Οι εταιρείες λίζινγκ έχουν μέχρι τις 28 Μαρτίου να τερματίσουν τα συμβόλαιά τους με τις εν λόγω εταιρείες και να πάρουν πίσω όσα αεροσκάφη μπορούν.
Το τι λέει ο νόμος, η επιχειρηματική πρακτική και η κοινή λογική προφανώς δεν έχουν σημασία πια αφού έχουμε κανονικό πόλεμο.
Εδώ που φτάσαμε, τίποτα δεν αποκλείεται. Το πιθανότερο είναι να τα κρατήσουν "ομήρους" ως αντάλλαγμα σε μελλοντική διαπραγμάτευση. Ή να βρεθούν "κατά λάθος" στο διάβα μερικών οβίδων ενώ κάθονται. Κανείς δεν ξέρει.
Για να συνεχίσει να τα πετάει η Ρωσία θα πρέπει να τα εθνικοποιήσει, να τα θέσει υπό την εξουσία της δικής της ΥΠΑ, να τα ασφαλίσει (πες ως εδώ μπορεί να τα κάνει όλα, μια τζίφρα χρειάζεται), αλλά θα πρέπει και να τα συντηρεί χωρίς την παραμικρή υποστήριξη από τον κατασκευαστή. Με μαθηματική ακρίβεια θα καθηλωθούν το ένα μετά το άλλο, εκτός αν η Ρωσία (δεν θα εκπλαγώ καθόλου) συνεχίσει να τα πετάει έτσι κι αλλιώς αδιαφορώντας για τον κίνδυνο.
(εδώ η παρόμοια, αν και όχι ίδια, κατάσταση με το Ιράν
How Sanctions Are Affecting Iran’s Airline Industry )
Εκτίμησή μου πάντως είναι ότι δεν τα χρειάζεται ως αεροσκάφη. Το μεταφορικό έργο είναι πια ελάχιστο και μόνο domestic, ενώ τα ρωσικού reg και ρωσικής κατασκευής θα καλύψουν όπως-όπως τις ανάγκες.
Αλλά και εδώ υπάρχει catch. Το Sukhoi Superjet έχει κατά περίπου 50% εξαρτήματα αμερικανικής προέλευσης/τεχνολογίας. Η συντήρησή του θα συναντήσει και εδώ εμπόδια. Για όλα τα υπόλοιπα δεν έχω εικόνα.
There were many problems with the new Russian regional airliner program right from the beginning. One of them – at least according to some – was the fact that the aircraft itself was not really that Russian. United Aircraft Corporation (UAC) is slowly trying to change that, but the task is not...
www.aerotime.aero
