flying Doc
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 22/04/2007
- Μηνύματα
- 1.771
- Likes
- 181
- Περιοχή
- Θεσσαλονίκη
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EBBR
Μετά τη Χριστουγεννιάτικη ανάπαυλα και ορισμένες σημαντικότατες επαγγελματικές αλλαγές, ηρθε η ώρα για ξεκούραση. Χαλάρώνοντας λοιπόν, άνοιξα το σεντούκι των αναμνήσεων και είπα να μοιραστώ ένα σύντομο πέρασμά μου από τη Γασκόνη, το καλοκαίρι του 2013.
Το παρόν trip report, αφιερώνεται σε όλους τους bon viveurs του παρόντος forum, στους λάτρεις του καλού γαλλικού κρασιού και της φίνας γαλλικής κουζίνας.
Εκει που κάθεσαι ωραία και καλά κι απολαμβάνεις τον καταγάλανο ουρανό της Χαλκιδικής, έχοντας αφήσει πίσω σου δουλεια, συναδέλφους κι ασθενείς, τη μεσημεριανή ραστώνη διακόπτει το βουητό του κινητού που ειδοποιεί για εισερχόμενο e-mail....
Διαβάζοντάς το, αντιλαμβάνεσαι ότι ο ήχος της παραλίας σιγά σιγά σβήνει κι έναχαμόγελο αρχίζει να σχηματίζεται στο πρόσωπο " Σε 10 μέρες, σημαντική επαγγελματική συνάντηση στην Auch (σ.τ.Μ)". Φωνές στους διαδόχους ".....Κωστάκηηηηη, όχι στα βαθειά,παιδί μου", ρουφηξιά φραπέ κι ανακοίνωση του ευτυχούς γεγονότως στη συμβία... "Ελένη, σε 10 μέρες πάμε Γαλλία".
Το google παίρνει φωτιά, το ίδιο και οι μηχανές αναζήτησης πτήσεων και το βράδυ, παρέα με ουζάκι και φρεσκοψαρεμένους μεζέδες, βγαίνει η απόφαση του Μικτου Ορκωτού Ταξιδιοδικείου
Aegean & Lufthansa για Toulouse μεσω Μονάχου κι από εκει αυτοκίνητο για Vic-Fezensac, ένα τσιγάρο δρόμος από την Auch, για τον παραδοσιακό ξενώνα Aux Carrecs που θα μας φιλοξενούσε.
11.8.2013 SKG-MUC, A3502 , A320-232 SX-DVX, Seat: 1A & 1C
11.8.2013 MUC-TLS, LH 2220,CRJ 900, D-ACKL, Seat 1A & 1C
Το ταξίδι ξεκίνησε στο lounge της Aegean στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, που ήταν γεμάτο με ταξιδιώτες προς Αθήνα κυρίως. Ανέμεσά τους κι ο αξιαγάπητος και φιλικότατος ηθοποιός κ. Κώστας Βουτσάς, που δεν εφείδετω χιούμορ και πειράγματος σε όλους ανεξαρτήτως.
Επιβίβαση λοιπόν στο γλαροπούλι και μόλις έσβησαν οι φωτεινές ενδειξεις για τις ζώνες ξεκίνησε το service. Μιας και το ταξίδι σχεδιάστηκε κι εκτελέστηκε εν μέσω θέρους και ουζοεζέδων, είπα να μείνω στο κλίμα και να προτιμήσω το φιλέτο τσιπούρας, με χταποδάκι και γαρίδες συνοδεία ενός καταπληκτικού Ασσύρτικου, ενώ η σύζυξ ετίμησε το φιλέτο κοτόπουλου παρέα με το ίδιο κρασί. Το γεύμα ολοκληρώθηκε με ένα χορταστικό αλλά στη γευση απλά συμπαθητικο chease cake οπότε ήρθε το brandy να μας συντροφεύσει στην ονειροπώληση έξω από το παράθυρο. Το μεγαλοπρεπές Matterhorn δε χαμπάριαζε από καλοκαιρια και δέσποζε χιονισμένο στον καταγάλανο ουρανό, ώσπου το καταπράσινο βαυαρικό τοπίο έδωσε τη θέση του στην καυτή άσφαλτο του 26L του αεροδρομίου του Μονάχου.
115 λεπτά πτήσης είχανπεράσει χωρίς να το καταλάβουμε. Το πολύ μικρό connection δε μας επέτρεψε να επισκεφτούμε το lounge της Lufthansa και πολύ γρήγορα βρεθήκαμε στην μικρή μεν, αλλά ευρύχωρη καμπίνα του CRJ. Planespotting εν μέσω τροχοδρόμησης, απογείωση από τον 26L και σε λίγο το δευτερο γευμα της ημέρας. Φιλέτο χελιού με σουσάμι και λαχανικά (εν είδει sushi) και κρύο μοσχάρι με μανιτάρια και φύτρες μπαμπού. Η panacotta με ρόδι και κουτάλι από ...σοκολάτα ήταν το γευστικό αποκορύφωμα. Τα βλέφαρα μισόκλεισαν για ν' ανοίξουν με την ανακοίνωση ότι ετοιμαζόμαστε για προσγείωση. Το ηλιοβασίλεμα δεν πρόλαβε να βάψει τον Garonne με κόκκινες ανταύγειες και γρηγορα πατήσαμε στον 26L του μαιευτηρίου των Airbus. Παραλαβή βαλίτσας και αυτοκινήτου και βουρ για το χωριουδάκι μας. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά και εν μέσω χαλαρής κυκλοφορίς και δροσερής νύχτας φτάσαμε στον προορισμό μας. Ο οικοδεσπότης μας, μας καλωσόρισε με ένα ποτήρι Amagnac και η μηδενική φωτορύπανση, μιας και ο ξενώνας βρίσκεται στη μέση του πουθενά, χωρίς κανένα φως, εκτός από τις καυτρες των τσιγάρων μας, μας χάρισε το πιο όμορφο θέαμα: εκκατομύρια άστρων με το γαλαξία να στέκει μεγαλοπρεπής από πάνω μας. Η κουραση του ταξιδιού και το δυνατό Armagnac έκανε τον ύπνο απόλαυση, σ' ένα μικρό κι άνετο δωμάτιο. Η απουσία τηλεόρασης και wi-fi προιδέαζαν για 2 μέρες ξεκουρασης και πνευματικής ηρεμίας.
Η επόμενη ημέρα μας βρήκε στην "αίθουσα" του πρωϊνου, όπου μας περίμεναν ολόφρεσκες λιχουδιές, άρτι μαγειρεμένες από τον οικοδεσπότη μας τον Francis, ο οποίός έφαγε κι ήπιε μαζί μας. Μια μικρή παρένθεση, φόρος τιμής στον καταπληκτικό αυτό άνθρωπο. Το Aux Carrecs,που θα πει βάτραχος στα Occitan, ήταν ένα παλιό οινοποιείο πριν το παραλάβουν ο Francis, η Oriane και η μικρή τους Mathilde και το μεταμορφώσουν σε έναν καταπληκτικό ξενώνα, μόλις τριών δωματίων, παρέχοντας όλες τις ανέσεις και κυρίως ζεστή και προσωπική φιλοξενία, φανταστικό φαγητό (μιας κι ο Francis ήταν για δεκαετίες εστιάτορας στο Παρίσι, οπότε ανακάλυψε το νόημα της ζωής, παράτησε την Πόλη του Φωτός και βρήκε μια γωνιά στον Γαλλικό νότο για να πραγματοποιήσει το όνειρό του) και απόλυτη ησυχία.
Το πατητήρι σταφυλιών μετατράπηκε στην πισίνα του ξενωνα, με μια μικρή γωνιά που οικιοποιήθηκα όλες τις ημέρες για χαλάρωση, διάβασμα και παρατήρηση πτηνών από το κοντινό ορνιθοτροφειό της Τουλούζης.
Με γεμάτο στομάχι, άφησα την Ελενη να απολαμβάνει τον ζεστό ήλιο και τις χάρες του αγροκτήματος και οδήγησα στη γειτονική Auch για την επαγγελματική συνάντηση για την οποία είχα έρθει. Μετά από ατέλειωτες ώρες, ξέσφιξα τη γραβάτα και γύρισα στην όαση του Aux Carrecs για να πάρω τη συμβία για το επαγγελματικό δείπνο που έμελλε να εξελιχθεί σε γευσιγνωστικό μαραθώνιο. Fois gras, πάπιες και κατσικίσιο τυρί ξεπλένωνταν με το καταπληκτικό κόκκινο κρασί της περιοχής, υπό τη γενική ονομασία Côtes de Gascogne (μη ρωτάτε ονόματα ετικέττας, δε θυμάμαι τίποτα). Ενας συνάδελφος προθυμοποιήθηκε να μας οδηγήσει πίσω καθώς σε περίπτωση αλκοοτέστ θα γνώριζα τον εκλεκτό υπόκοσμο της Γασκόνης.
Η επόμενη ημέρα ήταν ελεύθερη εργασίας, οπότε μας εδώθη η ευκαιρία για λίγο τουρισμό. Πρώτη στάση το κέντρο της Auch, με το Δημαρχείο και το κέντρο τουρισμού της περιοχής. Ο περίπατος στα μεσαιωνικά σοκκάκια μας οδήγησε αρχικά στον Tour d'Armagnac, μια φυλακή του 14ου αιώνα, έμπροσθεν του οποίου στέκει αγέρωχο ( "πως μας θωρείς ακίνητος, που τρέχει ο λογισμός σου ?") , το πιο λαμπρό τέκνο της Γασκώνης, ο Ντ' Αρτανιάν, ο τέταρτος Σωματοφύλακας της γνωστλης παρέας των τριών. Φανταστικό πρόσωπο, βασισμενο όμως στον Charles Ogier de Batz de Castelmore, Comte d'Artagnan που υπηρέτησε πραγματι ως Λοχαγός των Σωματοφυλάκων του Λουδοβίκου του 14ου.
Η βόλτα ολοκληρώθηκε με την επιβεβλημένη επίσκεψη στον Καθεδρικό Ναό της πόλης, χαρακτηρισμένο Εθνικό Μνημείο της Γαλλίας απο το 1906, του οποίου το ξυλόγλυπτο χοροστάσιο, ανοίκει στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Χαρακτηρίζεται δε, από 112 παραστάσεις από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη με περίπου 1500 διαφορετικές φιγούρες. Το μνημειώδες αυτό έργο, χρειάστηκε περίπου 40 χρόνια σκληρής εργασίας, αλλά πράγματι αποζημειώνει τον θεατή.
Aφού αγοράστηκαν διάφορα τοπικά προϊόντα, ( κύρίως σε υγρή μορφή
) , επιστρέψαμε στο Aux Carrecs, όπου ο Francis μας είχε ετοιμάσει το αποχαιρετηστήριο δείπνο και είχε καλέσει και μερικούς φίλους του για παρέα. Η μαλθακή υπερώα και οι σιελογόνοι αδένες μας εργάστηκαν σκληρά εκείνο το βράδυ, κάτω από τον έναστρο ουρανό, με μοναδικό φωτισμό αρωματικούς πυρσούς και το Armagnac έρραιε άφθονο. Εκείνη την ώρα, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου...
Το άλλο πρωϊ, αφού απολαύσαμε τα τελευταία ψήγματα φιλοξενίας του Francis και της Oriane, αποχαιρετήσαμε τη Γασκονία με μια υπόσχεση να επιστρέψουμε γρήγορα....
Au Revoir.....
Το παρόν trip report, αφιερώνεται σε όλους τους bon viveurs του παρόντος forum, στους λάτρεις του καλού γαλλικού κρασιού και της φίνας γαλλικής κουζίνας.
Εκει που κάθεσαι ωραία και καλά κι απολαμβάνεις τον καταγάλανο ουρανό της Χαλκιδικής, έχοντας αφήσει πίσω σου δουλεια, συναδέλφους κι ασθενείς, τη μεσημεριανή ραστώνη διακόπτει το βουητό του κινητού που ειδοποιεί για εισερχόμενο e-mail....
Διαβάζοντάς το, αντιλαμβάνεσαι ότι ο ήχος της παραλίας σιγά σιγά σβήνει κι έναχαμόγελο αρχίζει να σχηματίζεται στο πρόσωπο " Σε 10 μέρες, σημαντική επαγγελματική συνάντηση στην Auch (σ.τ.Μ)". Φωνές στους διαδόχους ".....Κωστάκηηηηη, όχι στα βαθειά,παιδί μου", ρουφηξιά φραπέ κι ανακοίνωση του ευτυχούς γεγονότως στη συμβία... "Ελένη, σε 10 μέρες πάμε Γαλλία".
Το google παίρνει φωτιά, το ίδιο και οι μηχανές αναζήτησης πτήσεων και το βράδυ, παρέα με ουζάκι και φρεσκοψαρεμένους μεζέδες, βγαίνει η απόφαση του Μικτου Ορκωτού Ταξιδιοδικείου
Aegean & Lufthansa για Toulouse μεσω Μονάχου κι από εκει αυτοκίνητο για Vic-Fezensac, ένα τσιγάρο δρόμος από την Auch, για τον παραδοσιακό ξενώνα Aux Carrecs που θα μας φιλοξενούσε.
11.8.2013 SKG-MUC, A3502 , A320-232 SX-DVX, Seat: 1A & 1C
11.8.2013 MUC-TLS, LH 2220,CRJ 900, D-ACKL, Seat 1A & 1C
Το ταξίδι ξεκίνησε στο lounge της Aegean στο αεροδρόμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ, που ήταν γεμάτο με ταξιδιώτες προς Αθήνα κυρίως. Ανέμεσά τους κι ο αξιαγάπητος και φιλικότατος ηθοποιός κ. Κώστας Βουτσάς, που δεν εφείδετω χιούμορ και πειράγματος σε όλους ανεξαρτήτως.
Επιβίβαση λοιπόν στο γλαροπούλι και μόλις έσβησαν οι φωτεινές ενδειξεις για τις ζώνες ξεκίνησε το service. Μιας και το ταξίδι σχεδιάστηκε κι εκτελέστηκε εν μέσω θέρους και ουζοεζέδων, είπα να μείνω στο κλίμα και να προτιμήσω το φιλέτο τσιπούρας, με χταποδάκι και γαρίδες συνοδεία ενός καταπληκτικού Ασσύρτικου, ενώ η σύζυξ ετίμησε το φιλέτο κοτόπουλου παρέα με το ίδιο κρασί. Το γεύμα ολοκληρώθηκε με ένα χορταστικό αλλά στη γευση απλά συμπαθητικο chease cake οπότε ήρθε το brandy να μας συντροφεύσει στην ονειροπώληση έξω από το παράθυρο. Το μεγαλοπρεπές Matterhorn δε χαμπάριαζε από καλοκαιρια και δέσποζε χιονισμένο στον καταγάλανο ουρανό, ώσπου το καταπράσινο βαυαρικό τοπίο έδωσε τη θέση του στην καυτή άσφαλτο του 26L του αεροδρομίου του Μονάχου.
115 λεπτά πτήσης είχανπεράσει χωρίς να το καταλάβουμε. Το πολύ μικρό connection δε μας επέτρεψε να επισκεφτούμε το lounge της Lufthansa και πολύ γρήγορα βρεθήκαμε στην μικρή μεν, αλλά ευρύχωρη καμπίνα του CRJ. Planespotting εν μέσω τροχοδρόμησης, απογείωση από τον 26L και σε λίγο το δευτερο γευμα της ημέρας. Φιλέτο χελιού με σουσάμι και λαχανικά (εν είδει sushi) και κρύο μοσχάρι με μανιτάρια και φύτρες μπαμπού. Η panacotta με ρόδι και κουτάλι από ...σοκολάτα ήταν το γευστικό αποκορύφωμα. Τα βλέφαρα μισόκλεισαν για ν' ανοίξουν με την ανακοίνωση ότι ετοιμαζόμαστε για προσγείωση. Το ηλιοβασίλεμα δεν πρόλαβε να βάψει τον Garonne με κόκκινες ανταύγειες και γρηγορα πατήσαμε στον 26L του μαιευτηρίου των Airbus. Παραλαβή βαλίτσας και αυτοκινήτου και βουρ για το χωριουδάκι μας. Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά και εν μέσω χαλαρής κυκλοφορίς και δροσερής νύχτας φτάσαμε στον προορισμό μας. Ο οικοδεσπότης μας, μας καλωσόρισε με ένα ποτήρι Amagnac και η μηδενική φωτορύπανση, μιας και ο ξενώνας βρίσκεται στη μέση του πουθενά, χωρίς κανένα φως, εκτός από τις καυτρες των τσιγάρων μας, μας χάρισε το πιο όμορφο θέαμα: εκκατομύρια άστρων με το γαλαξία να στέκει μεγαλοπρεπής από πάνω μας. Η κουραση του ταξιδιού και το δυνατό Armagnac έκανε τον ύπνο απόλαυση, σ' ένα μικρό κι άνετο δωμάτιο. Η απουσία τηλεόρασης και wi-fi προιδέαζαν για 2 μέρες ξεκουρασης και πνευματικής ηρεμίας.
Η επόμενη ημέρα μας βρήκε στην "αίθουσα" του πρωϊνου, όπου μας περίμεναν ολόφρεσκες λιχουδιές, άρτι μαγειρεμένες από τον οικοδεσπότη μας τον Francis, ο οποίός έφαγε κι ήπιε μαζί μας. Μια μικρή παρένθεση, φόρος τιμής στον καταπληκτικό αυτό άνθρωπο. Το Aux Carrecs,που θα πει βάτραχος στα Occitan, ήταν ένα παλιό οινοποιείο πριν το παραλάβουν ο Francis, η Oriane και η μικρή τους Mathilde και το μεταμορφώσουν σε έναν καταπληκτικό ξενώνα, μόλις τριών δωματίων, παρέχοντας όλες τις ανέσεις και κυρίως ζεστή και προσωπική φιλοξενία, φανταστικό φαγητό (μιας κι ο Francis ήταν για δεκαετίες εστιάτορας στο Παρίσι, οπότε ανακάλυψε το νόημα της ζωής, παράτησε την Πόλη του Φωτός και βρήκε μια γωνιά στον Γαλλικό νότο για να πραγματοποιήσει το όνειρό του) και απόλυτη ησυχία.
Το πατητήρι σταφυλιών μετατράπηκε στην πισίνα του ξενωνα, με μια μικρή γωνιά που οικιοποιήθηκα όλες τις ημέρες για χαλάρωση, διάβασμα και παρατήρηση πτηνών από το κοντινό ορνιθοτροφειό της Τουλούζης.
Με γεμάτο στομάχι, άφησα την Ελενη να απολαμβάνει τον ζεστό ήλιο και τις χάρες του αγροκτήματος και οδήγησα στη γειτονική Auch για την επαγγελματική συνάντηση για την οποία είχα έρθει. Μετά από ατέλειωτες ώρες, ξέσφιξα τη γραβάτα και γύρισα στην όαση του Aux Carrecs για να πάρω τη συμβία για το επαγγελματικό δείπνο που έμελλε να εξελιχθεί σε γευσιγνωστικό μαραθώνιο. Fois gras, πάπιες και κατσικίσιο τυρί ξεπλένωνταν με το καταπληκτικό κόκκινο κρασί της περιοχής, υπό τη γενική ονομασία Côtes de Gascogne (μη ρωτάτε ονόματα ετικέττας, δε θυμάμαι τίποτα). Ενας συνάδελφος προθυμοποιήθηκε να μας οδηγήσει πίσω καθώς σε περίπτωση αλκοοτέστ θα γνώριζα τον εκλεκτό υπόκοσμο της Γασκόνης.
Η επόμενη ημέρα ήταν ελεύθερη εργασίας, οπότε μας εδώθη η ευκαιρία για λίγο τουρισμό. Πρώτη στάση το κέντρο της Auch, με το Δημαρχείο και το κέντρο τουρισμού της περιοχής. Ο περίπατος στα μεσαιωνικά σοκκάκια μας οδήγησε αρχικά στον Tour d'Armagnac, μια φυλακή του 14ου αιώνα, έμπροσθεν του οποίου στέκει αγέρωχο ( "πως μας θωρείς ακίνητος, που τρέχει ο λογισμός σου ?") , το πιο λαμπρό τέκνο της Γασκώνης, ο Ντ' Αρτανιάν, ο τέταρτος Σωματοφύλακας της γνωστλης παρέας των τριών. Φανταστικό πρόσωπο, βασισμενο όμως στον Charles Ogier de Batz de Castelmore, Comte d'Artagnan που υπηρέτησε πραγματι ως Λοχαγός των Σωματοφυλάκων του Λουδοβίκου του 14ου.
Η βόλτα ολοκληρώθηκε με την επιβεβλημένη επίσκεψη στον Καθεδρικό Ναό της πόλης, χαρακτηρισμένο Εθνικό Μνημείο της Γαλλίας απο το 1906, του οποίου το ξυλόγλυπτο χοροστάσιο, ανοίκει στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Χαρακτηρίζεται δε, από 112 παραστάσεις από την Παλαιά και Καινή Διαθήκη με περίπου 1500 διαφορετικές φιγούρες. Το μνημειώδες αυτό έργο, χρειάστηκε περίπου 40 χρόνια σκληρής εργασίας, αλλά πράγματι αποζημειώνει τον θεατή.
Aφού αγοράστηκαν διάφορα τοπικά προϊόντα, ( κύρίως σε υγρή μορφή
) , επιστρέψαμε στο Aux Carrecs, όπου ο Francis μας είχε ετοιμάσει το αποχαιρετηστήριο δείπνο και είχε καλέσει και μερικούς φίλους του για παρέα. Η μαλθακή υπερώα και οι σιελογόνοι αδένες μας εργάστηκαν σκληρά εκείνο το βράδυ, κάτω από τον έναστρο ουρανό, με μοναδικό φωτισμό αρωματικούς πυρσούς και το Armagnac έρραιε άφθονο. Εκείνη την ώρα, μου ήρθαν στο μυαλό οι στίχοι του Νίκου Γκάτσου...Το άλλο πρωϊ, αφού απολαύσαμε τα τελευταία ψήγματα φιλοξενίας του Francis και της Oriane, αποχαιρετήσαμε τη Γασκονία με μια υπόσχεση να επιστρέψουμε γρήγορα....
Au Revoir.....
