Altair, να τα πάρουμε τα πράγματα ένα ένα.
Το όριο ηλικίας.
Οι λόγοι είναι πολλοί. Προφανώς ένας 24χρονος είναι πιό ελκυστικός για Κ2 από έναν 30χρονο. Αλλά ποτέ μην ξεχνάς ότι η ηλικία στην αεροπορία, δεν πάει ποτέ μόνη της. Πάει πάντα παρέα με την εμπειρία, όπως προ-ελέχθει. Ο 24χρονος έχει δίψα, δεν γκρινιάζει, δεν παραπονείται για τίποτα, τα 1200 ευρώ του φαίνονται μιά χαρά, τα παιδιά του δεν αρρωσταίνουν, ούτε η γυναίκα του (γιατί απλά δεν έχει) και γενικώς, είναι μιά μονάδα που συμπληρώνει τον αριθμό των απαιτούμενων χειριστών. Αρκεί φυσικά να έχει τα απαραίτητα προσόντα και να έχει περάσει τον πήχη ικανοτήτων/αρετών που κάθε εταιρεία ξεχωριστά θέτει.
Υπάρχει όμως και ένας άλλος λόγος, ο οποίος είναι ο βασικότερος. Η κάθε εταιρεία, όταν προσλαμβάνει συγκυβερνήτες, δεν προσλαμβάνει ....συγκυβερνήτες, αλλά εν δυνάμει κυβερνήτες. Γιατί πιλότοι ικανοί για Κ2 βρίσκονται σχετικά εύκολα. Οι Κ1 όμως? Βρίσκονται? Και από πού κρατάει η σκούφια τους? Και με τί συνήθειες (καλές αλλά και κακές) και φιλοσοφία έχουν "μεγαλώσει"? Σε τί περιβάλλον? Ο Κ1 που "μεγάλωσε" στην αγκαλία μιάς εταιρείας, είναι πολύ προτιμότερος, αν φυσικά υπάρχει.
Με βάση αυτά λοιπόν, το κάθε άτομο που προσλαμβάνεται, η εταιρεία τον προορίζει για Κ1, αργά η γρήγορα. Κάι τον θέλει για Κ1 για όσα περισσότερα χρόνια γίνεται. Επίσης τον θέλει να βγεί Κ1 όταν είναι στο peak του νοητικά σαν άνθρωπος. Μελέτες έχουν δείξει ότι ο άνδρας έχει την καλύτερη νοητική διάυγεια στα 22 του. Ακόμα και από τα 27 του, αυτή αρχίζει να μειώνεται, αλλά ελάχιστα. Αν βάλουμε στον λογαριασμό τις εμπειρίες ζωής (ξέχνα την αεροπορική εμπειρία για λίγο), οι μελέτες δείχνουν ότι το sweet spot είναι μεταξύ 30-35 χρονών (ανάλογα τον άνθρωπο).
Βάλε στην εξίσωση τώρα, και τον παράγοντα εμπειρία πάνω στο αντικέίμενο της δουλειάς του καθενός, και φτάνουμε σε μία ισορροπία (γραφική παράσταση στην ουσία). Πρέπει να υπάρχει η μέγιστη δυνατή εμπειρία, πρίν η καμπύλη νοητικής ικανότητας πέσει πολύ. Αυτή η ηλικία θεωρείται (για την αεροπορία), μεταξύ 34-42 ετών.
Αν λοιπόν, ο Κ2 προσληφθεί στα 32 και του πάρει και 12-13 χρόνια να βγεί κυβερνήτης, φτάνει στα 45. Το κακό είναι ότι από το σημείο αυτό και μετά, φθήνει ο εγκέφαλος συνεχώς. Επίσης, η εταιρεία θα "τον έχει" Κ1 για μόλις 15 χρόνια (με το μέχρι στιγμής όριο των 60 ετών). Τον 22άρη, θα τον "βγάλει" Κ1 στα 35 του. Στο νοητικό peak δηλαδή, έστω και με πολύ χώρο στην "ντουλάπα" * για περισσότερες εμπειρίες, αλλά με πολλές ήδη. Επιπλέον, θα τον έχει Κ1 για 25 χρονάκια. Δεν είναι καθόλου λίγα και το "κεφαλάκι του ΔΠΕ ....ήσυχο (όσο μπορεί να είναι).
Για τον σχολικό επαγγελματικό προσανατολισμό. Όπως λές και εσύ, ούτε οι μαθητές, ούτε οι καθηγητές ούτε τα βιβλία ούτε τα υπουργεία ξέρουν. Το ΣΕΠ είναι ούτε λίγο ούτε πολύ για τα μάτια του κόσμου.
Σε πολλές χώρες του εξωτερικού, οι καθηγητές και τα σχολεία, οργανώνουν 3-4 βράδια ανά σχολική χρονιά, πραγματικό ΣΕΠ (δεν υπάρχει τέτοιο μάθημα στο καλεντάρι). Εκεί στήνονται τραπέζια γύρω-γύρω (σαν πόστα) και οι καθηγητές έχουν βρεί εθελοντές γονείς από όλα σχεδόν τα επαγγέλματα. Τα παιδιά 1ης-2ας-3ης Λυκείου, πηγαίνουν και βρίσκουν το πόστο του επαγγέλματος που τους ενδιαφέρει (καμμιά φορά και περισσότερα από ένα), και μιλάνε με τους ανθρώπους που ξέρουν περισσότερο από τον καθένα. Υπάρχουν πυροσβέστες, αστυνομικοί, δικηγόροι, γιατροί και ότι άλλο θέλεις. Από 500 και πλέον παιδιά που έχει ένα σχολείο, η γκάμα είναι τεράστια. Το μόνο πρόβλημα είναι στα σχολεία υποβαθμισμένων περιοχών, (πχ μιάς κωμόπολης που έχει δίπλα της ένα τεράστιο ορυχείο), όπου το 80% των γονεών δουλεύουν στο ορυχείο.
* "Ντουλάπα"
Ντουλάπα είναι ένας ωραίος τρόπος να περιγράψουμε το μυαλό μας. Ξεκινάμε από μικροί. Από τί ξύλο θα είναι η ντουλάπα? Πόσο μεγάλη θα την κάνουμε? Μονόφυλη ή δίφυλη? Κανά συρταράκι από κάτω? Θα την λουστράρουμε? Η δημιουργία της ντουλάπας κάποια στιγμή τελείώνει και δεν αλλάζει πιά. Όσο καιρό την φτιάχνουμε, αλλά κυρίως άφού την φτιάξουμε, μπαίνουν μέσα πράγματα. Είναι η μνήμη μας και μέσα βάζουμε τις εμπειρίες μας. Όσα περισσότερα χωράει η ντουλάπα τόσο το καλύτερο ΑΛΛΑ και τόσο το χειρότερο. Εξαρτάται από την ικανότητα του καθενός μας να κρίνει τί πρέπει να πάει στα ψηλά και τί είναι άξιο να έχει περίοπτη θέση αλλά ακόμα και αυτό που δεν αξίζει να είναι στην ντουλάπα και το πετάμε. Είναι αυτό που λέμε μόνιμη μνήμη και περιστασιακή μνήμη. Πας φαντάρος και γνωρίζεις κάποιον και αμέσως ταιριάζετε. Περνάτε δυό χρόνια μαζί, ξέρεις τα πάντα γι'αυτόν. Είναι σε περιόπτη θέση τα πάντα γι'αυτόν στην ντουλάπα, σαν ένα καλό σου πουκάμισο. Απολύεσαι και δεν τον ξαναβλέπεις ποτέ. Επειδή η ντουλάπα είχε γεμίσει, αναγκάστηκες να την ξεσκαρτάρεις, και το πουκάμισο αυτό (μιάς και δεν το φοράς πιά), το πετάς. Διαχείριση μνήμης. Νοικοκύρεμα ντουλάπας.
Όταν έχουμε πολλά "πουκάμισα" μπροστα-μπροστά , έχουμε την ικανότητα να βλέπουμε και να διαλέγουμε εύκολα ποιό θα βάλουμε, ανάλογα την περίσταση. Την πρώτη φορά της ζωής μας που κάνουμε προσπέραση σε νταλίκα στην Εθνική με βροχή, και χάνουμε πλήρως την ορατότητα....χεζόμαστε! Αλλά ταυτόχρονα αποκτούμε ένα ακόμη πουκάμισο. Την επόμενη φορά που θα βρεθούμε στην ίδια κατάσταση, τσάκ, κοτσάρουμε το πουκαμισάκι και είμαστε πιό έτοιμοι. Το ίδιο ισχύει για όλα. Έχοντας πουκάμισα, το μυαλό κουράζεται λιγότερο και μπορεί να χρησιμεύσει για αντιμετώπιση καινούριων εμπειριών.
Συγνώμη αν κούρασα αλλά πιστεύω να το βρείς ενδιαφέρον .
Αυτές οι μετακινήσεις μεταξύ εταιριών, μου φαίνονται εντυπωσιακό φαινόμενο. Δείχνει ένα κλίμα άμιλλας και υγιούς ανταγωνισμού, αλλά δεν κάνουν το κλάμπ ακόμα πιό κλειστό? Έχω την εντύπωση πως πρέπει από σπόντα να πιάσεις δουλειά σε μία, για να μεταπηδάς ώσπου να πιάσεις την θέση που ονειρευόσουν. Ελπίζω να μην είναι έτσι. BTW, τι σημαίνει το: "ανάλογα με τους K1 και K2 που γίνονται furloughed"?