Το θέμα γιατί η Θεσσαλονίκη δεν έχει γέφυρες επιβίβασης, ενώ το Καστέλλι θα έχει, προφανώς και έχει να κάνει τόσο με το τι ζήτησε ο ιδιοκτήτης όσο και με το τι είχε σκοπό να κάνει και πόσα να επενδύσει η Fraport. Εικάζω ότι η Fraport ήθελε απλά και μόνο να βγάλει όσο πιο πολλά μπορεί με το μικρότερο δυνατό κόστος (που ΟΚ, αυτός είναι και ο σκοπός, από τη στιγμή που δεν είναι μη κερδοσκοπικό σωματείο). Το θέμα είναι γιατί δεν το απαίτησαν αυτοί που με δάκρυα στα μάτια υπέγραψαν τη σύμβαση παραχώρησης και γιατί η ίδια η ΥΠΑ δεν έθεσε τέτοιες προδιαγραφές, τουλάχιστον για αεροδρόμια όπως η Θεσσαλονίκη, τα Χανιά, η Ρόδος και η Σκιάθος και συμβιβάστηκε με επεκτάσεις των υφισταμένων κτηρίων. Προφανώς έτσι τα βρήκαν μεταξύ τους.
Τα περί «επιμήκυνσης» τα θεωρώ λίγο «κουβέντα να γίνεται» από διαφόρους τοπικούς φορείς προς το κοινό τους. Ο φετινός «χειμώνας» μόνο ως τέτοιος δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ακόμα και για παραδοσιακά «χειμερινούς» προορισμούς σε όλη την Ευρώπη, πόσο μάλλον για την Ελλάδα. Δε μπορείς να υπόσχεσαι σκι στο Καϊμάκτσαλαν, το Πήλιο και τον Παρνασσό και να μην έχεις ικανοποιητική χιονοκάλυψη μέχρι τις αρχές Φεβρουαρίου, ενώ θα πρέπει να έχεις κλείσει τα συμβόλαια από την προηγούμενη άνοιξη. Πέρα όμως από αυτές τις συνθήκες, δε νομίζω ότι θα ενθουσιάζονταν οι Δυτικο-Ευρωπαίοι να έρθουν στα νησιά μας το καταχείμωνο, εκτός κι αν τους αρέσει να βλέπουν διαλυμένα μπιτσόμπαρα και θλιβερά εστιατόρια-ταβέρνες.
Συνεπώς, τι μας απομένει; Η προώθηση των ελληνικών προορισμών ως city breaks. Άλλη ωραία ιδέα, που την καταστρέφει το σύγχρονο ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης. Έρχεται ο ξένος στο αεροδρόμιο και βρίσκεται αντιμέτωπος με μία και μοναδική επιλογή να πάει στο ξενοδοχείο του: το ταξί, αφού τα ΚΤΕΛ τα έχουν σαμποτάρει οι ίδιοι οι ταξιτζήδες. Φτάνει στο ξενοδοχείο του, το οποίο ναι μεν λειτουργεί, αλλά ΟΚ, επειδή δεν είμαστε και στο κατακαλόκαιρο, τα ψωμάκια είναι λίγο μπαγιάτικα, η μαρμελάδα είναι τύπου-Χαΐτογλου (πηκτίνη με χυμό φρούτου), ο χυμός είναι 100% φυσικός από συμπυκνωμένο χυμό. Πάει ο ξένος να φάει έξω, του σερβίρουν κατεψυγμένο ψάρι σε τιμές φρέσκου και ας μην συζητήσουμε από τι κρέας είναι το χωριάτικο λουκάνικο και πόσα θειώδη έχει το κρασί πάνω από το επιτρεπτό. Πάει ο τουρίστας να δει ένα μνημείο, το οποίο είναι κλειστό, είτε γιατί ανοίγει μόνο Τρίτη και Πέμπτη (από τις 10:00 ως τις 12:00) είτε γιατί έχουν απεργία. Γκρεμοτσακίζεται σε ένα καλντερίμι, σπάει το ένα πλευρό, τον πάνε και στο κέντρο υγείας της κωμόπολης. Εκεί θα του πουν ότι δε λειτουργεί το ακτινολογικό και δεν αναλαμβάνουν κάτι τέτοιες περιπτώσεις χωρίς να γίνει πρώτα η διάγνωση, οπότε καλύτερα να πάει στο πλησιέστερο αστικό κέντρο, όπου θα αποκτήσει τη δική του άποψη για τις ελλείψεις του ΕΣΥ. Κουρασμένος, επιστρέφει στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, το οποίο είναι όπως το άφησε το πρωί, καθ' ότι καταχείμωνο και δεν έχουμε αρκετές καμαριέρες, όπως το καλοκαίρι. Και η ιστορία μπορεί να πάει ακόμα παρακάτω...
Συνεπώς: ας γίνουν πρώτα οι πόλεις μας μας «συνολικά» ελκυστικές: να ξέρεις ότι θα φτάσεις, θα έχεις προσιτές επιλογές, οργάνωση, ποιοτικές υπηρεσίες και μετά θα δείτε που θα έρθουν και οι «φυσούνες».
