Ευχαριστώ πολύ για τις πληροφορίες! Δεν ήξερα για τη διαφορά. Η αλήθεια είναι πως είχα διαβάσει για το σύστημα της Swiss ότι θέλει να το αλλάξει, αλλά ακόμα δεν μπορεί, μέχρι εκεί όμως.
Μέρος 2ο
Το αεροδρόμιο της Γενεύης (LSGG/GVA) δεν είναι και ότι καλύτερο για τον transit επιβάτη, πράγμα λογικό, αφού δεν νομίζω πως κανείς το προορίζει για hub. Αυτό δεν αναιρεί βέβαια ότι είναι πολύ συμπαθητικό, λειτουργικό και καθαρό. Εξάλλου δικιά μου επιλογή ήταν το μέσω Γενεύης.
Αν βρεθείτε στο αεροδρόμιο της Γενεύης περιμένοντας την επόμενη πτήση, λέμε αν, αν για παράδειγμα γυρνάτε από το JFK γύρω στις 9:30 με ένα από τα καινούργια A330-300 και περιμένετε την πτήση στις 11:25 για Αθήνα (είναι ο πιο λογικό συνδυασμός που μπορώ να σκεφτώ), μπορείτε είτε να παραμείνετε στο αεροδρόμιο, είτε να κάνετε μια βόλτα στην πόλη. Ο σταθμός του τραίνου στο αεροδρόμιο, όχι το ίδιο το αεροδρόμιο, απέχει από τον κεντρικό σταθμό στο κέντρο 6 λεπτά. Κάπου τόσο, ίσως και παραπάνω απέχει το terminal από το σταθμό.
Αυτήν τη φορά έκατσα στο αεροδρόμιο. Ένα ενδιαφέρον σχετικά μέρος βρίσκω την καφετέρια μεταξύ των πυλών A10 και A11. Έχει ορατότητα προς τις γειτονικές θέσεις στάθμευσης, το δορυφορικό terminal, που εξυπηρετεί κυρίως την Easyjet και περιορισμένη προς το διάδρομο. Είναι γενικά άνετα, self-service (οπότε δεν έχεις συνέχεια κάποιον πάνω από το κεφάλι σου) και έχει ωραία σάντουιτς. Ένας χώρος με καλύτερη ορατότητα προς το διάδρομο και γενικότερα στο airfield είναι ο καινούργιος χώρος αναμονής που άνοιξε πρόσφατα στον επάνω (από το επίπεδο των αναχωρήσεων) όροφο. Είναι ήσυχα, αλλά κατά τ’ άλλα τελείως αδιάφορος.
Το A320 που θα εκτελούσε την πτήση μας βρισκόταν ήδη από τις 10:40 στην Α10, έχοντας γυρίσει αν δεν κάνω λάθος από τη Βαρκελώνη. Επρόκειτο για το HB-IJN και η επιβίβασή μας σε αυτό άρχισε στις 11:00. Μπαίνοντας μέσα, μας καλωσόρισε ο Maître de Cabine, ένα παλικάρι γύρω στα 30, που 3-4 εκατοστά ψηλότερος να ήταν δεν θα χωρούσε στο αεροπλάνο. Πέρασα τις 8 (!) σειρές business, συνέχισα μέσα σε μια ανησυχιτκά άδεια καμπίνα μέχρι τη
32 που ήταν και η θέση μου. Κάθισα και σκέφτηκα ότι οι υπόλοιποι ως συνήθως θα έχουν αργήσει, αλλά τότε ακριβώς ήρθε το boarding completed από το στόμα μιας αεροσυνοδού. Η πληρότητα ήταν γύρω στο 50%.
Να κάνω μια παρένθεση, αφού πολύς λόγος γίνεται στο φόρουμ τον τελευταίο καιρό για τα κριτήρια επιλογής των πληρωμάτων καμπίνας στην Ελλάδα, για να σας περιγράψω την εμφάνιση του πληρώματος της πτήσης μας. Εκτός από τον Maître το πλήρωμα αποτελούσαν ακόμα 2 γυναίκες και ένας άντρας. Η μια αεροσυνοδός ήταν συνέχεια στη business και δεν τη θυμάμαι καλά, αλλά φορούσε παντελόνι, κάτι που είναι και το σύνηθες στη Swiss. Η αεροσυνοδός σε εμάς ήταν μια πολύ συμπαθητική κυρία, γύρω στα 45, που φορούσε (στη διάρκεια της πτήσης τουλάχιστον) κάτι απλά και ισόγεια παπούτσια. Ο αεροσυνοδός, και αυτός πολύ συμπαθητικός και εξυπηρετικότατος, αν και Ελβετός, από ύψος θα ήταν στο κατώτερο ακόμα και για Μεσόγειος τύπος. Όλα αυτά τα πιθανώς άχρηστα για να καταλήξω στο ότι η εμφάνιση έρχεται σε κάποια από τις τελευταίες θέσεις. Το σημαντικό είναι ότι η ατμόσφαιρα σε αυτήν, αλλά και στις άλλες πτήσεις που είχα με την εταιρεία, είναι φιλική, απλή και κυρίως μη επιτηδευμένη. Το κλίμα επίσης μεταξύ του πληρώματος πολύ ζεστό και φαίνονται να αγαπάνε αυτό που κάνουν. Εδώ να σημειώσω ότι τα πληρώματα καμπίνας και cockpit μιλάνε μεταξύ τους στον ενικό. Έτσι ευτυχώς δεν ακούμε τα «δεσποινίς μου δίνετε τον καφέ» και «συνάδελφε έχετε…» που ακούγονται αλλού.
Τέλος της παρένθεσης και επιστροφή στην πτήση. Τροχοδρομούμε προς τον 23, ο κυβερνήτης μας καλωσορίζει σύντομα και αυτός, είμαστε νούμερο 3 για απογείωση μας λέει, η οποία αναμένεται σε 4-5 λεπτά. Ο καιρός ακόμα ο ίδιος, χαμηλά νέφη, η απογείωση ομαλή και μετά από πολύ λίγο βλέπουμε ήλιο.
Το
φαγητό περιλαμβάνει
ρύζι με σπαράγγια και τυρί, αρκετά νόστιμο, για γλυκό κέικ σοκολάτας με ανανά. Μετά το φαγητό, σειρά είχε ο καφές και τσάι και μετά τα γνωστά και πολύ νόστιμα
σοκολατάκια της Swiss. Η πληρότητα χαμηλή και έτσι όλα αυτά (φαγητό, χυμοί, γλυκό, καφές) δεν παίρνουν και πολύ ώρα· έχουν μαζευτεί όλα και είμαστε ακόμα βόρεια στη Ιταλία, σε ύψος μεταξύ Βενετίας και Rimini. Έτσι οι αεροσυνοδοί επανέρχονται με δίσκους με χυμό, cola και νερό, η ώρα περνάει λίγο ακόμα μέχρι την ανακοίνωση του κυβερνήτη ότι η προσγείωση μας αναμένεται σε περίπου σαράντα λεπτά, ο καιρός στην Αθήνα 5βαθμοί και χαμηλές ορατότητες.
Όταν πέρασε ο M/C για να μαζέψει κάτι ποτήρια που είχαν μείνει και να ρωτήσει αν κανείς θέλει κάτι ακόμα, βρήκα την ευκαιρία να τον ρωτήσω το όνομα του συγκυβερνήτη, μπας και είναι ένας γνωστός, μιας και στην επιβίβαση η πόρτα του cockpit ήταν κλειστή και δεν τον είδα. Χωρίς να ρωτήσει γιατί ρωτάω, τι τον θέλω κ.λ.π. βγάζει τη λίστα από το γιλέκο του και μου απαντάει Alexander … . Έχοντας αρχίσει την κάθοδο και λίγο πριν ανάψει η ένδειξη για τις ζώνες πάω πίσω για να βγάλω μια τελευταία φωτογραφία της
καμπίνας. Ο ευγενέστατος αεροσυνοδός που βρισκόταν τότε στη galley προσφέρεται να τραβήξει εκείνος τη φωτογραφία για να φαίνομαι και εγώ· τον ευχαρίστησα, αλλά το πλάνο θα ήταν καλύτερο χωρίς τη φάτσα μου. Γύρισα στη θέση μου και μετά από περίπου 10 λεπτά οι τροχοί μας ακουμπούσαν στον 03L τον οποίο έπρεπε και να διασχίσουμε μέχρι το τέλος του σε ρυθμούς χελώνας, μιας και ο τροχόδρομος B χρησιμοποιείται ως χώρος στάθμευσης/έκθεσης αεροσκαφών.
Ακόμα και έτσι δεν αργούμε σημαντικά να φτάσουμε στη θέση μας που αντιστοιχεί (στην επιβίβαση) όπως πάντα στη B03. Το πλήρωμα αφού μας αποχαιρετά, αποβιβάζεται και αυτό. Το νέο πλήρωμα είναι ήδη στην πύλη, οι βαλίτσες μας δεν αργούνε, στον ίδιο ιμάντα μετά από λίγα λεπτά θα φτάσουν και οι βαλίτσες από την πτήση της Baboo επίσης από τη Γενεύη, που αναχωρούσε 5’ μετά από εμάς. Να πω την
βλακεία αμαρτία μου επειδή η ώρα άφιξης στον πίνακα ήταν ίδια με τη δικιά μας, νόμισα στην αρχή ότι ήταν κοινός κωδικός με τη Swiss, ευτυχώς μετά συνήλθα και θυμήθηκα ότι είναι άλλη πτήση.
Ένα όμορφο ταξίδι έφτασε στο τέλος του.
(Έρχονται και μερικές φωτογραφίες)
MUC1
MUC2
MUC3
)
