Μπορείτε να με πείτε όσο αναχρονιστικό θέλετε αλλά για μένα τα ρούχα είναι κομμάτι της ταυτότητας μας, λένε κάτι για εμάς, τις συνήθειες μας, τις προτιμήσεις μας, ακόμη και τα πιστεύω μας.
Πιστεύω λοιπόν ότι ο εργοδότης, π.χ. η Αιγαίου έχει το δικαίωμα να »ντύνει» τους εργαζόμενους με τον τρόπο που πιστεύει ότι αντιπροσωπεύεται καλύτερα η εταιρία του. Δεν θεωρώ ότι η Αιγαίου φέρεται χωρίς σεβασμό επειδή δεν επιτρέπει στις γυναίκες να φοράνε παντελόνια, στους άνδρες να βάζουνε κραγιόν ή μέικ απ, και αμφότερα φύλα να μην έχουν φανερά τατουάζ. Το image που θέλει να «πουλάει» στους επιβάτες της η Αιγαίου, η KLM, η QANTAS κλπ το αποφασίζει αυτή και μόνο αυτή, όχι εμείς.
Σε έναν κλάδο όπως αυτόν της Πολιτικής Αεροπορίας που έχει κάνει θαύματα τόσο στον τομέα της τεχνολογίας όσο και της ασφαλείας, φτάσαμε εδώ που φτάσαμε γιατί ( μεταξύ άλλων ) ακολουθούνται αυστηρότατοι κανόνες, πρωτόκολλα, checklists και αμέτρητες άλλες διαδικασίες και ρυθμίσεις. Και όλα αυτά συνεπάγονται θυσίες και κόστος τόσο από τις εταιρίες όσο και από τους ανθρώπους αυτού του κλάδου.
Για αυτό λοιπόν και προτιμώ τα πληρώματα χωρίς φανερά τατουάζ, τους άνδρες χωρίς σκουλαρίκια και αλογοουρές ( βλέπε United ) και τις γυναίκες π.χ. να φοράνε μια συγκεκριμένη απόχρωση κόκκινου κραγιόν ( βλέπε Emirates ) : Όχι επειδή είμαι σεξιστής, όχι επειδή είμαι αναχρονιστικός, ούτε ζω σε σπηλιά, αλλά επειδή όταν βλέπω ανθρώπους να κάνουν την συγκεκριμένη εργασία θυσιάζοντας τις προσωπικές τους προτιμήσεις, τότε καταλαβαίνω ότι έχω να κάνω με επαγγελματίες που βάζουν τους κανονισμούς πάνω από το εγώ τους και τα θέλω τους. Αυτό εμένα με κάνει να αισθάνομαι ασφάλεια, σιγουριά.
Υπάρχουν πληθώρα επαγγελμάτων όπου ένας άνδρας μπορεί να ντύνεται γυναικεία, μια γυναίκα να ξυρίζει το κεφάλι της ή να φοράει παντελόνι, αρβύλες κλπ, να έχουν σκισμένα ρούχα, να έχουν τατουάζ, και ότι άλλο θέλουν. Η καμπίνα και το πιλοτήριο ας αποτελούν μια εξαίρεση….