ATH-MXP-PSR και πίσω + Cockpit ride!

LEG 1
ATH-MXP, AZ733
Αεροσκάφος: A321-112, I-BIXG "Piazza dei Miracoli-Pisa"

Δευτέρα, 30 Μαΐου 2005, το ραντεβού με τον διοργανωτή του ταξιδιού (για τους σκοπούς του οποίου θα σας μιλήσω αργότερα) ήταν στο check-in της business class της AZ στο ΕλΓκάβ ή Ελ Μπεν-Ι-Ζεν ή Ελβέν ή
Διαπλανητικό Χαμπ ή (όπως έχω την τιμή να το έχω βαφτίσει) «Το μεγαλύτερο χαμπ ATR στον κόσμο με διπλό διάδρομο προσγείωσης.

Ο καιρός ήταν καλός και η πτήση είχε 45 λεπτά καθυστέρηση, γεγονός που ήδη αναφερόταν στον μεγάλο πίνακα αναχωρήσεων. Τρία άτομα ταξιδεύαμε, κάναμε check-in αμέσως, φυσικά πήρα αριστερό παράθυρο και μια και δυο ξεκινάμε για το lounge της Alitalia. Περπατάμε, περπατάμε, περπατάμε και στη συνέχεια περπατάμε λίγο ακόμα. Μετά από άλλο τόσο περπάτημα φτάνουμε στο lounge που ονομάζεται δεν-θυμάμαι-πως, είχαν βγάλει φουσκάλες τα πόδια μου και στο μεταξύ το έβλεπα μπροστά μου συνεχώς όπως τα καραβάνια την όαση. Σε κάθε ταμπελίτσα έβλεπα “Alitalia”. Δίπλα στη θύρα Β15 βρίσκουμε το lounge (το μόνο με θέα στο apron και τη βόρεια γέφυρα) και αμέσως η παρέα μου εξεδήλωσε την επιθυμία να καπνίσει. «Στο καλό» τους είπα, δεν υπήρχε περίπτωση να τους ακολουθήσω και κάθισα στους δερμάτινους καναπέδες (όχι σε όλους) να διαβάσω εφημερίδα. Όλες όμως οι εφημερίδες ήταν στα ιταλικά και για να βρω ελληνική έπρεπε να πάω πίσω στον Παπασωτηρίου. Να μου λείπει. Βολεύτηκα με ξεθυμασμένη κόκα-κόλα και θέα στην πίστα.

Από το παράθυρο είδα το I-BIXG να περνά τη γέφυρα και να έρχεται να «δέσει» στην Β15 από όπου θα αναχωρούσαμε. Τα πρεζόνια της νικοτίνης επέστρεψαν, περάσαμε τον έλεγχο ασφαλείας και περιμένοντας να ανοίξει η πύλη τούς εξήγησα ως τι περίπου χόμπι βλέπω την αεροπορία. Πρέπει να τους φάνηκε αστεία η φράση «Κάποιος μάς ειδοποιεί ότι το τάδε σπάνιο αεροσκάφος θα έρθει στην Αθήνα και τότε πάμε να το φωτογραφίσουμε» γιατί γελούσαν μέχρι το Μιλάνο. Τέλος πάντων.

Από το παράθυρό μου (2η σειρά) είδα
έναν συνάδελφο του ΕπτάΑλέξηΣαρανταεπτά να κρέμεται από ένα ΕπτάΤριάνταΕπτά αλλά δεν έδωσα σημασία γιατί κατέβηκαν οι οθόνες και χάζευα τα βιντεάκια της Απλυτάλια.
Γρήγορο taxi (πάντα τρέχουν οι Ιταλοί) και απογείωση από τον 03R, στρίψαμε πάνω απ’ τη Ραφήνα, περάσαμε πάνω από την Κηφισιά (φωτογράφισα και το σπίτι μου στην Πεύκη), και μετά Ελευσίνα, Κόρινθος κλπ. Μου αρέσει ιδιαίτερα να βλέπω τα σύννεφα και οι πανέμορφοι σχηματισμοί πάνω από την Αττική ήταν ένα ωραίο θέαμα.

Το φαγητό ήταν μια χαρά και το έφαγα όλο. Πάντα τρώω το φαγητό στα αεροπλάνα όσο χάλια και αν είναι. Το αμόρε (απούσα από το συγκεκριμένο ταξίδι) λέει ότι είμαι αναίσθητος και συνήθως απλώς μυρίζει τα αρωματάκια που ψώνισε στα duty free όσο τρώω από το δίσκο της.

Οι safety cards έχουν γίνει πια πολύ γελοίες.
Τουλάχιστον οι γυναίκες τους ομόρφυναν.

Ήσυχη και άψογη πτήση, προσγείωση στον 35R του LIMC ώρα 14:50 τοπική
και έξοδος από την πύλη Α9.

Βαλίτσες σχετικά γρήγορα και έξοδος στο ευρύχωρο και όχι και τόσο όμορφο χώρο των αφίξεων. Το πουλμανάκι μας περίμενε απέξω όπου βρήκαμε τους υπολοίπους του γκρουπ.
(συνεχίζεται)

LEG 2
MXP-PSR, Cirrus Airlines, C9-2030
Αεροσκάφος: Dash 8-300, D-BMUC

A short ride to the Terminal 2 όπου ξανακάναμε check-in, αυτή τη φορά σε μια πτήση
charter για την Pescara.
Δεν είχα ιδέα τι αεροσκάφος θα ήταν αυτό και όταν διαπίστωσα ότι η θύρα επιβίβασης «έβλεπε» απ’ ευθείας σε ένα 737 της Tunisair δεν ήξερα αν έπρεπε να χαρώ ή να ανησυχήσω.

Τελικά το πουλμανάκι μάς πήγε στο Dash το οποίο ήταν παρκαρισμένο δίπλα σε ένα 757 της Air Italy (το οποίο θυμίζει Air France), το I-AIGA το οποίο είναι και ολόφρεσκο paint job.
Επιβίβαση, πήρα πάλι αριστερό παράθυρο στη τρίτη σειρά αλλά μόλις είδα τον έλικα δίπλα στον κρόταφό μου προτίμησα να πάω λίγο πιο πίσω.

Έκτη σειρά και πάμε για taxi. Hold position να περάσει το I-EEZB (τεράστιο μου φάνηκε δίπλα στο κουνούπι μας) και σκασμένοι από τη ζέστη καθώς το A/C δεν λειτουργεί στο έδαφος οδεύσαμε προς τον 35L από τον οποίο απογειωθήκαμε με τρομερό θόρυβο και κούνημα τα οποία ο μόνος που χάρηκε σε όλο το αεροπλάνο ήμουν εγώ.


Υποτυπώδες φαγάκι (το έφαγα όλο, δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνω κάθε φορά),
αξιοπρεπής safety (τη θέλει κανείς?) και πτήση στα 18000ft πάνω από Φλωρεντία κλπ
μέχρι την παραλιακή πόλη της Pescara.

Εκεί συνέβη κάτι ενδιαφέρον:
Ερχόμασταν κομματάκι λοξά στο δεξί υπήνεμο του 22 όταν ο χειριστής έκανε μια αριστερή στροφή (πορεία 40) και μετά μια απότομη δεξιά. Κόβει απότομα την απότομη δεξιά, παίρνει ανοιχτή αριστερή πάνω από τη θάλασσα και αμέσως κλίνει δεξιά με κλίση πάνω από 20 μοίρες (τόσο μου φάνηκε έστω) για να μπει τελική για να προσγειωθεί τελικά στον 22 με τους μισούς επιβάτες τρομοκρατημένους, τους άλλους μισούς ανακατεμένους και έναν (εμένα) τρισευτυχισμένο.

Στην αποβίβαση βάζω το κεφάλι στο κόκπιτ και λέω με τα ρωσικής προφοράς αγγλικά μου «Ράιτ μπέις, νάις τέρν!» για να δω έναν ενθουσιασμένο συγκυβερνήτη να λέει με τα γερμανικά αγγλικά του «Άι γουός φλάιν!».

Πουλμανάκι και να σου μπροστά μου το P4-PHS που δεν κατάφερα να μάθω τι έκανε εκεί αλλά είδα εκ των υστέρων ότι σπάνια έρχεται στην Ευρώπη. Αφού περιμέναμε λίγο (το τρίποδο ενός φωτογράφου είχε παραπέσει στο χώρο αποσκευών του Dash και δεν το πήραν οι Τυνήσιοι μετανάστες που έχουν για το κουβάλημα) αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο.

Τα καλύτερα όμως έγιναν την επόμενη μέρα. Μείνετε συντονισμένοι για να δείτε:
-Τον Ovelix στο κόκπιτ
-Την προσγείωση στο Μαλπένσα μέσα από το κόκπιτ.
-Την απίθανη αντίδραση του κυβερνήτη στην ερώτησή μου «Πού είναι αυτό το αεροπλάνο που βλέπουμε στο TCAS?»

Σε λίγο πάλι κοντά σας.

Α ωραίο το ραπόρτο σου,αναμένουμε συνέχεια!

LEG 3
PSR-MXP, Cirrus Airlines, C9-2030
Αεροσκάφος: Dash 8-300, D-BMUC

Τρίτη μεσημέρι γύρω στις 3 (δεν θυμάμαι καν την ώρα, είχα πιεί τόσο πολύ κρασί που ούτε τη διαδρομή προς το αεροδρόμιο δεν κατάλαβα) και ταχύτατο check in χωρίς προβλήματα για τη διαδρομή πίσω στο Μιλάνο.

Το D-BMUC μας περίμενε στην πίστα και μάλιστα με το ίδιο περιπετειώδες πλήρωμα που μας έφερε την προηγουμένη. Κάθομαι στην ίδια θέση, κάνει διαβολεμένη ζέστη και σε όλη τη διάρκεια της επιβίβασης, της τροχοδρόμησης και της απογείωσης έχω γίνει μούσκεμα ενώ η καμπίνα μύριζε σαν ντακότα γεμάτη ιδρωμένους λοκατζήδες, πράγμα που η διπλανή μου κυρία επισήμανε όχι χωρίς κάποιο kinky (για τον εαυτο της) υπονόημα.

Εγώ πάλι, συνέχιζα την παράδοση που με θέλει να προκαλώ ατυχήματα στον εαυτό μου εν πτήσει. Αφού άνοιξα απρόσεκτα ένα γαλατάκι για τον καφέ και έκανα άσπρη την πλάτη του μπροστινού καθίσματος, έχυσα πάνω μου κόκα-κόλα, λέρωσα με το αναψυκτικό το λευκό παντελόνι της διπλανής μου και λίγο έλειψε να αναποδογυρίσω το δίσκο με τα γλυκάκια που μας πρόσφερε ο ευγενέστατος ιπτάμενος σερβιτόρος, σόρι, φροντιστής. Όταν είπα στον φροντιστή αν μπορώ να επισκεφθώ το πιλοτήριο οι διπλανοί μου είπαν «Όχι, θα σκοντάψει πάνω σε κανα μοχλό και θα μας σκοτώσει όλους» αλλά τελικά η απάντηση ήταν θετική και εγώ παρατώντας κόκα-κόλες, γλυκά, θέα από το παράθυρο και την παρέα μου εισήλθα στον καλύτερο χώρο εργασίας του κόσμου (για μένα, γιατί για τους πιλότους γενικότερα αισθάνομαι ότι το σκέφτονται ελαφρώς διαφορετικά).

Ο συγκυβερνήτης με γνώρισε από χθες και άρχισε να μου εξηγεί τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να κάνει την προσέγγιση στην Πεσκάρα σαν εναέριο roller coaster, εγώ του ζήτησα να κάνει το ίδιο και στο Μιλάνο
και πήρα την άδεια να φωτογραφίσω.
Cockpit 1
Cockpit 2
Cockpit 3

Στο μεταξύ είχα καθίσει στο σακάκι του συγκυβερνήτη (το jumpseat στα Dash είναι μια απλή τάβλα που είτε είναι κολλημένη στο τοίχωμα του κόκπιτ είτε ανοίγει οριζόντια κλείνοντας την πόρτα. Κλειστό πιάνει σε ένα γατζάκι. Εκεί το είχε κρεμάσει).

Κάποια στιγμή προσέχω στο TCAS ένα ίχνος με ένδειξη -4 και κατερχόμενο. Ρωτάω τον κυβερνήτη σε τι απόσταση βρίσκεται το ΑΤΙΑ και εκείνος ελέγχοντας το range μου λέει ότι είναι μεταξύ 3 και τεσσάρων μιλίων εμπρός και αριστερά. «Ιλέβεν Οκλόκ ντάουν» λέω εγώ ψάχνοντας «άι ντοντ σί ιτ». Ο κυβερνήτης κοιτάζει και λέει «Χίαρ χι ιζ, ιτς ε μιλίταρι πλέιν, ντου γιου σί ιτ? Νο?, γουέιτ ε μόμεντ» και πιάνοντας το yoke με το αριστερό χέρι δίνει κλίση στο Dash πεντέξι μοίρες για να δω κάτι που μου φάνηκε σαν Tornado να χάνεται πάνω από τις πεδιάδες της Τοσκάνης. Η παρέα μου πίσω στην καμπίνα είπε «Είδες; Το είπαμε ότι θα σκοντάψει και θα μας σκοτώσει ο βλαμμένος» και εγώ γεμάτος χαρά που οι πιλότοι είναι περιπετειώδεις κοίταξα προς τα εμπρός απ΄ ευθείας στα χοντρά κούμουλους στα οποία κατευθυνόμασταν.
«Σόου, γιου γκόου ινσάιντ ορ γουί γκόνα σίρκουμναβιγκέιτ δεμ?» ρώτησα με τα άψογα οξφορδιανά αγγλικά μου για να έρθει στα ακουστικά η απάντηση «Γιούζαλι γουί ντου μπατ φρομ ινσάιντ ιτ χαζ μορ φαν». Δεν πίστευα στα αυτιά μου.

Άρχισα να τραβάω φωτό...
Σύννεφα 1
Σύννεφα 2
Σύννεφα 3
Σύννεφα 4
...σε διάφορες φάσεις με πιο εντυπωσιακή εκείνη την προσέγγιση στα σύννεφα από τα οποία περάσαμε με απλές αναταράξεις (πλόνκκκ!!, έκανε το λαμπάκι της καμπίνας). Δείτε τις φωτό και θα καταλάβετε.

Από την αρχή της καθόδου και μετά δεν είπαμε κουβέντα μια και ήταν και οι δύο πολύ απασχολημένοι για να ασχοληθούν με την ψωνάρα που αυτοφωτογραφιζόταν πίσω τους ενώ έμπαιναν στη σειρά
για προσγείωση στον 35R.

Touchdown πολυυυυυυυυυυυ μακριά από τα νούμερα, ταχύτατη έξοδος στον τροχόδρομο, σύντομο taxi δίπλα από ένα KAL 744 cargo, και brakes on στο Terminal 2

LEG 4
Τετάρτη 1η Ιουνίου
MXP-ATH, OA246
Αεροσκάφος: Boeing 717, SX-BOB, "Cassiopi"

Το Malpensa έχει περίεργο σύστημα για τα check in. Αντί να είναι στη σειρά είναι σε «νησίδες» αριθμημένες από το 1 μέχρι το δενξέρωπόσο και εκεί πρέπει να βρεις το desk της εταιρίας σου. Ανυποψίαστοι για το σύστημα περιδιαβήκαμε λίγο στο χώρο αναχωρήσεων όπου όλοι είχαν την απαίτηση να τους πω που είναι το desk μια και εγώ «ασχολούμαι με τα αεροπλάνα». Για να μην τους χαλάσω την εικόνα, τους παράτησα για να δω το PP-VTI, ένα MD-11 της Varig που ξεκουραζόταν στην πίστα προτού επιστρέψει στη χώρα της σάμπα και του καφέ. Μετά το γελοίο αυτό καλολογικό στοιχείο βρήκαμε επιτέλους το desk μας χωρίς ουρά και χωρίς καθυστέρηση.

Τα μαγαζιά στο Μαλπένσα είναι η ντροπή των μαγαζιών. Να φανταστείτε δεν βρήκα κανένα από τα δύο αρώματα που μου ζήτησε η καλή μου να της φέρω με αποτέλεσμα να έχω σπίτι σχόλια του τύπου «Τρεις μέρες στο Μιλάνο και δεν έφερες στο κοριτσάκι σου ούτε ένα άρωμα; Τι έκανες τόσες μέρες;»
Η απάντηση ήταν ότι δεν ξεκόλλησα από τη Μόντσα όπου πέρασα υπέροχα, γέμισα τις SD κάρτες της ψηφιακής (για αυτό και δεν έχω καμία φωτό από το MXP-ATH, τι ενδιαφέρον να έχει άλλωστε μια πτήση με 717 και η κούπα Φεράρι που έφερα στο σπίτι μαζί με ένα μπλουζάκι δεν στάθηκαν ικανά να δικαιολογήσουν στα μάτια της τη σκοπιμότητα του ταξιδιού. Γυναίκες.

Security Check και αναμονή στη θύρα, η ΟΑ είχε καθυστέρηση (οποία έκπληξις!!) και επιβίβαση τελικά όταν είχε περάσει προ πολλού το σημείο βαρεμάρας χωρίς επιστροφή.

Το σέρβις πάντως ήταν ικανοποιητικό (business γαρ) και εγώ πέρασα τον καιρό μου χωρίς να κοιτάω έξω, χωρίς να φωτογραφίζω και χωρίς να πάρω safety. Από όλες τις απόψεις αυτή η πτήση ήταν σαν να μην την έκανα.

Κάποια στιγμή η διπλανή μου κυρία (μία ξανθιά πλουσιάδου που όλο ζητούσε κρασί, ζήτησε να δει και τις δυο επιλογές γευμάτων για να διαλέξει και όλο πατούσε το κουμπί για να της πάρουν το δίσκο, να της φερουν εφημερίδα, να της φέρουν άλλο ποτήρι, να ρωτήσει τι ώρα φτάνουμε, ουφ, με ζάλισε) με ρώτησε πότε θα προσγειωθούμε. Της είπα "σε 50 λεπτά με μία ώρα". Όταν στα 35 λεπτά μας ανακοίνωσαν ότι ξεκίνησε η κάθοδος για την προσγείωση γύρισε και μου είπε "δεν ήταν τελικά μια ώρα, είδες;". "Δεν προσγειωθήκαμε ακόμα" της απάντησα. Μα καλά, το χρόνο taxi δεν τον μετράνε ποτέ; (Φυσικά άνοιξε το κινητό της ΑΜΕΣΩΣ μόλις ακουμπήσαμε στο έδαφος).

Προσγειωθήκαμε στον 03L, νύχτα πλέον, περάσαμε τροχοδρομώντας τη βόρεια γέφυρα και παρκάραμε μπροστά σε μια φυσούνα. «Φτου, είπα, δεν θα πάμε βόλτα με πουλμανάκι στην πίστα». Η παρέα μου κουρασμένη με κοίταξε με ύφος «τι λέει ο παλαβός» και η πόρτα του 717 άνοιξε ακριβώς μπροστά σε μια...σκάλα!! Γιες!! «Κωλογκαντέμη, τι ήθελες και μίλησες;» ήταν το σχόλιο που άκουσα. Εγώ φταίω ρε που σας αποκάλυψα όλα τα μυστικά της αεροπορίας. Τράβα πάρε τη βαλίτσα σου, γελοίε. Καληνύχτα.

Πολύ απολαυστικό και καλό το ρεπορτάκι σου φίλε. Μπράβο και πάντα τέτοιες πτήσεις με τόσο κεφάτους κυβερνήτες!!!

Μπορούμε να ρωτήσουμε πόσο κόστισε το παραπάνω ταξιδάκι;;;

Δες τα PM σου

Δε μπορώ να πω! Αυτός ο αυθορμητισμός, αυτό το χύμα στο κύμα γράψιμο, με συνεπήρε και μένα στην στροφή αριστερά για να δω το tornado, στην fun πορεία μέσα από τα σύννεφα και στο touch...

ΠΑΝΤΑ ΤΕΤΟΙΑ

Και εκέκραξεν με στεντόρια φωνή εντός της κατάμεστης αιθούσης...Ο R G A S M I C U S T R I P U S R E P O R T U S .....

πα πα πα...αγόρι μου...τώρα νομίζω ότι είσαι πια ώριμος να..."παντρευτείς"...

να πεις στους φίλους σου με τα περίεργα γούστα που δεν καταλαβαίνουν από σπότινγκ να πάνε στην Μόντσα να φάνε ντεσιμπέλ και να σωπάσουν για πάντα...
Σραιότατη η περιγραφή των συνεχών στροφών. Έκανες καλή προπόνηση στη Μόντσα
η αποθηκευμένη σε serviettes (για τους ξενόγλωσσους ) κοκά κολά ήταν όλα τα λεφτά.. τελικά είσαι και καλλιτέχνης του ρεύματος του αεροπορικού ρεαλισμού...
τελικά τα κούμουλους έμπροσ8εν και την θριαμβευτική είσοδο σε αυτά, θα τα ξεχάσεις ποτέ; Ε ; Λέγε ρε; Λέγε...
Αυτοί είναι καπετάνιοι...τιμή τους που σε πέταξαν...
Να πεις στην καλή σου ότι στο επόμενο ταξίδι σας (π.χ. ταξιδάκι στην Άνδρο για Σ.Κ...) θα της προσφέρεις όλο σου το βασίλειο και μάλιστα για πάντα...(Καλά να πάθεις... )
Αν ξαναδείς την κυρία (που βασάνιζε τα πληρώματα αχόρταγα) ρίξ' της μια πονηρή ματιά και πές της : "Οι μέρες της αυθονίας σας είναι μετρημένες..." -Ο εκπαιδευόμενος-

πάντα τέτοια και ναι, σε ζηλέψαμε αρκετά που είδες εκείνα τα κούμουλους από ...μέσα...
( και μην ξεχνάς...όπως και οι υπόλοιποι...το γυρνάμε ελληνικά πια...ε ναι...ενέδωσα... )

Πρώτον: Δεν ξέρω τι λένε οι άλλοι, αλλά κι εγώ το τρώω όλο το φαγάκι μου στο αεροπλάνο και είμαι επίσης πολύ περήφανος γι' αυτό

Δεύτερον: Εγώ μπορεί να μην είμαι...λαϊκό παιδί ( ), αλλά στην Thai με έβαλαν να καθαρίσω το χυμό με...wettex. Ένα μαντήλι στο κεφάλι και μια σφουγγαρίστρα να είχα και μετά θα σου έκανα ένα MD-11 λαμπίκο! Τουλάχιστον εσένα σου έδωσαν Servietten, Für deine Sicherheit

Τρίτον: Την επόμενη φορά που θα πετύχω κι εγώ undefly, παράλληλη απογείωση κλπ σα μερικούς μερικούς εδώ μέσα (βλ. διάφορα πρόσφατα και μη reports) θα ζητήσω κι εγώ πάραυτα "οπτική αναγνώριση απειλής TCAS" (έτσι δεν το λέτε εσείς οι αρχιχειριστές στα 380 της Galatalia? ).

Κατά τα άλλα, με κάλυψαν οι υπόλοιποι! Πολύ ωραίο report


Υ.Γ. Αυτά να βλέπετε μερικοί μερικοί, για να καταλάβετε την αξία των ελικοφόρων! Πού θα βρείτε, βρε, τέτοια ευελιξία αλλού; Πού θα ζήσετε τέτοιες απανωτές στροφές που κόβουν την ανάσα; (των υπολοίπων εννοείται...)