Η Etihad, ο Ιουστίνος και η Singapore (Αυστραλία με ΕΥ Α380/Α330 & SQ A380/B773)

- Νομίζω ότι θα πρέπει να φύγουμε αν θέλετε να προλάβουμε την αποψινή πτήση.
- Θαρρώ πως έχετε δίκιο. Ξεχάστηκα, είπε, και βιάστηκε να βρει την έξοδο, συμμαζεύοντας κάπως άτσαλα τα πράγματά του.

Το lounge της SQ στο Changi ήταν όσο ήσυχο έπρεπε. Επίσης, είχε άφθονο ζεστό φαγητό, εξωτικά φρούτα και καλό αλκοόλ, δηλαδή ό,τι πρέπει για να καθήσετε ώρες, μέχρι να σας έρθει η έμπνευση για να γράψετε βιβλίο. Μόνο που στη διάθεσή μου δεν είχα άφθονο χρόνο και το Α380 είχε ήδη ανοίξει τις πόρτες του για SYD.

________________________________________________________________________________________________________
Singapore Airlines Silverkris Lounge, Singapore Terminal 3
(+) Ήσυχος, καθαρός, περιποιημένος χώρος, που θυμίζει μάλλον ξενοδοχείο
(+) Άφθονο φαγητό, ζεστό (καμια 10αριά πιάτα ασιατικά ή δυτικά) ή κρύο (από σάντουιτς μέχρι σούσι)
(+) Τουαλέτες, ντουσιέρες κλπ πεντακάθαρα και με μπόλικα amenities
(+) Αρκετά καθίσματα, παρά την αυξημένη κίνηση

(-) Σε περίπτωση που υπολογίζατε να κοιμηθείτε, δεν παίζει...
(-) Δεδομένης της φήμης της SQ και του Changi, το συγκεκριμένο σου δίνει την εντύπωση ότι είναι απλώς ένα καλό lounge. Όλα καλά, αλλά τίποτε το εντυπωσιακό...
________________________________________________________________________________________________________

Photos:
Η είσοδος
Καναπέδες-μπουφέδες-ξύλα-μάρμαρα-δέρματα κλπ...

- Ευτυχώς, σας πρόλαβα!
- Μα, τι συμβαίνει;
- Νομίζω ότι ξεχάσατε αυτό.
- Ω, Θεέ μου! Οι σημειώσεις μου!

Πτήση τέταρτη: από SIN για SYD.

Singapore Airlines, SQ231, Business Class
A380, 9V-SKC, 15F
SIN 00:45 – SYD 11:40

- Mr. Takayashi, would you like to have your breakfast now?
- Ναι, σας ευχαριστώ, της απάντησε και μετά γύρισε προς το μέρος μου: Όσα χρήματα κι αν ξοδέψεις τελικά σε μια Μπίζνες Κλας, τίποτε δεν μπορεί να συγκριθεί με τον ύπνο σε ένα παραδοσιακό Ryokan στους υδροτόπους της Tadewara.
- Τα πάντα είναι μνήμη, λένε.
- Ποτέ δε θα ξεχάσω τα καλοκαίρια που βοηθούσα τον πατέρα μου στο ψάρεμα μετά το σχολείο.
- Ο πατέρας σας ήταν ψαράς κατ’ επάγγελμα;
- Όχι, εργαζόταν σε φυτείες ρυζιού. Αυτό ήταν που έσωσε την οικογένειά μας από την πείνα στα δύσκολα χρόνια του Β’ παγκοσμίου πολέμου. Ξέρετε, όσες οικογένειες είχαν ναυτικούς ξεκληρίστηκαν.
- Και γιατί συνέβη αυτό;
- Εν μέρει η υπεροψία, εν μέρει το πείσμα και η κακή στρατηγική των ναυάρχων της Ιαπωνίας, που πάντα επιδίωκαν μια ναυμαχία αναμέτρησης δυνάμεων με τους Αμερικανούς στον Ειρηνικό. Αν ξέρατε πόσες ψυχές χάθηκαν στα νερά του Ωκεανού που περάσαμε απόψε, αναρωτήθηκε με νόημα, ακριβώς τη στιγμή που το καλοσιδερωμένο λινό τραπεζομάντηλο στρώθηκε στο τραπέζι του καθίσματός του και τα αστραφτερά μαχαιροπήρουνα τοποθετήθηκαν ευλαβικά εκατέρωθεν του πορσελάνινου πιάτου με τα εξωτικά φρούτα.

Έξι ώρες νωρίτερα, απογειωνόμασταν από τον 02L του Changi με τη ναυαρχίδα της Singapore. Πετούσαμε με το 9V-SKC, το ιπτάμενο φαλαινάκι με serial number 6.

Δεν ξέρω πώς βρέθηκε ο μυστηριώδης ιάπωνας συνεπιβάτης μου να πετάει στην Μπίζνες. Ξέρω ότι εγώ είχα αποφασίσει να «σκοτώσω» τα μίλια που μάζευα τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια και για πρώτη φορά είχα κοιμηθεί ανάσκελα, μπρούμυτα, πλάγια και ξανά ανάσκελα και ξυπνούσα φρέσκος σε καμπίνα αεροπλάνου. Και τι καμπίνα...

Όταν η Singapore παρουσίαζε τα Α380 της για πρώτη φορά, έπεφταν σαγόνια. Καθίσματα, η πλάτη των οποίων πέφτει και αποκαλύπτεται ένα κανονικότατο κρεβάτι, με στρώμα, πάπλωμα και μαξιλάρια. Διαρρύθμιση 1-2-1 ( :shock: ) Αμέτρητες θέσεις για αντικείμενα. Άφθονος χώρος! Δέκα χρόνια μετά, υπάρχουν καθίσματα Μπίζνες που -αν και κοστίζουν μια περιουσία- θυμίζουν «πολυτελή» κονσερβοκούτια. Και όλα αυτά, χωρίς κιτς αραβικά χρυσάφια και επιτηδευμένα γυαλιστερά ξύλα και καθρεφτάκια.

Δεν ξέρω αν όλα αυτά ήταν μια εικόνα στο μυαλό μου ή αν η προσδοκία της άφιξης στον προορισμό που ονειρευόμουν από μικρός με έκανε να βλέπω τα πράγματα αλλιώς, πάντως η συγκεκριμένη πτήση έχει μείνει στη μνήμη μου ως ένα όνειρο.

Θυμάμαι το πλήρωμα να μοιράζει ποτά πριν την απογείωση, να έρχεται και να ρωτάει τον καθένα με το όνομά του τι θα ήθελε να φάει και πότε, να χαμογελάει και να αστειεύεται ακριβώς όταν πρέπει. Θυμάμαι επίσης την καταιγίδα στο βάθος όταν απογειωνόμασταν από τη Σιγκαπούρη, τον ιπτάμενο γίγαντά μας να σηκώνεται ήσυχα μέσα στη νύχτα και την αναμονή στο έδαφος πίσω από διάφορες Jetstar, Philippines, Qantas, Emirates και ένα Τζάμπο της China Airlines Cargo να ακουμπάει στο διάδρομο, την ώρα που εμείς τροχοδρομούσαμε για line-up. Θυμάμαι να κατεβάζω το σκιάδιο, μετά να κατεβάζω ένα Singapore Sling και ένα νοστιμότατο φιλέτο ψαριού, να πατάω το κουμπάκι «Do not disturb» και να με νανουρίζουν οι αναταράξεις πάνω από την Ινδονησία. Θυμάμαι, τέλος, να ξυπνάω και δευτερόλεπτα μετά να είναι κάποιος εκεί και να με ρωτάει τι θα ήθελα για πρωινό, να πετάμε πάνω από την Αυστραλία και να προσγειωνόμαστε στον 34L του Kingsford Smith στις 11:30, σταθμεύοντας δίπλα στο φρεσκοβαμμένο 737 της Fiji.

Άλλος πλανήτης!
______________________________________________________________________________________________________
Singapore Airlines A380 Business Class
(+) Κάθισμα, αίσθηση, ατμόσφαιρα, όλα εξαιρετικά προσεγμένα, όπως πρέπει
(+) Αμέτρητα μέλη πληρώματος στην Μπίζνες
(+) Καμπίνα σε πολύ καλή κατάσταση, παρά τα χρόνια της
(+) Είπαμε, άφθονος χώρος
(+) Στις καμπίνες της SQ δεν κάνει ψοφόκρυο...
(+) Στην εφαρμογή της SQ μπορείς να δεις τι θα παίξει το IFE, να φτιάξεις την playlist που θέλεις από πριν και μετά να την προβάλεις στην οθόνη σου

(-) Το IFE του Α380 είναι παλιότερη έκδοση από του Β773 (αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι όντως πρόβλημα, που δεν είναι...)
______________________________________________________________________________________________________

Photos
Είσοδος στο upper deck του Α380
Το κάθισμα
To catering
Το δωμάτιο του βασιλιά
Η διαδρομή μας
Κινητήρες 3 και 4 πάνω από την Αυστραλία
Η Fiji και το 787 της United, η Qantas με 744, η Virgin Australia με 773 και το 787 της Xiamen στο SYD
Το αερόπλοιό μας στο gate του SYD

Video
Η προσγείωση στο Σύδνεϋ (2:09)

Το Σύδνεϋ ήταν φανταστικό: όπερα, γέφυρα, Sydney και Darling Harbour, τα Rocks, οι παραλίες, τα πάντα. Τρία εικοσιτετράωρα ήταν λίγα και πέρασαν γρήγορα, αλλά είχε πλέον έρθει η ώρα για την πρώτη μου πτήση με Qantas!

Πτήση πέμπτη: από SYD για MEL.

Qantas, QF459
A332, VH-EBS, 54K
SYD 18:00 – MEL 19:35

Το terminal 3 του SYD εξυπηρετεί τις πτήσεις εσωτερικού της Qantas. Αυτό σημαίνει ότι αποτελεί μία αεροπορική Μέκκα για οποιονδήποτε δεν είναι από την Αυστραλία. Είναι ένα άνετο, καθαρό και όχι πολύ μεγάλο terminal, λίγο μικρότερο από το LGAV, που προσφέρει αυτά ακριβώς που χρειάζονται, δηλαδή επαρκή χώρο στα gates, δωρεάν wifi, αρκετά καταστήματα σε συμπαθητικές για αεροδρόμιο τιμές, καθώς και το Qantas Heritage Centre. Εκεί κάνεις spotting, χαζεύεις αντικείμενα, μαθαίνεις αεροπορική ιστορία και γενικώς μπορείς να περάσεις ευχάριστα πολλέέέέές ώρες… Πολιτισμός, αγαπητοί μου συμφορουμίτες, πολιτισμός!

Η επιβίβαση στο gate 10 ξεκίνησε είκοσι λεπτά πριν την αναχώρηση και ολοκληρώθηκε μέσα σε δέκα λεπτά για ένα ολόκληρο –αν και όχι γεμάτο– Α332, το οποίο έχει ωραία άνετα καθίσματα και IFE έτοιμο να παίξει με το που κάθεσαι. Επίσης, η Qantas σου δίνει τη δυνατότητα να κατεβάσεις την ειδική εφαρμογή της που σου επιτρέπει να συνδεθείς με το wifi του αεροπλάνου και να κατεβάσεις ό,τι θες να δεις ή να ακούσεις εν πτήσει, δωρεάν!

Στο μεταξύ, ένας Αυστραλός αγρότης μας έλεγε «G’day» και ότι σήμερα ήμασταν «in safe hands» στο safety video (https://www.youtube.com/watch?v=fhbXFHrDmTg 05:2 που έπαιζε στις οθόνες μας, ενώ κάναμε pushback ακριβώς στην ώρα μας.

Αυτό βέβαια δε σήμαινε ότι θα φεύγαμε και στην ώρα μας, μιας και η πόρτα του πιλοτηρίου δεν μπορούσε να ασφαλιστεί, οπότε και επιστρέψαμε στο gate, περιμένοντας μηχανικό. Ο κάπταιν ήλπιζε ότι με το «μαγικό του ραβδί» θα τη φτιάξει γρήγορα, ενώ στο μεταξύ τα 737, τα 717 και τα 330 περνούσαν από δίπλα μας. Πάντως οι οθόνες του IFE έπαιζαν κανονικά κι έτσι κανείς δεν γκρίνιαζε, το δε πλήρωμα μας ενημέρωνε αναλυτικά για κάθε στάδιο της διαδικασίας κι έτσι στην καμπίνα επικρατούσε ηρεμία. Μετά περιμέναμε ώσπου να συμπληρωθούν τα χαρτιά, στη συνέχεια να μας εγκρίνει την εκκίνηση το ATC και στις 18:45 ξεκινήσαμε και πάλι.

Το safety demo ξαναέγινε κανονικά (και από τις οθόνες και από το πλήρωμα) και αρχίσαμε τροχοδρόμηση, την ώρα που το Α332 της Hawaiian προσγειωνόταν δίπλα μας, το Α380 της Qatar έπιανε ακριβώς πίσω του και στο βάθος τροχοδρομούσε ένα 763 της Air New Zealand. Βόλτα ως τον 34R, rolling takeoff, δεξιά στροφή, για λίγο μείναμε σταθεροί στα 5.000 πόδια και μετά κι άλλη δεξιά στροφή και άνοδος στο...FL380!

Τότε αρχίζει και το γεύμα, το οποίο είναι ανεπανάληπτο για μία ώρα πτήσης: φαγητό (με επιλογή από κρύο ή ζεστό γεύμα!), χυμοί, ποτά και μετά δεύτερος γύρος με μπουκαλάκια νερό και σοκολατάκι! Και όλα έχουν καταναλωθεί και καθαριστεί πριν φτάσουμε στο top of descend! Εντυπωσιακά μετρημένο και αποτελεσματικό σέρβις!

Ο κάπταιν μας απολογείται ξανά για την καθυστέρηση και στα 137nm από το Tullamarine, πετώντας με 880 km/h, αρχίζουμε κάθοδο από τα 38.000 πόδια για την ηλιόλουστη Μελβούρνη με τους 18 βαθμούς Κελσίου.

Δεξιά στροφή, αριστερή στροφή, ευθυγράμμιση με το διάδρομο 34 και στις 20:05, με τελικά μόλις είκοσι λεπτά καθυστέρηση, πιάσαμε στα ιερά Τουλαμαρίνια χώματα. Ή μάλλον εκεί θα πιάνει μια μέρα η ΤΚ, αν αποφασίσει να φτάσει τη χάρη της μέχρι τη "Land Down Under". Εμείς πιάσαμε άσφαλτο. Περάσαμε δίπλα από το 380 της Etihad που έλαμπε στον απογευματινό ήλιο, ένα 773 της Qatar, ένα κινέζικο Α330 και σταθμεύσαμε, αφού πρώτα περιμέναμε το χειριστή της φυσούνας να κάνει κι εκείνος τα μαγικά του για να ανοίξουν οι πόρτες. Ο ηγούμενος μάς ευχήθηκε για τις γιορτές και από τα ηχεία άρχισε να παίζει ξανά η Μαράια η Κάρεϋ...
_______________________________________________________________________________________________________
Qantas Airways, A332, domestic Economy
(+) Άνετη, σύγχρονη καμπίνα
(+) Ευχάριστο πλήρωμα
(+) Service εν πτήσει, αλλά και στο έδαφος
(+) Πληρέστατο IFE, με γρήγορη -για δεδομένα αεροπλάνου- οθόνη αφής
(+) Τιμή: λίγα ευρώ παραπάνω από τα Α320 της Jetstar και φθηνότερη από τα Β737 της Virgin Australia
(+) Οι εφαρμογές της QF για κινητά
(+) Η αίσθηση να πετάς με Qantas (πείτε με aerosexual ή ό,τι άλλο θέλετε, αλλά τόσο ήρεμος δεν έχω ξανααισθανθεί σε πτήση)

(-) Η ελαφριά καθυστέρηση
(-) Το Qantas Heritage Centre είναι προσβάσιμο μόνο μέσα από ελεγχόμενο χώρο του terminal, κάτι που όμως δεν είναι και τόσο προβληματικό, δεδομένου ότι δεν απαιτείται κάρτα επιβίβασης για να εισέλθεις στα gates.
_______________________________________________________________________________________________________

Photos
Το check-in στο Τ3 του SYD είναι πλήρως αυτοματοποιημένο
Το Qantas Heritage Centre
Η θέα από το Qantas Heritage Centre
Η πρώην «Ανδρομέδα» (SX-BOA) της ΟΑ, που τώρα πετάει για την QantasLink
Δωρεάν ακουστικά για όλους στο gate
Η Μπίζνες
Η Εκόνομυ
Το φαΐ
Planespotting στη Μελβούρνη μέσα από το παράθυρο του VH-EBS

Videos
Επιβίβαση και απογείωση από το SYD (02:43)
Εν πτήσει και προσγείωση στη MEL (02:12)

Καιρό αρνιόμουν την απόλαυση αυτής της Ελληνοιαπωνικής σύμπράξης, σήμερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Αφού προσγειώθηκα στο SYD έκανα login για να προσθέσω το 6ο λάικ στον κύριο George στον Ιάπωνα καθηγητή, καθώς και στην διακριτική πολυτέλεια της Singapore...
Ερχόμενος πίσω στη σελίδα βλέπω 0 λάικ!!!!!! Σαμποταζ!!!!!! Οι Κινέζοι οι Γερμανοί, όχι οι Ιάπωνες πάντως...
Αμεσο αντίποινο με την τακτική πρώτα πυροβολάμε και μετά ρωτάμε. Πυροβολώ λοιπόν και προσπαθώ να καταλάβω τι έγινε, και εμβρόντητος διαπιστώνω ότι ο φίλτατος George έχει ανεβάσει ένα ακόμα μέρος των διηπηρωτικών του περιπετειών.

Φαίνεται πως έπεσες σε...κενό του συστήματος αγαπητέ solro! Αλλά, "no worries mate"! Φαίνεται πως το σαμποτάζ διορθώθηκε

Μια λιμουζίνα με μαύρα τζάμια σταμάτησε ακριβώς μπροστά μου, την ώρα που έβγαινα έξω από το domestic terminal του Tullamarine. Η πόρτα άνοιξε και μόλις που πρόλαβα να διακρίνω τον Computerise να χαμογελάει σαρδόνια από τη θέση του οδηγού!
- Τι δουλειά έχεις εσύ εδώ;
- Δεν έχουμε χρόνο, σύντροφε, μου είπε. Πρέπει να κινηθούμε γρήγορα, αλλιώς θα μείνουμε νηστικοί απόψε κι αυτό δεν το θέλει κανείς...

Το κίτρινο κάρυ ήταν εξαιρετικό. Το πράσινο τσάι (ή μήπως ήταν κρασί; δεν θυμάμαι) έρεε αβίαστα. Το ίδιο και η κουβέντα:
- ΩΣΤΕ ΛΟΙΠΟΝ ΓΝΩΡΙΣΕΣ ΤΟΝ ΙΟΥΣΤΙΝΟ ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ;;;;;
- Τον ξέρεις;
- Μα για ποιον με πέρασες, αγαπητέ μου; Για κανέναν αμόρφωτο; Στη βιβλιοθήκη μου έχω όλα τα πονήματά του. Από πού θες να αρχίσουμε;
- Για την ώρα, από ένα καλό επιδόρπιο.
- Πάμε λοιπόν!

Για αυτό που επακολούθησε δεν υπάρχουν λόγια. Μελβούρνη downtown, Μελβούρνη Ώκλεϋ, Μελβούρνη προάστια, παραλίες, κοιλάδες με κρασιά, δάση με κοάλα, Great Ocean Road, κι άλλες παραλίες, Δώδεκα Απόστολοι, φαγητά κι άλλα φαγητά κι άλλα φαγητά, γιορτές με την ομογένεια, ποτά, ποτάμια, λίμνες, οι λέξεις είναι φτωχές! Το κύμα έσκαγε απαλά στις παραλίες, δροσίζοντας τους λουόμενους από τον καύσωνα, τα κοάλα κοιμούνταν ειρηνικά πάνω στα κλαδιά τους, τα καγκουρό μας κοιτούσαν πονηρά σε κάθε μας βήμα και η Υπηρεσία με είχε στείλει επιτέλους για διακοπές!

Με συγχωρείτε, ξεχάστηκα στη Μελβούρνη. Επέστρεψα, παρόλο που οι σύντροφοι και συντρόφισσες του νοτίου ημισφαιρίου έκαναν τα πάντα για να μη θέλω να φύγω...

Πτήση έκτη: δεκατέσσερις ώρες στο Α380, από MEL για AUH.

Etihad Airways, ΕΥ461
A380, A6-APH, 73C
MEL 22:50 – AUH 06:25

Υποτίθεται, λοιπόν, ότι η Έτιχαντ είναι μια πάρα πολύ καλή εταιρία. Για πολλά χρόνια αρνιόταν την αξιολόγηση από το σκάιτραξ και μόλις αποφάσισε να τη δεχτεί, πήρε -λέει- αμέσως πέντε αστέρια. Αυτό βέβαια δεν το διαπίστωσα στο Α330 της από AUH για HKG, αλλά από το αποψινό Α380 περίμενα κάτι καλύτερο.

Στο check-in έφτασα στις 20:15. Η ουρά που είχε σχηματιστεί δεν ήταν φιδάκι, ήταν πύθωνας. Πέντε counters για την Εκόνομυ, τρία για baggage drop, τρία για Μπίζνες και ένα για First, στα οποία γινόταν και εκείνο το βράδυ -αλλά και κάθε βράδυ όπως μου είπαν- της...Έτιχαντ. Τελείωσα ως εκ θαύματος μόλις στις 20:30, αφήνοντας τη βαλίτσα μου σε ένα από τα counters της Μπίζνες, που διατέθηκαν και στο λαό της Εκόνομυ.

Χρειάστηκα άλλη μισή ώρα ώσπου να τελειώσω από τον έλεγχο security και διαβατηρίων. Μετά από όλα αυτά, το Tullamarine έχει δεκάδες καταστήματα, κακό wifi και πολύ περπάτημα, ώσπου οι επιβάτες του γεμάτου απόψε Α380 μας να γεμίσουν μία προς μία τις βρώμικες καρέκλες του gate 16. Εκεί περίμενε σκοτεινό το A6-APH, οι πόρτες για το οποία άνοιξαν μία ώρα πριν την αναχώρηση, οπότε και η συμπατριώτισσα υπάλληλος στο gate μου ευχήθηκε στα ελληνικά για το ταξίδι.

Μπήκα από τους πρώτους μέσα από την «ξενοδοχειακή» είσοδο του Α380, για να διαπιστώσω ότι στη ναυαρχίδα της Etihad υπάρχει πλήρης διαχωρισμός των τάξεων: στο χαμηλότερο όροφο υπάρχει μια θάλασσα από καθίσματα Οικονομικής θέσης, στον επάνω όροφο προς τα πίσω υπάρχουν τα καθίσματα της Μπίζνες, μπροστά από αυτά υπάρχουν οι καμπίνες της First και, τέλος, στο μπροστινό τμήμα του επάνω ορόφου υπάρχει η λεγόμενη Residence, στο διπλό κρεβάτι της οποίας ξάπλωνε απαλά η Νικόλ η Κίντμαν, στο βίντεο που έπαιζε στην οθόνη της θέσης μου, μπαίνοντας στο αεροπλάνο.

Στην ίδια οθόνη, υπήρχαν τα ονόματα του κυβερνήτη, της “Cabin Manager” και του λεγόμενου “Food and Beverage Manager” για την αποψινή πτήση. Την ίδια ώρα, το ούτε ενός έτους ιπτάμενο φαλαινάκι μας έπινε το φρέσκο JetA1 του για βραδινό, ενώ από το galley που βρισκόταν ακριβώς πίσω μου μοσχομύρισε καφές και σε καθεμία από τις PTVs μας έπαιζαν διάφορα video, που προσπαθούσαν να μας προϊδεάσουν για το πόσο καταπληκτική είναι η Etihad, ακόμη και στην Εκόνομυ.

Μέχρι να γνωριστούμε με το ζευγάρι των Ινδών που ταξίδευε στις διπλανές θέσεις, το πλήρωμα μοίρασε μενού και η ηγουμένη μας ενημέρωσε ότι όλοι έχουμε επιβιβαστεί, ζήτησε από τους επισκέπτες να κατέβουν, έπαιξε στο ΙΦΕ την προσευχή και την επίδειξη σωστικών και στις 23:08 κάναμε pushback.

Το IFE ενεργοποιήθηκε, η καμπίνα ελέγχθηκε, οι κινητήρες εκκίνησαν, άνοιξα τη forward camera, τα φώτα της καμπίνας χαμήλωσαν, τροχοδρομήσαμε, διασταυρώσαμε τον 09/27, μπήκαμε στον 16 και στις 23:25 απογειωθήκαμε, κάτι που διαπιστώσαμε με αρκετά εντυπωσιακό τρόπο από την εξωτερική κάμερα.

Στα περίπου 10.000 πόδια, το προσδεθείτε έσβησε, τα φώτα άναψαν και το πλήρωμα άρχισε τις προετοιμασίες για το φαγητό. Ζεστές πετσέτες, ταινία, αναταράξεις πάνω από την Αδελαΐδα, ο δίσκος με το φαγητό προσγειώθηκε βιαστικά στα τραπεζάκια της σειράς 73 γύρω στη μιάμιση ώρα μετά την απογείωση (το στυλ ήταν μάλλον του τύπου: «να σας ταΐσουμε γρήγορα για να τελειώνουμε») και περί τις δύο ώρες αφότου σηκωθήκαμε, σηκώθηκαν και οι δίσκοι, έσβησαν τα φώτα και στην παγωμένη καμπίνα του Α380 που πετούσε στα 33.500 ft κοντά στο Ayers Rock, πέσαμε για ύπνο…

Αφήνοντας τις ακτές της Αυστραλίας, το πλήρωμα πέρασε με κάτι που θύμιζε γρανίτα με γεύση...παγωμένου νερού και στη συνέχεια είχε νερά, χυμούς και μάφιν (που τρώγονταν κάπως πιο εύκολα) στα galleys.

Τώρα που είπα “galleys” θυμήθηκα ότι κάποια στιγμή μέσα στη νύχτα πάνω από τον Ινδικό, τράβηξα την κουρτίνα για να νικήσω τη δίψα μου και πέτυχα μία ένστολη κερβεροειδή αγγλοσάξονα να κινείται αυστηρά και νευρικά εκεί τριγύρω, με ύφος Θάτσερ. Ας την ονομάσουμε Μάργκαρετ. Το βλέμμα της ήταν τέτοιο, που αισθάνθηκα την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη που εισέβαλα στο ζωτικό της χώρο. “Oh, believe me my friend, this is NOT my living space”, μου απάντησε ξερά και με ένα ελαφρύ ειρωνικό γέλιο (προς εμένα; προς την Έτιχαντ; προς το αναμορφωτήριο ανηλίκων κρατουμένων απ’ όπου παραιτήθηκε πριν δουλέψει για την Έτιχαντ; Άγνωστο…). Γι’ αυτό λοιπόν ήπια το νερό μου στα γρήγορα και ξαναμπήκα στο galley μόνο όταν μέσα υπήρχε μόνο η κινεζούλα συνάδελφός της, η οποία ήταν το ακριβώς αντίθετο: χαμογελαστή, ευγενική και επαγγελματίας.

Στο μεταξύ, περάσαμε τον Ισημερινό στο FL380 συνοδεία κάποιων αναταράξεων και λίγο μετά από τα ηχεία του αεροπλάνου άρχισε να παίζει μάλλον δυνατά κάποια μουσική, προφανώς κατά λάθος, μιας και σταμάτησε γρήγορα, αν και σίγουρα ξύπνησε κάποιους από την καμπίνα, στην οποία ειρήσθω εν παρόδω δεν έπεφτε καρφίτσα!

Η πτήση όμως ήταν βραδινή και μάλιστα η μεγαλύτερης διάρκειας που είχα βρεθεί ποτέ. Αυτό σημαίνει ότι, για να περάσουν οι δεκατέσσερις ώρες ταξιδιού, είδα δύο ταινίες, κοιμήθηκα λίγο, περπάτησα μπρος-πίσω το κάτω deck του Α380 αρκετά και άκουσα το μισό από το μουσικό περιεχόμενο του ΙΦΕ (νομίζω ότι κάποια στιγμή έφτασα να ακούω μέχρι και σκληροπυρηνική παρακμιακή κάντρυ)...

Επίσης, άκουσα ένα σημαντικό κομμάτι από τη ζωή των διπλανών συνεπιβατών μου (χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία είναι η αλήθεια), τους οποίους συμπόνεσα, όταν ο ινδός κύριος αποφάσισε να αναζητήσει τροφή και νερό μετά από σχεδόν επτά ώρες αφαγίας στο κοντινότερο galley, πριν προλάβω να τον προειδοποιήσω για τις πιθανές συνέπειες... Η Μάργκαρετ τον έδιωξε με συνοπτικές διαδικασίες χωρίς να του προσφέρει ούτε νερό, λέγοντάς του ότι σε λίγο σερβίρουν πρωινό. Αυτό ήταν ψέμα, εκτός κι αν το «σε λίγο» μεταφράζεται σε κάποια γλώσσα του πλανήτη ως «σε μία ώρα από τώρα».

Η πτήση συνεχίστηκε ομαλά κατά τα άλλα, συνοδεία μιας εξαίσιας αεροπορικής ομελέτας, ο κάπταιν μας μίλησε ξανά κανένα 45λεπτο πριν την προσγείωση, επισημαίνοντας ότι στον προορισμό μας έχει RVR 200m και ότι μπορεί να κάνουμε holding και στις 06:12 τοπική προσγειωθήκαμε στον 31R του Άμπου Ντάμπι Ιντερνάσιοναλ, χαζεύοντας από τις εξωτερικές κάμερες την εντυπωσιακή εικόνα του φωτισμού του διαδρόμου να εμφανίζεται τελευταία στιγμή πίσω από την ομίχλη. Τροχοδρόμηση, καθοδήγηση από Follow-Me (πιθανότητα λόγω διαδικασιών χαμηλής ορατότητας) και στάθμευση σε μία από τις λίγες φυσούνες του τέρμιναλ στις 06:32.

”They want to become the new Singapore Airlines, but they are not even close yet”, παρατήρησε ο ινδός συνεπιβάτης μου κατά την αποβίβαση και συμφώνησα μαζί του.
____________________________________________________________________________________________________
Etihad Airways, A380, Economy
(+) Κάθισμα με πλάγιο “μαξιλάρι” που σε βοηθάει να στηρίξεις το κεφάλι και να κοιμηθείς, αρκετά καλή ανάκλιση (πίσω από την 73C δεν υπάρχει κάθισμα, γιατί η σειρά 74 είναι δυάδα, κάτι που δε φαινόταν στο πλάνο θέσεων), αρκετές θέσεις για συσκευές και μικροαντικείμενα, αλλά seat pitch στο μέσο όρο.
(+) ΙΦΕ με αρκετά μεγάλη οθόνη, καλή απόκριση, αξιοπρεπές περιεχόμενο
(+) Δεν υπάρχει ενοχλητικό κουτί ΙΦΕ κάτω από τις μπροστινές θέσεις
(+) Άφθονος χώρος για χειραποσκευές στα ντουλάπια του Α380
(+) Καλή τιμή
(+) Δυνατότητα επιλογής θέσης κατά την κράτηση του εισιτηρίου χωρίς χρέωση
(+) Amenity kit και μαξιλάρι αυχένα
(+) Καθαρή καμπίνα και καινούργιο αεροσκάφος
(+) Πτήση στην ώρα της

(-) Σέρβις συμπαθητικό, αλλά έδειχνε ώρες ώρες βεβιασμένο (πχ τα ειδικά γεύματα μοιράστηκαν πρώτα, αλλά το bar service έγινε αφού εξυπηρετήθηκαν όλοι οι υπόλοιποι, με αποτέλεσμα όσοι είχαν ειδικό γεύμα να περιμένουν περί τη μία ώρα για να πιουν οτιδήποτε)
(-) Μέτριο catering
(-) Κρύο στην καμπίνα
(-) Στο ΙΦΕ οι αγγλόφωνες ταινίες δεν διατίθενται με αγγλικούς υπότιτλους
(-) Όλες οι θέσεις σε εξόδους κινδύνου στο κάτω deck του Α380 δεν έχουν παράθυρο
(-) Τα μυστήρια παράθυρα του Α380
(-) Τα κινητά λειτουργούν κανονικά με χρεώσεις roaming μόλις το αεροσκάφος φτάσει στο cruising altitude (για άλλους είναι θετικό, για μένα αυτό είναι αρνητικό και χαίρομαι που κανείς τριγύρω μου δε φάνηκε διατεθειμένος να τα χρησιμοποιήσει).

Φωτογραφίες...
Χαμός στο check-in και άλλες ιστορίες
Η είσοδος στον κάτω όροφο του Α380
Η Εκόνομυ, με το mood lighting στη ρύθμιση "το αεροπλάνο της Barbie"
Το catering
Τα βασιλικά WC, διακοσμημένα με χρυσοποίκιλτα αραβικά πλακίδια, μαύρο γρανίτη και φυσικό φωτισμό από εξημερωμένες αυτοκρατορικές πυγολαμπίδες
Μερικές από τις πτήσεις που τροφοδοτεί η ΕΥ461. Βρίσκω πολύ εντυπωσιακό το ότι κάποιος ξεκινάει από τη Μελβούρνη για -ας πούμε- Σάο Πάολο και αποφασίζει να πετάξει μέσω Μέσης Ανατολής... :shock:
Το Άμπου Ντάμπι σε LVP

...και βίντεο από την πτήση
Τροχοδρόμηση και απογείωση από MEL (02:5
Προσγείωση και άφιξη στο AUH (02:1

Όπως ενδεχομένως μαντέψατε, ναι, η επόμενη πτήση με γύρισε πίσω στην πρωτεύουσα.

Πτήση έβδομη: από το AUH στην ATH.

Etihad Airways, EY091
A320, A6-EIW, 24F
AUH 08:50 – ATH 12:20

Αυτή ήταν και η πιο βαρετή πτήση του συγκεκριμένου ταξιδιού, πράγμα λογικό, γιατί γινόταν με ένα απλό Α320, από ένα κορεσμένο και αδιάφορο αεροδρόμιο (AUH) προς ένα αεροδρόμιο που έχω δει περίπου διακόσιες φορές (ΑΤΗ), ενώ στο τέλος της θα έβλεπα την Αττική Οδό κι όχι, ας πούμε, την Όπερα του Σύδνεϋ.

Αντικειμενικά, βέβαια, ήταν μια πολύ καλή πτήση, με άψογο καιρό στη διαδρομή, νορμάλ φαΐ, ταινία στην προσωπική οθόνη, μουσική φορτωμένη στο κινητό που φορτιζόταν στη θύρα USB του καθίσματος και ένα πολύ καλοδιάθετο και ευχάριστο πλήρωμα, που δε σταμάτησε να πηγαινοέρχεται στην καμπίνα με νερά και χυμούς σε όλη τη διάρκεια των πεντέμισι ωρών που κράτησε το ταξίδι, από το ομιχλώδες Άμπου Ντάμπι ως το ηλιόλουστο FL370 και τη βροχερή και σκοτεινή Αθήνα.

Σε αυτή την καμπίνα, λοιπόν, πάνω από τη Μεσόγειο, με τους Έλληνες της Αυστραλίας που έρχονται Ελλάδα για διακοπές, με τους Κινέζους που θα πάνε μάλλον Σαντορίνη μες στο καταχείμωνο, με τους Έλληνες του Κόλπου που επιστρέφουν από δουλειές και το πλήρωμα με τον Ιταλό καπετάνιο, τον Εγγλέζο προϊστάμενο καμπίνας και την Ελληνίδα αεροσυνοδό που δε χάνουν ευκαιρία να μοιράσουν χαμόγελα, δεν έχει τελικά σημασία αν φάγαμε μία προκάτ ομελέτα ή αν ήπιαμε έναν μέτριο καφέ. Χωρίς τη γόνιμη αναστάτωση και τη γοητευτική προσμονή του «πήγαινε», αλλά με την ασφάλεια των καλών αναμνήσεων και του ξεκούραστου μυαλού, χαμογέλασα στη σκέψη ότι επέστρεφα από την άλλη άκρη του κόσμου. Αυτή μάλλον είναι και η αξία του κάθε ταξιδιού: να σε συμφιλιώνει με τις προσδοκίες και τα πιο μακρινά σου όνειρα.