Έτυχε να δεί κανείς το ντοκυμαντέρ του Discovery για την UA93? Είχε τίτλο The Flight that Fought Back.
Ενδιαφέρον αρκετά. Γιά όσους δεν το ξέρουν βγήκε και ταινία στο σινεμά με θέμα την πτώση του τέταρτου αεροσκάφους στις 9/11.
http://www.united93movie.com/index.php
Πολλοί πιστεύουν ότι είναι νωρίς. Τα στοιχεία είναι λίγα. Όχι ότι θα γίνουν περισσότερα στο μέλλον. Απλά (όπως φάνηκε και στο ντοκυμαντέρ), ένα ποσοστό 50-60% της αναπαράστασης βασίζεται σε αυτά που πιστεύουν οι συγγενείς ότι έγιναν. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε ένας θέλει να πιστεύει ότι ο δικός του άνθρωπος είχε το σθένος "ράμπο" μέσα στο αεροπλάνο. Στο ντοκυμαντέρ ('οπως φαντάζομαι και στην ταινία) δεν υπήρχε ούτε ένας που δείλιασε. Όυτε ένας που σηκώθηκε πάνω και στρίγκλιζε "Oh my god...WE ARE GONNA DIE !!!" .
Νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά, τα πράγματα γίνονται λίγο ..."ποιητική αδεία". Καλύπτεται και η ανάγκη του μέσου αμερικανού για ηρωηοποίηση και ο πόνος των συγγενών είναι λιγότερος όταν του λένε ότι ο δικός του πέθανε σαν ήρωας.
Ένα πράγμα μου έκανε τρομακτική εντύπωση, αρχικά από την απομαγνητοφώνηση του voice recorder που δόθηκε στην δημοσιότητα πρόσφατα, αλλά καί από το ντοκυμαντέρ. Το πόσο "κότες" ήταν οι αεροπειρατές ! Κλειστήκανε στο πιλοτήριο (λογικό όταν στην πέφτουν 20 νοματαίοι) και ανυπομονούσαν να καρφώσουν το αεροσκάφος αμαχητεί με την παραμικρή ένδειξη ότι η πόρτα θα άνοιγε. Ο "πιλότος" ρωτάει τουλάχιστον 3 φορές τους άλλους "Να το καρφώσω?" . Οι άλλοι του λένε "όχι ακόμα" 3 φορές και του λένε "μόλις δουμε ότι πάει να ανοίξει η πόρτα κάρφωστο". Κάι έτσι έγινε. Τι φοβόντουσταν? Μήπως φάνε κανα σκαμπίλι? Η "λογική" η δική τους, θα υπεδείκνυε να προστατέψουν τον "πιλότο" τους γιά όση ώρα γίνεται, μπάς και προλάβει να το ρίξει σε κάποια κωμόπολη ή χωριό.
Η γνώμη σας ?
Ενδιαφέρον αρκετά. Γιά όσους δεν το ξέρουν βγήκε και ταινία στο σινεμά με θέμα την πτώση του τέταρτου αεροσκάφους στις 9/11.
http://www.united93movie.com/index.php
Πολλοί πιστεύουν ότι είναι νωρίς. Τα στοιχεία είναι λίγα. Όχι ότι θα γίνουν περισσότερα στο μέλλον. Απλά (όπως φάνηκε και στο ντοκυμαντέρ), ένα ποσοστό 50-60% της αναπαράστασης βασίζεται σε αυτά που πιστεύουν οι συγγενείς ότι έγιναν. Αυτό σημαίνει ότι ο κάθε ένας θέλει να πιστεύει ότι ο δικός του άνθρωπος είχε το σθένος "ράμπο" μέσα στο αεροπλάνο. Στο ντοκυμαντέρ ('οπως φαντάζομαι και στην ταινία) δεν υπήρχε ούτε ένας που δείλιασε. Όυτε ένας που σηκώθηκε πάνω και στρίγκλιζε "Oh my god...WE ARE GONNA DIE !!!" .
Νομίζω ότι από ένα σημείο και μετά, τα πράγματα γίνονται λίγο ..."ποιητική αδεία". Καλύπτεται και η ανάγκη του μέσου αμερικανού για ηρωηοποίηση και ο πόνος των συγγενών είναι λιγότερος όταν του λένε ότι ο δικός του πέθανε σαν ήρωας.
Ένα πράγμα μου έκανε τρομακτική εντύπωση, αρχικά από την απομαγνητοφώνηση του voice recorder που δόθηκε στην δημοσιότητα πρόσφατα, αλλά καί από το ντοκυμαντέρ. Το πόσο "κότες" ήταν οι αεροπειρατές ! Κλειστήκανε στο πιλοτήριο (λογικό όταν στην πέφτουν 20 νοματαίοι) και ανυπομονούσαν να καρφώσουν το αεροσκάφος αμαχητεί με την παραμικρή ένδειξη ότι η πόρτα θα άνοιγε. Ο "πιλότος" ρωτάει τουλάχιστον 3 φορές τους άλλους "Να το καρφώσω?" . Οι άλλοι του λένε "όχι ακόμα" 3 φορές και του λένε "μόλις δουμε ότι πάει να ανοίξει η πόρτα κάρφωστο". Κάι έτσι έγινε. Τι φοβόντουσταν? Μήπως φάνε κανα σκαμπίλι? Η "λογική" η δική τους, θα υπεδείκνυε να προστατέψουν τον "πιλότο" τους γιά όση ώρα γίνεται, μπάς και προλάβει να το ρίξει σε κάποια κωμόπολη ή χωριό.
Η γνώμη σας ?