Επιχείρηση Vasco da Gama...ta...

[COMPUTERISE]

Tα ταμπούρλα κτύπαγαν σα δαιμονισμένα… οι μαύρες σκλάβες λίκνιζαν με χάρη τα θεία οπίσθιά τους και οι Πορτογάλοι επίσκοποι αποχωρούσαν με αλαζονεία αργά αργά από τον τόπο της εκτέλεσης… Εγώ δεμένος σε ένα στύλο στην καρδιά του Pelourinho εκλιπαρούσα για βοήθεια που δεν έρχονταν από πουθενά… αυτό ήταν λοιπόν, ο έκλυτος βίος μου θα τελείωνε χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι μου στο μακρινό Salvador de Bahia… ούρλιαξα για μια ακόμη φορά προσπαθώντας να αποφύγω το τεράστιο σπαθί που κατέβαζε με δύναμη στο κεφάλι μου ο νέγρος δήμιος αλλά εις μάτην… έχε γειά μάταιε κόσμε…

-Σύντροφε πρέπει να σηκωθείς, η ώρα πήγε εφτά και πρέπει να προλάβουμε τις παπάγιες στο πρωινό… θα τις φάνε όλες αυτοί οι ακατανόμαστοι οι Ιταλοί… σήκω επιτέλους… δεν θα μείνει παπάγια για παπάγια!!

Ώστε όνειρο ήταν λοιπόν? Δεν ήμουν καταδικασμένος σε θάνατο για έκλυτο βίο από τους Πορτογάλους παπάδες? Θα ξαναέτρωγα τις υπέροχες παπάγιες στο πρωινό, θα ξαναζούσα βραδιές διονυσιακής έκστασης σαν την χθεσινοβραδινή, θα κολυμπούσα ξανά στις ατελείωτες παραλίες της Bahia? Ναι ήμουν ελεύθερος και ωραίος… το Salvador μου χαμογελούσε…

Τα πάντα είχαν ξεκινήσει περίπου πέντε μήνες πριν… Τις ευκαιρίες στη ζωή, πόσο μάλλον τις ταξιδιωτικές, πρέπει να τις αρπάζεις χωρίς δεύτερη σκέψη… όταν λοιπόν είδα εκείνο το Sao Paolo 525€ στο site της Iberia πάτησα χωρίς τύψεις το δεξί κλικ στο αγαπημένο μου mouse… Χωρίς πολλές κουβέντες, δημοκρατικότατα, ανακοίνωσα στην παρέα, που έψαχνε κάτι το ψαγμένο για φέτος, ότι οι καλοκαιρινές μας διακοπές θα ελάμβαναν χώρα στην εξωτική Βραζιλία… η ανακοίνωση έγινε δεκτή με αλαλαγμούς χαράς και οι ετοιμασίες της επιχείρησης Vasco da Gama…ta, προς τιμήν της αγαπημένης μου Βραζιλιάνικης ποδοσφαιρικής ομάδος, που τα τελευταία χρόνια έχει πατώσει, άρχισαν…

Στόχος μας ήταν να ξεφύγουμε από τα καθιερωμένα , να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας και να κινηθούμε μακριά από τα τετριμμένα… η μυθική Bahia και το θαλασσοδαρμένο Pernambuco μας καλούσαν… αλλά επειδή Βραζιλία χωρίς Ρίο σκορδαλιά χωρίς σκόρδο βάλαμε και μια πρέζα Ρίο για να δέσει το γλυκό… οι αποστάσεις όμως τεράστιες και το αεροπλάνο μονόδρομος… εκεί άρχιζαν και τα προβλήματα…οι τιμές της ΤΑΜ και της GOL, βασικών αεροπορικών εταιριών της Βραζιλίας, για το εσωτερικό της χώρας ήταν φωτιά και λάβρα… μοιραία λοιπόν κινηθήκαμε σε πιο ψαγμένα μονοπάτια…λύση το internet και η Easyjet της Βραζιλίας η WebJet… Τρείς πτήσεις από δύο έως τρεις ώρες η κάθε μία και το κοντέρ έγραψε 350€, αν σε αυτά προσθέσεις και τα εξωπραγματικά 525€ της υπερατλαντικής το σύνολο αγγίζει τα 875€, ποσό ελάχιστο για τις αποστάσεις και αστείο συγκρινόμενο με τις αντίστοιχες περσινές… το ίδιο ταξίδι πέρσι στοίχιζε 1550€…

Σα βγεις στο πηγαιμό για το Βενιζέλος είναι μακρύς ο δρόμος σου… γεμάτος περιπέτειες , γεμάτος γνώσεις… το μετρό ως γνωστόν δεν δουλεύει, αλλά δουλεύει (?) ο προαστιακός… με ένα δρομολόγιο την ώρα από τον Σταθμό Λαρίσης και μετεπιβίβαση στα Άνω Λιόσια (!!) σου προσφέρει ατελείωτες συγκινήσεις… θα φύγει στην ώρα του, από ποια πλατφόρμα θα φύγει, που θα γίνει η μετεπιβίβαση, ποιο τρένο πρέπει να πάρεις από τα Άνω Λιόσια, η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα?? Ευτυχώς όμως οι δεήσεις μας για ούριο άνεμο στα πανιά μας στο Θεό του Προαστιακού έπιασαν τελικά τόπο και βρεθήκαμε on time στο υπερhub του Ελ.Βενιζελ. Το check in είχε γίνει on line από το σπίτι νωρίτερα το πρωί κι έτσι χωρίς χρονοτριβή πήραμε την άγουσα για τα έγκατα του υπερhub μια που φυσούνα για την Iberia δεν προβλέπετε… χαλεποί οι καιροί , η κρίση φαίνεται πως άγγιξε για τα καλά και την λαοφιλή Iberia… Το ταξίδι μας άρχιζε με τους καλύτερους οιωνούς μια που το κατάμεστο 319 της Iberia απογειώθηκε στον Αττικό ουρανό χωρίς λεπτό καθυστέρησης… Με μια εμπνευσμένη κίνηση όταν έκλεισα τα εισιτήρια διάλεξα να ταξιδέψω στη Μαδρίτη με την μεσημεριανή πτήση και όχι με την απογευματινή που έδινε κανονικά το connection… τι κερδίσαμε με αυτό? Μια υπέροχη βόλτα στην αγαπημένη Μαδρίτη και ένα λουκούλιο γεύμα στην Plaza Santa Anna… οι διατροφικοί εφιάλτες που σερβίρουν για φαγητό κατά την διάρκεια των πτήσεων έχουν πάψει από καιρό να με απασχολούν… ένα ποτήρι κρασί , λίγο νερό και τέλος…

Το τεράστιο Airbus 343 (ΕC-GHZ ) της Iberia μας χαμογελούσε παρκαρισμένο στην G48 του ultramodern Terminal 4 του Barajas… είχε γεννηθεί αρχές του 2000 και αυτό με έκανε να ελπίζω ότι θα ήταν σε σχεδόν άριστη κατάσταση… πόσο έξω έπεσα… η Iberia δικαίωσε και τον πιο φανατικό κατήγορό της… είναι πραγματικά απορίας άξιο πως ένα υπέροχο αεροπλάνο εννέα ετών παρουσίαζε τέτοια χάλια… βρώμικο, με ξεχαρβαλωμένα καθίσματα και seat pitch για πυγμαίους… το ΙFE περιορίζονταν σε κεντρικές οθόνες που προέβαλαν χιλιοπαιγμένες αδιάφορες ταινίες και ντοκιμαντέρ βγαλμένα από την εποχή της Υ.Ε.Ν.Ε.Δ… την όλη τραγική κατάσταση συμπλήρωνε η αδιάφορή εικόνα των αεροσυνοδών με τα ανύπαρκτα αγγλικά και το φαγητό που ούτε καν μπορούσες να μυρίσεις… κι όμως οι ήρωες τα καταφέραμε… περάσαμε 10 ταλαίπωρες ώρες σε αυτό χάλι προσπαθώντας να βρούμε παρηγοριά στην αγκαλιά του Μορφέα… το μόνο καλό το on time της άφιξης…05:45 ακριβώς το 343 τροχοδρομούσε στο Guarulhos International του Sao Paulo και δεκαπέντε λεπτά αργότερα τρέχαμε να προλάβουμε τις ατελείωτες ουρές του immigration… εις μάτην… μιάμιση ώρα αργότερα απολαμβάναμε το πρώτο καφέ μας στην αίθουσα αναχωρήσεων του Guarulhos περιμένοντας την αναχώρηση μας για το Salvador de Bahia…

 

[payneful_tales]

Αχ εκείνη η όμορφη ουρά του ιμικρέιτιον σφε..

δικό μας

 

[COMPUTERISE]

Αν είναι κάτι που χαρακτηρίζει το Guarulhos αυτό είναι οι ουρές του… ουρά στο immigration, ουρά για καφέ στα εστιατόρια, ουρά για το κατούρημα και μοιραία ουρά στο check in της υπερεταιριάρας που ακούει στο όνομα WebJet… μα τι διάολο στην λαοφιλή Σοβιετία βρισκόμαστε σκέφτηκα, καθώς στωικά περίμενα πάνω από μισή ώρα για το check in… επιτέλους έφτασε η σειρά μου… μπροστά μου ήταν ο δρόμος της αρετής και της κακίας… στο γκισέ της αρετής κάθονταν η πρωταθλήτρια άρσης βαρών της Βραζιλίας…με σφριγηλά μπράτσα, σοβαρή, σήκωνε με χάρη τις τεράστιες βαλίτσες των συνταξιδιωτών μου, τις ζύγιζε, εξηγούσε με υπομονή τα διαδικαστικά και η ουρά προχωρούσε… εγώ όμως διάλεξα το γκισέ της κακίας… εκεί καθόταν η δίδυμη αδελφή της Ναόμι Κάμπελ… βαμμένο κόκκινο νύχι, σαρκώδη χείλη, αβυσσαλέο ντεκολτέ… τα καλά όμως σταματούσαν εκεί… με χαμόγελο λατίνου εραστή της εξήγησα ότι θα ταξιδεύαμε στο Salvador… δεν μου φάνηκε να κατάλαβε και πολλά… Salvador, επανέλαβα δίνοντας τα διαβατήρια μας… με χάρη άρχισε να τα ξεφυλλίζει , χάζευε τις βίζες χάζευα τους βύζους… προχώρησε στη χώρα, κακό που μας βρήκε τώρα… το Hellas υποθέτω θα την ξένισε λιγάκι… έβγαλα την ηλεκτρονική κράτηση μπας και βοηθήσω… άστραψε το μάτι της και έδειξε να το πιάνει…
- Salvador de Bahia είπε με σιγουριά…!!
- Ok Salvador de Bahia, δεν θα τα χαλάσουμε τώρα… πες το όπως θες γλυκιά μου αλλά προχώρα να τελειώνουμε… αν και η θέα των σφαιρικών μαστών της κόλαζε και κινέζο ευνούχο, τα νεύρα μου είχαν γίνει ζαρτιέρες…
- Να ξαναέρθετε σε μισή ώρα είπε αυστηρά, τώρα τσεκάρουμε για Brazilia… πίσω στην ουρά…

Άστραψα και βρόντηξα… οι δέκα τόσες ώρες ταξιδιού με θόλωσαν … σε άπταιστα Ελληνικά της έριξα τα Γαλλικά μου αρνούμενος να το κουνήσω… η πτήση μου έφευγε σε τρία τέταρτα και το βούρλο μου έλεγε για Μπραζίλιες και Μπαίες… έγινε σαματάς ήρθε ο υπεύθυνος κάτι της είπε , στραβομουτσούνιασε αλλά μας έδωσε τις κάρτες επιβίβασης μουρμουρώντας… συμβουλή… ο δρόμος της αρετής μπορεί να είναι πιο άσχημος αλλά είναι ο γρηγορότερος και ο ασφαλέστερος…

Full του πράσινου με μια πινελιά άσπρο… δάκτυλος του Βγενό σκέφτηκα… έχει αγοράσει την WebJet και κάνει ασκήσεις επί χάρτου πάνω της… Θεέ μου λες να καταντήσει έτσι και την Ν.Ο.Α??? Άτιμοι Παναθηναικοί… Το 733 (PR-WJC) που έβλεπα μπροστά μου, χαμογελούσε ξεδοντιασμένο… η επιστροφή της γηραιάς κυρίας ντυμένη στα πράσινα σκέφτηκα… έτσι είναι με τις γυναίκες… ζουν έκλυτο βίο στα νιάτα τους στην αγκαλιά της Varig και της Bra και στα τελειώματα όταν η μπογιά τους δεν περνάει πια, καταλήγουν στις loco… Επιβίβαση οn time και Θεέ μου… όλοι έχουμε απολαύσει τα ουρί του Θόδωρα που με αισθησιακή φωνή μας υποδέχονται στις πτήσεις της ακατανόμαστης… εδώ την θέση των ουρί είχαν πάρει τα διαβολάκια του Βελζεβούλ… ήξερα ότι πολλοί φυγάδες Γερμανοί είχαν ζητήσει την τύχη τους στη Βραζιλία μετά τον πόλεμο αλλά το ότι θα συναντούσα τους απογόνους του Γκέρινγκ σε σοκολατί απόχρωση μεταμφιεσμένους σε αεροσυνοδούς στην πτήση της WebJet, ούτε που θα το φανταζόμουν… καλημέρα ψέλλισα, ράους μου απάντησαν… δεν πάμε καθόλου καλά σκέφτηκα βλέποντας την εκδίκηση της κακίας μπροστά μου… τελευταία σειρά μεσαίο κάθισμα σε μια πτήση με πληρότητα κάτω του 50%... βλαστήμησα αλλά ούτε που τόλμησα να κουνηθώ μια που η αεροσυνοδός δεσμοφύλακας μου το ξέκοψε…
- Απαγορεύετε να αλλάξετε θέσεις μέχρι την απογείωση… πίσω στη θέση σας…

Η πτήση ήταν κλασσική Νοτιοαμερικάνικη… γαλατάδικη, όπως συνηθίζεται εκεί κάτω… Ξεκίνησε από το μακρινό Πόρτο Αλέγρε και συνέχισε για Σάο Πάολο, Σαλβαδόρ και κατέληγε στη Φορταλέτσα… και μετά ξανά πίσω από την αρχή… Το 733 έδειχνε τα χρονάκια του αλλά ήταν σε καλούτσικη κατάσταση… ένα πράμα σαν την Μπουμπού του Θόδωρα… η WebJet είναι το πρώτο loco πείραμα στην Βραζιλία… ξεκίνησε με λίγα δρομολόγια αλλά έχει φιλοδοξίες… ζει στη σκιά της ΤΑΜ και της GOL αλλά το παλεύει… το in flight service δεν ήταν και άσχημο… σαντουιτσάκι , νεράκι , πορτοκαλάδα, κοκακόλα και το θρυλικό γκουαρανά … ευχάριστη εκπλήξη μια που οι αντίστοιχες Ευρωπαικές loco προσφέρουν το απόλυτο τίποτε… αν οι αεροσυνοδοί ήταν λίγο πιο ανθρώπινοι όλα θα ήταν πάνω από την βάση…

Η πτήση κράτησε λίγο παραπάνω από δύο ώρες… Από κάτω μας το Salvador μας χαιρετούσε…

 

[flying Doc]

αν και η θέα των σφαιρικών μαστών της κόλαζε και κινέζο ευνούχο,

Σα να διαβάζω Ζεραρ ντε Βιλιε σύντροφε...

 

[aakunz]

Έτσι όπως πάει, υποψιάζομαι ότι το επόμενο τριπ ρηπόρτ του θα είναι εφάμιλλο του "Μεγάλου Ανατολικού", γιατρέ μου! Δεν είναι απαραίτητα κακό αυτό... το αντίθετο, θα έλεγα

 

[Hastaroth]

Αυτά παθαίνεις γιά να μήν είσαι ενάρετος,σύντροφε γραμματέα Computerise

Εις το εξής,πρίν διαλέξης check-in desk,νά κυττάς σέ ποιό κάθεται η πιό άσχημη φώκια....

Περιμένουμε την συνέχεια (ήτοι,τί έγινε μετά που σάς χαιρέτησε τό Salvador; )

 

[COMPUTERISE]

Ένιωθα παγιδευμένος… Οι μουσικές του Giordano και τις μπάντας του σκόρπιζαν ρίγη ενθουσιασμού στο φιλοθεάμον κοινό κι εγώ προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου… εις μάτην… ήμουν στενά μαρκαρισμένος από δύο καλλίπυγες μουλάτες, που κουνιόντουσαν με υπέρμετρο αισθησιασμό σε απόσταση λιγότερης του μέτρου από το θλιβερό σαρκίο μου… ένιωθα ήρωας που συγκρατιόμουν… Τα πληθωρικά στήθη των εν λόγω καλλονών ζούσαν στο δικό τους κόσμο… ήταν πραγματικά απορίας άξιον πως το δείγμα του μαγιό που φορούσαν τα συγκρατούσε στην θέση τους… δυστυχώς η παλλαϊκή απαίτηση για την άμεση απελευθέρωση των φυλακισμένων οβίδων δεν έλεγε να εισακουστεί… εκεί όμως που η επιστήμη πραγματικά σήκωνε τα χέρια ψηλά ήταν η κατασκευή των οπισθίων των εν λόγω δεσποινίδων… Τα σμιλευτά τορνευτά οπίσθια τους προκαλούσαν με αυθάδεια το δημόσιο αίσθημα κολάζοντας και τον πιο φανατικό Αγιατολάχ… Αχ αυτά τα Βραζιλιάνικα οπίσθια… είναι λόγος συγγραφής ειδικής επιστημονικής διατριβής… οπίσθια κάθε είδους και σχήματος… οπίσθια γλυπτά, σε σχήμα καρδιάς , μαντολίνου, καρύδας… οπίσθια σε όλη την χρωματική παλέτα του σοκολατί… από λευκή σοκολάτα έως σοκολάτα μπίτερ… οπίσθια ποιότητος για όλα τα γούστα και βίτσια… σταματώ όμως εδώ τους διθυράμβους περί των Βραζιλιάνικων οπισθίων ξορκίζοντας λάτρεις και μη να επιδιώξουν μια επαφή, τουλάχιστον οπτική, με αυτό το θαύμα της φύσης…είμαι σίγουρος ότι θα με δικαιώσουν… Tα κύμβαλα του Giordano συνέχιζαν να πυρπολούν το κέφι, το αλκοόλ έρεε άφθονο και οι πληθωρικές αισθησιακές παρουσίες πολλαπλασιάζονταν με γεωμετρική πρόοδο…Κάπως έτσι θα πρέπει να είναι ο παράδεισος…

Μετά από τέτοια Διονυσιακή κραιπάλη είναι δυνατόν να μην βλέπεις μαύρους εφιάλτες το επόμενο πρωί, σκέφτηκα δροσίζοντας τον φλεγόμενο ακόμα από τις χθεσινές καταχρήσεις ουρανίσκο μου με μια υπέροχη παπάγια… Ήταν το δεύτερο πρωινό μου στην μαύρη πρωτεύουσα της Βραζιλίας, στο θρυλικό São Salvador da Baía de Todos os Santos και το ταξίδι μου πήγαινε από το καλό στο καλύτερο… Η χθεσινή μέρα ήταν μια μέρα προσαρμογής από το μακρινό ταξίδι και σαν bonus είχε το οργιαστικό ξέφρενο γλέντι στα σκαλάκια της εκκλησίας της Santa Helena στην καρδιά του Pelourinho, στο ιστορικό κέντρο της πόλης… Το Salvador είναι η πόλη του κεφιού, του χορού και της samba και η επιβεβαίωση έρχεται κάθε Τρίτη και Σάββατο όπου υπαίθριες μπάντες και πλανόδιοι τραγουδοποιοί οργανώνουν αυτοσχέδια πανηγύρια σκορπίζοντας Μεθιστοφελικά κέφια σε ντόπιους και τουρίστες… επίκεντρο όλων αυτών των εκδηλώσεων είναι το Pelourinho, που καμιά εικοσαριά μόλις χρόνια νωρίτερα αποτελούσε την έδρα του υπόκοσμου της πόλης και στα ρυπαρά στενάκια του κατοικοέδρευαν οι παρίες της πόλης, κάνοντας την βόλτα ενός τουρίστα αδύνατη … από το 1985 όμως, χρονιά που το Salvador ανακηρύχθηκε σε μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO, τα πράγματα άρχιζαν να αλλάζουν… το κράτος άρχιζε να επενδύει στον τουρισμό, αστυνομικοί βγήκαν στους δρόμους, οι συμμορίες απομακρύνθηκαν, τα μνημεία άρχισαν δειλά- δειλά να αναστηλώνονται, μαγαζιά και εστιατόρια άνοιξαν και τα πρώτα boutique ξενοδοχεία έκαναν την εμφάνιση τους… το ιστορικό κέντρο της πόλης ξαναγεννιέται… Αυτή την υπέροχα παρακμιακή συνοικία διαλέξαμε σα βάση μας και η αριστουργηματική Posada do Boqueira αποτέλεσε το καταφύγιο μας από την καθημερινή οχλαγωγία του κέντρου… Διακριτικά, καλόγουστα διακοσμημένη, με έξοχο πρωινό που κυριαρχούσαν τα τροπικά φρούτα και τα home made γλυκίσματα, με τεράστια δωμάτια και νοσταλγικά μπάνια και μια βεράντα όνειρο με θέα τον κόλπο Todos os Santos, αποτελεί μια πρωτοκλασάτη πρόταση διαμονής στο Pelourinho… Προτείνετε ανεπιφύλακτα…

Η πρώτη μας μέρα είχε κυλίσει σε χαλαρούς ρυθμούς, βολτάροντας στα πλακόστρωτα σοκάκια, τεμπελιάζοντας στις γραφικές πλατείες , χαζεύοντας στα τουριστικά μαγαζάκια… Κύριο χαρακτηριστικό της πόλης είναι ο αμφιθεατρικός της χαρακτήρας… Η πάνω πόλη, η Cidade Alta κτισμένη σε ένα λόφο, είναι ασφυκτικά γεμάτη από colonial παρακμιακά σπίτια και μεγαλόπρεπες μπαρόκ εκκλησίες και ενώνετε με εντυπωσιακά παλιομοδίτικα αναβατόρια και ένα μνημειακό τεράστιο ασανσέρ , σήμα κατατεθέν της πόλης, με την κάτω πόλη την Cidade Baixa… Αν η πάνω πόλη με το Pelourinho και τις καινούργιες συνοικίες αποτελεί τον πολιτιστικό πνεύμονα της πόλης η κάτω πόλη, με το Mercado και το λιμάνι αναμφίβολα αποτελεί τον εμπορικό της πνεύμονα… Το τεράστιο και πολύβουο λιμάνι του Salvador είναι άμεσα συνυφασμένο με την ιστορία της πόλης και ακόμη και σήμερα σημαδεύει με την γεωγραφική του σημασία την οικονομική ανάπτυξη της περιοχής… Σε αυτό το λιμάνι ξεφορτώνονταν καραβιές οι μαύροι από την Αφρική και πουλιόντουσαν στα σκλαβοπάζαρα του Pelourinho… τότε η πόλη ζούσε την πρώτη της ανάπτυξη σαν πρωτεύουσα της Βραζιλίας και μια από τις παλιότερες πόλεις του νέου κόσμου…

Αν η πρώτη μέρα ήταν αφιερωμένη στο Pelourinho και την ιστορία του η δεύτερη θα ήταν στην Barra και τις παραλίες της…το hangover δεν άφηνε άλλες επιλογές… Ξεκούραση και ηλιοθεραπεία μέχρις εσχάτων… Barra εστί η «καλή» παραθαλάσσια συνοικία της πόλης που βρίσκετε κανένα δεκάλεπτο μακριά από το ιστορικό κέντρο με το taxi και αποτελεί τον υπ αριθμόν δύο τουριστικό προορισμό της πόλης μετά το Pelourinho… Eδώ το ρεσιτάλ με τα διαβόητα Βραζιλιάνικα οπίσθια κορυφώνετε, μια που αυτά τα παραδεισένια κορμιά , ημίγυμνα, κάνουν πασαρέλα προς τέρψιν του αμφιβληστροειδούς των τυχερών - άτυχων αρσενικών… Μια μέρα στην παραλία της Barra είναι το υπέρτατο κοσμικό γεγονός… σοσιαλάιζινγκ με τα κορμιά , παρέλαση μικροπωλητών, καϊπιρίνιες μέχρι σκασμού, ψαράκι και κάθε άλλου είδους σαχλαμαρίτσα για βρώση… μια μέρα στον απόλυτο υλιστικό παράδεισο… όλα υπέροχα εκτός από το βασικό, την θάλασσα… τα τεράστια κύματα και η αμφίβολη διαύγεια του νερού αποτελούν την μεγαλύτερη απόδειξη ότι οι Ελληνικές θάλασσες είναι απλά άπαιχτες…

Η νύχτα στους τροπικούς πέφτει νωρίς… έξη η ώρα και τα μαζεύουμε… οφείλουμε στους εαυτούς μας μια τρίωρη ξεκούραση… το Cantoble μας περιμένει…

 

[COMPUTERISE]

Το καλντερίμι ήταν σκοτεινό και ανηφορικό… ο ξεναγός μας, ο Jose κοντούτσικος, φαλακρός και κακομούτσουνος, ντυμένος από πάνω ως κάτω στα λευκά, σαλαγούσε τα πρόβατά του, εμάς... Φορούσε, φάντασμα σωστό, άσπρο σκουφί, άσπρα γυαλιά, άσπρο μπλουζάκι και άσπρο παντελόνι… το μοναδικό άσπρο που δεν είχε πάνω του ήταν τα 3-4 δόντια του που ήταν στην απόχρωση του κίτρινου… το μαύρο απαγορεύετε αυστηρώς και δια ροπάλου στις συνεστιάσεις του cantoble κι εμείς οι αμαθείς ψάχναμε ακόμα και το σώβρακο μας μπας και προσβάλουμε την ιέρεια… ο Jose μας τραγουδούσε θρησκευτικές δοξασίες στα Πορτογαλικά προσπαθώντας να μας βάλει στο κλίμα του cantoble, όπου cantoble το μίγμα των αφρικανικών παγανιστικών θρησκειών που κουβάλησαν μαζί τους οι μαύροι σκλάβοι από την πατρίδα τους και το μπόλιασαν με τις τοπικές θεότητες… αυτό το τουρλού μίγμα θρησκείας ονομάστηκε cantoble κυνηγήθηκε σκληρά από τους Χριστιανούς δεσποτάδες αλλά ακμαίο παραμένει ζωντανό στις μέρες μας, άρχισε το λογίδριο ο Jose κι εμείς μαγεμένοι ονειρευόμαστε φρικιαστικές τελετές μαύρης μαγείας και άλλα συναφή… οι οπαδοί του cantoble μαζεύονται κατά τακτά χρονικά διαστήματα σε χώρους λατρείας για να αποδώσουν τιμές στα πνεύματα των προγόνων τους και διατηρούν άσβεστοι την ίδια θρησκευτική φλόγα αιώνες τώρα…

Παραμυθιασμένοι λοιπόν εμείς οι καψεροί από inside πληροφορίες σκαρφαλώναμε , ψάχνοντας λαγού αυγά στις φαβέλες του Salvador ακολουθώντας τον πανμέγιστο Jose… Tα σπίτια που συναντούσαμε στο διάβα μας έχασκαν σαν βομβαρδισμένα, με κουρελούδες στις πόρτες και καφάσια για παράθυρα… ξυπόλυτα μαυράκια μας χαιρέταγαν, γιαγιάδες κρυφογέλαγαν και παππούδες έπιναν ήσυχα – ήσυχα την μπύρα τους στα σοκάκια … πλήθος κόσμου είχε βγει στις φτωχικές αυλές κοιτάζοντας το πραγματικό θέαμα… τους τουρίστες… με τα πολλά, φτάσαμε σε ένα φρεσκοβαμμένο ακάλυπτο και διαβήκαμε την πόρτα ενός «αρχοντόσπιτου» στολισμένου στα άσπρα με κεριά να καίνε ολόγυρα…πλαστικές καρέκλες και παλιοί ξύλινοι πάγκοι στιβάζονταν στη μεγάλη κάμαρη και κοπάδια κατέβαιναν τα πρόβατα, οι τουρίστες να ζήσουν τον θρησκευτικό τους μύθο στις φαβέλες του Salvador… ότι πάρεις 25€ κύριος, δεκτά μόνο μετρητά … είχαμε μαζευτεί καμιά πενηνταριά ψώνια με φωτογραφικές και ετοιμαζόμαστε να παρακολουθήσουμε την μυσταγωγία… εμφανίστηκαν 3-4 μεσόκοποι με ταμπούρλα και καμιά δεκαπενταριά γυναίκες απροσδιορίστου ηλικίας και άρχισαν τον χορό… μετά το πρώτο δίλεπτο το πράγμα είχε δείξει… τα άμοιρα θηλυκά βαριεστημένα προσπαθούσαν να πάρουν τα πόδια τους βγάζοντας άναρθρες κραυγές ενώ οι μεσόκοποι ταλαιπωρούσαν τα ταμπούρλα τους…αντέξαμε κανένα δεκάλεπτο όλο αυτό το γελοίο σκηνικό είχε στηθεί ειδικά για μας, τους αφελείς τουρίστες… ρίξαμε ένα κλεφτό χαμόγελο στον Jose, κλάψαμε το εικοσιπεντάρι, που πήγε υπέρ ενίσχυσης της φαβέλας και πήραμε την άγουσα για την δημοσιά… μπήκαμε στο πρώτο taxi που βρήκαμε και πίσω στην βάση μας… η σεμνή τελετή πήρε τέλος πριν καλά καλά αρχίσει…ας προσέχαμε…είμαι σίγουρος ότι οι οργανωτές αυτού του θλιβερού show- απάτη θα έτριβαν από χαρά τα χέρια τους μετρώντας την είσπραξη της ημέρας και θα έπιναν καιπιρίνιες στην υγεία των κορόιδων… ζήτω το αθάνατο πνεύμα του cantoble!!

To 733 της Wedjet απογειώθηκε στην ώρα του… το Salvador της αλεγρίας, του χορού και του κεφιού ήταν δυστυχώς παρελθόν…εμείς όμως, κοιτάζοντας πάντα μπροστά, τα αναμμένα μας κεριά, πετούσαμε για βόρεια, για το Pernabuco και την πρωτεύουσά του το θρυλικό Recife…Το αεροδρόμιο καινούργιο… κτισμένο μόλις το 2006… γραμμή στο information desk… Παντού αφίσες με παραλίες, αμμουδιές, τροπικά νησιά, ωραίους ανθρώπους. Μας υποδέχεται μια κοπέλα με ένα ζεστό χαμόγελο… με σπαστά αγγλικά εξηγεί… η Boa Viagem η περιοχή του ξενοδοχείου σας είναι μόλις δέκα λεπτά από το αεροδρόμιο, ούτε δέκα ευρώ δεν θα σας πάρει το taxi… ναι. ναι είναι καλή περιοχή, κανένα πρόβλημα με την ασφάλεια… στο κέντρο το βράδυ υπάρχει κάποιο πρόβλημα αλλά αν προσέχετε τίποτε δεν θα σας συμβεί… η Οlinda είναι κανένα μισάωρο πιο βόρεια… υπέροχη πόλη θα περάσετε καταπληκτικά… Καλώς ήρθατε στο Pernabuco…

 

[COMPUTERISE]

Άρχισε ξαφνικά… στην αρχή ήταν μικρές σταγόνες που δειλά δειλά νότιζαν το διψασμένο χώμα αλλά στο ελάχιστο μεταμορφώθηκαν σε νέρινο θεριό… Άσπρη κουρτίνα το νερό, έπεφτε καντάρια πάνω μας κι εμείς τρέχαμε ξέπνοα, με γέλια και πειράγματα να κρυφτούμε όπου μπορούσαμε… μα κάτω από πολυκαιρισμένες μαρκίζες ετοιμόρροπων σπιτιών, μα γύρω από κιόσκια πλανόδιων μικροπωλητών, μα σε εισόδους ταπεινών σπιτιών… τέλος- τέλος βρεγμένοι ως το κόκαλο σταθήκαμε στο γείσο μιας υπαίθριας καντίνας κοιτάζοντας κατά τον ωκεανό… ήταν περασμένα μεσάνυχτα και δυο τρείς προβολείς έφεγγαν στο σκοτάδι και ξεγύμνωναν μπροστά μας το υπέροχο του τοπίου… στο βάθος, τα κύματα του ωκεανού μαστίγωναν ανελέητα την άκρη της απέραντης παραλίας και μπροστά μας, πάνω στη μουσκεμένη πούδρα της άμμου, αψηφώντας τη βροχή που έπεφτε ασταμάτητα, δυο ντουζίνες χαμίνια έτρεχαν πίσω από μια πορτοκαλιά μπάλα… πότε γελώντας, πότε βλαστημώντας κυνηγούσαν την στρογγυλή θεά αδιαφορώντας για τα στοιχειά της φύσης που λυσσομανούσαν… Χαμένος στη μαγεία της στιγμής, λούτσα από την τροπική μπόρα ,ρουφούσα τις εικόνες...

Όλα είχαν αρχίσει τρεις - τέσσερεις ώρες νωρίτερα όταν γυρεύοντας να χορτάσουμε την πείνα μας τρυπώσαμε σε μια churrascaria του Boa Viagem… ήταν ένα εστιατόριο της καλής κοινωνίας, με μια καλλίγραμμη μουλάτα να κανονίζει τα τραπέζια και δεκάδες σερβιτόρους να πηγαινοέρχονται στο τεράστιο του χώρου… ζητήσαμε τραπέζι για τρεις και η ιεροτελεστία άρχισε… για τους μη επαϊοντες churrascaria εστί η Βραζιλιάνικη βερσιόν της χασαποταβέρνας … passadors, προσγειώνουν στο τραπέζι απίστευτες ποσότητες παντός είδους βοδινού, χοιρινού, φιλέ μινιόν, κοτόπουλου, αρνιού, αλλαντικών… η δικιά μας όμως churrascaria ήταν υπέρ του δέοντος κυριλέ… Οι passadors ήταν ντυμένοι στην τρίχα, δίπλα στον κλασσικό μπουφέ με τα σαλατικά υπήρχε ακόμα ένας τεράστιος με θαλασσινά και σούσι (!) και οι συνδαιτυμόνες μας έσβηναν την δίψα τους στο ουίσκι (!), έτσι για να συμπληρωθεί το σουρεαλιστικό του θέματος… η διατροφική γοητεία της αηδούς υπερκατανάλωσης στην Βραζιλιάνικη έκδοσή της… αφήσαμε το ουίσκι για τις μικρές ώρες προτιμώντας την παρέα μιας ξανθιάς… μπύρας και απορρίψαμε διακριτικά τις ενθουσιώδης παραινέσεις του σερβιτόρου για το τοπικό σούσι περιοριζόμενοι σε ένα ταπεινό δείγμα σαλάτας… Το ζουμί ήταν αλλού, στο κρέας… ποιος ασχολείται τώρα με πράσινα άλογα και Βραζιλιάνικα σούσι… Το φεστιβάλ χοληστερίνης μπορούσε να αρχίσει…πιστοί ιερείς της κρεατοφαγίας προσπαθήσαμε και καταφέραμε να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας κάνοντας συνεχείς θυσίες στους Θεούς της γευστικής κτηνωδίας… σκηνές από το Φερερικό αριστούργημα La Grande Bouffe πέρασαν αυθόρμητα από το μυαλό μου βλέποντας έναν από τους συνταξιδιώτες μου να προσπαθεί να προσεγγίσει τρικλίζοντας το μπάνιο… το στομάχι μου αδυνατούσε να συγκρατηθεί στο παντελόνι και επαναστάτησε απαιτώντας την ελευθερία του από την τυραννία της ζώνης… Μια ξανθιά είναι ευχαρίστηση, δύο ευτυχία, αλλά ένα καφάσι από ξανθιές σωστή τραγωδία… Αφού τολμήσαμε την τελευταία αποστολή αυτοκτονίας στα γλυκά αποφασίσαμε να διασώσουμε ότι απέμεινε από την αξιοπρέπεια μας αποτολμώντας ηρωική έξοδο… μαζέψαμε τα κομμάτια μας χαρίσαμε ένα χαμόγελο του δράκουλα στην γοητευτική hostess και διαβήκαμε την πόρτα της εξόδου… Η πρόταση για περπάτημα στην παραλία πέρασε δια βοής μια που κανένας δεν μπορούσε να αρθρώσει όχι αντίρρηση αλλά ούτε καν κουβέντα… κάπου εκεί μας πρόλαβε η τροπική μπόρα και τρέχαμε να σωθούμε…



Από τον έβδομο όροφο του ξενοδοχείου μου παρατηρούσα το ξύπνημα της μέρας στην Av. Boa Viagem… το μπαλκόνι τεράστιο αντικριστά στη θάλασσα χάριζε απαράμιλλη την θέα της πόλης που ξυπνούσε…


Ο ήλιος χαμογελούσε… επτά η ώρα και τίποτε δεν θύμιζε την χθεσινοβραδινή καταιγίδα… το διψασμένο χώμα είχε εξαφανίσει και τα τελευταία δείγματα νερού , ο κόσμος βολτάριζε στην μεγαλόπρεπη παραλία και οι δεκάδες των μικροπωλητών έστηναν με κέφι τις παράγκες τους… Χαρούμενος γύρισα προς το δωμάτιο και μελαγχόλησα… Το μπαλκόνι φευ, ήταν το μόνο ωραίο μέρος του… Τρύπα σωστή , με τρία κρεβάτια να στριμώχνονται το ένα πάνω στ άλλο προκαλούσε μιζέρια… οι λιγδιασμένοι τοίχοι, το σκοτεινό μπάνιο και η ξεχαρβαλωμένη πόρτα συμπλήρωναν το θλιβερό σκηνικό… Εκατόν είκοσι ευρώ γιαυτόν τον πάτο? αναλογίστηκα σπρώχνοντας μια ξεδοντιασμένη καρέκλα… location location location σκέφτηκα και κάπως παρηγορήθηκα… βρισκόμουν στην καρδιά της καλής συνοικίας του Recife την Boa Viagem και από το μπαλκόνι μου έβλεπα το απέραντο του ωκεανού και ένοιωθα όλα τα vibes της πόλης…

Η παραλία της Boa Viagem είναι το σήμα κατατεθέν της πόλης… από τις μεγαλύτερες αστικές παραλίες του κόσμου, το παλκοσένικο του Recife… Eδω βλέπεις τα ακριβά αυτοκίνητα , τους δεκάδες μικροπωλητές να στείνουν τα τσαντίρια τους, τα χαμίνια να παίζουν μπάλα, τον κόσμο να κάνει jogging , να κολυμπάει , να ερωτεύεται… την αγαπάνε την παραλία τους οι κάτοικοι…την προσέχουν… κάθε βράδυ περνάει το τρακτεράκι του δήμου και στρώνει την άμμο, μαζεύει τα σκουπίδια, διορθώνει τις ζημιές της προηγούμενης… έτοιμη και λαμπερή λοιπόν χάρμα οφθαλμών με το φως της αυγής προσμένει τον κόσμο να την χαρεί…

Αυτή την παραλία λαχταράμε κι εμείς να χαρούμε… κατά κύματα πέφτουν πάνω μας οι μεροκαματιάρηδες του μόχθου… κύμα πρώτο… το πόστο… φωνές και τσακωμοί… προτιμήστε τις δικές μας ξαπλώστρες… όχι οι δικές μας ομπρέλες είναι καλύτερες … μπύρες, καιπιρίνιες, χυμοί, ποτά ότι τραβάει η ψυχή σου για να δροσίσεις το διψασμένο από τον τροπικό ήλιο λαρύγγι σου… μετά έρχεται το δεύτερο κύμα… φαγητό… σε αυτοσχέδιες φουφούδες ψήνουν λουκάνικα, τυριά, ψάρια ολάκερα… περάστε κόσμε… διαλέξτε άφοβα και παζαρέψτε μέχρι και στο φαγητό, με μανία… τρίτο και τελευταίο κύμα… ρούχα και κοσμήματα… μυριάδες τα χρώματα, άπειρα τα σχέδια… για όλα τα γούστα… φανέλες του Κακά , τολμηρά μαγιό, εντυπωσιακά κολιέ… τι ανάγκη έχεις να τρέχεις στα μαγαζιά όταν τα μαγαζιά είναι στα πόδια σου… κόσμος πολλής στριμώχνετε στην άκρη της θάλασσας… παίζουν ρακέτες, βόλει, μπάλα… άλλοι κτυπούν τα τύμπανα και τραγουδούν, πιο κάτω γεροδεμένα σώματα λικνίζονται στους ρυθμούς της σάμπα… τα κύματα σκάνε στα πόδια μας, ο ήλιος ζεματάει… η θάλασσα σε καλεί κοντά της αλλά η φωνή της λογικής σε εμποδίζει… PERIGO Area sujeita a ataque de TUBARAO… Κίνδυνος, περιοχή επίθεσης από καρχαρίες… Αχ ρε Recife τι μας κάνεις!!

 

[COMPUTERISE]

Έπεσαν επάνω μας σαν τα κοράκια… διαλέξαμε την πιο clean φάτσα από όλους… δεν τον θυμάμαι και πολύ καλά για να είμαι ειλικρινής, αλλά ποιος νοιάζεται… μας πλησίασε και με πονηρό βλέμμα μας είπε το ποίημα…
-Το taxi μέχρι το κέντρο θα σας πάρει καμιά πενηνταριά δολάρια αν σας πάω εγώ με το πειρατικό θα σας πάρω τριάντα… είσαστε?

Ξέραμε ότι έλεγε την αλήθεια, τόσο πάνω κάτω θα χρειαστείτε από το Galeao το διεθνές αεροδρόμιο της πόλης μέχρι την Copacabana, κι έτσι το ρισκάραμε… τρεις είμαστε άλλωστε…

- Είμαστε άρχοντα, του είπαμε και τον ακολουθήσαμε στο πειρατικό… τι θριαμβευτική είσοδος στην πόλη των Καριόκας αλήθεια… Το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, 8 το βράδυ πια, και ο δικός μας αρχίζει την κουβέντα και το ψάρεμα…

-Αυτό είναι το Rio , η ομορφότερη πόλη στον κόσμο… στο δεξί σας χέρι το άγαλμα του απολυτρωτή Χριστού, αριστερά δεν φαίνετε και καλά γιατί βράδιασε, είναι ο λόφος του Κορκοβάντο… θα περάσετε υπέροχα στο Rio… πόσες μέρες θα μείνετε? έχετε κλείσει κάποιο ξενοδοχείο ?
-Τον έκοψα με ένα Μητσοτάκειο χαμόγελο… είναι η τρίτη μου φορά στην πόλη, γνωρίζω ότι με τα μισά λεφτά θα έμενα σε ένα ωραιότατο διαμέρισμα αλλά δεν αντέχω πια τις συγκινήσεις, μεγάλωσα… προτιμώ να κοιμάμαι ήσυχος τα βράδια…

Η ιστορία είναι λίγο πολύ γνωστή… στην πέφτουν ωραία και καλά κάτι καλόπαιδα καλή ώρα, σου πλασάρουν ένα διαμέρισμα με ωραία θέα στην παραλία σε εξευτελιστική τιμή, άμα σε δουν και μπόσικο σου ρίχνουν και μια μουλάτα από δίπλα και την άλλη μέρα το πρωί όταν εσύ θα απολαμβάνεις τα κύματα της παραλίας αγκαλιά με την μουλάτα, μπαίνουν στο υπέροχο διαμέρισμα και σε κάνουν νοικοκύρη… και δεν είναι μόνο αυτό… εκτός από τα υπάρχοντά σου χάνεις και την μουλάτα… άτιμη κενωνία…

Ο δικός μας γέλασε, μου εξήγησε ότι αυτό γινόταν παλιά αλλά τώρα τα πράγματα είχαν αλλάξει… το Rio ζει σε άλλους, ασφαλείς ρυθμούς… ψιλογέλασα, τον ευχαρίστησα , πλήρωσα και γραμμή στο ξενοδοχείο μας για να αποθέσουμε…
Τα ξενοδοχεία στην Copacabana εκτός εξαιρέσεων , βλέπε Copacabana Pallas και μέτρια είναι και πανάκριβα… το δικό μας ενδιαίτημα, κλεισμένο από την Αθήνα καναδυό μήνες πριν, κόστιζε 120€ το τρίκλινο, τιμή εκπληκτική, αλλά φευ έβλεπε έναν ονειρικό ακάλυπτο και όχι την φημισμένη παραλία… τουλάχιστον είναι καθαρό και αξιοπρεπές σκέφτηκα…

Στις εννιά είχαμε ξεμπερδέψει με τα ντουζάκια μας και φρέσκοι φρέσκοι ξεκινήσαμε για την πρώτη μας βόλτα στην περίφημη Avenida Atlandica… η χαρά του βαδιστή…
Περπάτημα για χιλιόμετρα… από την μια να απολαμβάνεις τα κύματα του ωκεανού και από την άλλη να χαζεύεις τα τοπικά δρώμενα, βλέπε τουριστικά εστιατόρια, κιτσάτα παζάρια με παρεό και μπλούζες του Κακά, αμφιβόλου αισθητικής κτίρια που στεγάζουν κατά βάση υπερτιμημένα ξενοδοχεία και φυσικά πεταλουδίτσες της νύχτας φανερά υπερτιμημένες κι αυτές να σου χαρίζουν λάγνα βλέμματα και αισθησιακά χαμόγελα… Η Copacabana, αυτή η μυθική παραλία που αποτελεί ταξιδιωτικό πόθο εκατομμυρίων ταξιδιωτών το βράδυ ειδικά, είναι μια μίζερη tourist trap παραδομένη αποκλειστικά και μόνο στους τουρίστες… πράγματι, είναι πολύ δύσκολο έως απίθανο, να βρεις ντόπιους να διασκεδάζουν εδώ… παντού υπάρχει ένας μύθος αγαπητοί μου… το πρωί τα πράγματα είναι ελαφρώς καλύτερα μια που η θέα της παραλίας είναι όντως εντυπωσιακή αλλά και τότε εκτός των τουριστών και των βήτα διαλογής κόσμο που επιδιώκει συναναστροφές με τους τουρίστες δεν θα συναντήσεις τίποτε το αξιόλογο…

Απογοήτευση… κάποτε φτάσαμε ως το τέλος της παραλίας… περάσαμε έξω από την διαβόητη Help, που αυτοδιαφημίζεται σαν η μεγαλύτερη ντισκοτέκ του κόσμου, ενώ στην πραγματικότητα είναι το μεγαλύτερο χαμαιτυπείο του κόσμου, μας φλέρταραν ανερυθρίαστα δεκάδες πόρνες όλων των ηλικιών , μεγεθών και χρωμάτων αλλά εμείς, βράχοι ηθικής τις προσπεράσαμε… δυστυχώς μετά τον μύθο της Copacabana πρέπει να σας καταρρίψω και τον μύθο με τις Βραζιλιάνες… πολύ κοκοκό κι αυγό τίποτε… εκτός των απίστευτων οπισθίων , τα έχουμε πει μην τα ξαναλέμε τώρα, το απόλυτο χάλι… στήθος πλάκα , λεβέντης τσολιάς και πρόσωπο… γύφτισσες φέρτε βότανα…ένα πράμα κατά Σάντα Μπάρμπαρα Αιγάλεω μεριά… προσωπικά δεν έχω κάτι ούτε με τις γύφτισσες ούτε με τις Ριοπούλες αλλά όταν υπάρχουν πυρηνικά υπερόπλα κατά Αν. Ευρώπη μεριά ποιος ασχολείται με δαύτες… ξέρω ξέρω γούστα και βίτσια είναι αυτά γιαυτό το βουλώνω και συνεχίζω παρακάτω…

Το κλίμα δεν μας σήκωνε… τα εστιατόρια με menu turistico τα έχω κόψει από μικρός και η ιδέα να περάσω το πρώτο μου βράδυ στο Rio στην Help παρέα με ξοφλημένες πόρνες δεν με ιντριγκάριζε ιδιαίτερα, οπότε η λύση της κλασάτης Ipanema έμοιαζε μονόδρομος…

Μικρά mini buses διασχίζουν αυτές τις δύο απέραντες γειτονικές παραλίες από άκρη σε άκρη και κάνουν στάση όπου θέλεις… σταματάμε το πρώτο που βλέπουμε και πάμε να συναντήσουμε την Garota de Ipanema…