Το flight ops κομμάτι της εταιρείας που δουλεύω έχει στην κατοχή της ένα από τα τελευταία C47B που κατασκευάστηκαν το 1945, το συγκεκριμένο αεροσκάφος δεν είδε ποτέ δράση στον πόλεμο και κατόπιν μετασκευάστηκε σε DC3 C με S/N34378.
Το συγκεκριμένο ήταν το τελευταίο DC3 που έκανε επιβατικές πτήσεις στην Αμερική με την Era Alaska. Παροπλίστηκε το 2003 και βγήκε για πώληση όταν η FAA μετά το 9/11 έκανε υποχρεωτική την ύπαρξη πόρτα ασφαλείας για τα πιλοτήρια κάτι που δεν ήταν οικονομικό για το συγκεκριμένο τύπο. Το 2011 αγοράστηκε από την PMDG Flight Operations για να γίνει η ανακατασκευή της. Το 2012 βάφτηκε με τα χρώματα της μεταπολεμικής Pan Am και έγινε re register σε Ν33611 ένα νηολόγιο το οποίο άνηκε σε DC3 της Pan Am. Ονομάστηκε Clipper Tabitha May.
Τον Ιούνιο 2019 είναι η 75η επέτειος από την απόβαση της Νορμανδίας, το Ν33611 διασχίζει τον Ατλαντικό ξεκινώντας από την βάση του στην Virginia και μέσω, Μοντρεάλ, Goose bay, Narsarsuaq, Ρέικιαβικ και Prestwick φτάνει στο Duxford. Το αεροσκάφος είναι μέρος του D Day Squadron, ένα σμήνος συνολικά 12 DC3 που θα περάσει τον Ατλαντικό για να συμμετέχει στις εκδηλώσεις. Στην συνέχεια θα πάνε στη Caen στην Γαλλία για το δεύτερο μέρος των εκδηλώσεων.
Έγιναν κάποιες εσωτερικές συζητήσεις από τον Ιανουάριο καταλήγουμε ότι αν ήθελα θα ήταν εφικτό να συναντήσω το πλήρωμα στην Caen και από εκεί να πάμε στο Paderborn στην Γερμανία για μια συνάντηση με μια συνεργαζόμενη εταιρεία και κατόπιν Μόναχο. Από εκεί το DC3 και το πλήρωμα θα συνέχιζε το πρόγραμμα του πριν ξεκινήσει το ταξίδι επιστροφής στην Αμερική. Φυσικά τέτοια ευκαιρία δεν χάνεται, πόσες φορές θα τύχει να μπορέσει κάποιος όχι μόνο να μπει αλλά και να πετάξει με DC3 και χωρίς πολύ σκέψη κλειστήκαν τα εισιτήρια. ATH-CDG με Aegean, κατόπιν τρένο για Caen και επιστροφή από Μόναχο με LH.
8 Ιουνίου απόγευμα έφτασα στην Caen. O καιρός καμιά σχέση με την Αθήνα, από τους 30 βαθμούς στους 14 με βροχές. Την προηγούμενη ημέρες οι άνεμοι ήταν τόσο ισχυροί που πέρα των ζημιών που προκάλεσαν, ήταν απαγορευτικοί για οποιαδήποτε πτήση. Συνάντηση με το τετραμελές πλήρωμα σε αυτή την φάση του ταξιδιού, τους 2 κυβερνήτες μέρους του πληρώματος που έφεραν το αεροσκάφος από Αμερική, έναν συγκυβερνήτη και τον μηχανικό για να δούμε το πρόγραμμα των επόμενων ημερών. Για την Κυριακή κανονίζουμε καιρού επιτρέποντος να κάνουμε μια πτήση πάνω από τις ακτές που έγιναν οι αποβάσεις το 1944. Όντως η Κυριακή ξημέρωσε με καιρό που επιτρέπει την πτήση οπότε μετάβαση στο αεροδρόμιο.
Η πρώτη γνωριμία από κοντά με ένα θρύλο των αιθέρων. Είσοδος. Τα συναισθήματα δεν μπορούν να περιγράφουνε χωρίς να τα κόψει η λογοκρισία . Στην σημερινή πτήση θα πετάξουν και 3 μέλη δημοσιογραφικού συνεργείου.
Η καμπίνα με 20 θέσεις για επιβάτες, κάποιες επιπλέον θέσεις, 4 τον αριθμό, έχουν βγει για να μπούνε τα απαραίτητα σωστικά που χρειάζονταν για την υπερατλαντική πτήση.Reading Lights και Air vents. Galley controls. Παράθυρο με θέα, clear prop. No smoking allowed εδώ ή εδώ
Το πιλοτήριο με το Garmin 750 δεν υπάρχει κανένας αυτόματος οπότε όλες οι πτήσεις γίνονται με χέρι/πόδι. Η πλευρά του κυβερνήτη, του συγκυβερνήτη, το throttle quadrant,overhead, Hydraulic gauges
Και μερικές εξωτερικές, 1, 2, shiny, shiny2, 3, 4, 5, 6.
Αφού έγινε ο εξωτερικός έλεγχος και κατόπιν της ενημέρωσης για τις διαδικασίες σε περίπτωση ανάγκης, εξόδους κινδύνου, πυροσβεστήρες κλπ εγώ βγαίνω έξω μαζί με τον μηχανικό για την εκκίνηση των κινητήρων. Ο ήχος μαγευτικός…
Επιβίβαση και ετοιμασία για αναχώρηση. Ένα από τα υπόλοιπα DC3 δίπλα μας και ακόμα ένα τροχοδρομεί. Πτήση 1 ½ ώρας πάνω από τις ακτές, sword, Juno, Omaha, το Αμερικάνικο νεκροταφείο Cimetière américain de Normandie. Κατόπιν επιστροφή στο αεροδρόμιο και προετοιμασία του αεροσκάφους για το leg της Δευτέρας. Refueling, έλεγχος και συμπλήρωση λαδιών στους κινητήρες και λοιποί έλεγχοι και είναι έτοιμη για την επόμενη πτήση. Ο γείτονας με μικρό μηχανικό πρόβλημα που σύντομα επιλύθηκε.
Δευτέρα πρωί με έντονη βροχόπτωση και κρύο, η θερμοκρασία στους 12 βαθμούς. Σχέδιο πτήσης IFR έχει κατατεθεί και στις 07:00 βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο με αρχικό σχέδιο να αναχωρήσουμε στις 08:00 το αργότερο. Πρώτη έκπληξη, ο πύργος είναι κλειστός και δεν θα ανοίξει μέχρι τις 09:00LT. Κανένα notam δεν υπήρχε για αυτό αντιθέτως το αεροδρόμιο θα πρέπει να ήταν ανοιχτό από νωρίτερα. Ο καιρός δυστυχώς δεν επέτρεπε την VFR αναχώρηση και η μόνη διαθέσιμη συχνότητα που μπορούσαμε να καλέσουμε ήταν με την σημείωση ότι η επικοινωνία μπορεί να γίνει μόνο στα Γαλλικά… Οπότε αναγκαστικά αναμονή για τον πύργο να ανοίξει. Preflight, εκκίνηση και τροχοδρόμηση από το γρασίδι που είμασταν στο hard stand. Video από την καμπίνα, Video από το πιλοτήριο. Μαζί με άλλα 2 DC3 και ένα C17. Στις 9 ανοίγει ο πύργος επιτέλους αλλά λόγω καιρού καθυστερούμε την αναχώρηση για 1 ώρα ακόμα. 10:09 τοπική απογειωνόμαστε για την πτήση 3 ωρών μέχρι το Paderborn. Άνοδος στα 7000 και σύντομα αφήνουμε πίσω την βροχή. Πάνω από το αεροδρόμιο της Λιέγης. Ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες του πιλοτηρίου εν πτήση. Prop handles, Throttle, Mixture.Enroute,Enroute1, Enroute2, Enroute3,Enroute4.
Προσγείωση στο Paderborn, μέχρι να φτάσουμε στο parking position όποιο όχημα αεροδρομίου μας βλέπει σταματάει και βγαίνουν έξω με το κινητό για να φωτογραφίσουν το αεροπλάνο, σίγουρα δεν βλέπεις κάθε μέρα ένα DC3. Video από την πτήση για το Paderborn.Παρκάρισμα και σβήσιμο. Κατά την διάρκεια της παραμονής μας και όσο είμασταν στο αεροδρόμιο διάφοροι υπάλληλοι του αεροδρομίου έρχονταν για να βγάλουν φωτογραφίες και να μιλήσουν με το πλήρωμα.
Αφού η συνάντηση πραγματοποιήθηκε με συνοδεία BBQ τους ξεναγούμε στο αεροσκάφος και παίρνουμε κάποιους από αυτούς για μια σύντομη τοπική πτήση. Προσγείωση, refueling και κατάθεση σχεδίου πτήσης για Μόναχο. Δυστυχώς για εμάς στο Μόναχο υπάρχουν καταιγίδες και ήδη γίνεται χαμός από diversions. Στην περιοχή που είμαστε επίσης ο καιρός είναι άστατος με τοπικές ισχυρές βροχοπτώσεις κατά διαστήματα. Κατά συνέπεια μας δίνεται slot για αναχώρηση 2 ½ ώρες μετά με την επισήμανση ότι μπορεί να είμαστε τυχεροί και να μπορέσουμε να φύγουμε νωρίτερα. Κατά την διάρκεια της αναμονής δεχόμαστε και άλλες επισκέψεις, μια από αυτές ενός Έλληνα κυβερνήτη που πέταγε με το παρακάτω.
Η τύχη μας χαμογέλασε και όντως 1 ώρα μετά μας δίνεται άδεια να αναχωρήσουμε. Οπότε εκκίνηση, μιας και το preflight είχε γίνει και αναχώρηση για το αεροδρόμιο του Μονάχου αρχικά στα 5000 και κατόπιν στα 6000. Με μερικά “power washes” και weather avoidance μετά από 2 ώρες βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο του Μονάχου με ένα αρκετό bumpy approach στον 8R. Video της προσέγγισης.
Τροχοδρόμηση για το remote parking position τραβώντας τα βλέμματα πάλι, μέχρι να κλείσουμε το αεροσκάφος δεχόμαστε πάλι κάποιες επισκέψεις από υπάλληλους του αεροδρομίου.
Αυτές οι 3 μέρες ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχω περάσει, βιώνεις λίγο πώς ήταν να ταξιδεύει κάποιος μεταπολεμικά, αλλά και πως πρέπει να ήταν στις 6/6/1944 όταν αυτά τα αεροσκάφη πετάγανε βράδυ κάτω από πυρά πάνω από τα ίδια σημεία για να κάνουν τις ρίψεις τους.
Το συγκεκριμένο ήταν το τελευταίο DC3 που έκανε επιβατικές πτήσεις στην Αμερική με την Era Alaska. Παροπλίστηκε το 2003 και βγήκε για πώληση όταν η FAA μετά το 9/11 έκανε υποχρεωτική την ύπαρξη πόρτα ασφαλείας για τα πιλοτήρια κάτι που δεν ήταν οικονομικό για το συγκεκριμένο τύπο. Το 2011 αγοράστηκε από την PMDG Flight Operations για να γίνει η ανακατασκευή της. Το 2012 βάφτηκε με τα χρώματα της μεταπολεμικής Pan Am και έγινε re register σε Ν33611 ένα νηολόγιο το οποίο άνηκε σε DC3 της Pan Am. Ονομάστηκε Clipper Tabitha May.
Τον Ιούνιο 2019 είναι η 75η επέτειος από την απόβαση της Νορμανδίας, το Ν33611 διασχίζει τον Ατλαντικό ξεκινώντας από την βάση του στην Virginia και μέσω, Μοντρεάλ, Goose bay, Narsarsuaq, Ρέικιαβικ και Prestwick φτάνει στο Duxford. Το αεροσκάφος είναι μέρος του D Day Squadron, ένα σμήνος συνολικά 12 DC3 που θα περάσει τον Ατλαντικό για να συμμετέχει στις εκδηλώσεις. Στην συνέχεια θα πάνε στη Caen στην Γαλλία για το δεύτερο μέρος των εκδηλώσεων.
Έγιναν κάποιες εσωτερικές συζητήσεις από τον Ιανουάριο καταλήγουμε ότι αν ήθελα θα ήταν εφικτό να συναντήσω το πλήρωμα στην Caen και από εκεί να πάμε στο Paderborn στην Γερμανία για μια συνάντηση με μια συνεργαζόμενη εταιρεία και κατόπιν Μόναχο. Από εκεί το DC3 και το πλήρωμα θα συνέχιζε το πρόγραμμα του πριν ξεκινήσει το ταξίδι επιστροφής στην Αμερική. Φυσικά τέτοια ευκαιρία δεν χάνεται, πόσες φορές θα τύχει να μπορέσει κάποιος όχι μόνο να μπει αλλά και να πετάξει με DC3 και χωρίς πολύ σκέψη κλειστήκαν τα εισιτήρια. ATH-CDG με Aegean, κατόπιν τρένο για Caen και επιστροφή από Μόναχο με LH.
8 Ιουνίου απόγευμα έφτασα στην Caen. O καιρός καμιά σχέση με την Αθήνα, από τους 30 βαθμούς στους 14 με βροχές. Την προηγούμενη ημέρες οι άνεμοι ήταν τόσο ισχυροί που πέρα των ζημιών που προκάλεσαν, ήταν απαγορευτικοί για οποιαδήποτε πτήση. Συνάντηση με το τετραμελές πλήρωμα σε αυτή την φάση του ταξιδιού, τους 2 κυβερνήτες μέρους του πληρώματος που έφεραν το αεροσκάφος από Αμερική, έναν συγκυβερνήτη και τον μηχανικό για να δούμε το πρόγραμμα των επόμενων ημερών. Για την Κυριακή κανονίζουμε καιρού επιτρέποντος να κάνουμε μια πτήση πάνω από τις ακτές που έγιναν οι αποβάσεις το 1944. Όντως η Κυριακή ξημέρωσε με καιρό που επιτρέπει την πτήση οπότε μετάβαση στο αεροδρόμιο.
Η πρώτη γνωριμία από κοντά με ένα θρύλο των αιθέρων. Είσοδος. Τα συναισθήματα δεν μπορούν να περιγράφουνε χωρίς να τα κόψει η λογοκρισία . Στην σημερινή πτήση θα πετάξουν και 3 μέλη δημοσιογραφικού συνεργείου.
Η καμπίνα με 20 θέσεις για επιβάτες, κάποιες επιπλέον θέσεις, 4 τον αριθμό, έχουν βγει για να μπούνε τα απαραίτητα σωστικά που χρειάζονταν για την υπερατλαντική πτήση.Reading Lights και Air vents. Galley controls. Παράθυρο με θέα, clear prop. No smoking allowed εδώ ή εδώ
Το πιλοτήριο με το Garmin 750 δεν υπάρχει κανένας αυτόματος οπότε όλες οι πτήσεις γίνονται με χέρι/πόδι. Η πλευρά του κυβερνήτη, του συγκυβερνήτη, το throttle quadrant,overhead, Hydraulic gauges
Και μερικές εξωτερικές, 1, 2, shiny, shiny2, 3, 4, 5, 6.
Αφού έγινε ο εξωτερικός έλεγχος και κατόπιν της ενημέρωσης για τις διαδικασίες σε περίπτωση ανάγκης, εξόδους κινδύνου, πυροσβεστήρες κλπ εγώ βγαίνω έξω μαζί με τον μηχανικό για την εκκίνηση των κινητήρων. Ο ήχος μαγευτικός…
Επιβίβαση και ετοιμασία για αναχώρηση. Ένα από τα υπόλοιπα DC3 δίπλα μας και ακόμα ένα τροχοδρομεί. Πτήση 1 ½ ώρας πάνω από τις ακτές, sword, Juno, Omaha, το Αμερικάνικο νεκροταφείο Cimetière américain de Normandie. Κατόπιν επιστροφή στο αεροδρόμιο και προετοιμασία του αεροσκάφους για το leg της Δευτέρας. Refueling, έλεγχος και συμπλήρωση λαδιών στους κινητήρες και λοιποί έλεγχοι και είναι έτοιμη για την επόμενη πτήση. Ο γείτονας με μικρό μηχανικό πρόβλημα που σύντομα επιλύθηκε.
Δευτέρα πρωί με έντονη βροχόπτωση και κρύο, η θερμοκρασία στους 12 βαθμούς. Σχέδιο πτήσης IFR έχει κατατεθεί και στις 07:00 βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο με αρχικό σχέδιο να αναχωρήσουμε στις 08:00 το αργότερο. Πρώτη έκπληξη, ο πύργος είναι κλειστός και δεν θα ανοίξει μέχρι τις 09:00LT. Κανένα notam δεν υπήρχε για αυτό αντιθέτως το αεροδρόμιο θα πρέπει να ήταν ανοιχτό από νωρίτερα. Ο καιρός δυστυχώς δεν επέτρεπε την VFR αναχώρηση και η μόνη διαθέσιμη συχνότητα που μπορούσαμε να καλέσουμε ήταν με την σημείωση ότι η επικοινωνία μπορεί να γίνει μόνο στα Γαλλικά… Οπότε αναγκαστικά αναμονή για τον πύργο να ανοίξει. Preflight, εκκίνηση και τροχοδρόμηση από το γρασίδι που είμασταν στο hard stand. Video από την καμπίνα, Video από το πιλοτήριο. Μαζί με άλλα 2 DC3 και ένα C17. Στις 9 ανοίγει ο πύργος επιτέλους αλλά λόγω καιρού καθυστερούμε την αναχώρηση για 1 ώρα ακόμα. 10:09 τοπική απογειωνόμαστε για την πτήση 3 ωρών μέχρι το Paderborn. Άνοδος στα 7000 και σύντομα αφήνουμε πίσω την βροχή. Πάνω από το αεροδρόμιο της Λιέγης. Ευκαιρία για μερικές φωτογραφίες του πιλοτηρίου εν πτήση. Prop handles, Throttle, Mixture.Enroute,Enroute1, Enroute2, Enroute3,Enroute4.
Προσγείωση στο Paderborn, μέχρι να φτάσουμε στο parking position όποιο όχημα αεροδρομίου μας βλέπει σταματάει και βγαίνουν έξω με το κινητό για να φωτογραφίσουν το αεροπλάνο, σίγουρα δεν βλέπεις κάθε μέρα ένα DC3. Video από την πτήση για το Paderborn.Παρκάρισμα και σβήσιμο. Κατά την διάρκεια της παραμονής μας και όσο είμασταν στο αεροδρόμιο διάφοροι υπάλληλοι του αεροδρομίου έρχονταν για να βγάλουν φωτογραφίες και να μιλήσουν με το πλήρωμα.
Αφού η συνάντηση πραγματοποιήθηκε με συνοδεία BBQ τους ξεναγούμε στο αεροσκάφος και παίρνουμε κάποιους από αυτούς για μια σύντομη τοπική πτήση. Προσγείωση, refueling και κατάθεση σχεδίου πτήσης για Μόναχο. Δυστυχώς για εμάς στο Μόναχο υπάρχουν καταιγίδες και ήδη γίνεται χαμός από diversions. Στην περιοχή που είμαστε επίσης ο καιρός είναι άστατος με τοπικές ισχυρές βροχοπτώσεις κατά διαστήματα. Κατά συνέπεια μας δίνεται slot για αναχώρηση 2 ½ ώρες μετά με την επισήμανση ότι μπορεί να είμαστε τυχεροί και να μπορέσουμε να φύγουμε νωρίτερα. Κατά την διάρκεια της αναμονής δεχόμαστε και άλλες επισκέψεις, μια από αυτές ενός Έλληνα κυβερνήτη που πέταγε με το παρακάτω.
Η τύχη μας χαμογέλασε και όντως 1 ώρα μετά μας δίνεται άδεια να αναχωρήσουμε. Οπότε εκκίνηση, μιας και το preflight είχε γίνει και αναχώρηση για το αεροδρόμιο του Μονάχου αρχικά στα 5000 και κατόπιν στα 6000. Με μερικά “power washes” και weather avoidance μετά από 2 ώρες βρισκόμαστε στο αεροδρόμιο του Μονάχου με ένα αρκετό bumpy approach στον 8R. Video της προσέγγισης.
Τροχοδρόμηση για το remote parking position τραβώντας τα βλέμματα πάλι, μέχρι να κλείσουμε το αεροσκάφος δεχόμαστε πάλι κάποιες επισκέψεις από υπάλληλους του αεροδρομίου.
Αυτές οι 3 μέρες ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες που έχω περάσει, βιώνεις λίγο πώς ήταν να ταξιδεύει κάποιος μεταπολεμικά, αλλά και πως πρέπει να ήταν στις 6/6/1944 όταν αυτά τα αεροσκάφη πετάγανε βράδυ κάτω από πυρά πάνω από τα ίδια σημεία για να κάνουν τις ρίψεις τους.
