George
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 29/03/2003
- Μηνύματα
- 1.432
- Likes
- 123
Μάρτιος. Η φύση αρχίζει να ξυπνάει. Ζεσταίνεται, χρωματίζεται και αρωματίζεται. Οι επόμενες διακοπές αργούν. Και οι αεροπορικές κάνουν προσφορές. Ε, είναι έγκλημα να αγνοήσεις το ένστικτο που σε τυραννάει: «Θέλω να πετάξω τώρα». Και τώρα και αύριο και μεθαύριο!
Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν αβίαστα στα σκαλιά της...Πλάθα Καταλούνια. Και για μια ολοκληρωμένη ισπανική εμπειρία, νωρίτερα είχα κάνει την επίσκεψή μου στο ηλεκτρονικό σπίτι της Iberia. Τα 217 ευρώ τελική μού χτύπησαν συναγερμό. "To fly or not to be" είπα και πάτησα Continue to Reservation για επιβεβαίωση.
Λίγες μέρες μετά (που πέρασαν βασανιστικά και (σ)κοπιαστικά), οι συρόμενες πόρτες του υπερσύγχρονου αθηναϊκού terminal άνοιγαν διάπλατα για άλλη μια αεροπορική εμπειρία, αυτή τη φορά λίγο πιο ηλεκτρονική από τις άλλες.
IB4803, ATH 18:00 - BCN 20:00, A320 EC-ILS, seat 7A
Η ιστορία του check-in για μένα και τις χειραποσκευές μου είχε λήξει από το προηγούμενο βράδυ μετά από μερικά ιντερνετικά κλικ στο iberia.gr. Οι της παρέας μου αντιθέτως κατέφθασαν μετά Βαΐων και πολλών αποσκευών. Δε σας κρύβω ότι είχα μια ανησυχία αν οι θέσεις που είχα κρατήσει ήταν όντως εκεί να μας περιμένουν, αλλά μετά την παράδοση των αποσκευών των υπολοίπων στο γκισέ και την παραλαβή των σχετικών καρτών επιβίβασης, ηρέμησα. Μπορούσα πλέον να είμαι όντως...cool και ψύχραιμος ως προς τις ηλεκτρονικές επιλογές μου και όχι να προσποιούμαι ότι όλα είναι under control.
Μετά πήγαμε στο gate και επιβιβαστήκαμε. Μετά κάναμε push-back, μετά start-up και μετά απογειωθήκαμε. Στις 17:58 ο 21L ανακουφίστηκε από τα 63.300Kg βάρους ενός ακόμα λευκο-πορτοκαλο-κόκκινου ιβηρικού Α320 που άγγιζε τα 157KTS. Από τον ίδιο διάδρομο ένα χρόνο πριν έφευγα για Ιαπωνία, αλλά δεν πολυπιστεύω στα...σημάδια. Αυτή τη φορά η κατεύθυνσή μας θα ήταν η αντίθετη άλλωστε.
Το Α320 συνέχιζε την άνοδό του και υποστήριζε την ψυχολογική άνοδό μας, ο ήλιος στα δεξιά μας συνέχιζε την κάθοδό του και το bar άνοιξε, για να ακολουθήσει ευθύς αμέσως και η κουζίνα.
Η Iberia έχει κόψει τα δωρεάν γεύματα στην Ευρώπη, όπου όλα διατίθενται μόνο επί πληρωμή. Σε όλη την Ευρώπη.
Σε όλη; Όχι όχι. Ακόμη υπάρχει ένα μικρό χωριό που αντιστέκεται με σθένος και γενναιότητα στην κατάργηση του δωρεάν γεύματος. Εμείς τρώμε και πίνουμε και λογαριασμό δε δίνουμε και στα πάτρια εδάφη και στους αιθέρες. Γι' αυτό και η Iberia στην Αθήνα προσφέρει κανονικό φαγάκι όπως παλιά. Καμιά φορά όμως αποφασίζει να τιμωρήσει το απείθαρχο και πεισματάρικο ελληνικό κοινό της και, έτσι, του σερβίρει αυτό που έδωσε σε μας.
Ξεχάστε την περίφημη πατατοσαλάτα της Αιγαίου. Το παιχνίδι εδώ παίζεται με το κυρίως πιάτο. «Πού είναι το κρέας ο-ε-ο;», τραγουδούσε μελωδικά όλη η καμπίνα και ρυθμικά κάρφωνε το μεταλλικό πηρουνάκι στο πιατάκι, ψάχνοντας τα κομματάκια του χοιρινού. Μετά οι ρυθμοί έγιναν πιο gospel. «Searching for the meat, oooooohhh yeeaah», με παλαμάκια και λοιπές επικλήσεις για να αποφύγουμε τη δηλητηρίαση...
Όχι όχι, μην ανησυχείτε όμως. Απλώς υπερβάλω λίγο. Κανείς δεν παραπονέθηκε για παρενέργειες άλλωστε. Αλλά και να ήθελε, το πλήρωμα αποσύρθηκε στα διαμερίσματά του μετά το μάζεμα των δίσκων και παρέμεινε εκεί. Opos Olympiaki. Μόνο η κυρία ηγουμένη με την καινούργια στολή της μας θυμήθηκε και πέρασε με κάποιες in-flight sales.
Όλα εν τω μεταξύ κυλούσαν ομαλά. Η πτήση υποδειγματικά ήρεμη, οι θέσειςκάπως σκληρές αλλά αρκετά άνετες και η καμπίνακαθαρή παντού (και όταν λέμε παντού, ξέρετε ότι εγώ δεν αστειεύομαι, βγάζω φωτογραφίες και τσεκάρω τα πάντα...). Το δε seat pitch ήταν όπως άρμοζε στη σειρά 7: προσομοίωση business (τα καλά του e-check-in που διαλέγεις μόνος σου πού και πώς θα οριοθετήσεις την παρουσία σου εν πτήσει).
Καταπίνοντας τα μίλια και χαράζοντας contrails στα 34000ft, μέσα σε 2:50' περάσαμε από Κέρκυρα, Brindisi, Sorrento, Ponza, Alghero και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εμφανίστηκε και το ανθρώπινο πλήρωμα να προετοιμάσει την καμπίνα. Η νύχτα είχε πέσει, τα flaps εκτάθηκαν, οι τροχοί κατέβηκαν, οι κινητήρες μπήκαν σε idle και η βαρύτητα νίκησε την άντωση. Κοινώς, προσγειωθήκαμε!
Τροχοδρομήσαμε, σταθμεύσαμε, αποχαιρετήσαμε τον κάπταιν Φερνάντεθ
, αποβιβαστήκαμε, περπατήσαμε-περπατήσαμε-περπατήσαμε και μετά από επιπλέον περπάτημα πήραμε βαλίτσες και ψάχναμε το τρενάκι -που είχε κοπεί για εργασίες- για να πάμε στο κέντρο. Με κάποιον τρόπο που δεν πολυκατάλαβα, φτάσαμε.
__________________________________
Iberia: Η πρώτη επαφή (ATH-BCN)
Άνεση: 4-/5 (κάπως σκληρά αλλά όχι άσχημα καθίσματα, καλό seat pitch, μαξιλαράκι για το κεφάλι σταθερό και μη ρυθμιζόμενο)
Catering: 2/5 (άνοστο και λίγο. Καλύτερα να πλήρωνα και να ήταν αξιοπρεπές. Η επιλογή ποτών/αναψυκτικών καλή)
On-time performance: 5/5 (Push-back από LGAV και προσγείωση στο El Prat δέκα λεπτά πριν το προγραμματισμένο
)
IFE: -/- (ακουστικά δε μοιράστηκαν και οι οθόνες δεν κατέβηκαν ποτέ (ούτε για safety demo). Δηλαδή, ανύπαρκτο. Μόνο το Ronda της Iberia μας κρατούσε συντροφιά.)
Κατάσταση καμπίνας αεροσκάφους: 4/5 (καθαρό και σε καλή κατάσταση)
Πλήρωμα καμπίνας: 3+/5 Κανένα ουσιαστικό παράπονο. Κινούνταν στο μέσο όρο. Χαμογελούσαν διακριτικά και έκαναν τη δουλειά τους χωρίς κάτι το ιδιαίτερο βέβαια. Η default ρύθμιση είναι να σου μιλάνε στα Ισπανικά. Τα αγγλικά δεν είναι πάντα διαθέσιμη επιλογή, όπως και σε όλη την Ισπανία μάλλον.
e-υπηρεσίες (νέα κατηγορία): 4/5 (όλα γίνονται ηλεκτρονικά και εύκολα, μόνο που αν έχεις αποσκευές πρέπει να περιμένεις στην ουρά του check-in, γιατί δεν υπάρχει ξεχωριστό γκισέ παράδοσης αποσκευών στα περισσότερα αεροδρόμια)
__________________________________
Οι επόμενες πέντε μέρες πέρασαν με αέρα βαρκελονέζικο και γνήσια αύρα μεσογειακή, τρώγοντας tapas
αλλά και...cargoles 
, μιλώντας ένα μίγμα από διάφορες γλώσσες 
και, γενικώς, περιδιαβαίνοντας 
κάθε ενδιαφέρον κομμάτι της πόλης.
Αυτές οι σκέψεις με οδήγησαν αβίαστα στα σκαλιά της...Πλάθα Καταλούνια. Και για μια ολοκληρωμένη ισπανική εμπειρία, νωρίτερα είχα κάνει την επίσκεψή μου στο ηλεκτρονικό σπίτι της Iberia. Τα 217 ευρώ τελική μού χτύπησαν συναγερμό. "To fly or not to be" είπα και πάτησα Continue to Reservation για επιβεβαίωση.
Λίγες μέρες μετά (που πέρασαν βασανιστικά και (σ)κοπιαστικά), οι συρόμενες πόρτες του υπερσύγχρονου αθηναϊκού terminal άνοιγαν διάπλατα για άλλη μια αεροπορική εμπειρία, αυτή τη φορά λίγο πιο ηλεκτρονική από τις άλλες.
IB4803, ATH 18:00 - BCN 20:00, A320 EC-ILS, seat 7A
Η ιστορία του check-in για μένα και τις χειραποσκευές μου είχε λήξει από το προηγούμενο βράδυ μετά από μερικά ιντερνετικά κλικ στο iberia.gr. Οι της παρέας μου αντιθέτως κατέφθασαν μετά Βαΐων και πολλών αποσκευών. Δε σας κρύβω ότι είχα μια ανησυχία αν οι θέσεις που είχα κρατήσει ήταν όντως εκεί να μας περιμένουν, αλλά μετά την παράδοση των αποσκευών των υπολοίπων στο γκισέ και την παραλαβή των σχετικών καρτών επιβίβασης, ηρέμησα. Μπορούσα πλέον να είμαι όντως...cool και ψύχραιμος ως προς τις ηλεκτρονικές επιλογές μου και όχι να προσποιούμαι ότι όλα είναι under control.
Μετά πήγαμε στο gate και επιβιβαστήκαμε. Μετά κάναμε push-back, μετά start-up και μετά απογειωθήκαμε. Στις 17:58 ο 21L ανακουφίστηκε από τα 63.300Kg βάρους ενός ακόμα λευκο-πορτοκαλο-κόκκινου ιβηρικού Α320 που άγγιζε τα 157KTS. Από τον ίδιο διάδρομο ένα χρόνο πριν έφευγα για Ιαπωνία, αλλά δεν πολυπιστεύω στα...σημάδια. Αυτή τη φορά η κατεύθυνσή μας θα ήταν η αντίθετη άλλωστε.
Το Α320 συνέχιζε την άνοδό του και υποστήριζε την ψυχολογική άνοδό μας, ο ήλιος στα δεξιά μας συνέχιζε την κάθοδό του και το bar άνοιξε, για να ακολουθήσει ευθύς αμέσως και η κουζίνα.
Η Iberia έχει κόψει τα δωρεάν γεύματα στην Ευρώπη, όπου όλα διατίθενται μόνο επί πληρωμή. Σε όλη την Ευρώπη.
Σε όλη; Όχι όχι. Ακόμη υπάρχει ένα μικρό χωριό που αντιστέκεται με σθένος και γενναιότητα στην κατάργηση του δωρεάν γεύματος. Εμείς τρώμε και πίνουμε και λογαριασμό δε δίνουμε και στα πάτρια εδάφη και στους αιθέρες. Γι' αυτό και η Iberia στην Αθήνα προσφέρει κανονικό φαγάκι όπως παλιά. Καμιά φορά όμως αποφασίζει να τιμωρήσει το απείθαρχο και πεισματάρικο ελληνικό κοινό της και, έτσι, του σερβίρει αυτό που έδωσε σε μας.
Ξεχάστε την περίφημη πατατοσαλάτα της Αιγαίου. Το παιχνίδι εδώ παίζεται με το κυρίως πιάτο. «Πού είναι το κρέας ο-ε-ο;», τραγουδούσε μελωδικά όλη η καμπίνα και ρυθμικά κάρφωνε το μεταλλικό πηρουνάκι στο πιατάκι, ψάχνοντας τα κομματάκια του χοιρινού. Μετά οι ρυθμοί έγιναν πιο gospel. «Searching for the meat, oooooohhh yeeaah», με παλαμάκια και λοιπές επικλήσεις για να αποφύγουμε τη δηλητηρίαση...
Όχι όχι, μην ανησυχείτε όμως. Απλώς υπερβάλω λίγο. Κανείς δεν παραπονέθηκε για παρενέργειες άλλωστε. Αλλά και να ήθελε, το πλήρωμα αποσύρθηκε στα διαμερίσματά του μετά το μάζεμα των δίσκων και παρέμεινε εκεί. Opos Olympiaki. Μόνο η κυρία ηγουμένη με την καινούργια στολή της μας θυμήθηκε και πέρασε με κάποιες in-flight sales.
Όλα εν τω μεταξύ κυλούσαν ομαλά. Η πτήση υποδειγματικά ήρεμη, οι θέσειςκάπως σκληρές αλλά αρκετά άνετες και η καμπίνακαθαρή παντού (και όταν λέμε παντού, ξέρετε ότι εγώ δεν αστειεύομαι, βγάζω φωτογραφίες και τσεκάρω τα πάντα...). Το δε seat pitch ήταν όπως άρμοζε στη σειρά 7: προσομοίωση business (τα καλά του e-check-in που διαλέγεις μόνος σου πού και πώς θα οριοθετήσεις την παρουσία σου εν πτήσει).
Καταπίνοντας τα μίλια και χαράζοντας contrails στα 34000ft, μέσα σε 2:50' περάσαμε από Κέρκυρα, Brindisi, Sorrento, Ponza, Alghero και όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, εμφανίστηκε και το ανθρώπινο πλήρωμα να προετοιμάσει την καμπίνα. Η νύχτα είχε πέσει, τα flaps εκτάθηκαν, οι τροχοί κατέβηκαν, οι κινητήρες μπήκαν σε idle και η βαρύτητα νίκησε την άντωση. Κοινώς, προσγειωθήκαμε!
Τροχοδρομήσαμε, σταθμεύσαμε, αποχαιρετήσαμε τον κάπταιν Φερνάντεθ
, αποβιβαστήκαμε, περπατήσαμε-περπατήσαμε-περπατήσαμε και μετά από επιπλέον περπάτημα πήραμε βαλίτσες και ψάχναμε το τρενάκι -που είχε κοπεί για εργασίες- για να πάμε στο κέντρο. Με κάποιον τρόπο που δεν πολυκατάλαβα, φτάσαμε. __________________________________
Iberia: Η πρώτη επαφή (ATH-BCN)
Άνεση: 4-/5 (κάπως σκληρά αλλά όχι άσχημα καθίσματα, καλό seat pitch, μαξιλαράκι για το κεφάλι σταθερό και μη ρυθμιζόμενο)
Catering: 2/5 (άνοστο και λίγο. Καλύτερα να πλήρωνα και να ήταν αξιοπρεπές. Η επιλογή ποτών/αναψυκτικών καλή)
On-time performance: 5/5 (Push-back από LGAV και προσγείωση στο El Prat δέκα λεπτά πριν το προγραμματισμένο
)IFE: -/- (ακουστικά δε μοιράστηκαν και οι οθόνες δεν κατέβηκαν ποτέ (ούτε για safety demo). Δηλαδή, ανύπαρκτο. Μόνο το Ronda της Iberia μας κρατούσε συντροφιά.)
Κατάσταση καμπίνας αεροσκάφους: 4/5 (καθαρό και σε καλή κατάσταση)
Πλήρωμα καμπίνας: 3+/5 Κανένα ουσιαστικό παράπονο. Κινούνταν στο μέσο όρο. Χαμογελούσαν διακριτικά και έκαναν τη δουλειά τους χωρίς κάτι το ιδιαίτερο βέβαια. Η default ρύθμιση είναι να σου μιλάνε στα Ισπανικά. Τα αγγλικά δεν είναι πάντα διαθέσιμη επιλογή, όπως και σε όλη την Ισπανία μάλλον.
e-υπηρεσίες (νέα κατηγορία): 4/5 (όλα γίνονται ηλεκτρονικά και εύκολα, μόνο που αν έχεις αποσκευές πρέπει να περιμένεις στην ουρά του check-in, γιατί δεν υπάρχει ξεχωριστό γκισέ παράδοσης αποσκευών στα περισσότερα αεροδρόμια)
__________________________________
Οι επόμενες πέντε μέρες πέρασαν με αέρα βαρκελονέζικο και γνήσια αύρα μεσογειακή, τρώγοντας tapas
αλλά και...cargoles , μιλώντας ένα μίγμα από διάφορες γλώσσες και, γενικώς, περιδιαβαίνοντας κάθε ενδιαφέρον κομμάτι της πόλης.
. «Ποιες είναι οι σπεσιαλιτέ σας;» ή κάπως έτσι το έθεσα σε κάποια γλώσσα που δε θυμάμαι. Ο συμπαθέστατος σερβιτόρος μου αραδιάζει πέντε-έξι πιάτα και διαλέγω αυτό που μου ακουγόταν καλύτερο (μα τι σκεφτόμουν 
). Λίγη ώρα αργότερα, εν μέσω διαβεβαιώσεων από τους ισπανόφωνους της παρέας ότι μάλλον έχω παραγγείλει κάτι καλό, έρχεται ένα τεράστιο χορταστικό πιάτο με...cargoles (σαλιγκάρια δηλαδή). Νοστιμότατο... 
