AIR FRANCE-KLM: σιγουρα ειστε μια εταιρεια;!;

seven4seven

Concorde-Class-Member
Εγγραφή
27/04/2004
Μηνύματα
5.269
Likes
745
Περιοχή
Airside
Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
KLM
Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
VHHH
Eναλλακτικοι τιτλοι: "Για mahjong στο Hong Kong" και "seven4seven on a 7four7"

Ήταν ενα ήσυχο βράδυ Παρασκευής, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη. Εγώ στο γραφέιο να ασκώ το αγαπημένο άθλημα της επεξεργασίας εικόνας, και η σύζυγος στο σαλόνι να γρατζουνάει το λάπτοπ. Τον πόλεμο μου με τους μεσαίους τόνους, τον θόρυβο απο τα ψηλά ISO και την συμπίεση jpeg διακόπτει η φωνή της: "ΕΛΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΔΕΙΣ! ΕΛΑ ΤΩΡΑ!" Πήγα. Στην οθόνη του λάπτοπ στο γαλάζιο φόντο της σελίδας της KLM, το δρομολόγιο Αθήνα-Παρίσι-Χόνγκ Κόνγκ-Άμστερνταμ-Αθήνα, και η τριψήφια τιμή απο κάτω λείαν δελεαστική.
"Το πήγαινε είναι με 380 Air France και το γύρνα με 744 KLM. Τί λές;"

.οΟ 744... 747, γενικότερα. To πρώτο αεροπλάνο που έμαθα να αναγνωρίζω απο πολύ πολύ μικρός. "MAMAAAAA NA TO TZAMΠΟ!" ούρλιαζα στις βόλτες μας στο Ελληνικό. Έκτοτε, η σχέση μου με το συγκεκριμένο αεροπλάνο εξελίχθηκε σε σχέση ζωής. Βιβλία, ντοκυμαντέρ, άπειρες φωτογραφίες, λίστες παραγωγής, φωτογραφικό κυνήγι serial numbers, επίσκεψη (λόγω δουλειάς) σε καμπίνες και πιλοτήρια απο πολλες εταιρείες και σε διάφορα μοντέλα, ΑΛΛΑ... ακόμα δέν εχω πεταξει μαζι του. Και σιγα σιγα χανεται, για χαρη πλαστικουρας οπως τα 777, τα 787 και τα 380. Οχι. Πρεπει.

.οΟ Χόνγκ Κόνγκ... Chek Lap Kok, πολλά heavies, νο.1 αεροδρομιο σε cargo στον κοσμο, ουρανοξυστες, noodles, υγρασια, και τα απομειναρια του Kai Tak... Άλλο άχτι απο ’δω.

Το πονηρό μειδίαμα στο προσωπο μου έλεγε πολλα. Η συζυγος το διεκρινε. "To κλεινουμε;"

Kαι μ’αυτη τη σκέψη πέσαμε για ύπνο. Ο οποίος κυριεύτηκε απο winglet με το Logo της KLM να ταλαντευεται στις αναταραξεις.

Δεν ηθελε πολυ. Την αλλη μερα το πρωι, την πήρα τηλεφωνο απο τη δουλεια. " Το μεσημερι ερχομαι να τα κλεισουμε". Kαι κάπως έτσι, δυο εβδομαδες πριν την αναχωρηση, το ποντικι πατησε το Book Now. Η πρωτη μου πτηση με 747 (και 380 αλλα αυτο ειναι ψιλα γραμματα) ηταν booked!
Εκεινη τη στιγμη, ελαβα μηνυμα απο τον αγαπητο φιλο και moderator LEKPO1A, με τον οποιο κανονιζαμε εδω και μερες εκεινο το ΣΚ να παμε στα Μετεωρα, συνοδεια ενος ακομα αγαπητου μελους αυτου του forum, του mxnk. "Kλεισατε ξενοδοχειο για τα Μετεωρα;"
"Πρεπει να μιλησουμε", η απαντηση. Και ενημερωσαμε και τους δυο οτι τα Μετεωρα εγιναν Χονγκ Κονγκ. Ο LEKPO1A αρχισε να βριζει, γιατι λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων δεν θα μπορουσε να ακολουθησει. Ο δε mxnk ειπε πολυ απλα "Mεσα. Tο κλεινω." Τελικα ειναι πιο απλο να πας στην Νοτιοανατολικη Ασια απ οτι στην Κεντρικη Ελλαδα.
Aργοτερα, ο LEKPO1A με πηρε τηλεφωνο. "Εχω να σου πω ενα ευχαριστο και ενα δυσαρεστο. Το ευχαριστο ειναι πως μπορω τελικα να ερθω. Το δυσαρεστο ειναι οτι οι πτησεις που κλεισατε εχουν εκτοξευτει σε τετραψηφια νουμερα". Και εκλεισε με ΒΑ. Ελπιζω να μας τα πει κι αυτος.

Σκελος #1: ATH-CDG AF1533 Air France A321 F-GTAD, STD 15:10

Βροχερο και συννεφιασμενο μας υποδεχθηκε το Ελ.Βενιζελος. Drop off των αποσκευων μεχρι τον τελικο προορισμο, καφες, σνακ, και γρηγορα για τον ελεγχο. Οι ουρες κυλαγαν γρηγορα, και συντομα βρεθηκαμε στην εξοδο Β12, οπου και συνειδητοποιησαμε οτι μας εχει ερθει email απο την Air France για μισαωρη καθυστερηση στην αναχωρηση μας, με νεα ωρα την 15:40 λογω καθυστερημενης αφιξης του αεροσκαφους. Μικρο το κακο. Το layover μας στο CDG ηταν 4 ωρες.
Κατα τις 15:20 ξεκινησε η επιβιβαση, στην οποια εγινε το κλασσικο τουρλουμπουκι που γινεται παντα οταν φωναζουν πρωτα τις πισω σειρες (στις οποιες ημασταν κι εμεις) αλλα τελικα δεν το ακολουθει κανεις με αποτελεσμα ολοκληρο το 321 να ειναι στοιβαγμενο μεσα στην φυσουνα. Επισης για καποιο αγνωστο λογο, υπηρχαν δυο υπαλληλοι που εξυπηρετουσαν τους "sky priority" επιβατες που ηταν λιγοστοι, και μονο μια υπαλληλος για ολους τους υπολοιπους. Το πραγμα χειροτερεψε οταν ενας επιβατης ειχε περιεργο διαβατηριο, οποτε και η μια υπαλληλος αναγκαστικα ασχοληθηκε με αυτο (και την αστυνομια που ηρθε). Μεχρι να ερθει η σειρα μας, εγω χαζευα το σχεδον 17 ετων F-GTAD που μας περιμενε καρτερικα.
Ποτε δεν επαψα να πιστευω οτι το 321 ειναι απο τα πιο αχαρα,μακροστενα και δυσαναλογα αεροπλανα που υπαρχουν. Το δε ανυπαρκτο Livery της Air France το τονιζε ακομα περισσοτερο αυτο.
Στις 16:00 βρεθηκαμε στις θεσεις μας, 25Α,B και C. To εσωτερικο του αεροπλανου δεν εδειχνε σιγουρα για 17 ετων, αλλα το seat pitch ηταν επιπεδου καινουργιων καθισματων Aegean: για κακωση μηνισκου και DVT. "Boarding completed" απο τα μεγαφωνα, και οπισθελκυση (push-back, ντε!) στις 16:15. Σχεδον δεκαλεπτη τροχοδρομηση για τον μακρινο 03L, και rolling takeoff με βορειοδυτικη πορεια, και περνωντας μεσα απο διαδοχικα στρωματα νεφωσεων μεχρι να συναντησουμε τον ηλιο που εδυε. Ομορφο θεαμα!
Την ατελειωτη συζητηση περι Χονγκ Κονγκ, 380, 747 κλπ διεκοψε το συμπαθες μελος πληρωματος για να μας σερβιρει το φαγητο. Φαγητο... τρελλο overstatement! Eνα ειδος ψαριου με ρυζι που δε μυριζε ουτε ψαρι ουτε ρυζι, ενα κατι-τις τυλιγμενο σε πιτα που θα μπορουσε να χρησιμοποιηθει για αγχολυτικο μπαλακι, και γλυκο (το μονο καλο). Οπως σε σχεδον καθε πτηση μου, διαλεξα να πιω κρασι. Η Air France σερβιρει ενα πολυ καλο κοκκινο merlot, απο το οποιο ζητησα και πηρα και δευτερο μπουκαλακι.
Στο μεταξυ, ειμαστε σε cruise, εξω εχει νυχτωσει, το πληρωμα εχει μαζεψει τα "σκουπιδια", τα φωτα εχουν ψιλοχαμηλωσει, κανα'δυο εχουν αναψει reading light, και σχετικες αναταραξουλες μας θυμιζουν οτι ειμαστε σε αεροπλανο. Και ευτυχως που ειχαμε κι αυτες, γιατι απο το γραφειο μπροστα, ουτε φωνη ουτε ακροαση. Ουτε ποσο ψηλα πεταμε, ποτε θα φτασουμε, ουτε ενα συγγνωμη για την καθυστερηση πανω απο μια ωρα, ουτε τιποτα. Που ειναι ο Πετρος Ραλλης που εβγαινε και επιανε ψιλοκουβεντουλα με τους επιβατες του, και μετα επεστρεφε στο πιλοτηριο για να "τακτοποιησει τις αναταραξεις" ...
Το οτι προσεγγιζουμε το Παρισι, το καταλαβαμε απο την ανακοινωση του πληρωματος για τραπεζακια, καθισματα, χαμηλωμα φωτων κλπ. Η θεα του νυχτερινου Παρισιου απο κατω μας ηταν υπεροχη, και αποτελεσε καλη ευκαιρια να τεσταρω τα ψηλα ISO της D7100 μου. Ομαλη προσγειωση στον 08R του CDG, ολιγολεπτη αναμονη μεχρι να διασταυρωσουμε τον 08L, και συντομη τροχοδρομηση για το Terminal 2F οπου και σταθμευσαμε. Η ωρα 20:10 τοπικη. Αποβιβαση ησυχα, μερικοι συνοδοι εδαφους της AF να περιμενουν επιβατες για να τους "τρεξουν" στην επομενη connecting πτηση τους, κι εμεις να ακολουθουμε πινακιδες για το Terminal 2E οπου και θα συναντουσαμε το Α380 που θα εκανε την AF188 σε περιπου 3 ωρες. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΠΟΟΣΟ; ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ; ΜΟΥΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑ (συγνωμη, δεν κρατηθηκα).

Σκελος #2: CDG-HKG AF188 Air France A380 F-HPJA, STD 23:20

Το CDG ποτε δεν το κατανοησα. Μαλλον ουτε κι αυτος που το εχει σχεδιασει. Ειναι ενας ατελειωτος λαβυρινθος απο κυλιομενες, επιδαπεδιους, στροφες, ξανα σκαλες, ξανα επιδαπεδιους, και ξανα στροφες. Δεν εξηγειται αλλιως τον οτι μας πηρε 20 λεπτα να παμε απο το 2F στο 2E που -θεωρητικα- ειναι κοντα. Αποζημιωνουν ομως οι τεραστιες τζαμαριες, που προσφερουν πολλες ευκαιρειες φωτογραφησης των ντοπιων και των επισκεπτομενων heavies. Ποικιλια εξαιρετικη!
Φτανοντας στη θυρα L28, σταθηκαμε για λιγο να χαζεψουμε το θηριο που ειναι αραγμενο απ’εξω και στο οποιο θα περναγαμε ενα 12ωρο απο τη ζωη μας. Το F-HPJA ειναι το πρωτο Α380 που παραδοθηκε στην Air France, το 2009 με γιορτες και τυμπανοκρουσιες. Πεντε μολις ετων, ηταν ενα βρεφος σε σχεση με αλλους "συναδελφους" του. Ενα χοντρο, παραφουσκωμενο βρεφος με μεγαλο μετωπο. Θυμηθειτε τι ειπα παραπανω για το Livery της Air France. Το ξαναλεω. Η οθονη στο Gate L28 ελεγε επιβιβαση στις 22:30, ελεγε τι υπηρεσιες προσεφερε το IFE στην πτηση, τι γευματα θα σερβιριζονταν, και στο τελος, το ονομα της κυβερνητη μας: Veronique Toromanoff. Τα φαλλοκρατικα σχολια "ωχ, γυναικα οδηγος" κλπ κλπ αντιμετωπιστηκαν με ειρωνεια απο την συζυγο. Μετα απο ενα διωρο χαλαρωμα στις πολυθρονες της νοτιας ακρης του 2Ε, ξαναπηγαμε προς την L28, η ωρα 22:40. Η επιβιβαση κανονικα επρεπε να εχει ξεκινησει εδω και δεκα λεπτα, ο κοσμος ειχε μαζευτει, αλλα στην εξοδο ηταν μονο ενας υπαλληλος, ο οποιος συνοδευε μια ηλικιωμενη κυρια σε καροτσακι. Μετα πο δεκα περιπου λεπτα, κατεφτασαν περι τα 5-6 ατομα, ανοιξαν τους υπολογιστες στην εξοδο, και αρχισαν να επικοινωνουν με την πιστα, προφανως για το ΟΚ της επιβιβασης, το οποιο ομως δεν ερχοταν. Στις 23:00 ανεβηκαν 2-3 πορτοκαλι γιλεκα απο την φυσουνα, μιλησαν με τους υπαλληλους στο gate, και εκει ηρθε η πρωτη κρυαδα: η οθονη απο πανω μας εγραψε " Technical Check. Boarding 23:30, Departure 23:50".
Σαν εμπειρο ποντικι της πιστας, και επειδη αυτα τα "technical check" τα εχω ζησει στο πετσι μου, πηγα προς τη μερια που αρχικα ειδαμε το αεροπλανο να δω τι γινεται. Το θεαμα καθολου ενθαρρυντικο. Η μπροστινη cargo door μισανοιχτη, γυρω στους 5 μηχανικους να την πασπατευουν, και ΟΛΑ τα container της πτησης, βαλιτσες και cargo, εξω απο το αεροπλανο, μαζι με δυο bowser, σε αναμονη. Οχι μονο δεν εχει γινει φορτωση, αλλα ουτε και ανεφοδιασμος.
Γυρισα πισω και τους ειπα τα μαντατα. Ο mxnk εφυγε σφαιρα για τσιγαρο στο καπνιστηριο, και μετα τον ακολουθησα κι εγω, μαζι με αλλους συνεπιβατες μας. Γυρνωντας, η οθονη τωρα ελεγε "Boarding 23:40, Departure 23:50". Να δω δεκαλεπτη επιβιβαση σε 380 και ας πεθανω! Μεσανυχτα. Η ωρα περναγε βασανιστικα, και την βαρεμαρα ειχε αρχισει να συνοδευει η κουραση και η νυστα, μιας και κανονικα ηδη θα επρεπε να πεταμε, να εχουμε φαει και να φοραμε τη μασκα υπνου. Η οθονη τωρα ελεγε "Delay".
Η θεα του αεροπλανου η ιδια. Μηχανικοι να ανοιγοκλεινουν τη πορτα, και ολοι οι αλλοι στην αναμονη. Στο μεταξυ, ολος ο widebody στολος της Air France αναχωρουσε με γοργους ρυθμους για αλλες ηπειρους, με τον βαρυ ηχο των 777 και των 340 να ψιλοτρανταζει τις τζαμαριες του 2Ε. Τα 380 η δεν ακουγονταν, η δεν πεταγαν. Το Juliet Alpha ηταν η αποδειξη του δευτερου.
Συμφωνα με το Flightradar24, ο LEKPO1A ειχε ηδη απογειωθει με το 380 του και ηδη παρεκαμπτε την Ουκρανια. Τυχερε!
Καθιστοι στο πατωμα, αναμεσα σε κινεζους που γκρινιαζαν, και ευρωπαιους που μιλαγαν στο κινητο γκρινιαζοντας, εχουμε πεσει ο ενας απανω στον αλλον σαν ντομινο, ετοιμοι για υπνο. Η ανυπομοπνησια για το σκελος αυτο μαζι με την περιεργεια να δοκιμασουμε το 380 ειχαν αντικατασταθει απο αγανακτηση, κουραση και απανωτα "αντε να τελειωνουμε, να φυγουμε". Kαι σαν να μας ακουσε καποιος που καταλαβαινει ελληνικα ψιθυριστα μπινελικια, η οθονη ξαφνικα εδειξε "BOARDING" το οποιο συνοδευτηκε απο τη σχετικη ανακοινωση. Η ωρα ηταν 00:30. Εκει καπως ανεβηκε το ηθικο, και βιαστικα περασαμε το gate, περπατωντας προς το θηριο απο την δεξια φυσουνα. Οσο το πλησιαζεις, τοσο επιβλητικοτερο γινεται γεμιζοντας το οπτικο σου πεδιο. Δινει την εντυπωση οτι επιβιβαζεσαι σε καραβι. (και αργοτερα, και οτι πετας με τετοιο). Αφου βγηκαν οι σχετικες selfies με την ατρακτο και τους κινητηρες, περασαμε το κατωφλι της 2L, οπου μας καλησπερισε ενας ιπταμενος φροντιστης της εταιρειας. Οι θεσεις 49J,K και L μας υποδεχτηκαν με τα σχετικα amenities: Κουβερτα, μασκα, μαξιλαρακι, ακουστικα, μενου και ενημερωτικο φυλλαδιο για το IFE. Μονη απογοητευση -προς το παρον- το παραθυρο. Ενα τεραστιο εσωτερικο πλαστικο, σου δινει την εντυπωση οτι εχεις παραθυρο απο Gulfstream, αλλα το εξωτερικο κρυσταλλινο ειναι στο στανταρ μεγεθος. Η δε αποσταση μεταξυ τους, γυρω στα 30 εκατοστα, κανοντας σε να νομιζεις οτι κοιτας απο φινιστρινι υποβρυχιου, και καθιστωντας οποιαδηποτε σοβαρη προσπαθεια για φωτογραφιες απαγορευτικη. Οπως και να εχει ομως, το ταξιδι ξεκινουσε!

Τι εκανε, λεει, το ταξιδι; Ξεκινουσε; ΧΑΧΑ! Κοροϊδο!

Κατα τις 01:20 (δυο ωρες καθυστερηση απο την προγραμματισμενη ωρα), συνειδητοποιουμε οτι η καμπινα εχει γεμισει και εχει τακτοποιηθει, αλλα δεν γινεται τιποτα που να θυμιζει αναχωρηση. Το πληρωμα καμπινας τρεχει πανω-κατω στους διαδρομους, απο το πισω Galley ακουγεται ενας εκνευριστικος θορυβος σαν τροχος οδοντιατρου, επαναλανβανομενος καθε περιπου ενα λεπτο. Εξω, τα container φορτωνονται με γοργους ρυθμους. Mπαινοντας για πρωτη φορα στο ΙFE, εψαξα και βρηκα τις εξωτερικες καμερες. Η καμερα της μυτης εδειχνε το towtruck, η καμερα της ουρας ολο το αεροπλανο και τον πανικο που γινεται γυρω του, και η καμερα της κοιλιας - αναμενομενο - τιποτα. Η ωρα ηταν 01:30 οταν η κυβερνητις Toromanoff βγηκε στα μεγαφωνα για ανακοινωση στα Γαλλικα, στην οποια περιεχοταν πολλες φορες η λεξη "καγμπυγόν" (=καυσιμα). H ανακοινωση συνεχιστηκε σε Αγγλικα επιπεδου πρωτης προκαταρκτικης (ναι, σοβαρα μιλαω) και μας εξηγησε οτι η φορτωση εχει τελειωσει, αλλα θα καθυστερησουμε κι αλλο γιατι (κρατηθειτε) δεν υπαρχει διαθεσιμος καυσιματζης να μας ανεφοδιασει. Δεν υπαρχει. Σε ολοκλητο Ντε Γκωλ. Απελπισια. Η νεα αναμενομενη καθυστερηση θα ηταν περιπου μια ωρα. Περισσοτερη απελπισια.
Η tail camera εδειχνε μονο τα δυο bowser κατω απο τα δυο φτερα μας, και τιποτε αλλο. Στις 01:50, νεα ανακοινωση απο την Veronique, οτι ξεκιναει ο ανεφοδιασμος μας, και να ειμαστε καθιστοι, να εχουμε λυμενες ζωνες κλπ κλπ κλπ. Ποσο να θελει για να γεμισεις ενα 380 με καμμια 100στη τονους; Προφανως, με δυο ανεφοδιαστικα, θελει γυρω στα 25 λεπτα, γιατι στις 02:15 και τα δυο οχηματα απομακρυνθηκαν, οι τρεις φυσουνες τραβηχτηκαν, και το towtruck που εβλεπα στην nose camera επιασε δουλεια.
Την ωρα που εκκινουσαν οι κινητηρες, συνειδητοποιω οτι κατι με ενοχλει, αλλα ακομα δεν το εχω βρει. Ξεκιναει η τροχοδρομηση. Το 380 ανηφοριζει τον παραλληλο τροχοδρομο του 08L αργα και νωχελικα. Η καμπινα ειχε σκοτεινιασει, και χαιδευοταν απαλα απο τους ομορφους κοκκινωπους τονους του mood lighting. Και εκει βρηκα τι με ενοχλουσε. Η μακροστενη κρυμμενη λαμπα του mood lighting πανω απο την σειρα 49 εξεπεμπε ενα πολυ δυνατο πρασινο φως. Σαν να σου ριχνει ακτινα το διαστημοπολοιο πριν σε απαγαγει το πληρωμα του. Και καπως ετσι, περασαμε το κατωφλι του 08L και το χοντρο βρεφος αρχισε να επιταχυνει. Η θεα απο την tail camera υπεροχη, και ας ηταν νυχτα. Και αν δεν ειχα και το πρασινο Doom lighting πανω στο κεφαλι μου, θα μπορουσα να δω καλυτερα την οθονη μου. Και, ευτυχως που υπαρχει και αυτη η καμερα και ειδα οτι αφηνουμε τον διαδρομο απο κατω μας, αλλιως καμμια μα καμμια αισθηση απογειωσης η επιταχυνσης. Καμμια, λεμε. Σαν να σε
σηκωνουν με γερανοφορο. Σαν το σπιτι του παππου στο "Up!" που σηκωνοταν με μπαλονακια. Ο,τι πιο ξενερωτο εχω ζησει (και ας μην αποτελω aντιπροσωπευτικο δειγμα επιβατη. Κανενας enthusiast δεν αποτελει. Αν εβαζα τη μανα μου σε αυτη την απογειωση θα το καταχαιροταν!). Eπισης, οπως λενε και οι φημες, ειναι και εξαιρετικα αθορυβο. Μονο ενα απαλο αλλα βαρυ φυσημα ακουγεται, μαζι με το σπαστικο θορυβο απο το πισω galley. Σε σχεση,παντως,με 777-300ER που εχω πεταξει στο παρελθον, δεν θα ελεγα οτι εχει μεγαλη διαφορα.
Το 380 σκαρφαλωνει, ο εκνευριστικος ηχος απο το πισω galley συνεχιζεται, το δυνατο πρασινο φως επιμενει, το παραθυρο ειναι για φαπες, και το IFE (νεα ανακαλυψη) παρα την καλη του ποικιλια, εχει εξαιρετικα αργη αποκριση, τοσο απο το χειριστηριο οσο και απο την οθονη αφης. Εισαι μεσα σε ενα δισκο, πατας να επιλεξεις το track 3, δεν κανει τιποτα, ξαναπατας, ξανα δεν κανει τιποτα, ξαναπατας, και τοτε αποκρινεται και παει στο track 9. Αυτα ειναι.
Εκει αδραξα την ευκαιρια να δοκιμασω το κουμπακι που καλεις οτο πληρωμα. Εμφανιστηκε μια ευγενικη αλλα καταφανως κουρασμενη κοπελα. Της ειπα αν υπαρχει λογος που εχω αυτην την πρασινη κοσμικη ακτινα πανω στο κεφαλι μου, τη στιγμη που ολη η υπολοιπη καμπινα απολαμβανει ροζουλι τονους δειλινου. Η απαντηση της αποστομωτικη "Mαλλον εχει χαλασει. Θα το αναφερουμε στην επιστροφη μας στο ...Παρισι". "Σβηνει"; Τη ρωταω. Μου απαντησε πως θα το κοιταξει. Επισης εκει μου ζητησε να κατεβασω το στορι του παραθυρου γιατι η πτηση μας ειναι νυχτερινη. Πρακτικη που γενικα θεωρω απαραδεκτη, γιατι οταν κλεινω παραθυρο, θελω παραθυρο. Και γιατι να το κλείσω, καλη μου; Να μη μπει μεσα το φως της μαυρης νυχτας; Η μηπως
για να κοιμηθηω ανετα μιας και με προιδεαζει πολυ το τοσο χαλαρωτικο φως της καμπινας; Ημουν πολυ κομματια για να το συζητησω μαζι της, και απλα κατεβασα το τεραστιο πλαστικο στορι.
Περι τα 45 λεπτα μετα την αναχωρηση, τα φωτα της καμπινας δυναμωσαν, και σερβιριστηκε το πρωτο γευμα. Επελεξα το κοτοπουλο, το οποιο συνοδευοταν απο σαλατα με ζυμαρικα, γλυκο, ενα μανταρινι, ψωμακι, βουτυρακι και ενα τριγωνακι καμαμπερ.
Δεν θυμαμαι αν μου αρεσε η οχι. Το εξαφανισα, χτυπησα και αλλα δυο μπουκαλια merlot, εβγαλα και τακτοποιησα παπουτσια, εφτιαξα (μετα απο 15 λεπτα προσπαθειων) ενα αγαπημενο Playlist στο IFE, εριξα το καθισμα, σηκωσα το υποποδιο, τυλιχτηκα με την κουβερτα και φορεσα μασκα. Και εκει ηρθε το τελειωτικο χτυπημα του 380. Το τοιχωμα διπλα στο καθισμα, "ανοιγει" προς τα εξω, με αποτελεσμα η αποσταση απο το προσκεφαλο του καθισματος μεχρι αυτο να ειναι γυρω στους 30 ποντους. Δεν μπορεις να ακουμπησεις μαξιλαρι και κεφαλι. Πεφτεις στον πισω, και αυτο αν δεν βρεις πανω στο ποδι του που στο μεταξυ το εχει απλωσει. Χαλια. Χαλια, λεω. Και εκει αρχισε ο πολεμος μου με τον Μορφεα και την Airbus. Και δοκιμασα το Kama-Sutra του υπνου. Τεντωμενος, διπλωμενος, πλαγιαστος, ισιος, με το τραπεζακι αγκαλια, με το ενα ποδι λυγισμενο, χωρις υποποδιο, με υποποδιο, τα παντα ολα. Δεκα λεπτα σε καθε σταση. Τελικα αποκοιμηθηκα εχοντας πεσει πανω στο κλειστο παραθυρο. Ποιοτητα. Η συζυγος διπλα, καθ οτι σε μεσαια θεση, ειχε ωμο στα δεξια της να ακουμπησει και την εβγαλε μια χαρα. Εγω ειχα μονο τον τοιχο της οσφυοκαμψιας να ακουμπησω.
Και καπως ετσι περασαν αρκετες ωρες. Σε καποιο ξυπνημα, δοκιμασα να ανοιξω το παραθυρο, αλλα οπως ηταν συνηθισμενα τα ματια μου απο το σκοταδι, τυφλωθηκα και το εκλεισα. Η tail camera εδειχνε ενα ατελειωτο στρωμα απο συννεφα απο κατω μας, και ο κινουμενος χαρτης ελεγε οτι ειμαστε πανω απο το Urumqui της Kινας με πορεια νοτιοανατολικη, και αλλες 5 ωρες και κατι για το Χονγκ Κονγκ. Η συζυγος με τον mxnk ελειπαν. Σαν γνησιοι Airbusακηδες που ειναι και οι δυο, πηγαν να περιηγηθουν σε αυτο το απαυγασμα της τεχνολογιας με το οποιο σκιζαμε τον Κινεζικο ουρανο. Γυρισαν μετα απο λιγο και μου ειπαν πως ειναι ο πανω οροφος και οτι εχει και εναν καναπε για να αραζεις. Lounge κατασταση. Η αχρηστη πληροφορια του μηνα, επισης.
Διψασε κανεις; Γυρω στα 500 ατομα, υπολογιζω. Το πληρωμα πουθενα. Κανενα περασμα με υγρα καυσιμα για τους επιβατες, 7 ολοκληρες ωρες απο την αναχωρηση. Τα κουμπακια "crew call" ειχαν παρει φωτια. Νερο ο ενας, καφε ο αλλος, χυμο ο παραλλος, τα οποια ερχονταν χωρις δισταγμο απο το πληρωμα. Και καπου εχει, σαν να παρακινηθηκαν, και εβγαλαν στους διαδρομους bar service. Πηρα νερο (αυτο στον κεσε, αυτο το απαραδεκτο πραγμα) και αλλο ενα merlot για να βγαλω το πενταωρο που μας εμενε. Ξανακοιμηθηκα.
Με ξυπνησε η συζυγος. "Βγαζουν φαι". Kαι μας σερβιραν το αγχολυτικο μπαλακι απο την AF1533 μαζι με γλυκακι. Και χυμο. Ζητησα ενα τεταρτο merlot. Μου το εφερε. Αυτο το απολαυσα, μιας και θελαμε, πλεον λιγοτερο απο μια ωρα για το Χονγκ Κονγκ, και ξαναμπηκα σε Mood ταξιδιου, βγαινοντας απο το mood ταλαιπωριας. Καπου εκει μοιραστηκαν και οι καρτες εισοδου στη χωρα, τις οποιες και συμπληρωσαμε, χωνωντας τις μετα στα διαβατηρια. "O LEKPO1A θα εχει φτασει τωρα..." μου λεει ο mxnk. "O LEKPO1A θα εχει σκιστει στο spotting" απαντησα. Τυχερε!
Ο καιρος στον προορισμο μας ηταν συννεφιασμενος, με 18 βαθμους θερμοκρασια, και 98% υγρασια. Να περπατας και να αφηνεις contrail. Το F-HPJA ειχε ηδη εκτεινει τα τεραστια flaps του, και επαιρνε την τελευταια στροφη για τον 07L του Chek Lap Kok. Η ωρα ηταν 20:20 τοπικη οταν η κυρια Toromanoff αφησε το Juliet Alpha να αλλαξει το elevation του 07L με ενα αγριο τρανταγμα και με τα παντα μεσα στην καμπινα να τριζουν. Ακολουθησε εντονο φρεναρισμα και αναστροφη ωσης, για να ακινητοποιηθουμε σχεδον τελειως μεσα στον 07L, και μετα να τροχοδρομησουμε πανω του γυρω στο ενα λεπτο με ταχυτητα χελωνας, μεχρι το επομενο διαθεσιμο rapid exit. Runway occupancy για σεμιναριο! Υπαρχει και βιντεο της συγκεκριμενης προσγειωσης, αλλα δεν ειναι για ανεβασμα λογω explicit content. Επανελαβα τα σχολια περι γυναικας οδηγου, που αυτη τη φορα δεν αντιμετωπιστηκαν απο καμμια ειρωνεια.
Αποβιβαση, τραινακι (!) για το Immigration, γρηγορος ελεγχος διαβατηριων, παραλαβη αποσκευων και συναντηση με τον τεταρτο της παρεας. Τον τυχερο που ηρθε με ΒΑ. Κουβεντουλα, προσανατολισμος στο τεραστιο Chek Lap Kok, και ταξι για το ξενοδοχειο μας. Επιτελους, ΦΤΑΣΑΜΕ!

Μεινετε μαζι μας, για να απαντησουμε στα ερωτηματα:

-Γινεται να συγκρινουμε το Cinquecento με τη Ferrari;
-Γινεται να συγκρινουμε την υπογα με τον ουρανοξυστη;
-Γινεται να συγκρινουμε το 380 με το 747;
-Γινεται να συγκρινουμε την Air Chance με την KLM;
 
Re: AIRFRANCE-KLM: σιγουρα ειστε μια εταιρεια;!;

Για ποιο λόγο όταν η πτήση είναι νυχτερινή πρέπει τα στόρια να είναι κλειστά ;;;

Τέλεια η περιγραφή !!!!!!!

Φωτογραφίες ;;;
 
Re: AIRFRANCE-KLM: σιγουρα ειστε μια εταιρεια;!;

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ :
Η μηχανη παντα ετοιμοπολεμη. Το seat pitch του 321 χαλια.
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/16045261285/

Νυχτερινη προσεγγιση στο Παρισι
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/16043325121/

To 380 μας περιμενει.
http://www.airpics.net/photo/F-HPJA-Air ... ce/35568/L

...και τωρα το περιμενουμε εμεις. Αμπαροπορτα ανοιχτη κλπ...
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/16019490426/

49 J, K, L
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/15425616353/

Γνωριμια με το IFE και τις καμερες
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/16045262845/

Μονο το ενα bowser εχει μεινει, Υπερωριες ο καυσιματζης,,,
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/15857991210/

Εν πτησει. Μονο συννεφα.
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/16045254525/
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/15425614413/

Φαγητο (θαυμαστε επισης το υπεροχο πρασινο hue του Doom lighting)
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/15425609143/

Φτασαμε!
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/15857986680/

Λιγο πριν τρακαρουμε με τον πλανητη (ξαναθαυμαστε το υπεροχο πρασινο hue του Doom lighting)
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/16043402161/
 
Re: AIRFRANCE-KLM: σιγουρα ειστε μια εταιρεια;!;

Πρώτη φορά το ακούω. Οι υπόλοιποι τα είχαν κλειστά ή μόνο εσύ που έκανες παράπονο για το φως :) ;

Πάντως σε πτήση της singapore και εμένα αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν η απογείωση, τόσο πολύ δεν την κατάλαβα που είχα κοιμηθεί ήδη! Επίσης μεγάλη διαφορά στο service,δεν σταματήσανε να περνάνε και να προσφέρουν, σίγουρα είχα πάρει 1 κιλό στην πτήση.
 
Re: AIRFRANCE-KLM: σιγουρα ειστε μια εταιρεια;!;

Το Α380 είναι ένα πολύ εξελιγμένο τεχνολογικά αεροπλάνο. Κάπου διάβασα ότι διαθέτει ένα υπερσύγχρονο ανεξάρτητο υπολογιστικό σύστημα, το οποίο μέσω ενός εξελιγμενου αλγορίθμου και συνυπολογίζοντας εκατοντάδες ανεξάρτητες αλλά και εξαρτημένες μεταβλητές, δίνει στην καμπίνα το χρώμα που κάνει τον κάθε ένα επιβάτη να αισθάνεται σαν στο σπίτι του. Τώρα, βέβαια, στη δική σου περίπτωση, ίσως κατέληξε στο συμπέρασμα ότι ένας άνθρωπος με nickname "seven4seven" που πετάει για πρώτη φορά με Α380, πιθανότατα θα έχει γίνει πράσινος απ' το κακό του (κάπως έτσι :rant: αλλά σε πιο έντονο χρώμα).

H ανακοινωση συνεχιστηκε σε Αγγλικα επιπεδου πρωτης προκαταρκτικης (ναι, σοβαρα μιλαω)
Έχω την εντύπωση ότι στην Air France τους μαθαίνει αγγλικά ο Κλουζώ...
 
Ήθελα πραγματικά να το αγαπήσω, George, αλλα δε με άφησε.
 
...και συνεχιζουμε.

To Χονγκ Κονγκ ειναι υπεροχο. Με τοσους ουρανοξυστες που η Νεα Υορκη ειναι γατακι μπροστα του, μετα τη δυση του ηλιου νομιζεις οτι ζεις το Blade Runner. Πολη ζωντανη, πολυχρωμη, εντονη, με μυρωδιες απο το απανταχου ετοιμαζομενο street food να σου τρυπανε τη μυτη, με τον πολυχρωμο κοσμο του να πηγαινει ακαταπαυστα πανω-κατω, με τις ΑΣΥΛΛΗΠΤΕΣ συγκοινωνιες του, με τις απιστευτες τιμες του, ε ναι, υποσχεθηκα στον εαυτο μου οτι θα τα ξαναπουμε. ASAP.

Παντα ερχεται η αποφραδα ωρα της επιστροφης. Παντα. Με εξαιρεση αυτην εδω τη συγκεκριμενη επιστροφη. Για τον πολυ απλο λογο οτι την πτηση αυτη την περιμενα 30-κατι χρονια.

Οσοι συντονιστηκατε τωρα στο καναλι, σας παραπεμπω στις πρωτες παραγραφους του πρωτου σκελους.

Σκελος #3: HKG-AMS KL888 KLM B747-400M PH-BFF, STD 13:35

Μετα απο προσεκτικη μελετη του 744 Combi στο seatguru σε συνδυασμο με φωτο στο διαδικτυο και βιντεο στο youtube, κατεληξα οτι οι καλυτερες θεσεις οικονομικης ειναι οι 22A,B,C. Μια σειρα πισω απο την 21 που εχει απολυτο κενο μπροστα της και την παγωμαρα της πορτας μαζι με τον ογκο της τσουληθρας. Αριστερα, για να δουμε ηλιοβασιλεμμα. Διπλα στη σκαλα, ωστε να μην εχουμε κοντινες τετραδες. Κοντα στο Galley για self service. Οσο κοντα πρεπει σε τουαλετα. Σερβιρεσαι πρωτος, σου μαζευουν τα σκουπιδια πρωτος, και επισης, ο καθημενος στην Α εχει δυο ολοκληρα παραθυρα δικα του, ακομα κι αν κανει recline ο μπροστινος. Γι αυτο λοιπον και η KLM τις θεωρει "preferred seats" και χρεωνει 30 ευρω παραπανω για να τις κανεις δικες σου κατα το web check in. Ρωτησε κανεις αν τα εδωσα;

Το παμπαλαιο toyota crown με τον μολις 2 μηνων στο επαγγελμα οδηγο ταξι (ο οποιος ειχε βαλει gps για να παει στο ...αεροδρομιο, και ο οποιος γκαζωνε και ξαναεκοβε συνεχεια στο μεγαλυτερο μερος της διαδρομης, ακομα και στον αυτοκινητοδρομο - πρεπει να εκαψε πολυ περισσοτερα απο την ταριφα που μας πηρε εκεινη τη μερα) εφτανε στη νοτια "ραμπα" των αναχωρησεων στου Chek Lap Kok. Μετα απο ενα τελευταιο τσιγαρο στον υγρο και συννεφιασμενο αερα του Χονγκ Κονγκ και αφου αποχαιρετησαμε τον LEKPO1A που περιμενε την ΒΑ του, περασαμε το check in και πολυ γρηγορα και τον ελεγχο χειραποσκευων. Εκει τους εκανε μια σχετικη εντυπωση (και δικαιολογημενα) το φακελακι με blu-tack που ειχα μαζι μου για να κολλαω το τηλεφωνο στο παραθυρο και να τραβαω βιντεο. Ξερω, μοιαζει με C4 ή semtex, αλλα δε λεει πουθενα οτι απαγορευεται στη χειραποσκευη, αγαπητη μου κινεζα σεκιουριτου, το λεει; Οχι, δεν το λεει, και το πηρα μαζι μου, αφου της εξηγησα την χρηση του. Πιστευω οτι μετα σιγουρα θα γελαγε.

Η πτηση μας εμφανιζοταν ως on time, κατι το οποιο μου εδινε μολις 30 λεπτα (μεχρι την επιβιβαση) για να κανω το απαραιτητο spotting απο τις τεραστιες και πεντακαθαρες τζαμαριες του terminal. Το gate μας ηταν το 17, στα δεξια του κυριως ογκου του κτιριου. Περπατωντας προς τα δυτικα και φωτογραφιζοντας ο,τι εξωτικο θηριο ηταν αραγμενο στις φυσουνες και ο,τι τροχοδρομουσε απ’εξω, διεκρινα στο βαθος το γαλαζιο τζαμπο αναμεσα σε αλλους βαρυτερους και ελαφρυτερους συναδελφους του. Με καλουσε. Ε, και παρατησα το spotting για να παω στο gate και να το χαζεψω, προσπαθωντας - ακομα - να συνειδητοιποιησω οτι η στιγμη ηρθε, και οτι θα το δω σε gate που ειναι να περασω για επιβιβαση. "Ναι, ειναι 747 αυτο που βλεπεις απ’εξω, ειναι η πτηση σου, εχεις κλεισμενες θεσεις σ’αυτο, και σε δεκα λεπτα εχεις επιβιβαση σ’άυτο" ελεγε η φωνη μεσα μου. "Μπααα... καποιο λαθος θα εχει γινει, και τελικα θα μπω σε κανενα 320." η αλλη φωνη. (και η Ζαν Ντ’Αρκ ακουγε φωνες, και ξερετε ολοι τι την εκαναν. Εγω ειμαι ηδη καμμενος, οποτε καμμια ανυσηχια).
Oχι ομως. Η γαλαζια κυρια ειναι εκει απ εξω και με περιμενει. Επιβλητικη, πανεμορφη, αγερωχη. Το αεροπλανο
που αλλαξε τον πλανητη. Ετσι απλα, και οποιος το αμφισβητει καλυτερα να ασχοληθει με ποδοσφαιρο.

(disclaimer: θα γινω ακομα πιο γραφικος, αλλα ζητω την κατανοηση σας. Οσοι δεν, μπορειτε να πατησετε το back και να διαβασετε για το Miles & Bonus και την Skygreece).

Γυρω στο εικοσαλεπτο πριν την επιβιβαση, περασε απο μπροστα μας και κατεβηκε το γαλαζοντυμμενο πληρωμα μας, ενω εξω το PH-BFF καταπινε με γοργους ρυθμους containers τοσο στην κοιλια του οσο και στο cargo compartment της ατρακτου. Νουμερο 770 στην σειρα παραγωγης, παραδομενο στην KLM τον Φεβρουαριο του 1990, μιλαμε για ενα σκαρι που εχει βαλει αμετρητα μιλια και κυκλους στην πλατη του, και συνεχιζει ακουραστο. Σχεδον βετερανος, το City of Freetown κυκλοφορουσε παλαιοτερα στα χρωματα της KLM Asia, αλλα προφανως προσφατα εχει ξαναπαρει τα κλασσικα χρωματα της 95χρονης εταιρειας.

Η ωρα της επιβιβασης (13:00) ειχε περασει κατα δεκα περιπου λεπτα. Πρωτη σκεψη "οχι παλι"... Οι οποιες αμφιβολιες διαλυθηκαν, γιατι στις 13:12 εγινε η σχετικη ανακοινωση, πρωτα στα κινεζικα (οπου εμαθα οτι ο αριθμος πτησης μας ειναι "Kέ -’Ελ - Μπά - Μπά - Μπά") και μετα στα αγγλικα. Καλεσαν πρωτα τους Business για το upper deck και τη μυτη, μετα τις σειρες 44 ως 30, και μετα εμας. Και πηηηηηγαιναν ολοι με μια ανεση, μια χαλαροτητα... "TEΛΕΙΩΝΕΤΕ ΜΩΡΕ, ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΠΩ ΣΤΟ ΤΖΑΜΠΟ" φωναξαν ολες οι εσωτερικες φωνες μαζι.
Δεν αργησε να ερθει η στιγμη. Περασα την 2L με το δεξι, καλησπερισα τον ευγενεστατο Purser, και μαζι με την
συζυγο και τον mxnk (οι οποιοι με υπεμεναν στωικα ολη αυτη την ωρα) τακτοποιησαμε γρηγορα τα μη απαραιτητα στο ευρυχωρο overhead. Καθησα στην Α, με τους αλλους δυο συνταξιδιωτες μου στην B και την C αντιστοιχα. Το εσωτερικο δεν εδινε σε καμμια περιπτωση την εντυπωση οτι εισαι σε 24 ετων αεροπλανο. Σιγουρα προσφατα ανακαινισμενο, τα παντα ηταν καθαρα και καινουργια, με το γαλαζιο χρωμα να κυριαρχει στην διακοσμηση, χωρις ομως να το παρακανει και να σε κουραζει στο ματι.

Ειχα δικιο που το εψαχνα. Οι θεσεις αυτες ειναι σχεδον πριβε. Δεξια σου εχεις τη σκαλα (και οχι αραδα απο τετραδες με μωρα που κλαινε), μπροστα μονο μια σειρα απο τρεις ησυχους κινεζους (ναι, george, ησυχους. Μαλλον επιασα λαχειο, η πρεπει να φτασουν μια κρισιμη μαζα για να εκραγουν - κατι σαν το ουρανιο). Καθαρισα ο,τι απεμεινε απο τα ηδη καθαρα ΔΥΟ παραθυρα. Τεντωθηκα. Το seat pitch ειναι αρκετα ανετο για economy. Και η συζυγος και ο mxnk συμφωνησαν οτι ειναι καλυτερο απο το 380 της Air Chance. Για να μη λετε οτι ειμαι προκατηλειμμενος. Αλλα ... ποιος ασχολειται με το seat pitch οταν εχεις απο το παραθυρο τη θεα που
περιμενες; Tακτοποιησα τα σχετικα amenities στο καθισμα και στη θηκη, ανοιξα την οθονη του IFE και αρχισα να περιεργαζομαι το περιεχομενο. Επισης αριστη ποικιλια, απο ταινιες, μουσικη, ντοκυμαντερ, παιχνιδια, εκπαιδευτικα προγραμματα (ειχε ξενογλωσσα μαθηματα μεταξυ αλλων) κλπ κλπ. Και, βεβαια, η αποκριση του ηταν αμεση και γρηγορη. Βρισκοσουν ανα πασα στιγμη σε οποιο μερος του μενου ηθελες, χωρις να χρειαστει να κανεις τσιγαρο περιμενοντας να δουλεψει οπως στην "αλλη". Ολο το συμπαν συνεργαζοταν για μια αξεχαστη πτηση.

Ακριβως στις 13:35 ακουσαμε το "doors to ’ARMED’ and cross-check" και οι δυο γκρι φυσουνες αρχισαν να απομακρυνονται. Πλεον, ανηκουμε στο 747 μας. Διπλα μας απο την 18 εκανε pushback ενα 772 της Singapore, το οποιο καθυστερησε το δικο μας pushback για τρια ολοκληρα λεπτα, οποτε και το τεραστιο terminal του Chek Lap Kok αρχισε να κινειται προς τα εμπρος. Ενα 380 της Singapore ηρθε και πηρε την θεση του εταιρικου 772, κοιταζοντας με με την χοντρη του μουτσουνα. Οχι καλο μου, την ειχες την ευκαιρια σου. Μονο αν σε πετυχω σε καλη τιμη θα σε ξαναπροτιμησω, αλλα να σε κυνηγησω, με τιποτα.

Ενας-ενας οι CF-6-80C2 αρχισαν να ξυπνουν, χαριζοντας ενα απαλο τρεμουλο στην καμπινα, μεχρι να ξεκινησει η τροφοδοσια με καυσιμο και να αλλαξουν τον ηχο τους σε εναν βαρυ συριγμο. Ναι. Ξεκιναμε! Ελεγχος επιφανειων ελεγχου, φλαπς κατω, και λυσιμο φρενων για να τροχοδρομησουμε περι τα ...20 λεπτα μεχρι το κατωφλι του 07R που σε σχεση με το gate μας ειναι στην ακριβως αλλη ακρη του αεροδρομιου. Το κινητο (σε flight mode, εννοειται) ειναι κυριολεκτικα κολλημενο στο παραθυρο και καταγραφει τα παντα, και η Nikon μου χτυπαει ακομα μερικα exotic beauties διπλα στα οποια τροχοδρομουμε. Παραλληλη τροχοδρομηση με ενα 321 της Air China στον τροχοδρομο J, το οποιο αργοτερα σταματησε γιατι ειχε ενα 380 της Thai μπροστα του, το οποιο περιμενε ενα 320 της Juneyao Airlines, του οποιου προπορευοταν ενα 738 της Jinair το οποιο εδινε προτεραιοτητα σε ενα 330 της Dragonair το οποιο περιμενε να περασει ενα 321 China Eastern με σπεσιαλ διακοσμο, που με τη σειρα του εδωσε τοπο σε ενα 773 της American, που περιμενε εμας, που ειχαμε μπροστα μας ενα 343 της Cathay και... τελος παντων, αυτο ειναι το Chek Lap Kok. Σποττερικος παραδεισος απο τους λιγους. Ενα-ενα τα προαναφερθεντα αρχισαν να αναχωρουν κι εμεις να προχωραμε ολο και πιο μπροστα.

Και εφτασε η σειρα μας, και ειμαστε στο σημειο κρατησης J1, για να παρουμε γραμμη στον 07R αμεσως μετα απο ενα 744F της Korean που προσγειωθηκε. Και εκει, στις 14:00, μετα απο μια πολυ συντομη σταση, επιτελους, επι-fucking-τελους, ηρθε η στιγμη. Οι τετραδυμοι General Electric ανεβασαν λιγες στροφες και εμειναν για λιγο εκει, για να πανε αμεσως μετα στο φουλ, χαριζοντας μας μια υπεροχη ακουστικη εμπειρια. Εναν βαρυ, μπασο, υποβλητικο ηχο, χαρακτηριστικο ολων των μεγαλων hi-bypass, που εκανε το ματι να βουρκωσει. (μη γελατε,ρε. Αν δεν τα γραψουμε οπως εγιναν, να τα βρασω τα trip reports). Νοιωθεις, τελοσπαντων, οτι σε σπρωχνουν σχεδον 240.000 λιβρες. Mετα απο ενα φαινομενικα ατελειωτο takeoff roll, τα φτερα λυγισαν προς τα επανω, και το 747 μας αφησε πισω του το τεχνητο νησι με το τεραστιο terminal, για να χαθει λιγο μετα στην χαμηλη βαση νεφων. Ναι. Πεταω με 747._

Βιντεο της απογειωσης, εδω: https://www.youtube.com/watch?v=_FU20pr91rU
Φωτο της απογειωσης απο τον αγαπητο LEKPO1A (που δεν εχασε ουτε δευτερολεπτο και ανεβηκε στο Observation deck, και καλα εκανε) εδω:
https://www.flickr.com/photos/91822268@N03/15927634817/

Περνωντας τα 5000 ποδια και με τα slats ακομα κατω, εγινε η πρωτη ανακοινωση απο το πληρωμα. Ποτε θα σερβιριστουν τα γευματα, ποτε τα ποτα, ποτε θα εχει self service, ποτε θα περασει το καροτσακι με τα ψωνια, ποτε θα φτασουμε στο Αμστερνταμ (σε δωδεκαμιση ωρες), ποτε θα νυχτωσει, ποτε θα κανει ξαστερια, συμβουλεψαν (χωρις να επιβαλλουν) αν θελουμε να κοιμηθουμε να κλεισουμε το παραθυρο (προτιμω να μου κοπει το χερι απο τη μασχαλη), και υπενθυμισαν οτι αν χρειαστουμε ο,τιδηποτε να μη διστασουμε να καλεσουμε ενα μελος του πληρωματος. Και,πλεον,εχουμε φτασει στο πρωτο "σκαλι" του step climb, τα 30.000 ποδια, οταν βγηκε το πρωτο φαγητο. Mιας και ημασταν μονο με ενα πολυ ελαφρυ πρωινο, το αρκετο - και συμπαθητικο - γευμα εξαφανιστηκε μεχρι να πεις "τζαμπο". Αρκετα νοστιμο, παντα με τα στανταρντς αεροπορικου φαγητου. Φυσικα, δεν γλιτωσα τον κεσε με το νερο, αλλα ζητησα και πηρα - τι αλλο; - κοκκινο κρασι. Δυο μικρα μπουκαλακια, που ηρθαν απο το ευγενεστατο μελος του πληρωματος no questions asked. Και εκει, αναμεσα σε χαζι της τεραστιας βασης νεφων που ηταν ακομη απο κατω μας με foreground το αριστερο φτερο και τους δυο κινητηρες να χορευουν στους ρυθμους των ελαφρων αναταραξεων, εγινε η ανακοινωση οτι ξεκιναγε η πωληση ειδων duty free. Δεν κοιταξα καν τον καταλογο. Ρωτησα μονο την κοπελα αν εχουν μοντελο απο το 744. Φυσικα και ειχαν, το οποιο και αγορασα ανενδοιαστα. "Is it a gift?" με ρωταει, η αφελης. "No, it's for me" απαντησα ολο φυσικοτητα, και εκει προσεξε την μπλουζα που φορουσα (Boeing t-shirt με το νουμερο 747 σε τεραστια γραμματα μπροστα) και με ρωτησε γελωντας "you are a big fan of this plane, aren't you?" "Does it show?" ανταπαντησα. Και εκει ηρθε η στιγμη που καταλαβαινεις οτι πετας με ΑΕΡΟΠΟΡΙΚΗ εταιρεια. "Great, If you like, I'll ask the captain if we can tour you around and perhaps visit the flight deck after the landing". Ειχα ηδη απαντησει "I'd be delighted" αλλα ακομα δεν ειχα συνηδειτοποιησει το μεγαλειο της ολης καταστασης... Και γυρισα το κεφαλι να συνεχισω το χαζι. Μετα απο περιπου δεκα λεπτα, η συζυγος με σκουντησε: "Σε ζητανε...". Και γυρναω για να δω εναν χαμογελαστο κυβερνητη που ειχε ερθει για να με βρει και να τα πουμε. Ετσι απλα. Το "απιστευτο" ειναι understatement. Και μιλησαμε για περιπου ενα τεταρτο, με ρωτησε για το χομπι μας, για τη δουλεια μου, μου ειπε για το 747,
ποσο το αγαπανε απο καθε αποψη, ποσο καιρο το πεταει (8 χρονια), μου ελυσε αποριες, μου ειπε ποσο στεναχωρηθηκε που απεσυραν μια αεροπλαναρα σαν το MD-11, το αναλυσαμε, με ρωτησε αν εχω δει τζαμπο της KLM στη Αθηνα, του ειπα και τις τρεις φορες μαζι με νηολογια, με κοιταξε απορημενος, και στο τελος μας καλεσε για επισκεψη στο πιλοτηριο μολις φτασουμε στο Αμστερνταμ. Δοκιμασα να του ζητησω να παμε ΤΩΡΑ, αλλα μου ειπε "I really want to, but I cannot". Κανενα προβλημα, Καπετανιο, σε καταλαβαινουμε. Πανω απ ολα η
ασφαλεια. Βγαλαμε φωτογραφια μαζι, με τους υπολοιπους επιβατες να κοιτουν απορημενοι, και ανανεωσαμε το ραντεβου μας για εννια ωρες απο τωρα, στο gate στο Αμστερνταμ. Δεν εχω λογια.

Στο μεταξυ, η νεφοκαλυψη απο πανω μας ειχε σπασει, και μπορουσαμε να θαυμασουμε πλεον τη βορεια ακρη καποιου οροπεδιου στη Βορεια κινα, με μερικες ακομα βουνοκορφες να προσφερουν ενα υπεροχο θεαμα στο βαθος. Μια ωρα μετα το φαι, βγηκε το πρωτο Bar service, με χυμους, αναψυκτικα, καφεδες (και κρασια. Μη ρωτησετε τι πηρα παλι ). Μια συντομη βολτα με τον φιλο mxnk στην καμπινα να ξεμουδιασουμε, να δουμε τη θεα απο τα δεξια παραθυρα, να παρουμε κατι να πιουμε απο το self-service galley μπροστα δεξια, να αναλυσουμε τα της - ως τωρα υπεροχης - πτησης και να κανουμε πλανα για την βραδυα στο Αμστερνταμ που ειχαμε μπροστα μας. Γυρνωντας στις θεσεις μας, η συζυγος ειχε κολλησει στο παραθυρο και μας εκανε νοηματα να ερθουμε γρηγορα. Απο κατω μας, μια τεραστια ερημος με αμμολοφους μεχρι οσο βλεπει το ματι. Συμβουλευτηκαμε τον χαρτη του IFE, και βρηκαμε οτι πεταγαμε 32.000 ποδια πανω απο την ερημο Γκομπι, στα συνορα Μογγολιας και Κινας. Εκει ειναι στιγμες που συνειδητοποιεις ποσο μικρος μπορει να γινει ο πλανητης μας, οταν πριν λιγο ησουν στην ανατολικη Ασια, πετας για Βορεια Ευρωπη και απο κατω σου
βλεπεις εικονες national geographic απο μια ερημο στη μεση του πουθενα. Στιγμη απλα συγκλονιστικη, με τα ματια παλι να βουρκωνουν. Αμα θελει η ανθρωποτητα, κανει υπεροχα πραγματα...

Δευτερο Bar service Κυκλοφορει στην καμπινα, μαζι με μικρα σνακ και γλυκακια, εξω αρχιζει να πεφτει ο ηλιος, πεταμε πλεον πανω απο την αχανη Ρωσια με παγωμενες πεδιαδες και ποταμια, και στ’αυτια μου οι Thievery COrporation ταιριαστο soundtrack μιας εμπειριας ζωης. Η φωτογραφικη δουλευει υπερωριες, το κινητο κανει timelapse, ολα προιον της επιθυμιας μου να κανω αυτην την πτηση δικη μου οσο γινεται. Στα 34.000 ποδια τωρα, το ταξιδι ειναι πλεον τοσο ηρεμο,που αν δεν ηταν η θεα εξω και ο ηχος των κινητηρων,θα μπορουσαμε ανετα να ειμαστε σταθμευμενοι στο ταρμακ καποιου αεροδρομιου. Κατι η ηρεμια αυτη, κατι το κρασι, κατι η ικανοποιηση, κατι κ κουραση, τα βλεφαρα βαρυναν και κοιμηθηκα γυρω στις δυο ωρες, για να δω στον υπνο μου αυτο που εβλεπα και στον ξυπνιο μου, το φτερο με τους δυο κινητηρες.

Ξυπνησα απο το τεταρτο bar service (με ενημερωσαν οτι εβγαλαν αλλο ενα την ωρα του υπνου), και μια μηλαδα ηταν ο,τι πρεπει για ξεδιψασμα. Αλλη μια συντομη βολτιτσα στην καμπινα για το απαραιτητο ξεμουδιασμα (δωδεκαμιση ωρες ειναι αυτες) και επιστροφη στις θεσεις μας για να δουμε στα αριστερα μας το Novosibirsk με το ποταμι του να φωτιζει το παγωμενο σκηνικο της Σιβηριας σε μια πεντακαθαρη κρυα νυχτα γεματη φεγγαροφωτο που σε αφηνε να διακρινεις σχεδον τα παντα κατω. Βορεια της Μοσχας, βγηκε το δευτερο γευμα, συμπαθατε με, αλλα δεν θυμαμαι τι ηταν καθως ημουν απασχολημενος να μαθαινω κινεζικες καθhμερινες φρασεις απο το σχετικο προγραμμα του IFE. Το παγωμενο σκηνικο απο κατω μας συνεχιζοταν, και καταλληλο soundtrack, πλεον, οι αγαπημενοι Pink Floyd. Δεν ειναι ωρα για κινεζικα, αγαπητε. Το πληρωμα ακουραστο, παντα κεφατο, μοιραζει ποτακια, ψωμακια, μπισκοτακια, ψιλοκουβεντιαζει με τους επιβατες, και γενικα, κανει κατι παραπανω απο προφανες οτι αγαπαει αυτο που κανει. Πλεον πεταμε στα 38.000 ποδια πανω απο τη βορειοανατολικη ευρωπη, κανεις δεν εχει καταλαβει οτι περασαν ηδη 10 ωρες, και η καλη διαθεση χτυπαει κοκκινα. Δοκιμασα να βαλω να δω μια ταινια, αλλα μιας και αυτο μπορω να το κανω και στο σπιτι μου, την αφησα στα 5 λεπτα
και ξανακολλησα στο παραθυρο, πειραματιζομενος για πολλη ωρα με νυχτερινη αεροφωτογραφια εν κινησει. Πιθανοτητες επιτυχιας 20%, αλλα κι αυτο το 20 μου αρκουσε.

Και καπου εκει, νοιωσαμε την αρχη της καθοδου, κατι που επιβεβαιωθηκε απο την σχετικη ανακοινωση του Purser, με υπολογιζομενο χρονο αφιξης σε 35 περιπου λεπτα. Το PH-BFF κατεβαινε, εστριβε, ξανακατεβαινε, ξαναεστριβε, περναγε τη μια στρωση απο συννεφα μετα την αλλη, ανοιγοκλεισε spoilers, επιβραδυνε, κατεβασε flaps, και ευθυγραμμιστηκε με καποιον απο τους πολλους διαδρομους του Schiphol. Tα χαμηλωμενα φωτα της καμπινας επετρεψαν απλετο χαζι της νυχτερινης Ολλανδικης γης, μεχρι να ακουμπησουμε απαλα στο διαδρομο στις 19:10 τοπικη και με εντονο reverse thrust να ελευθερωσουμε αριστερα, οπου μετα απο συντομοτατη τροχοδρομηση, σταθμευσαμε. Αφοπλιστικη η ανακοινωση του κυβερνητη: "Welcome to Amsterdam. We apologise for being FIVE minutes late on our arrival"...

Σηκωθηκαμε και αρχισαμε να μαζευουμε τα πραγματα μας και να φοραμε μπουφαν την ωρα που αποβιβαζοταν ο πανω οροφος, και με τον Purser να ερχεται και να μας λεει "εσεις οι τρεις, μην ξεχαστειτε και φυγετε. Εχουμε πει επισκεψη στο κοκπιτ." Ναι, κυριες και κυριοι. Εννια ολοκληρες ωρες μετα απο την συναντηση μας με τον κυβερνητη, το θυμοταν.

Γρηγορα, ανεβηκαμε τη σκαλα, και περνωντας μεσα απο τον αδειο πλεον πανω οροφο, ξανασυναντησαμε τον χαμογελαστο κυβερνητη μας, που μας καλοσωρισε στο
χωρο εργασιας του. "Ελα, κατσε δεξια, να σε βγαλω μια φωτο" μου ειπε, αφού ζητησε απο τον συναδελφο του να σηκωθει. Οι στιγμες απλα απολαυστικες. Με προσοχη καθησα στο καθισμα του συγκυβερνητη, και χαιδεψα για λιγο το πηδαλιο και τις μανετες. Υπεροχο, εργονομικο κοκπιτ, φτανεις τα παντα χωρις να τεντωθεις. Εχω μπει σε κοκπιτ απο πολλα 747, διαφορων μοντελων και εταιρειων (λογω δουλειας), αλλα αυτη η φορα ηταν ξεχωριστη. Ρωτησα σε ποιον διαδρομο προσγειωθηκαμε, και μου απαντησε στον 36R, βγαζοντας το εταιρικο ipad του οπου εχει μεσα περασμενους ολους τους χαρτες και μου εδειξε την προσεγγιση που καναμε, και το route της τροχοδρομησης. Ειχε ζητησει τον συγκεκριμενο διαδρομο γιατι ηταν πολυ κοντα στο gate που θα σταθμευαμε.
Aφου απαντησε μερικες ακομα αποριες μου, ακουραστος, εμεις αποφασισαμε σιγα σιγα να φυγουμε, γιατι, ναι, οι ανθρωποι περιμενουν εμας για να πανε να ξεκουραστουν μετα απο 14 ωρες duty. Χαιρετηθηκαμε, αλλαξαμε email, βγαλαμε αλλη μια selfie μεσα στο πιλοτηριο ολοι μαζι, και κατεβηκαμε στο "ισογειο" για να χαιρετησουμε και τον Purser. "Hope it's been satisfactory for a 747 fan like you." Εξακολουθουσα να μην εχω λογια, αλλα τον ευχαριστησα ευγενικα ξαναναφεροντας οτι το λατρευω αυτο το αεροπλανο.

"Who doesn't?" απαντησε ...

Περνωντας τη φυσουνα, ριξαμε μια τελευταια ματια στο τζαμπο μας. Αυτο ηταν...

Ακολουθει η επιστροφη στην Αθηνα, και τα τελικα συμπερασματα.
 
seven4seven":3s2vj80x said:
Αφοπλιστικη η ανακοινωση του κυβερνητη: "Welcome to Amsterdam. We apologise for being FIVE minutes late on our arrival"...

Ίδια ανακοίνωση από την προϊστάμενη καμπίνας πριν 5 χρόνια κατά την αναχώρηση σε πτήση BCN-AMS. Φτάνοντας μάλιστα στο Άμστερνταμ μας είχε ενημερώσει για την πύλη άφιξης και συμβούλεψε όσους είχαν ανταπόκριση να δουν το χάρτη του Schiphol στο περιοδικό της εταιρείας, ώστε να υπολογίσουν το χρόνο που χρειάζονται μέχρι την πύλη αναχώρησης τους. Respect! :thx:
 
Εύγε, το καλύτερο ανάγνωσμα των εορτών!!!
(Θα λεγα και εις ανώτερα άμα ήξερα τι είναι ανώτερο απ' αυτό... :D )
:thx: :thx: :thx:

Y.Γ.: Μπορεί να προκαλέσει σύνδρομο στέρησης σε όσους έχουν πολύ καιρό να δουν και να ακούσουν αυτή την ομορφιά. ;)
 
Φοβερό report, αλλά έχω την εντύπωση πως η ''αντιπάθεια'' προς το 380 προήλθε πρωτίστως απο την Air France! :idea:

Δεύτερον, και στα Airbus ρε φίλε είναι όλα εργονομικά και τα φτάνεις άνετα! χαχαχαχ..

Και τέλος, Ε όχι και πλαστικούρα το 777!! :mrgreen:
 
Top