναι μια κλάση πάνω και ελπίζω κάποτε να δοκιμάσω και την business της Thai για να έχω καλύτερη εικόνα.

 

[flesland]

05:30 αποβίβαση στο διάσημο αεροδρόμιο Changi της Σιγκαπούρης. Το αεροδρόμιο που βγαίνει συνεχώς πρώτο παγκοσμίως στα βραβεία της Skytrax και που πριν την πανδημία εξυπηρετούσε 60εκ επιβάτες. Το 2021 έπεσε στα 3εκ...

Είναι το καλύτερο αεροδρόμιο του κόσμου; Προσωπικά πιστεύω πως όχι και δεν είναι καν κοντά. Το αεροδρόμιο κλείνει πλέον μια 40ετια και τα βλέπεις τα χρονάκια του. Είναι σαφώς πεντακάθαρο αλλά οι μακέτες βρωμίζουν εύκολα και θέλουν άλλαγμα, η πολυχρωμία δεν είναι πλέον στη μόδα όπως στα 90ς και τα 00ς και με συννεφιά (που δεν είναι σπάνιο σε αυτό το σημείο του πλανήτη), είναι ένα αρκετά σκοτεινό αεροδρόμιο. Υπάρχει δεύτερος έλεγχος χειρααποσκευών που γίνεται στο gate και με ένα μηχάνημα δεν γίνεται εύκολα δουλειά για 200-300 επιβάτες. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι πχ το αεροδρόμιο του Πεκίνου, της Οσακα (μικρότερο) ή του Χονγκ Κονγκ μπορεί να είναι οπουδήποτε ''χειρότερα'' από το SIN. Αεροπορικά βέβαια σε κανονικές συνθήκες γίνεται πάρτυ wide bodies - και όχι μόνο - από όλον τον πλανήτη.

Η αναμονή μου ήταν περίπου 10 ώρες. 10 ώρες που δεν μπορείς να πας για την ώρα στην πόλη να δεις την διάσημη μαρίνα, μιας που η χώρα έχει ακόμα αυστηρές προυποθέσεις εισόδου και καραντίνας. Οπότε αφού έκανα μισή ώρα αναγνώρισης και άλλαξα όλα τα τέρμιναλ πηγαίνοντας με το τραινάκι και γυρνώντας με τα πόδια (μετά από 10 ώρες πτήσης είναι ότι καλύτερο λίγο περπάτημα), σκέφτηκα ότι θα ήταν πιο φρόνιμο να πάω σε κάποιο από τα αεροδρόμια του ξενοδοχείου. ''We ale fu-lly booked'' μου είπαν και οι δυο ασιάτες ρεσεψιονιστ και σκέφτηκα ότι μάλλον θα έπρεπε να το είχα σκεφτεί καμιά μέρα νωρίτερα... Το αεροδρόμιο ήταν άδειο, με όλα τα μαγαζιά κλειστά και μόνο μερικά σταντ για καφέ λειτουργούσαν. Πήγα λοιπόν στο lounge της SIA που έσωσε την παρτίδα. Το lounge βρίσκεται σε εξώστη και ήταν επίσης άδειο. Όντας στον έκτο μήνα με τα αριστουργήματα του Τούρκου και του Σιγκαπουριανού σεφ, δεν μπορούσα ούτε νερό να πιω παραπάνω. Κάθησα στον καναπέ με το μαξιλάράκι και τα ακουστικά και σε λίγο είχα αποκοιμηθεί. Καλύτερο και από ξενοδοχείο σκέφτηκα 5 ώρες μετά, με το που άνοιξα πεινασμένος τα μάτια μου ξανά. Το lounge είναι τεράστιο και έχει 4 χώρους, έναν chill out για το αφτερ, ένα μεικτό για φαγητό/καφέ/ποτό και δυο με τραπέζια για φαγητό. Το μόνο ενοχλητικό είναι η μουσική που παίζει ασταμάτητα, απροσδιορίστου στυλ κάτι σαν απομίμηση πιάνου μπαρ... Τόσο άσχημη και επαναλαμβανόμενη μουσική που είναι σαν να έχει στόχο να εκνευρίσει τον επιβάτη για να μην τους μπαστακωθεί. Από την άλλη 7 ωρίτσες έκατσα, μάλλον φταίνε λίγο και τα γεράματα για την γκρίνια...

Ο έλεγχος χειραποσκευών έγινε γρήγορα και ο σεκιουριτάς μου είπε να πάω στο gate να μου ελέγξουν τα δικαιολογικά...Not again σκέφτηκα, φέρνοντας στην μνήμη μου την Τουρκάλα που ''ανέλαβε την ευθύνη''. Υπήρχε όμως κάτι πιο σημαντικό στα αριστερά μου, η θεα στο νησί του Yasawa-i-Rara...Το αγέρωχο Α330-200 (βίντεο από τελετή παράδοσης το 2013 θα δείτε εδώ), που θα μας πήγαινε 10 ώρες πιο ανατολικά στο αεροδρόμιο Ναντι του κεντρικού Φίτζι, το μόνο αεροδρόμιο στο σύμπλεγμα που υποδέχεται κάτι παραπάνω από ATR. Για καλή μου τύχη οι Φιτζιανοί υπάλληλοι στο SIN δεν νοιάστηκαν και πολύ για τα χαρτικά μου. Έδειξα το διαβατήριο, την κάρτα επιβίβασης που είχε βγει ήδη στην Πόλη και ήμουν έτοιμος για επιβίβαση. Το αίσθημα του να επιβιβάζεσαι σε αεροσκάφος που θα σε πάει τόσο μακριά, στο άγνωστο είναι μοναδικό..!

Η Fiji Airways που όσοι κινδυνεύουν από κορονοϊό ίσως να την θυμούνται και ως Air Pacific, έχει μια μακρά ιστορία από τα 50s, με αλλαγές ιδιοκτήτη μεταξύ των πρώην νησιωτικών αποικιών του Η.Β., της Αυστραλίας, της Qantas κοκ. Αυτή την στιγμή είναι η μόνη εταιρεία που θα σας πάει στα Φίτζι και πετάει από Νοτιοατολική Ασία και δυτικές ακτές ΗΠΑ, πέρα φυσικά από τα μέσης απόστασης στην Αυστραλία και ΝΖ που είναι και οι μεγάλες αγορές της. Στους ουρανούς έχουν πετάξει κατά καιρούς 747, 767 και φυσικά τα δυο ολοκαίνουργια Α350..! Στα Αirbus κατέληξε αφού η Boeing θα καθυστερούσε για 4 χρόνια τα 787 που είχε παραγγείλει και έτσι χάθηκε ο πελάτης για τα Α330...