Το μεσημέρι της Κυριακής 27/9 σχημάτισα με δυσπιστία το 2109666666 στο τηλέφωνο για να αλλάξω την πτήση για δευτέρα. Θα απαντήσει κανείς? Πόση ώρα θα χρειαστεί να περιμένω πάλι? Προς μεγάλη μου έκπληξη, μετά απο 2 λεπτά αναμονής βγήκε απο το τηλέφωνο μια ευγενικότατη φωνή η οποία και πραγματοποίησε το αίτημα μου. "Σας ευχαριστώ" είπα τερματίζοντας την κλήση,"εμείς που καλέσατε κύριε akak" μου απάντησε.
Και έφτασε λοιπόν η Δευτέρα. Στις 19:35 επιβιβαζόμασταν στο ιδιόκτητο Boeing 737-400 της Ολυμπιακής χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση. Παρατήρησα ανεβαίνοντας τις σκάλες ότι τα φλας στο cockpit δούλευαν υπερωρίες, αλλά δεν έδωσα σημασία (κανένας δικός μας θα είναι που επισκέφτηκε το πιλοτήριο σκέφτηκα). Ήρεμη τροχοδρόμηση και απογείωση με πολύ προσεκτικές και προοδευτικές κινήσεις των μανετών απο τον κυβερνήτη, που μάλλον κατέληξε σε 100% στοιχεία. Ήταν απο εκείνες τις στιγμές που νιώθεις δέος καθώς κολλάς όλο και πιο πολύ στο 16F κάθισμα σου, και ας πετούσα με 737 με το οποίο έχω ταξιδέψει πάνω απο 100 φορές. Απογείωση, μαλακοί χειρισμοί, προοδευτικές κινήσεις, όλα άψογα. 5 λεπτά μετά ακούγεται απο τα μεγάφωνα "Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας απο το θάλαμο διακυβερνήσεως της προτελευταίας πτήσης απο Θεσσαλονίκη των Ολυμπιακών Αερογραμμών η οποία παύει την λειτουργεία της μετα απο 52 χρόνια. Σήμερα θα πετάξουμε πάνω απο τη Σκιάθο....." Δεν είχε σημασία τι έλεγε μετά, δε νομίζω να άκουγα. Η ανακοίνωση ειπώθηκε με τόσο στόμφο που αμέσως κατάλαβα τον λόγο για τον οποίο άστραφταν τα φλας νωρίτερα στο πιλοτήριο. Παράλληλα δικαιολόγησα το τυπικό και κάπως περίεργο καλωσόρισμα του πληρώματος καθώς επιβιβαζόμουν. Είχα την αίσθηση ότι ο κυβερνήτης ήθελε να πει και άλλα αλλά τελικά ίσως και να ήταν καλύτερα έτσι.
Η πτήση συνεχίστηκε με το κλασσικό σέρβις και εγώ ήμουν αρκετά φορτισμένος για να αφήσω το καινούριο βιβλίο του Dan Brown στην άδεια διπλανή μου θέση.
Η διαδικασία προσγείωσης ήταν το ίδιο ομαλή με την απογείωση, και ακολούθησε το δεύτερο καλύτερο touch-down που έχω ζήσει. (Το πρώτο ήταν φυσικά πάλι με Ολυμπιακή). Η καθιερωμένη ανακοίνωση άφιξης αντικαταστάθηκε απο την εξής: "Κυρίες και κύριοι καλωσήρθατε στην Αθήνα με την προτελευταία πτήση της Ολυμπιακής απο Θεσσαλονίκη και την τελευταία της καριέρας του Κυβερνήτη και του πληρώματος της καμπίνας." Εν μέσω χειροκροτήματος της πλειοψηφίας των λιγοστών επιβατών η ανακοίνωση συνεχίστηκε με εμφανέστατα πλέον τα σημάδια της συγκίνησης της αεροσυνοδού και με έναν κόμπο στο λαιμό μου: "Όλοι εμείς, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε απο τα βάθη της καρδιάς μας που παρόλη την ταλαιπωρία και τις καθυστερήσεις, εσείς συνεχίζατε να επιλέγατε την Ολυμπιακή. Αντίο και να είστε καλά". Τα μάτια μου πλέον είχαν βουρκώσει όσο και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.. Βγαίνοντας απο το αεροπλάνο, διέκρινα πάλι τα φλάς και τους όρθιους κυβερνήτες απο την ανοιχτή πόρτα του πιλοτηρίου. "Αντίο σας, να είστε καλά" λέω φορτισμένος στις 2 αεροσυνοδούς που φαινόταν χαμένες. "Αντίο σας" μου απαντάνε με ανάμεικτα συναισθήματα...
Και έφτασε λοιπόν η Δευτέρα. Στις 19:35 επιβιβαζόμασταν στο ιδιόκτητο Boeing 737-400 της Ολυμπιακής χωρίς καμία απολύτως καθυστέρηση. Παρατήρησα ανεβαίνοντας τις σκάλες ότι τα φλας στο cockpit δούλευαν υπερωρίες, αλλά δεν έδωσα σημασία (κανένας δικός μας θα είναι που επισκέφτηκε το πιλοτήριο σκέφτηκα). Ήρεμη τροχοδρόμηση και απογείωση με πολύ προσεκτικές και προοδευτικές κινήσεις των μανετών απο τον κυβερνήτη, που μάλλον κατέληξε σε 100% στοιχεία. Ήταν απο εκείνες τις στιγμές που νιώθεις δέος καθώς κολλάς όλο και πιο πολύ στο 16F κάθισμα σου, και ας πετούσα με 737 με το οποίο έχω ταξιδέψει πάνω απο 100 φορές. Απογείωση, μαλακοί χειρισμοί, προοδευτικές κινήσεις, όλα άψογα. 5 λεπτά μετά ακούγεται απο τα μεγάφωνα "Κυρίες και κύριοι καλησπέρα σας απο το θάλαμο διακυβερνήσεως της προτελευταίας πτήσης απο Θεσσαλονίκη των Ολυμπιακών Αερογραμμών η οποία παύει την λειτουργεία της μετα απο 52 χρόνια. Σήμερα θα πετάξουμε πάνω απο τη Σκιάθο....." Δεν είχε σημασία τι έλεγε μετά, δε νομίζω να άκουγα. Η ανακοίνωση ειπώθηκε με τόσο στόμφο που αμέσως κατάλαβα τον λόγο για τον οποίο άστραφταν τα φλας νωρίτερα στο πιλοτήριο. Παράλληλα δικαιολόγησα το τυπικό και κάπως περίεργο καλωσόρισμα του πληρώματος καθώς επιβιβαζόμουν. Είχα την αίσθηση ότι ο κυβερνήτης ήθελε να πει και άλλα αλλά τελικά ίσως και να ήταν καλύτερα έτσι.
Η πτήση συνεχίστηκε με το κλασσικό σέρβις και εγώ ήμουν αρκετά φορτισμένος για να αφήσω το καινούριο βιβλίο του Dan Brown στην άδεια διπλανή μου θέση.
Η διαδικασία προσγείωσης ήταν το ίδιο ομαλή με την απογείωση, και ακολούθησε το δεύτερο καλύτερο touch-down που έχω ζήσει. (Το πρώτο ήταν φυσικά πάλι με Ολυμπιακή). Η καθιερωμένη ανακοίνωση άφιξης αντικαταστάθηκε απο την εξής: "Κυρίες και κύριοι καλωσήρθατε στην Αθήνα με την προτελευταία πτήση της Ολυμπιακής απο Θεσσαλονίκη και την τελευταία της καριέρας του Κυβερνήτη και του πληρώματος της καμπίνας." Εν μέσω χειροκροτήματος της πλειοψηφίας των λιγοστών επιβατών η ανακοίνωση συνεχίστηκε με εμφανέστατα πλέον τα σημάδια της συγκίνησης της αεροσυνοδού και με έναν κόμπο στο λαιμό μου: "Όλοι εμείς, θα θέλαμε να σας ευχαριστήσουμε απο τα βάθη της καρδιάς μας που παρόλη την ταλαιπωρία και τις καθυστερήσεις, εσείς συνεχίζατε να επιλέγατε την Ολυμπιακή. Αντίο και να είστε καλά". Τα μάτια μου πλέον είχαν βουρκώσει όσο και τώρα που γράφω αυτές τις γραμμές.. Βγαίνοντας απο το αεροπλάνο, διέκρινα πάλι τα φλάς και τους όρθιους κυβερνήτες απο την ανοιχτή πόρτα του πιλοτηρίου. "Αντίο σας, να είστε καλά" λέω φορτισμένος στις 2 αεροσυνοδούς που φαινόταν χαμένες. "Αντίο σας" μου απαντάνε με ανάμεικτα συναισθήματα...
