Αφιερωμενο σε οσους γεννηθηκαν πριν το 1980

H αλήθεια είναι τι δεν ξέρω πως καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να περιμένουμε δυο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δυο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί. Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένες από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες. Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μας βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά. Σπάγαμε τα κόκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους». Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλον και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός αλλά αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας «; ) : D : P»
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα.

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

... κι εμείς που είμαστε μετά το 1980

GP707 said:

Είμαι γεννημένος οριακά μετά το 1980 (Μάϊο 1981).


Δεν κοιμόμαστε μεσημέρι, είτε γιατί δεν μας αρέσει είτε - περισσότερο - γιατί την ώρα του μεσημεριανού ύπνου δουλεύουμε. Και το πρωϊ της Κυριακής δεν πάμε εκκλησία γιατί ίσως πάλι μας καλέσουν στο γραφείο να δουλέψουμε, είτε γιατί έχουμε ξενυχτήσει το Σάββατο και δεν έχουμε διάθεση. Άλλωστε και έξοδος το Σάββατο χωρίς καφέ και χωρίς φαγώσιμο με ζωϊκή ύλη δεν γίνεται...

Έχουμε κάθε σύγχρονο μηχανισμό ασφάλειας ατα αυτοκίνητα αλλά σκοτώνονται περισσότεροι γιατί νομίζουν ότι ο αερόσακκος και οι πλευρικές μπάρες θα τους σώσουν ακόμα κι αν κάνουν την κάθε είδους τρέλλα στον δρόμο. Τώρα τα "βίαια" παιχνίδια θα τα κατακρίνουν οι ψυχολόγοι, ενώ οι τιμές όλων των παιχνιδιών είναι τόσο εξωφρενικές που οι γονείς θα διστάσουν να τα αγοράσουν.

Τώρα περνάμε τα 3/4 της ζωής μας καθιστοί. Ακόμα και μια φάπα για το "με γεια το κούρεμα" να μας δώσουν θα πονέσουμε γιατί έτσι έχει συνηθίσει ο οργανισμός μας. Έχουμε κινητό από 2 ετών και επικοινωνούμε από το σπίτι, με μηνύματα, e-mail ή chatrooms και τους περισσότερους γνωστούς μας δεν τους έχουμε δει ποτέ από κοντά.

Τώρα το να βγεις και να κάτσεις σε ένα παγκάκι "προσκαλεί" τον άνδρα των Υ.ΜΕ.Τ. που είναι οπλισμένος σαν αστακός, που θα σε θεωρήσει "δυνάμει τρομοκράτη" αν είσαι 16 χρονών με μακριά μαλλιά, σκουλαρίκι και μπλουζάκι μαύρο με στάμπα από ένα ροκ συγκρότημα, ο οποίος θα σε πάρει για "εξακρίβωση" κι αφού σε περιποιηθεί κατάλληλα (εγκλεισμό στο κρατητήριο χωρίς αιτιολογία για ώρες και το ανάλογο ξύλο) θα σε αφήσει να φύγεις αφού σου έχει πάρει αποτυπώματα, βιογραφικό και όλα τα σχετικά. Αν, ακόμα χειρότερα, έχεις την ατυχία να είσαι παιδί μεταναστών θα σε στείλει στον Ασπρόπυργο ή την Αμυγδαλέζα και δεν θα ξανακούσει κανείς τίποτα για σένα.

Τώρα είτε είσαι ανήλικος είτε ενήλικος, δεν υπάρχει μέρος στον κόσμο που να μην σε βλέπουν και να μην ξέρουν τι κάνεις και πώς.

Τώρα οι μαθητές δίνουν εξετάσεις συνέχεια αλλά το χειρότερο είναι ότι βασιλεύει η παραπαιδία που τους αναγκάζει να "φορτωθούν" γνώσεις υπερεξειδικευμένες που δεν τους είναι τόσο απαραίτητες. Ένα παιδί μπορεί να ξέρει απ'έξω τη χημική εξίσωση για τη φωτοσύνθεση μιας λεμονιάς αλλά δεν μπορεί να αναγνωρίσει μια λεμονιά αν τη δει.

Δεν έχουμε 3 μήνες διακοπές τα καλοκαίρια. Για την ακρίβεια δουλεύουμε πλέον 365 μέρες το χρόνο.

Και όσο πάει η κατάσταση επιδεινώνεται...

κλικ για όλη την παράθεση...

Όντας γεννηθείς το σωτήριον έτος 1978, θα έλεγα οτι το κείμενο του ΤΖΠ707 τουλάχιστον με συγκίνησε. Γιατι βρήκα μα περιγραφή των παιδικών/εφηβικών μου χρόνων συνοψισμένη σε μερικές γραμμές!

Τί να πεί κανείς για τα παιδιά σήμερα? Μιά συγκεκριμένη παρέα πιτσιρικάδων που έβλεπα κάποτε στην γειτονιά μου (πρίν κανα χρόνο) είχαν σάν αγαπημένη τους ασχολία να ανταλλάσουν ringtones με υπέρυθρες, και το βράδυ να πάνε "να τσατάρουν με κάνα μωρό". Δέ λέω, καλή η εξοικείωση με τους ΗΥ και την τεχνολογία γενικότερα,αλλα όχι τόσο. Αυτοί τί ζωή ζούν?

Αυτα.

ΥΓ: Ποιός δέν διάβαζε Μπλέκ και Αγόρι (ειδικά το δεύτερο είχε και αφίσες με σχέδια τριών όψεων απο στρατιωτικά αεροπλάνα), και ποιός δέν είχε αφίσες BonJovi και Samantha Fox στο δωμάτιό του?
Τα σιδερότυπα τα θυμάται κανείς?

Να εισαι καλα 707 με εκανες να νοσταλγησω (και παλι).
Εγω ειμαι τωρα 32 ετων και (δυστυχως ?) εχω αρχισει εδω και πολυ καιρο να "νοσταλγω" και να συγκρινω, οπως πολυ πετυχημενα εκανες, την παιδικη/εφηβικη μου ηλικια, με αυτη της σημερινης νεας γενιας. Προσπαθω βεβαια να ανατρεξω στο παρελθον και να θυμηθω τι λεγανε για εμας εκεινα τα χρονια (του στυλ: τι μουσικη ειναι αυτη που ακουτε κλπ) και οντως παραδεχομαι οτι υπηρχε ενα "χασμα" . Αλλα ευτυχως παρα το χασμα αυτο μεγαλωσαμε σε μια πιο αγνη, πιο κοντα στη φυση, και, επιτρεψτε μου, πιο δημιουργικη εποχη.
Το ιδιο φαινομενο με πολυ μικροτερους κυκλους συμβαινει και με τη θητεια στο στρατο..... ολοι λενε: αυτος δεν ειναι στρατος τωρα, κολλεγιο ειναι (ασχετα αν απολυθηκαν 3 μηνες πριν...)

Εχοντας μια κορη (2 ετων) που πλεον ζει την εποχη της ταχυτητας ("μιλαει" στο τηλεφωνο και ταυτοχρονα αλλαζει καναλια, μας διαταζει, "μαγειρευει" κλπ) ελπιζω να μπορεσουμε εμεις να περασουμε καποια μηνυματα στη γενια αυτη, και να μπορεσουμε ολοι μας να γυρισουμε λιγο την πλατη μας στους ξεφρενους ρυθμους που δυστυχως ζουμε.

Και βεβαιως να περιμενουμε και σχολια του στυλ: Middle age Crisis περνας, δεν πειραζει γερο....

Μηπως τελικα δεν καταλαβαινουμε οτι μεγαλωσαμε?

Αχχχχχχχχχ τι ειν αυτα που μας εκανες πρωι πρωι. Μολις μπηκα στη δουλεια και καταλαβα οτι τελικα αυτη η εποχη περασε ........ Αντε και ελπιζω σε 10 χρονια (που θα μπαινω στα 50) να υποφερω λιγοτερο απο τις αναμνησεις της "γενιας" μου

Πολύ ωραίο το ... trip report από το ταξείδι με την Χρονομηχανή στην παιδική ηλικία των 70s. Περιμένουμε και τα συνοδευτικά φωτογραφικά ντοκουμέτα
Αυτό που εγώ εκτιμώ περισσότερο από την παιδική μου ηλικία της εποχής εκείνης ήταν η απόλυτη ελευθερία που είχαμε όταν δεν είμασταν σχολείο που σήμερα θα ήταν ανήκουστη : φροντιστήρια, ιδιαίτερα, μαθήματα μουσικής, 2-3 ξένες γλώσσες, αθλητικές δραστηριότητες, χορός κλπ. Είναι απίστευτο πόσο έχει εντατικοποιηθεί η ζωή των σημερινών πιτσιρικάδων από τόσο μικρή ηλικία.

seven4seven":1xt4le4g said:

ΥΓ: Ποιός δέν διάβαζε Μπλέκ και Αγόρι (ειδικά το δεύτερο είχε και αφίσες με σχέδια τριών όψεων απο στρατιωτικά αεροπλάνα), και ποιός δέν είχε αφίσες BonJovi και Samantha Fox στο δωμάτιό του?
Τα σιδερότυπα τα θυμάται κανείς?

κλικ για όλη την παράθεση...

Για να μην πώ για Βαβούρα και την Οδό Τρέλλας 13 στο οπισθόφυλλο, το παιχνίδι με τα "χαρτάκια", τα φυσοκάλαμα που φτιάχναμε από πλαστικούς σωλήνες που βρίσκαμε σε οικοδομές, το πόσες φορές έχω ακούσει "τι θα γίνει ρε !@#$#!@# θα μας αφήσετε να κοιμηθούμε μεσημεριάτικα", το οξυζενέ στα ματωμένα γόνατα καθε μέρα, τις γούβες σε αυτοκίνητα γειτόνων και πολλά άλλα... Και για να ξενερώσω κι άλλο τα γκόλ που έτρωγα παίζοντας μπάλα στην πλατεία μπροστά από το στάδιο Καραϊσκάκη όταν αντί να προσέχω το τέρμα μου χάζευα τα αεροπλάνα που έστριβαν για τα finals του 15L ακριβώς από πάνω...

Ευτυχώς και τώρα υπάρχουν λιγοστές εξαιρέσεις.

@GP707 Thanx

Μόλις έφτασε και στο δικό μου e-mail, με τίτλο:

Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985

ΑΠΛΑ,ΤΕΛΕΙΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΒΓΑΛΜΕΝΟ,ΛΕΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΘΕΝΑ ΜΑΣ (31 ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 1970) ΜΠΡΑΒΟ ΣΤΟΝ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ (GP707 ΕΓΡΑΨΕΣ)

Καλό απόγευμα σε όλους, αυτό είναι το πρώτο μου post μετά από αρκετούς μήνες που μπαίνω στο site.

Φίλε GP707 μπράβο για το τόσο όμορφο και συγκινητικό κείμενο. Όντας κι εγώ γεννημένος πριν το 1980, έχω βιώσει πολλά από αυτά που περιγράφεις κι ένοιωσα σα να διάβαζα μέσα σε λίγες την "ιστορία" των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων.

Thanks!