Honeymoon στο Βιετνάμ με καραντίνα (Finnair C&Y+/Vietnam Air C&Y/Bamboo Y)

- Μα θέλω θάλασσα, μου λέει.
- Μα θέλω βουνό, της λέω.
- Μα εγώ θέλω να κάτσω στην παραλία να ξεκουραστώ, μου λέει.
- Ε τότε όταν κατεβούμε Ελλάδα πάενε κάτσε σε μια παραλία, της λέω.
- Είσαι βλάχος από το βουνό, μου λέει.
- Μα ποιο βουνό, από Κέρκυρα είμαι, το λέει και στο username μου στο ερλάηνερζ, της λέω.

Κάπως έτσι ξεκίνησε ο έγγαμος βίος αγαπητοί, and for legal reasons η παραπάνω στιχομυθία ουδεμία σχέση έχει με πραγματικά πρόσωπα.

Τελικά μετά από πολύ ψάξιμο συμβιβαστήκαμε και συνδυάσαμε και τα δύο. 2 εβδομάδες honeymoon Βιετνάμ, που έχει και τις παραλίες του (Phu Quoc) και τις κρουαζιέρες του (Ha Long Bay) και το βουνό του (Sa Pa). (τελικά τελικά δε συμβιβαστήκαμε αλλά αυτό είναι για άλλο επεισόδιο)


Η μπάλα τώρα στο δικό μου τερέν. Οι επιλογές από Αμβούργο για Βιετνάμ αρκετές με μία στάση.
- Emirates (Α380+Β777, ~700€) καλή economy, αλλά έσπαγε το ταξίδι στη μέση σε 2 8ωρα, οπότε καλός ύπνος πάει περίπατο. Απορρίπτεται.
- Lufthansa+Vietnam Airlines (Α320+Α350/Β787 μέσω Φρανκφούρτης, ~600€) αλλά είναι 2 εισιτήρια γιατί δεν έχουν codeshare μεταξύ τους. Και αμα αργήσει/ακυρωθεί/whatever η LH τη βάψαμε. Απορρίπτεται.
- Air France+Vietnam Airlines (A318(!)+B787 μέσω CDG, ~€700) αλλά το CDG είναι ελαφρώς εφιάλτης. Το κρατάμε για backup.
- Finnair (A320/E190+A350 μέσω Ελσίνκι ~600€). Καλή ανταπόκριση στο Ελσίνκι, καλούτσικη τιμή και ο μικρότερος χρόνος πτήσης. Κλείστηκε χωρίς πολλές σκέψεις. (Ίσως λίγες σκέψεις, γιατί η Vietnam Airlines έχει καλές τιμές αναβάθμισης, αλλά περισσότερα γι'αυτό αργότερα)

Πάμε τώρα στις πτήσεις εντός Βιετνάμ. Χο Τσι Μινχ (ή Σαϊγκόν για τους παραδοσιακούς) - Ανόι με Vietnam Airlines, Ανόι - Phu Quoc με Bamboo (που μας υποσχέθηκε Β787 λογω familiarization flights) και τέλος Phu Quoc-Σαϊγκόν με Vietnam Airlines.

Σημείωση ότι οι πτήσεις εσωτερικού στο Βιετναμ σπανίως ακριβαίνουν, ακόμα και ίδια μέρα είναι σύνηθες να υπάρχουν εισιτήρια 20-30$.

Η κατάσταση με την Βίζα έχει βελτιωθεί αρκετά. Μέχρι πριν 3(?) χρόνια έπρεπε να βγάλεις είτε μέσω πρεσβείας είτε visa-on-arrival μέσω κάποιου πρακτορείου, αλλά πλέον υπάρχει πιλοτικά eVisa για Έλληνες (και άλλες 30 χώρες περίπου) σε στυλ ESTA αλλά με πολύ (μα πολύ) πιο απλή σελίδα του κράτους. Τόσο απλή που έπρεπε να τριπλοτσεκάρω αν είναι όντως η επίσημη και όχι κάποιο από τα δεκάδες scam websites.
Με 10$, που τα πληρώνεις με ένα ασιατικό ανάλογο του paypal, κάναμε την αίτηση και 4 μέρες αργότερα μας ήρθε στο email η eVisa.

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Fast Forward αρχές Φεβρουαρίου 2020, λίγες μέρες πριν την πτήση. Ο κόσμος έχει αρχίσει να αλλάζει. Όπως ξέρουμε all too well, η Κίνα έχει κάτι χιλιάδες κρούσματα Covid-19, και ήδη αρχίζουν κάποιες απαγορεύσεις στην Ασία. Το Βιετνάμ έχει απαγορεύσει εντελώς τις πτήσεις από Κίνα και έχει κλείσει τα χερσαία σύνορα.
"Λες να μην πάμε;" μου λέει. "Μπα, βλακείες, και ο SARS το 2002 το ίδιο ήταν και δεν έγινε τίποτα τελικά. 14 κρούσματα έχει το Βιετνάμ, 20 ολόκληρη η Γερμανία και δεν το βλέπω να χειροτερεύει" της λέω. Hindsight is a bitch το λέμε στο χωριό μου αυτό.
Το τελικό σπρώξιμο για να πάμε μας το έδωσε η Finnair. 4 μέρες πριν την αναχώρηση μου στέλνει ένα από αυτά τα email που συνήθως πάνε σε ινστα-delete με τίτλο "Upgrade now!". Αλλά πως να το κάνουμε, χάνιμουν είναι αυτό λέω, ας το πατήσω το λινκ να δούμε τι σύστημα παίζει η Finnair.

Δυστυχώς η Finnair όντας γυναίκα μιας κάποιας ηλικίας (γεννηθείσα το 1923) από τα βόρεια, δεν έχει ακούσει ποτέ της Μητροπάνο. Ως εκ τούτου δεν παίζει το σύστημα "τόσα δίνω/πόσα θες/στη business class πουλάν αυτό που θες" και αντ'αυτού - σαν κυρία που είναι - σου δίνει μια τιμή take it or leave it. Συχνά είναι υπερβολικές τιμές (πέρσυ SFO-HEL ζητούσαν +1100€ από Υ σε C) γιατί εξαρτάται από τον διαθέσιμο αριθμό business class. Λίγο ο φόβος του Covid-19, λίγο ότι ήταν προγραμματισμένη η πτήση με ένα από τα Α350 με τις περισσότερες Business class θέσεις (46 vs 32), για το HEL-SGN ήθελε 300€. Δεν μπόρεσα να της αντισταθώ και της τα έδωσα. Για την ιστορία, για το HAM-HEL ήθελε 110€

1η πτήση: AY1424 HAM-HEL A321 OH-LZF 12A/12B
(Οι φωτό που επισυνάπτω είναι διαφορετικών ποιοτήτων, παρακαλώ την συμπάθειά σας. Και έναν ωραίο ευρυγώνιο για Nikon mount.)

Το αεροδρόμιο του Αμβούργου είναι ένα μοντέρνο, sehr praktisch αεροδρόμιο. Δυστυχώς (ή ευτυχώς) βρίσκεται πολύ κοντά στο κέντρο της πόλης και δεν μπορεί να "μεγαλώσει" καθόλου, αλλιώς ίσως θα είχε μεγαλύτερο ρόλο η Lufthansa εκεί αντί να έχει τόσες πτήσεις μόνο για τα hub του MUC, FRA. Τα καταστήματα αρκετά, όλα καθαρά, security γρήγορο, γενικά ένα καλό αλλά forgettable αεροδρόμιο.
Στο check-in ψυχή, 2 ώρες πριν είμασταν οι μοναδικοί, οπότε δε χρειάστηκε το Priority check-in. Θέση μας είχε βάλει το OLCI 36 ώρες πριν στις 12A/12B και δεν τις αλλάξαμε για τα 90 λεπτά πτήσης.

Boarding στην ώρα μας, pitch ανεκτό 31in, pushback στην ώρα μας, τροχοδρόμηση μέσα από τον βάλτο για τον 33 και απογείωση. Το πλήρωμα καμπίνας ευγενικό αλλά αδιάφορο, πέρασε, μας κέρασε καφέ, νερό και το signature Blueberry juice της Finnair, μας έσκασε ένα χαμογελάκι και εξαφανίστηκε. "Μα η ετζήαν με κερνάει κριθαράκι, αυτοί να μη μας κεράσουν κάτι οι τσιγγούνηδες;" μου λέει. "Υπομονή και θα φάμε στο λάουντζ της Finnair" της λέω.

1 ώρα και 35 λεπτά αργότερα προσγείωση στο Helsinki-Vantaan lentoasema όπως είναι γνωστό στους κοσμικούς κύκλους της Φινλανδίας το Διεθνές αεροδρόμιο του Ελσίνκι. Παρκάρισμα στην άλλη άκρη του αεροδρομίου και λεωφορείο ανάμεσα από το όμορφο Α330 "marimekko" και ένα CRJ της Belavia.
Προσφάτως ανακαινισμένο και αυτό, με αρκετά όμορφα στοιχεία, όπως μια μικρή βιβλιοθήκη, έναν χώρο που μπορείς να δεις και να ακούσεις πως είναι κάθε εποχή στη Φινλανδία και φυσικά Μούμιν παντού.
Αφού περάσαμε τον διαβατηριακό έλεγχο αναχωρήσεων, πήγαμε προς το Business Lounge της Finnair (υπάρχει και το Finnair Platinum Wing για oneWorld Emerald) που είναι αρκετά μεγάλο για το μέγεθος του αεροδρομίου. Εδώ φαίνεται το 1/5 περίπου, μπροστά από τα φαγητά που ήταν πολλά και εξαιρετικά (άλλα τόσα εκτός κάμερας). Επίσης υπάρχουν ντους καθώς και ένα "quiet area" και ένα επιπλέον μπαρ στην είσοδο.

Εν τω μεταξύ, πλησίαζε η ώρα του boarding για την 10ωρη πτήση αλλά κοιτώντας έξω δεν κινούνταν τίποτα πουθενά, ούτε λεωφορεία, ούτε tugs, σε κανένα αεροπλάνο...

Στο επόμενο επεισόδιο:
- Που πήγαν οι εργαζόμενοι του αεροδρομίου;
- Που πήγαν οι βαλίτσες;
- Τι γεύση έχει ο τάρανδος;

2η πτήση: AY161 HEL-SGN A359 OH-LWH 11D/H
(ή πως να κάνετε μια 10ωρη πτήση 14ωρη)

Προγραμματισμένη ώρα αναχώρησης 16:15 έλεγε το Boarding pass, οπότε κατά τις 15:30 ξεκινήσαμε το 5λεπτο περπάτημα προς το Gate 47, σχεδόν στο τέλος του extra-schengen pier του Terminal 2.
Boarding είχε ξεκινήσει ήδη, και το πρώτο γκρουπ (Business/Platinum/λοιποί "ξέρεις ποιός είμαι εγώ") ήταν ήδη μέσα.
Στην πόρτα μας υποδέχθηκαν οι δύο φροντιστές του minicabin, από τη μεριά των Α/D θέσεων το μοναδικό Φινλανδοπαλίκαρο με μαύρα μαλλιά και από την άλλη μια βετεράνος της αεροπορικής βιομηχανίας.
Γενικά η καμπίνα αρκετά λιτή και Σκανδιναβική, με πολύ (μα πολύ) λευκό, με κάποια γκρι και μοναδικό χρώμα το μπλε του μαξιλαριού.


Η θέση κλασσική και μοντέρνα, στην αρκετά διαδομένη διάταξη reverse herringbone "αντίστροφο ψαροκόκκαλο" 1-2-1. Είχαμε πιάσει τις 2 μεσαίες στην προτελευταία σειρά πριν την Economy "Comfort". Technically, η Finnair δεν έχει Premium Economy (ακόμα, ήταν να την ανακοινώσουν τον Γενάρη του 22), και απλά πουλάει τις θέσεις στις μπροστινές 5 σειρές ως Economy Comfort, με περισσότερο χώρο για τα πόδια, δωρεάν τα Active noise cancellation ακουστικά που έχει και η Business class και δωρεάν wifi για 1 ώρα (more on that στο γυρισμό). Συνήθως σε υπερατλαντικές πτήσεις χρεώνει την θέση 100-150€. Πίσω στη σειρά 11 εμείς:


Η αλήθεια είναι ότι για ζευγάρια δεν υπάρχει ιδανική θέση. Στις μεσαίες θέσεις δεν βλέπεις τον άλλον, ενώ αν είστε ο ένας παράθυρο ο άλλος μέση καταλήγεις να βλέπεις τα πόδια του άγνωστου διπλανού σου, που ελπίζεις ότι δεν έχει βγάλει τις κάλτσες.

Τουλάχιστον εμείς δεν είχαμε κανέναν στις θέσεις στο παράθυρο, ούτε πίσω μας (ακόμα).
Στη θέση μας περίμενε το πολύ μαλακό μπλε μαξιλαράκι, (γκρι) κουβέρτα, παντοφλάκια "marimekko", τα active-noise-cancelling ακουστικά της Phitek και το (μάλλον περιορισμένο) amenity kit σε σκούρο πράσινο. Επίσης μια σελίδα για το πρωινό με επιλογές ζεστού πρωινού, κρύου ή καθόλου (για έξτρα ύπνο).
"Μα ο Βασιλάκης ακόμα και στο Αθήνα-Σαλονίκη με κερνάει φρέντο καπουτσίνο στη μπίζνες" μου λέει.
Τι να απαντήσω; Δεν είχε άδικο, μόνο γαλλικό βρε φίνερ;


Αφού κατασταλάξαμε, ήρθε το παλικάρι (και η βετεράνος στο έτερον ήμισυ) να μας προσφέρουν pre-departure drink, "champagne or juice". Το παλικάρι έκανε κανένα τέταρτο να φέρει το (πανέμορφο!) ποτήρι, ενώ η βετεράνος δίπλα είχε ήδη μαζέψει το της συζύγου μέχρι να έρθει το δικό μου:


Εν τω μεταξύ, είχε φτάσει η ώρα της προγραμματισμένης απογείωση και κανένα 5λεπτο αργότερα βγάζει την ανακοίνωση η καπετάνιος Κυβερνήτης: "Λόγω ξαφνικής απεργίας των εργαζομένων του handler, ακόμα δεν έχει φορτωθεί καμία βαλίτσα... Θαααααα περιμένουμε να δούμε αν θα μπορέσουν να φορτώσουν ότι μπορούν(!)". Ένα "Ωωωωωωωω..." απογοήτευσης ακούστηκε από την 1Α μέχρι την 55L και το πλήρωμα άρχισε τις συσκέψεις για το τι θα κάνουν.
Λίγο αργότερα, ακόμα στο έδαφος (και 1 ώρα μετά την προγραμματισμένη αναχώρηση) αποφασίζουν να ξεκινήσουν το σερβίρισμα του amuse-bouche (appetizer στα ελληνικά). Οι επιλογές Gin&Tonic με Bilberries (που το Google με ενημερώνει ότι είναι είδος βατόμουρου), ένα κοκτέϊλ με λικέρ μύρτιλο και σαμπάνια, και ένα μη αλκοολούχο με μύρτιλο και τόνικ. Προφανώς Bilberries δεν είχα στο χωριό μου, οπότε το Φινλανδοπαλίκαρο 10 λεπτάκια αργότερα το έφερε με ένα ντιπ (για ντιπ) χαβιαριού και κάποια ψιλολόγια που οι άγγλοι θα τα χαρακτήριζαν "misc" (miscellaneous) :


Κάποια στιγμή, και ενώ όλη η economy πίσω μας είναι όρθιοι και προσπαθούν να ξεπιαστούν, στην οθόνη του IFE (που εν τω μεταξύ δεν "παίζει" τίποτα γιατί είμαστε στο έδαφος) από την κάμερα του κάθετου σταθερού φάνηκαν τα πρώτα και τελευταία καροτσάκια με βαλίτσες να φορτώνονται. Αισίως στις 20:00, 3 ώρες και 45 λεπτά μετά την προγραμματισμένη αναχώρηση, ο καπετάν-κυβερνήτης ανακοινώνει επιτέλους ότι ξεκινάμε αλλά "κάποιες -άγνωστο πόσες- βαλίτσες δεν φορτώθηκαν".
Ζώνες, pushback, σύντομη τροχοδρόμηση για τον 04R και (ήσυχη) απογείωση που με έκανε να πεθυμήσω τον μεθυστικό ήχο του GE90 του 777.
Στο 10λεπτο το πλήρωμα σηκώνεται, η βετεράνος ρωτάει το έτερον ήμισυ τι θα φάει για βράδυ, ενώ το παλικάρι έρχεται να επιβεβαιώσει το φιλέτο Τάρανδου που έχω προπαραγγείλει και να με ρωτήσει τι ορεκτικό και ποτό θα ήθελα. Επέλεξα καπνιστή πάπια με κολοκύθι και τον blueberry χυμό, και η κυρία δίπλα μου το tartar σολωμού και μανιτάρια.




Η αλήθεια είναι ότι κρέας είναι δύσκολο να γίνει σωστά στα μικροκύματα αεροπλάνου, πόσο μάλλον όταν περίμενε τόσες ώρες. Σίγουρα ενδιαφέρουσα επιλογή (αλλά μάλλον δε θα ξανάπαιρνα)!

(Συνέχεια στο part 3, ξέμεινα από attachments στο ποστ)

(Πολύ) μικρές μερίδες βλέπω. Για πάμε παρακάτω, μήπως κι αλλάξω γνώμη.

(συνεχίζοντας το quest να γεμίσω τους σέρβερ του ερλάηνερζ με φωτό)


Για επιδόρπιο Chocolate cake with chili, το οποίο ακούγεται σαν πολύ κακή ιδέα, αλλά τελικά απλά είναι μέτρια
Με λίγο καφεδάκι όμως όλα βελτιώνονται. Οι σκανδιναβοί ως masters του καφέ δεν απογοήτευσαν εδώ.


Κάπου εδώ πήραμε χαμπάρι ότι οι γείτονες ζευγάρι μπροστά είχαν μαζί δικό τους φωτογράφο στην 10Α που τους έβγαζε και βίντεο με μια DSLR με gimbal ίσα με τη χειραποσκευή μουκαι έδιναν συνέντευξη στον εαυτό τους έβγαζαν άπειρα βίντεοσέλφι (φωτό τους λογικά σε κανένα φινλανδικό τικ-ίνσταμπουκ-τοκ).
Μετά το επιδόρπιο και τις συνεντεύξεις, ο φωτογράφος πέρασε άνετος από την 11Α και 12Α και μάζεψε τα amenity kits που δικαιωματικά του ανήκουν (όταν ο άλλος έχει λεφτά να φέρει φωτογράφο μαζί του στο ταξίδι, ε του αξίζει να πάρει όσα amenity kits θέλει έτσι δεν είναι; ) και επέστρεψε στα καθηκοντά του.
Αφού το πλήρωμα μας τα μάζεψε, μας ρώτησε αν θέλουμε τίποτα άλλο (άλλον έναν τάρανδο ίσως; ο αακούνζ παραπονιέται για τις μερίδες και με το δίκιο του) και αποσύρθηκε στα ιδιαίτερά του.
Πάντως χορτάσαμε φαγητό χωρίς να σκάσουμε. Ίσως ο τάρανδος είναι πιο χορταστικός απ'ότι φαίνεται, ή ίσως τόσα χρόνια στα ξένα ξεχάσαμε το ελληνικό dna που απαιτεί λιποθυμία για να πεις ότι έφαγες.

Κάπου πάνω από την Samara (που έχει χαρίσει το όνομα της στο ιστόρικό Lada Samara το οποίο κατασκευαζόταν και στην Φινλανδία) και 2 ώρες μετά την απογείωση πατήσαμε τα κουμπιά του καθίσματος και μας πήρε ο ύπνος στο αρκετά μαλακό lie-flat. -1 πόντος όμως για έλλειψη προσωπικού nozzle για αέρα, οπότε με το κουβερτάκι ζεσταθήκαμε αρκετά. +1 όμως γιατί το Α350 είναι πολύ ήσυχο και έχει χαμηλότερο cabin altitude.

Ένα 6ωρο αργότερα, είμαστε ήδη πάνω από την Yangon της Βιρμανίας οπότε με 2 ώρες μπροστά ήρθε ή ώρα για λίγο IFE. Σε αντίθεση με κάποιες αεροπορικές (*cough* AA *cough*), η Finnair σε αφήνει να κρατήσεις τα ακουστικά μέχρι το gate και δε στα παίρνει 1 ώρα νωρίτερα.
Η οθόνη δεν είναι και ότι καλύτερο υπάρχει σε αεροπλάνο, πάσχει από χαμηλή φωτεινότητα και αντίθεση και στις 16 ίντσες απέχει από τις χορταστικές 23" της Emirates. Περιεχόμενο αρκετό, έβαλα το Midway που προ λίγων μηνών ήταν στους κινηματογράφους, αποφεύγοντας -ευτυχώς- το ρημέηκ του ρημέηκ των Charlies Angels.
Ταυτόχρονα δοκίμασα και το WiFi, το οποίο είναι δωρεάν για 1 ώρα για τους Business class και Economy Comfort επιβάτες. Κρίμα που δεν είναι για όλη την πτήση, αλλά τουλάχιστον έχει 1 ώρα δωρεάν όχι σαν κάτι άλλους τσίπηδες (*cough* AA/BA *cough*). Ταχύτητα ανεκτή για απλό browsing, αλλά και για ελαφρύ youtube, μέχρι 480p χωρίς buffering.


Και ενώ η καμπίνα ήταν ακόμα σκοτεινή, τυγχάνει να κοιτάξω πίσω και βλέπω "εισβολείς" στις 12Α και 12L να κοιμούνται στις lie-flat... Καλό το κόλπο, πόσο μάλλον όταν το πλήρωμα είχε εξαφανιστεί!
Τουλάχιστον είχε εξαφανιστεί για καλό σκοπό, περίπου 1 ώρα πριν την προσγείωση σιγά-σιγά τα led φώτα "ανατέλουν" και αρχίζει το πρωινό.
Επέλεξα το Scrambled eggs με chorizo sausage, potato rosti and spinach και ζήτησα και έξτρα granola:
Το αβγό (ή αυγό για τους πιο παραδοσιακούς) ήταν μέτριο, όπως και τα υπόλοιπα, με εξαίρεση την μαρμελάδα bonne maman (και όχι οι κλασικοί ζελέδες) και τα φρούτα που είναι πάντα ευπρόσδεκτα. Επίσης δεν ξέρω αν το πρωινό ετοιμάστηκε πάνω απο τον εναέριο χώρο του Ισραήλ για να τους πιάσουν τα Kosher rules, αλλά το λουκανικό έλαμψε δια της απουσίας του.

(αργή) Κάθοδος για το Tan Son Nhat, ωραία views από τις onboard κάμερες, touchdown και σύντομο taxiing στον Διεθνή αεροσταθμό:

Επόμενο στάδιο, να παίξουμε το εξαιρετικά διασκεδαστικό παιχνίδι "φορτώθηκαν οι βαλίτσες;". Σημείωση ότι είχαμε 2. Αναμονή στον ιμάντα, όπου βιώσαμε και την πρώτη ένδειξη Άπω Ανατολής: 3 baggage handlers με λευκά γάντια έβγαζαν τις βαλίτσες από τον ιμάντα και της τοποθετούσαν όρθιες σε σειρά. Η μία δική μας ήταν ήδη εκεί όρθια και φυσικά κάναμε reunion μαζί της, κλάψαμε αγκαλιασμένοι κλπ κλπ. Δυστυχώς η δεύτερη δεν είχε την ίδια τύχη. Ο ιμάντας σταμάτησε, και κρίνοντας από τους επιβάτες που περίμεναν, περίπου το 1/3 δεν πρέπει να φορτώθηκε ποτέ.
Ντου λοιπόν στο lost&found, report χαμένης αποσκευής στην ευγενικότατη κοπέλα του handling, αγορά βιετναμέζικης sim από τις αφίξεις με 5€ 5GB δεδομένα, και αναχώρηση για το ξενοδοχείο. Ο οδηγός που μας περίμενε πρέπει να έκλαψε από χαρά όταν μας είδε 4 ώρες αργότερα απ'ότι μας περίμενε.

Σημείωση λίγες ώρες αργότερα μας ήρθε email από την Finnair ότι το ξεδιάλεγμα των αποσκευών θα το ξεκινούσαν σε 2 μέρες, οπότε... rượu ngon.

Βαθμολογία:
Προσωπικό: 3/10 (8/10 για την βετεράνο της συζύγου, 4/10 για το παλικάρι απο τη μεριά μου, 0/10 για το handling)
Αεροσκάφος: 8/10 (από τις καλύτερες θέσεις business class, αλλά λείπει λίγο χρώμα και το IFE καλό αλλά όχι εξαιρετικό)
Φαγητό: 7.87/10 (γευστικό αλλά κάπως λίγο)

Στο επόμενο επισόδειο:
- Προλαβάινεις να δουλέψεις σε business class λεωφορειάκι;
- Πως λέγεται το Like στα βιετναμέζικα;
- Ποιός θα μας προλάβει πρώτα, ο Covid-19 ή η βαλίτσα;

3η Πτήση VN230 SGN-HAN A321neo VN-A624 2D/G
(Υπότιτλος: Κάνοντας σε 1 ώρα και 30 λεπτά αυτό που δεν μπόρεσαν οι Αμερικάνοι σε 10 χρόνια)

2 μέρες πριν την πτήση, στο κατατοπιστικότατο email της Vietnam, ότι προσφέρει "Mua Nâng hạng thương gia được giảm giá đến 75%" δηλαδή "μέχρι και 75% έκπτωση στις business class" θέσεις. Εδώ προσφέρεται μέσω της Option Town, η οποία σου ζητάει ένα στάνταρ ποσό για αναβάθμιση και σε βάζει σε λίστα αναμονής. Το ποσό ήταν γύρω στα 20$, οπότε το πάτησα το κουμπί καθώς η πτήση ήταν scheduled με 787 . Την επόμενη μου ήρθε το email "upgrade successful".
Όπως λέει όμως και ο γνωστός αντι-ήρωας της Marvel, reality is often disappointing. Την ημέρα της πτήσης το flightradar με ενημέρωνε ότι έγινε τράμπα, η προηγούμενη πτήση μισή ώρα νωρίτερα θα έφευγε με 787, και η δική μας άλλαξε σε Α321neo. Oh well, τουλάχιστον δεν θα μπλέξουμε σε διαρύθμιση 3-3 ή σε inter-european business class με την μεσαία θέση "μπλοκαρισμένη.
Η Vietnam λοιπόν έχει "αρχοντική" διαρύθμιση 2-2 στα narrowbody Α321/Α321neo της με 45" pitch όπως με ενημερώνει το seatguru.

Άφιξη λοιπόν στο Domestic terminal του αεροδρομίου της Saigon και priority checkin στην μοναδική βαλίτσα που μας απέμεινε. Μάλλον αχρείαστο το priority καθώς δεν υπήρχε ιδιαίτερος κόσμος, αλλά πάρα πολλά checkin counter ανοιχτά. Τουλάχιστον τα priority check-in είναι όλα δίπλα στο priority security που λειτουργεί για πληρώματα και business/first class επιβάτες μόνο. Το terminal αρκετά "κουρασμένο", καθώς είναι ανακατασκευή της ανακατασκευής και δουλεύει στο capacity του αρκετά χρόνια τώρα. Βέβαια λόγω covid ήταν τουλάχιστον σχετικά ήσυχα, και οι τουρίστες ήταν η συντριπτική μειονότητα. Στο gate μας είδαμε άλλο ένα ζευγάρι Γάλλων, και όλοι οι υπόλοιποι Βιετναμέζοι.

1 ώρα πριν την αναχώρηση, είχε ήδη γίνει μια εξαιρετικά μακριά ουρά στο gate που μου δημιούργησε Ryanair Preboarding PTSD. Ελπίζω τουλάχιστον να μην πουλάνε ξυστό μέσα και ο CEO τους να μην αποκαλεί του επιβάτες ηλίθιους. Boarding μισή ώρα πριν την αναχώρηση με το ground staff να κάνει ταυτόχρονη υπόκλιση για να ξεκινήσει το boarding με τους Business επιβάτες πρώτα, εμάς και 2 Vietnamese businessmen με χαρτοφύλακες που θύμιζαν Τόκιο rush hour. Φισούνα δεν μας έτυχε, αλλά η Vietnam Air έχει ξεχωριστά λεωφορεία για τους business class επιβάτες. Και μάλιστα ξεχωριστά ξεχωριστά!


Επιβίβαση λοιπόν στο λεωφορειάκι ενώ οι 2 σύνταξιδιότες μας είχαν ήδη αρχίσει να δουλεύουν στα 3 λεπτά διαδρομής μέχρι το Α321neo, επιβεβαιώνοντας ότι το work ethic της Ιαπωνίας έχει ακουμπήσει και άλλους εκτός χώρας.
Η business class σε διάταξη 2-2 σε 2 ή 4 σειρές σε όλα τα Α321, με τα neo να έχουν αν δεν κάνω λάθος την σύγχρονη MiQ θέση της Collins, που τα βρίσκουμε στα Α321neo και 737MAX της Turkish (φτου-φτου μακριά από μας, προστάτεψε μας άγιε Βασιλάκη) και σε διάφορα της ΑΑ, είτε ως Domestic First είτε ως Premium Economy στα Long haul. Η διαφορά είναι ότι η Vietnam δεν διάλεξε δέρμα/δερματίνη αλλά ύφασμα σε εμετί κίτρινο/χρυσό με ανάγλυφα κεντημένα lotus flowers:



Εξαιρετική υποδοχή από το πλήρωμα που πανικοβλήθηκε ελαφρώς που μας είδε. Όπως φάνηκε, πανικοβλήθηκε λόγω αγγλικών, καθώς μας προσέφεραν pre-departure drink χυμό και μας διάβαζε από ένα χαρτάκι "Chi- οr Fi-?" στο οποίο είπαμε "Why not, one of each!" πράγμα που την μπέρδεψε ακόμα περισσότερο.

Αναχώρηση στην ώρα μας, σύντομη τροχοδρόμηση ανάμεσα από πολλές αεροπορικές που δεν βλέπουμε εύκολα στην Ευρώπη:


Τελικά μας έφεραν ένα κοτόπουλο με ρύζι και ένα ψάρι με...ζυμαρικά; Μενού δεν πήραμε ποτέ, οπότε παρακαλώ λίγες ερωτήσεις για το ακριβές περιεχόμενο. Αρκετά νόστιμα πάντως!


Οι συγκατοικοί μας απορροφημένοι στη δουλειά τους δεν έφαγαν τίποτα και συνέχισαν την εργασία τους ωστέ να μην ντροπιάσουν την οικογένειά τους, και έτσι 1 ώρα και 10 λεπτά αργότερα προσγειωνόμασταν στο Hanoi Noi Bai International Airport. Σε αντίθεση με το SGN, είναι μακριά από το κέντρο, και είναι αρκετά πιο πρόσφατα χτισμένο (2001), και του φαίνεται. Αποβίβαση στο Domestic Terminal και αναχώρηση για την 40-λεπτη διαδρομή μέχρι το κέντρο του Ανόι.


Βαθμολογία:
Προσωπικό: 7/10 (πολύ ευγενικό πλήρωμα, αγγλικά σχεδόν μηδέν)
Αεροσκάφος: 9/10 (2-2 business!)
Φαγητό: 8/10 (εξαιρετικό κι ας μην ξέρουμε τι ήταν)

[Λίγες μέρες αργότερα, είμαστε σε διήμερη κρουαζίερα στο Ha Long Bay, και παίρνουμε email από το handling του SGN ότι η βαλίτσα έφτασε στο Hanoi και μας περιμένει!]

4η πτήση QH1621 ΗΑΝ-PQC A320 TC-FBO 10A/B
(Υπότιτλος: Πόσα τουρκικά ξέρει ο μέσος Βιετναμέζος;/ Εναλλακτικός Υπότιτλος: Από τα HANώγεια στα κατώγεια)

Τελευταία στάση πριν τον δρόμο της επιστροφής το εξωτικό νησί του Phu Quoc, το οποίο θα έπρεπε να ανοίκει στην Καμπότζη αν κοίταζε κανείς τον χάρτη, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση. Τα αεροπορικά κλεισμένα με την υπόσχεση του 787 σε familiarization flights, αλλά η νεότευκτη Bamboo Airways είχε άλλα σχέδια. Αντ'αυτού μας το άλλαξε με Α320 και μάλιστα semi-dry lease από την γειτόνισα τουρκική Freebird Airlines.

Με το ηθικό ελαφρώς πεσμένο, φτάσαμε στο Hanoi Noi-Bai και αφού περάσαμε από την αποθήκη του Handling να πάρουμε την long-lost βαλίτσα. πήγαμε να κάνουμε check-in, όπου αντικρίσαμε χαμό που θύμισε ελληνικό περιφερειακό αεροδρόμιο το κατακαλόκαιρο. Σημείωση, ότι σχεδόν ΟΛΟΙ φορούσαν μάσκες, παρότι δεν υπήρχε επίσημη υποχρέωση ακόμα από το κράτος. Και για εμάς ήταν (ακόμα) κάτι εξωτικό που φοράνε οι κινέζοι στις μεγαλουπόλεις και δεν είχαμε ξαναδεί από κοντά (you better get used to it!). Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν ότι αρκετοί προσπαθούσαν να μας βγάλουν φωτογραφίες με τα κινητά τους, φαντάζομαι επειδή είμασταν τουρίστες (το Βιετνάμ εκείνη τη στιγμή είχε καμιά 20αριά κρούσματα σε όλη τη χώρα και δεχόταν τουρίστες από ελάχιστες χώρες) και ΔΕΝ φοράγαμε μασκα.


Τουλάχιστον το check-in προχωρούσε γρήγορα, και σε 15 λεπτά είχαμε ήδη περάσει και το Security.
Το Domestic terminal του Noi-Bai δεν είχε και τίποτα ιδιαίτερο. Έχει σχήμα "μισού αστεριού" με λίγες φισούνες, κάποια μαγαζάκια με τα κλασσικά τουριστικά προϊόντα, 2-3 ασιατικά φαστφουντάδικα και τίποτα άλλο. Σε 5 λεπτά το είχαμε γυρίσει όλο και περιμέναμε στο gate, που μας έτυχε φισούνα.


Boarding λοιπόν μέσα από την πράσινη πόρτα-σήμα κατατεθέν της Bamboo, που δεν μας προδιάθετε για το εσωτερικό που δεν είχε αλλάξει από το κλασσικό κουρασμένο της Freebird.
Παρότι μπήκαμε σχεδόν πρώτοι, οι κοπέλες της Freebird ήδη φαίνεται ότι είχαν περάσει μια πολύ δύσκολη ημέρα. Μάλλον το language barrier δεν βοηθούσε, καθώς το σπασμένα αγγλικά από όλες τις μεριές είχαν γίνει φωναχτά. Πως κάνει η γιαγιά μου όταν μιλάει σε ξένους που δεν καταλαβαίνουν ελληνικά, και αντί να σταματήσει απλά τους φωνάζει στα ελληνικά πιο δυνατα; Κάτι τέτοιο φανταστείτε.


Οπότε ζεστή υποδοχή δεν υπήρξε, απλά κατεβάσαμε τα κεφάλια μην μας πάρουν τα σκάγια και πήραμε τον δρόμο για την 10Α/Β με το 29άρι pitch... 10 λεπτά αργότερα, οι διαφωνίες μάλλον λύθηκαν, boarding completed και τροχοδρόμηση για αναχώρηση.
Το πλήρωμα όπως καταλάβαμε ήταν το Τουρκικό της Freebird, μαζί με έναν της Bamboo, που είχε ως αποτέλεσμα να προσπαθούν οι κοπέλες να συνεννοηθούν στα αγγλικά με το 99% Βιετναμέζικο επιβατικό κοινό, να μην μπορεί να καταλάβει κανένας τίποτα, οπότε έπρεπε να τρέχει ο ένας της Bamboo... Σιγά σιγά ήρθε και το κέρασμα σε εμάς με την μορφή ενός Banh-mi, κατά κόσμον σάντουιτς και νεράκι μάρκας Bamboo (νερό Aegean, πότε; ). Επειδή ήταν και η παγκόσμια ημέρα γυναίκας, με το κέρασμα έδιναν σε κάθε γυναίκα της πτήσης και ένα χάρτινο λουλούδι με μια αφιέρωση σε άπταιστα αγγλικά, που μου φάνηκε πολύ ωραία κίνηση:


1 ώρα και 40 λεπτά, κυρίως πάνω από τον εναέριο χώρο της Καμπότζης, φτάνουμε στο μικρό αλλά ολοκαίνουργιο αεροδρόμιο του νησιού του Phu Quoc:


Οι βαλίτσες άργησαν να έρθουν, και με το που πήραμε τις δικές μας καταλάβαμε γιατί: είχαν ψεκαστεί αρκετά με κάποιο αντιμικροβιακό σπρέη, μάλλον με πιεστικό με αποτελεσμά όλο το arrivals hall να μυρίζει σαν χλωρίνη.

Βαθμολογία:
Προσωπικό: 3/10 (πλήρωμα μες στην τσαντίλα)
Αεροσκάφος: 2/10 (παλιά φθαρμένα καθίσματα, 29" pitch)
Φαγητό: 6/10 (καλό σάντουιτς για economy)


-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Το τρίτο βράδυ στο resort στο Phu Quoc, και ενώ έχουμε μόλις ένα βράδυ ακόμα μέχρι τις πτήσεις επιστροφής μέσω SGN και HEL, μας παίρνει η ρεσεψιόν τηλέφωνο.
"Ήρθατε σε επαφή με κρούσμα covid στην κρουαζιέρα σας (ναι ένα απο τα 20 ολόκληρης της χώρας), οπότε σας παρακαλώ μην βγείτε έξω"
"Οπότε τώρα τι;" ρωτάω.
"Δεν ξέρουμε, δεν μας έχει ξανατύχει..."

Στο 10λεπτο είχε έρθει η αστυνομία που μας πήρε τα διαβατήρια επιτόπου (από τα πιο scary πράγματα να σου τύχει σε ξένη χώρα) και ένα ασθενοφόρο με νοσοκόμους ντυμένους με hazmat suits.
Short story, έπρεπε να κάτσουμε 14 ημέρες καραντίνα στο τοπικό κέντρο υγείας (μείον 3 μέρες που ήδη είχαν περάσει από την επαφή με το κρούσμα).
Το προσωπικό του resort πήγε ΟΛΟ και αυτό σε κατοίκον περιορισμό, πέταξε έξω τους άλλους πελάτες και έκλεισε τελείως. Επίσης και όλο το προσωπικό που δούλευε στο ξενοδοχείο που μείναμε 1 βράδυ στο Ανόι πριν την πτήση πήγε σε κατ'οίκον περιορισμό. Απ'όσο καταλάβαμε, όσους βρήκανε από την πτήση μας με την Bamboo, τους έβαλαν και αυτούς σε κατόικον περιορισμό.
On the bright side που λένε, το κέντρο υγείας είχε χτίσει μια καινούργια πτέρυγα ειδικά για covid περιπτώσεις, οπότε είχαμε δικό μας "δωμάτιο" με ένα μονό ράντσο, δύο καρέκλες και ένα γραφειάκι.
Τηλέφωνα στην Finnair (2 ώρες αναμονή), αλλαγή του εισιτηρίου επιστροφής με πτήση SGN-HKG-HEL-HAM την ημέρα που θα βγαίναμε από καραντίνα. 2 μέρες μετά, το Χονγκ Κονγκ κλείνει τελείως για όλους, ακυρώνεται η πτήση. Μοναδική επιλογή έμενε η τελευταία απευθείας πτήση της Finnair SGN-HEL, αλλά ήταν 1 ημέρα πριν την κανονική ημέρα που θα βγαίναμε από την καραντίνα. Εν τω μεταξύ τα PCR αρνητικά και των δύο μας.
Συζητάμε με τον γιατρό, αλλά μας έλεγε δεν ξέρει, θα μιλήσει με τον διευθυντή και θα μας πει αν γίνεται να μας αφήσει. Κάπου εδώ σκέφτηκα να μιλήσω με την Ελληνική Πρεσβεία στο Βιετνάμ, έρχομαι σε επαφή με μια εξαιρετική κυρία, η οποία αφού της εξήγησα την κατάσταση, κάλεσε τον διευθυντή του κέντρου υγείας. Εν ολίγοις μας είπε ότι θα μας αφήσει μια ημέρα νωρίτερα, αλλά θα πρέπει να φύγουμε αμέσως από την χώρα και να μην πάμε σε κανένα ξενοδοχείο, να μην μιλήσουμε σε κανέναν (?) και κάτι τέτοια παρεμφερή.
Ξανά τηλέφωνα την Finnair, 3 ώρες αναμονή (και σύνολο 630€ λογαριασμός τηλεφώνου), μας αλλάζουν την πτήση πάλι δωρεάν (να ναι καλά κι αυτοί που δεν χρέωναν τα rescue flights) και κλείνω επιτόπου και την τελευταία βραδινή πτήση Phu Quoc - Ho Chi Minh το προηγούμενο βράδυ, καθώς η αναχώρηση απο SGN ήταν νωρίς το πρωί. Λίγες μέρες μετά λοιπόν αφού περάσαμε το τελευταίο κομμάτι του honeymoon στο κέντρο υγείας σε καραντίνα, παίρνουμε τα διαβατήριά μας και ελεύθεροι πάμε κατευθείαν προς το αεροδρόμιο του Phu Quoc.

Στο επόμενο και τελευταίο ( ; ) επεισόδιο:
- Πόσο φιλικό στον ύπνο είναι το αεροδρόμιο του Χο Τσι Μινχ;
- Πως είναι ένα covid rescue flight;
- Θα μας αφήσουν οι Φινλανδοί να μείνουμε σε ξενοδοχείο το βράδυ στο Χελσίνκι;

jj_lgkr said:

Τελευταία στάση πριν τον δρόμο της επιστροφής το εξωτικό νησί του Phu Quoc, το οποίο θα έπρεπε να ανοίκει στην Καμπότζη αν κοίταζε κανείς τον χάρτη, αλλά αυτό είναι άλλη συζήτηση.

κλικ για όλη την παράθεση...

Μη λες τέτοια και παίρνει θάρρος ο σουλτάνος

Λες να μας διαβάζει κι ο σουλτάνος; Αν είναι έτσι να πω καλύτερα λόγια για τις κοπέλες της Freebird

Bonus Κέντρο Υγείας Phu Quoc και δωμάτιο καραντίνας όσο γράφω το τελευταίο chapter:

Ελευθερία. Μετά από 12 βράδια φιλοξενίας στο σχεδόν 5στερο (ίσως αυτό συγκρίνει η Skytrax και δίνει τα 4/5 αστέρια στη Lufthansa; ) κέντρο υγείας του Phu Quoc, ήταν η ώρα να φύγουμε. Σέλφι με τους γιατρούς (χωρίς μάσκες πλέον), ανταλλαγές τηλεφώνων , διευθύνσεων και ταξί απ'έξω κατευθείαν για το αεροδρόμιο.

5η Πτήση VN 1832 PQC-SGN A321 VN-A??? 33E/F​

(Υπότιτλος: Flight to Freedom)

Άφιξη στο αεροδρόμιο του Phu Quoc. Πτήσεις εξωτερικού δεν υπήρχαν πια, μόνο εσωτερικού. Μάσκες 100% χρήση από όλους πλέον, όλοι κάθονταν όσο πιο μακριά μπορούσαν από άλλους και γενικά ήταν εμφανής ο φόβος του αγνώστου.
Το αεροδρόμιο όπως είπαμε και νωρίτερα ολοκαίνουργιο του κουτιού, πεντακάθαρο και με μεγάλες τζαμαρίες. Η πτήση μας βέβαια ήταν η (προ)τελευταία βραδυνή, οπότε δεν βλέπαμε και πολλά από τα τζάμια. Τσεκίν στα άδεια counter, αναμονή λίγα λεπτά στο terminal και επιβίβαση στο σχεδόν γεμάτο Α321.



Το Α321 μάλλον από τα παλαιότερα της VN, είχε τις παλιές θέσεις στην Business Class:

Αναχώρηση στην ώρα μας, οι αεροσυνοδές πέρασαν και κέρασαν μπουκαλάκι νερό και 40 λεπτά αργότερα φτάσαμε στο Tan Son Nhat/ SGN λίγο πριν τις 22:00, στο γερασμένο Domestic Terminal. Παραλαβή βαλίτσας και καμιά 100στη μέτρα περπάτημα μέχρι το International Terminal, που είναι ακριβώς δίπλα.

Ξενοδοχείο για το βράδυ γιόκ. Σε όλο το Βιετνάμ δεν δέχονταν μη-Βιετναμέζους με απόφαση του κράτους. Όποιος πρόλαβε να μπει, μπήκε αλλά καινούργιες κρατήσεις δεν δέχονταν ξένους. Ο αρχίατρος στο Phu Quoc μας είχε πει να μην δοκιμάσουμε καν να πάρουμε ταξί (και να πηγαίναμε που; για βρούβες; ). Οπότε η μοναδική επιλογή ήταν το Hotel International Terminal και μάλιστα στον χώρο των Checkin, καθώς Check-in δεν μπορούσες να κάνεις online. Αν βρεθείτε ποτέ σε παρόμοια κατάσταση, προτείνω να μην βρεθείτε. Αν παρόλ'αυτά επιμένετε να περάσετε ένα βράδυ στο SGN και δεν έχετε Boarding Pass για να την βγάλετε σε κανένα Lounge, πηγαίντε τέρμα αριστερά και πίσω από τα A/B Check-in ενώστε 2-3 καθίσματα ως εξής:

Βελτίωση από την καραντίνα στο Κέντρο Υγείας; You be the judge of that. Τουλάχιστον μπορούσαμε να περπατήσουμε πάνω από 5 μέτρα. Από την άλλη φαγητό δεν υπήρχε σε αυτό τον χώρο. Μετά από τόσες μέρες Ρύζι πρωί-μεσημέρι-βράδυ, ήταν καλύτερα χωρίς; Μάλλον όχι.
Ύπνος ελάχιστος, αλλά κάθε σύννεφο έχει και μία ασημένια επίστρωση λένε στο (αγγλόφωνο) χωριό μου. Καθώς προσπαθούσα να κάνω checkin, στο Manage My Booking της Finnair παρατήρησα ότι όλες οι θέσεις μπορούν να κλειστούν δωρεάν, φαντάζομαι για να διευκολύνουν τα rescue flights. Τσίμπησα το δίδυμο 21Α/C μπροστά-μπροστά στις "Economy Comfort" θέσεις πριν το καταλάβει κανένας άλλος.
Λίγες ώρες αργότερα, η τελευταία πτήση της Finnair SGN-HEL ξεκινούσε Check-in (αυτή ήταν και η τελευταία πτήση της Finnair για το Βιετνάμ, και έκτοτε δεν έχει επιστρέψει).
4 ώρες πριν γινόταν ήδη χαμός με ουρές όπου να'ναι, φωνές γκρίνια... Η πτήση προφανώς γεμάτη.


Προς τιμήν τους, το check-in άνοιξε στο 4ωρο πριν και πήγε αρκετά γρήγορα. Security check και Immigration όπου έπρεπε να εξηγήσουμε γιατί κάτσαμε ένα 10ήμερο παραπάνω από το original εισιτήριό μας (μας είχε δώσει και ένα χαρτί ο αρχίατρος). Ο εκπληκτικά υπερ-παρασημοφορημένος immigration officer αναστέναξε αλλά μας έβαλε την σφραγίδα εξόδου και μας ευχήθηκε καλά ξεκουμπίδια στη γλώσσα του. Μια ματιά στο Departure board ήταν αρκετό για να καταλάβουμε πόσο άλλαξε ο κόσμος σε 2 εβδομάδες:

Γυρίσαμε τον χώρο αναχώρησης και βρήκαμε ίσως το πιο όμορφο πράγμα στα μάτια μας: ένα εστιατόριο που σέρβιρε πρωινό. Κανονικό, φουλ Englishamerican breakfast. Παραγγείλαμε ότι υπήρχε και δεν υπήρχε, κατεβάσαμε τα μπέικον, τα αυγά, τα ψωμιά με μαρμελάδες κλπ με δάκρυα στα μάτια και με τον Cappuccino στο χέρι απολαύσαμε λίγο plane spotting:

Η αίθουσα αναχωρήσεων με ελάχιστο κόσμο, όπως θα περίμενε κανείς.

Σιγά σιγά, μαζευτήκαμε όλοι στο gate, boarding σε νεκρική σιγή αυτή τη φορά και επιβίβαση στο Α350 της Finnair για την (ακόμα μακρύτερη απ'ότι περιμέναμε) πτήση του γυρισμού.

6η Πτήση AY162 SGN-BKK-HEL A359 OH-LWM 21A/C​

(Υπότιτλος: Rescue Flight from HEL)

Οι πιο παρατηρητικοί θα προσέξατε ότι η πτήση παραπάνω έχει και στάση Bangkok. Οι πιο περιπετειώδεις θα πείτε "ααα τέλεια, θα δείτε και λίγο Suvarnabhumi". Στην πραγματικότητα, κανείς στο αεροπλάνο δεν ήθελε να κάνει μια 11ωρη πτήση, 14ωρη. Θυμάστε όμως που λέγαμε παραπάνω ότι η Βιετναμέζικη κυβέρνηση δεν δέχεται ξένους σε ξενοδοχεία; Αυτό σήμαινε ότι η Finnair έπρεπε να αφήσει και να πάρει πλήρωμα για την πτήση στην (σχετικά) κοντινή Bangkok. Δηλαδή το HEL-SGN-BKK γινόταν με ένα πλήρωμα, το οποίο άλλαζε στην BKK, και το καινούργιο πλήρωμα έκανε το BKK-HEL.
Τα πληρώματα σε αυτή την πτήση δεν θα τα ξεχάσω ποτέ. Λίγο οι 2 βδομάδες εγκλεισμός, λίγο ο φόβος του αγνώστου covid, των πτήσεων, της έλλειψης ύπνου...
Πιάσαμε την κουβέντα με την Inflight Manager/αρχιερέα/δενξέρωπωςτηλένε και μας έλεγε ότι "αυτή είναι η τελευταία μας πτήση, και μετά μας κάνουν παύση εργασίας". Παρόλα αυτά, όλο το πλήρωμα ήταν εξαιρετικά ευγενικό, αν και πολύ πιθανό να μου φάνηκε έτσι λόγω των παραπάνω.

Κάτσαμε λοιπόν 21A και C που τυχαίνει να είναι από τις ελάχιστες 2 θέσεις μαζί (και όχι 3), καθώς λόγω της θέσης του διαδρόμου με την Business Class μπροστά, δεν χωράει εύκολα 3η θέση. Στα πλέον ανακαινισμένα Α350 υπάρχει η Premium Economy στη θέση αυτή. Με την κουβέντα μας με το πλήρωμα μας λυπήθηκαν όταν άκουσαν την ιστορία μας και μας κέρασαν τα πιο γεμάτα ποτήρια σαμπάνιας που έχω δει και μερικά δωράκια Moomin (τι άλλο).

Pushback δίπλα σε αρχαίο terminal(?) και σιγά σιγά απογείωση προς την Bangkok.

Μόλις 1 ώρα και κάτι λεπτά αργότερα, φτάνουμε στο Suvarnabhumi της Bangkok. Σύντομη τροχοδρόμηση, παρκάρισμα δίπλα σε ένα Α333 της Egypt Air και αναμονή 1 ώρα (για νέο slot? ίσως).

Pushback και πάλι, και ατελείωτη 20λεπτη τροχοδρόμηση. Τουλάχιστον αφού μας γύρισαν όλο το αεροδρόμιο, κάναμε και το spotting μας:

Απογείωση με λίγη κίνηση και στην BKK, και 10 ώρες μπροστά μας. Το πλήρωμα πέρασε να δει πως είμαστε και μας έβαλε να διαλέξουμε ανάμεσα σε Amenity kit+Noise cancelling headphones ή δωρεάν internet σε όλη την πτήση. Υπό κανονικές συνθήκες, έχεις και τα δύο με Economy Comfort, αλλά λόγω Covid δεν είχαν αρκετά ακουστικά.
Διαλέξαμε ένα ο καθένας, οπότε να και το μίνι-amenity kit:

Φαγητό μην με ρωτήσετε, το μόνο που θυμάμαι είναι ότι ήταν καλό. Φωτογραφίες δεν έβγαλα, και κάπου εκεί η κούραση με έριξε σε νάρκη για αρκετές ώρες.
Κάπου πάνω από τον απαγορευμένο -πλέον- εναέριο χώρο της Ρωσίας αρχίσαμε την κάθοδο για άφιξη το βραδάκι σε Ευρωπαϊκό έδαφος, στο συμπαθητικό αεροδρόμιο του Ελσίνκι.


Με άφιξη στις 18:30 περίπου είχαμε αρχίσει να πιστεύουμε ότι τα βάσανά μας τελειώνουν.
Η απάντηση ήρθε αρκετά γρήγορα: "όχι ακριβώς". Η αρχική μας πτήση για Αμβούργο είχε ακυρωθεί και η επόμενη ήταν το επόμενο πρωί. Το ερώτημα ακόμα ήταν αν θα μας άφηναν οι Φινλανδοί να περάσουμε στις αφίξεις ή θα έπρεπε να μείνουμε στην αίθουσα transit;
Στο terminal που 3 βδομάδες πριν γινόταν χαμός, τώρα επικρατούσε ησυχία:

Πήγαμε στο Transfer Service Desk της Finnair, όπου κάποιοι Αμερικάνοι τους είχαν πιάσει τα κλάματα γιατί η πτήση τους ακυρώθηκε και δεν τους άφηναν να πάνε εκτός του χώρου Extra Schengen. Τελικά έφυγαν με ένα πακέτο από amenity kit, κουβέρτες και μαξιλάρια για να τη βγάλουν στο Terminal το βράδυ (hah, been there, done that!).

Αφού μας έβαλαν στην πρωινή πτήση για Αμβούργο, ρωτήσαμε αν θα μας αφήσουν να πάμε σε ξενοδοχείο. "Τι διαβατήριο έχετε;" "Αυτό με τα αρχαία Ελληνικό" , "Δοκιμάστε, μπορεί...".


Φτάνουμε λοιπόν στον Διαβατηριακό των αφίξεων μήπως μας αφήσουν να πάμε στο ξενοδοχείο που είχε ακριβώς απ'έξω από το αεροδρόμιο. Τα αυτόματα scanner διαβατηρίων προφανώς έχουν τεθεί εκτός λειτουργίας, και όλα γίνονται "στο χέρι".
Εξηγούμε στον διαβατηριοφύλακα τι γίνεται, μας ακύρωσαν την πτήση, αύριο το πρωί είναι η καινούργια πτήση μας για πίσω, είχαμε κλειστεί 2 βδομάδες σε καραντίνα, έχω αφήσει ανοιχτό το φούρνο, το παιδί μου θα κλαίει, μας βλέπει σε τι καθόλου-εξαιρετική κατάσταση βρισκόμαστε και μας λέει με συμπόνοια "Welcome to Europe", μας δίνει τα διαβατήρια πίσω και η πόρτα της Ευρώπης ανοίγει (σειρά μας για κλάματα- σταυροκοπήματα, ευχαριστίες στον Άγιο της αεροπορίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης).
Επιτόπου κλείνω το απέξω ξενοδοχείο, και για πρώτη φορά σε πάνω από 2 εβδομάδες, κάνουμε κανονικό μπάνιο σε ντουζιέρα και κοιμόμαστε σε κρεβάτι που δεν έχει ρόδες.

Το επόμενο πρωί, μετά από ένα καλό 12ωρο ύπνου, βόλτα στο Schengen Terminal του Ελσίνκι, όπου τα μαγαζάκια είναι εντελώς άδεια ακόμα, αλλά ακόμα όλα ανοιχτά. Άφιξη στο gate για την τελευταία πτήση:

7η Πτήση ΑΥ1423 ΗΑΜ-ΗΕL E190 OH-LK? 4Α/C​

(Υπότιτλος: There's no place like home)

Η πτήση ζήτημα να είχε 15 άτομα. Αν σκεφτεί κανείς ότι είχε ακυρωθεί και η πτήση το προηγούμενο βράδυ, κάπου τους καταλαβαίνω τους Φινλανδούς της Finnair. Μετά το πιο γρήγορο boarding που έχω ζήσει (μετά από Twin Otter της Air Sea Lines), κάτσαμε στο συμπαθέστατο Ε190 της Norra (θέσεις 2-2!), πήγαμε για ένα γρήγορο De-ice, και πήραμε τον δρόμο του γυρισμού για Αμβούργο. Θέση δεν είχαμε, ήταν free-for-all οπότε κάτσαμε κάπου 4η σειρά. Το πλήρωμα δεν μας κέρασε κάτι αυτή τη φορά, και αν θυμάμαι καλά έκαναν και την ανακοίνωση ότι λόγω Covid δεν δίνουν ούτε της μάνας τους νερό.


Άφιξη ούτε μιάμιση ώρα αργότερα στο Flughafen Hamburg, φισούνα, "Hyvää päivänjatkoa" από το πλήρωμα, βαλίτσες στα γρήγορα για εμάς και άλλους 2 από όλη την πτήση και σπίτι μου σπιτάκι μου για 2ήμερο ύπνου.

-----------------------------------------------------

- Θα ξαναπήγαινες στο Βιετνάμ;
- Σε ένα καρδιοχτύπι (in a heartbeat). Φοβεροί και φιλικοί άνθρωποι, πανέμορφα μέρη. Λίγο πιο χαλαρή να ήταν η κυβέρνησή τους...