NikosT
Νέο μέλος (Tourist)
- Εγγραφή
- 06/12/2006
- Μηνύματα
- 6
- Likes
- 0
Καλησπέρα σε ολους με λένε Nίκο είμαι 24ετών και είμαι φοιτητής στην αγγλία, θα ήθελα να μοιραστώ μαζι σας ένα πρόβλημα μου.
Ενώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα αεροπλάνα από πολύ μικρός μέχρι σήμερα, Όταν λέω ιδιαίτερη σχέση εννοώ γνωρίζω αεροπορική ιστορία του δευτερου παγκοσμιου πολεμου, μοντελισμός και ασχολούμαι με εξομοιωτές Falcon, FS, IL2 όπου είμαι και μέλος μιας ομάδας τα τελευταία 6 χρονια. (335th)
Ο πατέρας μου ασχολείται με το FS από το πρώτο που κυκλοφόρησε έχει φτιάξει κιόλας έναν τεράστιο εξομοιωτή με κομμάτια ξεχωριστά που τα έχει παραγγείλει από εξωτερικό, όπως και να έχει το δωμάτιο που έχει μέσα τον εξομοιωτή του είναι ένα δωμάτιο πιλοτήριο.
Mέχρι τώρα σας τα λέω όλα αυτά για να καταλάβετε ότι κατά κάποιο τρόπο θα έπρεπε να έχω απομυθοποίηση το αεροπλάνο σαν όχημα άρα θα έπρεπε να νιώθω και άνετα μέσα σε ένα.
Eλα όμως που δεν είναι έτσι...σας μιλάω για κωμικοτραγικές καταστασης να επιταχύνει το αεροπλάνο για να απογειωθεί και να κοντεύω να μείνω από καρδια η απογείωση είναι και το σημείο που φοβάμαι περισσότερο, κάποιος μου είχε πει ότι τα πρώτα 40 δευτερόλεπτα είναι τα επικίνδυνα γιαυτο αν καμια φορα δείτε κάποιον διπλα σας που τρέμει, ιδρώνει και μετράει ψιθυριστά μάλλον θα είμαι εγώ.
Mια φορα στα αριστερά μου καθότανε μια αγγλίδα γιαγιά ήμασταν στην αναμονή λοιπόν για να προσγειωθούμε και λέει ο πιλότος σε 15 λεπτά περίπου θα ξεκινήσουμε την διαδικασία προσγείωσης αν θυμάμαι καλά ήμασταν σε μια ελαφριά αριστερόστροφη στροφή μετά από περίπου 5 λεπτά ο αθεόφοβος γυρνάει το αεροσκάφος σε κλειστή δεξιά στροφή και άρχισε διαδικασία καθόδου τρόμαξα τόσο πολύ με αυτήν την κίνηση που τίναξα το αριστερό μου πόδι και κλότσησα την γιαγιά στο δεξί τις πόδι που καθότανε διπλα μου....Φέτος τον οκτώμβριο πέσαμε σε κάτι κενά ερχόμενος αγγλία και κόντεψα να βάλω τα κλάματα μια ali φορα γυρνάγαμε από λονδίνο με μια φιλη μου και στο τέλος μετά την προσγείωση (παρεπιπτόντως είχε πολύ αέρα εκείνο το βραδυ) έγινα ρεζίλι στην κοπέλα γιατί είχα γίνει γκρι από τον φόβο μου και πολλά αλλα που κάθομαι και τα λέω σε φίλους και πεθαίνουνε στα γέλια...
Tο περίεργο είναι ότι όταν πετάει ευθεία και δεν κουνιέται είμαι μια χαρά όσο δεν σκέφτομαι ότι κάτω από το πάτωμα που πατάω είναι 11000 μετρα αλλα όταν κουνιέται χάνω το φως μου..το άλλο περίεργο είναι ότι όταν πια το αεροπλάνο έχει ευθυγραμμιστεί με τον διάδρομο και κατεβαίνει σιγά σιγά για να προσγειωθεί κολλάω την μούρη μου όσο πιο πολύ μπορώ στο τζαμάκι για να βλέπω και πραγματικά γουστάρω που είμαι μέσα σε ένα αεροπλάνο που προσγειώνεται...
Δεν ξέρω άμα πολύ καταλαβαίνετε αυτό το συναίσθημα..πως είναι αυτοί που κάθονται και φωτογραφίζουνε τα αεροπλάνα και κάθε φορα που περνάει ένα από πάνω τους χοροπηδάνε? κάτι τέτοιο νιώθω και εγώ. Eχω μια mania να πετάω πάντα νωρίς το πρωί θέλω να βλέπω έξω, τα βραδια είναι διπλό το κακό γιατί δεν βλέπω και ζαλίζομαι κιόλας όταν στρίβει..
Eχω δοκιμάσει τα πάντα, ηρεμιστικά
(ο πατέρας μου είναι γιατρός), κρασί (χωρίς ηρεμιστικά εννοείτε αλλα κατεβαίνεις κόκαλο από το αεροπλάνο), συζήτηση (δεν πιάνει και με περνάνε και για mala@#^), ύπνος δεν με πιάνει με τίποτα όμως και οι συμβουλές του πατέρα μου έχουνε βγει άκαρπες πχ: ότι το αεροπλάνο είναι σαν τι βάρκα θα πάει και στην λάδια θα πάει και στην φουρτούνα παρεπιπτόντως το πλοίο δεν το φοβάμαι καθόλου.
Αλλοι τρόποι για να γυρίσω από αγγλία δεν υπάρχουν το τρένο κάινει 3-4 μέρες με διαμονή σε γαλλία και ιταλία, λεωφορείο κούραση οδικός 5 μέρες μέσα σε λεωφορείο άσε που άμα περάσει από καμια albania παιζει να μας φάνε και στα σύνορα..
Σκεφτόμουνα ότι αν μπορούσα να είμαι μαζί με τον πιλότο σε μια γωνια και να μην μιλάω καθόλου δεν νομίζω να φοβόμουνα τόσο πολύ αλλα αυτό δεν γίνετε δυστυχώς. Μια φορα σε ένα αεροσκάφος τις ολυμπιακής ΟΑ270 από hethrow πήρε στην απογείωση ο πιλότος 3 κοπελίτσες μέσα και βγήκανε μετά την απογείωση η μονη φορα που σκέφτηκα γιατί να μην είμαι γκόμενα ήταν αυτή.
όπως καταλαβαίνετε το πρόβλημα μου είναι μεγάλο και δεν ξέρω τι να κάνω. το άλλο σάββατο πετάω από Gatwik με EasyJet για αθηνα και ήδη σκέφτομαι από τώρα την απογείωση και με πιάνει τρέμουλο δεν αντέχω άλλο όλα είναι μέσα στο μυαλό μου μάλλον, ίσος κάποιες συμβουλές από κάποιον από εδώ να με βοηθήσουν η ίσος απλά να έγραψα ένα τεράστιο post και να προκάλεσα γέλιο σε κάποιους...δεν σας αδικο μέχρι και έγω γελάω με τον εαυτό μου..
και συγγνώμη για το μέγεθος του post...
Ενώ έχω μια ιδιαίτερη σχέση με τα αεροπλάνα από πολύ μικρός μέχρι σήμερα, Όταν λέω ιδιαίτερη σχέση εννοώ γνωρίζω αεροπορική ιστορία του δευτερου παγκοσμιου πολεμου, μοντελισμός και ασχολούμαι με εξομοιωτές Falcon, FS, IL2 όπου είμαι και μέλος μιας ομάδας τα τελευταία 6 χρονια. (335th)
Ο πατέρας μου ασχολείται με το FS από το πρώτο που κυκλοφόρησε έχει φτιάξει κιόλας έναν τεράστιο εξομοιωτή με κομμάτια ξεχωριστά που τα έχει παραγγείλει από εξωτερικό, όπως και να έχει το δωμάτιο που έχει μέσα τον εξομοιωτή του είναι ένα δωμάτιο πιλοτήριο.
Mέχρι τώρα σας τα λέω όλα αυτά για να καταλάβετε ότι κατά κάποιο τρόπο θα έπρεπε να έχω απομυθοποίηση το αεροπλάνο σαν όχημα άρα θα έπρεπε να νιώθω και άνετα μέσα σε ένα.
Eλα όμως που δεν είναι έτσι...σας μιλάω για κωμικοτραγικές καταστασης να επιταχύνει το αεροπλάνο για να απογειωθεί και να κοντεύω να μείνω από καρδια η απογείωση είναι και το σημείο που φοβάμαι περισσότερο, κάποιος μου είχε πει ότι τα πρώτα 40 δευτερόλεπτα είναι τα επικίνδυνα γιαυτο αν καμια φορα δείτε κάποιον διπλα σας που τρέμει, ιδρώνει και μετράει ψιθυριστά μάλλον θα είμαι εγώ.
Mια φορα στα αριστερά μου καθότανε μια αγγλίδα γιαγιά ήμασταν στην αναμονή λοιπόν για να προσγειωθούμε και λέει ο πιλότος σε 15 λεπτά περίπου θα ξεκινήσουμε την διαδικασία προσγείωσης αν θυμάμαι καλά ήμασταν σε μια ελαφριά αριστερόστροφη στροφή μετά από περίπου 5 λεπτά ο αθεόφοβος γυρνάει το αεροσκάφος σε κλειστή δεξιά στροφή και άρχισε διαδικασία καθόδου τρόμαξα τόσο πολύ με αυτήν την κίνηση που τίναξα το αριστερό μου πόδι και κλότσησα την γιαγιά στο δεξί τις πόδι που καθότανε διπλα μου....Φέτος τον οκτώμβριο πέσαμε σε κάτι κενά ερχόμενος αγγλία και κόντεψα να βάλω τα κλάματα μια ali φορα γυρνάγαμε από λονδίνο με μια φιλη μου και στο τέλος μετά την προσγείωση (παρεπιπτόντως είχε πολύ αέρα εκείνο το βραδυ) έγινα ρεζίλι στην κοπέλα γιατί είχα γίνει γκρι από τον φόβο μου και πολλά αλλα που κάθομαι και τα λέω σε φίλους και πεθαίνουνε στα γέλια...
Tο περίεργο είναι ότι όταν πετάει ευθεία και δεν κουνιέται είμαι μια χαρά όσο δεν σκέφτομαι ότι κάτω από το πάτωμα που πατάω είναι 11000 μετρα αλλα όταν κουνιέται χάνω το φως μου..το άλλο περίεργο είναι ότι όταν πια το αεροπλάνο έχει ευθυγραμμιστεί με τον διάδρομο και κατεβαίνει σιγά σιγά για να προσγειωθεί κολλάω την μούρη μου όσο πιο πολύ μπορώ στο τζαμάκι για να βλέπω και πραγματικά γουστάρω που είμαι μέσα σε ένα αεροπλάνο που προσγειώνεται...
Δεν ξέρω άμα πολύ καταλαβαίνετε αυτό το συναίσθημα..πως είναι αυτοί που κάθονται και φωτογραφίζουνε τα αεροπλάνα και κάθε φορα που περνάει ένα από πάνω τους χοροπηδάνε? κάτι τέτοιο νιώθω και εγώ. Eχω μια mania να πετάω πάντα νωρίς το πρωί θέλω να βλέπω έξω, τα βραδια είναι διπλό το κακό γιατί δεν βλέπω και ζαλίζομαι κιόλας όταν στρίβει..
Eχω δοκιμάσει τα πάντα, ηρεμιστικά
(ο πατέρας μου είναι γιατρός), κρασί (χωρίς ηρεμιστικά εννοείτε αλλα κατεβαίνεις κόκαλο από το αεροπλάνο), συζήτηση (δεν πιάνει και με περνάνε και για mala@#^), ύπνος δεν με πιάνει με τίποτα όμως και οι συμβουλές του πατέρα μου έχουνε βγει άκαρπες πχ: ότι το αεροπλάνο είναι σαν τι βάρκα θα πάει και στην λάδια θα πάει και στην φουρτούνα παρεπιπτόντως το πλοίο δεν το φοβάμαι καθόλου.
Αλλοι τρόποι για να γυρίσω από αγγλία δεν υπάρχουν το τρένο κάινει 3-4 μέρες με διαμονή σε γαλλία και ιταλία, λεωφορείο κούραση οδικός 5 μέρες μέσα σε λεωφορείο άσε που άμα περάσει από καμια albania παιζει να μας φάνε και στα σύνορα..
Σκεφτόμουνα ότι αν μπορούσα να είμαι μαζί με τον πιλότο σε μια γωνια και να μην μιλάω καθόλου δεν νομίζω να φοβόμουνα τόσο πολύ αλλα αυτό δεν γίνετε δυστυχώς. Μια φορα σε ένα αεροσκάφος τις ολυμπιακής ΟΑ270 από hethrow πήρε στην απογείωση ο πιλότος 3 κοπελίτσες μέσα και βγήκανε μετά την απογείωση η μονη φορα που σκέφτηκα γιατί να μην είμαι γκόμενα ήταν αυτή.
όπως καταλαβαίνετε το πρόβλημα μου είναι μεγάλο και δεν ξέρω τι να κάνω. το άλλο σάββατο πετάω από Gatwik με EasyJet για αθηνα και ήδη σκέφτομαι από τώρα την απογείωση και με πιάνει τρέμουλο δεν αντέχω άλλο όλα είναι μέσα στο μυαλό μου μάλλον, ίσος κάποιες συμβουλές από κάποιον από εδώ να με βοηθήσουν η ίσος απλά να έγραψα ένα τεράστιο post και να προκάλεσα γέλιο σε κάποιους...δεν σας αδικο μέχρι και έγω γελάω με τον εαυτό μου..
και συγγνώμη για το μέγεθος του post...