d|m|tr|s
First-Class-Member
- Εγγραφή
- 04/01/2007
- Μηνύματα
- 805
- Likes
- 281
- Περιοχή
- Mosquito land
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- ΑΕΕ
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EDLW
Καλησπέρα σε όλους! Είμαι μέλος του φόρουμ περίπου δύο μήνες και αυτό είναι το πρώτο μου trip report! Τα σκέλη του ταξιδιού έχουν ως εξής:
AXD-ATH OA941 11MAR, 07:05
ATH-HER OA502 11MAR, 09:05
HER-ATH OA507 13MAR, 13:45
ATH-AXD OA940 18MAR, 05:30
Ο σκοπός του ταξιδιού είναι διεκπεραίωση γραφειοκρατικού θέματος στο Ηράκλειο της Κρήτης. Θα μπορούσε βέβαια να γίνει και μέσω courier, αλλά ποιος αρνήθηκε ποτέ ένα ταξίδι στην Κρήτη και μάλιστα για πρώτη φορά;
Το ταξίδι μου λοιπόν ξεκινάει τα χαράματα της Κυριακής 11 Μαρτίου με την άφιξη στο αεροδρόμιο Δημόκριτος της Αλεξανδρούπολης. Ακολουθεί check-in και για τις 2 πτήσεις μέχρι το Ηράκλειο και ολιγόλεπτη αναμονή μέχρι την άφιξη του Boeing 737-400 της ΟΑ. Το αεροσκάφος ήταν το SX-BKH φρεσκοβαμμένο με το νέο livery! Προσωπικά το παλιό livery μου άρεσε περισσότερο, αν και old-fashioned. Επιβίβαση και τακτοποίηση στη θέση 15Α, τροχοδρόμηση και απογείωση από τον 07. Το αεροσκάφος μισοάδειο, όπως και δύο μήνες νωρίτερα που είχα ταξιδέψει πάλι με την ίδια πτήση. Να φταίει η ώρα; Τελοσπάντων, πετάξαμε στα 28000ft σύμφωνα με την σύντομη ενημέρωση του κυβερνήτη και η πτήση μας είχε αρκετή νέφωση σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της και ελαφρές αναταράξεις κυρίως κατά τη διέλευση πάνω από τη Σαμοθράκη (σύνηθες φαινόμενο ακόμα και σε νηνεμία) καθώς και κατά την προσγείωση στο Ελευθέριος Βενιζέλος (διάδρομος 03L). Το service της ΟΑ πολύ καλό, όπως και τα ”μπουγάτσα chips”, αν και θα μπορούσαν να βρουν ένα πιο πιασάρικο όνομα. Λίγο πριν την άφιξη μας στο gate (νομίζω ήταν το Β5), μία ιπτάμενη συνοδός ενημέρωσε όσους ταξίδευαν transfer να απευθυνθούν στα κατάλληλα γραφεία στο χώρο των αφίξεων. Έλα όμως που δεν είδα πουθενά τέτοιο γραφείο να λειτουργεί! Τι να πω, ίσως ήμουν βιαστικός. Τι τα θέλω και ψάχνω, λες και δεν έχω ταξιδέψει ξανά transfer από το LGAV… Βγαίνεις, ανεβαίνεις επάνω (ενδεχομένως ξανακατεβαίνεις, όπως καλή ώρα η περίπτωση μου) και ξαναπερνάς έλεγχο χειραποσκευών λίγο πριν το gate…
Με τα πολλά φτάνω στην πύλη Β24 περίπου 40’ πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση. Κάθομαι άνετος κι ωραίος, απολαμβάνω τη μουσική, που ήταν από κάποιο compilation του DJ Tiesto και βέβαια εδώ πρέπει να δώσω τα συγχαρητήρια μου στον DJ του αεροδρομίου! Υπάρχει άραγε τέτοιος;;;
Μετά από λίγο άρχισαν να μαζεύονται σιγά σιγά και οι υπόλοιποι συνεπιβάτες της πτήσης 502 για Ηράκλειο. Οπότε εμφανίζεται μια οικογένεια Κρητικών, περίπου 7-8 άτομα, με δύο τύπους 55-60 χρονών, Κρητικές φυσιογνωμίες, εκ των οποίων ο ένας είχε μια πίπα στο στόμα (ευτυχώς σβηστή) και ήρθαν και κάθησαν αριστερά και δεξιά μου. Η πλάκα ήταν ότι άρχισαν την πάρλα και με ζάλισαν κυριολεκτικά, για να μην πω για την “ευωδία” του σβηστού καπνού από τον παραπάνω κύριο. Εκτός και αν δεν ήταν καπνός και ήταν τίποτα πιο “μαύρο”, λέμε τώρα. Επιβιβαζόμαστε λοιπόν στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο α/φ και ο εν λόγω κύριος δεν πρόλαβε να μπει και άναψε να καπνίσει!
:shock: :shock: Μα πόσο μ$#@&% μπορεί να είναι; Και δεν του είπε κανένας υπεύθυνος τίποτα! Να είμαι καλοπροαίρετος και να υποθέσω ότι δεν τον είδαν; Ας είμαι. Anyway, το shuttle bus μας πήγε στο ATR-72 με νηολόγιο SX-BIL, επιβιβαστήκαμε και αναχωρήσαμε από τον 03R με προορισμό το LGIR. Η πτήση μας ήταν στα 17000ft χωρίς πολλές αναταράξεις αλλά με αρκετή νέφωση όπως και η προηγούμενη και έτσι δυστυχώς έχασα τη θέα της Σαντορίνης! 
Στο Ηράκλειο προσγειωθήκαμε στον 27, μας παρέλαβε το shuttle bus για το terminal, και η συνέχεια επί της οθόνης!
Το ξενοδοχείο που έμεινα απλό και λιτό με άνεση αλλά χωρίς πολυτέλεια και κοντά στο κέντρο της πόλης, έτσι είχα εύκολη πρόσβαση στα περισσότερα από τα αξιοθέατα. Εδώ όμως με περίμεναν 3 απογοητεύσεις:
1) Το αρχαιολογικό μουσείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης και μάλιστα θα παραμείνει κλειστό για 2 χρόνια
2) Ο τάφος του Καζαντζάκη ήταν επίσης κλειστός χωρίς να μάθω τίποτα περισσότερο και
3) Ανέβηκα στα ενετικά τείχη. Οι σκάλες ήταν εμφανώς παρατημένες με χώματα και αγριόχορτα αλλά και με σπασμένα μπουκάλια και σύριγγες… Μα γιατί; Δεν είναι μνημείο της πόλης που αξίζει περισσότερη προσοχή και σεβασμό;
Την επόμενη μέρα τακτοποίησα τη δουλειά που είχα και μετά κατευθείαν για Κνωσό! Εδώ ομολογουμένως έμεινα εντυπωσιασμένος από όσα είδα και με αποζημίωσε για την προηγούμενη μέρα. Είναι πράγματι ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς τόπους της Ελλάδας. Το ίδιο βράδυ τηλέφωνο σε φίλο που είναι από εκεί και βόλτα για μπύρες στο κέντρο. Την Τρίτη το μεσημέρι αναχώρηση ξανά για το αεροδρόμιο. Μικρή αναμονή μέχρι να αρχίσει το check-in της ΟΑ και στη συνέχεια έλεγχος χειραποσκευών και αναμονή στο gate. Το αεροδρόμιο άδειο, τόσο που δεν θυμάμαι ποτέ να έχω βρεθεί σε τόσο άδειο μέρος. Εδώ έχω να πω ότι ενώ είχα ξεχάσει στην χειραποσκευή μου ένα μπουκάλι νερό και ένα χυμό με άφησαν να τα πάρω μαζί μου στο α/φ! Όχι κι άσχημα! Εδώ που τα λέμε είναι ταλαιπωρία και αναστάτωση για τους επιβάτες ο νέος κανονισμός αλλά αυτό μάλλον θα έχει συζητηθεί σε άλλο topic. Πάντως, μια και αναφέρθηκα σε χυμούς κλπ., ένας ακόμη σε συσκευασία 250ml που αγόρασα από ένα από τα κυλικεία του LGIR μου κόστισε €2,50!!!!! Κανονικότατη ληστεία και με το νόμο! Τι να πω, το έκανα γαργάρα και αυτό. Το αεροσκάφος ήρθε με μισή ώρα καθυστέρηση και ω του θαύματος δεν ήταν 734 όπως περίμενα από το site της ΟΑ, αλλά το ταπεινό SX-BIA, ATR-42. Οι γνωστές αντιδράσεις από τον κόσμο “με αυτό θα πετάξουμε;” αλλά ΟΚ, συγχωρούνται. Επιβίβαση και αναχώρηση από τον 27, πτήση στα 18000ft (δεν είναι λίγο ψηλά για ATR; ποια είναι η οροφή για τέτοια αεροσκάφη; Η καμπίνα τους συμπιέζεται ή όχι και τι γίνεται σε περίπτωση αποσυμπίεσης σε αυτό το ύψος δεδομένου ότι δεν έχουν μάσκες οξυγόνου για τους επιβάτες?) Anyway, η πτήση μας ήταν καλή με τη γνωστή νέφωση, η οποία δεν μας άφησε να δούμε λίγο ήλιο για 3-4 μέρες και προσγείωση στην Αθήνα μετά από 55 περίπου λεπτά στον 03R. Κάπου εδώ, λοιπόν, επιστρέφω σε γνωστά λημέρια. Σε γενικές γραμμές πάντως δεν πρόλαβα να δω και πολλά (και πώς να προλάβω μέσα σε 2 ημέρες?) αλλά το Ηράκλειο μου άφησε καλές εντυπώσεις με εξαίρεση τα όσα ανέφερα λίγο πιο πάνω αλλά και τους πολύ στενούς δρόμους του κέντρου. Σίγουρα θα επιστρέψω και μάλιστα για περισσότερες μέρες και με παρέα!
Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στα προηγούμενα: παραλαβή αποσκευών και πορεία για τον προαστιακό. Τι προαστιακό, μετρό ήθελα αλλά το έχασα για 1 λεπτό, οπότε για να μην περιμένω μισή ώρα για το επόμενο είχα τη φαεινή ιδέα να πάρω προαστιακό και να αλλάξω στην Πλακεντίας. Έλα όμως που το τρένο είχε άλλη γνώμη: Ξεκινά, επιταχύνει, επιβραδύνει λίγο πριν τη στροφή για Κορωπί, αγκομαχά, σταματά για λίγο και ξαναπροσπαθεί από την αρχή ώσπου ξαναμένει στην ανηφόρα λίγο πριν το σταθμό του Κορωπίου. Τελικά με τα πολλά φτάνει ως εκεί, μας κατεβάζει και περιμένουμε το επόμενο, το οποίο ήταν το μετρό που θα περίμενα κανονικά αν έμενα στο στ. του αεροδρομίου! Η διαμονή μου στην Αθήνα διήρκεσε 5 ημέρες, στη διάρκεια των οποίων επισκέφθηκα γνώριμα μέρη, είδα αρκετούς γνωστούς και κοντινά μου πρόσωπα και την Κυριακή 18 Μαρτίου χαράματα, βγήκα να πάρω το λεωφορείο για το LGAV για την επιστροφή μου στην Αλεξανδρούπολη. Τόση κίνηση 3 το πρωί στη Β. Σοφίας είχα να δω χρόνια! Μάλλον όμως πρόκειται για κάτι συνηθισμένο, Σάββατο προς Κυριακή ξημερώματα. Άφιξη στο Βενιζέλο κατά τις 4, check-in, μια μικρή βόλτα στα καταστήματα, αγορά του RBF με δώρο το add-on με τα μικρά αεροδρόμια του Αιγαίου, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα καθώς μόλις την προηγούμενη μέρα είχα αγοράσει το FS2004 και ανυπομονούσα να το δοκιμάσω σπίτι! Περιμένω, λοιπόν, στην ουρά στον έλεγχο χειραποσκευών, όπου με αναγκάζουν, σύμφωνα με τους κανονισμούς μπλα μπλα μπλα, να πετάξω ένα χυμό που είχα μαζί μου (για ακόμη μια φορά). ΟΚ, του τον δίνω και τον πετάει, αλλά λέω τώρα: δεν έχουν σκεφθεί να μαζέψουν οτιδήποτε πόσιμο, που δεν έχει ανοιχτεί και να το δώσουν σε κάποιους ανθρώπους που μπορεί να το έχουν ανάγκη αντί να το πετάνε;;; Αφού περνάω και από εκεί, έψαξα να βρω κάποιο μηχάνημα για νερό στην Β2, απ’ όπου ήταν η αναχώρηση μας για AXD. Τζίφος, και όταν ρώτησα την κοπέλα που ήταν security μου είπε να ξαναβγώ έξω, να πάρω νερό και να κάτσω να το πιω πριν ξαναπεράσω. Ήθελε πολύ να το σκεφτεί αυτό; (Ήταν και ξανθιά, τρομάρα της). Άμα παρέκαμπτε την ουρά για να ξαναμπώ, καμιά αντίρρηση να το κάνω, αλλά μάλλον δεν είχε τέτοια πρόθεση, οπότε της είπα ένα “Ναι καλά ό,τι πεις” και πήγα να καθήσω μέχρι να ξεκινήσει η επιβίβαση. (Ποτέ δε μου γέμισαν το μάτι οι securitάδες του Βενιζέλου. Η αστυνομία στη περιφερειακά αεροδρόμια μου φαίνεται πάντα πιο συγκροτημένη.) Εκεί λοιπόν, που καθόμουν ακούω έναν ευτραφή κύριο που καθόταν λίγο πιο δίπλα να ρωτάει έναν άγνωστο του που ήταν ακριβώς στην πίσω σειρά: “Το pound υποδιαίρεση της λίρας δεν είναι; Έχει 1000 ή 100 μια λίρα;” Και η απάντηση: “Ναι ναι, τόσα είναι!” :shock: Αρχίζει λοιπόν η επιβίβαση μας στο SX-BKC και σύντομα τροχοδρομούμε για τον 03L. Απογείωση και πορεία προς το LGAL. Σιγά σιγά ξημέρωνε αλλά επειδή καθόμουν στην 18Α δεν μπόρεσα να δω την ανατολή. Δεν πειράζει όμως γιατί κατά την κάθοδο μας περάσαμε πάνω από τις ανατολικές ακτές της Σαμοθράκης και είχα μια εκπληκτική θέα του όρους Σάος (Φεγγάρι), ύψους περίπου 1600m. Πραγματικά έκοβε την ανάσα! Πληροφορίες για το ύψος πτήσης δεν έχω, γιατί την ώρα της ανακοίνωσης από τον κυβερνήτη, μου είχε πιάσει κουβέντα ένας ηλικιωμένος κύριος που καθόταν στη διπλανή θέση. Προσγειωθήκαμε σε 35min, πολύ μικρή διάρκεια πτήσης, που συνήθως διαρκεί 45min, παραλάβαμε τις αποσκευές μας και επιστροφή στην καθημερινότητα μετά από μία εβδομάδα σωματικής κούρασης αλλά και πνευματικής ανανέωσης!
Συγνώμη για την έλλειψη φωτογραφιών, θα ακολουθήσουν σύντομα!
AXD-ATH OA941 11MAR, 07:05
ATH-HER OA502 11MAR, 09:05
HER-ATH OA507 13MAR, 13:45
ATH-AXD OA940 18MAR, 05:30
Ο σκοπός του ταξιδιού είναι διεκπεραίωση γραφειοκρατικού θέματος στο Ηράκλειο της Κρήτης. Θα μπορούσε βέβαια να γίνει και μέσω courier, αλλά ποιος αρνήθηκε ποτέ ένα ταξίδι στην Κρήτη και μάλιστα για πρώτη φορά;
Το ταξίδι μου λοιπόν ξεκινάει τα χαράματα της Κυριακής 11 Μαρτίου με την άφιξη στο αεροδρόμιο Δημόκριτος της Αλεξανδρούπολης. Ακολουθεί check-in και για τις 2 πτήσεις μέχρι το Ηράκλειο και ολιγόλεπτη αναμονή μέχρι την άφιξη του Boeing 737-400 της ΟΑ. Το αεροσκάφος ήταν το SX-BKH φρεσκοβαμμένο με το νέο livery! Προσωπικά το παλιό livery μου άρεσε περισσότερο, αν και old-fashioned. Επιβίβαση και τακτοποίηση στη θέση 15Α, τροχοδρόμηση και απογείωση από τον 07. Το αεροσκάφος μισοάδειο, όπως και δύο μήνες νωρίτερα που είχα ταξιδέψει πάλι με την ίδια πτήση. Να φταίει η ώρα; Τελοσπάντων, πετάξαμε στα 28000ft σύμφωνα με την σύντομη ενημέρωση του κυβερνήτη και η πτήση μας είχε αρκετή νέφωση σε όλη σχεδόν τη διάρκεια της και ελαφρές αναταράξεις κυρίως κατά τη διέλευση πάνω από τη Σαμοθράκη (σύνηθες φαινόμενο ακόμα και σε νηνεμία) καθώς και κατά την προσγείωση στο Ελευθέριος Βενιζέλος (διάδρομος 03L). Το service της ΟΑ πολύ καλό, όπως και τα ”μπουγάτσα chips”, αν και θα μπορούσαν να βρουν ένα πιο πιασάρικο όνομα. Λίγο πριν την άφιξη μας στο gate (νομίζω ήταν το Β5), μία ιπτάμενη συνοδός ενημέρωσε όσους ταξίδευαν transfer να απευθυνθούν στα κατάλληλα γραφεία στο χώρο των αφίξεων. Έλα όμως που δεν είδα πουθενά τέτοιο γραφείο να λειτουργεί! Τι να πω, ίσως ήμουν βιαστικός. Τι τα θέλω και ψάχνω, λες και δεν έχω ταξιδέψει ξανά transfer από το LGAV… Βγαίνεις, ανεβαίνεις επάνω (ενδεχομένως ξανακατεβαίνεις, όπως καλή ώρα η περίπτωση μου) και ξαναπερνάς έλεγχο χειραποσκευών λίγο πριν το gate…Με τα πολλά φτάνω στην πύλη Β24 περίπου 40’ πριν την προγραμματισμένη αναχώρηση. Κάθομαι άνετος κι ωραίος, απολαμβάνω τη μουσική, που ήταν από κάποιο compilation του DJ Tiesto και βέβαια εδώ πρέπει να δώσω τα συγχαρητήρια μου στον DJ του αεροδρομίου! Υπάρχει άραγε τέτοιος;;;
Μετά από λίγο άρχισαν να μαζεύονται σιγά σιγά και οι υπόλοιποι συνεπιβάτες της πτήσης 502 για Ηράκλειο. Οπότε εμφανίζεται μια οικογένεια Κρητικών, περίπου 7-8 άτομα, με δύο τύπους 55-60 χρονών, Κρητικές φυσιογνωμίες, εκ των οποίων ο ένας είχε μια πίπα στο στόμα (ευτυχώς σβηστή) και ήρθαν και κάθησαν αριστερά και δεξιά μου. Η πλάκα ήταν ότι άρχισαν την πάρλα και με ζάλισαν κυριολεκτικά, για να μην πω για την “ευωδία” του σβηστού καπνού από τον παραπάνω κύριο. Εκτός και αν δεν ήταν καπνός και ήταν τίποτα πιο “μαύρο”, λέμε τώρα. Επιβιβαζόμαστε λοιπόν στο λεωφορείο που θα μας πήγαινε στο α/φ και ο εν λόγω κύριος δεν πρόλαβε να μπει και άναψε να καπνίσει!
:shock: :shock: Μα πόσο μ$#@&% μπορεί να είναι; Και δεν του είπε κανένας υπεύθυνος τίποτα! Να είμαι καλοπροαίρετος και να υποθέσω ότι δεν τον είδαν; Ας είμαι. Anyway, το shuttle bus μας πήγε στο ATR-72 με νηολόγιο SX-BIL, επιβιβαστήκαμε και αναχωρήσαμε από τον 03R με προορισμό το LGIR. Η πτήση μας ήταν στα 17000ft χωρίς πολλές αναταράξεις αλλά με αρκετή νέφωση όπως και η προηγούμενη και έτσι δυστυχώς έχασα τη θέα της Σαντορίνης! Στο Ηράκλειο προσγειωθήκαμε στον 27, μας παρέλαβε το shuttle bus για το terminal, και η συνέχεια επί της οθόνης!Το ξενοδοχείο που έμεινα απλό και λιτό με άνεση αλλά χωρίς πολυτέλεια και κοντά στο κέντρο της πόλης, έτσι είχα εύκολη πρόσβαση στα περισσότερα από τα αξιοθέατα. Εδώ όμως με περίμεναν 3 απογοητεύσεις:
1) Το αρχαιολογικό μουσείο ήταν κλειστό λόγω ανακαίνισης και μάλιστα θα παραμείνει κλειστό για 2 χρόνια
2) Ο τάφος του Καζαντζάκη ήταν επίσης κλειστός χωρίς να μάθω τίποτα περισσότερο και
3) Ανέβηκα στα ενετικά τείχη. Οι σκάλες ήταν εμφανώς παρατημένες με χώματα και αγριόχορτα αλλά και με σπασμένα μπουκάλια και σύριγγες… Μα γιατί; Δεν είναι μνημείο της πόλης που αξίζει περισσότερη προσοχή και σεβασμό;
Την επόμενη μέρα τακτοποίησα τη δουλειά που είχα και μετά κατευθείαν για Κνωσό! Εδώ ομολογουμένως έμεινα εντυπωσιασμένος από όσα είδα και με αποζημίωσε για την προηγούμενη μέρα. Είναι πράγματι ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς τόπους της Ελλάδας. Το ίδιο βράδυ τηλέφωνο σε φίλο που είναι από εκεί και βόλτα για μπύρες στο κέντρο. Την Τρίτη το μεσημέρι αναχώρηση ξανά για το αεροδρόμιο. Μικρή αναμονή μέχρι να αρχίσει το check-in της ΟΑ και στη συνέχεια έλεγχος χειραποσκευών και αναμονή στο gate. Το αεροδρόμιο άδειο, τόσο που δεν θυμάμαι ποτέ να έχω βρεθεί σε τόσο άδειο μέρος. Εδώ έχω να πω ότι ενώ είχα ξεχάσει στην χειραποσκευή μου ένα μπουκάλι νερό και ένα χυμό με άφησαν να τα πάρω μαζί μου στο α/φ! Όχι κι άσχημα! Εδώ που τα λέμε είναι ταλαιπωρία και αναστάτωση για τους επιβάτες ο νέος κανονισμός αλλά αυτό μάλλον θα έχει συζητηθεί σε άλλο topic. Πάντως, μια και αναφέρθηκα σε χυμούς κλπ., ένας ακόμη σε συσκευασία 250ml που αγόρασα από ένα από τα κυλικεία του LGIR μου κόστισε €2,50!!!!! Κανονικότατη ληστεία και με το νόμο! Τι να πω, το έκανα γαργάρα και αυτό. Το αεροσκάφος ήρθε με μισή ώρα καθυστέρηση και ω του θαύματος δεν ήταν 734 όπως περίμενα από το site της ΟΑ, αλλά το ταπεινό SX-BIA, ATR-42. Οι γνωστές αντιδράσεις από τον κόσμο “με αυτό θα πετάξουμε;” αλλά ΟΚ, συγχωρούνται. Επιβίβαση και αναχώρηση από τον 27, πτήση στα 18000ft (δεν είναι λίγο ψηλά για ATR; ποια είναι η οροφή για τέτοια αεροσκάφη; Η καμπίνα τους συμπιέζεται ή όχι και τι γίνεται σε περίπτωση αποσυμπίεσης σε αυτό το ύψος δεδομένου ότι δεν έχουν μάσκες οξυγόνου για τους επιβάτες?) Anyway, η πτήση μας ήταν καλή με τη γνωστή νέφωση, η οποία δεν μας άφησε να δούμε λίγο ήλιο για 3-4 μέρες και προσγείωση στην Αθήνα μετά από 55 περίπου λεπτά στον 03R. Κάπου εδώ, λοιπόν, επιστρέφω σε γνωστά λημέρια. Σε γενικές γραμμές πάντως δεν πρόλαβα να δω και πολλά (και πώς να προλάβω μέσα σε 2 ημέρες?) αλλά το Ηράκλειο μου άφησε καλές εντυπώσεις με εξαίρεση τα όσα ανέφερα λίγο πιο πάνω αλλά και τους πολύ στενούς δρόμους του κέντρου. Σίγουρα θα επιστρέψω και μάλιστα για περισσότερες μέρες και με παρέα!
Κλείνω την παρένθεση και επιστρέφω στα προηγούμενα: παραλαβή αποσκευών και πορεία για τον προαστιακό. Τι προαστιακό, μετρό ήθελα αλλά το έχασα για 1 λεπτό, οπότε για να μην περιμένω μισή ώρα για το επόμενο είχα τη φαεινή ιδέα να πάρω προαστιακό και να αλλάξω στην Πλακεντίας. Έλα όμως που το τρένο είχε άλλη γνώμη: Ξεκινά, επιταχύνει, επιβραδύνει λίγο πριν τη στροφή για Κορωπί, αγκομαχά, σταματά για λίγο και ξαναπροσπαθεί από την αρχή ώσπου ξαναμένει στην ανηφόρα λίγο πριν το σταθμό του Κορωπίου. Τελικά με τα πολλά φτάνει ως εκεί, μας κατεβάζει και περιμένουμε το επόμενο, το οποίο ήταν το μετρό που θα περίμενα κανονικά αν έμενα στο στ. του αεροδρομίου! Η διαμονή μου στην Αθήνα διήρκεσε 5 ημέρες, στη διάρκεια των οποίων επισκέφθηκα γνώριμα μέρη, είδα αρκετούς γνωστούς και κοντινά μου πρόσωπα και την Κυριακή 18 Μαρτίου χαράματα, βγήκα να πάρω το λεωφορείο για το LGAV για την επιστροφή μου στην Αλεξανδρούπολη. Τόση κίνηση 3 το πρωί στη Β. Σοφίας είχα να δω χρόνια! Μάλλον όμως πρόκειται για κάτι συνηθισμένο, Σάββατο προς Κυριακή ξημερώματα. Άφιξη στο Βενιζέλο κατά τις 4, check-in, μια μικρή βόλτα στα καταστήματα, αγορά του RBF με δώρο το add-on με τα μικρά αεροδρόμια του Αιγαίου, κάτι που με χαροποίησε ιδιαίτερα καθώς μόλις την προηγούμενη μέρα είχα αγοράσει το FS2004 και ανυπομονούσα να το δοκιμάσω σπίτι! Περιμένω, λοιπόν, στην ουρά στον έλεγχο χειραποσκευών, όπου με αναγκάζουν, σύμφωνα με τους κανονισμούς μπλα μπλα μπλα, να πετάξω ένα χυμό που είχα μαζί μου (για ακόμη μια φορά). ΟΚ, του τον δίνω και τον πετάει, αλλά λέω τώρα: δεν έχουν σκεφθεί να μαζέψουν οτιδήποτε πόσιμο, που δεν έχει ανοιχτεί και να το δώσουν σε κάποιους ανθρώπους που μπορεί να το έχουν ανάγκη αντί να το πετάνε;;; Αφού περνάω και από εκεί, έψαξα να βρω κάποιο μηχάνημα για νερό στην Β2, απ’ όπου ήταν η αναχώρηση μας για AXD. Τζίφος, και όταν ρώτησα την κοπέλα που ήταν security μου είπε να ξαναβγώ έξω, να πάρω νερό και να κάτσω να το πιω πριν ξαναπεράσω. Ήθελε πολύ να το σκεφτεί αυτό; (Ήταν και ξανθιά, τρομάρα της). Άμα παρέκαμπτε την ουρά για να ξαναμπώ, καμιά αντίρρηση να το κάνω, αλλά μάλλον δεν είχε τέτοια πρόθεση, οπότε της είπα ένα “Ναι καλά ό,τι πεις” και πήγα να καθήσω μέχρι να ξεκινήσει η επιβίβαση. (Ποτέ δε μου γέμισαν το μάτι οι securitάδες του Βενιζέλου. Η αστυνομία στη περιφερειακά αεροδρόμια μου φαίνεται πάντα πιο συγκροτημένη.) Εκεί λοιπόν, που καθόμουν ακούω έναν ευτραφή κύριο που καθόταν λίγο πιο δίπλα να ρωτάει έναν άγνωστο του που ήταν ακριβώς στην πίσω σειρά: “Το pound
υποδιαίρεση της λίρας δεν είναι; Έχει 1000 ή 100 μια λίρα;” Και η απάντηση: “Ναι ναι, τόσα είναι!” :shock: Αρχίζει λοιπόν η επιβίβαση μας στο SX-BKC και σύντομα τροχοδρομούμε για τον 03L. Απογείωση και πορεία προς το LGAL. Σιγά σιγά ξημέρωνε αλλά επειδή καθόμουν στην 18Α δεν μπόρεσα να δω την ανατολή. Δεν πειράζει όμως γιατί κατά την κάθοδο μας περάσαμε πάνω από τις ανατολικές ακτές της Σαμοθράκης και είχα μια εκπληκτική θέα του όρους Σάος (Φεγγάρι), ύψους περίπου 1600m. Πραγματικά έκοβε την ανάσα! Πληροφορίες για το ύψος πτήσης δεν έχω, γιατί την ώρα της ανακοίνωσης από τον κυβερνήτη, μου είχε πιάσει κουβέντα ένας ηλικιωμένος κύριος που καθόταν στη διπλανή θέση. Προσγειωθήκαμε σε 35min, πολύ μικρή διάρκεια πτήσης, που συνήθως διαρκεί 45min, παραλάβαμε τις αποσκευές μας και επιστροφή στην καθημερινότητα μετά από μία εβδομάδα σωματικής κούρασης αλλά και πνευματικής ανανέωσης!Συγνώμη για την έλλειψη φωτογραφιών, θα ακολουθήσουν σύντομα!