BlindG
Low-Cost-Class-Member
- Εγγραφή
- 25/01/2006
- Μηνύματα
- 94
- Likes
- 0
Είμαι πολύ τσαντισμένος σήμερα.
Μιλάμε για νεύρα έτσι? Τα πράγματα που συμβαίνουν σήμερα είναι πέρα από κάθε λογική. Απλά δεν είναι δυνατόν να έχει πάει η μέρα έτσι. Αρνούμαι να το πιστέψω, πάει και τελείωσε. Καλό θα ήταν να μας προειδοποιεί κάποιος (π.χ. η χαρτορίχτρα της γειτονιάς?) όταν είναι να έρθουν τέτοιες μέρες για να λαμβάνουμε τα μέτρα μας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά με κάτι μέρες σαν αυτή, νιώθω να διαταράσσεται η ψυχική μου ηρεμία και πραγματικά πάω γυρεύοντας.
Σήμερα λοιπόν τα έχω βάλει με όλους. Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είμαστε πάνω από τη θάλασσα, υποθέτω κοντά στις γαλλικές ακτές και -σύμφωνα με τη χρονική διάρκεια της πτήσης- πρέπει να πλησιάζουμε στον προορισμό μας. Ακόμα όμως δεν μπορώ να ηρεμήσω. Ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς μεσολάβησε σήμερα και πήγαν τα πράγματα έτσι. Ποιά κοσμική δύναμη στραβοξύπνησε και αποφάσισε να παίξει με τα νεύρα μου. Γιατί ο Δίας δεν καθόταν ήσυχα, παρα ήθελε να κάνει τις γνωστές του αταξίες (ξέρετε, αυτές που οδήγησαν στο γνωστό ρητό για το τι έκανε ο Δίας) και να μου χαλάσει εμένα τη μέρα.
Δεν μπορεί ρε παιδιά. Απλώς δεν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν να ξεκινάει καλά και ήρεμα η μέρα, στη δουλειά (βασικά μέχρι σήμερα προσπαθούσα να κόψω την αλυσίδα που με είχε δεμένο εκεί -κατά τύχη, δηλαδή, έφυγα...), χωρίς μια φωνή, χωρίς έναν καυγά, χωρίς κάτι για να πιέσει λίγο την αδρεναλίνη μου. Δηλαδή, γιατί ΚΑΘΕ άλλη φορά που έχω φύγει, γίνεται πανικός γιατί δεν προλαβαίνω να τελειώσω πράγματα που μαθαίνω πως είναι ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΑ, μόλις την προηγούμενη βραδιά, τσακώνομαι γιατί δικαιούμαι και εγώ σαν άνθρωπος να φύγω απ'τη δουλειά, μου θυμίζουν οτι το μέλλον μου είναι να δουλεύω σκλάβος στις πυραμίδες και να κουβαλάω κοτρόνες, την ώρα που εγώ διατυμπανίζω με πρωτοφανή στόμφο οτι με περιμένουν στη ΝASA (για να ξεκολλάω τις τσίχλες που φτύνουν μέσα στις λεκάνες των τουαλετών) και πως το μέλλον μου διαγράφεται λαμπρό. Γενικά δηλαδή, μια νορμάλ κατάσταση, στην οποία νιώθω οτι έχω και εγώ συμμετοχή και πως οι αντιδράσεις μου καθορίζουν την πορεία των γεγονότων. Αμ δε. Σήμερα δεν έχει τέτοια. Κανείς δεν θέλει να τσακωθεί μαζί μου. Όλα μέλι-γάλα. Όλα ήρεμα και χαμογελαστά.
Φεύγω απ'τη δουλειά στην ώρα μου και δεν χρειάζεται να τσακωθώ. Το τρένο είναι και αυτό στην ώρα του και δεν χρειάζεται να τρέξω στην αποβάθρα βλαστιμώντας θεούς και δαίμονες που πάλι δεν με άφησαν να φύγω σαν άνθρωπος, παρά με ανάγκασαν να αγχωθώ όσο δεν παίρνει για να φτάσω στο Ελ Βενιζελ. Οι επιβάτες είναι όλοι τουρίστες και κόσμιοι. Δεν με ενοχλούν στο τρένο και όταν -κατά λάθος- σκουντάω έναν με το σακίδιό μου που είναι 17 κιλά, μου ζητάει συγγνώμη που βρέθηκε μπροστά μου ενώ εγώ είμαι φορτωμένος σαν το γαιδούρι. Και ποιός σου είπε ρε αχάρηστε τουρίστα που μας γίνεσαι βάρος και μας αγοράζεις και τα κτήματά μας, οτι έχεις το δικαίωμα να μου ζητάς συγγνώμη σήμερα? Δεν έχεις λίγο αντρισμό μέσα σου? Δεν ξέρεις κανένα "γαλλικό" (ΜΠΛΙΑΧ!) να μου πεις για να με φτιάξεις? Δεν μπορείς τουλάχιστον να με αγριοκοιτάξεις??? Πρέπει να με κοιτάς με το αθώο βλέμα νεογέννητης κουρούνας που δεν καταλαβαίνει πως της συνέβη αυτό??? Και καλά το ζώον ο τουρίστας, αυτό το @#$*( το τρένο γιατί δεν περίμενε ούτε 10 λεπτά μετά την Δ. Πλακεντίας, για να αλλάξει παροχές? Γιατί έπρεπε να αλλάξει αμέσως και να μην καθυστερήσει καθόλου? Γιατί έπρεπε να δουλεύει ρολόι το check-in (με 3 counter) για Βαρκελώνη, με αναχώρηση 17:20, τη στιγμή που η 3885 για Μαδρίτη έφευγε στις 16:50, είχε μόνο 2 counters και γινόταν Ο πανικός? Γιατί έκανα σήμερα ειδικά το πιο γρήγορο check-in που έχω κάνει ποτέ?
E? Είπα check-in? Αχ ναι! Που λες, χρυσή μου, εχθές το απόγευμα, κατεύθασε ένα e-mail από την Iberia που μου έλεγε οτι μπορώ να τσεκάρω μέσω internet. Βασικά το πιο σημαντικό είναι οτι μου επέτρεπε να κλείσω την θέση μου από εκείνη την ώρα και να μην περιμένω να φτάσω στο Ελ Βενιζελ για να με βάλουν στον #$*(## του airbus. Πολύ καλό αυτό σου λέω αγαπητή μου! Έκλεισα και εγώ μάνι-μάνι την 6F αφού ήταν η πιο μπροστινή από τις διαθέσιμες θέσεις. Τσσσσσσσσσς πολυτέλειες σου λέω! Μιλάμε για την avant garde των ταξιδευτών, χρυσή μου, την οποία εγώ ανακάλυψα μόλις χθες. Καμία σημασία δεν έχει όμως.
....
Πού είχα μείνει? Α!Ξενέρωτο και το check-in. Ξενέρωτοι επίσης και αυτοί οι ρεμπεσκέδες στα 77-78 που σήμερα ήξεραν που έπρεπε να πάω για να δώσω τον σάκο μου και δεν με ταλαιπώρησαν ένα δεκάλεπτο ψάχνοντας τα χαρτιά τους και παίρνοντας τηλέφωνα, προσπαθώντας να αποφασίσουν ποιός -επιτέλους- θα πάρει τον σάκο μου. Αίσχος.
(Το airbus (EC-HDP) έχει ήδη αρχίσει την *πτώση* του προς το Εl Prat. Δεν χρησιμοποιώ την λέξη κάθοδο γιατί του εύχομαι να πέσει σε αναταράξεις και να ανεβοκατεβαίνει σαν καριδότσουφλο μπας και ξυπνήσουμε λιγάκι.)
Πήγα στον παπασωτηρίου να πάρω τίποτα να διαβάσω (λέγε με rbf-τα παίρνω σε τούβλα είπαμε-, rock hard, Σούπερ Κατερίνα και cosmopolitan -ΔΕ ΘΕΛΩ ΟΥ ΡΕ!) και ευτυχώς βρήκα μπροστά μου ένα δίμετρο τραγί πάνω σε κάτι παρανοϊκά τσοκαροτακούνια οπότε -έστω από μέσα μου- ξέσπασα σε χαρακτηρισμούς. Μόλις -δε- την άκουσα να μιλάει και συνειδητοποίησα οτι πρόκειται για Ελληνίδα που την είδε μοντέλα αλλά μόλις ανοίξει το στόμα της πεθαίνει το σύμπαν, έσουρα λίγα ακόμα μπας και έρθω στα ίσια μου. Αλλά δεν.
Μέχρι και στα McDonalds, το φαγητό τρωγόταν. Δεν ξέρω γιατί. Μάλιστα, για να με καλοπιάσουν, το χαρτί του δίσκου, έλεγε τις συνειστώμενες ημερίσιες ποσότητες σε θερμίδες, λιπαρά και άλλα, προσπαθώντας να με καλοπιάσει για να μου δείξει οτι μέχρι και τα McDonalds έχουν μπει στον ίσιο δρόμο. Mιλάμε δηλαδή για ολόκληρη συνομωσία. Δεν εξηγούνται αλλιώς αυτά τα πράγματα.
Συνεχίζοντας για την πύλη επιβίβασης (Β-7), το μόνο που μου θύμησε παλιές καλές εποχές, ήταν 2 άτομα που είχαν καθηλώσει την πτήση της Ολυμπιακής για Παρίσι. Ανακοινώσεις και κόντρα ανακοινώσεις, αλλά οι δύο τους άφαντοί. Επιτέλους, κάποιος για να βρίσω! Τελικά οι δύο δεν εμφανίστηκαν και η πτήση αναχώρησε χωρίς αυτούς με αρκετή καθυστέρηση (περίπου 1 ώρα αν κατάλαβα καλά). Άλλαξε λοιπόν η επιγραφή της πύλης μας και αντί για Παρίσι, τώρα έλεγε Βαρκελώνη...
Για πότε μπήκαμε μέσα και αποχωρήσαμε από την πύλη, δεν το κατάλαβα. Μάλλον θα κοιμόμουνα όρθιος αφού δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ για να μου τραβήξει την προσοχή. Μα είναι δυνατόν να είναι όλοι κόσμιοι? Είναι δυνατόν να γίνει η επιβίβαση ταχύτατα? Είναι δυνατόν να μην δημιουργηθεί ουρά στην γέφυρα επιβίβασης απ'όλους αυτούς που βιάζονται να μπούν για να στριμωχτούν εντός του αεροσκάφους? Ποτέ δεν κατάλαβα πως έγινε αυτό και δεν υπήρξε ουρά. Ίσως να φταίει που δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο το αεροσκάφος. Σημασία έχει πως χωρίς πολλά πολλά και χωρίς να γίνει ΤΙΠΟΤΑ που να τραβάει την προσοχή οποιουδήποτε, μπήκαμε, αναχωρήσαμε για τον διάδρομο απογείωσης και ανεβήκαμε με πολύ συνοπτικές διαδικασίες. Ούτε καν τους cfm δεν μπορώ να βρίσω που μας πετάξανε σχετικά αθόρυβα (ίσως να φταίει που ήμουν στο 6F... ΛΕΩ εγώ τώρα...)... Μα πως γίνεται να βαρεθώ τόσο που να μην έχω τίποτα να γράψω? Τα νεύρα μου!
Οι συνεπιβάτες μου, ήρεμοι άνθρωποι που έκαναν το ταξίδι τους χωρίς να ενοχλούν. Για τέτοιους καραγκιόζηδες μιλάμε. Να μη μου δίνουν μια αφορμή για να βγάλω λίγο δηλητήριο, λίγο ξεκατίνιασμα... Κάτι τέλος πάντων που να με τονώσει ηθικά! Μπα. Τίποτα. Μέχρι και τις τσίχλες που τους προσέφερα, αρνήθηκαν οι αχάρηστοί. Άλλο ένα τέτοιο ζευγάρι να μου τύχει και θα βγω απ'τα ρούχα μου!!
Μιλάμε για τέτοια βαριεστημάρα, που κατέληξα να κάνω πειράματα με το φαγητό που ήρθε. Μέχρι και τα πειράματα μου έκατσαν και το κοτοπουλάκι (γαλοπούλα?) αλα κρεμ με μανητάρια και ρυζάκι, έγινε υπέροχο.
Δεν γράφω τίποτε άλλο γιατί δεν έχει νόημα. Το μόνο που απαιτώ είναι το κουτί παραπόνων της Iberia για την πιο ανιαρή πτήση που μου έχει προσφέρει. Σα δε ντρέπονται όλοι τους σήμερα.
--------------------------
Σε γενικές γραμμές, η Βαρκελώνη είναι μια πάρα πολύ ωραία πόλη την οποία αξίζει κανείς να επισκευθεί. Το γεγονός και μόνο οτι είναι παράκτικα, για εμένα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους πόλους έλξης, αφού η θάλασσα αλλάζει εντελώς τον αέρα και πάντα με κάνει να αισθάνομαι οτι υπάρχει μια διέξοδος. Οι δε Καταλανοί, έχουν πιάσει το νόημα και προσπαθούν να κάνουν την πόλη τους όσο πιο τουριστικά ελκυστική γίνεται. [img=https://www.airliners.gr/community/album_page.php?pic_id=12496]Όμορφα κτίρια[/img] παντού. Κτίρια που δεν δώθηκαν από ξύπνιους αμέσως για αντιπαροχή, όπως κάνουμε στην Αθήνα. [img=https://www.airliners.gr/community/album_page.php?pic_id=12498]Κτίρια[/img] των οποίων οι ιδιοκτήτες επιδοτούνται για να "φρεσκάρουν" τις προσόψεις τους. Ανοιχτοί δρόμοι παντού. Οι διασταυρώσεις έχουν -έξυπνα- αλλαχθεί σε ένα ρομβικό σχήμα (από κάθε γωνία του κάθε τετραγώνου της διαστάυρωσης, έχει "κοπεί" ένα οθογώνιο τρίγωνο αρκετών μέτρων), ανοίγοντας κατά πολύ το χώρο και αφήνοντας τον άνθρωπο (ντόπιο ή επισκέπτη) να ανασάνει και να μην τον πιάνει κλειστοφοβία.
Κάτι που επίσης δεν μπορεί να με αφήσει αδιάφορο, είναι η ύπαρξη αμέτρητων πλατάνων κατά μήκος των δρόμων. Μάλιστα σε μεγάλους δρόμους όπως η Gran Via Corts Catalanes (link πιο πάνω με τα πλατάνια
) έχουν, όχι μία αλλά δύο, συστάδες πλατάνων σε κάθε πλευρά του δρόμου. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η Αθήνα αν κατά μήκος της Λ. Συγγρού είχαμε κάνει το ίδιο πράγμα. Βέβαια, ούτε λόγος για πλάτανους στην Λ. Συγγρού. Εδώ οι φοίνηκες επί 30 και πλέον χρόνια, είναι ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Σιγά μην καταφέρουν να ευδοκιμήσουν πλατάνια εκεί. Πως θα ποτίζονται άλλωστε. Τα παραπάνω -βεβαια- σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν καλύπτουν την αναλγησία που μας δέρνει και έχουμε καταντήσει την Αθήνα όπως την έχουμε καταντήσει. Τέσπα. Με την Αθήνα θα ασχοληθούμε κάποια άλλη φορά. Ας γυρίσουμε στη βαρκελώνη λοιπόν.
Ο περίπατος στη Rambla της Plaza Catalunya, είναι απολαυστικός αφού η Rambla (για να δώσω ένα γρήγορο ορισμό, σαν Rambla φανταστείτε έναν πολύ μακρύ και αρκετά πλατύ πεζόδρομο, χωρίς στροφές) είναι πολύ όμορφα φτιαγμένη με δέντρα, παγκάκια και υπέθρια καταστήματα. Πρέπει επίσης να σημειωθεί οτι είναι γεμάτη (όπως όλες οι Ramblas) από μίμους ή άλλους καλλιτέχνες, οι οποίοι απ'όσο έμαθα πρέπει να περάσουν εξετάσεις και να πάρουν χαρτί από το δήμο που να πιστοποιεί τις ικανότητές τους, για να μπορούν να εμφανιστούν εκεί. Να είστε βέβαια προετοιμασμένοι οτι θα συναντήσετε ορδές τουριστών που σε κάποια σημεία (ειδικά αν υπάρχει κάποιος μίμος με αξιόλογο νούμερο) φρακάρουν το δρόμο και σας αναγκάζουν να... παραστρατήσετε για να προχωρήσετε. Εννοείται πως δεν λείπουν εκατέρωθεν τα γνωστά καταστήματα "τουριστοπαγίδες" (Ελληνιστί tourist traps) μεταμφιεσμένα είτε σε φαγάδικα που προσφέρουν "αυθεντικές" (όσο μια κινέζικη απομίμιση rolex) καταλανικές γεύσεις, είτε σε σουβενιράδικα τα οποία είναι πλυμηρισμένα από φανέλες της Μπάρσα (γιατί όχι άλλωστε, το αξίζει
). Όπως σε κάθε άλλο μέρος, τα καταστήματα αυτά πρέπει να αποφεύγονται δια ροπάλου αφού τα μεν εστιατόρια προσφέρουν φαγητό που σχεδόν πέφτει σε επίπεδο fast food, τα δε σουβενιράδικα προσφέρουν σε διπλάσιες τιμές, προϊόντα που θα μπορούσατε να βρείτε και αλλού σε πολύ πιο λογικές τιμές. Παράδειγμα: Ένα τζην καπέλο που έγραφε Barcelona, σε υπέθριο πάγκο έκανε 5Ε ενώ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ καπέλο σε σουβενιράδικο στην Sagrada Familia, έκανε 14.99Ε. Αν για κάποιο λόγο "αναγκαστούμε" (μετάφραση: Αν βρούμε κάτι που δεν βρήκαμε αλλού -ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε) να μπούμε σε ένα τέτοιο κατάστημα, να μην ξεχάσουμε να παζαρέψουμε την τιμή για να μη μας πιάσουνε ΠΟΛΥ κότσο (σίγουρα θα μας πιάσουνε...). Και μιας που είπα για φαγητό, δεν θα παραλείψετε να δοκιμάσετε embutidos!!! Mιλάμε για σπάνιας νοστημιάς αλλαντικά που θα σας τρελλάνουν...
Και φυσικά, η καλύτερη κατάληξη για έναν τέτοιο περίπατο, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη εκτός από την θάλασσα στην οποία καταλήγει η συγκεκριμένη Rambla. Εκεί υπάρχει το "άγαλμα" του Κολόμβου το οποίο είναι υπερυψωμένο και δίνεται η δυνατότητα στον επισκέπτη να ανέβει και να χαζέψει τη θέα. Οι ουρές βέβαια είναι τρομακτικές και μπορεί να σας κρατήσουν για πάνω από 2 ώρες. Προσωπικά το απέφυγα. Το δεύτερο πράγμα που τραβάει όμως την προσοχή, είναι ένα πολύ ψηλό τελεφερίκ το οποίο διασχίζει κατά μήκος το λιμάνι και φτάνει σε έναν λόφο στα δεξιά με έναν ενδιάμεσο σταθμό. Εκεί, λόγω της υψοφοβίας μου, ούτε καν μου πέρασε απ'το μυαλό να πάω, αν και η θέα θα πρέπει να αξίζει πολλά. Ναί ρε, τι θέλετε? Πετάω τη σκούφια μου για να πετάω με αεροπλάνα και πετάω νεκροφόρες και φέρετρα σε όποιον με τραβολογάει για να ανέβω σε τέτοιου είδους κατασκευές! Έτσι είναι! Προσωπικά πάντως, κατέληξα στο ενυδρείο της Βαρκελώνης που βρίσκεται κοντά στο λιμάνι και έχει αρκετά ωραία θεάματα. Είδα μέχρι και το Νemo της Disney
Μιας και την ανέφερα πιο πάνω, αξίζει επίσης να επισκευθείτε την Sagrada Familia. Είναι ένας ναός ενός θεοπάλαβου αρχιτέκτονα με το όνομα Gaudi -αν δεν κάνω λάθος- (είπαμε, τα όρια μεταξύ τρέλλας και ιδιοφυίας είναι πολύ μικρά) στον οποίο ανατέθηκαν ουκ ολίγα έργα εντός της πόλης γιατί είναι εκκεντρικός και σχεδιάζει κτίρια με άποψη, επειρεασμένος πάντα από την φύση. Ο συγκεκριμένος ναός έχει σαν θέμα τη γέννηση, ζωή και θάνατο του Χριστού. Στο μπροστινό μέρος μπορούμε να δούμε την ιστορία της γέννησης ενώ στο πίσω την σταύρωση. Με την παραπάνω φράση βέβαια, δεν περιέγραψα ούτε το ένα χιλιοστό απ'αυτά που μαγνητίζουν το μάτι αυτού που βρίσκεται μπροστά στο ναό. Οι παραστάσεις που απεικονίζονται είναι πιο πολλές απ'όσες χωράει το μάτι και πρέπει ο επισκέπτης να καθήσει να παρατηρήσει για πολύ ώρα την πρόσοψη για να μπορέσει να αρχίσει να καταλαβαίνει τι ακριβώς βλέπει. Η δε διακόσμηση, θα ήθελα να πω οτι φέρνει λίγο σε μπαρόκ αλλά εδώ δεν μιλάμε για απλά πλουμιστά στολίδια. Ο Gaudi ήθελε να δώσει πνοή και αέρα στην εικόνα του γι'αυτό την έχει κάνει να ... "στάζει" από ζωή. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, καλάθια από φρούτα διακοσμούν τρούλους και υπάρχουν σε κορυφές του κτιρίου. Επίσης, διάφορα ζώα (έχετε δεί σκαλισμένες σαύρες και σαλιγκάρια πάνω σε κτίρια???) διακοσμούν κάθε πλευρά του ναού... Το εσωτερικό -δε- (στο οποίο δεν μπήκα αλλά είδα φωτογραφίες) θυμίζει κάτι από δάσος, αφού όλες οι κολώνες θυμίζουν κορμούς και καταλήγουν σε διάφορα δέντρα στο ταβάνι του ναού. Δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί όσα και να πω, δεν μπορούν να περιγράψουν το θέαμα. Κάτι που ίσως θα έπρεπε να έχω πεί από την αρχή για το συγκεκριμένο μέρος, είναι πως ο αρχιτέκτονας πέθανε πριν τελειώσει το έργο του. Άφησε όμως σχέδιά του και οι Καταλανοί ανέλαβαν να το συνεχίσουν. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, ο ναός είναι ένα πολύ διακρητικό εργοτάξιο καθώς ο Gaudi πρόλαβε να τελειώσει πολύ λίγα πράγματα μεταξύ αυτών και την πρόσοψη (αν τη δείτε, θα καταλάβετε γιατί του πήρε τόσο καιρό). Το χρονοδιάγραμμα λέει οτι θα έχει τελειώσει το έργο μέχρι το 2025 (για να καταλάβετε για τι ναό μιλάμε....). Α, ναι... όπως είπα και πιο πάνω, stay away από τα εκεί σουβενιράδικα.....
Να μην ξεχάσω να πω για τα διάφορα happenings που γίνονται στους δρόμους κατά τη διάρκεια του έτους. Είτε καλλιτεχνικές εκθέσεις, είτε "καρναβάλια", είτε συναυλίες... Γενικώς η ίδια η πόλη σφίζει από ζωή και δεν θα βαρεθείτε καθόλου, αρκεί να έχετε όρεξη και διάθεση να περιηγηθείτε σ'αυτήν !!
-----------
Είμαστε σχεδόν σε cruising altitude... Σήμερα δεν έχω όρεξη για να τσαντιστώ αν και πάλι, η Iberia έκανε το θαύμα της και όλα είναι εκπλικτικά βαρετά. Το El Prat είχε αρκετή κίνηση αλλά οι ουρές παντού εξυπηρεντούνταν γρήγροα οπότε δεν υπήρχαν συμφορήσεις (α τι ωραία, μόλις έγραψα τα σχόλια για την Iberia ήρθαν οι αναταράξεις και μας ζήτησαν να βάλουμε τη ζώνη!). Τo δικό μου check-in ήταν επίσης γρήγορο χωρίς προβλήματα, αφού είχα κλείσει και τη θέση μου από εχθές... 7F. Δεν μου αρέσουν τα δεξιά παράθυρα αλλά ήθελα να πάω όσο πιο μπροστά γίνεται αφού απ'όσο έχω διαπιστώσει, όσο πιο μπροστά είσαι, τόσο πιο ήσυχο είναι το ταξίδι. (Α... καλά ... σιγά μην κρατούσαν οι αναταράξεις... πάμε πάλι στη βαρεμάρα...).
Δυστυχώς η ώρα μεταξύ check-in και ακτίνων στην είσοδο για τις πύλες δεν είναι ποτέ ευχάριστη και περνάει άβολα. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι αποχαιρετισμοί και σ'αυτό δεν αποτελώ εξαίρεση. Τι να κάνουμε όμως. Η δουλειά περιμένει και δεν συγχωρεί και δυστυχώςόλες οι διακοπές κάποτε τελειώνουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Έτσι και εγώ βρέθηκα στην πύλη 12 περιμένοντας την ώρα της αναχώρησής μου ή οποία ήταν 12:45. Στις 12:25 άρχισε η επιβίβαση. Όλα ρολόι. Κανείς που να έχει χαθεί, η ουρά κυλούσε κανονικότατα (δηλαδή βαρετά) και εγώ την χάζευα αδιάφορα όπως θα χάζευε κανείς ένα μπουκάλι ελαιόλαδο, θέτοντας παράλληλα σημαντικότατα ερωτήματα για τη ζωή του και το μέλλον του, όπως "γιατί έχει αυτό το χρώμα το λάδι?" ή "τι βαθμό αδιαφάνειας θα μπορούσα να δώσω σ'αυτό το υγρό?". Ε, κάπως έτσι χάζευα κι'εγώ την ουρά ακούγοντας παράλληλα μουσική.
Κάπου στις 12:40 ήρθε η ώρα μου να μπω κι'εγώ μέσα. Ήμουν ο τελευταίος επιβάτης, αφού λίγο μετά που κάθησα στη θέση μου η πόρτα έκλεισε και το μόνο που μας κρατούσε στο έδαφος ήταν το γεγονός οτι δεν είχε τελειώσει ακόμα η φόρτωση των αποσκευών. Η κυρία που θα μας μετέφερε ήταν η EC-IE και άλλο ένα γράμμα που θα το δω μόλις φτάσουμε στην Αθήνα. Συνεπιβάτηδές μου, δύο σνομπαρίες μεσήλικες Γαλλίδες οι οποίες πρέπει να τσαντίστηκαν με την πάρτη μου επειδή μάλλον περίμεναν πως η παραθυροθέση μου θα έμενε κενή για να την πάρουν. Όχι τίποτε άλλο αλλά είχε τελειώσει (ουσιαστικά) η επιβίβαση και εκεί που θα ζητωκραύγαζαν για την κενή παραθυροθέση, ξαφνικά ένας ξερακιανός μαυριτανός με πιο μακρύ μαλλί απ'όσο θα τους άρεσε, τους ζήτησε να πάει να καθήσει στη θέση του. Δεν αντιλέγω, πρέπει να είναι λίγο σπάσιμο το να σου χαλάει ο άλλος τα σχέδια στο '94 ενώ το παιχνίδι έχει ήδη λήξει, αλλά αφού είναι Γαλλίδες και σνομπαρίες (αυτά τα δύο πάνε μαζί) καλά να πάθουνε και να τους κάτσει και το φαΐ στο λαιμό όταν θα έρθει.
Για όσους αναρωτιούνται, ναι, έχω πρόβλημα με τους Γάλλους, με τη γλώσσα τους και σχεδόν με όλα τα προϊόντα τους. Μοναδικές εξαιρέσεις μπορεί να αποτελούν κάποια τρόφιμα όπως μερικά τυριά. Αλλά σε οτιδήποτε άλλο, ΟΥΣΤ. Ναι, ο καθένας έχει τα προβλήματά του σ'αυτόν τον κόσμο και εγώ έχω τα δικά μου. Γάλλοι και γαλλικά, ΜΑΚΡΙΑ. Ούτε γι'αστείο.
Α! Φαγητάκι! Τα λέμε σε λίγο!
Τι ωραία...
Πριν συνεχίσω, να ομολογήσω οτι σχετικά ευγενικά μου προσέφεραν τα τυράκια τους που δεν τα ήθελαν (μάλλον λόγω λιπαρών) οι Γαλλίδες συνεπιβάτηδές μου αφού έβλεπαν οτι είχα όρεξη και εγώ με τη σειρά μου, τους προσέφερα ζάχαρη που μου ήταν άχρηστη. Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν είναι αρκετό για να μου αλλάξει τη γνώμη για δαύτους.
Και τώρα, το ένθετο μαγειρικής μας!
Στο ταξίδι του πηγαιμού, το πρωτοδοκίμασα με πολύ καλά αποτελέσματα και αφού μόλις το ξαναδοκίμασα και τα αποτελέσματα ήταν επίσης πολύ καλά, θα σας το προτείνω και εσάς.
Όσοι από εσάς θεωρείτε το φαγητό των πτήσεων κακό/άνοστο(εδώ και χρόνια δεν ανήκω στην δική σας συνομοταξία) κτλ, αλλά πεινάτε, σας έχω μια πρόταση: Όταν έρθει το φαγητό και πριν ανοίξετε οτιδήποτε, τοποθετήστε το βουτυράκι πάνω στο ζεστό tray που περιέχει το κυρίως γεύμα και αφήστε το εκεί να ζεσταθεί. Ασχοληθείτε με τα διάφορα ορεκτικά ή το γλυκό (προτιμώ να μένω με αλμυρή γεύση στο στόμα μου παρά με γλυκία οπότε το γλυκό το τρώω κάπου στη μέση) και αφήστε το βουτυράκι να λιώνει. Σε περίπου 4-5 λεπτά θα έχει λιώσει. Μόλις λιώσει λοιπόν, ανοίγετε το κυρίως γεύμα (ανεξάρτητα με το τι είναι αυτό) και περιχύνετε προσεκτικά το λιωμένο βούτυρο. Αν γίνετε χάλια, πρόβλημά σας. Ας προσέχατε. Θα δείτε πάντως οτι η προσθήκη λίπους θα αλλάξει δραματικά τη γεύση του φαγητού προς το καλύτερο. Αν -δε- ζείτε επικίνδυνα, μπορείτε να προσθέσετε αλατάκι και πιπεράκι!
Τι? Κάνετε δίαιτα? Ε, δεν ήρθατε στο αεροπλάνο για να κάνετε διαίτα! Άντε πια!
... Α ρε άτιμο λίπος... Αυτά μου κάνεις και έχω γίνει σαν νηστικός ιπποπόταμος....
Που είχα μείνει? Α. Γαλλίδες και γαλλικά προϊόντα και Γαλλία. Μακριά. Έχω πρόβλημα. Πάει και τέλος. Όχι, δεν μου έχουν κάνει κάτι. Απλά ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Α, εννοείται πως ούτε νεκρός δεν θα αγοράσω Γαλλικό αυτοκίνητο. Ακόμα και η νεκροφόρα που θα με μεταφέρει ξάπλα, θα είναι άλλης εθνικότητας.
Τέλος πάντων. Βρήκα κάτι να βρίσω.
Ήρθε το φαγητάκι λοιπόν (όχι ρε, δεν γουστάρω να το πω "φαγάκι" γιατί έτσι "είναι το σωστό". Αυτό είναι φαγητό πτήσης. Το λέω όπως θέλω!) και αμέσως εντόπισα την κλασική υποκρισία του πλαστικού μαχαιριού και του μεταλλικού πηρουνιού και κουταλιού. Πριν αρχίσω να βρίζω, να πω οτι είμαι οριζοντίως και καθέτως υπέρ των μεταλλικών μαχαιροπήρουνων και θεωρώ ύψιστη υποκρισία τα πλαστικά. That being said, δεν μπορώ να καταλάβω τα μέτρα ασφαλείας που παίρνονται πλέον. Δεν ξέρω γιατί υπακούν όλες οι ευρωπαϊκές εταιρίες αυτόν τον παραλογισμό. Δεν μπορώ να καταλάβω επίσης, ποιός κρετίνος νομίζει οτι δεν μπορείς να κάνεις κακό σε κάποιον με ένα πλαστικό μαχαίρι. Προφανώς αυτοί που σκαρφίστηκαν αυτούς του ηλίθιους κανόνες δεν πρέπει να έχουν ακουμπήσει ποτέ το λαιμό τους για να δούν πόσο εύκολο είναι να τρυπηθεί ακόμα και με πλαστικό πηρούνι ή πλαστικό μαχαίρι... μα πόση βλακεία κυκλοφορεί?... On second thought, μην απαντήσει κανείς. Την ξέρω την απάντηση.
Έτσι για την πλάκα μου πάντως, αποφάσισα αυτή τη φορά να πάρω carry on τις μπακέτες μου (ξέρετε, απ'αυτές που βαράνε drums -όχι δεν είμαι drummer, απλά βαράω περιστασιακά). Αλήθεια, αν αυτή τη στιγμή σπάσω τη μια στα δύο, ξέρετε τι θα μου μείνει? Ένα σουβλί που είναι χειρότερο από οποιοδήποτε μαχαιροπήρουνο και με το οποίο μπορώ ανα πάσα στιγμή να βλάψω όποιον θέλω.
Δεν ξέρω ποιός μπορεί να νομίζει οτι η λύση στο παραπάνω είναι απαγόρευση μεταφοράς μπακετών στα αεροσκάφη, εγώ πάντως δεν το νομίζω. Όχι απλά δεν το νομίζω, αλλά πιστεύω οτι είναι απόλυτα βλακώδες. Επειδή το συγκεκριμένο ζήτημα έχει ξανασυζητηθεί όμως, θα αρκεστώ να κλείσω το θέμα λέγοντας απλώς οτι δεν αποτελούν λύση οι απαγορεύσεις γιατί ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μα ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ απαγόρευση, έχει κενά τα οποία αν καθίσει κάποιος κάτω, μπορεί εύκολα να τα βρεί.
Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω που ακριβώς βρισκόμαστε πάντως κανονικά θα πρέπει να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε σε κανένα τεταρτάκι. Υπάρχει πάρα πολλή νέφωση εδώ στα ψηλά και δεν με αφήνει να δω τίποτα. Γενικά πάντως, άλλη μια ΒΑΡΕΤΟΤΑΤΗ πτήση κοντεύει να φτάσει προς το τέλος της. Οι δύο Γαλλοσνόμπες, παρ'όλη την ιδιότητά τους, είναι πολύ καλές σαν συνεπιβάτηδες αφού ούτε ακούγονται, ούτε ενοχλούν... Μάλλον φταίει που την περισσότερη ώρα κοιμούνται... Εντός της καμπίνας επικρατεί ησυχία. Μόλις περάσαμε ένα νησί που μάλλον μου θυμίζει Ζάκυνθο. Υπαίτιο για την ησυχία, είναι μάλλον το γεγονός οτι υπάρχουν ελάχιστοι Έλληνες στη συγκεκριμένη πτήση. Έχω ακούσει Γαλλικά, Ισπανικά, κάποια ακαθόρηστη βόρεια γλώσσα, αλλά Ελληνικά σχεδόν τίποτα. Α... Έχουμε μπεί στην Πελοπόννησο και ήδη έχουν μειωθεί τα στοιχεία των κινητήρων.
Διακοπές, τέλος. Ελπίζω μόνο το Ελ Βενιζέλ να με υποδεχτεί με το μαλακό για να μην μου έρθει πολύ άσχημα
Από αύριο ... δουλειά...
Μιλάμε για νεύρα έτσι? Τα πράγματα που συμβαίνουν σήμερα είναι πέρα από κάθε λογική. Απλά δεν είναι δυνατόν να έχει πάει η μέρα έτσι. Αρνούμαι να το πιστέψω, πάει και τελείωσε. Καλό θα ήταν να μας προειδοποιεί κάποιος (π.χ. η χαρτορίχτρα της γειτονιάς?) όταν είναι να έρθουν τέτοιες μέρες για να λαμβάνουμε τα μέτρα μας. Όχι τίποτε άλλο, αλλά με κάτι μέρες σαν αυτή, νιώθω να διαταράσσεται η ψυχική μου ηρεμία και πραγματικά πάω γυρεύοντας.
Σήμερα λοιπόν τα έχω βάλει με όλους. Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές είμαστε πάνω από τη θάλασσα, υποθέτω κοντά στις γαλλικές ακτές και -σύμφωνα με τη χρονική διάρκεια της πτήσης- πρέπει να πλησιάζουμε στον προορισμό μας. Ακόμα όμως δεν μπορώ να ηρεμήσω. Ακόμα δεν μπορώ να το ξεπεράσω. Ειλικρινά δεν μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς μεσολάβησε σήμερα και πήγαν τα πράγματα έτσι. Ποιά κοσμική δύναμη στραβοξύπνησε και αποφάσισε να παίξει με τα νεύρα μου. Γιατί ο Δίας δεν καθόταν ήσυχα, παρα ήθελε να κάνει τις γνωστές του αταξίες (ξέρετε, αυτές που οδήγησαν στο γνωστό ρητό για το τι έκανε ο Δίας) και να μου χαλάσει εμένα τη μέρα.
Δεν μπορεί ρε παιδιά. Απλώς δεν μπορεί. Δεν είναι δυνατόν να ξεκινάει καλά και ήρεμα η μέρα, στη δουλειά (βασικά μέχρι σήμερα προσπαθούσα να κόψω την αλυσίδα που με είχε δεμένο εκεί -κατά τύχη, δηλαδή, έφυγα...), χωρίς μια φωνή, χωρίς έναν καυγά, χωρίς κάτι για να πιέσει λίγο την αδρεναλίνη μου. Δηλαδή, γιατί ΚΑΘΕ άλλη φορά που έχω φύγει, γίνεται πανικός γιατί δεν προλαβαίνω να τελειώσω πράγματα που μαθαίνω πως είναι ΚΑΤΕΠΕΙΓΟΝΤΑ, μόλις την προηγούμενη βραδιά, τσακώνομαι γιατί δικαιούμαι και εγώ σαν άνθρωπος να φύγω απ'τη δουλειά, μου θυμίζουν οτι το μέλλον μου είναι να δουλεύω σκλάβος στις πυραμίδες και να κουβαλάω κοτρόνες, την ώρα που εγώ διατυμπανίζω με πρωτοφανή στόμφο οτι με περιμένουν στη ΝASA (για να ξεκολλάω τις τσίχλες που φτύνουν μέσα στις λεκάνες των τουαλετών) και πως το μέλλον μου διαγράφεται λαμπρό. Γενικά δηλαδή, μια νορμάλ κατάσταση, στην οποία νιώθω οτι έχω και εγώ συμμετοχή και πως οι αντιδράσεις μου καθορίζουν την πορεία των γεγονότων. Αμ δε. Σήμερα δεν έχει τέτοια. Κανείς δεν θέλει να τσακωθεί μαζί μου. Όλα μέλι-γάλα. Όλα ήρεμα και χαμογελαστά.
Φεύγω απ'τη δουλειά στην ώρα μου και δεν χρειάζεται να τσακωθώ. Το τρένο είναι και αυτό στην ώρα του και δεν χρειάζεται να τρέξω στην αποβάθρα βλαστιμώντας θεούς και δαίμονες που πάλι δεν με άφησαν να φύγω σαν άνθρωπος, παρά με ανάγκασαν να αγχωθώ όσο δεν παίρνει για να φτάσω στο Ελ Βενιζελ. Οι επιβάτες είναι όλοι τουρίστες και κόσμιοι. Δεν με ενοχλούν στο τρένο και όταν -κατά λάθος- σκουντάω έναν με το σακίδιό μου που είναι 17 κιλά, μου ζητάει συγγνώμη που βρέθηκε μπροστά μου ενώ εγώ είμαι φορτωμένος σαν το γαιδούρι. Και ποιός σου είπε ρε αχάρηστε τουρίστα που μας γίνεσαι βάρος και μας αγοράζεις και τα κτήματά μας, οτι έχεις το δικαίωμα να μου ζητάς συγγνώμη σήμερα? Δεν έχεις λίγο αντρισμό μέσα σου? Δεν ξέρεις κανένα "γαλλικό" (ΜΠΛΙΑΧ!) να μου πεις για να με φτιάξεις? Δεν μπορείς τουλάχιστον να με αγριοκοιτάξεις??? Πρέπει να με κοιτάς με το αθώο βλέμα νεογέννητης κουρούνας που δεν καταλαβαίνει πως της συνέβη αυτό??? Και καλά το ζώον ο τουρίστας, αυτό το @#$*( το τρένο γιατί δεν περίμενε ούτε 10 λεπτά μετά την Δ. Πλακεντίας, για να αλλάξει παροχές? Γιατί έπρεπε να αλλάξει αμέσως και να μην καθυστερήσει καθόλου? Γιατί έπρεπε να δουλεύει ρολόι το check-in (με 3 counter) για Βαρκελώνη, με αναχώρηση 17:20, τη στιγμή που η 3885 για Μαδρίτη έφευγε στις 16:50, είχε μόνο 2 counters και γινόταν Ο πανικός? Γιατί έκανα σήμερα ειδικά το πιο γρήγορο check-in που έχω κάνει ποτέ?
E? Είπα check-in? Αχ ναι! Που λες, χρυσή μου, εχθές το απόγευμα, κατεύθασε ένα e-mail από την Iberia που μου έλεγε οτι μπορώ να τσεκάρω μέσω internet. Βασικά το πιο σημαντικό είναι οτι μου επέτρεπε να κλείσω την θέση μου από εκείνη την ώρα και να μην περιμένω να φτάσω στο Ελ Βενιζελ για να με βάλουν στον #$*(## του airbus. Πολύ καλό αυτό σου λέω αγαπητή μου! Έκλεισα και εγώ μάνι-μάνι την 6F αφού ήταν η πιο μπροστινή από τις διαθέσιμες θέσεις. Τσσσσσσσσσς πολυτέλειες σου λέω! Μιλάμε για την avant garde των ταξιδευτών, χρυσή μου, την οποία εγώ ανακάλυψα μόλις χθες. Καμία σημασία δεν έχει όμως.
....
Πού είχα μείνει? Α!Ξενέρωτο και το check-in. Ξενέρωτοι επίσης και αυτοί οι ρεμπεσκέδες στα 77-78 που σήμερα ήξεραν που έπρεπε να πάω για να δώσω τον σάκο μου και δεν με ταλαιπώρησαν ένα δεκάλεπτο ψάχνοντας τα χαρτιά τους και παίρνοντας τηλέφωνα, προσπαθώντας να αποφασίσουν ποιός -επιτέλους- θα πάρει τον σάκο μου. Αίσχος.
(Το airbus (EC-HDP) έχει ήδη αρχίσει την *πτώση* του προς το Εl Prat. Δεν χρησιμοποιώ την λέξη κάθοδο γιατί του εύχομαι να πέσει σε αναταράξεις και να ανεβοκατεβαίνει σαν καριδότσουφλο μπας και ξυπνήσουμε λιγάκι.)
Πήγα στον παπασωτηρίου να πάρω τίποτα να διαβάσω (λέγε με rbf-τα παίρνω σε τούβλα είπαμε-, rock hard, Σούπερ Κατερίνα και cosmopolitan -ΔΕ ΘΕΛΩ ΟΥ ΡΕ!) και ευτυχώς βρήκα μπροστά μου ένα δίμετρο τραγί πάνω σε κάτι παρανοϊκά τσοκαροτακούνια οπότε -έστω από μέσα μου- ξέσπασα σε χαρακτηρισμούς. Μόλις -δε- την άκουσα να μιλάει και συνειδητοποίησα οτι πρόκειται για Ελληνίδα που την είδε μοντέλα αλλά μόλις ανοίξει το στόμα της πεθαίνει το σύμπαν, έσουρα λίγα ακόμα μπας και έρθω στα ίσια μου. Αλλά δεν.
Μέχρι και στα McDonalds, το φαγητό τρωγόταν. Δεν ξέρω γιατί. Μάλιστα, για να με καλοπιάσουν, το χαρτί του δίσκου, έλεγε τις συνειστώμενες ημερίσιες ποσότητες σε θερμίδες, λιπαρά και άλλα, προσπαθώντας να με καλοπιάσει για να μου δείξει οτι μέχρι και τα McDonalds έχουν μπει στον ίσιο δρόμο. Mιλάμε δηλαδή για ολόκληρη συνομωσία. Δεν εξηγούνται αλλιώς αυτά τα πράγματα.
Συνεχίζοντας για την πύλη επιβίβασης (Β-7), το μόνο που μου θύμησε παλιές καλές εποχές, ήταν 2 άτομα που είχαν καθηλώσει την πτήση της Ολυμπιακής για Παρίσι. Ανακοινώσεις και κόντρα ανακοινώσεις, αλλά οι δύο τους άφαντοί. Επιτέλους, κάποιος για να βρίσω! Τελικά οι δύο δεν εμφανίστηκαν και η πτήση αναχώρησε χωρίς αυτούς με αρκετή καθυστέρηση (περίπου 1 ώρα αν κατάλαβα καλά). Άλλαξε λοιπόν η επιγραφή της πύλης μας και αντί για Παρίσι, τώρα έλεγε Βαρκελώνη...
Για πότε μπήκαμε μέσα και αποχωρήσαμε από την πύλη, δεν το κατάλαβα. Μάλλον θα κοιμόμουνα όρθιος αφού δεν υπήρχε ΤΙΠΟΤΑ για να μου τραβήξει την προσοχή. Μα είναι δυνατόν να είναι όλοι κόσμιοι? Είναι δυνατόν να γίνει η επιβίβαση ταχύτατα? Είναι δυνατόν να μην δημιουργηθεί ουρά στην γέφυρα επιβίβασης απ'όλους αυτούς που βιάζονται να μπούν για να στριμωχτούν εντός του αεροσκάφους? Ποτέ δεν κατάλαβα πως έγινε αυτό και δεν υπήρξε ουρά. Ίσως να φταίει που δεν ήταν ασφυκτικά γεμάτο το αεροσκάφος. Σημασία έχει πως χωρίς πολλά πολλά και χωρίς να γίνει ΤΙΠΟΤΑ που να τραβάει την προσοχή οποιουδήποτε, μπήκαμε, αναχωρήσαμε για τον διάδρομο απογείωσης και ανεβήκαμε με πολύ συνοπτικές διαδικασίες. Ούτε καν τους cfm δεν μπορώ να βρίσω που μας πετάξανε σχετικά αθόρυβα (ίσως να φταίει που ήμουν στο 6F... ΛΕΩ εγώ τώρα...)... Μα πως γίνεται να βαρεθώ τόσο που να μην έχω τίποτα να γράψω? Τα νεύρα μου!
Οι συνεπιβάτες μου, ήρεμοι άνθρωποι που έκαναν το ταξίδι τους χωρίς να ενοχλούν. Για τέτοιους καραγκιόζηδες μιλάμε. Να μη μου δίνουν μια αφορμή για να βγάλω λίγο δηλητήριο, λίγο ξεκατίνιασμα... Κάτι τέλος πάντων που να με τονώσει ηθικά! Μπα. Τίποτα. Μέχρι και τις τσίχλες που τους προσέφερα, αρνήθηκαν οι αχάρηστοί. Άλλο ένα τέτοιο ζευγάρι να μου τύχει και θα βγω απ'τα ρούχα μου!!
Μιλάμε για τέτοια βαριεστημάρα, που κατέληξα να κάνω πειράματα με το φαγητό που ήρθε. Μέχρι και τα πειράματα μου έκατσαν και το κοτοπουλάκι (γαλοπούλα?) αλα κρεμ με μανητάρια και ρυζάκι, έγινε υπέροχο.
Δεν γράφω τίποτε άλλο γιατί δεν έχει νόημα. Το μόνο που απαιτώ είναι το κουτί παραπόνων της Iberia για την πιο ανιαρή πτήση που μου έχει προσφέρει. Σα δε ντρέπονται όλοι τους σήμερα.
--------------------------
Σε γενικές γραμμές, η Βαρκελώνη είναι μια πάρα πολύ ωραία πόλη την οποία αξίζει κανείς να επισκευθεί. Το γεγονός και μόνο οτι είναι παράκτικα, για εμένα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους πόλους έλξης, αφού η θάλασσα αλλάζει εντελώς τον αέρα και πάντα με κάνει να αισθάνομαι οτι υπάρχει μια διέξοδος. Οι δε Καταλανοί, έχουν πιάσει το νόημα και προσπαθούν να κάνουν την πόλη τους όσο πιο τουριστικά ελκυστική γίνεται. [img=https://www.airliners.gr/community/album_page.php?pic_id=12496]Όμορφα κτίρια[/img] παντού. Κτίρια που δεν δώθηκαν από ξύπνιους αμέσως για αντιπαροχή, όπως κάνουμε στην Αθήνα. [img=https://www.airliners.gr/community/album_page.php?pic_id=12498]Κτίρια[/img] των οποίων οι ιδιοκτήτες επιδοτούνται για να "φρεσκάρουν" τις προσόψεις τους. Ανοιχτοί δρόμοι παντού. Οι διασταυρώσεις έχουν -έξυπνα- αλλαχθεί σε ένα ρομβικό σχήμα (από κάθε γωνία του κάθε τετραγώνου της διαστάυρωσης, έχει "κοπεί" ένα οθογώνιο τρίγωνο αρκετών μέτρων), ανοίγοντας κατά πολύ το χώρο και αφήνοντας τον άνθρωπο (ντόπιο ή επισκέπτη) να ανασάνει και να μην τον πιάνει κλειστοφοβία.
Κάτι που επίσης δεν μπορεί να με αφήσει αδιάφορο, είναι η ύπαρξη αμέτρητων πλατάνων κατά μήκος των δρόμων. Μάλιστα σε μεγάλους δρόμους όπως η Gran Via Corts Catalanes (link πιο πάνω με τα πλατάνια
) έχουν, όχι μία αλλά δύο, συστάδες πλατάνων σε κάθε πλευρά του δρόμου. Αναρωτιέμαι πως θα ήταν η Αθήνα αν κατά μήκος της Λ. Συγγρού είχαμε κάνει το ίδιο πράγμα. Βέβαια, ούτε λόγος για πλάτανους στην Λ. Συγγρού. Εδώ οι φοίνηκες επί 30 και πλέον χρόνια, είναι ακόμα σε νηπιακό στάδιο. Σιγά μην καταφέρουν να ευδοκιμήσουν πλατάνια εκεί. Πως θα ποτίζονται άλλωστε. Τα παραπάνω -βεβαια- σε ΚΑΜΙΑ περίπτωση δεν καλύπτουν την αναλγησία που μας δέρνει και έχουμε καταντήσει την Αθήνα όπως την έχουμε καταντήσει. Τέσπα. Με την Αθήνα θα ασχοληθούμε κάποια άλλη φορά. Ας γυρίσουμε στη βαρκελώνη λοιπόν.Ο περίπατος στη Rambla της Plaza Catalunya, είναι απολαυστικός αφού η Rambla (για να δώσω ένα γρήγορο ορισμό, σαν Rambla φανταστείτε έναν πολύ μακρύ και αρκετά πλατύ πεζόδρομο, χωρίς στροφές) είναι πολύ όμορφα φτιαγμένη με δέντρα, παγκάκια και υπέθρια καταστήματα. Πρέπει επίσης να σημειωθεί οτι είναι γεμάτη (όπως όλες οι Ramblas) από μίμους ή άλλους καλλιτέχνες, οι οποίοι απ'όσο έμαθα πρέπει να περάσουν εξετάσεις και να πάρουν χαρτί από το δήμο που να πιστοποιεί τις ικανότητές τους, για να μπορούν να εμφανιστούν εκεί. Να είστε βέβαια προετοιμασμένοι οτι θα συναντήσετε ορδές τουριστών που σε κάποια σημεία (ειδικά αν υπάρχει κάποιος μίμος με αξιόλογο νούμερο) φρακάρουν το δρόμο και σας αναγκάζουν να... παραστρατήσετε για να προχωρήσετε. Εννοείται πως δεν λείπουν εκατέρωθεν τα γνωστά καταστήματα "τουριστοπαγίδες" (Ελληνιστί tourist traps) μεταμφιεσμένα είτε σε φαγάδικα που προσφέρουν "αυθεντικές" (όσο μια κινέζικη απομίμιση rolex) καταλανικές γεύσεις, είτε σε σουβενιράδικα τα οποία είναι πλυμηρισμένα από φανέλες της Μπάρσα (γιατί όχι άλλωστε, το αξίζει
). Όπως σε κάθε άλλο μέρος, τα καταστήματα αυτά πρέπει να αποφεύγονται δια ροπάλου αφού τα μεν εστιατόρια προσφέρουν φαγητό που σχεδόν πέφτει σε επίπεδο fast food, τα δε σουβενιράδικα προσφέρουν σε διπλάσιες τιμές, προϊόντα που θα μπορούσατε να βρείτε και αλλού σε πολύ πιο λογικές τιμές. Παράδειγμα: Ένα τζην καπέλο που έγραφε Barcelona, σε υπέθριο πάγκο έκανε 5Ε ενώ ΤΟ ΙΔΙΟ ΑΚΡΙΒΩΣ καπέλο σε σουβενιράδικο στην Sagrada Familia, έκανε 14.99Ε. Αν για κάποιο λόγο "αναγκαστούμε" (μετάφραση: Αν βρούμε κάτι που δεν βρήκαμε αλλού -ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε) να μπούμε σε ένα τέτοιο κατάστημα, να μην ξεχάσουμε να παζαρέψουμε την τιμή για να μη μας πιάσουνε ΠΟΛΥ κότσο (σίγουρα θα μας πιάσουνε...). Και μιας που είπα για φαγητό, δεν θα παραλείψετε να δοκιμάσετε embutidos!!! Mιλάμε για σπάνιας νοστημιάς αλλαντικά που θα σας τρελλάνουν...Και φυσικά, η καλύτερη κατάληξη για έναν τέτοιο περίπατο, δεν θα μπορούσε να είναι άλλη εκτός από την θάλασσα στην οποία καταλήγει η συγκεκριμένη Rambla. Εκεί υπάρχει το "άγαλμα" του Κολόμβου το οποίο είναι υπερυψωμένο και δίνεται η δυνατότητα στον επισκέπτη να ανέβει και να χαζέψει τη θέα. Οι ουρές βέβαια είναι τρομακτικές και μπορεί να σας κρατήσουν για πάνω από 2 ώρες. Προσωπικά το απέφυγα. Το δεύτερο πράγμα που τραβάει όμως την προσοχή, είναι ένα πολύ ψηλό τελεφερίκ το οποίο διασχίζει κατά μήκος το λιμάνι και φτάνει σε έναν λόφο στα δεξιά με έναν ενδιάμεσο σταθμό. Εκεί, λόγω της υψοφοβίας μου, ούτε καν μου πέρασε απ'το μυαλό να πάω, αν και η θέα θα πρέπει να αξίζει πολλά. Ναί ρε, τι θέλετε? Πετάω τη σκούφια μου για να πετάω με αεροπλάνα και πετάω νεκροφόρες και φέρετρα σε όποιον με τραβολογάει για να ανέβω σε τέτοιου είδους κατασκευές! Έτσι είναι! Προσωπικά πάντως, κατέληξα στο ενυδρείο της Βαρκελώνης που βρίσκεται κοντά στο λιμάνι και έχει αρκετά ωραία θεάματα. Είδα μέχρι και το Νemo της Disney
Μιας και την ανέφερα πιο πάνω, αξίζει επίσης να επισκευθείτε την Sagrada Familia. Είναι ένας ναός ενός θεοπάλαβου αρχιτέκτονα με το όνομα Gaudi -αν δεν κάνω λάθος- (είπαμε, τα όρια μεταξύ τρέλλας και ιδιοφυίας είναι πολύ μικρά) στον οποίο ανατέθηκαν ουκ ολίγα έργα εντός της πόλης γιατί είναι εκκεντρικός και σχεδιάζει κτίρια με άποψη, επειρεασμένος πάντα από την φύση. Ο συγκεκριμένος ναός έχει σαν θέμα τη γέννηση, ζωή και θάνατο του Χριστού. Στο μπροστινό μέρος μπορούμε να δούμε την ιστορία της γέννησης ενώ στο πίσω την σταύρωση. Με την παραπάνω φράση βέβαια, δεν περιέγραψα ούτε το ένα χιλιοστό απ'αυτά που μαγνητίζουν το μάτι αυτού που βρίσκεται μπροστά στο ναό. Οι παραστάσεις που απεικονίζονται είναι πιο πολλές απ'όσες χωράει το μάτι και πρέπει ο επισκέπτης να καθήσει να παρατηρήσει για πολύ ώρα την πρόσοψη για να μπορέσει να αρχίσει να καταλαβαίνει τι ακριβώς βλέπει. Η δε διακόσμηση, θα ήθελα να πω οτι φέρνει λίγο σε μπαρόκ αλλά εδώ δεν μιλάμε για απλά πλουμιστά στολίδια. Ο Gaudi ήθελε να δώσει πνοή και αέρα στην εικόνα του γι'αυτό την έχει κάνει να ... "στάζει" από ζωή. Είτε το πιστεύετε είτε όχι, καλάθια από φρούτα διακοσμούν τρούλους και υπάρχουν σε κορυφές του κτιρίου. Επίσης, διάφορα ζώα (έχετε δεί σκαλισμένες σαύρες και σαλιγκάρια πάνω σε κτίρια???) διακοσμούν κάθε πλευρά του ναού... Το εσωτερικό -δε- (στο οποίο δεν μπήκα αλλά είδα φωτογραφίες) θυμίζει κάτι από δάσος, αφού όλες οι κολώνες θυμίζουν κορμούς και καταλήγουν σε διάφορα δέντρα στο ταβάνι του ναού. Δεν μπορώ να πω περισσότερα γιατί όσα και να πω, δεν μπορούν να περιγράψουν το θέαμα. Κάτι που ίσως θα έπρεπε να έχω πεί από την αρχή για το συγκεκριμένο μέρος, είναι πως ο αρχιτέκτονας πέθανε πριν τελειώσει το έργο του. Άφησε όμως σχέδιά του και οι Καταλανοί ανέλαβαν να το συνεχίσουν. Ακόμα και αυτή τη στιγμή, ο ναός είναι ένα πολύ διακρητικό εργοτάξιο καθώς ο Gaudi πρόλαβε να τελειώσει πολύ λίγα πράγματα μεταξύ αυτών και την πρόσοψη (αν τη δείτε, θα καταλάβετε γιατί του πήρε τόσο καιρό). Το χρονοδιάγραμμα λέει οτι θα έχει τελειώσει το έργο μέχρι το 2025 (για να καταλάβετε για τι ναό μιλάμε....). Α, ναι... όπως είπα και πιο πάνω, stay away από τα εκεί σουβενιράδικα.....
Να μην ξεχάσω να πω για τα διάφορα happenings που γίνονται στους δρόμους κατά τη διάρκεια του έτους. Είτε καλλιτεχνικές εκθέσεις, είτε "καρναβάλια", είτε συναυλίες... Γενικώς η ίδια η πόλη σφίζει από ζωή και δεν θα βαρεθείτε καθόλου, αρκεί να έχετε όρεξη και διάθεση να περιηγηθείτε σ'αυτήν !!
-----------
Είμαστε σχεδόν σε cruising altitude... Σήμερα δεν έχω όρεξη για να τσαντιστώ αν και πάλι, η Iberia έκανε το θαύμα της και όλα είναι εκπλικτικά βαρετά. Το El Prat είχε αρκετή κίνηση αλλά οι ουρές παντού εξυπηρεντούνταν γρήγροα οπότε δεν υπήρχαν συμφορήσεις (α τι ωραία, μόλις έγραψα τα σχόλια για την Iberia ήρθαν οι αναταράξεις και μας ζήτησαν να βάλουμε τη ζώνη!). Τo δικό μου check-in ήταν επίσης γρήγορο χωρίς προβλήματα, αφού είχα κλείσει και τη θέση μου από εχθές... 7F. Δεν μου αρέσουν τα δεξιά παράθυρα αλλά ήθελα να πάω όσο πιο μπροστά γίνεται αφού απ'όσο έχω διαπιστώσει, όσο πιο μπροστά είσαι, τόσο πιο ήσυχο είναι το ταξίδι. (Α... καλά ... σιγά μην κρατούσαν οι αναταράξεις... πάμε πάλι στη βαρεμάρα...).
Δυστυχώς η ώρα μεταξύ check-in και ακτίνων στην είσοδο για τις πύλες δεν είναι ποτέ ευχάριστη και περνάει άβολα. Σε κανέναν δεν αρέσουν οι αποχαιρετισμοί και σ'αυτό δεν αποτελώ εξαίρεση. Τι να κάνουμε όμως. Η δουλειά περιμένει και δεν συγχωρεί και δυστυχώςόλες οι διακοπές κάποτε τελειώνουν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο. Έτσι και εγώ βρέθηκα στην πύλη 12 περιμένοντας την ώρα της αναχώρησής μου ή οποία ήταν 12:45. Στις 12:25 άρχισε η επιβίβαση. Όλα ρολόι. Κανείς που να έχει χαθεί, η ουρά κυλούσε κανονικότατα (δηλαδή βαρετά) και εγώ την χάζευα αδιάφορα όπως θα χάζευε κανείς ένα μπουκάλι ελαιόλαδο, θέτοντας παράλληλα σημαντικότατα ερωτήματα για τη ζωή του και το μέλλον του, όπως "γιατί έχει αυτό το χρώμα το λάδι?" ή "τι βαθμό αδιαφάνειας θα μπορούσα να δώσω σ'αυτό το υγρό?". Ε, κάπως έτσι χάζευα κι'εγώ την ουρά ακούγοντας παράλληλα μουσική.
Κάπου στις 12:40 ήρθε η ώρα μου να μπω κι'εγώ μέσα. Ήμουν ο τελευταίος επιβάτης, αφού λίγο μετά που κάθησα στη θέση μου η πόρτα έκλεισε και το μόνο που μας κρατούσε στο έδαφος ήταν το γεγονός οτι δεν είχε τελειώσει ακόμα η φόρτωση των αποσκευών. Η κυρία που θα μας μετέφερε ήταν η EC-IE και άλλο ένα γράμμα που θα το δω μόλις φτάσουμε στην Αθήνα. Συνεπιβάτηδές μου, δύο σνομπαρίες μεσήλικες Γαλλίδες οι οποίες πρέπει να τσαντίστηκαν με την πάρτη μου επειδή μάλλον περίμεναν πως η παραθυροθέση μου θα έμενε κενή για να την πάρουν. Όχι τίποτε άλλο αλλά είχε τελειώσει (ουσιαστικά) η επιβίβαση και εκεί που θα ζητωκραύγαζαν για την κενή παραθυροθέση, ξαφνικά ένας ξερακιανός μαυριτανός με πιο μακρύ μαλλί απ'όσο θα τους άρεσε, τους ζήτησε να πάει να καθήσει στη θέση του. Δεν αντιλέγω, πρέπει να είναι λίγο σπάσιμο το να σου χαλάει ο άλλος τα σχέδια στο '94 ενώ το παιχνίδι έχει ήδη λήξει, αλλά αφού είναι Γαλλίδες και σνομπαρίες (αυτά τα δύο πάνε μαζί) καλά να πάθουνε και να τους κάτσει και το φαΐ στο λαιμό όταν θα έρθει.
Για όσους αναρωτιούνται, ναι, έχω πρόβλημα με τους Γάλλους, με τη γλώσσα τους και σχεδόν με όλα τα προϊόντα τους. Μοναδικές εξαιρέσεις μπορεί να αποτελούν κάποια τρόφιμα όπως μερικά τυριά. Αλλά σε οτιδήποτε άλλο, ΟΥΣΤ. Ναι, ο καθένας έχει τα προβλήματά του σ'αυτόν τον κόσμο και εγώ έχω τα δικά μου. Γάλλοι και γαλλικά, ΜΑΚΡΙΑ. Ούτε γι'αστείο.
Α! Φαγητάκι! Τα λέμε σε λίγο!
Τι ωραία...
Πριν συνεχίσω, να ομολογήσω οτι σχετικά ευγενικά μου προσέφεραν τα τυράκια τους που δεν τα ήθελαν (μάλλον λόγω λιπαρών) οι Γαλλίδες συνεπιβάτηδές μου αφού έβλεπαν οτι είχα όρεξη και εγώ με τη σειρά μου, τους προσέφερα ζάχαρη που μου ήταν άχρηστη. Τίποτα από τα παραπάνω όμως δεν είναι αρκετό για να μου αλλάξει τη γνώμη για δαύτους.
Και τώρα, το ένθετο μαγειρικής μας!
Στο ταξίδι του πηγαιμού, το πρωτοδοκίμασα με πολύ καλά αποτελέσματα και αφού μόλις το ξαναδοκίμασα και τα αποτελέσματα ήταν επίσης πολύ καλά, θα σας το προτείνω και εσάς.
Όσοι από εσάς θεωρείτε το φαγητό των πτήσεων κακό/άνοστο(εδώ και χρόνια δεν ανήκω στην δική σας συνομοταξία) κτλ, αλλά πεινάτε, σας έχω μια πρόταση: Όταν έρθει το φαγητό και πριν ανοίξετε οτιδήποτε, τοποθετήστε το βουτυράκι πάνω στο ζεστό tray που περιέχει το κυρίως γεύμα και αφήστε το εκεί να ζεσταθεί. Ασχοληθείτε με τα διάφορα ορεκτικά ή το γλυκό (προτιμώ να μένω με αλμυρή γεύση στο στόμα μου παρά με γλυκία οπότε το γλυκό το τρώω κάπου στη μέση
) και αφήστε το βουτυράκι να λιώνει. Σε περίπου 4-5 λεπτά θα έχει λιώσει. Μόλις λιώσει λοιπόν, ανοίγετε το κυρίως γεύμα (ανεξάρτητα με το τι είναι αυτό) και περιχύνετε προσεκτικά το λιωμένο βούτυρο. Αν γίνετε χάλια, πρόβλημά σας. Ας προσέχατε. Θα δείτε πάντως οτι η προσθήκη λίπους θα αλλάξει δραματικά τη γεύση του φαγητού προς το καλύτερο. Αν -δε- ζείτε επικίνδυνα, μπορείτε να προσθέσετε αλατάκι και πιπεράκι!Τι? Κάνετε δίαιτα? Ε, δεν ήρθατε στο αεροπλάνο για να κάνετε διαίτα! Άντε πια!
... Α ρε άτιμο λίπος... Αυτά μου κάνεις και έχω γίνει σαν νηστικός ιπποπόταμος....
Που είχα μείνει? Α. Γαλλίδες και γαλλικά προϊόντα και Γαλλία. Μακριά. Έχω πρόβλημα. Πάει και τέλος. Όχι, δεν μου έχουν κάνει κάτι. Απλά ΔΕΝ ΘΕΛΩ. Α, εννοείται πως ούτε νεκρός δεν θα αγοράσω Γαλλικό αυτοκίνητο. Ακόμα και η νεκροφόρα που θα με μεταφέρει ξάπλα, θα είναι άλλης εθνικότητας.
Τέλος πάντων. Βρήκα κάτι να βρίσω.
Ήρθε το φαγητάκι λοιπόν (όχι ρε, δεν γουστάρω να το πω "φαγάκι" γιατί έτσι "είναι το σωστό". Αυτό είναι φαγητό πτήσης. Το λέω όπως θέλω!) και αμέσως εντόπισα την κλασική υποκρισία του πλαστικού μαχαιριού και του μεταλλικού πηρουνιού και κουταλιού. Πριν αρχίσω να βρίζω, να πω οτι είμαι οριζοντίως και καθέτως υπέρ των μεταλλικών μαχαιροπήρουνων και θεωρώ ύψιστη υποκρισία τα πλαστικά. That being said, δεν μπορώ να καταλάβω τα μέτρα ασφαλείας που παίρνονται πλέον. Δεν ξέρω γιατί υπακούν όλες οι ευρωπαϊκές εταιρίες αυτόν τον παραλογισμό. Δεν μπορώ να καταλάβω επίσης, ποιός κρετίνος νομίζει οτι δεν μπορείς να κάνεις κακό σε κάποιον με ένα πλαστικό μαχαίρι. Προφανώς αυτοί που σκαρφίστηκαν αυτούς του ηλίθιους κανόνες δεν πρέπει να έχουν ακουμπήσει ποτέ το λαιμό τους για να δούν πόσο εύκολο είναι να τρυπηθεί ακόμα και με πλαστικό πηρούνι ή πλαστικό μαχαίρι... μα πόση βλακεία κυκλοφορεί?... On second thought, μην απαντήσει κανείς. Την ξέρω την απάντηση.
Έτσι για την πλάκα μου πάντως, αποφάσισα αυτή τη φορά να πάρω carry on τις μπακέτες μου (ξέρετε, απ'αυτές που βαράνε drums -όχι δεν είμαι drummer, απλά βαράω περιστασιακά). Αλήθεια, αν αυτή τη στιγμή σπάσω τη μια στα δύο, ξέρετε τι θα μου μείνει? Ένα σουβλί που είναι χειρότερο από οποιοδήποτε μαχαιροπήρουνο και με το οποίο μπορώ ανα πάσα στιγμή να βλάψω όποιον θέλω.
Δεν ξέρω ποιός μπορεί να νομίζει οτι η λύση στο παραπάνω είναι απαγόρευση μεταφοράς μπακετών στα αεροσκάφη, εγώ πάντως δεν το νομίζω. Όχι απλά δεν το νομίζω, αλλά πιστεύω οτι είναι απόλυτα βλακώδες. Επειδή το συγκεκριμένο ζήτημα έχει ξανασυζητηθεί όμως, θα αρκεστώ να κλείσω το θέμα λέγοντας απλώς οτι δεν αποτελούν λύση οι απαγορεύσεις γιατί ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μα ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ απαγόρευση, έχει κενά τα οποία αν καθίσει κάποιος κάτω, μπορεί εύκολα να τα βρεί.
Αυτή τη στιγμή δεν ξέρω που ακριβώς βρισκόμαστε πάντως κανονικά θα πρέπει να αρχίσουμε να κατεβαίνουμε σε κανένα τεταρτάκι. Υπάρχει πάρα πολλή νέφωση εδώ στα ψηλά και δεν με αφήνει να δω τίποτα. Γενικά πάντως, άλλη μια ΒΑΡΕΤΟΤΑΤΗ πτήση κοντεύει να φτάσει προς το τέλος της. Οι δύο Γαλλοσνόμπες, παρ'όλη την ιδιότητά τους, είναι πολύ καλές σαν συνεπιβάτηδες αφού ούτε ακούγονται, ούτε ενοχλούν... Μάλλον φταίει που την περισσότερη ώρα κοιμούνται... Εντός της καμπίνας επικρατεί ησυχία. Μόλις περάσαμε ένα νησί που μάλλον μου θυμίζει Ζάκυνθο. Υπαίτιο για την ησυχία, είναι μάλλον το γεγονός οτι υπάρχουν ελάχιστοι Έλληνες στη συγκεκριμένη πτήση. Έχω ακούσει Γαλλικά, Ισπανικά, κάποια ακαθόρηστη βόρεια γλώσσα, αλλά Ελληνικά σχεδόν τίποτα. Α... Έχουμε μπεί στην Πελοπόννησο και ήδη έχουν μειωθεί τα στοιχεία των κινητήρων.
Διακοπές, τέλος. Ελπίζω μόνο το Ελ Βενιζέλ να με υποδεχτεί με το μαλακό για να μην μου έρθει πολύ άσχημα
Από αύριο ... δουλειά...
