Μια κρύα χειμωνιάτικη νύχτα το 2013, βρισκόμουν μέσα στο sx-dvh στο terminal του Μονάχου, και περιμέναμε για το pushback με προορισμό την Θεσσαλονίκη. Καθόμουν παράθυρο και δίπλα μας ήταν το 787 της all nippon, φυσικά δεν ήταν δυνατό το να μην το έβγαζα, οπότε άρχισα να τραβάω με το smartphone. Στην διπλανή θέση η κοπέλα, παύλα φοιτήτρια, παύλα ψευτοψαγμενη, παύλα green peace, σταματάει να διαβάζει το βιβλίο με τον Ριχάρδο στο εξώφυλλο, γυρίζει και μου λέει με ένα αυταρχικό στυλ δασκάλας της δεκαετίας του 60 <<κλείστε το>>. Φυσικά και το έκλεισα και δεν συνέχισα τον διάλογο, διότι είχα χάσει την πρωινή πτήση λόγο κίνησης στον autobahn και έτσι έπρεπε να περιμένω στο terminal αυτήν την πτήση οκτώ ώρες μετά, και ήμουν πραγματικά κουρασμένος. Οπότε μετά από δύο λεπτά, περνάει η αεροσυνοδός και της λέει να κλείσει το κινητό της, διότι η κοπέλα το είχε ανοικτό και ακουμπισμένο στο πόδι, απαντώντας της είπε <<μα δεν το χρησιμοποιώ>>. Στην Θεσσαλονίκη πια η κοπέλα μετά το touchdown, σηκώθηκε όρθια για να πάρει την τσάντα της από το bin, και ακούστηκε η λυτρωτική φωνή της προϊσταμένης να λέει <<καθίστε κάτω>>. Μια από τους επιβάτες μαργαριτάρια.