aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.131
- Likes
- 2.203
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
TK070 /21FEB15 IST -> HKG
Πίσω στο 2000, όταν και πρωτοάνοιξε, ο νέος τερματικός σταθμός του Atatürk ήταν ένα ωραίο αεροδρόμιο: ευάερο, ευήλιο, πεντακάθαρο, με πολλούς χώρους και 23 γέφυρες επιβίβασης. Αυτά βέβαια ήταν τότε, που η THY είχε ένα στόλο 50 αεροσκαφών, με ναυαρχίδες 7, αν δεν κάνω λάθος, 340-300 και αρκετά Avro. Οι καιροί άλλαξαν, το χρήμα εισέρρευσε, ο στόλος μεγάλωσε, το Atatürk International Terminal προσέθεσε 3 γέφυρες επιβίβασης και η ΤΗΥ άλλα 200 αεροπλάνα. Αυτό βέβαια εξηγούσε πολλά ως προς το πόσο οριακή είναι η κατάσταση στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο των Βαλκανίων. Ο υπερήφανος αερομεταφορέας έφτασε εκεί που οι άλλοι δε φτάνουν, πλήρωσε αδρά, μεταξύ άλλων: την Κάρολιν Βοζνιάτσκι, τους Κόμπι Μπράιαντ, Κέβιν Κόστνερ, Λιονέλ Μέσσι, Ντιντιέ Ντρογκμπά, Ευρωλίγκες, Γκολφ, Μπορούσιες Ντόρτμουντ, Μάντσεστερ Γιουνάιτιντ, Βαρθελόνες, Σκάιτραξ και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο, ρίχνοντας χρήμα σε ό,τι πούλαγε και ό,τι πουλιόταν. Θεωρητικά, ο Μέσσι μπορούσε να πάει από Ulaanbaatar σε Nouakchott με ένα εισιτήριο, αλλά τέλος πάντων, τι μας ένοιαζαν εμάς αυτά; Εμείς αλλού θέλαμε να πάμε.
Στην αίθουσα αναχωρήσεων γινόταν ένας χαμός, αλλά γιατί να ανησυχούμε για τέτοια μικροπράγματα. Από ένα σημείο και μετά, δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το (να προσπαθήσεις να κάνεις το) ταξίδι. Η πτήση μας θα αναχωρούσε στις 02:20 (μάλλον ξέχασαν το «Ώρα Δυτικής Γροιλανδίας»). Το Tokyo θα αναχωρούσε στην ώρα του πάντως και θα έκανε επιβίβαση σε remote (θα πρέπει να πήραν μια χαρά οι Ιάπωνες, άλλο πράγμα). Κάποια στιγμή είπαμε να πάμε και στην πύλη μας, τη 204, αν θυμάμαι καλά. Λογικά, γύρω στη 01:00 το 777-300ER θα έπρεπε να ήταν εκεί, για να αρχίσουν τα γνωστά, ίσως και πάλι όχι...
Κάποια στιγμή, γύρω στις 02:20 τοTC-JJF έπιασε gate. Το όνομά του ήταν BEYLERBEYİ, από το όνομα της αυτοκρατορικής θερινής κατοικίας του 19ου αιώνα, του Σουλτάνου Abdülaziz, στον οποίο αποδίδεται η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η έκδοση των πρώτων οθωμανικών γραμματοσήμων και η πρωτοβουλία για την ίδρυση του Αρχαιολογικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης (τι άλλο θα μάθετε πια). Δεν ξέρω εάν είχε αφιχθεί από αλλού ή το έφεραν από κάποιο remote, αλλά τέλος πάντων έφτασε. Φυσικά αυτό σήμαινε ότι είχαμε τουλάχιστον άλλη μία ώρα αναμονής. Η επιβίβαση ξεκίνησε γύρω στις 03:00 κι αφού είχε ολοκληρωθεί ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα, τρόφιμα κλπ. Στην πόρτα μας περίμεναν η Ηγουμένη και ο Ιπτάμενος Σεφ. Η καμπίνα της οικονομικής ήταν πεντακάθαρη, όμορφη και περιποιημένη, σε διάταξη 3-3-3 με 2-3-2 από τη σειρά 51 και πίσω, με υφασμάτινα καθίσματα, δερμάτινα ρυθμιζόμενα προσκέφαλα, υποπόδια και με μία συσκευασμένη κουβέρτα, παντόφλες μιας χρήσης και μαξιλάρι επάνω σε κάθε κάθισμα. Αναπόφευκτο λοιπόν το ατελείωτο «χρατσαχρούτσα», μέχρι να αποσυσκευαστούν τα πάντα. Το seat pitch δεν ήταν και τόσο γενναιόδωρο. Ακόμα και αν δεν το είχες καταλάβει εκείνη τη στιγμή, θα το καταλάβαινες “the hard way”, όταν ο μπροστινός θα πατούσε το πλήκτρο της ανάκλισης. Το θρυλικό Planet ήταν ανοικτό και περίμενε να το εξερευνήσουμε. Παράλληλα, σε scroll πέρναγε η ένδειξη ότι ο εκτιμώμενος χρόνος συνδεσιμότητας στο ίντερνετ θα ανερχόταν σε κάτι λιγότερο από 5 ώρες, από τη στιγμή της απογείωσης (εννοείται με χρέωση). H πλοήγηση στο Planet γινόταν είτε μέσω της οθόνης αφής (κλασικά υπήρχε ένα θεματάκι στην απόκριση), είτε μέσω του ενσύρματου χειριστηρίου, που εκτός από joypad, πλήρες πληκτρολόγιο, αναγνώστη πιστωτικής κάρτας και ακουστικό τηλεφώνου, είχε επίσης και τα αντίστοιχα πλήκτρα για τον ατομικό φωτισμό και την κλήση του πληρώματος καμπίνας. Και αυτό το 777 δεν είχε ατομικά ακροφύσια εξαερισμού, ενώ διαπίστωσα, πως η «προβλεπόμενη» και “Ryanair Approved” χειραποσκευή μου, δε χώραγε κατά πλάτος μέσα στο ντουλάπι, αλλά μόνο κατά μήκος. Η ανάκλιση του καθίσματος κινεί παράλληλα και τη βάση προς τα μπρος. Το τραπεζάκι διπλώνει στη μέση, πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο, όταν θες να κρατήσεις ένα ποτήρι κρασί, αλλά όχι όλο το δίσκο ανοικτό. Για να σηκώσεις την πλάτη του καθίσματος σε όρθια θέση, πατάς το κουμπάκι και σπρώχνεις τη βάση του καθίσματος προς τα πίσω.
Ενώ συνεχιζόταν η επιβίβαση, υπό τις παραδοσιακές λάιτ οθωμανικές μελωδίες για ούτι και σάζι, το πλήρωμα ενημέρωσε έναν από τους επιβάτες (για την ακρίβεια, ένα μέλος τον περίμενε στη θέση του), ότι η οθόνη της θέσης του ήταν εκτός λειτουργίας και ότι λόγω της πληρότητας δε θα μπορούσε να τον βάλει σε κάποια άλλη θέση, ωστόσο, μέχρι και να κλείσουν οι πόρτες κάποιος τεχνικός προσπαθούσε να τη θέσει σε λειτουργία, χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου εν μέσω πολλών «συγγνώμη και ευχαριστούμε», η προϊστάμενη κράτησε τα στοιχεία επικοινωνίας του επιβάτη ενημερώνοντας τον, ότι θα επικοινωνούσε μαζί του το customer support, μετά την πτήση.
Ακολούθησαν καλωσορίσματα από jumpseats και cockpit, μια ανδρική φωνή είπε κάτι σε κινέζικα (μανδαρινικά ή καντονέζικα, θα σας γελάσω) ενώ οι δύο GE90-115Β έπαιρναν μπρος, προξενώντας ένα μικρό σεισμό στην καμπίνα και ένα ρίγος συγκίνησης στο συντάσσοντα το παρόν. Ακολούθησε η προβολή τουγνωστού βίντεο ασφαλείας, που ολοκληρωνόταν με την έγγραφη προτροπή του Temel Kotil να αξιολογήσουμε την πτήση και να υποβάλουμε τις προτάσεις και τις ιδέες μας, μέσω της φόρμας, που υπήρχε στο SkyLife. Έπειτα είχαμε τον καθιερωμένο έλεγχο της καμπίνας, κατά τον οποίο ζητήθηκε να αποσυνδεθούν τυχόν συνδεδεμένες συσκευές από το USB port των θέσεων. Η αναγγελία “cabin crew take your seats for take-off” συνοδεύτηκε στα τουρκικά από το «Φίλοι συνάδελφοι, πάρτε θέσεις για απογείωση και καλή σας πτήση».
Στις 03:50 οι GE90 αγρίεψαν τόσο, όσο έπρεπε, για να καταφέρουν να σηκώσουν το ιπτάμενο ανάκτορο Beylerbeyi στο αέρα, μαζί με όλους τους ενοίκους, το υπηρετικό προσωπικό, το μάγειρα, το κελάρι με τα τρόφιμα και ό,τι άλλο είχε φορτωθεί ή επιβιβαστεί σε αυτό. Παράλληλα, η κεντρική οθόνη του compartment έπαιζε εναλλάξ, σε ζωντανή μετάδοση, αυτά που «έβλεπαν» η κάτω και η μπροστινή κάμερα, έτσι για να δούμε πόσο καλά είχαν καθαρίσει το χιόνι από τον 03R. Κρίμα που δεν είχε πλαϊνές κάμερες, για να δούμε τις πίστες σλάλομ στους συνδετηρίους.
Τα μάτια έκλειναν ελαφρώς αλλά ο πειρασμός να τεστάρω το Vegetarian Ovo Lacto μενού της Do&Co ήταν τέτοιος που δε με άφηνε να κοιμηθώ. Παράλληλα, το πλήρωμα πέρασε με cart και μοίρασε τοamenity kit,μια ωραιότατη κασετινούλα, που περιείχε μάσκα ύπνου, ωτοασπίδες, lip balm, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα και τις θρυλικές «κάλτσες του επισμηνία». Σύμφωνα με το SkyLife, οι κάλτσες αυτές βοηθούν στην αποτροπή των προβλημάτων του Συνδρόμου της Οικονομικής. Η κασετινούλα βρισκόταν μέσα σε άλλο πλαστικό σακουλάκι, οπότε και ακολούθησε άλλος ένας εκευριστικός γύρος από «χρατσαχρούτσα». Για να πω την αλήθεια, πρέπει να ήμουν ο μόνος που δεν έβγαλε παπούτσια σε αυτήν την πτήση.
Ο Ιπτάμενος Σεφ έκανε το πέρασμα του κι από την καμπίνα της οικονομικής, όχι για να μας σερβίρει τίποτα, αλλά για να ζητήσει από τους επιβάτες, που κάθονταν στα παράθυρα, να κλείσουν τα σκιάδια. Τελικά ο Ιπτάμενος Σεφ ήταν ένας φροντιστής ντυμένος Σκαρμούτσος. Τα σκιάδια έμειναν κλειστά, σχεδόν μέχρι το σερβίρισμα του επόμενου γεύματος, δύο ώρες πριν την προσγείωση.
Λόγω του περασμένου της ώρας κι επειδή είχε αρχίσει να ξημερώνει, έγινε «τράμπα» στο σέρβις, με αποτέλεσμα να σερβιριστεί το πρωινό, για το οποίο δεν υπήρχε κάποια διαφοροποίηση ανάμεσα σε στάνταρ ή Vegetarian Ovo Lacto. Σερβιρίστηκε λοιπόν μία νοστιμότατη αεροπορική ομελέτα με πιπερίτσες, γιαουρτάκι με γλυκό κουταλιού, φρούτα, ζεστό ψωμάκι και βούτυρο με μαρμελάδα βύσσινο. Τα υγρά καύσιμα περιλάμβαναν ποικιλίες χυμών, αναψυκτικών, μπύρες και κρασιά Kavaklıdere (αν δεν έχετε πιει το λευκό ημίξηρο Angora, δεν ξέρετε τι χάνετε). Το μάτι μου έπιασε βραζιλιάνικο μεταλλικό νερό “Pureza” (προφανώς η προηγούμενη πτήση ερχόταν από το São Paulo).
Με το μάζεμα των δίσκων (κάπου πάνω από το Βατούμι), ολόκληρη σχεδόν η καμπίνα, παραδόθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα. Πάνω από τον Καύκασο ξεκίνησαν και οι πρώτες αναταράξεις, που μας συντρόφευσαν σχεδόν μέχρι την άφιξή μας. Το jetstream/tailwind μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τα 1070 χλμ.α.ώ. ground speed, με αντάλλαγμα αρκετό κούνημα και κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, όπου γινόταν ιδιαίτερα αισθητή η άνοδος του αριθμού των στροφών των κινητήρων για λίγα λεπτά (κοινώς: «τσίτα τα γκάζια»). Παρά το ότι είχα πάει οργανωμένος, με το laptop γεμάτο βίντεο και τα κινητά γεμάτα, η κούραση ήταν τέτοια, που έμεινα απλά να κοιτάω το app με τη θέση της πτήσης μας στον παγκόσμιο χάρτη και τις συναφείς πληροφορίες.
Όσο πλησιάζαμε προς τα Ιμαλάια, τόσο πιο έντονες γίνονταν οι αναταράξεις, αλλά εάν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι παροδικά άναβαν τα φώτα για τις ζώνες, η κατάσταση δεν ενέπνεε κάποια ανησυχία. Στη διάρκεια της πτήσης, το μισό πλήρωμα πάει για ύπνο στο crew rest, παρ' όλα αυτά, πάντοτε υπήρχε ένα μέλος που ανά δέκα λεπτά ανεβοκατέβαινε το διάδρομο. Η θερμοκρασία στην καμπίνα ήταν ιδανική (ίσως και λίγο υψηλότερη από το κανονικό), αλλά γενικά στην Τουρκία έχουν ένα θέμα με τη θερμοκρασία και θέλουν τα σπίτια τους όσο γίνεται πιο ζεστά στη διάρκεια του χειμώνα.
Ακολουθήσαμε πορεία νότια των Ιμαλαΐων. Πίσω στην πατρίδα, ξενύχτηδες φίλοι παρακολουθούσαν την πτήση από το flightradar24. Το αποτέλεσμα ήταν, όταν, αρκετά αργότερα προσγειωθήκαμε, να βρω το wall μου στο facebook με διάφορα σουρρεαλιστικά μηνύματα.
Δύο ώρες πριν την προσγείωση το mood lighting απέκτησε μια «ζωντάνια». Το σκοτεινό μπλε είχε αρχίσει να αποκτά αποχρώσεις του κόκκινου-πορτοκαλί. Η καμπίνα ζωντάνεψε, τα σκιάδια άρχισαν δειλά-δειλά να ανοίγουν και μία θεσπέσια και μεθυστική μυρωδιά από ζεστό αεροπορικό φαγάκι κυρίευσε τις αισθήσεις, διότι ως γνωστόν, ό,τι και να σου τύχει στην Turkish, θα το πάθεις καλά φαγωμένος.
To VLML γεύμα μου ήταν ζυμαρικά σε κόκκινη σάλτσα με μελιτζάνες. Η μόνη διαφορά από τα ζυμαρικά που έφαγαν οι άλλοι, ήταν πως αντί για λαχταριστό ρυζόγαλο φούρνου, ο δικός μου δίσκος είχε ένα κεσεδάκι με φρούτα και η σαλάτα δεν είχε σολωμό. Περιττό να σας πω, ότι αργότερα, μπήκα στην κράτησή μου στο Amadeus και αφαίρεσα το element με το special meal της επιστροφής.
Σε αυτό το σημείο, να ζητήσω συγγνώμη για τη μη-παράθεση φωτογραφιών από το σέρβις. Η κούραση και η ταλαιπωρία ήταν τέτοια, που αυτά είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα (ντροπή μου, το ξέρω).
Η νύχτα έπεφτε και πάλι, όταν οι δίσκοι μαζεύτηκαν και η καμπίνα ετοιμαζόταν για προσγείωση. Λίγο αργότερα, περίπου στις 19:00 τοπική, οι μπροστινή κάμερα έπιανε τα ALS του 07R, όπου και ακουμπήσαμε λίγο άτσαλα, για να ξυπνήσουν και οι τελευταίοι υπναράδες της πτήσης. Ταχύτατη έξοδος από το διάδρομο, στάθμευση και αποβίβαση. Με αρκετό περπάτημα, για να μας φύγει και το ξεμούδιασμα, πήραμε το αυτόματο τρένο για τον έλεγχο διαβατηρίων. Τελειώνοντας από τα διαβατήρια, είδαμε πως οι βαλίτσες βρίσκονταν ήδη στον ιμάντα και -ναι!- είχαν φτάσει ακέραιες!
Ακολούθησε ανάληψη μετρητών, αγορά εισιτηρίου για το Airport Express και μεταφορά στο ξενοδοχείο μας, μέσω του Hong Kong Central.
Αν δε βαρεθήκατε και δε σας πτοεί το χθεσινό «Ντου στο Κατμαντού», μείνετε κοντά μας για να διαβάσετε την περιγραφή των δύο πτήσεων επιστροφής και την αγαπημένη μου «Ώρα της Κρίσης».
Πίσω στο 2000, όταν και πρωτοάνοιξε, ο νέος τερματικός σταθμός του Atatürk ήταν ένα ωραίο αεροδρόμιο: ευάερο, ευήλιο, πεντακάθαρο, με πολλούς χώρους και 23 γέφυρες επιβίβασης. Αυτά βέβαια ήταν τότε, που η THY είχε ένα στόλο 50 αεροσκαφών, με ναυαρχίδες 7, αν δεν κάνω λάθος, 340-300 και αρκετά Avro. Οι καιροί άλλαξαν, το χρήμα εισέρρευσε, ο στόλος μεγάλωσε, το Atatürk International Terminal προσέθεσε 3 γέφυρες επιβίβασης και η ΤΗΥ άλλα 200 αεροπλάνα. Αυτό βέβαια εξηγούσε πολλά ως προς το πόσο οριακή είναι η κατάσταση στο μεγαλύτερο αεροδρόμιο των Βαλκανίων. Ο υπερήφανος αερομεταφορέας έφτασε εκεί που οι άλλοι δε φτάνουν, πλήρωσε αδρά, μεταξύ άλλων: την Κάρολιν Βοζνιάτσκι, τους Κόμπι Μπράιαντ, Κέβιν Κόστνερ, Λιονέλ Μέσσι, Ντιντιέ Ντρογκμπά, Ευρωλίγκες, Γκολφ, Μπορούσιες Ντόρτμουντ, Μάντσεστερ Γιουνάιτιντ, Βαρθελόνες, Σκάιτραξ και δεν ξέρω και 'γω τι άλλο, ρίχνοντας χρήμα σε ό,τι πούλαγε και ό,τι πουλιόταν. Θεωρητικά, ο Μέσσι μπορούσε να πάει από Ulaanbaatar σε Nouakchott με ένα εισιτήριο, αλλά τέλος πάντων, τι μας ένοιαζαν εμάς αυτά; Εμείς αλλού θέλαμε να πάμε.
Στην αίθουσα αναχωρήσεων γινόταν ένας χαμός, αλλά γιατί να ανησυχούμε για τέτοια μικροπράγματα. Από ένα σημείο και μετά, δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το (να προσπαθήσεις να κάνεις το) ταξίδι. Η πτήση μας θα αναχωρούσε στις 02:20 (μάλλον ξέχασαν το «Ώρα Δυτικής Γροιλανδίας»). Το Tokyo θα αναχωρούσε στην ώρα του πάντως και θα έκανε επιβίβαση σε remote (θα πρέπει να πήραν μια χαρά οι Ιάπωνες, άλλο πράγμα). Κάποια στιγμή είπαμε να πάμε και στην πύλη μας, τη 204, αν θυμάμαι καλά. Λογικά, γύρω στη 01:00 το 777-300ER θα έπρεπε να ήταν εκεί, για να αρχίσουν τα γνωστά, ίσως και πάλι όχι...
Κάποια στιγμή, γύρω στις 02:20 τοTC-JJF έπιασε gate. Το όνομά του ήταν BEYLERBEYİ, από το όνομα της αυτοκρατορικής θερινής κατοικίας του 19ου αιώνα, του Σουλτάνου Abdülaziz, στον οποίο αποδίδεται η ανάπτυξη του σιδηροδρομικού δικτύου της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, η έκδοση των πρώτων οθωμανικών γραμματοσήμων και η πρωτοβουλία για την ίδρυση του Αρχαιολογικού Μουσείου της Κωνσταντινούπολης (τι άλλο θα μάθετε πια). Δεν ξέρω εάν είχε αφιχθεί από αλλού ή το έφεραν από κάποιο remote, αλλά τέλος πάντων έφτασε. Φυσικά αυτό σήμαινε ότι είχαμε τουλάχιστον άλλη μία ώρα αναμονής. Η επιβίβαση ξεκίνησε γύρω στις 03:00 κι αφού είχε ολοκληρωθεί ο ανεφοδιασμός σε καύσιμα, τρόφιμα κλπ. Στην πόρτα μας περίμεναν η Ηγουμένη και ο Ιπτάμενος Σεφ. Η καμπίνα της οικονομικής ήταν πεντακάθαρη, όμορφη και περιποιημένη, σε διάταξη 3-3-3 με 2-3-2 από τη σειρά 51 και πίσω, με υφασμάτινα καθίσματα, δερμάτινα ρυθμιζόμενα προσκέφαλα, υποπόδια και με μία συσκευασμένη κουβέρτα, παντόφλες μιας χρήσης και μαξιλάρι επάνω σε κάθε κάθισμα. Αναπόφευκτο λοιπόν το ατελείωτο «χρατσαχρούτσα», μέχρι να αποσυσκευαστούν τα πάντα. Το seat pitch δεν ήταν και τόσο γενναιόδωρο. Ακόμα και αν δεν το είχες καταλάβει εκείνη τη στιγμή, θα το καταλάβαινες “the hard way”, όταν ο μπροστινός θα πατούσε το πλήκτρο της ανάκλισης. Το θρυλικό Planet ήταν ανοικτό και περίμενε να το εξερευνήσουμε. Παράλληλα, σε scroll πέρναγε η ένδειξη ότι ο εκτιμώμενος χρόνος συνδεσιμότητας στο ίντερνετ θα ανερχόταν σε κάτι λιγότερο από 5 ώρες, από τη στιγμή της απογείωσης (εννοείται με χρέωση). H πλοήγηση στο Planet γινόταν είτε μέσω της οθόνης αφής (κλασικά υπήρχε ένα θεματάκι στην απόκριση), είτε μέσω του ενσύρματου χειριστηρίου, που εκτός από joypad, πλήρες πληκτρολόγιο, αναγνώστη πιστωτικής κάρτας και ακουστικό τηλεφώνου, είχε επίσης και τα αντίστοιχα πλήκτρα για τον ατομικό φωτισμό και την κλήση του πληρώματος καμπίνας. Και αυτό το 777 δεν είχε ατομικά ακροφύσια εξαερισμού, ενώ διαπίστωσα, πως η «προβλεπόμενη» και “Ryanair Approved” χειραποσκευή μου, δε χώραγε κατά πλάτος μέσα στο ντουλάπι, αλλά μόνο κατά μήκος. Η ανάκλιση του καθίσματος κινεί παράλληλα και τη βάση προς τα μπρος. Το τραπεζάκι διπλώνει στη μέση, πράγμα ιδιαίτερα χρήσιμο, όταν θες να κρατήσεις ένα ποτήρι κρασί, αλλά όχι όλο το δίσκο ανοικτό. Για να σηκώσεις την πλάτη του καθίσματος σε όρθια θέση, πατάς το κουμπάκι και σπρώχνεις τη βάση του καθίσματος προς τα πίσω.
Ενώ συνεχιζόταν η επιβίβαση, υπό τις παραδοσιακές λάιτ οθωμανικές μελωδίες για ούτι και σάζι, το πλήρωμα ενημέρωσε έναν από τους επιβάτες (για την ακρίβεια, ένα μέλος τον περίμενε στη θέση του), ότι η οθόνη της θέσης του ήταν εκτός λειτουργίας και ότι λόγω της πληρότητας δε θα μπορούσε να τον βάλει σε κάποια άλλη θέση, ωστόσο, μέχρι και να κλείσουν οι πόρτες κάποιος τεχνικός προσπαθούσε να τη θέσει σε λειτουργία, χωρίς αποτέλεσμα, ώσπου εν μέσω πολλών «συγγνώμη και ευχαριστούμε», η προϊστάμενη κράτησε τα στοιχεία επικοινωνίας του επιβάτη ενημερώνοντας τον, ότι θα επικοινωνούσε μαζί του το customer support, μετά την πτήση.
Ακολούθησαν καλωσορίσματα από jumpseats και cockpit, μια ανδρική φωνή είπε κάτι σε κινέζικα (μανδαρινικά ή καντονέζικα, θα σας γελάσω) ενώ οι δύο GE90-115Β έπαιρναν μπρος, προξενώντας ένα μικρό σεισμό στην καμπίνα και ένα ρίγος συγκίνησης στο συντάσσοντα το παρόν. Ακολούθησε η προβολή τουγνωστού βίντεο ασφαλείας, που ολοκληρωνόταν με την έγγραφη προτροπή του Temel Kotil να αξιολογήσουμε την πτήση και να υποβάλουμε τις προτάσεις και τις ιδέες μας, μέσω της φόρμας, που υπήρχε στο SkyLife. Έπειτα είχαμε τον καθιερωμένο έλεγχο της καμπίνας, κατά τον οποίο ζητήθηκε να αποσυνδεθούν τυχόν συνδεδεμένες συσκευές από το USB port των θέσεων. Η αναγγελία “cabin crew take your seats for take-off” συνοδεύτηκε στα τουρκικά από το «Φίλοι συνάδελφοι, πάρτε θέσεις για απογείωση και καλή σας πτήση».
Στις 03:50 οι GE90 αγρίεψαν τόσο, όσο έπρεπε, για να καταφέρουν να σηκώσουν το ιπτάμενο ανάκτορο Beylerbeyi στο αέρα, μαζί με όλους τους ενοίκους, το υπηρετικό προσωπικό, το μάγειρα, το κελάρι με τα τρόφιμα και ό,τι άλλο είχε φορτωθεί ή επιβιβαστεί σε αυτό. Παράλληλα, η κεντρική οθόνη του compartment έπαιζε εναλλάξ, σε ζωντανή μετάδοση, αυτά που «έβλεπαν» η κάτω και η μπροστινή κάμερα, έτσι για να δούμε πόσο καλά είχαν καθαρίσει το χιόνι από τον 03R. Κρίμα που δεν είχε πλαϊνές κάμερες, για να δούμε τις πίστες σλάλομ στους συνδετηρίους.
Τα μάτια έκλειναν ελαφρώς αλλά ο πειρασμός να τεστάρω το Vegetarian Ovo Lacto μενού της Do&Co ήταν τέτοιος που δε με άφηνε να κοιμηθώ. Παράλληλα, το πλήρωμα πέρασε με cart και μοίρασε τοamenity kit,μια ωραιότατη κασετινούλα, που περιείχε μάσκα ύπνου, ωτοασπίδες, lip balm, οδοντόβουρτσα, οδοντόκρεμα και τις θρυλικές «κάλτσες του επισμηνία». Σύμφωνα με το SkyLife, οι κάλτσες αυτές βοηθούν στην αποτροπή των προβλημάτων του Συνδρόμου της Οικονομικής. Η κασετινούλα βρισκόταν μέσα σε άλλο πλαστικό σακουλάκι, οπότε και ακολούθησε άλλος ένας εκευριστικός γύρος από «χρατσαχρούτσα». Για να πω την αλήθεια, πρέπει να ήμουν ο μόνος που δεν έβγαλε παπούτσια σε αυτήν την πτήση.
Ο Ιπτάμενος Σεφ έκανε το πέρασμα του κι από την καμπίνα της οικονομικής, όχι για να μας σερβίρει τίποτα, αλλά για να ζητήσει από τους επιβάτες, που κάθονταν στα παράθυρα, να κλείσουν τα σκιάδια. Τελικά ο Ιπτάμενος Σεφ ήταν ένας φροντιστής ντυμένος Σκαρμούτσος. Τα σκιάδια έμειναν κλειστά, σχεδόν μέχρι το σερβίρισμα του επόμενου γεύματος, δύο ώρες πριν την προσγείωση.
Λόγω του περασμένου της ώρας κι επειδή είχε αρχίσει να ξημερώνει, έγινε «τράμπα» στο σέρβις, με αποτέλεσμα να σερβιριστεί το πρωινό, για το οποίο δεν υπήρχε κάποια διαφοροποίηση ανάμεσα σε στάνταρ ή Vegetarian Ovo Lacto. Σερβιρίστηκε λοιπόν μία νοστιμότατη αεροπορική ομελέτα με πιπερίτσες, γιαουρτάκι με γλυκό κουταλιού, φρούτα, ζεστό ψωμάκι και βούτυρο με μαρμελάδα βύσσινο. Τα υγρά καύσιμα περιλάμβαναν ποικιλίες χυμών, αναψυκτικών, μπύρες και κρασιά Kavaklıdere (αν δεν έχετε πιει το λευκό ημίξηρο Angora, δεν ξέρετε τι χάνετε). Το μάτι μου έπιασε βραζιλιάνικο μεταλλικό νερό “Pureza” (προφανώς η προηγούμενη πτήση ερχόταν από το São Paulo).
Με το μάζεμα των δίσκων (κάπου πάνω από το Βατούμι), ολόκληρη σχεδόν η καμπίνα, παραδόθηκε στην αγκαλιά του Μορφέα. Πάνω από τον Καύκασο ξεκίνησαν και οι πρώτες αναταράξεις, που μας συντρόφευσαν σχεδόν μέχρι την άφιξή μας. Το jetstream/tailwind μας βοήθησε να ξεπεράσουμε τα 1070 χλμ.α.ώ. ground speed, με αντάλλαγμα αρκετό κούνημα και κάποιες ιδιαίτερες στιγμές, όπου γινόταν ιδιαίτερα αισθητή η άνοδος του αριθμού των στροφών των κινητήρων για λίγα λεπτά (κοινώς: «τσίτα τα γκάζια»). Παρά το ότι είχα πάει οργανωμένος, με το laptop γεμάτο βίντεο και τα κινητά γεμάτα, η κούραση ήταν τέτοια, που έμεινα απλά να κοιτάω το app με τη θέση της πτήσης μας στον παγκόσμιο χάρτη και τις συναφείς πληροφορίες.
Όσο πλησιάζαμε προς τα Ιμαλάια, τόσο πιο έντονες γίνονταν οι αναταράξεις, αλλά εάν εξαιρέσουμε το γεγονός ότι παροδικά άναβαν τα φώτα για τις ζώνες, η κατάσταση δεν ενέπνεε κάποια ανησυχία. Στη διάρκεια της πτήσης, το μισό πλήρωμα πάει για ύπνο στο crew rest, παρ' όλα αυτά, πάντοτε υπήρχε ένα μέλος που ανά δέκα λεπτά ανεβοκατέβαινε το διάδρομο. Η θερμοκρασία στην καμπίνα ήταν ιδανική (ίσως και λίγο υψηλότερη από το κανονικό), αλλά γενικά στην Τουρκία έχουν ένα θέμα με τη θερμοκρασία και θέλουν τα σπίτια τους όσο γίνεται πιο ζεστά στη διάρκεια του χειμώνα.
Ακολουθήσαμε πορεία νότια των Ιμαλαΐων. Πίσω στην πατρίδα, ξενύχτηδες φίλοι παρακολουθούσαν την πτήση από το flightradar24. Το αποτέλεσμα ήταν, όταν, αρκετά αργότερα προσγειωθήκαμε, να βρω το wall μου στο facebook με διάφορα σουρρεαλιστικά μηνύματα.
Δύο ώρες πριν την προσγείωση το mood lighting απέκτησε μια «ζωντάνια». Το σκοτεινό μπλε είχε αρχίσει να αποκτά αποχρώσεις του κόκκινου-πορτοκαλί. Η καμπίνα ζωντάνεψε, τα σκιάδια άρχισαν δειλά-δειλά να ανοίγουν και μία θεσπέσια και μεθυστική μυρωδιά από ζεστό αεροπορικό φαγάκι κυρίευσε τις αισθήσεις, διότι ως γνωστόν, ό,τι και να σου τύχει στην Turkish, θα το πάθεις καλά φαγωμένος.
To VLML γεύμα μου ήταν ζυμαρικά σε κόκκινη σάλτσα με μελιτζάνες. Η μόνη διαφορά από τα ζυμαρικά που έφαγαν οι άλλοι, ήταν πως αντί για λαχταριστό ρυζόγαλο φούρνου, ο δικός μου δίσκος είχε ένα κεσεδάκι με φρούτα και η σαλάτα δεν είχε σολωμό. Περιττό να σας πω, ότι αργότερα, μπήκα στην κράτησή μου στο Amadeus και αφαίρεσα το element με το special meal της επιστροφής.
Σε αυτό το σημείο, να ζητήσω συγγνώμη για τη μη-παράθεση φωτογραφιών από το σέρβις. Η κούραση και η ταλαιπωρία ήταν τέτοια, που αυτά είχαν περάσει σε δεύτερη μοίρα (ντροπή μου, το ξέρω).
Η νύχτα έπεφτε και πάλι, όταν οι δίσκοι μαζεύτηκαν και η καμπίνα ετοιμαζόταν για προσγείωση. Λίγο αργότερα, περίπου στις 19:00 τοπική, οι μπροστινή κάμερα έπιανε τα ALS του 07R, όπου και ακουμπήσαμε λίγο άτσαλα, για να ξυπνήσουν και οι τελευταίοι υπναράδες της πτήσης. Ταχύτατη έξοδος από το διάδρομο, στάθμευση και αποβίβαση. Με αρκετό περπάτημα, για να μας φύγει και το ξεμούδιασμα, πήραμε το αυτόματο τρένο για τον έλεγχο διαβατηρίων. Τελειώνοντας από τα διαβατήρια, είδαμε πως οι βαλίτσες βρίσκονταν ήδη στον ιμάντα και -ναι!- είχαν φτάσει ακέραιες!
Ακολούθησε ανάληψη μετρητών, αγορά εισιτηρίου για το Airport Express και μεταφορά στο ξενοδοχείο μας, μέσω του Hong Kong Central.
Αν δε βαρεθήκατε και δε σας πτοεί το χθεσινό «Ντου στο Κατμαντού», μείνετε κοντά μας για να διαβάσετε την περιγραφή των δύο πτήσεων επιστροφής και την αγαπημένη μου «Ώρα της Κρίσης».
)
).