SK
First-Class-Member
Το ταξίδι αυτό το έκανα κατά τη διάρκεια του spring break του πανεπιστημίου μου, το 2002. (Spring break είναι διακοπές διάρκειας μίας εβδομάδας για τους φοιτητές και μαθητές. Το έχουν τα περισσότερα αμερικανικά πανεπιστήμια και σχολεία περί τα μέσα Φεβρουαρίου με τέλη Μαρτίου – οι ακριβείς ημερομηνίες εξαρτώνται από το κάθε σχολείο. Είναι παραδοσιακά μια ευκαιρία για ξεκούραση από το χειμώνα, ιδίως στα βόρεια, οπότε οι περισσότεροι ταξιδεύουν σε ζεστά ή τροπικά μέρη). Πήγα στην Κόστα Ρίκα μαζί με έναν φίλο μου, τον Mike, ξοδεύοντας frequent flier μίλια της American Airlines για δύο εισητήρια οικονομικής θέσης.
Σημείωση: Επειδή η γεωγραφία της περιοχής δεν θα είναι γνωστή σε πολλούς, έβαλα τη διαδρομή των πτήσεων σε δύο χάρτες (εικόνες 6 και 1
που βοηθούν στην παρακολούθηση των σχετικών τοπονυμίων.
Feb 28, 2002
Βoston (BOS) – Miami (MIA)
AA1049 2:39pm - 6:16pm
MacDonnel Douglas DC-9 Super 80 (MD-80)
Στο αεροδρόμιο Logan της Βοστώνης με πήγε με το αυτοκίνητό του ένας άλλος φίλος. Είχαμε ραντεβού με τον Μike στη 1μμ στο τέρμιναλ Β, που χρησιμοποιεί η American Airlines (ΑΑ). Έφτασα τρία λεπτά καθυστερημένος και βρήκα τον Mike να με περιμένει στο προκαθορισμένο σημείο. Κάναμε checkin στο γκισέ της πρώτης θέσης, καθότι τότε ήμουν Platinum στο πρόγραμμα της ΑΑ, και περάσαμε από τον έλεγχο. Εκεί ο Mike επελέγη για επιπλέον “random check” (παπούτσια, ψηλάφιση κτλ.). Μετά από ένα πρόχειρο φαγητό σε φαστ φουντ, πήγαμε στη θύρα Β32 (1), όπου το αεροπλάνο μας ήταν ήδη σταθμευμένο. Το τμήμα αυτό του τέρμιναλ Β είναι ευρύχωρο και έχει καλή θέα στους διαδρόμους αποπροσγειώσεων, οπότε η ώρα πέρασε γρήγορα.
Αναχώρηση στην προκαθορισμένη ώρα, με powerback, δηλαδή όπισθεν με τους αναστροφείς ώσης, διαδικασία που ακολουθείται συχνά στα αεροσκάφη τέτοιου τύπου. (ιδού ένα παράδειγμα από το airliners.net). Το έχω δει κι εγώ αρκετές φορές, αλλά ήταν η πρώτη μου εμπειρία ως επιβάτη. Είχα προκρατήσει τις θέσεις 9Α-Β που είναι μπροστά-μπροστά, πολύ ήσυχες και με καλή θέα, μιας και είναι μακριά από τις πτέρυγες και τους κινητήρες. Το αεροπλάνο ήταν τελείως γεμάτο τόσο στην πρώτη όσο και στην οικονομική θέση. Απογείωση (2) από τον 33L, και πεντακάθαρη θέα λόγω της διαυγέστατης ατμόσφαιρας. Αφού απογειωθήκαμε προς τα βόρεια, και θα πηγαίναμε για νότο, κάναμε μια μεγάλη στοφή πάνω από τη μείζονα Βοστώνη (3), που αρχικά ήταν στα δυτικά μας, μετά στα νότια και τελικά ανατολικά, με ωραία θέα της πόλης (4) και του αεροδρομίου. Το αεροδρόμιο της Βοστώνης είναι δίπλα-δίπλα στην πόλη, σε ένα επιχωματωμένο νησί που τώρα είναι χερσόνησος. Η θέα προς τα βόρεια έφτανε μέχρι τις ακτές του New Hampshire, δεκάδες μίλια μακριά. Πετώντας προς τα νότια, είδαμε το Plymouth (όπου έφτασε το 1630 το ιστορικό καράβι Mayflower) και το Cape Cod (5), με το χαρακτηριστικό του σχήμα του αγκιστριού. Ο κυβερνήτης έκανε τότε την ανακοίνωσή του, λέγοντας ότι η πορεία μας θα ήταν κατά μήκος της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ (χάρτης Α (6), 333ΚΒ), με αρχικό ύψος πτήσης τα 28.000 πόδια και τελικό τα 33.000 πόδια. Λίγο αργότερα φάνηκαν τα δύο κυριότερα νησιά της Μασσαχουσσέττης, το Martha's Vineyard (7) και το Nantucket, δημοφιλείς προορισμοί διακοπών για jet set και μη.
Την εποχή εκείνη είχαν ήδη αρχίσει οι περικοπές του σέρβις, μετά την 11/9, που έχουν πλέον παγειωθεί και γενικευθεί τώρα. Έτσι το μόνο που μας δώθηκε ήταν αναψυκτικά – εγώ πήρα το συνηθισμένο μου club soda – και σνακς. Για σνάκ η ΑΑ είχε την εποχή εκείνη μόλις αποσύρει τα φυστίκια, και τα είχε αντικαταστήσει με το snack mix (, που είναι μείγμα από φρυγανίτσες, πρέτσελ κτλ.. Μας έδωσαν από δύο. Εν τω μεταξύ, περάσαμε νότια του Rhode Island, πετάξαμε νότια του Long Island και ξαναπιάσαμε στεριά στο New Jersey. Μιας και το MD-80 δεν έχει IFE, σχεδόν συνεχώς κοιτούσα από το παράθυρο. Όπως θα έχετε διαπιστώσει, εάν έχετε διαβάσει και τα άλλα trip reports μου, είναι η αγαπημένη μου ασχολία όταν πετάω! Σύντομα περάσαμε τα σύνορα της Virginia (9), πετώντας πάνω από το δημοφιλές θέρετρο Virginia Beach (10) και την αεροναυτική βάση Oceana, που επίσης φαίνεται στη φωτογραφία. Ακολούθησαν τα Cape Hatteras και Cape Lookout (11) της Βόρειας Καρολίνας, που είναι γνωστά φυσικά πάρκα και περάσματα αποδημητικών πτηνών. Από το σημείο αυτό και μετά είχε συννεφιά, οπότε η πτήση αναλώθηκε σε διάβασμα και κουβέντα.
Προσέγγιση στο Miami από τα ανατολικά, με ελαφρές αναταράξεις καθώς κατεβαίναμε μέσα από τα σύννεφα, εώς ότου φάνηκε η περίφημη Miami Beach (12) και το ίδιο το Miami (13). Συνολική διάρκεια πτήσης, 3:10. Τροχοδρομώντας πρός το τέρμιναλ Ε, είδαμε στη θύρα Ε25 το Astojet της ΑΑ (14), δηλ. ένα 757 βαμμένο με τα παλιά χρώματα της εταιρίας, σε στυλ ρετρό. Η δική μας θύρα ήταν η Ε4, που για καλή μας τύχη ήταν ακριβώς δίπλα στην Ε5 απ’όπου θα αναχωρούσε ή ανταπόκρισή μας για το Σαν Χοσέ της Κοστα Ρίκας. Για όσους έχουν κάνει ανταπόκριση μεταξύ απομακρυσμένων περιοχών στα τέρμιναλ του Miami, είναι άβολο αεροδρόμιο με μεγάλες αποστάσεις και χάσιμο χρόνου, ειδικά για μια “σφιχτή” ανταπόκριση όπως αυτή που είχαμε εκείνη τη μέρα.
Feb 28, 2002
Miami (MIA) – San Jose (SJO)
AA2171 7:05pm - 8:56pm
Boeing 737-800
Οι πτήσεις προς Καραϊβική και Κεντρική Αμερική έχουν ίδιο σέρβις με τις πτήσεις εσωτερικού, που σήμαινε ότι πάλι δεν θα είχαμε παρά μόνον ποτό και “φυστίκια” (“beverage only” τις λέει η ΑΑ). Καθότι ήταν ώρα φαγητού, αγοράσαμε από ένα μαγαζί στο τέρμιναλ από μια ωραία σαλάτα με κοτόπουλο καθώς και φρούτα, προπακεταρισμένη για το αεροπλάνο. Αυτά τα καταστήματα είναι πλέον παντού στα αεροδρόμια στην Αμερική, ειδικευμένα στα φαγητά για την πτήση, μιας και οι εταιρείες έχουν πλέον καταργήσει το δικό τους φαγητό σχεδόν σε όλες τις πτήσεις εσωτερικού.
Αναχώρηση στην ώρα της και πάλι. O Mike επελέγη πάλι για random check στη θύρα (σημ.: τα random check στη θύρα έχουν καταργηθεί εδώ και ένα χρόνο περίπου, με τη συστηματικοποίηση των προηγούμενων ελέγχων). Οι θέσεις που είχα προεπιλέξει ήταν οι 11A-C, με το σκεπτικό ότι η Β θα ήταν κενή, “κόλπο” που πιάνει συνήθως. Όχι όμως τη μέρα εκείνη. Ευτυχώς το αεροπλάνο ήταν περίπου 2/3 γεμάτο, οπότε με τη σύμφωνη γνώμη της αεροσυνοδού πήγαμε σις θέσεις 14D-F, που είναι και θέσεις εξόδου με μεγαλύτερο χώρο! Η πρώτη θέση, σημειωτέον, φαινόταν μπροστά μας τελείως άδεια. Η πρώτη θέση στις πτήσεις για Κ.Αμερική και Καναδά βαπτίζεται business class, αλλά είναι ακριβώς η ίδια όπως η πρώτη θέση εσωτερικού.
Είχε ήδη νυκτώσει, οπότε δεν βλέπαμε τίποτα το ιδιαίτερο. Η ανακοίνωση του συγκυβερνήτη μας πληροφόρησε πως θα πετούσαμε στα 35.000 πόδια, πάνω από Κούβα, Νήσους Καϋμάν, ανατολική ακτή της Νικαράγουας, και μετά πάνω από την Κόστα Ρίκα για την προσγείωση στο Σαν Χοσέ. Η φωνή του συγκυβερνήτη ήταν πολύ νεανική, γλυκιά και παιδική σχεδόν, που μας έκανε να απορρήσουμε για την ηλικία του. Είπαμε να ρίξουμα μια ματιά κατά την άφιξη από περιέργεια να δούμε ποιος ήταν. Εν τω μεταξύ έφτασαν τα αναψυκτικά – πήρα gingerale – και τα snack mix – δεν πήρα, αφού είχα τη σαλάτα μου, η οποία μάλιστα ήταν πολύ καλή. Η υπόλοιπη ώρα πέρασε διαβάζοντας τους ταξιδιωτικούς οδηγούς μου και βλέποντας κωμωδίες στην τηλεόραση του αεροπλάνου (απ’αυτές που κρέμονται πάνω από το διάδρομο). Με το που αρχίσαμε την κάθοδο, ο γλυκομίλητος πιλότος μας προειδοποίησε να περιμένουμε αναταράξεις καθώς θα περνούσαμε μέσα από στρώματα νεφών που καλύπτουν τα βουνά που περικυκλώνουν το κεντρικό υψίπεδο του Σαν Χοσέ. Όντως, ταρακουνηθήμακε αρκετά, με πλάγιες κινήσεις και βουτιές που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Εμένα μου αρέσουν αυτά, αλλά δεν νομίζω να ανήκα στην πλειοψηφία των επιβατών
. Μετά από αρκετά παρατεταμένη χαμηλή πτήση πάνως από το υψίπεδο, προσγειωθήκαμε σε έναν διάδρομο με ασυνήθιστα μεγάλες ανωμαλίες και “λακκούβες”. Πολλοί επιβάτες χειροκρότησαν. Συνολική διάρκεια πτήσης, 3:05. Τους πιλότους δεν καταφέραμε να τους δούμε στο πιλοτήριο, καθότι ήταν κλειστό, αλλά τους είδαμε στην παραλαβή αποσκευών. Να και η εξήγηση για την φωνή: ήταν η τρανσέξουαλ συγκυβερνήτης, μια από τις τρείς στην Αμερική, απ’όσο ξέρω, και σύμφωνα με ένα σχετικό θέμα στο PPRUNE. Να λοιπόν και μια καλή πρωτιά γι’αυτήν την πτήση μου!
Mar 6, 2002
San Jose (SJO) – Miami (MIA)
AA988 1:55pm - 5:44pm
Airbus A-300
Μετά από μια καταπληκτική εβδομάδα στην Κόστα Ρίκα, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αφού αφήσαμε το ενοικιασμένο αυτοκίνητο στη Dollar, πήραμε το λεωφορειάκι της για το τέρμιναλ, όπου φτάσαμε στις 12:15. Εκεί, πριν μπούμε στο κτίριο, πληρώσαμε το τέλος αναχώρησης που ήταν $17 το άτομο. Checkin στην γραμμή ελίτ, ευτυχώς, αφού ή άλλη γραμμή ήταν αρκετά μεγάλη. Ο Mike είχε αγοράσει μια αιώρα, την οποία ήθελε να τυλίξει με κάτι, για να μην πάθει ζημιά. Η υπάλληλος που έκανε τον προέλεγχο μας είπε ότι δεν γίνεται, και πρέπει να βρούμε κάτι αλλού. Αλλά η υπάλληλος του checkin ήταν πιο εφευρετική και μας έδωσε πεντέξι μεγάλες σακούλες της ΑΑ και μονωτική ταινία, υλικό αρκετό για να τυλιχθεί η αιώρα. Της έδωσα ένα κουπόνι SOS για την εξυπηρέτηση (ένα πρόγραμμα ανταμοιβής των εργαζομένων στην ΑΑ, για εξυπηρέτηση “above and beyond”, που δυστυχώς καταργήθηκε πέρυσι – θύμα των περικοπών κι αυτό...). Beverage only κι αυτή η πτήση, όπως μας πληροφορούσε σχετική επιγραφή. Τώρα πια το έχουμε συνηθίσει ως δεδομένο, τότε όμως ήταν ακόμα φρέσκειες οι αλλαγές και μας κακοφαινόταν. Τόσο, που σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να είχα κλείσει μια πτήση με την TACA, σύμμαχο της ΑΑ στα μίλια, που έχει πλήρες σέρβις...
Το εστιατόριο του αεροδρομίου ήταν κλειστό, μάλλον λόγω ανακαινίσεων, οπότε περάσαμε τον έλεγχo όπου ο Mike επελέγη ξανά για random check, και πήγαμε στην περιοχή των θυρών. Αγοράσαμε δωράκια και σουβενίρ της τελευταίας στιγμής και ψάξαμε κάτι να φάμε. Δυστυχώς είχε μόνο ένα φαστφουντάδικο, Burger King, και μάλιστα χωρίς burger κοτόπουλο, που θα ήθελα, καθότι αποφεύγω τα ανθυγειινά junk food τέτοιων φαγάδικων. Τέλος πάντων.
Το Α300 που μας περίμενε στη θέση του (15) είναι το αεροπλάνο της ΑΑ που έχω πετάξει τις περισσότερες φορές, και με διαφορά μάλιστα. Ο λόγος, ότι η πλέον συνήθης πτήση που κάνω είναι BOS-LHR, που μέχρι και το Φεβρουάριο του 2002 εξυπηρετούνταν από Α300 (τώρα είναι με 777). Το έχω λοιπόν συνηθίσει και συμπαθήσει. Είναι ευρύχωρο και η “διεθνής” του έκδοση (δηλ. του LHR, όχι η εσωτερικού/Κ.Αμερικής) είχε τότε ατομικές οθόνες με προγράμματα συν βιντεοπαιγνίδια. Οι 6-7 ώρες πτήσεις από/προς Λονδίνο περνούσαν μια χαρά. Και το κλου της υπόθεσης, οι θέσεις 26AB και HJ που πάντα κρατούσα, θέσεις εξόδου με γιγαντιαίο χώρο ποδιών, τουλάχιστον ενάμισυ μέτρο, πραγματικά ασυναγώνιστες. (Τώρα με την αναδιαμόρφωση των Α300, είναι σειρά 27). Ειδικά για αυτή την πτήση είπα να δοκιμάσω άλλη θέση, και προκράτησα τις 5AB, μπροστά-μπροστά, για καλύτερη θέα και φωτογράφηση και γρήγορη έξοδο από το αεροπλάνο για τον μεταναστευτικό έλεγχο στο Miami, όπου οι ουρές είναι παροιμιώδεις. Τελικά διαπίστωσα ότι η σειρά 4 θα ήταν καλύτερη, καθώς η 5 έχει μόνο ένα παράθυρο, και δυσκολεύει κάπως η θέα. Πάντως οι δύο σειρές αυτές είναι απομονωμένες, μεταξύ του τοιχείου της πρώτης θέσης και των εξόδων Νο.2 του αεροπλάνου, δημιουργώντας την εντύπωση μιας μίνι καμπίνας (16), με αίσθηση ησυχίας και αποκλειστικότητας. Στο seatguru.com μπορείτε να δείτε τη διαμόρφωση του Α300 της ΑΑ. Έχει προειδοποίηση ότι η σειρά 5 δεν είναι καλή. Αναφέρεται στο παράθυρο, που είπα κι εγώ, αλλά το περιορισμένο legroom που λέει είναι σχετικό. Το μέτρησα επί τόπου και ήταν 31 ίντσες, δηλ. στάνταρ για οικονομική θέση. Βέβαια η ΑΑ διαφημίζει το MRTC (more room throughout coach) με 32-34 ίντσες στις υπόλοιπες θέσεις, οπότε από αυτή την άποψη όντως είναι πιο περιορισμένο. (Τώρα πάντως το MRTC έχει καταργηθεί στα Α300 και στα 757). Εν πάσει περιπτώσει, ήταν η μοναδική φορά που δεν προκράτησα σειρα 26.
Η πτήση σχεδόν γεμάτη και στις δύο θέσεις. Κατά την τροχοδρόμηση ο κυβερνήτης μας είπε ότι ο διάδρομος είχε πρόσφατα ξαναστρωθεί, σε κομμάτια των 500 ποδιών, με ανάμεικτα αποτελέσματα από πλευράς ποιότητος. Ά, έτσι εξηγούνται οι ανωμαλίες που ανέφερα στην προσγείωση
. Προετοιμασθείτε λοιπόν, είπε, για ταρακούνημα στην τροχοδρόμηση απογείωσης! Απογείωση προς ανατολάς, μεγάλη στροφή/κύκλος 270˚ πάνω από το Σαν Χοσέ, ώστε να αποκτήσουμε αρκετό ύψος για να περάσουμε τα βουνά που το περικυκλώνουν, και πτήση σχεδόν πάνω από τον κρατήρα του ηφαιστείου Poas (17), που είχαμε επισκεφτεί μόλις μερικές ώρες προηγουμένως, την ίδια μέρα! Αφού φτάσαμε στην ακτή της Καραϊβικής, συνεχίσαμε βόρεια (χάρτης Β (1, 104ΚΒ), κοντά στη Mosquito Coast (19) της Νικαράγουας, δυτικά των Νήσων Καϋμάν, δίπλα από το νησί Isla de le Juventud (20) της Κούβας και πάνω από την ίδια την Κούβα. Στη συνέχεια συναντήσαμε συννεφιά που συνεχίστηκε κατά την πτήση μας πάνω από τα Key West και μέχρι το Miami. Αναψυκτικά και δύο snack mix, κατά τα συνήθη.
Ο καιρός στο Miami μίζερος, με βροχή και χαμηλή νέφωση. Αποτέλεσμα, holding pattern για δέκα λεπτά, και προσγείωση από τα δυτικά. Χρόνος πτήσης, μόλις 2:25. Βγήκαμε πρώτοι από το αεροπλάνο, πριν ακόμη κι από την πρώτη/business θέση, αφού η αποβίβαση έγινε από την έξοδο 2L. Ευτυχώς ο μεταναστευτικός έλεγχος ήταν σχεδόν άδειος και ξεμπερδέψαμε γρήγορα. Η ανταπόκριση για Βοστώνη ήταν σε άλλο τέρμιναλ, αλλά είχαμε ώρα μπροστά μας, οπότε δεν βιαζόμαστε.
Mar 6, 2002
Miami (MIA) – Boston (BOS)
AA2140 7:25pm - 10:42pm
Airbus A-300
Ώρα υπεραρκετή, όπως απεδείχθη, αφού με το που φτάσαμε στην θύρα μας υπήρχε ένδειξη καθυστέρησης, με αναχώρηση στις 8. Εκείνη την ώρα γινόταν στην ίδια θύρα η προετοιμασία για μια πτήση για το Newark (EWR). Αργότερα η ώρα άλλαξε για τις 9 και τελικά η επιβίβαση άρχισε στις 9:20! Ο Mike διάβαζε ένα βιβλίο, ενώ εγώ πήγα να αγοράσω σάντουιτς να φάμε. Την υπόλοιπη ώρα την πέρασα διαβάζοντας και παίζοντας κρυφτό με ένα χαριτωμένο ποντικάκι που κρυβόταν πίσω από μια μεγάλη γλάστρα. Έβγαινε επιφυλακτικά, περίμενε, πεταγόταν να αρπάξει κανά ψίχουλο, και επέστρεφε στην κρυψώνα του. Αν παρίστανες ότι δεν το έπερνες χαμπάρι, ξεθάρευε και ερχόταν αρκετά κοντά. Μαζί με μια κυρία που καθόταν δίπλα μου, το κάναμε χάζι για αρκετή ώρα. Δυστυχώς δεν σκέφτηκα να το τραβήξω μια φωτογραφία. Πριν από την επιβίβαση με επέλεξαν για random check - επιτέλους τη γλύτωσε ο Mike! Καθήσαμε στις βασιλικές μας θέσεις 26HJ που περιέγραψα προηγουμένως. Η αεροσυνοδός κάθετε φάτσα απέναντί μας κατά την απογείωση και την προσγείωση. Καθώς τροχοδρομούσαμε, μας αποκάλυψε ότι η δίωρη καθυστέρησή μας οφείλεται στο ότι το Α300 για το Newark έφτασε από το Santo Domingo με καθυστέρηση, οπότε τους έδωσαν το δικό μας Α300. Έτσι εμείς περιμέναμε το καθυστερημένο για να φύγουμε. Τώρα γιατί δεν καθυστέρησαν την πτήση για Newark, αφού στο κάτω κάτω το δικό μας αεροπλάνο ήταν στην ώρα του, δεν το ήξερε.
Το αεροπλάνο ήταν μισογεμάτο. Απογείωση προς τα ανατολικά, και σχεδόν αμέσως πάνω από τα σύννεφα. Καθώς είχα ξυπνήσει στις 4:30 πρωί εκείνη τη μέρα, με πήρε ο ύπνος σχεδόν αμέσως μετά την club soda που πήρα. Ξύπηνσα στην αρχή της καθόδου στη Βοστώνη. Προσγείωση στις 12:15 τα μεσάνυχτα, με συνολική διάρκεια πτήσης 2:25. Ήμαστε η μόνη άφιξη εκείνη την ώρα, οπότε οι αποσκευές ήρθαν γρήγορα. Με την καθυστέρηση στην άφιξη, έχασα και το τελευταίο μετρό και αναγκάστηκα να πληρώσς $30 για ταξί... Σπίτι και πάλι μετά από ένα ωραίο ταξίδι.
Σημείωση: Επειδή η γεωγραφία της περιοχής δεν θα είναι γνωστή σε πολλούς, έβαλα τη διαδρομή των πτήσεων σε δύο χάρτες (εικόνες 6 και 1
που βοηθούν στην παρακολούθηση των σχετικών τοπονυμίων.Feb 28, 2002
Βoston (BOS) – Miami (MIA)
AA1049 2:39pm - 6:16pm
MacDonnel Douglas DC-9 Super 80 (MD-80)
Στο αεροδρόμιο Logan της Βοστώνης με πήγε με το αυτοκίνητό του ένας άλλος φίλος. Είχαμε ραντεβού με τον Μike στη 1μμ στο τέρμιναλ Β, που χρησιμοποιεί η American Airlines (ΑΑ). Έφτασα τρία λεπτά καθυστερημένος και βρήκα τον Mike να με περιμένει στο προκαθορισμένο σημείο. Κάναμε checkin στο γκισέ της πρώτης θέσης, καθότι τότε ήμουν Platinum στο πρόγραμμα της ΑΑ, και περάσαμε από τον έλεγχο. Εκεί ο Mike επελέγη για επιπλέον “random check” (παπούτσια, ψηλάφιση κτλ.). Μετά από ένα πρόχειρο φαγητό σε φαστ φουντ, πήγαμε στη θύρα Β32 (1), όπου το αεροπλάνο μας ήταν ήδη σταθμευμένο. Το τμήμα αυτό του τέρμιναλ Β είναι ευρύχωρο και έχει καλή θέα στους διαδρόμους αποπροσγειώσεων, οπότε η ώρα πέρασε γρήγορα.
Αναχώρηση στην προκαθορισμένη ώρα, με powerback, δηλαδή όπισθεν με τους αναστροφείς ώσης, διαδικασία που ακολουθείται συχνά στα αεροσκάφη τέτοιου τύπου. (ιδού ένα παράδειγμα από το airliners.net). Το έχω δει κι εγώ αρκετές φορές, αλλά ήταν η πρώτη μου εμπειρία ως επιβάτη. Είχα προκρατήσει τις θέσεις 9Α-Β που είναι μπροστά-μπροστά, πολύ ήσυχες και με καλή θέα, μιας και είναι μακριά από τις πτέρυγες και τους κινητήρες. Το αεροπλάνο ήταν τελείως γεμάτο τόσο στην πρώτη όσο και στην οικονομική θέση. Απογείωση (2) από τον 33L, και πεντακάθαρη θέα λόγω της διαυγέστατης ατμόσφαιρας. Αφού απογειωθήκαμε προς τα βόρεια, και θα πηγαίναμε για νότο, κάναμε μια μεγάλη στοφή πάνω από τη μείζονα Βοστώνη (3), που αρχικά ήταν στα δυτικά μας, μετά στα νότια και τελικά ανατολικά, με ωραία θέα της πόλης (4) και του αεροδρομίου. Το αεροδρόμιο της Βοστώνης είναι δίπλα-δίπλα στην πόλη, σε ένα επιχωματωμένο νησί που τώρα είναι χερσόνησος. Η θέα προς τα βόρεια έφτανε μέχρι τις ακτές του New Hampshire, δεκάδες μίλια μακριά. Πετώντας προς τα νότια, είδαμε το Plymouth (όπου έφτασε το 1630 το ιστορικό καράβι Mayflower) και το Cape Cod (5), με το χαρακτηριστικό του σχήμα του αγκιστριού. Ο κυβερνήτης έκανε τότε την ανακοίνωσή του, λέγοντας ότι η πορεία μας θα ήταν κατά μήκος της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ (χάρτης Α (6), 333ΚΒ), με αρχικό ύψος πτήσης τα 28.000 πόδια και τελικό τα 33.000 πόδια. Λίγο αργότερα φάνηκαν τα δύο κυριότερα νησιά της Μασσαχουσσέττης, το Martha's Vineyard (7) και το Nantucket, δημοφιλείς προορισμοί διακοπών για jet set και μη.
Την εποχή εκείνη είχαν ήδη αρχίσει οι περικοπές του σέρβις, μετά την 11/9, που έχουν πλέον παγειωθεί και γενικευθεί τώρα. Έτσι το μόνο που μας δώθηκε ήταν αναψυκτικά – εγώ πήρα το συνηθισμένο μου club soda – και σνακς. Για σνάκ η ΑΑ είχε την εποχή εκείνη μόλις αποσύρει τα φυστίκια, και τα είχε αντικαταστήσει με το snack mix (
, που είναι μείγμα από φρυγανίτσες, πρέτσελ κτλ.. Μας έδωσαν από δύο. Εν τω μεταξύ, περάσαμε νότια του Rhode Island, πετάξαμε νότια του Long Island και ξαναπιάσαμε στεριά στο New Jersey. Μιας και το MD-80 δεν έχει IFE, σχεδόν συνεχώς κοιτούσα από το παράθυρο. Όπως θα έχετε διαπιστώσει, εάν έχετε διαβάσει και τα άλλα trip reports μου, είναι η αγαπημένη μου ασχολία όταν πετάω! Σύντομα περάσαμε τα σύνορα της Virginia (9), πετώντας πάνω από το δημοφιλές θέρετρο Virginia Beach (10) και την αεροναυτική βάση Oceana, που επίσης φαίνεται στη φωτογραφία. Ακολούθησαν τα Cape Hatteras και Cape Lookout (11) της Βόρειας Καρολίνας, που είναι γνωστά φυσικά πάρκα και περάσματα αποδημητικών πτηνών. Από το σημείο αυτό και μετά είχε συννεφιά, οπότε η πτήση αναλώθηκε σε διάβασμα και κουβέντα. Προσέγγιση στο Miami από τα ανατολικά, με ελαφρές αναταράξεις καθώς κατεβαίναμε μέσα από τα σύννεφα, εώς ότου φάνηκε η περίφημη Miami Beach (12) και το ίδιο το Miami (13). Συνολική διάρκεια πτήσης, 3:10. Τροχοδρομώντας πρός το τέρμιναλ Ε, είδαμε στη θύρα Ε25 το Astojet της ΑΑ (14), δηλ. ένα 757 βαμμένο με τα παλιά χρώματα της εταιρίας, σε στυλ ρετρό. Η δική μας θύρα ήταν η Ε4, που για καλή μας τύχη ήταν ακριβώς δίπλα στην Ε5 απ’όπου θα αναχωρούσε ή ανταπόκρισή μας για το Σαν Χοσέ της Κοστα Ρίκας. Για όσους έχουν κάνει ανταπόκριση μεταξύ απομακρυσμένων περιοχών στα τέρμιναλ του Miami, είναι άβολο αεροδρόμιο με μεγάλες αποστάσεις και χάσιμο χρόνου, ειδικά για μια “σφιχτή” ανταπόκριση όπως αυτή που είχαμε εκείνη τη μέρα.
Feb 28, 2002
Miami (MIA) – San Jose (SJO)
AA2171 7:05pm - 8:56pm
Boeing 737-800
Οι πτήσεις προς Καραϊβική και Κεντρική Αμερική έχουν ίδιο σέρβις με τις πτήσεις εσωτερικού, που σήμαινε ότι πάλι δεν θα είχαμε παρά μόνον ποτό και “φυστίκια” (“beverage only” τις λέει η ΑΑ). Καθότι ήταν ώρα φαγητού, αγοράσαμε από ένα μαγαζί στο τέρμιναλ από μια ωραία σαλάτα με κοτόπουλο καθώς και φρούτα, προπακεταρισμένη για το αεροπλάνο. Αυτά τα καταστήματα είναι πλέον παντού στα αεροδρόμια στην Αμερική, ειδικευμένα στα φαγητά για την πτήση, μιας και οι εταιρείες έχουν πλέον καταργήσει το δικό τους φαγητό σχεδόν σε όλες τις πτήσεις εσωτερικού.
Αναχώρηση στην ώρα της και πάλι. O Mike επελέγη πάλι για random check στη θύρα (σημ.: τα random check στη θύρα έχουν καταργηθεί εδώ και ένα χρόνο περίπου, με τη συστηματικοποίηση των προηγούμενων ελέγχων). Οι θέσεις που είχα προεπιλέξει ήταν οι 11A-C, με το σκεπτικό ότι η Β θα ήταν κενή, “κόλπο” που πιάνει συνήθως. Όχι όμως τη μέρα εκείνη. Ευτυχώς το αεροπλάνο ήταν περίπου 2/3 γεμάτο, οπότε με τη σύμφωνη γνώμη της αεροσυνοδού πήγαμε σις θέσεις 14D-F, που είναι και θέσεις εξόδου με μεγαλύτερο χώρο! Η πρώτη θέση, σημειωτέον, φαινόταν μπροστά μας τελείως άδεια. Η πρώτη θέση στις πτήσεις για Κ.Αμερική και Καναδά βαπτίζεται business class, αλλά είναι ακριβώς η ίδια όπως η πρώτη θέση εσωτερικού.
Είχε ήδη νυκτώσει, οπότε δεν βλέπαμε τίποτα το ιδιαίτερο. Η ανακοίνωση του συγκυβερνήτη μας πληροφόρησε πως θα πετούσαμε στα 35.000 πόδια, πάνω από Κούβα, Νήσους Καϋμάν, ανατολική ακτή της Νικαράγουας, και μετά πάνω από την Κόστα Ρίκα για την προσγείωση στο Σαν Χοσέ. Η φωνή του συγκυβερνήτη ήταν πολύ νεανική, γλυκιά και παιδική σχεδόν, που μας έκανε να απορρήσουμε για την ηλικία του. Είπαμε να ρίξουμα μια ματιά κατά την άφιξη από περιέργεια να δούμε ποιος ήταν. Εν τω μεταξύ έφτασαν τα αναψυκτικά – πήρα gingerale – και τα snack mix – δεν πήρα, αφού είχα τη σαλάτα μου, η οποία μάλιστα ήταν πολύ καλή. Η υπόλοιπη ώρα πέρασε διαβάζοντας τους ταξιδιωτικούς οδηγούς μου και βλέποντας κωμωδίες στην τηλεόραση του αεροπλάνου (απ’αυτές που κρέμονται πάνω από το διάδρομο). Με το που αρχίσαμε την κάθοδο, ο γλυκομίλητος πιλότος μας προειδοποίησε να περιμένουμε αναταράξεις καθώς θα περνούσαμε μέσα από στρώματα νεφών που καλύπτουν τα βουνά που περικυκλώνουν το κεντρικό υψίπεδο του Σαν Χοσέ. Όντως, ταρακουνηθήμακε αρκετά, με πλάγιες κινήσεις και βουτιές που συνηθίζονται σε τέτοιες περιπτώσεις. Εμένα μου αρέσουν αυτά, αλλά δεν νομίζω να ανήκα στην πλειοψηφία των επιβατών
. Μετά από αρκετά παρατεταμένη χαμηλή πτήση πάνως από το υψίπεδο, προσγειωθήκαμε σε έναν διάδρομο με ασυνήθιστα μεγάλες ανωμαλίες και “λακκούβες”. Πολλοί επιβάτες χειροκρότησαν. Συνολική διάρκεια πτήσης, 3:05. Τους πιλότους δεν καταφέραμε να τους δούμε στο πιλοτήριο, καθότι ήταν κλειστό, αλλά τους είδαμε στην παραλαβή αποσκευών. Να και η εξήγηση για την φωνή: ήταν η τρανσέξουαλ συγκυβερνήτης, μια από τις τρείς στην Αμερική, απ’όσο ξέρω, και σύμφωνα με ένα σχετικό θέμα στο PPRUNE. Να λοιπόν και μια καλή πρωτιά γι’αυτήν την πτήση μου!Mar 6, 2002
San Jose (SJO) – Miami (MIA)
AA988 1:55pm - 5:44pm
Airbus A-300
Μετά από μια καταπληκτική εβδομάδα στην Κόστα Ρίκα, ήρθε η ώρα της επιστροφής. Αφού αφήσαμε το ενοικιασμένο αυτοκίνητο στη Dollar, πήραμε το λεωφορειάκι της για το τέρμιναλ, όπου φτάσαμε στις 12:15. Εκεί, πριν μπούμε στο κτίριο, πληρώσαμε το τέλος αναχώρησης που ήταν $17 το άτομο. Checkin στην γραμμή ελίτ, ευτυχώς, αφού ή άλλη γραμμή ήταν αρκετά μεγάλη. Ο Mike είχε αγοράσει μια αιώρα, την οποία ήθελε να τυλίξει με κάτι, για να μην πάθει ζημιά. Η υπάλληλος που έκανε τον προέλεγχο μας είπε ότι δεν γίνεται, και πρέπει να βρούμε κάτι αλλού. Αλλά η υπάλληλος του checkin ήταν πιο εφευρετική και μας έδωσε πεντέξι μεγάλες σακούλες της ΑΑ και μονωτική ταινία, υλικό αρκετό για να τυλιχθεί η αιώρα. Της έδωσα ένα κουπόνι SOS για την εξυπηρέτηση (ένα πρόγραμμα ανταμοιβής των εργαζομένων στην ΑΑ, για εξυπηρέτηση “above and beyond”, που δυστυχώς καταργήθηκε πέρυσι – θύμα των περικοπών κι αυτό...). Beverage only κι αυτή η πτήση, όπως μας πληροφορούσε σχετική επιγραφή. Τώρα πια το έχουμε συνηθίσει ως δεδομένο, τότε όμως ήταν ακόμα φρέσκειες οι αλλαγές και μας κακοφαινόταν. Τόσο, που σκέφτηκα ότι θα έπρεπε να είχα κλείσει μια πτήση με την TACA, σύμμαχο της ΑΑ στα μίλια, που έχει πλήρες σέρβις...
Το εστιατόριο του αεροδρομίου ήταν κλειστό, μάλλον λόγω ανακαινίσεων, οπότε περάσαμε τον έλεγχo όπου ο Mike επελέγη ξανά για random check, και πήγαμε στην περιοχή των θυρών. Αγοράσαμε δωράκια και σουβενίρ της τελευταίας στιγμής και ψάξαμε κάτι να φάμε. Δυστυχώς είχε μόνο ένα φαστφουντάδικο, Burger King, και μάλιστα χωρίς burger κοτόπουλο, που θα ήθελα, καθότι αποφεύγω τα ανθυγειινά junk food τέτοιων φαγάδικων. Τέλος πάντων.
Το Α300 που μας περίμενε στη θέση του (15) είναι το αεροπλάνο της ΑΑ που έχω πετάξει τις περισσότερες φορές, και με διαφορά μάλιστα. Ο λόγος, ότι η πλέον συνήθης πτήση που κάνω είναι BOS-LHR, που μέχρι και το Φεβρουάριο του 2002 εξυπηρετούνταν από Α300 (τώρα είναι με 777). Το έχω λοιπόν συνηθίσει και συμπαθήσει. Είναι ευρύχωρο και η “διεθνής” του έκδοση (δηλ. του LHR, όχι η εσωτερικού/Κ.Αμερικής) είχε τότε ατομικές οθόνες με προγράμματα συν βιντεοπαιγνίδια. Οι 6-7 ώρες πτήσεις από/προς Λονδίνο περνούσαν μια χαρά. Και το κλου της υπόθεσης, οι θέσεις 26AB και HJ που πάντα κρατούσα, θέσεις εξόδου με γιγαντιαίο χώρο ποδιών, τουλάχιστον ενάμισυ μέτρο, πραγματικά ασυναγώνιστες. (Τώρα με την αναδιαμόρφωση των Α300, είναι σειρά 27). Ειδικά για αυτή την πτήση είπα να δοκιμάσω άλλη θέση, και προκράτησα τις 5AB, μπροστά-μπροστά, για καλύτερη θέα και φωτογράφηση και γρήγορη έξοδο από το αεροπλάνο για τον μεταναστευτικό έλεγχο στο Miami, όπου οι ουρές είναι παροιμιώδεις. Τελικά διαπίστωσα ότι η σειρά 4 θα ήταν καλύτερη, καθώς η 5 έχει μόνο ένα παράθυρο, και δυσκολεύει κάπως η θέα. Πάντως οι δύο σειρές αυτές είναι απομονωμένες, μεταξύ του τοιχείου της πρώτης θέσης και των εξόδων Νο.2 του αεροπλάνου, δημιουργώντας την εντύπωση μιας μίνι καμπίνας (16), με αίσθηση ησυχίας και αποκλειστικότητας. Στο seatguru.com μπορείτε να δείτε τη διαμόρφωση του Α300 της ΑΑ. Έχει προειδοποίηση ότι η σειρά 5 δεν είναι καλή. Αναφέρεται στο παράθυρο, που είπα κι εγώ, αλλά το περιορισμένο legroom που λέει είναι σχετικό. Το μέτρησα επί τόπου και ήταν 31 ίντσες, δηλ. στάνταρ για οικονομική θέση. Βέβαια η ΑΑ διαφημίζει το MRTC (more room throughout coach) με 32-34 ίντσες στις υπόλοιπες θέσεις, οπότε από αυτή την άποψη όντως είναι πιο περιορισμένο. (Τώρα πάντως το MRTC έχει καταργηθεί στα Α300 και στα 757). Εν πάσει περιπτώσει, ήταν η μοναδική φορά που δεν προκράτησα σειρα 26.
Η πτήση σχεδόν γεμάτη και στις δύο θέσεις. Κατά την τροχοδρόμηση ο κυβερνήτης μας είπε ότι ο διάδρομος είχε πρόσφατα ξαναστρωθεί, σε κομμάτια των 500 ποδιών, με ανάμεικτα αποτελέσματα από πλευράς ποιότητος. Ά, έτσι εξηγούνται οι ανωμαλίες που ανέφερα στην προσγείωση
. Προετοιμασθείτε λοιπόν, είπε, για ταρακούνημα στην τροχοδρόμηση απογείωσης! Απογείωση προς ανατολάς, μεγάλη στροφή/κύκλος 270˚ πάνω από το Σαν Χοσέ, ώστε να αποκτήσουμε αρκετό ύψος για να περάσουμε τα βουνά που το περικυκλώνουν, και πτήση σχεδόν πάνω από τον κρατήρα του ηφαιστείου Poas (17), που είχαμε επισκεφτεί μόλις μερικές ώρες προηγουμένως, την ίδια μέρα! Αφού φτάσαμε στην ακτή της Καραϊβικής, συνεχίσαμε βόρεια (χάρτης Β (1
, 104ΚΒ), κοντά στη Mosquito Coast (19) της Νικαράγουας, δυτικά των Νήσων Καϋμάν, δίπλα από το νησί Isla de le Juventud (20) της Κούβας και πάνω από την ίδια την Κούβα. Στη συνέχεια συναντήσαμε συννεφιά που συνεχίστηκε κατά την πτήση μας πάνω από τα Key West και μέχρι το Miami. Αναψυκτικά και δύο snack mix, κατά τα συνήθη.Ο καιρός στο Miami μίζερος, με βροχή και χαμηλή νέφωση. Αποτέλεσμα, holding pattern για δέκα λεπτά, και προσγείωση από τα δυτικά. Χρόνος πτήσης, μόλις 2:25. Βγήκαμε πρώτοι από το αεροπλάνο, πριν ακόμη κι από την πρώτη/business θέση, αφού η αποβίβαση έγινε από την έξοδο 2L. Ευτυχώς ο μεταναστευτικός έλεγχος ήταν σχεδόν άδειος και ξεμπερδέψαμε γρήγορα. Η ανταπόκριση για Βοστώνη ήταν σε άλλο τέρμιναλ, αλλά είχαμε ώρα μπροστά μας, οπότε δεν βιαζόμαστε.
Mar 6, 2002
Miami (MIA) – Boston (BOS)
AA2140 7:25pm - 10:42pm
Airbus A-300
Ώρα υπεραρκετή, όπως απεδείχθη, αφού με το που φτάσαμε στην θύρα μας υπήρχε ένδειξη καθυστέρησης, με αναχώρηση στις 8. Εκείνη την ώρα γινόταν στην ίδια θύρα η προετοιμασία για μια πτήση για το Newark (EWR). Αργότερα η ώρα άλλαξε για τις 9 και τελικά η επιβίβαση άρχισε στις 9:20! Ο Mike διάβαζε ένα βιβλίο, ενώ εγώ πήγα να αγοράσω σάντουιτς να φάμε. Την υπόλοιπη ώρα την πέρασα διαβάζοντας και παίζοντας κρυφτό με ένα χαριτωμένο ποντικάκι που κρυβόταν πίσω από μια μεγάλη γλάστρα. Έβγαινε επιφυλακτικά, περίμενε, πεταγόταν να αρπάξει κανά ψίχουλο, και επέστρεφε στην κρυψώνα του. Αν παρίστανες ότι δεν το έπερνες χαμπάρι, ξεθάρευε και ερχόταν αρκετά κοντά. Μαζί με μια κυρία που καθόταν δίπλα μου, το κάναμε χάζι για αρκετή ώρα. Δυστυχώς δεν σκέφτηκα να το τραβήξω μια φωτογραφία. Πριν από την επιβίβαση με επέλεξαν για random check - επιτέλους τη γλύτωσε ο Mike! Καθήσαμε στις βασιλικές μας θέσεις 26HJ που περιέγραψα προηγουμένως. Η αεροσυνοδός κάθετε φάτσα απέναντί μας κατά την απογείωση και την προσγείωση. Καθώς τροχοδρομούσαμε, μας αποκάλυψε ότι η δίωρη καθυστέρησή μας οφείλεται στο ότι το Α300 για το Newark έφτασε από το Santo Domingo με καθυστέρηση, οπότε τους έδωσαν το δικό μας Α300. Έτσι εμείς περιμέναμε το καθυστερημένο για να φύγουμε. Τώρα γιατί δεν καθυστέρησαν την πτήση για Newark, αφού στο κάτω κάτω το δικό μας αεροπλάνο ήταν στην ώρα του, δεν το ήξερε.
Το αεροπλάνο ήταν μισογεμάτο. Απογείωση προς τα ανατολικά, και σχεδόν αμέσως πάνω από τα σύννεφα. Καθώς είχα ξυπνήσει στις 4:30 πρωί εκείνη τη μέρα, με πήρε ο ύπνος σχεδόν αμέσως μετά την club soda που πήρα. Ξύπηνσα στην αρχή της καθόδου στη Βοστώνη. Προσγείωση στις 12:15 τα μεσάνυχτα, με συνολική διάρκεια πτήσης 2:25. Ήμαστε η μόνη άφιξη εκείνη την ώρα, οπότε οι αποσκευές ήρθαν γρήγορα. Με την καθυστέρηση στην άφιξη, έχασα και το τελευταίο μετρό και αναγκάστηκα να πληρώσς $30 για ταξί... Σπίτι και πάλι μετά από ένα ωραίο ταξίδι.
