Π-Σ-Κ "on the Rock" (ATH-GIB-ATH με BA)

[aakunz]

Ωραίο το Γιβραλτάρ. Γεμάτο ιστορία, ίντριγκες, τούνελ, μνημεία, πιθήκους και Άγγλους, που οδηγούν στη σωστή πλευρά του δρόμου, όπως λέει και ο Ovelix. Εκεί πρωτοβρέθηκα πριν από 8 περίπου χρόνια, διέσχισα το διάδρομο του North Front, περπάτησα ολόκληρη την πόλη, έφτασα μέχρι το Europa Point,αλλά ο άτιμος ο καιρός δε μου επέτρεψε να ανέβω μέχρι την κορυφή του Βράχου. Φέτος είπα να το επαναλάβω. Κάτι η ανoιξιάτικη διάθεση να κλείσω κανένα early booking, κάτι η ακαταμάχητη προσφορά της British (€320 για Γιβραλτάρ είναι σκάνδαλο), συνετέλεσαν ώστε, στα τέλη Μαρτίου, να έχω ήδη βγαλμένο το εισιτήριο, για το φθινόπωρο, όταν ο καιρός θα είναι πιο ευχάριστος και οι τουρίστες λιγότεροι. Buckle-up λοιπόν και ξεκινάμε!

1η πτήση
ΒΑ631, ATHLHR, Φθινόπωρο 2016

Σήμερα θα πετάξουμε με το G-TTOE, ένα έφηβο (14 χρονών) Airbus Α320, με λαμπρή προϋπηρεσία σε GB Airways, easyJet και storage (τρελή «παιδική εκμετάλλευση» και μετά κωσταλέξι). Το check-in της ΒΑ, σκανδαλωδώς σου δίνει 4-5 διαθέσιμες επιλογές. Αν θες κάτι καλύτερο, πλήρωσε για να μάθεις άλλη φορά. Πήρα λοιπόν την 28D (διάδρομος, ντροπή μου, το ξέρω), γιατί οι υπόλοιπες εναλλακτικές με ήθελαν ανάμεσα σε δύο ακόμα άτομα (κοινώς ήταν κάτι σε Β ή Ε).

Η επιβίβαση ήταν σχετικά οργανωμένη. Προηγήθηκαν οι (πολλοί) status επιβάτες και ακολούθως, οι υπόλοιποι με τις πίσω σειρές να επιβιβάζονται πρώτες. Παραδόξως τηρήθηκε και από το προσωπικό και από τους επιβάτες. Ίσως υπάρχει τελικά ελπίδα για αυτόν το λαό και αυτόν τον τόπο...

Χλιαρή υποδοχή από το ευπαρουσίαστο πλήρωμα. Όσοι είχαμε χειραποσκευές με κίτρινο ταμπελάκι, έπρεπε να τις βάλουμε υποχρεωτικά κάτω από το μπροστινό μας κάθισμα, προκειμένου να υπάρχει περισσότερος χώρος για τις μεγάλες χειραποσκευές, για να μπουν στο ντουλαπάκι. Το πλήρωμα έκανε ό,τι μπορούσε και φαινόταν, ότι «το είχε» περισσότερο, από άλλους αερομεταφορείς (όνομα και μη χωριό) .

Πάντως, παρατήρησα ότι υπήρχαν αρκετές «διαλυμένες» οικογένειες ή παρέες και μάλλον αυτό οφειλόταν στις επιλογές που σου εμφανίζει το check-in. Κάποιος μυστήριος αλγόριθμος δεν επιτρέπει επιλογή κοντινών θέσεων, ακόμα και όταν όλοι οι επιβάτες βρίσκονται στην ίδια κράτηση, ίσως για να αναγκαστούν να πληρώσουν. Κατά συνέπεια, παράλληλα με το χάος του πού θα μπουν οι χειραποσκευές, το ρεσιτάλ της προ-κλασσικής μουσικής των ηχείων (πάντα παίζει η "Lakmé" του Léo Delibes, που δεν τη λες και προ-κλασσική, και συγκεκριμένα το "Sous le dôme épais"), ακούγονταν διάφορα του τύπου «Σωσώώώώ, μήπως είναι άδεια η διπλανή σουουουου, γιατί με έχουν στείλει εδω γαλαρίααααα [...] καλά, πες του Άγγλου αν μπορεί να έρθει αυτός εδώ και να έρθω εγώ δίπλα σου. Έλα ρε Σωσω, τι δεν καταλαβαίνει ο Άγγλος; [...] εξκιούζ μη, σόρρι μις, αϊ τράβελ γουιθ φρεντ οφ μάιν. Σι σιτς ατ νάμπερ φιφτήν. Καν γιου χέλπ ας;». Κι επειδή ο χαμός συνεχιζόταν, το προσωπικό της Πύλης ανέλαβε δράση κάνοντας την επική εκφώνηση «Παρακαλούμε τις χειραποσκευές με το κίτρινο ταμπελάκι να τις βάλετε κάτω, μπροστά από τα ποδαράκια σας».

Παράλληλα, είχαμε και εκπαιδευόμενο πλήρωμα, οπότε ο αρχηγός του πίσω galley, Sunny εξηγούσε τα κατατόπια του galley, πού κρύβονταν τα special meals (συγκρατήστε τη λεπτομέρεια), πόσα σάντουιτς είχαμε φορτωμένα κλπ. Κι επειδή καθόμουν τελευταία σειρά διάδρομο, είχα στήσει αυτί και άκουγα. Όλες οι μερίδες ήταν μετρημένες.

Με τα πολλά ξεκινήσαμε, απογειωθήκαμε. Ένα bin άνοιξε αυτόματα κατά την άνοδο, ενώ λίγο αργότερα άρχισε και η κλασσική λογοδιάρροια που παθαίνουν οι cabin services directors της ΒΑ, μετά τις 15.000 πόδια. «Τι όμορφη μέρα η σημερινή και τι μεγάλη χαρά να έχω σήμερα τόσο αξιόλογους συνεργάτες στην ομάδα μου, για να σας προσφέρουμε δωρεάν φαγητό και ποτά» έλεγε η ηγουμένη. Κάτι ανάλογο επανέλαβε και ο κάπταιν προσθέτοντας παράλληλα διάφορα κοσμητικά επίθετα για τον καιρό (light breeze, brisk morning in London, slightly cloudy with a chance of a light drizzle later in the day), προκειμένου να μη μας πει ευθέως, ότι στο Λονδίνο η θερμοκρασία θα ήταν 12 βαθμούς χαμηλότερα από την Αθήνα, αλλά και ότι θα φτάναμε πριν την ώρα μας.

Παράλληλα γίνονταν και οι ετοιμασίες για το σέρβις. Προς στιγμήν επικράτησε ένας πανικός γιατί έλειπε μια πενηντάδα σάντουιτς και όλοι προσπαθούσαν να την βρουν.

Ένα από τα πιο ακατανόητα πράγματα, είναι αυτό το πράγμα που συμβαίνει κάθε φορά που ξεκινάει το σέρβις, σχεδόν όλοι οι επιβάτες θυμούνται ότι πήραν διουρητικά ή υπακτικά, έτσι το τρόλλεϋ πηγαινοέρχεται στο διάδρομο, για να χωρέσουν να περάσουν.

Υπήρχαν δύο επιλογές σάντουιτς, οι οποίες ήταν εξ ίσου δημοφιλείς, με αποτέλεσμα, ακόμα και στην τελευταία σειρά, να έχεις επιλογή, που σημαίνει ότι δεν πήραν όλοι οι προηγούμενοι μόνο από τη μία επιλογή, ώστε να εξαντληθεί. Πήρα το σάντουιτς 3 τυριών, νομίζοντας ότι ήταν το vegetarian ovo-lacto που είχα παραγγείλει, οπότε το κακό ήταν μικρό. Κάποια στιγμή έρχεται και ο Sunny, ο οποίος αφού μου ζήτησε χίλια συγγνώμη, μου έφερε ΚΑΙ το special meal, το οποίο «μόλις βρήκαν». Στη συνέχεια, επέστρεψε στο galley, όπου συζητούσαν για το πόσο φοβερή είναι η Ακρόπολη και πώς κατάφεραν και μετέφεραν τόσα μάρμαρα από την Πεντέλη για να φτιάξουν τον Παρθενώνα.

Το κάθισμά μου ήταν σχετικά αναπαυτικό, με ένα αξιοπρεπές seat pitch (τρέμω στην ιδέα, ότι θα προσθέσουν άλλες 2 σειρές). Το High Life και το Business High Life είναι από τα πιο βαρετά in-flight περιοδικά, που έχω δει. Θέμα του εξωφύλλου: οι φθίνοντες αριθμοί ηλικιωμένων ιαπωνέζων γυναικών, που κάνουν καταδύσεις για να βγάλουν στρείδια και όστρακα. Δε νομίζω να έχω πέσει σε τίποτα χειρότερο, από αυτά. Ίσως πάλι να κάνω και λάθος. Τέλος πάντων, τα υπόλοιπα ήταν παντελώς αδιάφορα, κάτι που επέτεινε και το 20λεπτο holding πάνω από το Κρόυντον καθώς και το ότι επί 4 ώρες δεν έβλεπα έξω από το παράθυρο. Γενικότερα ήμουν σε μία kill-me-now φάση, που δε θα βοηθούσε ιδιαίτερα, δεδομένου του ότι θα έπρεπε να αλλάξω τέρμιναλ, διότι μπορεί η Iberia να μετακόμισε στο Τ5, ορισμένοι προορισμοί της ΒΑ, όμως παραμένουν στο Τ3. Αφού και τώρα που το γράφω, νοιώθω τη βαρεμάρα.

Κάποια στιγμή εδεήσαμε και προσγειωθήκαμε. Ευτυχώς για εμάς, πιάσαμε στο ΜΤΒ του Τ5, οπότε γλιτώσαμε και το τραινάκι. Οι οδηγίες ήταν απλές: αν ο τελικός προορισμός σου είναι το Λονδίνο, ακολουθείς τις χαρούμενες κίτρινες πινακίδες. Αν πάλι χρησιμοποιείς το Heathrow μόνο για μεταπιβίβαση, τότε ακολουθείς τις πένθιμες, τις μωβ.

Συνεχίζεται...

 

[aakunz]

Πτήση 2η

ΒΑ490, Φθινόπωρο 2016



Έγραψα πιο πάνω, ότι μέρος πτητικού έργου της ΒΑ παραμένει στο Τ3, την ίδια στιγμή, που στο Τ5 έχει μεταστεγαστεί η Iberia. Αυτό φαίνεται εν μέρει λογικό, τουλάχιστον πιο λογικό από την ουσία και την αιτία του ανωτέρω αποτελέσματος, δηλαδή το γεγονός, ότι η British Airways συνεργάστηκε με την Iberia. Οι πτήσεις προς το Γιβραλτάρ λοιπόν, είναι από εκείνες, που εξακολουθούν να εκτελούνται από το Τ3. Το connection γίνεται θεωρητικά απλά. Τα ειδικά λεωφορεία αναχωρούν από τα σχετικά σημεία με την ανάλογη σήμανση. Οι οθόνες δίνουν αρκετές πληροφορίες για τη διαδικασία αλλαγής. Η διαδρομή μέχρι το Τ3 διαρκεί περίπου 12 λεπτά, με μία στάση στο Τ5C για να πάρουμε επιπλέον κόσμο. Φτάνοντας στο Τ3 είναι προφανής η διαφορά, καθώς και το ότι στο Τ3 παίζει πολύ η υπόλοιπη OneWorld. Σχεδόν με το που πατήσαμε το πόδι μας, γίνονταν ανακοινώσεις, ώστε οι επιβάτες της ΑΑ, να χωριστούν από τους υπολοίπους. Το προσωπικό στον έλεγχο ασφαλείας ήταν αγενέστατο. Μου ξύπνησε μνήμες από εμπειρίες μου στο CDG.

H DSLR έμεινε στην τσάντα. Με το laptop δεν ασχολήθηκε κανείς. Λίγες ώρες νωρίτερα, στην Αθήνα, μου είχαν ζητήσει να ανοίξω το καπάκι της μηχανής κι επειδή το laptop είχε ραγισμένη οθόνη, πέρασε και από sniffer test. Πίσω στο LHR, όσοι έκαναν «μπιπ» στη μαγνητική πύλη, περνούσαν κι από το full body scanner. Γενικά, για να ξεμπερδέψεις με το connection μεταξύ τέρμιναλ στο Λονδίνο, θες τουλάχιστον μία ώρα.

Η πύλη για την ΒΑ490 ανακοινώθηκε περίπου 30 λεπτά πριν από την αναχώρηση. Το προσωπικό ήταν ευγενέστατο, με προέλεγχο των διαστάσεων των χειραποσκευών. Ο χώρος του gate έδειχνε το λόγο, που το Τ3 πρόκειται να κατεδαφιστεί τα επόμενα χρόνια. Εκτός από τους Βρετανούς, που φαινόταν πώς θα ήταν η πλειοψηφία στην πτήση, η δεύτερη μεγάλη ομάδα επιβατών ήταν τα διάφορα πληρώματα πλοίων, ασιατικής κυρίως καταγωγής. Το προσωπικό ζητούσε διάφορα έγγραφα, προκειμένου να τους επιτρέψει την επιβίβαση και η διαδικασία αργούσε. Τηρήθηκε με ευβλάβεια η διαδικασία επιβίβασης με βάσει τον αριθμό σειράς και τις βαθμίδες καρτών της OneWorld. Άχρηστη πληροφορία της ημέρας: πανέμορφες υπάλληλοι στο gate.

To δεκατετράχρονο G-EUUI μας υποδέχθηκε, όπως ακριβώς μας υποδέχθηκε και η G-TTOE: απλά και χαμογελαστά. Η 28F ήταν και πάλι σχετικά άνετη. Παρά το ότι -τουλάχιστον, όταν αγόραζα το εισιτήριο- το LON-GIB-LON δεν ανήκε στην κατηγορία ναύλων, που πωλούνται χωρίς αποσκευή, τα ντουλαπάκια γέμισαν σχεδόν αμέσως και τα πληρώματα έπρεπε να παίξουν τέτρις με τις χειραποσκευές, για να χωρέσουν όλες.

Η ίδια μουσική με εκείνη της Αθήνας, έπαιζε και πάλι, αλλά επειδή κάτι είχε παίξει με την υγρασία ή με τα μεγάφωνα, ακούγονταν παράλληλα και διάφορα «χράτσα χρούτσα» που σε ταξίδευαν νοερά στις σάλες του Downton Abbey στην εποχή του Μεσοπολέμου, όταν τα γραμμόφωνα έπαιζαν στις 78 στροφές -και πάλι- το Ντουέτο των Λουλουδιών από τη Λακμέ του Λεό Ντελίμπ (μεγάλο σουξέ αυτή η Λακμέ, ίσως γιατί διαδραματιζόταν στην Ινδία).

Η επίδειξη των σωστικών έγινε μέσω των οθονών της καμπίνας, με ισπανικούς διαλόγους. Ας μην ξεχνάμε ότι πολλοί κάτοικοι στο Γιβραλτάρ έχουν ως μητρική τους γλώσσα τα ισπανικά, ενώ δεν είναι λίγοι και οι Ισπανοί, που περνούν τα σύνορα για να ταξιδέψουν μέσω Λονδίνου.

Αναχώρηση στην ώρα μας, από τον βρεγμένο 27L (το taxi ήταν ολιγόλεπτο) και κατευθείαν αριστερή στροφή για Βρετάνη, Βισκαϊκό, Ιβηρική. Σύντομα ξεκίνησε και η λογοδιάρροια της Ηγουμένης, Αδελφής Kate (τι όμορφη και η σημερινή ημέρα... μπλα μπλα μπλα... με εξαιρετικές συναδέλφους... μπλα μπλα μπλα... θα περάσουμε σε λίγο για να σας σερβίρουμε... δωρεάν αναψυκτικά και σνακ... μπλα μπλα μπλα... για ό,τι χρειαστείτε, πατήστε το κουμπί... μπλα μπλα μπλα...).

Και ξεκινάει το service κι όλη η φάση ήταν τόσο déjà vu: με το που βγαίνει το trolley αρχίζουν όλοι να τρέχουν στην τουαλέτα. Εν τω μεταξύ, το high life έγραφε τα ευχάριστα νέα που περιμένουν τους μελλοντικούς πελάτες της ΒΑ με την κατάργηση του catering. Αντιγράφω αυτούσια:

A TASTY NEW PARTNERSHIP
BA is proud to bring you a new menu that will change the way you think about airline food. From 11 January, BA is teaming up with British favourite Marks & Spencer to bring you their delicious, quality products, available to buy in Euro Traveller and on all short-haul flights in and out of Heathrow and Gatwick.
ba.com/marksandspencer

Αλλά αυτά εμάς δε μας απασχολούν. Μας περιμένει το φανταστικό complimentary -ακόμα- food and drink service της ΒΑ. Κι έρχεται το trolley στη σειρά 27 κι ο μπροστινός Άγγλος κύριος αρχίζει ένα πεντάλεπτο «χώσιμο» στη δύσμοιρη την αεροσυνοδό, με εκφράσεις του τύπου “totally unacceptable provocation... irresponsibly incompetent management... paying for mediocre, inedible food...” επειδή θα του κόψουνε το τζάμπα σάντουιτς. H κακομοίρα η συνοδός σχεδόν απολογείτο με εκφράσεις “I understand sir, we are also very concerned about the impact it will have in our job, but we have no control over the decisions being made by the administration, however I can pass your complaint to my manager and escalate your request”. Βέβαια, όταν ακούς Άγγλο να λέει τέτοια πράγματα, το πιο πιθανό είναι να εννοεί «ό,τι και να λες δε με απασχολεί». Τελικά πήρε το τελευταίο σάντουιτς, οπότε για εμάς έμεινε η πιο ελεεινή σαλάτα που θα μπορούσες να φας στη ζωή σου. Το κουτί έγραφε επάνω Vegan Mezze Salad. 146 (ναι, εκατόν-σαράντα-έξι) ολόκληρα γραμμάρια από φασόλια, χούμους, ρεβύθια, ταμπουλέ κι ένα ολόκληρο άθλιο φαλάφελ.

Καθώς είχε ξεκινήσει η κάθοδος, είχαμε αρχίσει να βλέπουμε τις κατάξερες οροσειρές της Ανδαλουσίας. Πάνω από τη μαγευτική -λέμε τώρα- Μαρβέγια, πήραμε την πολυπόθητη μεγάλη δεξιά στροφή, ενώ οι οθόνες έδειχναν περίπου 50 χιλιόμετρα μέχρι τον προορισμό μας. Στο βάθος, ο απογευματινός ήλιος φώτιζε το Βράχο, ο έλεγχος της καμπίνας ξεκίνησε, αλλά για κάποιο λόγο, δεν είδαν, ότι το τραπεζάκι του διπλανού ήταν ανοικτό, αφού είχε επάνω το περιοδικό του. Του το θύμησα εγώ.

Προσγείωση στον 27 του GIB με εκκωφαντικό reverse και ακινητοποίηση λίγο πριν το τέλος του, φανταστική εμπειρία! Το νέο τέρμιναλ του GIB είναι τεράστιο για τα δεδομένα και την κίνησή του. Παντού φυσικό φως, τζάμια μέχρι το ταβάνι και ένας πολύ φιλόξενος εξώστης-καφετέρια για αναχωρούντες κι επισκέπτες. Ακολουθεί έλεγχος διαβατηρίων για όλους (χωριστές ουρές για Ε.Ε. και λοιπά διαβατήρια) καθώς και σημείωση, εάν θα έμενα GIB ή θα περνούσα τα σύνορα για Ισπανία, η οποία βρίσκεται 20 μέτρα από την έξοδο (ο αστυνομικός τράβαγε γραμμές και έφτιαχνε «σπιτάκια» για κάθε 8 επιβάτες).

Οι αποσκευές βγήκαν με λίγη καθυστέρηση. Η δικιά μου είχε tag “short transfer”, παρά τις 2:50 ώρες ανάμεσα στις δύο πτήσεις. Τα ταξί ήταν δυσεύρετα εκείνη την ώρα. Μου πήρε αρκετή ώρα να βρω κάποιο για να με πάει στο ξενοδοχείο.

 

[aakunz]

Το check-in στο GIB έχει μία ανδαλουσιάνικη νωχελικότητα. Το προσωπικό έφτασε δύο ώρες πριν την πτήση, οι υπολογιστές ξύπνησαν από τη σιέστα, οι ιμάντες πήραν μπρος και οι υπάλληλοι προσπάθησαν να πιέσουν τους εαυτούς τους και να κάνουν τη δουλειά τους. «Jump-in στο Amadeus Altea DCS και πάμε να τους διώξουμε κι αυτούς για Λονδίνο». Δεν υπήρχε drop-off. Στη βαλίτσα μου μπήκε ταμπελάκι Long Transfer, γιατί ο υπάλληλος θεώρησε, ότι οι 2:30 ώρες connection στο LHR είναι μάλλον πέραν του δέοντος επαρκείς για μία σιέστα και για τη βαλίτσα. Για το ίδιο διάστημα, στην πτήση της Αθήνας, η υπάλληλος είχε βάλει Short Transfer. Και στις δύο περιπτώσεις, η βαλίτσα έφτασε, γιατί τα πάντα είναι σχετικά.

Έλεγχος Διαβατηρίων: ένα τραπεζάκι με ένα λάπτοπ, ένας σαρωτής, ένας υπάλληλος κι ένας εκπαιδευόμενος. Αμέσως μετά, οι σκάλες οδηγούν στον πάνω όροφο, όπου βρίσκεται ο έλεγχος ασφαλείας. Υπάρχουν αναλυτικότατες πληροφορίες για το τι επιτρέπεται και τι όχι στις χειραποσκευές, μέσα σε γυάλινες βιτρίνες (ένα μπουκάλι δεν αρκεί).

Duty Free: Αδιάφορα, για μένα τουλάχιστον.

WiFi: Σήμα «καμπάνα», ταχύτατο και χωρίς «κόφτες» σε streaming, messaging ή downloading (τ' ακούτε, οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι. Εικάζω, ότι υπήρχαν repeaters και στο apron, διότι ακόμα και μέσα στο αεροπλάνο, το WiFi ήταν 5 στα 5.

Viewing Deck: Τεράστιο με απρόσκοπτη θέα σε όλο το διάδρομο και το Βράχο. Ένα τμήμα του είναι προσβάσιμο ΚΑΙ για τους επισκέπτες. Κάποιοι αναχωρούντες είχαν ανοικτό flightradar και περίμεναν την προσγείωση. Τελικά το είδος homo enthusiasticus aviationis είναι πολυπληθές.

Επιβίβαση: «ποδαράτη», για να προσκυνήσεις την ιερότητα του GIB, να επιβιβαστείς από την πίσω πόρτα, να δεις για μια τελευταία φορά το Βράχο, να κοιτάξεις προς το Αραβικό Οχυρό και την Άνω Πόλη.

G-EUYJ: Έξι χρονών, με wingle... έ, σόρι, sharklets, ήθελα να πω, αλλά μάλλον χωρίς IFE. Το safety demo έγινε live. 28F και πάλι. Με νανουρίζει ο ήχος από την αντλία της τουαλέτας, μάλλον.

Catering: 20 ολόκληρα γραμμάρια πατατάκια με αλάτι από τις ξακουστές αλυκές της Κορνουάλης... Διότι, για να φτάσεις και να αποζητάς με λαχτάρα και προσμονή το catering του Μαρκς εντ Σπένσερ, πρέπει πρώτα το catering σου να θυμίζει Μαρξ εντ Μπρέζνιεφ.

Πτήση: Ήθελα "F" παραθυροκάθισμα, ε; Καλά να πάθω. Μετρήστε τι έχασα ή μάλλον τι είδαν οι "Α":
α) τη θέα του Βράχου, που είχαν οι καθήμενοι στα Α, μετά την απογείωση από τον 27 και την πρώτη-φορά-αριστερά στροφή,
β) την Κόρδοβα
γ) Τη Θιουδάδ Ρεάλ και τον Αερολιμένα Δον Κιχώτη (διότι ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ βοήθησε να γίνουν έργα-φούσκες)
δ) το Τολέδο
ε) τη Μαδρίτη (ναι, αλλά είδα τη Γουαδαλαχάρα)
στ) το Μπιλμπάο και το Σαν Σεβαστιάν... αν δεν ήταν τα σύννεφα που μας συντρόφευσαν μέχρι βροχερό σούρουπο στο Λονδίνο...

Αφίξεις το Τ3: ένα υπέροχο κοτέτσι. Μια βρετανική 80'ίλα διάχυτη. Κεκλιμένα επίπεδα, για να σπάει η μονοτονία, ανηφόρες-κατηφόρες, κυλιόμενες σκάλες μέχρι το λεωφορείο-ο-πόθος, που θα σε στείλει στον πολιτισμό του Τ5. Κι έπειτα πάλι ο έλεγχος ασφαλείας, το τρενάκι για τα Gates B, την τελευταία στάση μέχρι την επιστροφή στο δεύτερο μεγαλύτερο αεροδρόμιο των Βαλκανίων.

(συνέχεια και τέλος στο επόμενο).

 

[seven4seven]

για να φτάσεις και να αποζητάς με λαχτάρα και προσμονή το catering του Μαρκς εντ Σπένσερ, πρέπει πρώτα το catering σου να θυμίζει Μαρξ εντ Μπρέζνιεφ

Aκόμα κλαίω!

 

[aakunz]

Πτήση 4η
BA634 / Νοέμβριος 2016
Αεροσκάφος: A320 / G-EUYW

Τα πάντα ήταν τόσο προβλέψιμα. Ο χαμός με το πού θα χωρέσουν οι χειραποσκευές, είχε σαν αποτέλεσμα να χάσουμε το slot μας, προκειμένου 4 χειραποσκευές να φορτωθούν κάτω. Απογείωση με 25 λεπτά καθυστέρηση. Το κακό με τις χειραποσκευές έχει παραγίνει.

Αεροπλάνο: 2 ετών, κι όμως στην ίδια κατάσταση με τα τρία προηγούμενα. Οι καμπίνες και των τεσσάρων πτήσεων ήταν σε εξαιρετική κατάσταση.

Πλήρωμα: σχετικά ευχάριστο και με χιούμορ. Κανένα παράπονο.

Catering: Σάντουιτς με λιαστή ντομάτα, αυγό και μαγιονέζα, συνοδευόμενο από κρακεράκια και cheddar. Στο κουτάκι υπήρχε επίσης, νοστιμότατο σοκολατάκι με κόκκους ρυζιού και σταφίδας και ένα μικρό μπωλ με ganache (κρέμα σοκολάτας) και αλμυρή καραμέλα με αλάτι Κορνουάλης (το Μεσολόγγι της Αλβιώνας). Θα μας τρελάνουν οι Άγγλοι...