Σενιορίνα.. να.. κοιτάξτε.. το Φουτζιγιάμα.. (aka ATH-FCO-NRT-FCO-ATH by Alitalia)

Ήταν πρωί του Μάρτη (αλήθεια). Το τηλέφωνο χτυπούσε δαιμονισμένα (ψέμα). Ένοιωσα μία αγωνία να με κυριεύει (ψέμα). Ο φίλος στην άλλη γραμμή παραληρούσε (ψέμα). Με φωνή τρεμάμενη μου ανακοίνωσε την είδηση (ψέμα). Σοκαρίστηκα (αλήθεια). Ο εγκέφαλος σταμάτησε την αιμάτωση (μεγάλο ψέμα). Χρειάστηκε μόλις 1 λεπτό για να παταδοθώ (μεγάλη αλήθεια). Έπρεπε να επιλέξουμε προορισμό (αλήθεια). Ήταν τόσο εύκολο θεέ μου (αλήθεια). Μα χάσαμε πολύτιμο χρόνο και χάσαμε το Ποτάμι του Ιανουαρίου (αλήθεια). Η μοίρα θα με έβγαζε για ακόμη μία φορά εκεί (αλήθεια). Πάνε σχεδόν 11 χρόνια (αλήθεια). Αλλά παραμένω το ίδιο όμορφος και τζόβενο (αλήθεια... σας την έσκασα ε; περιμένατε να είναι ψέμα.. άτιμα πλάσματα). Το τηλέφωνο έκλεισε και ένα καρδιοχτύπι ξεκίνησε (ψέμα). Έχω καιρό για τέτοια (αλήθεια). Το Τόκυο σαν πόλη δεν μου έλεγε κάτι (αλήθεια). Οι Ιάπωνες πολλά (αλήθεια). Θα σαπίσω στσ ντεκ σκέφτηκα (αλήθεια). Ούτε καν θα τους ακολουθήσω σε τίποτα (ψέμα). Αγωνάι για το παράθυρο (αλήθεια). Κλείσαμε θέσεις χωρίς παράθυρο (άσχημη και εφιαλτική αλήθεια). Αυτό θα άλλαζε πάση θυσία (αλήθεια). Άλλαξε (αλήθεια). Τους ευχαριστώ γι αυτό (αλήθεια). Έχασαν-έχασα αρκετά εκατοστά άνεσης στο πήγαινε (αλήθεια). Και γω όμως -όχι ο μόνος- έκοψα μια μέρα εκδρομής για τη χαρά της παρέας (αλήθεια). Πρωτο μεγάλο ταξείδι μετά από 4 δύσκολα χρόνια (σκληρή αλήθεια). Αναρρωτήθηκα αν έπρεπε να το κάνω (ψέμα). Τα €399 τελική τιμή για όλα (υπέροχη αλήεθια). Ε.. καλοκαίρι αυτά τα λεφτά ούτε στη Χίο δεν σε πάνε. (ανάμεσα στην αλήθεια και την πραγματικότητα). Έψαξα να θυμηθώ τί σας έλεγα τότε (ψέμα). Το έκανα όμως με την επιστροφή (μισή αλήθεια.. δεν το διάβασα όλο). ( https://www.airliners.gr/community/viewtopic.php?f=7&t=2375 ) Πάει καιρός από τότε που σας ξανάγραψα (αλήθεια). Με δυσκόλεψ η απόφαση (αλήθεια). Νομίζω ότι δεν θα το ξανακάνω (λίγο ψέμα ίσως). Εύχομαι να είστε όλοι καλά από την τελευταία φορά (ειλικρινής αλήθεια). Άντε καλό μας δρόμο ( )

Τα πράγματά μου γι' αυτό το ταξείδι, δεν ξέρω γιατί, τα ετοίμασα ουσιαστικά το πρωί. Είχα μία άρνηση αλλά δεν μπορούσα να την εξηγήσω.. ίσως δικά μου πράγματα με κράταγαν τόόόόσο προσγειωμένο και χαλαρό. Σίγουρα στο αεροδρόμιο θα άλλαζε η διάθεση. Και όντως άλλαξε. Η παρέα και η αύρα της κιροζίνης πάντα μου φτιάχνει τη διάθεση. Δροσερό αεράκι φυσούσε μεν αλλά ήταν γλυκό το Σάββατο. Ζεστό τσαγάκι στο χέρι για χαλαρωτική εκκίνηση στα εξώτερα του αεροδρομίου για να καπνίσουν οι καπνίζοντες (μα ακόμη υπάρχει κόσμος που καπνίζει;; και χαλαρά για να πάρουμε τις κάρτες επιβίβασης δηλώνοντας φυσικά ότι δεν έχουμε εκτυπωτές σε αυτή τη χώρα. Οι πράσινες κάρτες θα μας πέρναγαν τουλάχιστον μέχρι το σκάφος και δεν χρειαζόταν να δουλέψουμε πολύ γι αυτό. Μικρή στάση μόνο για κρακεράκια για το δρόμο. Ποτέ μην τα ξεχνάτε... Η πείνα θερίζει πια τον αεροπορικό πολιτισμό.

ATH-FCO, AZ719, Α320, ΕΙ-DTA
Όταν η Άντα Νέγκρι έγραφε το 1923 για τα ψηλά παράθυρα (Finestre alte) είμαι πολύ σίγουρος ότι δεν περίμενε ποτέ ότι θα γίνει αεροπλάνο. και μάλιστα ένα Α320. Θεέ μου.. Έστω... ήταν όμως παιδάκι κι αυτό. Ούτε καν 6μιση χρόνων (6χρ.4μην) και πρωτοπέταξε για την Air One. Ντυμένο στα χαρούμενα γκρι της Νέας Εποχής, δεν κατάφερνε να ξεπεράσει και τη σύγχρονη αεροπορική μάστιγα-μιζέρια των 31 ιντσών (για απόσταση καθισμάτων μιλάμε για να μην μπερδευτείτε ). Η ασπογκρί καμπίνα του κινήθηκε στην ώρα της. Για την ακρίβρια λίγο πιο νωρίς.. Είχαμε ένα από εκείνα τα μπλακ άουτ αεροπορικών κινήσεων που το υπέροχο αεροδρόμιό μας μάς χαρίζει αιώνες τώρα. Το πλήρωμα (2 άντρες, 2 γυναίκες) ίσως να προτιμούσαν εκείνη την ώρα να σαπίζουν σε μία αιώρα στην καραϊβική αλλά εμείς δεν μπορούσαμε να κάνουμε κάτι περισσότερο γι αυτό. Πέρασαν έτσι ευτυχισμένα ανέκφραστοι όλο το ταξείδι παρεούλα...βρε.
H είσοδος στο σκάφος μας ενημέρωνε πάνω στο σκαρί ότι εδώ πια ανήκουμε στην Etihad group. Βοήθειά μας. Ευτυχώς εδώ δεν ακολούθησαν αυτό το ενοχλητικό να μας ξανατσεκάρουν τις κάρτες επιβίβασης. Απλώς μας καλωσόρισαν ευγενικά. Η πτήση τίγκα. Θέσεις στα Ε,F. Και με ένα νγκρουπ κρητικών εκ ρεθύμνης-χανίων κάτι που πήγαινε για εκδρομή στην αιώνια πόλη συνοδεία ιερωμένου που μάταια θα προσπαθούσε να τους πείσει να δείχνουν περισσότερο άνθρωποι και λιγότερο θέαμα. Ας είναι. Εκεί πάνω, όλα συγχωρούνται. Σηκωθήκαμε βαριά αλλά καθαρά. 21L ο διάδρομος, ωραία απογείωση, ζορίστηκε το «θηρίο», έκανε και μια ωραία αλλαγή γωνίας ανόδου.. όνειρο. Σε λίγο φάνηκε η θέα του αεροδρομίου από ψηλά και σε ένα 3λεπτο να και το Ελληνικό στο πιάτο. Μετά σύννεφα μπήκαν στο διάβα μας και θα έμελε να ξεκουμπσιτούν πια στο έμπα της μπότας. Το σέρβις πήρε το χρόνο του μέχρι οι κουζίνες να πάρουν φωτιά και να έρθουν τελικά να μας σερβίρουν ένα αξιοθρήνητο σακουλάκι 5Χ5 εκατοστά με 10 αλμυρά πολύ μικρά μακρόστενα τσιπς καλαμποκιού που κουβαλούσαν πάνω τους όλες τις αλυκές του κόσμου. Με το που πήραμε το σακουλάκι και το τσάι περιμέναμε να έρθει και το υπόλοιπο..χεχε.. πολύ γέλιο.. Τίποτις... αυτό ήταν. Εμένα με άρεσε..δεν θα το κρύψω. Το ζνακ.. Αλλά λίγα βρε αδέρφια ιταλιάνικα. Άντε κι ένα νερό στο χέρι κι έφυγες. Γκρίνια πλάκωσε την καμπίνα. Τ’ αγόρια και τα κορίτσια τα πρασινφορεμένα του σέρβις, ακόμα στο αγουροξύπνημα. Χάρη μας έκαναν σίγουρα. Να ναι καλά. Τί να κάνουμε και μεις, χαζεύαμε τα Απέννινα με τα λίγα χιονάκια τους, λέγαμε ιστορίες μεταξύ μας, ξεφυλλίζαμε κάνα περιοδικό, μέχρι που μας ενημέρωσαν να μαζευτούμε γιατί φτάνουμε και στο βάθος μία παράλληλη προσέγγιση μας έδειχνε ότι έχουμε μπει στην μεγάάάάάλη τελική ευθεία για τον 16L του Φιουμιντσίνο. Απαλό touch με πολλές διορθώσεις και μετά χάζι στα καλούδια που αναχωρούσαν.. Ξεχώριζε φυσικά το φρεσκολουσμένο κι όμορφο 763 της Meridiana για κάπου όμορφα σίγουρα.. Μικρό σλάλομ για το gate και πίσω τα νέα Ataria της Etihad regional. Φυσικά το πλήθος σηκώθηκε πριν πιάσουμε φυσούνα και ανάγκασε μια πρασινοφρουρίτισσα αεροσυνοδό να σηκωθεί και να επιβάλλει την τάξιν. Φιληθήκαμε σταυρωτά στην έξοδο (ψέμα), κλάψαμε για τη ζεστασιά του σέρβις που βιώσαμε (ψέμα) και πήραμε την ανηφόρα για το τέρμιναλ που θα οδηγούσε πια τους νέους τυχερούς επιβάτες του στο CDG (αλήθεια). Λίγα βήματα παρέα και μετά οι καπνίζοντες αποχώρησαν για εξωτερικούς χώρους. Εγώ ο ταξειδευτής επέλεξα να πάρω τον αργό και βασανιστικό δρόμο για την απόλυτη άκρη του Φιουμιντσίνο. Εκεί που μας περίμεναν τα μεγάλα, τα ωραία και τα αληθινά.
Αξιολόγηση (κλάση George)
+ Η ομορφιά του να ταξειδεύεις
+ Η ασφαλής άφιξη
- - Προσθέτετε ό,τι άλλο επιθυμείτε.

Πολύ ωραίο, περιμένω την συνέχεια! Αυτό με τους επιβάτες που σηκώνονται όρθιοι πριν σταθμεύσει το αεροσκάφος έχει καταντήσει βαρετό, τόσο μα τόσο βιάζονται? Τρέχουν να προλάβουν να μπουν στο πρώτο λεωφορείο που θα έρθει να τους μαζέψει, έχω ακούσει κόσμο να λέει ότι το ιδανικό είναι να κλείνουν θέση στις πρώτες/τελευταίες πέντε σειρές έτσι ώστε να βγαίνουν πιο γρήγορα, αεροπλάνο είναι δεν τους συναρπάζει? Εγώ πάντα βγαίνω τελευταίος, η με μαζεύουν από το πιλοτήριο ενώ συζητώ με τους πιλότους

Ασ´τους να βγαίνουν πρώτοι. Αυτοι περιμένουν μπαστακες μετά στον ιμαντα. Εμεις παίρνουμε αποσκευές κατευθείαν.

Τσα.. (αλήθεια τώρα.. πλάκα μας κάνεις). Αν σας έλλειψα, να με συγχωρήσετε (ψέμα). Εγώ πάντα είχα αυτη την αίσθηση του μισού για την καταγραφή αυτή (αλήθεια). Και διάλεξες Τσικνοπέμπτη για να μας το θυμήσεις; (αλήθεια). Με λίγδες στα χέρια δεν διαβάζουμε (ψέμα). 'Εχετε μάτια παντού.. δεν σας φοβάμαι (μεγάλη αλήθεια). Άντε, πάμε να πιάσουμε κάνα σωστο δρομολόγιο να γουστάρουμε (αλήθεια). Και να ελπίσουμε με προσευχές να μην βρεθεί κάποιος να βάλει βίντεο που να αποδεικνύει το πόσο κουνάνε τα 777 στην τροχοδρόμηση, παρά τα κοινώς λεγόμενα (αλήθεια στον κύβο).

FCO-NRT, AZ784, B772, I-DISU
Φυσικά και έφτασα και πρώτος και μόνος στην άκρη του χαμπ του Φιουμιντσίνο. Εκεί στα G gates. Με το τραινάκι, στο τέρμα του θεού με το Α320 της Saudia να περιμένει να κάνει boarding και μενα να βάζει στοιχήματα με τό τί θα το γεμίσει. Περίμενα 20 λεπτά. Μετά έκανε pushback. θα μείνω με την απορία. Αλλά παραδίπλα 2 772 έπιαναν τις φυσούνες. Το ένα ήταν το Skyteam και ηθελα πολυ να ειναι αυτό. Ατύχησα ξανά. Έκανε και αυτό πους μπάκ για το μεγάλο μήλο. Και έμενε φυσικά το βαμμένο στα σωστά χρώμματα της Αλιτάλια, το Άη ντύσου (Ι-DISU στα αεροπορικάνικα). Και θα ομολογήσω οτι ουτε αυτό με χάλασε. Και κει πάνω στις σκέψεις τις τρελλές έρχεται και η παρέα, σηκώνονται και τα κορίτσια να καλέσουν τον λαό, γκέιτ υπερπαραγωγή με στρογγυλά καγκελα και σκάλες να σε οδηγούν στα έγκατα. Μου άρεσε. Είχα θετική ενέργεια. Και η παρέα. Μπαίναμε σε widebody επιτέλους. Πολιτισμός. Σχεδόν.. γιατί οι θέσεις μας ήταν για το σκέλος αυτό στο τελευταίο σέξιον του σκάφου... δλδ.. 31'' και στενές επαφές. Ήταν η "θυσιά του παραθύρου" που μας οδήγησε στο να πιάσουμε 2+2 απ τις τριάδες και να μας λούζει το φως. Τί να κάνουμε. Όλα έχουν ένα τίμημα. Μεσημέρι ηλιόλουστο, κάθετες οι αχτίνες του ήλιου, βήματα γοργά στα δάπεδα, παπούτσια ηδη καπου παρατημένα, πράσιενς κουβερτούλες στη μέση και τα πόδια, μαξιλάρια στο μπράτσο και να.... πουσμπακ.. ον τάιμ.. αργό μεν αλλά σταθερό. Λίγα τα καλούδια δίπλα.. αλλά ο ήχος εκκίνησης των GE90 ήταν χαρμόσυνος. Αργά αργά πήραμε τον πηγαιμό πιο δίπλα για τον 16R και ευθυγραμμιστήκαμε. Και ειπαμε να το απολαύσουμε για κανα 5λεπτο. Είχε ωραίο καιρό. Όχι, δεν είχε απογειωθεί κατι στο ενδιάμεσο. Στο πίσω κάθισμα το χρονόμετρο κινητού ήταν ήδη έτοιμο. Η θάλασσα ήρεμη και λαμπύριζε όμορφα. Τη ζήλεψα για λίγο.. αλλά κάπου εκει με συνέφερε το σφύριγμα και οι ήχοι της επιτάχυνσης.. Άρχισε να τσουλάει το συμπαν και χρειάστηκε μόλις 53'' για να αφήσουμε τη γη τση Ρώμης για μερικές ωραίες στροφές που μας έφεραν πάνω από το κέντρο της πόλης και τα Απέννινα και... αυτά.. Μετά ήρθαν τα σύννεφα... η Κροατία, η ανατολική Ευρώπη, ήρθε κάποια στιγμή και ένα μπαράκι (που αρχικά μας προσπέρασε από λάθος και μείναμε παγωτό), ενα κρακεράκι (οριακά κυριολεξία), και με γελάκι περιμέναμε το γεύμα μας. Είχαμε ζητήσει φυσικά ειδικό γεύμα. Χωρίς χοληστερίνη. Ναι, από αυτά, τα μαγικά γεύματα που έρχονται πριν τον υπόλοιπο λαό. Ευτυχώς δεν είχαμε ζητήσει vegeterian. Η εμπειρία με την AC πριν μερικά χρόνια -που για βετζετέριαν μου έφεραν ένα κους κους με κάρυ (το έβερεστ του καρυ και του Παντζάμπ μαζί) και κόντεψα να αφήσω τον σπλήνα μου ον μπόρντ- ήταν σωτήρια. Και ναι..έφτασε.. και το γεύμα. Αγωνία στο ακρωατήριο.. Αργές οι κινήσεις στο αλουμινόχαρτο. περιμένω να δω τί θα δω.. και όχι τίποτες άλλο..έχω πάρει στο λαιμό μου άλλα 3 άτομα που ψοφάνε για καμένο λίπος και κρέμες.. Παπάάάάάάάάάάμμμμμμμμ... Ένα όνειρο. Κοτοπουλάκι βραστόψητο, μπροκολάκι βραστό, καροτάκι ωραίο (ευτυχώς όχι από τη Θήβα), και ρυζάκι ελαφρύ. Τί άλλο να ζητήσεις; Και ναι δεν κοίταξα τους άλλλυς. Τους άκουγα απλά... Και ναι.. ακούγονταν.. ακι λέγανε λογάκια.. και έβλεπαν τους δίπλα σε λίγο να τρώνε λαζάνια και πίτσες.. Εντάξει.. Μια ζωή θα τα έχουν αυτά στη γειτονιά. Λίγη υγεία βρε παιδιά. Μην την θεωρούμε δεδομένη... Φάγαμε.. Έφαγα δλδ.. καποιοι δεν φάγανε..Κι έπεφτε η νύχτα, κι έλαμπε στο σκοτάδι το μπίκον, και τα ναβιγκέισιον, και αυτό το τεράστιο κουτί του IFE μας βασάνιζε τα πόδια που δεν χώραγαν, και είπαμε να σηκωθούμε, και κάναμε βόλτες κυκλικές στο σέξιον μας, και χαζεύαμε τα φώτα από κάτου, και κοιμόταν ο κόσμος, και βγήκαν και τα σναξ με τα κρακεράκια, και τσιμπάγαμε... όπως καταλαβαίνετε..δεν θέλαμε να κάτσουμε. Αλλά παλουκοθήκαμε κάποια στιγμή. Λίγα σαλάκια πάνω στο μαξιλάρι, λίγο χυμό μήλου μεα στη νύχτα, μια αλλαγή στασης για τη φωτογράφηση της άνεσης στην Υ class, πέρασεν η ώρα.. άρχισε να ροδίζει. Περίμενα πως και πως να ξαναδώ εκείνους τους λατρεμένους παγωμένους μαιανδρισμούς του ποταμού Λένα όπως τότε.. και ήρθαν, λιγότερο παγωμένοι αλλά ήταν εκει. Και επόμενος στόχος το Χαμπαρόφσκ. Το σημείο αλλαγής πορείας. Κια τα πόδια άρχιαν απο 30.000 και πήγαν στα 33.000 και μετά στα 35.000 και μετά ήρθε η θάλασσα η ιαπωνική. Και ο ήλιος ήταν πια ψηλά. Και τα πράσινα κορίτσια φέρανε τσαγάκι και δίσκο με κρεπομελέτα κι έρχεται, με κοτοπουλάκι πάλι (γιορτές στην άκατο) και να σου και η Νιιγκάτα. Το σταθερό σημείο εισόδου εις την μεγάλην Νήσον. Και το χειμωνιάτικο καφέ σκηνικό από κατω καλά κρατούσε και ένοιωθα μια ταραχή.. Γιατίε; Γιατί σχεδον σε όλο το ταξείδι περίμενα εκεινη τη στιγμή. ναι, εκείνη που στο βάθος θα έσκαγε η μυτούλα του ενός, του μοναδικού, του φετίχ προορισμού, του Φουτζιγιάμα. Και μπορεί να μην ειχαμε τώρα τον εκπληκτικό κάπτεν Ντόσε να μας καθοδηγεί το βλέμμα προς το όρος το όμορφο, αλλά κάποια στιγμή το μάτι έπεσε στη μυθική σιλουέτα του...ω τι χαρά... και κουνάω τη δεσποινίδα δίπλα μου.. και της λέω... Σενιορίτα.. κοιτάχτε.. να. το Φουτζιγιάμα, το Φουτζιγιάμα... και τα κεφάλια έρχονται πιο κοντά στα παράθυρα, το πληθος στο σκάφος φωτνάζει ΑΑΑΑ (ψέμα..ειπαμε), και τα μη χοληστερινούχα γεύματα περνάνε για πάντα στην αθανσία των αιθερων, και χαμόγελα γεμίζουν τις ψυχές, και τα σέρβις τελειώνουν και να σου οι οριζόνες απο κατω να γυαλίζουν τίγκα στο νερό, και τα πόδια πέφτουν, και τα παούτσια δεν χωράνε πια στα πόδια, και οι στροφές ειναι υπέροχες, και στον θάλαμο διακυβέρνησης ακούγονται τα μαγικα φάιβ χάντρεντ, φορ χάντρεντ, τρι χάντρεντ, φιφτι χάντρεντ και σπάμε τις μέσες μας μαγικά στη γη του ανατέλοντος Ηλίου.. και στην άσφαλτο του 34R και πάλι. Το αργό και βασανιστικό τάξι έφερνε στα μάτια μας νέα κτίρια, νεες εταιρείες, νέα χρώμματα, 777, 747, ένα 380 της Thai, πολλά 787 καλούδια με κορυφαίο αυτό της Aeromexico που ειχε φτάσει από ένα σαγηνευτικό ταξείδι από το Μέχικο Σίτι (ανατριχίλα). Μείναμε στις θέσεις μας (αλήθεια). Τα σώματά μας ήταν ετοιμα για δράση (αλήθεια). Είχε εναν υπεροχο ιαπωνικό ήλιο (αλήθεια). Δεν θέλαμε να βγούμε (ψέμα). Βγήκαμε. Ωραία ζέστη μας έλουζε (αλήθεια). Πόσο μου έλλειψε αυτό το αεροδρόμιο (πόσο αλήθεια). Και κει στην έξοδο της φυσούνας, απο το βάθος μόνο του να μας καλωσορίζει το 332 της Air Caledonie με τον τεράστιο μπλε και κοκκινο ιβίσκο. Ω... σενιορίτα.. τί ομορφότερο να σε περιμένει στον τόπο τούτο. Με την ψυχή γεμάτη ήλιο και ενέργεια (χωρίς χοληστερίνη) μας έβγαλαν τα βήματά μας για το ναρίτα εξπρες. Το υπερτραίνο που θα μας έβγαζε ξανά στην Tokyu. Αριγκάτο...
Αξιολόγηση (κλάση George)
++Η άφιξη (ιαπωνικο ποίημα)
+ οι βόλτες στην άκατο
+ οτι ειχε IFE
-- η άνεση
-- τα χάλια παράθυρα του 777
- το 2ιπλό σέρβις μόνον (στις οριακά κάτω από 13 ώρες πτήσης)

Το να ξυπνάς σε ένα απο εκείνα τα τόσο ιδιαίτερα planespotting rooms του Narita Marroad International Hotel είναι ένα must στη ζωή αυτή (αλήθεια). Το να το κάνεις για δεύτερη φορά στη ζωή σου, μπορεί και να ‘ναι και συγκινητικό (μεγάλη αλήθεια). Η διαδρομή μέχρι το αεροδρόμιο μοιάζει να είναι αιώνας ολόκληρος (περίεργη αλήθεια). Φταίει το γεγοννός ότι θες να πετάξεις γρήγορα (ψέμα). Θες απλά να φτάσεις για να βιώσεις την εμπειρία (αλήθεια). Κι η μέρα εκείνη, όσο θλιβερή κι αν ήταν μιας που αφορούσε μία αναχώρηση, έμοιαζε να δίνει τόση χαρά όσο καμία άλλη αναχώρηση δεν δίνει ετσι με το χρώμα αυτό (αλήθεια είναι). Στο ντεκ φτάσαμε μισοί μισοί. Εγώ ήμουν στους καθυστερημένους (ψέέέέμα). Ήμουν απ τους πρώτους στην παρέα. Νωρίς νωρίς. Να μην χαθεί ουτε στάλα αεριοποιημένης κηροζίνης (αλήθεια). Κάτι λίγα λεπτά αρκούσαν για κάποια μικρά δώρα (αλήθεια). Δεν ξέρω, αλλά σε αυτό το τέρμιναλ δεν μπορώ να πω πολλά ψέμματα (αλήθεια είναι). Απ’ όσο θυμόμουν, τα δύο 772 τηε Αλιτάλια από Ρώμη και Μιλάνο φθάνουν με ελάχιστη διαφορά. Αυτή τη φορά διαπίστωσα ότι η εταιρεία χρησιμοποιεί το Τόκυο Ναρίτα για να κάνει σκάντζα τα σκάφη στην επιστροφή τους. Έτσι, το Porto Rotondo που έφθασε απο το Μιλάνο θα ήταν τελικά εκείνο που θα μας πέταγε μέχρι τη Ρώμη. Το μεγάλο ταξείδι από την Άπω Ανατολή στον Νότο της Ευρώπης. Ένα απο τα μεγαλύτερα ταξείδια για να απολαύσεις πέταγμα. ☺

NRT-FCO, AZ785, B772, EI-ISB
Στο μεγάλο φωτεινό gate στις εσχατιές του Τ1 η άπλα δεν σ αφήνει να δεις ότι η πτήση είναι γεμάτη. Οι γκρι αποχρώσεις σε όλα σε προετοιμάζουν για τις επόμενες γκρι που θα ξαναδούμε εντός του σκάφους. Με μια μικρή καθυστέρηση έφυασε η ώρα για να μπούμε στο σκάφος. Οι επίσης φωτεινές φυσούνες ειναι η ευκαιρία για ένα τελευταίο βλέμμα προς τη γη της Ιαπωνίας. Τα χαμόγελά μας έφθασαν μέχρι την 1L του μόλις 12χρονου Porto Rotondo. Χαμογελαστό και το έμπα με πορεία πάλι προς το βάθος και δεξιά. Πάλι στη δεξιά πλευρά αλλά αυτή τη φορά έχουμε θέσεις στο μεσαίο τμήμα του 777. Και αυτό θα ήταν μία απο τις μεγαλύτερες κινήσεις ματ που θα κάναμε. Γιατί το μεσαίο τμήμα μας χάριζε ένα αυτοκρατορικό 34άρι σιτ πιτς και τη χαρά την ανείπωτη που θα βιώναμε επιτέλους αεροπορικό πολιτιζμό. Κι ας ήμασταν πανω στο φτερό. Αλλά τι πειράζει; Με τέτοια άνεση είχα καιρό να πετάξω. Τα λόγια του φίλου και γκουρού αλιταλιόφιλου Στέφανου («θα ναι σα να πετάς μπίζνες σφε») έμελαν να βρουν δικαίωση τελικά. Γλυκό το πουςμπάκ, λιγότερα σκάφη να προσπερνούν στα φινιστρίνια μας (τα οποία έμοιαζαν το ίδιο καταστραμένα από τον χρόνο), και πορεία αργή αργή για τον 16R που ήταν για τη μέρα ο διάδρομός μας. Προσπεράσαμε για ακόμα μια φορά τον όγκο του Marroad και πήραμε τη μαγευτική στροφή για λάιν απ. Τα χρονόμετρα στο πίσω κάθισμα έχουν ετοιμαστεί. Το ίδιο και μεις. Αναμονή λίγη και το μαγευτικό στρίγκλισμα των GE90 μας ταρακουνά και μας ωθεί. Το χρονόμετρο τρέχει. Τρέχουμε και μεις. Και η γη χάνεται κάτω απο τα πόδια μας στα 53’’. Μα καλά... σημαδεμένο τό χουν; 53’’ χρειαστήκαμε για να σηκωθούμε και απο τη Ρώμη. Σύννεφα μουντά γύρω μας. Θρηνεί η ιαπωνική φύση τον χωρισμό μας. Τί άλλο; Κι το σκαρί βαρύ ανεβαίνει και παλεύει με τα συννεφα και τη βαρύτητα. Και το κόβουμε όλο ευθεία για να διατρέξουμε όλη τη ραχοκοκκαλιά της Ιαπωνίας. Για λίγο θα μπορούσε να σκεφτεί κανείς ότι πάμε Νέα Υόρξη the polar route. Μα καλά έρχονται αι απορίαι; Γιατί πάμε βόρεια; Τό χασε; Χαχα... γατάκια... Η πτήση αυτή έχει πολύύύ δρόμο μπροστά της. Θα φτάσει ψηλά λέμε. Και να, εκει λίγο πριν την Καμτσάτκα, στα 31.000 πόδια, οι μοίρες γέρνουν το σκαρί προς δυσμάς. Είναι η στιμγή που τα κράκερ σναξ και τα τόνικ και τα βέρτζιν μερι παρελαύνουν. Και από κάτω παρελαύνουν πότε σύννεφα και πότε καταπράσινες έρημοι που ίσως και να φιλοξενούν ψυχές. Κι έρχονται και τα μοσχομυριστά φαγάκια με ένα ωραιότατο μοσχαράκι με λαχανικά και ρυζάκι να με κάνει να αισθανθώ πραγματικά βιπ. Έφαγαν και τα παιδιά επιτέλους. Νισάφι. Ωραίος δίσκος. Σε κράταγε. Και ωραία φρέσκα φρουτα με φράουλες και ανανά. Κατέβαιναν δροσερά δροσερά όσο έξω είχε μόλις -75C. Τα τζάμια είχαν αρχίσει να το αισθάνονται το κρύο και ειπα να ανεβάσω την κουβερτούλα κίγο πιο ψηλά, να στρώσω το μαξιλάρι λίγο πιο ψηλά κι αυτό, και το κουμπάκι στην επιλογή “Interstellar” να πείρνει μπρος. Σα να ήμουν στους 7 ουρανούς. Λίγο η ταινία, λίγο η πείνα.. ανάγκασε την ομάδα της παρέας της ωραίας της Ελλάδος.. να κάνει το πρώτο μεγάλο πιτ στοπ στο σκάφος. Γύρες, τουαλέτες, ασκήσεις για τα πόδια, μπόλικα σναξ στις τσέπες, χυμοι, αναψυκτικά έκαναν τη διαμονή μας εκει ψηλά ομορφότερη. Και ήταν η στιγμή εκείνη στη μέση σχεδόν του ταξειδιού όπου η χιονισμένη Σιβηρική γη έμοιαζε ένα άγγιγμα μακρυά. Τα μάτια και οι αισθήσεις έχουν εγκλωβιστεί πια στα χιονισμένα τοπία της εθνικού πάρκου Πλατοπουτοράνα του βόρειου Κρασνοντάρσκ εκει στα πολικά πριν περάσουμε τον τεράστιο ποταμό Γενισέι. Η φύση ζωγραφίζει όσο δεν πάει. Οι Οθόνες και οι φακοί παίρνουν φωτιά και αυτό σηκώνει περισσότερα σναξ και ποτά. Και έτσι καμωμένοι από το θάμα της φύσης επιστρέφουμε στη ζεστασιά της οικονομικής μπίζνες μας. Κι μόλις στρωνόμαστε ξανά για ταινιούλα, να σου το πλήρωμα με νερά και καλαθάκια με σαντουιτσάκια και σούσι. Στις πτήσεις άνω τνω 13 ωρών, η Αλιτάλια έχει και 3ο ενδιάμεσο σέρβις. Δεν βγαίνει ο δρόμος αλλιώς λέμε. Είναι μακρυά η Ιθάκη λέμε. Πολύ φαί ρε παιδιά και πολλά σναξ και πολλά υγρά. Μπιζνεσάρα κλας λέμε. Τ ακους Στέφανε. Και ζαμπόν ειχε. Από το καλό. Και να τα μπέιλις και να τα κρασάκια να κατέβει το νικγίρι σωστά ☺ Κια το κρύο προχώραγε και μαζί το σκάφος έφτανε στα βάθη του αρκτικού ωκεανού λες και ειχα βάλει πλώρη για τους πόλους. Και ήρθε ακι η ώρα για την κατηφόρα του νότου και πιάσαμε Φινλανδία και είδαμε και μη παγωμένα εδάφη και λιμνούλες μετά απο λιμνούλες που έπεφταν σ άλλες λιμνούλες..και γενικά γινόταν της λιμνούλας. Με τόσο λίμνη και κακό και με ένα 4ωρο ακόμα μπροστά μας, ένα σνακ κύλησε στον οισοφάγο. Το παιχνίδι με τη θέση 33Κ δεν ευδοκίμησε και χάσαμε 3-2 στην αεροπορική ναυμαχία. Με επηρέασαν οι λιμνούλες και δεν ειχα ρέντα. Με τόση ευρώπη απο κατω τα σύννεφα έγιναν και πάλι το κρυιο θέμα. Βαρεμάρα. Και δεν είναι καν μεσημέρι ακόμα. Φύγαμε αργά το πρωί από το Τόκυο και ακόμα η μερα καλά κρατεί. Αυτά είναι ταξείδια. Όχι με το που μπεις σελίγο νύχτα. Όλο μερα. Να το απολαύσεις. Να χαρείς ακι τη γεωγραφία. Κια κάπου εκει στις άσχετες αυτές σκέψεις σκάει ακι ένα μπαρ ακόμα και ζεστό φαγητάκι έρχεται κατά το μερος μας. Ταλιατέλες με κοτόπουλο και προκολάκι και γλυκάκι και τόνικ για να εκγλιματιστούμε. Τα σλάλομ στον αέρα έρχονται να βεβαιώσουν οτι στρώνουμε πορεία για Ρώμη. Και οι κουβερτούλες μαζύονται, τα παπούτσια δεν χωράνε πια στα πόδια που εχουν τουμπανιάσει, τα δοντάκια θέλουν πλύσιμο που τονίζει πάντα εύστοχα και ο george, μια καραμελίτσα είναι ό,τι πρέπει, και τα σύννεφα χάνονται, και ο ήλιος παιχνιδίζει πάλι με την πα΄ρτη μας, και η θάλασσα της Μεσόγειος πάλι δίπλα μας και φορ χάντρεντ, τρι χάντρεντ, του χάντρεντ, φίφτι και τσουπ τσακα τσαπ....ρολλάρουμε με τα ριβερς στο φουλ και πάλι στον 34R απ όπου και όλα ξεκίνησαν λίγες μέρες πριν. Σε μόλις 13ώρες και 20 λεπτά ήμασταν και πάλι στη γη. Ήταν όμορφη η βόλτα οδηγέ. Κι άλλο κι άλλο κι άλλο φώναζαν τα πλήθη μεσα στο σκάφος σαν σε χορωδιακό φεστιβάλ (ψέμα). Ο ήλιος ζέστανε τις καρδιές μας (αλήθεια). Σε μόλις 3 λεπτά είχαμε σταματήσει (και όμως). Αλλά όχι σε φυσούνα. Σε ένα απομακρυσμένο στάντη δίπλα στον 34. Διπλα στο 332 της Milano EXPO. Δεν ήταν κακά. Τσαντούλα στον ώμο και σκαλίστες και φρέσκος αέρας Ρώμης και τα πεύκα της αιώνιας πόλης στο βάθος καλωσόριζαν σε ακόμα μια όμορφη άφιξη. Να μαστε καλά να χουμε πάντα τέτοιες ομορφιές και ωραίες παρέες να τα απολαμβάνουμε. Αριγκάτο σενιορίνα.
Αξιολόγηση (κλάση george)
+++Η Πτήση (ιταλική ραψωδία)
+++Το seat pitch
+++ Το τριπλό (και γενικό)σέρβις
++ Η όμορφη διαδρομή
- - τα παράθυρα (έλεος)
- Η διάρκεια της πτήσης (ήθελα κι άλλο)

Συνολική αξιολόγηση μεγάλου ταξειδιού με την Αλιτάλια: Το κάθισμα κάνει τη διαφορά, οι ώρες το σέρβις, η διαδρομή την εμπειρία και το πλήρωμα σα να μην υπάρχει. Χαλαρή ατμόσφαιρα που στο τέλος αναρωτιέσαι αν το έκανες τελικά το ταξείδι ή όχι. 6,5/10