Операция Барбаросса (Επιχείριση Barbarossa)

θα είμαι ο πρώτος που θα σπάσω το πάγο, των trip report χωρίς αεροπλάνο (άμα υπάρχει κάποιο πρόβλημα κύριοι συντονισταί μπορείτε να το διαγράψετε), για το τελευταίο μου ταξίδι στην υπέροχη χώρα της Λευκορωσίας, μην τυχών χρειαστεί κάποτε πληροφορίες για αυτήν


Ήταν μια κανονική μέρα του Μαρτίου, που έλαβα ένα μνμ από την φίλη μου Άννα από το Μινσκ, με το παρακάτω μήνυμα:

Πότε επιτέλους θα με επισκεφτείς? Μου το έχεις τάξει εδώ κι κάτι μήνες ότι θα επισκεφτείς την χώρα του Σασα, κι δε σε έχω δει ακόμα.


Τι να κάνω κι ο άμοιρος, που δε με βόλευε ακόμα καμία ελεύθερη μέρα, έπρεπε να βρω μια ελεύθερη ημερομηνία. Κι τσακ, οι μέρες που ήταν τα Juwenalia με βόλευαν διαμάντι (18/5-21/5) για να κανονίσω την βίζα για το υπέροχο ταξίδι στην Λευκορωσία.

Κι φτάνει έτσι ο Απρίλιος, 2 βδομάδες πριν το Πάσχα κι εγώ να ψάχνομαι πως να βγάλω την βίζα. Στην Πολώνια υπάρχει πρεσβεία κι προξενεία της Λευκορωσίας αλλά μόνο σε Βαρσοβία, Gdańsk & Białystok αλλά στην Κρακοβία, γιοκ. Αυτό σήμαινε ότι έπρεπε να χάσω δύο μέρες, κάμποσα λεφτά για τα ταξίδια κι 2 διανυκτερεύσεις, για να μπορέσω να είμαι πρωί πρωί απέξω από την Πρεσβεία. Πάλι καλά, υπάρχουν κι τα τουριστικά πρακτορεία που θα κάνουν την δουλεία για σένα. Ένα πολλή καλό είναι το TB Alces στην Κρακοβία, που με μόνο 15 ευρώ γινόταν ο μεσάζοντας για την δημιουργία της βίζας, της ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΣ ασφάλισης (μιας κι χωρίς αυτήν, δε θα σε άφηναν να μπεις στην χώρα, κι καλός) αλλά κι να σε βοηθήσουν στην συμπλήρωση του application (μιας κι είχα προβλήματα, λόγο κάτοχος Πολωνικού διαβατηρίου με ελληνική ιθαγένεια). Invitation letter ή voucher δε χρειάζεσαι για να επισκεφτείς την Λευκορωσία (για Private visa), χρειάζεται μόνο να δώσεις μόνο την διεύθυνση σε αυτόν/η που θα μείνεις (πράγμα που ποτέ δε το κοιτάνε, ξέρω φίλους που ανοίγουν το Google maps κι βάζουν στην τύχη διευθύνσεις).
Κατάθεση χαρτιών, κι αναμονή για την απόφαση, κι εκεί γίνεται το μοιραίο. 11 Απριλίου, γίνεται η τρομοκρατική επίθεση στο σταθμό του Μετρό Oktyabrskaya (Октябрьская) στο Μινσκ, με 14 νεκρούς κι πάνω απο 200 τραυματίες . Εκεί λέω, πάει, η αίτηση μου για βίζα θα φάει άκυρο, κι περίμενα με αγωνιά το τηλεφώνημα από το πρακτορείο.
14 Απριλίου κι το τηλέφωνο χτυπά πρωί πρωί, κι με όλο χαρά η υπάλληλος με ενημερώνει ότι η βίζα μου είναι έτοιμη για παραλαβή!

Με την βίζα στο χέρι, ανυπομονούσα να έρθει η μέρα για να φύγω για το Μινσκ. Μιας κι τα οικονομικά δε ήταν καλά κι δε βόλευαν οι ώρες να πάω με σπαστά τρένα, έπρεπε να πάω σε ένα από τα πολλά τρένα που συνδέουν την Βαρσοβία με την Μόσχα/Αγία Πετρούπολη. Αυτό που επέλεξα ήταν το τσέχικο τρένο Vltava που ξεκινάει από την Πράγα κι φτάνει μέχρι την Μόσχα. Δυστυχώς σε όλα τα τρένα που συνδέουν την την δυτική Ευρώπη με την Μόσχα, πρέπει να αγοράσεις κι κουκέτα, μιας κι δε πουλάνε θέσεις σε αεροπορικού τύπου καρέκλες, πράγμα που η τιμή ψιλό τσιμπάει (30-40 ευρώ Warsaw – Minsk).


Τρίτη βράδυ (17/5), κάνοντας κοπάνα από την τελευταία ώρα στο πανεπιστήμιο, έτσι ώστε να προλάβω να φτιάξω την τσάντα με τα απαραίτητα πράγματα, αλλά κι να πιω μερικές μπύρες (έπρεπε να τιμήσω τα Juwenalia, έστω κι λίγο ) κι μετά για ύπνο μιας κι είχαμε 7 το πρωί τρένο για Βαρσοβία.


Τετάρτη 18/5
Όλο χαρά ξυπνάω πρωί πρωί για να πάω στο σιδηροδρομικό σταθμό της Κρακοβίας, για να πάρω το τρενάκι για Βαρσοβία. Καφές, σάντουιτς στο ένα χέρι κι στο άλλο κι στο άλλο ο ταξιδιώτικος οδηγός για την Λευκορωσία του National Geographic.
Μετά από 3 ½ ώρες ταξίδι φτάσαμε επιτέλους στην Δυτική Βαρσοβία (Warszawa Wschodnia) όπου με περίμενε το τρένο, το οποίο θα με ταξίδευε στην υπέροχη χώρα του Σασα Λουκασένκο.


Στην είσοδο του τρένου περίμενε υπομονετικά η εισπράκτορας για να ελέγξει τα εισιτήρια, κι να σε καθοδηγήσει στην καμπίνα. Η καμπίνα? Μακράν από τις καλύτερες που είχα δει. Πεντακάθαρη, με νεροχύτη, ηλεκτρική τσαγιέρα κι με πολλή άνετα κρεβάτια.
Το τρένο αναχώρησε ακριβώς στις 1207 με επόμενο σταθμό την Πολώνικη πόλη Terespol, λίγο πριν τα σύνορα.

Πολύ καλό Θανάση. Keep walking . Λάθος . Κάτι σε μπύρα να πιάσουμε

Σύντροφε σύνδεσμε τού Πολωνικού κλιμακίου,δέν νομίζω πως 40 ευρώ γιά Βαρσοβία-Μίνσκ είναι πολλά,άν σκεφτής πως εδώ στην Ελλάδα με τόσα πάς Αθήνα-Θεσσαλονίκη (που είναι σαφώς μικρότερη απόσταση και δέν έχεις τσαγιέρες και νεροχύτες στην θέση σου).

Αναμένουμε την συνέχεια τού trip report,παρ'όλο που δέν έχει αεροπορικό κομμάτι.Επίσης,μιά καλή ιδέα θα ήταν να το δημοσιεύσης και στο http://www.amnizia.com,που είναι το αντίστοιχο τού airliners.gr γιά τους trainspotters.Είμαι και εκεί μέλος (άν και έχω να πατήσω πολύ καιρό).

Η φωτογραφία τού εσωτερικού τού βαγονιού πάντως δείχνει ότι τα τραίνα σας εκεί τα προσέχετε.Τα δικά μας τα έχουν ταράξει στο graffity-μέχρι και τα παράθυρα βάφουνε και ταξιδεύουμε κυριολεκτικώς σάν τα ζώα,μήν μπορώντας να βλέπουμε έξω...

ΥΓ.Ηταν όμορφη η εισπράκτορας;

Υπερπράκτωρα Hastaroth (πραγματικά ντρέπομαι που δε ξέρω το όνομα σου τόσα χρόνια που είμαστε μέλει αυτού του φόρουμ) αλλά είναι το γαμώ το ότι θα μπορούσα να πάω έστω κι σε καρέκλες με 20 ευρώ, γιατί πχ να πάρω κουκέτα μιας κι δε ταξιδεύω νύχτα, άλλα μέρα κι με κάτι λιγότερο από 10 ώρες ταξίδι.
επείσης στο πρώην ΕΣΣΔ υπάρχουν ακόμα τα διάσημα βαγόνια platskartny που είναι φθηνά κι άνετα για 30κάτι ώρες ταξίδι.

Σύντροφε σύνδεσμε,ο τίτλος τού υπερπράκτορος ανήκει μόνο στον σύντροφο aakunz,διότι αυτός εκπονεί και καταστρώνει τίς αποστολές.Είναι εξυπηρετικώτατος και συνεργασιμώτατος,με μόνη απαίτηση να σεβώμεθα το κυνάριόν του και να μην τού πατάμε την ουρά,όπως έκαναν κάποιοι σύντροφοι προσφάτως
Τα βαγόνια platskarny απ'όσο είδα στην φωτογραφία είναι όντως σχετικώς άνετα-γιά 30 ώρες ταξίδι όμως δέν ξέρω άν θα τα άντεχα.

Η Πολωνικός συνοριακός έλεγχος έγινε γρήγορα κι απλά, κι τότε το τρένο ξεκίνησε σιγά σιγά την διαδρομή προς την (παλιά Πολωνική κι τώρα Λευκορωσική) πόλη Brest (Брест), περνώντας πάνω από το ποτάμι Bug, το οποίο χωρίζει την Ευρωπαϊκή Ένωση με την Κοινοπολιτεία Ανεξάρτητων Κρατών. Με την είσοδο μας στο Μπρεστ, κι τον έλεγχο ξεκίνησαν όλα τα πανηγύρια. Στο κάθε βαγόνι μπαίνουν 3 άτομα, ένας τελωνειακός, ένας στρατιωτικός κι μια υπάλληλος ιατρικής ασφάλειας. Η εισπράκτορας μοίρασε τις immigration cards για συμπλήρωση, για το που πάμε, ποιος ο λόγος κι τις λοιπές μπούρδες. Πρώτα με επισκέφτηκε η υπάλληλος της ασφάλειας να με ρωτήσει αν έχω ασφάλεια (κλασικά μιλάνε ΜΟΝΟ Ρωσικά κι καμιά άλλη γλώσσα). Της δείχνω την κάρτα ασφάλειας μου, κι μετά από 5 λεπτά είδε ότι τα είχα όλα καλά, με άφησε να πάει στη δίπλα καμπίνα. Ο τελωνειακός με ρώτησε μόνο:

где? (δηλαδή που),

του απάντησα: Минск κι με νόημα μου είπε να ανοίξω την τσάντα. Έψαξε, έψαξε να βρει κάτι για να μου την πει, δε βρήκε τίποτα, πακέταρε τα πράγματα κι με άφησε ήσυχο. Όταν όμως ήρθε ο συνοριοφυλακας, εκεί ξεκίνησαν τα πανηγύρια. Βλέπει πολωνικό διαβατήριο, visa ok αλλά ελληνικό ονοματεπώνυμο, κι κάτι δε του πήγαινε καλά. Με νόημα μου κάνει να έρθω μαζί του. Εγώ να έχω πεθάνει από το φόβο μου, τον ακολουθώ από πίσω. Μπαίνουμε μέσα στο φυλάκιο, κι μου λέει να περιμένω έξω. Λέω αμάν, πάει δε υπάρχει περίπτωση να μπω. Από τα νευρά μου, ζητάω από τον στρατιώτη δίπλα μου ένα τσιγάρο (ναι το ξέρω το έχω κόψει εδώ κι κάτι χρόνια, αλλά εκείνη την στιγμή ήταν το μόνο που μπορούσε να με ησυχάσει), κι περίμενα.

Μετά από 10 λεπτά μου λέει να μπώ στο γραφείο του.
Куда ты идешь? (που πας?)
Του απαντώ ευγενικά Μινσκ, Багдановіч 43.
Κι μετά ξεκίνησε κάτι απανωτά στα ρωσικά, κι του απάνταγα, 4nie gavarit paruski, nie panimaju (δε ομιλώ Ρωσικά, δε σας καταλαβαίνω). Με λίγα λόγια μέσα σε 10 λεπτά του είπα όλη την ιστορία της ζώης μου σε ελληνικά, πολωνικά, ιταλικά, αγγλικά κι ότι άλλη γλώσσα ήξερα, μπας κι καταλάβει, άλλα μόλις είδα το εμφανές τικ στο μάτι κατάλαβα τι ήθελε ο μπαγάσας. Μου δίνει το διαβατήριο κι εγώ του το ξαναδίνω με ένα χαρτονόμισμα των 5$, κι ο φύλακας απέκτησε ένα χαμόγελο από το ένα αυτί στο άλλο, ανοίγει το συρτάρι του, βγάζει ένα μπουκάλι βότκα (σπιτικιά πρέπει να ήταν) κι 2 ποτηράκια. Όταν άρχισα να τα χάνω (από το αλκοόλ), ο φύλακας μου σφράγισε το διαβατήριο, κι με το στρατιωτικό τζιπ με πήγε στο τρένο για να συνεχίσουμε στο επόμενο σταθμό ο οποίος ήταν ο Brest International.



Με το που φτάσαμε πλάκωσαν μέσα μπόλικες νεαρές κοπέλες που για μερικά δολάρια μπορούσαν να σου κρατήσουν "συντροφιά" για τις επόμενες δύο ώρες που θα ξαναπάμε στο Brest Passazhirsky ή μπορούσες να αγοράσεις υπέροχα σπιτικά Sandwich, μαζί με μπύρα, βότκα ή κι με το διάσημο kefir.


Σε εκείνη την στάση, άρχισαν να αποσπάνε τα βαγόνια, κι το κάθε βαγόνι το έπαιρνε μια μηχανή για να τα πάει στο hangar. Ο λόγος? Όχι δε χάλασαν τα βαγόνια, απλά πρέπει να αλλάξουμε τις ρόδες στα βαγόνια, μιας κι αναχωρούμε από την Ευρώπη κι τις σιδηροδρομικές γραμμές κανονικού εύρους (απόσταση των δύο σιδηροτροχιών είναι 1.435 mm) κι πάμε στις ρωσικές οι οποίες είναι 1524mm.


Το κάθε βαγόνι πάει δίπλα σε 4 ισχυρούς γρύλους, κι σηκώνουν το βαγόνι σε ύψος τουλάχιστον 4 μέτρα, κι με ένα απλή λαβίδα αφαιρούν τις ρόδες κι ένας γρύλος τις μαζεύει από όλα τα βαγόνια της γραμμής για να φέρει τις επόμενες ρόδες. Η τελετουργία κρατάει γύρω στις 2 ώρες για όλα τα βαγόνια, κι η κινηματογράφηση ναι μεν επιτρέπετε, ανάλογα σε ποιον υπάλληλο θα πέσεις πάντα.


Μετά την αλλαγή όλων των βαγονιών, μαζέψανε όλα τα βαγόνια κι πήγαμε στο Brest Central οπού εκεί είχαμε γύρω στα 40 λεπτά ελευθέρα να κατεβούμε κι να δούμε αυτόν το υπέροχο σταθμό. Ο σταθμός του τρένου χτίστηκε το 1886 την εποχή του τσάρου Αλεξάντερ ΙΙΙ, σε στυλ νεογοτθικό. Κατά την διάρκεια του Ι Παγκοσμίου Πολέμου ο Ρώσικος στρατός το διέλυσε, κι το 1920 όταν το Μπρεστ ήρθε στην κατοχή των Πολωνών, ξεκίνησαν την ανακαίνιση μέχρι το 1930. Δυστυχώς ξέσπασε ο ΙΙ Παγκόσμιος πόλεμος, κι το Μπρεστ μαζί με τον σταθμό του, ήρθαν στην κατοχή της Σοβιετικής Ένωσης, κι της Σταλινιστικής Αρχιτεκτονικής. Προστέθηκαν άπειρα αγάλματα με θέμα των Κόκκινο στρατό, τον κομουνισμό αλλά κι τα κλασικά κόκκινα αστέρια. Το 2000 ο σταθμός πέρασε μια από τις μεγαλύτερες ανακαινίσεις του, αλλά τα «κουσούρια» του κομουνισμού κοσμούν ακόμα τον σταθμό.



Επιστροφή στις κουκέτες μας, για το τελευταίο σταθμό μας, το Μινσκ. Μετά από 3 ώρες ύπνου, φτάναμε σιγά σιγά στο Minsk Passazhirsky.
Η γλυκύτατη Anna ήταν είδη εκεί και με περίμενε. Αγγελίες, φιλιά, χαρά κι δε συμμαζεύεται. Επιτόπου με παίρνει κι πάμε στο σπίτι της, με το μετρό. Δε με αφήνει να κάνω συνάλλαγμα, λέγοντας μου να περιμένω ακόμα.
Στο σπίτι της, γνώρισα κι την υπέροχη συγκάτοικο της Αλεξάντρα.



Καθόντας κι πίνοντας τσάι, η Άννα μου εξήγησε γιατί δε ήθελε να κάνω Exchange στο σταθμό. Ναι μεν όπου κι να κάνεις συνάλλαγμα στην Λευκορωσία την ίδια τιμή θα πάρεις, αλλά η ιστορία είναι λίγο πονεμένη. Πριν φύγω για το Μινσκ, βλέποντας την σελίδα της τράπεζας της Λευκορωσίας, το ένα $ το έδινε 2500 ρούβλια Λευκορωσίας ( μια βδομάδα πριν το ταξίδι μου) κι σήμερα (δλδ 18/5) το 1 $ είχε 4500 ρούβλια!!!! Οκ θα μου πείτε, γιατί δε έκανες συνάλλαγμα εκεί. Τώρα αποκτάει ζουμί η υπόθεση. Η Λευκορωσία έπεσε σε πληθωρισμό κι το 1 $ η τράπεζα το δίνει προς 10000 ΡΟΥΒΛΙΑ! Μιας κι όλα εκεί εξαρτώνται από το $, έτσι κι το ενοίκιο η Άννα έπρεπε να το πληρώσει σε $, κι μου πρότεινε να μου δώσει 7000 ρούβλια προς 1 $. Της αρνήθηκα, μιας κι το θεώρησα προσβολή να με φιλοξενεί, να με βοηθάει σε διάφορες περιπτώσεις κι να με πληρώνει από πάνω. Για αυτό της έδωσα με ισοτιμία 1 προς 4500 ρούβλια, κι σε μερικά λεπτά γέμισα με 450000 ρούβλια το πορτοφόλι. Για αυτό αν ποτέ θα πάτε Λευκορωσία, κι έχετε κάποιον γνωστό, ψάξτε να βρείτε κάποιο στην «μαύρη αγορά» για να σας δώσει πολλή καλύτερη τιμή από ότι η τράπεζα.
Αυτά, για την πρώτη μέρα στην Λευκορωσία, ύπνος για να μαζέψουμε ενέργεια για την επόμενη μέρα.

Η πρώτη μέρα μου στο Μινσκ ξεκίνησε με την χαρακτηριστική μουσική από το διάσημο καρτούν Nu Pogodi κι με έναν μυρωδάτο καφέ για καλήμερα. Μιας κι η Άννα θα πήγαινε στην σχολή της, θα είχα όλη την μέρα μπροστά μου για άπειρες βόλτες στο Μινσκ.

Το Μινσκ θημιζεται για τις πάρα, μα πάρα πολλές πλατείες του. Δε υπάρχει περιοχή για περιοχή που δε θα βρεις μια τεράστια πλατεία, κι μπόλικο κόσμο που θα κάνει το διάλειμμα του σε ένα από αυτά. Πράσινο, ησυχία κι τίποτα άλλο δε χρειάζεται.
Κατεβαίνοντας το δρόμο Багдановіч (Bogdanowica), θα καταλήξουμε σε ένα από τα πολλά πάρκα που έχει το Μινσκ, στο πάρκο της Όπερας. Ακριβώς δίπλα στο πάρκο υπάρχει η διάσημη στατιώτικη σχολή Σουβοροβ (Суворовское училище), με το κλασικό, για την Λευκορωσία, σοβιετικό στοιχείο. Στο πάρκο μας, εκτός από τα πολλά αγάλματα (που στο Μινσκ είναι άπειρα) υπάρχει το άγαλμα του διάσημου Λευκορώσου ποιητή Maksim Bahdanovič (Максім Багдановіч) οποίος πέθανε νέος, από φυματίωση.

Στρίβοντας δεξιά στην οδό Janka Kupaly κι συνεχίζοντας όλο ευθεία, θα φτάσουμε σε ένα από τα ποιο ψυχοπλακωτικά σημεία του Μινσκ. Στο νησί των δακρύων (Плачущий ангел-хранитель). Πρόκειται για ένα μικρό νησάκι στο ποταμό Svislach (Сви́слочь), στο οποίο βρίσκετε μια εκκλησιά, ως φόρος τιμής για τους στρατιώτες που πέθαναν στο πρώτο πόλεμο στο Αφγανιστάν (78-8. Στο κέντρο του ναού, υπάρχει μια μικρή πένθιμη καμπάνα, κι από κάτω ένα δοχείο με χώμα από το Αφγανιστάν. Στην είσοδο της εκκλησίας στέκεται ένα τεράστιο άγαλμα του Φύλακα Αγγέλου, ο οποίος προστατευτεί τις ζωές των Λευκορώσων στρατιωτών. Μια καλή συμβουλή είναι στην γέφυρα να προσέχετε στους επιτήδειους, που θα θέλουν να σας πουλήσουν ότι σαβούρα μπορεί να υπάρξει.

Επόμενος μας σταθμός ο Λευκορώσικος Ορθόδοξος Καθεδρικός Ναός, εκεί που κάθε Κυριακή γίνεται το αδιαχώρητο, μιας κι κάνει λειτουργία ο αρχιεπίσκοπος Λευκορωσίας Filaret.
Δίπλα στο ναό βρίσκεται η στάση του μετρό, Nemiha (Немига), όπου στις 30 Μαιου 99 σημειώθηκε μια από τις μεγαλύτερες τραγωδίες στο μετρό του Μινσκ. Εκείνη την μέρα γινόταν μια δωρεάν συναυλία δίπλα στο σταθμό, ώσπου ξέσπασε μια δυνατή μπόρα που ανάγκασε να τρέξουν σχεδόν όλοι να κρυφτούν στη στάση του μετρό. Η απότομη είσοδος του, προκάλεσε πανικό κι σκοτώθηκαν 53 άτομα από το ποδοπάτημα.Σήμερα εκεί κοσμεί ένα λιτό μνημείο, φόρο τιμής στα άτυχα 53 άτομα.

Στρίβοντας αριστερά, στο κεντρικό δρόμο Λένιν, κι παίρνοντας όλο ευθεία θα φτάσουμε στο κέντρο του Μινσκ, στην πλατεία Oktyabrskaya (Октябрьская, παλιά ονομασία του ήταν Κεντρική πλατεία). Στο κέντρο της πλατείας υπάρχει μια μικρή πυραμίδα, η οποία μας δείχνει ότι εκεί βρίσκεται το κέντρο της Λευκορωσίας, κι όλες οι χλμ αποστάσεις ξεκινάνε από εκεί. Επίσης στο ίδιο μέρος υπάρχουν μπόλικα Σταλινιστικά κτήρια όπως το Παλάτι των Εργαζόμενων (Республиканский профсоюзов Дворец культуры) αλλά κι το πρώτο μουσείο που χτίστηκε για το Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο (Белорусский музей Великой Отечественной войны) ή αλλιώς το μουσείο για το ΙΙ Παγκόσμιο πόλεμο που έλαβε χώρα στα Σοβιετικά Εδάφη. Στο τελευταίο αξίζει να αφιερώσετε μια βόλτα (το εισιτήριο κάνει γύρω στα 4000 ρούβλια δηλαδή κάτι λιγότερο από 1 ευρώ), το μόνο πρόβλημα με το μουσείο αυτό (κι γενικά με την Λευκορωσία), ήταν πως όλα ήταν στα Ρωσικά, κι αν κάποιος δε την γνωρίζει την γλώσσα, καλό είναι να επικοινώνησει με το μουσείο για του δώσουν αγγλόφωνο ξεναγό. Το μουσείο στους δύο του ορόφους, μπορεί κανείς να βρει οχήματα από το πόλεμο, στολές, μετάλλια κι άλλα διάφορα στοιχεία, που είχαν σχέση με τον 2 Παγκόσμιο Πόλεμο στην Λευκορωσία. Μια βόλτα εκεί αξιζεί κι ας μην είναι φανατικός του πολέμου.

Από το μουσείο θα συνεχίσουμε τον δρόμο προς τα πάνω, περνώντας το διάσημο (για τα ανατολικά κράτη) Τσίρκο τους κι μετά το μεγαλύτερο πάρκο στο κέντρο του Μινσκ, το πάρκο Gorky (парк Горького) για να φτάσουμε στο διάσημη πλατεία της Νίκης.


Σε αυτή την πλατεία βρίσκεται ο Οβελίσκος με ύψος 40 μέτρα σαν μνημείο για τους άτυχους στρατιώτες του Κόκκινου Στρατού που πέθαναν στο Β Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο οβελίσκος χτίστηκε το 1954, ένα από τα ποιο ενδιαφέροντα κομμάτια του οβελίσκου, είναι τα 4 διαφορετικά γλυπτά που χτίστηκαν στην βάση του Οβελίσκου. Κάθε μια από τις βάσεις συμβολίζει κάτι άλλο:


Η πρώτη συμβολίζει την 9 Μαΐου του 1945 την Μέρα της νίκης κατά της Ναζιστικής Γερμανίας,
η Δεύτερη οι Αντάρτες της Λευκορωσίας,
η Τρίτη η μνήμη στους Πεσόντες στρατιώτες κι η
τελευταία ο Κόκκινος Στρατός στην περίοδο του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου.


Στις 3 Ιουλίου του 61 (3 Ιουλίου, είναι η μέρα απελευθέρωσης της Λευκορωσίας), πρόσθεσαν κι μια τεράστια φλόγα, που καίει όλο το 24ώρο κάθε μέρα. Ο θρύλος λέει, ότι όταν σβήσει η φλόγα, θα σβηστεί κι η Λευκορωσία από το χάρτη. Ένα επείσης ενδιαφέρον fact είναι ότι στις σημερινές μέρες, σε εκείνο το σημείο πάντα θα βγάλει φωτογραφία οι νεόνυμφοι, σαν φόρος τιμής στους άτυχους στρατιώτες.


Επιστροφή προς το κέντρο, αλλά αυτή τη φορά μέσω του πάρκου Gorky. Το πάρκο χτίστηκε το 1800 υπό το όνομα Πάρκο του Κυβερνήτη, αλλά την περίοδο άλλαξε όνομα σε центральный детский парк им. Максима Горького (Maksima Horkaha Centraĺny dziciačy park) δηλαδή το Κεντρικό πάρκο για Παιδιά του Μαξιμ Γορκυ (διάσημος Λευκορώσος ποιητής). Στις τεράστιες εκτάσεις του πάρκου, μπορείς να βρεις, εκτός από δέντρα κι αγάλματα, ένα μύλο ύψους 54 μέτρων, ένα πλανητάριο κι επίσης εάν ολοκαίνουργιο στάδιο του χόκεϊ, δωρεά του συντρόφου Σάσα, μιας κι είναι μεγάλος φαν του χόκεϊ.


Προτελευταίος μας σταθμός, η Πλατεία Ανεξαρτησίας, плошча Незалежнасці (Plac Niezaležnaści) πρώην πλατεία Λένιν, αλλά με μια μικρή στάση στο σταθμό του μετρό Oktyabrskaya (Октябрьская) εκεί που έλαβε χώρα, η βομβιστική επίθεση στις 11 Απριλίου του 11, σκοτώνοντας 14 ανθρώπους κι τραυματίζοντας πάνω από 200. Τότε κι σήμερα, στον τοίχο του σταθμού υπάρχουν λουλούδια, φωτογραφίες, κεριά κι το χειρότερο, μητέρες, παιδιά κι άλλα πρόσωπα να κλαίνε για τα άτομα που χάσαν στην επίθεση αυτή.