Λοιπόν, παρ' όλη την αντίθεσή μου με την ιδιωτικοποίηση των αεροδρομίων, κυρίως λόγω του τρόπου που επιβλήθηκε, μεθοδεύτηκε και θα εξελιχθεί , θα προσπαθήσω να είμαι αντικειμενικός. Αυτά που θα γράψω είναι από τη σκοπιά ενός ανθρώπου που πήγε και είδε με τα μάτια του το εάν και πόσο έχουν αλλάξει τα πράγματα στα 9 από τα 14 αεροδρόμια (σε τόσα πήγα), σε σύγκριση με πέρυσι. Προφανώς και δεν απέκτησα εντυπώσεις από κάθε λεπτομέρεια της λειτουργίας των αεροδρομίων. Απλά πήρα μία καλή γεύση από πολλές γωνίες και μόνο αυτό. Επίσης, μίλησα και με πολύ κόσμο που δουλεύει στο αεροδρόμιο (θα ολοκληρώσω με αυτό).
Είμαι ο πρώτος που θα αναγνωρίσω ότι είναι φύσει αδύνατον στον οποιοδήποτε να μπορέσει να μετατρέψει το πανευρωπαϊκό ρεζίλι των αεροδρομίων μας, μέσα σε λίγους μήνες, σε κάτι εμφανώς καλύτερο. Δεν θα μπω στο επιχείρημα "γιατί δεν αναλάμβαναν νωρίτερα τον χειμώνα" κλπ. το οποίο έχει κάποια βάση. Θα αποδεχτώ ότι έτσι είναι τα πράγματα.
Η πρώτη λέξη που ήρθε αβίαστα στο μυαλό στην πρώτη επίσκεψη μου (LGZA) επί εποχής Fraport είναι μία: Φόβος.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον είχα δει αυτόν τον φόβο σε ελληνικό αεροδρόμιο. Η αρχή είχε γίνει κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000, όταν πρωτοεμφανίστηκαν οι ιδιωτικές εταιρείες handling και. Τότε που τα χαμόγελα και τα κέφια (γυρίζω από του Βερόπουλου) των υπαλλήλων handling της ΟΑ, έδωσαν τη θέση του στους ιδιώτες handlers. Πάει η μονιμότητα, πάνε τα προνόμια, πάνε οι καλές αποδοχές.
Η δεύτερη φορά που ξαναείδα τον φόβο, ήταν από τους ίδιους υπαλλήλους handling, το καλοκαίρι του 2010. Όταν η κρίση εδραιώθηκε και προστέθηκε ο φόβος της απώλειας εργασίας. Γιατί άλλος ο φόβος να χάσεις τη δουλειά σου το 2005 και άλλο το 2010.
Οι υπάλληλοι σιωπηλοί και σχεδόν σαν σαστισμένοι, έτρεχαν πέρα δώθε για να ικανοποιήσουν τον "επιστάτη", ο οποίος χρησιμοποιούσε τον φόβο σαν όπλο για να δείξει στον από πάνω του "τι αποτελεσματικός είναι".
Φέτος ο φόβος ήταν καθολικός. Σε όλους, με εξαίρεση τους ΕΕΚ και τους αερολιμενικούς (όπου και όταν υπήρχαν). Όλοι οι υπόλοιποι τρέχανε γύρω γύρω με πάντα το ένα μάτι να κοιτάει είτε προς το κιτρινόμαυρο αυτοκίνητο της Fraport, είτε σε όποιον φόραγε το λουράκι της Fraport στο λαιμό.
Η Fraport μπορεί να λέει ότι δεν ήταν προετοιμασμένη για το χάλι που αντιμετώπισε. Το σίγουρο όμως είναι ότι ήταν απόλυτα προετοιμασμένη για το τι σύστημα θα ακολουθήσει, ώστε να αποκτήσει άμεσα, καθοριστικά και με πυγμή τον έλεγχο των αεροδρομίων από το πρώτο δευτερόλεπτο. Δεν είχε κανείς αμφιβολία για το ποιός έκανε κουμάντο. Σύντομα έγινε εμφανής και ο τρόπος που θα συνετίζονταν αυτοί που ήταν "αργοί" και δεν το κατάλαβαν αμέσως.
Ο κανονισμός λειτουργίας των αεροδρομίων που έφερε η Fraport, ήταν σαφές ότι αναφερόταν σε άλλα αεροδρόμια (copy -paste?). Στην Φρανκφούρτη πχ. ή στη Στουτγάρδη. Καμία εμφανής προσαρμογή, όχι στην ελληνική νοοτροπία (άστην αυτήν), αλλά στις υπάρχουσες υποδομές των αεροδρομίων. Δινόταν η εντύπωση ότι ζήταγες από όλους τους χειρούργους να φοράνε γάντια, όταν το χειρουργείο είχε χαλίκι για πάτωμα. Είμαι βέβαιος ότι αυτοί οι κανόνες θα είναι πραγματικά υπέροχοι και μοντέρνοι. Κάποια στιγμή και εφόσον φτιαχτούν τα αεροδρόμια!
Το κιτρινόμαυρο αυτοκίνητο, ήταν ο Βεληγκέκας του αεροδρομίου. Έτυχε πάμπολες φορές να έχω τα μάτια μου πάνω του και να μην έχει σταματήσει δευτερόλεπτο να πηγαίνει πάνω κάτω στην πίστα, άνευ ουσιαστικού λόγου. Δεν αναφέρομαι στην Κέρκυρα σε ώρες αιχμής. Αναφέρομαι σε μικρά αεροδρόμια με ένα αεροπλάνο στην πίστα. Μου θύμιζε το έργο Speed (το 1 νομίζω) με ton Keanu Reeves, που αν το όχημα σταμάταγε, θα έσκαγε η βόμβα! Για κάποιον που δεν είχε πάρει χαμπάρι την πολιτική "σιδηράς πυγμής" της Fraport, το αυτοκίνητο ήταν μόνο για εφέ. Δεν ήταν όμως έτσι. Θα υπάρχει και στα γερμανικά η παροιμία "ο φόβος φυλάει τα έρμα". Όλες οι παρατυπίες (βάσει του νέου κανονισμού) τύγχαναν άμεσης επίπληξης, ακόμα και προστίμου.
Αυτό που θα ανέμενε κάποιος ρεαλιστής, θα ήταν να υπάρχει μία πολύ στοιχειώδης βελτίωση στην υγιεινή (τουαλέτες), στην άνεση των επιβατών (κλιματισμός) και στην ασφάλεια (safety, όχι security) των αεροδρομίων (πχ. σήμανση).
Η αλήθεια είναι ότι οι καθαρίστριες ήταν πανταχού παρούσες. Μου έπεσε φρέντο μέσα στο τέρμιναλ της Σκιάθου και η σφουγγαρίστρα ήρθε σε χρόνο γρηγορότερο και από γερανό στην πίστα του Μόντε Κάρλο. Η κατάσταση στις τουαλέτες δεν ήταν όμως καλύτερη. Και 50 καθαρίστριες να βάλεις σε μία τουαλέτα, άμα είναι βουλωμένη ή σπασμένη, δεν λύνεται το πρόβλημα.
Κυρίως στη Ρόδο, όντως ο κλιματισμός ήταν σχεδόν ανύπαρκτος. Είμαι βέβαιος ότι ακόμα και υπό ενοικίαση να έπαιρναν 15-20 "ντουλάπες", θα υπήρχε βελτίωση, μέχρι της οριστικής λύσης. Δεν έγινε ούτε αυτό.
Φρεσκάρισμα στις διαγραμμίσεις πίστας (πανεύκολο), διαδρόμου (σχετικά εύκολο) και νέες διαγραμμίσεις (πχ Σκιάθο) (πολύ δύσκολο), δεν έγινα ούτε για αστείο. Αν μέχρι τον Μάιο εξακολουθούν να μην έχουν γίνει, τι θα λέμε; Αφήστε τα καινούργια gates και τα terminal. Για απλά πράγματα μιλάμε. Θα έχουν γίνει τον Μάιο;
Θα τελειώσω με τους ανθρώπους που μίλησα (και από Fraport και από τους υπολοίπους) και τις απαντήσεις που πήρα στην ερώτηση: "Τί έγινε παιδιά, πώς πάνε τα πράγματα;"
"Όλο το κόμπλεξ τους, πάνω μας το βγάζουν"
"Κατάλαβες το καθίκι, μέχρι προχθές βρομάγανε τα χνώτα του και τώρα μας το παίζει καμπόσος"
"Με κοιτάζουν όλοι με μισό μάτι. Τη δουλειά μου κάνω και εγώ"
"Θέλουν δε θέλουν, με το καλό ή με το άγριο, θα προσαρμοστούν όλοι"
"Τί να σας πώ; (Γελακια) Και εγώ καινούργια είμαι εδώ, πρώτη χρονιά είμαι. Δεν ξέρω (γελάκια)"
Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ποιος είπε τι.
Η εντύπωση που δόθηκε σε εμένα είναι ότι η Fraport θα βάζει το χέρι στην τσέπη πάρα πολύ σπάνια και μόνο όταν φτάνει στο μη παρέκει. Εκτιμώ ότι όποια βελτίωση θα δούμε, θα πάρει πάρα μα πάρα πολλά χρόνια. Πήγα και στο Μπουργκάς της Βουλγαρίας φέτος. Έχει περάσει στα χέρια της Fraport από το 2006 και έχει μακράν τον χειρότερο διάδρομο προσγείωσης και τους χειρότερους τροχιοδρόμους στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Έχω ξαναγράψει γι'αυτό. Φέτος, μετά από 11 χρόνια, ασφαλτοστρώθηκε το 35% των τροχοδρόμων. Ο διάδρομος τίποτα ακόμα. Αυτά είναι τα χρονοδιαγράμματα με τα οποία βελτιώνει πράγματα ο επενδυτής (με εισαγωγικά κατ'εμέ). Ας το χωνέψουν μερικοί.
Gonso