fotis
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 04/02/2007
- Μηνύματα
- 1.714
- Likes
- 1
- Περιοχή
- Athens/Munich
- Website
- www.videoart.gr
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- IMP
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EDDM
Σίγουρα ξέρετε την παροιμία του πάνσοφου Λαού (όχι του ορθόδοξου συναγερμού, του κανονικού)
«Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες».
Εγώ, επειδή όντως πιστεύω ότι ο Λαός (είπαμε, ο κανονικός, όχι ο μουσαντός) είναι πάνσοφος, προσπαθώ να την ακολουθώ έστω και κατά το το ήμισυ:
Τρώω μεγάλες μπουκιές!!!
Ένα άλλο κόλλημα που έχω είναι ότι ανοίγω την πόρτα σε όλα τα παιδάκια που έρχονται για να πουν τα κάλαντα. Μου έχει μείνει από όταν ήμουν μικρός (εννοώ απ’ όταν ήμουν πολύ μικρός, γιατί μικρός είμαι και τώρα). Στεναχωριόμουν πάρα πολύ όταν πηγαίναμε «να τα πούμε» και δεν μας άνοιγαν την πόρτα ή (ακόμα χειρότερα) όταν η απάντηση στην ερώτηση «να τα πούμε» ήταν «μας τα ‘πανε».
Έτσι λοιπόν φέτος, έχοντας γυρίσει από το μαιευτήριο κρατώντας στην αγκαλιά τον Ανδρέα και κυνηγώντας τον Ιωάννη που ήταν ντυμένος Άη Βασίλης ανοίγαμε την πόρτα σε όλα τα παιδάκια και ακούγαμε τα κάλαντα που μελωδικά(
μας έλεγαν(.
Ο Ανδρέας είναι το «νέο μοντέλο» που μου χάρισε φέτος η σύζυγος (μην ανησυχείτε, δε γέννησα εγώ... θα τα κρατήσω τα κιλά που πήρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της συζύγου). Έβαλα βέβαια κι εγώ το «λιθαράκι» μου κατά τη διάρκεια της δημιουργίας... (Ή τουλάχιστον νομίζω πως το έβαλα.).
Κάποια στιγμή, το “Gimmie! Gimmie! Gimmie! » του Yngwie Johann Malmsteen έκανε ένα κοριτσάκι να χάσει τα λόγια του (όχι ότι τα είχε βρει, αλλά είπαμε... σε όλα τα παιδιά λέμε ΝΑΙ.).
Ήταν ο ήχος από το κινητό μου. Με καλούσαν από τη δουλειά.
Τη θυμάστε την Αγγελική από άλλα trip report; Ε, λοιπόν, αυτή τη φορά δεν ήταν αυτή στην άλλη άκρη της (ασύρματης) τηλεφωνικής γραμμής.
Ήταν ο Κώστας. Η Αγγελική έκανε χρήση της κανονικής της άδειας (κορόιδο είναι να δουλεύει μεσ’ τις γιορτές.
Ξέρω, ξέρω... Σκέφτεστε «και τι μας τα λες όλα τα παραπάνω και δε μας λες ότι σε πήρε τηλέφωνο ο Κώστας;»
Δεν υπάρχει λόγος για όλα αυτά, αλλά να σας ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου: «Και τι άλλο θα κάνετε σήμερα; Η τηλεόραση δεν έχει τίποτα της προκοπής, έξω δε βγαίνετε γιατί υπάρχουν κροίσοι (ή κρίση, όπως θέλετε πείτε τους)» ...άρα, διαβάστε δωρεάν τα παραπάνω.
Τέλος πάντων, να ξεκινήσω να γράφω και επί του θέματος:
Ο Κώστας με ενημέρωσε ότι θα πρέπει στις 29 Δεκέμβρη να «πεταχτώ» μέχρι το Κόσοβο και να γυρίσω στις 30. Και τι είναι το Κόσοβο ρε Κώστα για να «πεταχτώ» όπως λες;
Και να μην ήθελα να πάω, δε μπορούσα να πω όχι.
Άρα: «Παραμονές Πρωτοχρονιάς ο Άγιος Βασίλης πάει στο Κόσοβο»
Άλλοι στα Περτούλια, άλλοι στους Παρνασσούς, άλλοι στις Πράγες, άλλοι στις Νέες Καληδονίες και άλλοι στο Κοσσυφοπέδιο
Πώς όμως; Με τι θα πάμε; Πού θα μείνουμε;
Η αργία των Χριστουγέννων και το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε δε βοήθησε στο να λυθούν αυτές οι απορίες.
Τη Δευτέρα αργά το μεσημέρι είχαν λύθηκαν όλες.
Ευτυχώς κάποια πράγματα διευθετήθηκαν πριν φύγουμε (θυμίζω, αναχώρηση Τρίτη 29 Δεκέμβρη).
Το πρόγραμμα (προς μεγάλη μου χαρά) άλλαξε και το ταξίδι θα γινόταν μονοήμερο. Κούραση μεν, επιστροφή στο σπίτι αυθημερόν δε!
Την προηγούμενη του ταξιδιού ένα εκλεκτό μέλος του φόρουμ με πληροφόρησε για τον ρόλο και το έργο της οργάνωσης Κ.Ο.Υ.Λ.Α.
Χάρηκα γιατί νόμισα πως θα μάθαινα «χαρτί και καλαμάρι, δες κι εμέ το παλικάρι» όσες πληροφορίες χρειαζόμουν για αυτό το ταξίδι.
Δυστυχώς, το Κ.Ο.Υ.Λ.Α. χρειάζεται κάποιες βελτιώσεις. Προφανώς η περιοχή που πήγαινα δεν έχει ακόμα χαρτογραφηθεί και η πρόσβαση στις λεπτομέριες του ελκήθρου που θα μας μετέφερε δεν ήταν δυνατή.
Δεν πειράζει, έμαθα για «Τη κοπή τη πίτα». Κάτι είναι και αυτό...
Αξημέρωτα ξεκίνησα για το σημείο που θα βρισκόμασταν με τους υπόλοιπους. Το ραντεβού ήταν για τις 6:30 το πρωί.
Στις 7:00 ξεκινούσαμε για κάποιο αεροδρόμιο του λεκανοπεδίου. Εκεί μας περίμενε το έλκηθρο που θα μας μετέφερε για σήμερα.
Το έλκηθρο δεν ήταν τίποτ’ άλλο από έναν Σπαρτιάτη.
Ο Άη Βασίλης ήρθε λίγο αργότερα από εμάς, αλλά νωρίτερα από την ώρα αναχώρησης και έτσι στις 8.10 (αντί για τις 8:15) «all pax on board». Λίγα λεπτά αργότερα και αφού ο Σπαρτιάτης σήκωσε πολύ απότομα τη μύτη του (είναι άλλωστε το χαρακτηριστικό του) βρισκόμασταν στον αέρα με πορεία προς το Αλβανικό FIR έτσι ώστε από εκεί να πάρουμε τη δεξιά στροφή προς το αεροδρόμιο της Πρίστινας.
Δυστυχώς ο στρατηγός άνεμος δεν ήταν σύμμαχός μας και φυσούσε αντίθετα από την πορεία μας σα να ήθελε να μας εμποδίσει. Το μόνο που κατάφερε ήταν να επιμηκύνει το ταξίδι μας.
Ύστερα από 2 ώρες και 30 λεπτά πτήσης πάνω από τα σύννεφα περάσαμε κάτω από αυτά και εκτός από τη γη είδαμε και τον διάδρομο του αεροδρομίου. Πλησιάσαμε αρκετά και πριν ακουμπήσουμε στον 17 έστριψα το κεφάλι μου δεξιά για να δω μια Βερολινέζα, μια Ελβετίδα και ένα ΑΤΙΑ (Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενο Αεροσκάφος. Ο οδηγός Ρούντολφ φρόντισε να ακουμπήσει το έλκηθρο βελούδινα στο διάδρομο και να το σταματήσει ομαλότατα πριν το τέλος του. Το έστριψε δεξιά, το πάρκαρε και όταν κατεβήκαμε είδαμε ένα τρακτέρ/γεννήτρια.
Χωρίς καμία καθυστέρηση ξεκινήσαμε το πολύ βαρύ πρόγραμμα.
Πρώτος προορισμός η – ο Θεός να την κάνει- πρωτεύουσα Πρίστινα, σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο. Κάναμε το σταυρό μας περνώντας έξω από μια εκκλησία επειδή δεν «πατήσαμε» δύο απρόσεκτες κυρίες που προσπάθησαν να διασχίσουν το δρόμο από σημείο που δεν έπρεπε και συνεχίσαμε στρίβοντας δεξιά για να μπούμε στην πόλη. Ένας τροχονόμος τα είχε κάνει μπάχαλο, αλλά τα καταφέραμε.
Φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό, κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε και μετά από περίπου μία ώρα και είκοσι λεπτά ξεκινήσαμε για το βόρειο Κόσοβο και συγκεκριμένα την Mitrovica.
Βγαίνοντας από την Πρίστινα, κάνετε δεξιά ακολουθώντας την ταμπέλα «προς Βελιγράδι». Η απόσταση των περίπου 60 χιλιομέτρων σε ένα πολύ κακό οδικό δίκτυο έγινε σε 60 λεπτά. Σ’ αυτά τα εξήντα λεπτά είδαμε διάσπαρτα νεκροταφεία και συνειδητοποιήσαμε ότι όλη η περιοχή είναι «under construction» (δηλαδή η χαρά των πολυεθνικών).
Αν ποτέ αγοράσετε σπίτι στο Κόσοβο φροντίστε να μην είναι σοβατισμένο. Αν αγοράσετε οικόπεδο για να χτίσετε μόνοι σας, φροντίστε να μην το σοβατίσετε. Το κράτος (το κράτος; ποιο κράτος φορολογεί τις κατοικίες όταν είναι «τελειωμένες». Για να θεωρηθεί ότι ένα σπίτι έχει τελειώσει πρέπει να έχει σοβατιστεί. Αυτό που κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων είναι να μην σοβατίζει τα σπίτια για να εξακολουθούν να θεωρούνται ημιτελή και να μην πληρώνουν φόρους.
Εννοείται ότι δε μετακομίζετε στο Κόσοβο αν ασκείτε το επάγγελμα του σοβατζή.
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό είδαμε μουσουλμανικές εκκλησίες (το 90% των κατοίκων είναι Αλβανοί μουσουλμάνοι) και κοσοβάρικα μνημεία.
Κάποιος ταλαίπωρος είχε ένα μικροπροβληματάκι με τη λιμουζίνα του (ποιοί άραγε κλαίνε όλα αυτά τα γερμανικά μοντέλα Mercedes, BMW και Golf που είδαμε.
Για να φτάσετε στη Mitrovica ακολουθήστε τις ταμπέλες προς Βελιγράδι. Προσοχή!!! Μη στρίψετε προς Ποντγκόριτσα και προς Θεού: Σεβαστείτε τα όρια ταχύτητας ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΑΤΕ ΑΡΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ!!!.
Εμείς τα προσέξαμε όλα αυτά και φτάσαμε στον επόμενο σταθμό μας.
Παιδάκια μάλωναν δίπλα στις γραμμές του τρένου, μεγάλοι μεταφέρονταν με το προσωπικό τους έλκηθρο, αστυνομικοί έκαναν «μπλόκο» στους δρόμους, ενώ κάποιες Κοσοβάρες είχαν βγει τη βολτούλα τους.
Φεύγοντας από τη Mitrovica έπρεπε να κινηθούμε προς το Νότο, να ξαναπεράσουμε από την Πρίστινα και να φτάσουμε στο Urosevac.
Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε βγει εκτός χρόνων προγράμματος και ότι θα έπρεπε να πατήσουμε το γκάζι λίγο παραπάνω.
Σε δρόμους σαν και αυτούς είναι μεγάλο το ρίσκο να γκαζώνεις, αλλά δε γινόταν να κάνουμε αλλιώς. Γκαζώσαμε, προσπεράσαμε ακόμα και τα πιο γρήγορα μονοθέσια του κόσμου που συναντήσαμε στο διάβα μας και φτάσαμε στη διασταύρωση της Πρίστινα (ευτυχώς) σώοι.
Περάσαμε έξω από αυτή την (άσχημη) πόλη, συνεχίσαμε περί τα 30 χιλιόμετρα νότια φτάνοντας στο Urosevac.
Το σκοτάδι είχε πλέον πέσει, άρα φωτογραφίες τέλος αγαπητοί συμφορουμίτες.
Αυτό που είναι ολοφάνερο όταν κινείσαι προς το Νότο του Κοσόβου είναι το γεγονός ότι εκεί κατοικούν οι λίγο πιο άνετοι οικονομικά. Όχι ότι θα χαιρόμουν αν έπρεπε να μείνω εκεί, αλλά είναι εμφανής η διαφορά με το Βορρά.
Έχοντας πλέον νυχτώσει, έχοντας διανύσει περί τα 50-55 χιλιόμετρα ακόμα και έχοντας φορτωθεί άλλη μία ώρα στην ηλικία μας (ok, ok δε μας πήραν και τα χρόνια) πήραμε το δρόμο της επιστροφής και φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Εκεί μας περίμενε υπομονετικά το έλκηθρο.
Μπήκαμε, καθίσαμε, ο Ρούντολφ τάισε το Σπαρτιάτη, ο Σπαρτιάτης πήρε τα πάνω του και ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Αυτή τη φορά ο Αίολος ήταν με το μέρος μας και με ένταση 32 κόμβων μας έσπρωξε γρηγορότερα στην αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων.
Μετά από μία ώρα και 45 λεπτά το ελαφάκι ακουμπούσε (και πάλι) βελούδινα την πίστα του
“Αθηνών Arena” όπου και θα παρακολουθούσαμε το Fabulous Show της Απώλητης Ελληνίδας Σταρ.
Ok, ok, λέμε και καμιά λαμακία να περνάει η ώρα. Την πίστα κάποιου αεροδρομίου της Αττικής ακουμπούσε.
Με περίσσια την κούραση αλλά και με ικανοποίηση που όλα πήγαν κατ’ ευχή επιστρέψαμε ο καθένας στο σπίτι του για να ξανασκεφτούμε αν θα πρέπει να γκρινιάξουμε για το γεγονός ότι τις φετινές γιορτές δε βρήκαμε να ψωνίσουμε το χρώμα που θέλαμε για το πουλόβερ που θα φορέσουμε μισή φορά ή για το γεγονός ότι τα μελομακάρονα ήταν παραπάνω μελωμένα απ’ όσο τα θέλαμε...
Κάποιοι δεν έχουν ούτε μελομακάρονα, ούτε έχουν ποτέ αγοράσει καινούριο πουλόβερ. Και πιστέψτε με... με τόσο κρύο που έχει εκεί, σίγουρα το χρειάζονται.
Καλή χρονιά σε όλους μας!!!
«Μεγάλη μπουκιά φάε, μεγάλη κουβέντα μη λες».
Εγώ, επειδή όντως πιστεύω ότι ο Λαός (είπαμε, ο κανονικός, όχι ο μουσαντός) είναι πάνσοφος, προσπαθώ να την ακολουθώ έστω και κατά το το ήμισυ:
Τρώω μεγάλες μπουκιές!!!
Ένα άλλο κόλλημα που έχω είναι ότι ανοίγω την πόρτα σε όλα τα παιδάκια που έρχονται για να πουν τα κάλαντα. Μου έχει μείνει από όταν ήμουν μικρός (εννοώ απ’ όταν ήμουν πολύ μικρός, γιατί μικρός είμαι και τώρα). Στεναχωριόμουν πάρα πολύ όταν πηγαίναμε «να τα πούμε» και δεν μας άνοιγαν την πόρτα ή (ακόμα χειρότερα) όταν η απάντηση στην ερώτηση «να τα πούμε» ήταν «μας τα ‘πανε».
Έτσι λοιπόν φέτος, έχοντας γυρίσει από το μαιευτήριο κρατώντας στην αγκαλιά τον Ανδρέα και κυνηγώντας τον Ιωάννη που ήταν ντυμένος Άη Βασίλης ανοίγαμε την πόρτα σε όλα τα παιδάκια και ακούγαμε τα κάλαντα που μελωδικά(
μας έλεγαν(. Ο Ανδρέας είναι το «νέο μοντέλο» που μου χάρισε φέτος η σύζυγος (μην ανησυχείτε, δε γέννησα εγώ... θα τα κρατήσω τα κιλά που πήρα κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης της συζύγου). Έβαλα βέβαια κι εγώ το «λιθαράκι» μου κατά τη διάρκεια της δημιουργίας... (Ή τουλάχιστον νομίζω πως το έβαλα.).
Κάποια στιγμή, το “Gimmie! Gimmie! Gimmie! » του Yngwie Johann Malmsteen έκανε ένα κοριτσάκι να χάσει τα λόγια του (όχι ότι τα είχε βρει, αλλά είπαμε... σε όλα τα παιδιά λέμε ΝΑΙ.).
Ήταν ο ήχος από το κινητό μου. Με καλούσαν από τη δουλειά.
Τη θυμάστε την Αγγελική από άλλα trip report; Ε, λοιπόν, αυτή τη φορά δεν ήταν αυτή στην άλλη άκρη της (ασύρματης) τηλεφωνικής γραμμής.
Ήταν ο Κώστας. Η Αγγελική έκανε χρήση της κανονικής της άδειας (κορόιδο είναι να δουλεύει μεσ’ τις γιορτές
. Ξέρω, ξέρω... Σκέφτεστε «και τι μας τα λες όλα τα παραπάνω και δε μας λες ότι σε πήρε τηλέφωνο ο Κώστας;»
Δεν υπάρχει λόγος για όλα αυτά, αλλά να σας ρωτήσω κι εγώ με τη σειρά μου: «Και τι άλλο θα κάνετε σήμερα; Η τηλεόραση δεν έχει τίποτα της προκοπής, έξω δε βγαίνετε γιατί υπάρχουν κροίσοι (ή κρίση, όπως θέλετε πείτε τους)» ...άρα, διαβάστε δωρεάν τα παραπάνω.
Τέλος πάντων, να ξεκινήσω να γράφω και επί του θέματος:
Ο Κώστας με ενημέρωσε ότι θα πρέπει στις 29 Δεκέμβρη να «πεταχτώ» μέχρι το Κόσοβο και να γυρίσω στις 30. Και τι είναι το Κόσοβο ρε Κώστα για να «πεταχτώ» όπως λες;
Και να μην ήθελα να πάω, δε μπορούσα να πω όχι.
Άρα: «Παραμονές Πρωτοχρονιάς ο Άγιος Βασίλης πάει στο Κόσοβο»
Άλλοι στα Περτούλια, άλλοι στους Παρνασσούς, άλλοι στις Πράγες, άλλοι στις Νέες Καληδονίες και άλλοι στο Κοσσυφοπέδιο
Πώς όμως; Με τι θα πάμε; Πού θα μείνουμε;
Η αργία των Χριστουγέννων και το Σαββατοκύριακο που ακολούθησε δε βοήθησε στο να λυθούν αυτές οι απορίες.
Τη Δευτέρα αργά το μεσημέρι είχαν λύθηκαν όλες.
Ευτυχώς κάποια πράγματα διευθετήθηκαν πριν φύγουμε (θυμίζω, αναχώρηση Τρίτη 29 Δεκέμβρη).
Το πρόγραμμα (προς μεγάλη μου χαρά) άλλαξε και το ταξίδι θα γινόταν μονοήμερο. Κούραση μεν, επιστροφή στο σπίτι αυθημερόν δε!
Την προηγούμενη του ταξιδιού ένα εκλεκτό μέλος του φόρουμ με πληροφόρησε για τον ρόλο και το έργο της οργάνωσης Κ.Ο.Υ.Λ.Α.
Χάρηκα γιατί νόμισα πως θα μάθαινα «χαρτί και καλαμάρι, δες κι εμέ το παλικάρι» όσες πληροφορίες χρειαζόμουν για αυτό το ταξίδι.
Δυστυχώς, το Κ.Ο.Υ.Λ.Α. χρειάζεται κάποιες βελτιώσεις. Προφανώς η περιοχή που πήγαινα δεν έχει ακόμα χαρτογραφηθεί και η πρόσβαση στις λεπτομέριες του ελκήθρου που θα μας μετέφερε δεν ήταν δυνατή.
Δεν πειράζει, έμαθα για «Τη κοπή τη πίτα». Κάτι είναι και αυτό...
Αξημέρωτα ξεκίνησα για το σημείο που θα βρισκόμασταν με τους υπόλοιπους. Το ραντεβού ήταν για τις 6:30 το πρωί.
Στις 7:00 ξεκινούσαμε για κάποιο αεροδρόμιο του λεκανοπεδίου. Εκεί μας περίμενε το έλκηθρο που θα μας μετέφερε για σήμερα.
Το έλκηθρο δεν ήταν τίποτ’ άλλο από έναν Σπαρτιάτη.
Ο Άη Βασίλης ήρθε λίγο αργότερα από εμάς, αλλά νωρίτερα από την ώρα αναχώρησης και έτσι στις 8.10 (αντί για τις 8:15) «all pax on board». Λίγα λεπτά αργότερα και αφού ο Σπαρτιάτης σήκωσε πολύ απότομα τη μύτη του (είναι άλλωστε το χαρακτηριστικό του) βρισκόμασταν στον αέρα με πορεία προς το Αλβανικό FIR έτσι ώστε από εκεί να πάρουμε τη δεξιά στροφή προς το αεροδρόμιο της Πρίστινας.
Δυστυχώς ο στρατηγός άνεμος δεν ήταν σύμμαχός μας και φυσούσε αντίθετα από την πορεία μας σα να ήθελε να μας εμποδίσει. Το μόνο που κατάφερε ήταν να επιμηκύνει το ταξίδι μας.
Ύστερα από 2 ώρες και 30 λεπτά πτήσης πάνω από τα σύννεφα περάσαμε κάτω από αυτά και εκτός από τη γη είδαμε και τον διάδρομο του αεροδρομίου. Πλησιάσαμε αρκετά και πριν ακουμπήσουμε στον 17 έστριψα το κεφάλι μου δεξιά για να δω μια Βερολινέζα, μια Ελβετίδα και ένα ΑΤΙΑ (Αγνώστου Ταυτότητας Ιπτάμενο Αεροσκάφος. Ο οδηγός Ρούντολφ φρόντισε να ακουμπήσει το έλκηθρο βελούδινα στο διάδρομο και να το σταματήσει ομαλότατα πριν το τέλος του. Το έστριψε δεξιά, το πάρκαρε και όταν κατεβήκαμε είδαμε ένα τρακτέρ/γεννήτρια.
Χωρίς καμία καθυστέρηση ξεκινήσαμε το πολύ βαρύ πρόγραμμα.
Πρώτος προορισμός η – ο Θεός να την κάνει- πρωτεύουσα Πρίστινα, σε απόσταση 15 χιλιομέτρων από το αεροδρόμιο. Κάναμε το σταυρό μας περνώντας έξω από μια εκκλησία επειδή δεν «πατήσαμε» δύο απρόσεκτες κυρίες που προσπάθησαν να διασχίσουν το δρόμο από σημείο που δεν έπρεπε και συνεχίσαμε στρίβοντας δεξιά για να μπούμε στην πόλη. Ένας τροχονόμος τα είχε κάνει μπάχαλο, αλλά τα καταφέραμε.
Φτάσαμε στον πρώτο μας προορισμό, κάναμε αυτό που έπρεπε να κάνουμε και μετά από περίπου μία ώρα και είκοσι λεπτά ξεκινήσαμε για το βόρειο Κόσοβο και συγκεκριμένα την Mitrovica.
Βγαίνοντας από την Πρίστινα, κάνετε δεξιά ακολουθώντας την ταμπέλα «προς Βελιγράδι». Η απόσταση των περίπου 60 χιλιομέτρων σε ένα πολύ κακό οδικό δίκτυο έγινε σε 60 λεπτά. Σ’ αυτά τα εξήντα λεπτά είδαμε διάσπαρτα νεκροταφεία και συνειδητοποιήσαμε ότι όλη η περιοχή είναι «under construction» (δηλαδή η χαρά των πολυεθνικών).
Αν ποτέ αγοράσετε σπίτι στο Κόσοβο φροντίστε να μην είναι σοβατισμένο. Αν αγοράσετε οικόπεδο για να χτίσετε μόνοι σας, φροντίστε να μην το σοβατίσετε. Το κράτος (το κράτος; ποιο κράτος
φορολογεί τις κατοικίες όταν είναι «τελειωμένες». Για να θεωρηθεί ότι ένα σπίτι έχει τελειώσει πρέπει να έχει σοβατιστεί. Αυτό που κάνει η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων είναι να μην σοβατίζει τα σπίτια για να εξακολουθούν να θεωρούνται ημιτελή και να μην πληρώνουν φόρους. Εννοείται ότι δε μετακομίζετε στο Κόσοβο αν ασκείτε το επάγγελμα του σοβατζή.
Συνεχίζοντας το οδοιπορικό είδαμε μουσουλμανικές εκκλησίες (το 90% των κατοίκων είναι Αλβανοί μουσουλμάνοι) και κοσοβάρικα μνημεία.
Κάποιος ταλαίπωρος είχε ένα μικροπροβληματάκι με τη λιμουζίνα του (ποιοί άραγε κλαίνε όλα αυτά τα γερμανικά μοντέλα Mercedes, BMW και Golf που είδαμε
.Για να φτάσετε στη Mitrovica ακολουθήστε τις ταμπέλες προς Βελιγράδι. Προσοχή!!! Μη στρίψετε προς Ποντγκόριτσα και προς Θεού: Σεβαστείτε τα όρια ταχύτητας ΕΙΔΙΚΑ ΟΤΑΝ ΣΥΝΑΝΤΑΤΕ ΑΡΜΑΤΑ ΜΑΧΗΣ!!!.
Εμείς τα προσέξαμε όλα αυτά και φτάσαμε στον επόμενο σταθμό μας.
Παιδάκια μάλωναν δίπλα στις γραμμές του τρένου, μεγάλοι μεταφέρονταν με το προσωπικό τους έλκηθρο, αστυνομικοί έκαναν «μπλόκο» στους δρόμους, ενώ κάποιες Κοσοβάρες είχαν βγει τη βολτούλα τους.
Φεύγοντας από τη Mitrovica έπρεπε να κινηθούμε προς το Νότο, να ξαναπεράσουμε από την Πρίστινα και να φτάσουμε στο Urosevac.
Τότε συνειδητοποιήσαμε ότι έχουμε βγει εκτός χρόνων προγράμματος και ότι θα έπρεπε να πατήσουμε το γκάζι λίγο παραπάνω.
Σε δρόμους σαν και αυτούς είναι μεγάλο το ρίσκο να γκαζώνεις, αλλά δε γινόταν να κάνουμε αλλιώς. Γκαζώσαμε, προσπεράσαμε ακόμα και τα πιο γρήγορα μονοθέσια του κόσμου που συναντήσαμε στο διάβα μας και φτάσαμε στη διασταύρωση της Πρίστινα (ευτυχώς) σώοι.
Περάσαμε έξω από αυτή την (άσχημη) πόλη, συνεχίσαμε περί τα 30 χιλιόμετρα νότια φτάνοντας στο Urosevac.
Το σκοτάδι είχε πλέον πέσει, άρα φωτογραφίες τέλος αγαπητοί συμφορουμίτες.
Αυτό που είναι ολοφάνερο όταν κινείσαι προς το Νότο του Κοσόβου είναι το γεγονός ότι εκεί κατοικούν οι λίγο πιο άνετοι οικονομικά. Όχι ότι θα χαιρόμουν αν έπρεπε να μείνω εκεί, αλλά είναι εμφανής η διαφορά με το Βορρά.
Έχοντας πλέον νυχτώσει, έχοντας διανύσει περί τα 50-55 χιλιόμετρα ακόμα και έχοντας φορτωθεί άλλη μία ώρα στην ηλικία μας (ok, ok δε μας πήραν και τα χρόνια) πήραμε το δρόμο της επιστροφής και φτάσαμε στο αεροδρόμιο.
Εκεί μας περίμενε υπομονετικά το έλκηθρο.
Μπήκαμε, καθίσαμε, ο Ρούντολφ τάισε το Σπαρτιάτη, ο Σπαρτιάτης πήρε τα πάνω του και ξεκινήσαμε το ταξίδι της επιστροφής. Αυτή τη φορά ο Αίολος ήταν με το μέρος μας και με ένταση 32 κόμβων μας έσπρωξε γρηγορότερα στην αγκαλιά των δικών μας ανθρώπων.
Μετά από μία ώρα και 45 λεπτά το ελαφάκι ακουμπούσε (και πάλι) βελούδινα την πίστα του
“Αθηνών Arena” όπου και θα παρακολουθούσαμε το Fabulous Show της Απώλητης Ελληνίδας Σταρ.
Ok, ok, λέμε και καμιά λαμακία να περνάει η ώρα. Την πίστα κάποιου αεροδρομίου της Αττικής ακουμπούσε.
Με περίσσια την κούραση αλλά και με ικανοποίηση που όλα πήγαν κατ’ ευχή επιστρέψαμε ο καθένας στο σπίτι του για να ξανασκεφτούμε αν θα πρέπει να γκρινιάξουμε για το γεγονός ότι τις φετινές γιορτές δε βρήκαμε να ψωνίσουμε το χρώμα που θέλαμε για το πουλόβερ που θα φορέσουμε μισή φορά ή για το γεγονός ότι τα μελομακάρονα ήταν παραπάνω μελωμένα απ’ όσο τα θέλαμε...
Κάποιοι δεν έχουν ούτε μελομακάρονα, ούτε έχουν ποτέ αγοράσει καινούριο πουλόβερ. Και πιστέψτε με... με τόσο κρύο που έχει εκεί, σίγουρα το χρειάζονται.
Καλή χρονιά σε όλους μας!!!
