Άρτι αφιχθείς μετά από έναν αξέχαστο μηνιαίο μαραθώνιο - ποτ πουρί εξωτικών προορισμών σε Ασία και Αυστραλία, θα αφηγηθώ εν συντομία τις περιπέτειές μου στην άλλη άκρη του κόσμου.
Αλωνίζοντας τόσα χρόνια Ευρώπας και Αμερικάς, είχε έρθει η ώρα και για την υπόλοιπη υφήλιο. Έξτρα κίνητρο τα ιδιαίτερα συμφέροντα ναύλα που ζητούσε η AirAsia με την επέκταση του δικτύου της στη γηραιά Αλβιώνα. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για τη μεγαλύτερη εταιρεία χαμηλού κόστους στην Ασία, δημιούργημα του "φοβερού και τρομερού" Tony Fernandes. Με συμφέρουσες τιμές και νεότατο στόλο καλύπτει εκτεταμένο δίκτυο προορισμών που απλώνεται από την κεντρική βάση στην Κουάλα Λουμπούρ ως την Αυστραλία, την Κίνα, την Ινδία ενώ πρόσφατα προστέθηκε το Λονδίνο και το Αμπού Νταμπί …και έπεται συνέχεια.
Σε αυτή τη δημοσίευση θα ασχοληθούμε με το Ασιατικό σκέλος του ταξιδιού, που συνίσταται από αρκετά «τρανταχτά ονόματα»: Κουάλα Λουμπούρ, Σιγκαπούρη, Πουκέτ & Νησιά Πι Πι, Μπανγκόκ, Χογκ Κογκ & Μακάο.
Ξεκίνημα λοιπόν από το κρυουλιάρικο Λονδίνο, όπου η διαφημιστική καμπάνια της AirAsia προέτρεπε, ήδη από τον περασμένο χειμώνα: "Cut on your heating bills... Travel to Malaysia". Ακολουθώντας την προτροπή, επιβίβαση στο μεταχειρισμένο (εν αναμονή παραγγελιών long-haul) πλην ευρύχωρο Airbus A340-300 της AirAsia, βαμμένο στα χρώματα των Oakland Raiders (διακρίνω βλέψεις επέκτασης προς Αμερικάς λίαν συντόμως). Στην υποδοχή χαμογελαστές οι νεαρές σχιστομάτισες αεροσυνοδοί της εταιρείας, με τα κόκκινα μίνι ταγεράκια τους αφήνουν τις καλύτερες πρώτες εντυπώσεις. Τα αγγλικά τους βέβαια έχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης, ιδίως στην προφορά, αλλά για βασική συνεννόηση είναι αρκετά. Η νυκτερινή πτήση από το Stansted στην πρωτεύουσα της Μαλαισίας, Κουάλα Λουμπούρ διαρκεί 13 ολόκληρες ώρες, αλλά ευτυχώς οι περισσότερες είναι στην αγκαλιά του Μορφέα, αφού η εταιρεία είναι χαμηλού κόστους και δεν προσφέρει δωρεάν σύστημα ψυχαγωγίας ή γεύματα. Υπάρχει η δυνατότητα να παραγγείλεις το γεύμα σου όταν κάνεις την κράτηση, οπότε και σου έρχεται οικονομικότερα (στην πτήση από Λονδίνο, λόγω διάρκειας, σερβίρονται δύο απλά αλλά εύγευστα γεύματα). Κατά τα λοιπά, υπάρχουν διαθέσιμα σνακς αλλά και φορητές συσκευές multimedia. Το εισιτήριο κόστιζε μόλις 340 ευρώπουλα μετ'επιστροφής, οπότε δεν υπήρχε λόγος για διαμαρτυρία, ειδικά αφού τα καθίσματα ήταν πολύ ευρύχωρα. Η πτήση απρόσκοπτη. Η δε on-time προσγείωση στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Κουάλα Λουμπούρ ήταν η πιο ομαλή που έχω βιώσει. Κυριολεκτικά, αν δεν έβλεπες από το παράθυρο δε θα καταλάβαινες ότι το θηριώδες Airbus είχε αγγίξει το έδαφος. Μπράβο στον πιλότο λοιπόν... Άξιος!
Το αεροδρόμιο βρίσκεται δίπλα σε μια ζούγκλα οργιώδους βλάστησης φοινικόδεντρων. Η AirAsia έχει τη βάση της στο LCCT (Low Cost Carrier Terminal), το οποίο χρησιμοποιεί σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα για να πετάξει στους δεκάδες προορισμούς της και ήδη είναι στα σκαριά η επέκτασή του, για να συμβαδίσει με την αλματώδη ανάπτυξη της εταιρείας. Το τέρμιναλ αυτό, απέναντι από τον κύριο πολυτελή αεροσταθμό, υστερεί μεν σε design και πολυτέλειες (απουσιάζουν όχι μόνο οι αερογέφυρες αλλά και τα λεωφορεία) αλλά καθόλου σε καθαριότητα, υπηρεσίες και πρακτικότητα (τα αεροσκάφη παρκάρουν ακριβώς μπροστά από τον αεροσταθμό). Οι ουρές υποφερτές, το wi-fi δωρεάν, τα μέσα μεταφοράς πάμφθηνα, όπως άλλωστε και οι τιμές των εστιατορίων. Γενικά, στην Ασία η αξία του σκληρού Ευρώ (ας το χαρούμε όσο το έχουμε ακόμα) είναι μεγάλη και με ποσά που ίσα-ίσα τη βγάζεις στη Δύση εδώ αισθάνεσαι βασιλιάς! Σε ποιά άλλη περιοχή μπορείς να μείνεις σε κεντρικό ξενοδοχείο πολυτελείας, με πλουσιοπάροχο μπουφέ και spa, με 40 ευρώ/βραδυά? Και για να συνέλθεις από το jet lag... μπανάκι στην infinity pool με θέα τους ατσάλινους δίδυμους πύργους Petronas, που δεσπόζουν στην πόλη - από τους εντυπωσιακότερους αβάν-γκαρντ ουρανοξύστες που έχω δει. Στη βάση των πύργων στεγάζεται ένα πενταώροφο εμπορικό κέντρο πολυτελείας ενώ μπροστά υπάρχει ένα όμορφο πάρκο. Για τις μετακινήσεις υπάρχει ειδικό φουτουριστικό αερότρενο. Η όλη περιοχή του "χρυσού τρίγωνου" στο κέντρο φέρνει αρκετά σε αμερικάνικο downtown, τουλάχιστον μέχρις ότου κάποιες γυναίκες που κυκλοφορούν με μπούρκα αλλά και τα συχνά καλέσματα του μουεζίνη από το γειτονικό τζαμί σου θυμίζουν (με τρόπο σουρεαλιστικό) που βρίσκεσαι. Κάνοντας δε μια βόλτα πέρα από το κέντρο, δε σου μένει καμία αμφιβολία ότι Malaysia=Truly Asia. Οι φιλικότατοι ντόπιοι είναι ένα συνονθύλευμα φύλων, πολλοί Μαλαίοι, αρκετοί Κινέζοι και Ινδοί, γενικά μελαχρινοί και κατά βάση μουσουλμάνοι - κυρίαρχη εδώ είναι η ισλαμική κουλτούρα και η halal κουζίνα.
Η Μαλαισία είναι τροπική χώρα και συνεπώς η αλλαγή στον καιρό από τη χειμερινή Ευρώπη είναι ιδιαίτερα αισθητή. Μόνιμη ζέστη αλλά και υγρασία σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα (τουλάχιστον για τους νοτιοελλαδίτες). Οι εποχές στην Νοτιοανατολική Ασία εν γένει είναι διαφορετικές από αυτές της εύκρατης Ευρώπης. Βασικά έχουν την υγρή και την λιγότερο υγρή (και συνεπώς τουριστικότερη) περίοδο. Η τελευταία πέφτει βολικά πάνω στο δικό μας χειμώνα και τις γιορτές, οπότε και η περιοχή κατακλύζεται από μυριάδες βορειοευρωπαίους που έρχονται για να ζεστάνουν τα κοκαλάκια τους. Κοντομάνικα και βερμούδες in order λοιπόν.
Επόμενος προορισμός, με ολοκαίνουργιο Airbus 320 της AirAsia, η πόλη-κράτος της Σιγκαπούρης, σε στρατηγική θέση ως μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου, όπως γίνεται αντιληπτό προσεγγίζοντας μετά από μια περίπου ώρα το αεροδρόμιο του Changi. Η εργατικότητα των Κινέζων μεταναστών και μια άνευ προηγουμένου πολιτική σταθερότητα και διορατικότητα μετέτρεψε μέσα σε λίγες δεκαετίες το άλλοτε βαλτώδες νησάκι-ψαροχώρι σε μια απαστράπτουσα και ευημερούσα υπερσύγχρονη πολιτεία που δικαίως αποκαλείται η "Ελβετία της Ασίας". Ταυτόχρονα είναι και ένα χωνευτήρι φυλών, με αποτέλεσμα έναν πολύχρωμο πολυεθνικό καμβά και ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα επιμειξίας (τουτέστιν, όμορφες γυναίκες). Η κουζίνα τους έχει χαρακτηριστικά από διάφορες ασιατικές χώρες και τα εστιατόρια αφθονούν και είναι σχετικά φθηνά. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν μεταξύ τους οι ντόπιοι είναι τα Singlish, κοφτά αγγλικά με ενσωματωμένες διάφορες φράσεις στα κινέζικα. Οι νόμοι εφαρμόζονται και το αίσθημα ασφάλειας είναι γενικό, ο κόσμος ενδιαφέρεται για την εργασία του και το κοινό συμφέρον, οι δρόμοι είναι αποστειρωμένα πεντακάθαροι, ζητιάνοι δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, το μετρό είναι υποδειγματικό και πηγαίνει παντού (και στο αεροδρόμιο φυσικά) ενώ αφθονούν τα χλιδάτα εμπορικά κέντρα αλλά και υπαίθριες αγορές όπου μπορεί κανείς να βρει και του πουλιού το γάλα (και φυσικά οτιδήποτε ηλεκτρονικό). Ξακουστή είναι η οδός Orchard, όπου είναι μαζεμένα πολλά Malls, με το ολοκαίνουργιο "ION" να ξεχωρίζει με τη φουτουριστική πρόσοψη-οθόνη του. Εκτός από ψώνια και καλό φαί, η πόλη διαθέτει και αρκετά άλλα αξιοθέατα, όπως ο φοβερός τροπικός ζωολογικός της κήπος (που βρίσκεται στη μέση ενός τεράστιου πάρκου-λίμνης) αλλά και το "Singapore Flyer", τον μεγαλύτερο τροχό-παρατηρητήριο στον κόσμο, από όπου μπορεί κανείς να απολαύσει μια πανοραμική θέα της περιοχής. Από εκεί πάνω φαίνεται και η μεγάλη ανάπλαση που γίνεται στην περιοχή του λιμανιού, όπου δημιουργείται από το μηδέν ένα τεράστιο πάρκο αλλά και ένα θηριώδες σύμπλεγμα καζίνο-συνεδριακού κέντρου , με σκοπό την προσέλκυση περισσότερων επισκεπτών. Αξιοθέατο από μόνο του είναι και το πολυβραβευμένο αεροδρόμιο του Changi με τα 3 ευρύχωρα τέρμιναλ, που συνδέονται με τρενάκι να προσφέρουν όλων των ειδών τις ανέσεις, από εστιατόρια και καταστήματα, έως χαλαρωτικό μασάζ από ψαράκια (καταπληκτική εμπειρία) και βιντεοπαιχνίδια για να περνά η ώρα. Υπάρχει και ένα τέταρτο "budget terminal" που χρησιμοποιεί ως hub η Tiger. Η AirAsia πετάει από το Terminal 1, το πρώτο χρονολογικά (αλλά σε πολύ καλή κατάσταση).
Πτήση FD 3525 της AirAsia για Πουκέτ. Όπως διαπίστωσα, η εταιρεία διαφημίζεται εκτενώς στην περιοχή. Παραδόξως, το αεροσκάφος ήταν μισοάδειο, η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι. Ο διάδρομος προσγείωσης βρίσκεται μπροστά στην παραλία, a-la-Saint Marten. Το αεροδρόμιο είναι επαρχιακού στυλ και με πολλά αφιερώματα στον άρρωστο πλέον βασιλιά των Ταϊλανδών, στον οποίον τρέφουν μεγάλο σεβασμό εδώ και 60 χρόνια καθώς αποτελεί ένα κοινώς αποδεκτό σύμβολο ενότητας για την ταραχώδη πολιτική ζωή της χώρας. Τεσπά, είχε έρθει η ώρα για την εξερεύνηση του πολυδιαφημισμένου Πουκέτ, τόσα χρόνια το έβλεπα στις καταχωρίσεις των ταξιδιωτικών γραφείων. Το λεωφορειάκι του ξενοδοχείου για να αποφύγει την κίνηση πιάνει παράδρομους όπου βλέπουμε πώς ζούνε οι ντόπιοι: σε φτωχικές καλύβες ανάμεσα σε ορυζώνες με πολλά γελάδια. Το καταπράσινο τροπικό αυτό νησί του Ινδικού στα νότια της Ταϊλάνδης, είναι το πλέον τουριστικό και ακριβό της χώρας, καθώς υποδέχεται στις ζεστές παραλίες του ορδές δυτικών τουριστών που οι ντόπιοι -εθισμένοι στο εύκολο χρήμα- αντιμετωπίζουν σαν τα γαλακτοφόρα γελάδια που προανέφερα, ξεχνώντας συχνά ότι υποτίθεται πως είναι "η χώρα του χαμόγελου"... Σημαντικότερο θέρετρο στο Πουκέτ είναι η Patong με την εκτενή της παραλία, ένα πανηγύρι όπου η άναρχη δόμηση βρίσκει ταπεινά guest-houses δίπλα σε υπερπολυτελή θέρετρα και άραβες τουρίστες συν γυναιξί (με μπούρκα) και τέκνα να βολτάρουν δίπλα σε κουνάμενα τραβέλια που κάνουν πιάτσα στον κεντρικό δρόμο εποφθαλμιώντας μεθυσμένους farangs (δυτικούς). Μετά από τη Σιγκαπούρη, το Πουκετ αποτελεί ένα ενδιαφέρον πολιτισμικό σοκ. Η οικονομική κρίση φαίνεται να το επηρέασε καθώς η κίνηση ήταν μάλλον πεσμένη. Οι πληγές από το τσουνάμι που χτύπησε με σφοδρότητα την περιοχή προ πενταετίας έχουν επουλωθεί και το μόνο που προδίδει την πονεμένη ιστορία είναι οι πινακίδες εκκένωσης σε περίπτωση νέου κύματος (έχει εγκατασταθεί πλέον ειδικό σύστημα στον ωκεανό). Πολύ καλή ιδέα ήταν η ημερήσια απόδραση στα φημισμένα νησάκια Πι-Πι, μια ώρα με ταχύπλοο από το Πουκέτ. Έγιναν διάσημα προ δεκαετίας από την αμερικάνικη ταινία "η Παραλία" όπου ο Ντι Κάπριο ανακαλύπτει την φοβερότερη ακροθαλασσιά σε ένα άγνωστο νησάκι. Το μυστικό της δεκαετίας του 90 είναι πλέον κοινό και έτσι δύσκολο να απολαύσει κανείς με την ησυχία του -ιδιαίτερα την υψηλή σαιζόν- την ομολογουμένως πανέμορφη παραλία. Ωστόσο η επίσκεψη στην Ταϊλάνδη θα έλεγα αξίζει και μόνο για τα νησάκια αυτά, που είναι ονειρικά και τα ζεστά τους νερά προσφέρουν αξέχαστη εμπειρία snorkeling σε κοραλλιογενή βράχια με αμέτρητα πολύχρωμα ψαράκια.
Επόμενος προορισμός η "αμαρτωλή Bangkok", που δίπλα της το Πουκέτ μοιάζει παρθεναγωγείο. Πρώτη, θετική, εντύπωση το υπερσύγχρονο αεροδρόμιο Suvarnabhumi, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα κυριότερα ασιατικά, εκτός ίσως τη μεταφορά στο κέντρο, καθώς δεν ολοκληρώθηκε η κατασκευή της νέας γραμμής του μετρό (αναμένεται στις αρχές του 2010). Έτσι η μεταφορά στο ξενοδοχείο έγινε με λεωφορείο, που αφού έφτασε στην πόλη μέσω ενός μεγάλου αυτοκινητόδρομου, ακινητοποιήθηκε επί ημίωρο στο κέντρο σε ένα απίστευτο κυκλοφοριακό χάος. Συνεπώς περπάτημα μέχρι τον πλησιέστερο σταθμό Skytrain, που κατασκευάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες πάνω από τις οδικές αρτηρίες μπας και απαλύνει τα θρυλικά μποτιλιαρίσματα. Η Μπανγκόκ είναι μια ζεστή και υγρή βαβέλ όπου συνωστίζονται 10 εκατομμύρια ψυχές. Μια επίθεση στις αισθήσεις από όλες τις πλευρές. Δίπλα στα υπερπολυτελή εμπορικά κέντρα και τα ξενοδοχεία-ουρανοξύστες της οδού Sukhumvit συνωστίζονται υπαίθρια παζάρια και πάγκοι μικροπωλητών, όπως και κάθε λογής ζητιάνοι. Όταν πέφτει η νύχτα τη σκυτάλη αναλαμβάνουν οι «πεταλουδίτσες», διόλου τυχαίο ότι το 70% των τουριστών της πόλης ανήκουν στο ανδρικό φύλο. Μια επίσκεψη σε ένα από τα διαβόητα go-go bars της Μπανγκόκ (που ξεκίνησαν από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ) εντυπωσιάζει τον αμύητο τουρίστα που θα εκπλαγεί βλέποντας σε στύλους πάνω στο μπαρ να λικνίζονται με μπικίνι δεκάδες νεαρές κορασίδες από το φτωχό βορρά που με το κατάλληλο τίμημα προσφέρουν κάθε είδος «υπηρεσίας». Για τον κουλτουριάρη τουρίστα τώρα, το ιστορικό κέντρο της πόλης βρίθει καταπληκτικών μνημείων, όπου κανείς μπορεί να φτάσει με το καραβάκι που πλέει πάνω στον πολυσύχναστο ποταμό (ή μάλλον οχετό) της πόλης, Τσάο Πράγια (όπως λέμε Τσάο Αντέννα) με τις πλωτές αγορές του. Πρώτος σταθμός το θαυμαστό Μεγάλο Παλάτι με τον χρυσοποίκιλτο ναό του Σμαραγδένιου Βούδα όπου φιλοξενείται το τεράστιο άγαλμα του ξαπλωμένου Βούδα (γενικά παίζει πολύ Βούδας), ενώ δίπλα ακριβώς βρίσκεται το Μοναστήρι του Wat Pho και τη φημισμένη σχολή μασάζ όπου μπορείτε να απολαύσετε ένα χαλαρωτικό (κανονικό) ταϊλανδέζικο μασάζ. Στην απέναντι όχθη ξεχωρίζει το ξακουστό Wat Arun, ή ναός της Αυγής, στου οποίου τα απότομα σκαλοπάτια αν σκαρφαλώσεις αποζημιώνεσαι με μια υπέροχη θέα του παλατιού και του κέντρου και όχι μόνο την αυγή (απλά αν είνα μεσημέρι φρόνιμο να φοράς καπέλο). Καλή ιδέα είναι να μισθώσετε έναν ξεναγό για να σας εξηγήσει στα αγγλικά την ιστορία πίσω από όλα αυτά τα μνημεία, είναι ιδιαίτερα φτηνοί και περιμένουν στην πύλη του παλατιού.
Ιδανική απόδραση από το χάος της Μπανγκόκ είναι ένα ημερήσιο οργανωμένο ταξιδάκι στην αγροτική επαρχία της Ταϊλάνδης, μιάμιση ωρίτσα με το τρένο από τον τριτοκοσμικό σταθμό Makasan προς ανατολάς. Το καλό με αυτό είναι ότι δίνει την ευκαιρία μιας πιο "αυθεντικής" γεύσης από Ταϊλάνδη συνταξιδεύοντας με ντόπιους, δοκιμάζοντας τοπικές λιχουδιές και φρούτα από τους πλανόδιους και τέλος, τριγυρίζοντας με τα ποδήλατα σε ατέλειωτους ορυζώνες και αγροτικά χωριουδάκια με τους γνήσια χαμογελαστούς κατοίκους, που θα σε φιλέψουν στο τέλος. Highlight της εκδρομής η επίσκεψη στο τοπικό δημοτικό σχολείο, με τους κοντοκουρεμένους μπόμπιρες με σχολικές ποδιές να προσεύχονται μπροστά στην εικόνα του Βασιλιά τους. Γενικά η όλη περιπέτεια ήταν μια φλασιά από ελληνική ταινία του 60 και σε έναν κόσμο πιο απλοϊκό (έλα Ρουσσώ στον τόπο σου) με τη σιγουριά βέβαια ότι περίμεναν πίσω στη Μπανγκόκ οι ανέσεις του ξενοδοχείου.
Μετά από τις τριτοκοσμικές Ταϊλανδικές καταστάσεις, ήταν ώρα για κάτι πιο upscale. Σειρά είχε η άλλη γνωστή πόλη-κράτος της Ασίας, το ξακουστό Χονγκ Κονγκ. Η πτήση FD 3694 της AirAsia αναχώρησε φίσκα με μισή ώρα καθυστέρηση από το Suvarnabhumi, αυτό όμως είχε εγκαίρως ανακοινωθεί στις οθόνες. Αρκετές αναταράξεις και βαριά σύννεφα πρόδιδαν ότι ο καιρός στο προτεκτοράτο της Κίνας δε θα ήταν ο αναμενόμενος. Πράγματι, ασυνήθιστο για την εποχή βαρομετρικό χαμηλό έπληττε την περιοχή, με συνέπεια ψυχρές θερμοκρασίες, που γινόταν ακόμα πιο αισθητές από την απότομη αλλαγή λόγω Ταϊλάνδης. Για το αεροδρόμιο του Χογκ Κογκ δεν μπορώ να κρύψω το θαυμασμό μου, δεν έχω αποφασίσει αν είναι όντως καλύτερο από της Σιγκαπούρης, όπως λέει η Skytrax, ωστόσο σίγουρα είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα που έχω επισκεφτεί. Πραγματικά αχανές και υπερσύγχρονο. Η μεταφορά στο κέντρο γίνεται με ειδικό τρένο-βολίδα, σε χρόνο DT. Η δε πόλη του Χονγκ Κονγκ, θυμίζει ασιατική Νέα Υόρκη, γεμάτη ουρανοξύστες και θεόρατες πολυκατοικίες (περιορισμένος χώρος = ανάπτυξη προς τα πάνω = υψηλές τιμές ακινήτων). Το όλο vibe της πόλης αυτής φέρνει κάτι σε Big Apple, είναι και που οι κινέζοι μοιάζουν λίγο απόμακροι (βασικά κοιτούν τη δουλειά τους) είναι και τα 7 εκατομμύρια που είναι μαζεμένα σε ένα τόσο μικρό μέρος (λόγος ίσως που τόσες επιδημίες ξεκίνησαν από εδώ). Τα μέσα μεταφοράς και εν γένει οι υποδομές είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένα, μετρό, τραμ, λεωφορεία, υπόγειες και υποθαλάσσιες αρτηρίες (πού ‘σαι Πανίκα?), τεράστιες γέφυρες και τα συναφή. Προκαλεί εντύπωση ότι η προπληρωμένη κάρτα για μετακινήσεις Octopus (αντίστοιχη με την Oyster του Λονδίνου για όσους γνωρίζουν) γίνεται αποδεκτή και στα περισσότερα καταστήματα και έτσι μπορείς να κάνεις τις αγορές σου απλά και με ασφάλεια. Ο καλύτερος τρόπος για να πάρεις μια γεύση του τοπίου είναι αφενός από τα star ferries που κάνουν τη διαδρομή ανάμεσα από το νησί του Χονγκ Κονγκ και την απέναντι ακτή του Τσιμ-Σα-Τσουι, αφετέρου με το τραμ που καταλήγει στην κορυφή του λόφου Βικτώρια, με πανοραμική θέα στο δάσος των ουρανοξυστών που απλώνεται στις παρυφές του. Ο πιο όμορφος, αν όχι πλέον ψηλότερος ουρανοξύστης στο Χονγκ Κονγκ είναι αυτός που στεγάζει τα παγκόσμια αρχηγεία της τράπεζας HSBC. Έργο του Sir Norman Foster, χτισμένο με τις αρχές του φεγκ-σουι. Είναι ο ίδιος τύπος που σχεδίασε και το νέο αεροδρόμιο, όχι τυχαία. Ανάμεσα στο δάσος των ουρανοξυστών του κέντρου τις Κυριακές απλώνουν ολημερίς το πικ-νικ τους χιλιάδες Φιλιπινέζες και Ταϊλανδές οικιακές βοηθοί, για να κουτσομπολέψουν με τις συμπατριώτισσες τους στο μοναδικό ρεπό τους. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό θέαμα, αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει στην παραλία της Λεμεσού, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Και εδώ το κέντρο φιλοξενεί χλιδάτα εμπορικά κέντρα που συνδέονται μεταξύ τους και με το μετρό, ώστε να μη χρειαστεί κανείς να βγει έξω αν δε το θέλει. Παραδίπλα υπάρχουν υπαίθριες αγορές με φρέσκα (ζωντανά) ψάρια, φρούτα, κρεατικά και ό,τι άλλο επιθυμούν οι ντόπιες νοικοκυρές. Εντύπωση προκαλούν οι χιλιάδες πινακίδες καταστημάτων που υπάρχουν κατά πλάτος του δρόμου, κάτι που στη Σιγκαπούρη απαγορεύεται δια ροπάλου. Γενικά στο Χογκ Κογκ δεν υπάρχει κάτι που να θες και να μην το εισάγουν. Καταπληκτική είναι η ποικιλία σε εστιατόρια, ιδίως καντονέζικης κουζίνας καθώς και για τα φημισμένα dim-sum που ξεκίνησαν από εδώ. Αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από το τσιμέντο, δε χρειάζεται να φύγει από το Χονγκ Κονγκ. Το πίσω μέρος του νησιού είναι απίστευτα πράσινο και ειδυλλιακό, με παραλίες και παραθεριστικά θέρετρα, όπως το Stanley. Πώς τα χωράνε όλα αυτά οι κινέζοι.... φοβερό! Στην Ελλάδα θα τα είχαμε κάνει όλα τσιμέντο νομίζω. Επίσης, υπάρχουν και άλλα νησάκια με κυριότερο αυτό του Lantau, από όπου μπορεί κανείς να πάρει το τελεφερίκ για το μοναστήρι του Πο Λιν με το μεγαλύτερο άγαλμα Βούδα στον κόσμο να δεσπόζει στην κορυφή. Κανένας γνήσιος Airliner δε θα πρέπει να παραλείψει αυτή τη διαδρομή, όχι για χάρη του Βούδα, αλλά επειδή το Lantau βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο τεχνητό νησί του αεροδρομίου και το τελεφερίκ προσφέρει την καλύτερη πανοραμική θέα προς αυτό!
Μια ακόμη ωραία ημερήσια εκδρομή που μπορεί να κάνει κάποιος από το Χονγκ Κονγκ είναι προς την πόλη-κράτος του Μακάο, απόσταση μια ώρα με καταμαράν. Ο πρώην πορτογαλικός θύλακας ανήκει πλέον στη σφαίρα επιρροής της Κίνας, ωστόσο θεωρείται ημιανεξάρτητο κράτος και συνεπώς, ισχύει κανονικός διαβατηριακός έλεγχος και διατυπώσεις. Τα σημάδια των Πορτογάλων είναι ακόμα εμφανή στο ιστορικό κέντρο, που φέρνει κάτι από Λισαβόνα, με τα κτίρια και τους ναούς του. Εκεί που φωτογραφίζονται όλοι είναι στα σκαλιά των ερειπίων του ναού του Αγίου Παύλου, που είναι όντως γραφικά. Επειδή όμως αυτά δεν αρκούσαν για να τραβήξουν πολυπόθητο τουρισμό στο φτωχικό τους βράχο, οι Μακάκοι σκέφτηκαν σοφά και συνδυάζοντας τη μικρή απόσταση από το ζάμπλουτο ξαδελφάκι τους (το Χονγκ Κονγκ) και τη μεγάλη ροπή που έχουν οι κάτοικοι του τελευταίου στο να ξοδεύουν τα ζεστά τους δολαριάκια στο τζόγο, έχτισαν μια σειρά από υπέρλαμπρα και υπερπολυτελή καζίνo και έκαναν το Μακάο κάτι σαν Λας Βέγκας της Άπω Ανατολής. Φούνταραν και έναν τεράστιο πύργο στη μέση, από όπου εκτός από τα κλασικά (φαί, θέα κλπ) μπορείς να κάνεις και bungee-jumping ή να ανέβεις στην κεραία (!) και να που πέτυχαν να τραβήξουν κοσμάκη. Βασικά, το bungee-jumping ήταν στο πρόγραμμα, αλλά ο καιρός -όπως προανέφερα- δεν ήταν ευνοϊκός. Next time (άλλωστε το Μακάο έχει και ένα χαρακτηριστικό αεροδρόμιο εν μέσω θαλάσσης στο οποίο θα ήθελα να πετάξω)
Από το Χονγκ Κονγκ επιστροφή με την πτήση AK71 στη βάση της AirAsia και προετοιμασία για το μεγάλο άλμα-τάμα στην Αυστραλία... Θα αποδεικνυόταν η τελευταία ήπειρος άξια των υψηλών προσδοκιών? Αυτό θα το μάθουμε στη συνέχεια. Προς το παρόν ήταν ώρα για ξεκούραση με τιμή-σοκ 10 ευρώ/νύχτα στο TuneHotel του LCCT, συμφερόντων επίσης Tony Fernandes (a-la easyhotel).
Συνοπτικά, οι εντυπώσεις από την AirAsia ήταν ικανοποιητικότατες, οι τιμές (σε προσφορά) ξεφτίλα, τα φαγητά πάμφθηνα, τα αεροσκάφη σε πολύ καλή κατάσταση και αρκετά άνετα για έναν φυσιολογικό άνθρωπο ενώ για τις αεροσυνοδούς ένα έχω να σας πω: δεν χρειάζεται το IFE... Aυτές που έχουν οι διαφημίσεις τους δεν είναι μοντέλα, είναι οι πραγματικές! Οι γιαγιάδες τους και οι μαμάδες τους δουλεύουν ακόμα στη Delta και την Easyjet (χε,χε).
Ουφ!!! Αυτά προς το παρόν!
Στο επόμενο: Down Under with Tiger... No worries mate!
Αλωνίζοντας τόσα χρόνια Ευρώπας και Αμερικάς, είχε έρθει η ώρα και για την υπόλοιπη υφήλιο. Έξτρα κίνητρο τα ιδιαίτερα συμφέροντα ναύλα που ζητούσε η AirAsia με την επέκταση του δικτύου της στη γηραιά Αλβιώνα. Για όσους δεν γνωρίζουν, πρόκειται για τη μεγαλύτερη εταιρεία χαμηλού κόστους στην Ασία, δημιούργημα του "φοβερού και τρομερού" Tony Fernandes. Με συμφέρουσες τιμές και νεότατο στόλο καλύπτει εκτεταμένο δίκτυο προορισμών που απλώνεται από την κεντρική βάση στην Κουάλα Λουμπούρ ως την Αυστραλία, την Κίνα, την Ινδία ενώ πρόσφατα προστέθηκε το Λονδίνο και το Αμπού Νταμπί …και έπεται συνέχεια.
Σε αυτή τη δημοσίευση θα ασχοληθούμε με το Ασιατικό σκέλος του ταξιδιού, που συνίσταται από αρκετά «τρανταχτά ονόματα»: Κουάλα Λουμπούρ, Σιγκαπούρη, Πουκέτ & Νησιά Πι Πι, Μπανγκόκ, Χογκ Κογκ & Μακάο.
Ξεκίνημα λοιπόν από το κρυουλιάρικο Λονδίνο, όπου η διαφημιστική καμπάνια της AirAsia προέτρεπε, ήδη από τον περασμένο χειμώνα: "Cut on your heating bills... Travel to Malaysia". Ακολουθώντας την προτροπή, επιβίβαση στο μεταχειρισμένο (εν αναμονή παραγγελιών long-haul) πλην ευρύχωρο Airbus A340-300 της AirAsia, βαμμένο στα χρώματα των Oakland Raiders (διακρίνω βλέψεις επέκτασης προς Αμερικάς λίαν συντόμως). Στην υποδοχή χαμογελαστές οι νεαρές σχιστομάτισες αεροσυνοδοί της εταιρείας, με τα κόκκινα μίνι ταγεράκια τους αφήνουν τις καλύτερες πρώτες εντυπώσεις. Τα αγγλικά τους βέβαια έχουν πολλά περιθώρια βελτίωσης, ιδίως στην προφορά, αλλά για βασική συνεννόηση είναι αρκετά. Η νυκτερινή πτήση από το Stansted στην πρωτεύουσα της Μαλαισίας, Κουάλα Λουμπούρ διαρκεί 13 ολόκληρες ώρες, αλλά ευτυχώς οι περισσότερες είναι στην αγκαλιά του Μορφέα, αφού η εταιρεία είναι χαμηλού κόστους και δεν προσφέρει δωρεάν σύστημα ψυχαγωγίας ή γεύματα. Υπάρχει η δυνατότητα να παραγγείλεις το γεύμα σου όταν κάνεις την κράτηση, οπότε και σου έρχεται οικονομικότερα (στην πτήση από Λονδίνο, λόγω διάρκειας, σερβίρονται δύο απλά αλλά εύγευστα γεύματα). Κατά τα λοιπά, υπάρχουν διαθέσιμα σνακς αλλά και φορητές συσκευές multimedia. Το εισιτήριο κόστιζε μόλις 340 ευρώπουλα μετ'επιστροφής, οπότε δεν υπήρχε λόγος για διαμαρτυρία, ειδικά αφού τα καθίσματα ήταν πολύ ευρύχωρα. Η πτήση απρόσκοπτη. Η δε on-time προσγείωση στο Διεθνές Αεροδρόμιο της Κουάλα Λουμπούρ ήταν η πιο ομαλή που έχω βιώσει. Κυριολεκτικά, αν δεν έβλεπες από το παράθυρο δε θα καταλάβαινες ότι το θηριώδες Airbus είχε αγγίξει το έδαφος. Μπράβο στον πιλότο λοιπόν... Άξιος!
Το αεροδρόμιο βρίσκεται δίπλα σε μια ζούγκλα οργιώδους βλάστησης φοινικόδεντρων. Η AirAsia έχει τη βάση της στο LCCT (Low Cost Carrier Terminal), το οποίο χρησιμοποιεί σχεδόν κατ' αποκλειστικότητα για να πετάξει στους δεκάδες προορισμούς της και ήδη είναι στα σκαριά η επέκτασή του, για να συμβαδίσει με την αλματώδη ανάπτυξη της εταιρείας. Το τέρμιναλ αυτό, απέναντι από τον κύριο πολυτελή αεροσταθμό, υστερεί μεν σε design και πολυτέλειες (απουσιάζουν όχι μόνο οι αερογέφυρες αλλά και τα λεωφορεία) αλλά καθόλου σε καθαριότητα, υπηρεσίες και πρακτικότητα (τα αεροσκάφη παρκάρουν ακριβώς μπροστά από τον αεροσταθμό). Οι ουρές υποφερτές, το wi-fi δωρεάν, τα μέσα μεταφοράς πάμφθηνα, όπως άλλωστε και οι τιμές των εστιατορίων. Γενικά, στην Ασία η αξία του σκληρού Ευρώ (ας το χαρούμε όσο το έχουμε ακόμα) είναι μεγάλη και με ποσά που ίσα-ίσα τη βγάζεις στη Δύση εδώ αισθάνεσαι βασιλιάς! Σε ποιά άλλη περιοχή μπορείς να μείνεις σε κεντρικό ξενοδοχείο πολυτελείας, με πλουσιοπάροχο μπουφέ και spa, με 40 ευρώ/βραδυά? Και για να συνέλθεις από το jet lag... μπανάκι στην infinity pool με θέα τους ατσάλινους δίδυμους πύργους Petronas, που δεσπόζουν στην πόλη - από τους εντυπωσιακότερους αβάν-γκαρντ ουρανοξύστες που έχω δει. Στη βάση των πύργων στεγάζεται ένα πενταώροφο εμπορικό κέντρο πολυτελείας ενώ μπροστά υπάρχει ένα όμορφο πάρκο. Για τις μετακινήσεις υπάρχει ειδικό φουτουριστικό αερότρενο. Η όλη περιοχή του "χρυσού τρίγωνου" στο κέντρο φέρνει αρκετά σε αμερικάνικο downtown, τουλάχιστον μέχρις ότου κάποιες γυναίκες που κυκλοφορούν με μπούρκα αλλά και τα συχνά καλέσματα του μουεζίνη από το γειτονικό τζαμί σου θυμίζουν (με τρόπο σουρεαλιστικό) που βρίσκεσαι. Κάνοντας δε μια βόλτα πέρα από το κέντρο, δε σου μένει καμία αμφιβολία ότι Malaysia=Truly Asia. Οι φιλικότατοι ντόπιοι είναι ένα συνονθύλευμα φύλων, πολλοί Μαλαίοι, αρκετοί Κινέζοι και Ινδοί, γενικά μελαχρινοί και κατά βάση μουσουλμάνοι - κυρίαρχη εδώ είναι η ισλαμική κουλτούρα και η halal κουζίνα.
Η Μαλαισία είναι τροπική χώρα και συνεπώς η αλλαγή στον καιρό από τη χειμερινή Ευρώπη είναι ιδιαίτερα αισθητή. Μόνιμη ζέστη αλλά και υγρασία σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα (τουλάχιστον για τους νοτιοελλαδίτες). Οι εποχές στην Νοτιοανατολική Ασία εν γένει είναι διαφορετικές από αυτές της εύκρατης Ευρώπης. Βασικά έχουν την υγρή και την λιγότερο υγρή (και συνεπώς τουριστικότερη) περίοδο. Η τελευταία πέφτει βολικά πάνω στο δικό μας χειμώνα και τις γιορτές, οπότε και η περιοχή κατακλύζεται από μυριάδες βορειοευρωπαίους που έρχονται για να ζεστάνουν τα κοκαλάκια τους. Κοντομάνικα και βερμούδες in order λοιπόν.
Επόμενος προορισμός, με ολοκαίνουργιο Airbus 320 της AirAsia, η πόλη-κράτος της Σιγκαπούρης, σε στρατηγική θέση ως μεγαλύτερο λιμάνι του κόσμου, όπως γίνεται αντιληπτό προσεγγίζοντας μετά από μια περίπου ώρα το αεροδρόμιο του Changi. Η εργατικότητα των Κινέζων μεταναστών και μια άνευ προηγουμένου πολιτική σταθερότητα και διορατικότητα μετέτρεψε μέσα σε λίγες δεκαετίες το άλλοτε βαλτώδες νησάκι-ψαροχώρι σε μια απαστράπτουσα και ευημερούσα υπερσύγχρονη πολιτεία που δικαίως αποκαλείται η "Ελβετία της Ασίας". Ταυτόχρονα είναι και ένα χωνευτήρι φυλών, με αποτέλεσμα έναν πολύχρωμο πολυεθνικό καμβά και ιδιαίτερα εντυπωσιακά αποτελέσματα επιμειξίας (τουτέστιν, όμορφες γυναίκες). Η κουζίνα τους έχει χαρακτηριστικά από διάφορες ασιατικές χώρες και τα εστιατόρια αφθονούν και είναι σχετικά φθηνά. Η γλώσσα που χρησιμοποιούν μεταξύ τους οι ντόπιοι είναι τα Singlish, κοφτά αγγλικά με ενσωματωμένες διάφορες φράσεις στα κινέζικα. Οι νόμοι εφαρμόζονται και το αίσθημα ασφάλειας είναι γενικό, ο κόσμος ενδιαφέρεται για την εργασία του και το κοινό συμφέρον, οι δρόμοι είναι αποστειρωμένα πεντακάθαροι, ζητιάνοι δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα, το μετρό είναι υποδειγματικό και πηγαίνει παντού (και στο αεροδρόμιο φυσικά) ενώ αφθονούν τα χλιδάτα εμπορικά κέντρα αλλά και υπαίθριες αγορές όπου μπορεί κανείς να βρει και του πουλιού το γάλα (και φυσικά οτιδήποτε ηλεκτρονικό). Ξακουστή είναι η οδός Orchard, όπου είναι μαζεμένα πολλά Malls, με το ολοκαίνουργιο "ION" να ξεχωρίζει με τη φουτουριστική πρόσοψη-οθόνη του. Εκτός από ψώνια και καλό φαί, η πόλη διαθέτει και αρκετά άλλα αξιοθέατα, όπως ο φοβερός τροπικός ζωολογικός της κήπος (που βρίσκεται στη μέση ενός τεράστιου πάρκου-λίμνης) αλλά και το "Singapore Flyer", τον μεγαλύτερο τροχό-παρατηρητήριο στον κόσμο, από όπου μπορεί κανείς να απολαύσει μια πανοραμική θέα της περιοχής. Από εκεί πάνω φαίνεται και η μεγάλη ανάπλαση που γίνεται στην περιοχή του λιμανιού, όπου δημιουργείται από το μηδέν ένα τεράστιο πάρκο αλλά και ένα θηριώδες σύμπλεγμα καζίνο-συνεδριακού κέντρου , με σκοπό την προσέλκυση περισσότερων επισκεπτών. Αξιοθέατο από μόνο του είναι και το πολυβραβευμένο αεροδρόμιο του Changi με τα 3 ευρύχωρα τέρμιναλ, που συνδέονται με τρενάκι να προσφέρουν όλων των ειδών τις ανέσεις, από εστιατόρια και καταστήματα, έως χαλαρωτικό μασάζ από ψαράκια (καταπληκτική εμπειρία) και βιντεοπαιχνίδια για να περνά η ώρα. Υπάρχει και ένα τέταρτο "budget terminal" που χρησιμοποιεί ως hub η Tiger. Η AirAsia πετάει από το Terminal 1, το πρώτο χρονολογικά (αλλά σε πολύ καλή κατάσταση).
Πτήση FD 3525 της AirAsia για Πουκέτ. Όπως διαπίστωσα, η εταιρεία διαφημίζεται εκτενώς στην περιοχή. Παραδόξως, το αεροσκάφος ήταν μισοάδειο, η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι. Ο διάδρομος προσγείωσης βρίσκεται μπροστά στην παραλία, a-la-Saint Marten. Το αεροδρόμιο είναι επαρχιακού στυλ και με πολλά αφιερώματα στον άρρωστο πλέον βασιλιά των Ταϊλανδών, στον οποίον τρέφουν μεγάλο σεβασμό εδώ και 60 χρόνια καθώς αποτελεί ένα κοινώς αποδεκτό σύμβολο ενότητας για την ταραχώδη πολιτική ζωή της χώρας. Τεσπά, είχε έρθει η ώρα για την εξερεύνηση του πολυδιαφημισμένου Πουκέτ, τόσα χρόνια το έβλεπα στις καταχωρίσεις των ταξιδιωτικών γραφείων. Το λεωφορειάκι του ξενοδοχείου για να αποφύγει την κίνηση πιάνει παράδρομους όπου βλέπουμε πώς ζούνε οι ντόπιοι: σε φτωχικές καλύβες ανάμεσα σε ορυζώνες με πολλά γελάδια. Το καταπράσινο τροπικό αυτό νησί του Ινδικού στα νότια της Ταϊλάνδης, είναι το πλέον τουριστικό και ακριβό της χώρας, καθώς υποδέχεται στις ζεστές παραλίες του ορδές δυτικών τουριστών που οι ντόπιοι -εθισμένοι στο εύκολο χρήμα- αντιμετωπίζουν σαν τα γαλακτοφόρα γελάδια που προανέφερα, ξεχνώντας συχνά ότι υποτίθεται πως είναι "η χώρα του χαμόγελου"... Σημαντικότερο θέρετρο στο Πουκέτ είναι η Patong με την εκτενή της παραλία, ένα πανηγύρι όπου η άναρχη δόμηση βρίσκει ταπεινά guest-houses δίπλα σε υπερπολυτελή θέρετρα και άραβες τουρίστες συν γυναιξί (με μπούρκα) και τέκνα να βολτάρουν δίπλα σε κουνάμενα τραβέλια που κάνουν πιάτσα στον κεντρικό δρόμο εποφθαλμιώντας μεθυσμένους farangs (δυτικούς). Μετά από τη Σιγκαπούρη, το Πουκετ αποτελεί ένα ενδιαφέρον πολιτισμικό σοκ. Η οικονομική κρίση φαίνεται να το επηρέασε καθώς η κίνηση ήταν μάλλον πεσμένη. Οι πληγές από το τσουνάμι που χτύπησε με σφοδρότητα την περιοχή προ πενταετίας έχουν επουλωθεί και το μόνο που προδίδει την πονεμένη ιστορία είναι οι πινακίδες εκκένωσης σε περίπτωση νέου κύματος (έχει εγκατασταθεί πλέον ειδικό σύστημα στον ωκεανό). Πολύ καλή ιδέα ήταν η ημερήσια απόδραση στα φημισμένα νησάκια Πι-Πι, μια ώρα με ταχύπλοο από το Πουκέτ. Έγιναν διάσημα προ δεκαετίας από την αμερικάνικη ταινία "η Παραλία" όπου ο Ντι Κάπριο ανακαλύπτει την φοβερότερη ακροθαλασσιά σε ένα άγνωστο νησάκι. Το μυστικό της δεκαετίας του 90 είναι πλέον κοινό και έτσι δύσκολο να απολαύσει κανείς με την ησυχία του -ιδιαίτερα την υψηλή σαιζόν- την ομολογουμένως πανέμορφη παραλία. Ωστόσο η επίσκεψη στην Ταϊλάνδη θα έλεγα αξίζει και μόνο για τα νησάκια αυτά, που είναι ονειρικά και τα ζεστά τους νερά προσφέρουν αξέχαστη εμπειρία snorkeling σε κοραλλιογενή βράχια με αμέτρητα πολύχρωμα ψαράκια.
Επόμενος προορισμός η "αμαρτωλή Bangkok", που δίπλα της το Πουκέτ μοιάζει παρθεναγωγείο. Πρώτη, θετική, εντύπωση το υπερσύγχρονο αεροδρόμιο Suvarnabhumi, που δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τα κυριότερα ασιατικά, εκτός ίσως τη μεταφορά στο κέντρο, καθώς δεν ολοκληρώθηκε η κατασκευή της νέας γραμμής του μετρό (αναμένεται στις αρχές του 2010). Έτσι η μεταφορά στο ξενοδοχείο έγινε με λεωφορείο, που αφού έφτασε στην πόλη μέσω ενός μεγάλου αυτοκινητόδρομου, ακινητοποιήθηκε επί ημίωρο στο κέντρο σε ένα απίστευτο κυκλοφοριακό χάος. Συνεπώς περπάτημα μέχρι τον πλησιέστερο σταθμό Skytrain, που κατασκευάστηκε με συνοπτικές διαδικασίες πάνω από τις οδικές αρτηρίες μπας και απαλύνει τα θρυλικά μποτιλιαρίσματα. Η Μπανγκόκ είναι μια ζεστή και υγρή βαβέλ όπου συνωστίζονται 10 εκατομμύρια ψυχές. Μια επίθεση στις αισθήσεις από όλες τις πλευρές. Δίπλα στα υπερπολυτελή εμπορικά κέντρα και τα ξενοδοχεία-ουρανοξύστες της οδού Sukhumvit συνωστίζονται υπαίθρια παζάρια και πάγκοι μικροπωλητών, όπως και κάθε λογής ζητιάνοι. Όταν πέφτει η νύχτα τη σκυτάλη αναλαμβάνουν οι «πεταλουδίτσες», διόλου τυχαίο ότι το 70% των τουριστών της πόλης ανήκουν στο ανδρικό φύλο. Μια επίσκεψη σε ένα από τα διαβόητα go-go bars της Μπανγκόκ (που ξεκίνησαν από την εποχή του πολέμου στο Βιετνάμ) εντυπωσιάζει τον αμύητο τουρίστα που θα εκπλαγεί βλέποντας σε στύλους πάνω στο μπαρ να λικνίζονται με μπικίνι δεκάδες νεαρές κορασίδες από το φτωχό βορρά που με το κατάλληλο τίμημα προσφέρουν κάθε είδος «υπηρεσίας». Για τον κουλτουριάρη τουρίστα τώρα, το ιστορικό κέντρο της πόλης βρίθει καταπληκτικών μνημείων, όπου κανείς μπορεί να φτάσει με το καραβάκι που πλέει πάνω στον πολυσύχναστο ποταμό (ή μάλλον οχετό) της πόλης, Τσάο Πράγια (όπως λέμε Τσάο Αντέννα) με τις πλωτές αγορές του. Πρώτος σταθμός το θαυμαστό Μεγάλο Παλάτι με τον χρυσοποίκιλτο ναό του Σμαραγδένιου Βούδα όπου φιλοξενείται το τεράστιο άγαλμα του ξαπλωμένου Βούδα (γενικά παίζει πολύ Βούδας), ενώ δίπλα ακριβώς βρίσκεται το Μοναστήρι του Wat Pho και τη φημισμένη σχολή μασάζ όπου μπορείτε να απολαύσετε ένα χαλαρωτικό (κανονικό) ταϊλανδέζικο μασάζ. Στην απέναντι όχθη ξεχωρίζει το ξακουστό Wat Arun, ή ναός της Αυγής, στου οποίου τα απότομα σκαλοπάτια αν σκαρφαλώσεις αποζημιώνεσαι με μια υπέροχη θέα του παλατιού και του κέντρου και όχι μόνο την αυγή (απλά αν είνα μεσημέρι φρόνιμο να φοράς καπέλο). Καλή ιδέα είναι να μισθώσετε έναν ξεναγό για να σας εξηγήσει στα αγγλικά την ιστορία πίσω από όλα αυτά τα μνημεία, είναι ιδιαίτερα φτηνοί και περιμένουν στην πύλη του παλατιού.
Ιδανική απόδραση από το χάος της Μπανγκόκ είναι ένα ημερήσιο οργανωμένο ταξιδάκι στην αγροτική επαρχία της Ταϊλάνδης, μιάμιση ωρίτσα με το τρένο από τον τριτοκοσμικό σταθμό Makasan προς ανατολάς. Το καλό με αυτό είναι ότι δίνει την ευκαιρία μιας πιο "αυθεντικής" γεύσης από Ταϊλάνδη συνταξιδεύοντας με ντόπιους, δοκιμάζοντας τοπικές λιχουδιές και φρούτα από τους πλανόδιους και τέλος, τριγυρίζοντας με τα ποδήλατα σε ατέλειωτους ορυζώνες και αγροτικά χωριουδάκια με τους γνήσια χαμογελαστούς κατοίκους, που θα σε φιλέψουν στο τέλος. Highlight της εκδρομής η επίσκεψη στο τοπικό δημοτικό σχολείο, με τους κοντοκουρεμένους μπόμπιρες με σχολικές ποδιές να προσεύχονται μπροστά στην εικόνα του Βασιλιά τους. Γενικά η όλη περιπέτεια ήταν μια φλασιά από ελληνική ταινία του 60 και σε έναν κόσμο πιο απλοϊκό (έλα Ρουσσώ στον τόπο σου) με τη σιγουριά βέβαια ότι περίμεναν πίσω στη Μπανγκόκ οι ανέσεις του ξενοδοχείου.
Μετά από τις τριτοκοσμικές Ταϊλανδικές καταστάσεις, ήταν ώρα για κάτι πιο upscale. Σειρά είχε η άλλη γνωστή πόλη-κράτος της Ασίας, το ξακουστό Χονγκ Κονγκ. Η πτήση FD 3694 της AirAsia αναχώρησε φίσκα με μισή ώρα καθυστέρηση από το Suvarnabhumi, αυτό όμως είχε εγκαίρως ανακοινωθεί στις οθόνες. Αρκετές αναταράξεις και βαριά σύννεφα πρόδιδαν ότι ο καιρός στο προτεκτοράτο της Κίνας δε θα ήταν ο αναμενόμενος. Πράγματι, ασυνήθιστο για την εποχή βαρομετρικό χαμηλό έπληττε την περιοχή, με συνέπεια ψυχρές θερμοκρασίες, που γινόταν ακόμα πιο αισθητές από την απότομη αλλαγή λόγω Ταϊλάνδης. Για το αεροδρόμιο του Χογκ Κογκ δεν μπορώ να κρύψω το θαυμασμό μου, δεν έχω αποφασίσει αν είναι όντως καλύτερο από της Σιγκαπούρης, όπως λέει η Skytrax, ωστόσο σίγουρα είναι ένα από τα εντυπωσιακότερα που έχω επισκεφτεί. Πραγματικά αχανές και υπερσύγχρονο. Η μεταφορά στο κέντρο γίνεται με ειδικό τρένο-βολίδα, σε χρόνο DT. Η δε πόλη του Χονγκ Κονγκ, θυμίζει ασιατική Νέα Υόρκη, γεμάτη ουρανοξύστες και θεόρατες πολυκατοικίες (περιορισμένος χώρος = ανάπτυξη προς τα πάνω = υψηλές τιμές ακινήτων). Το όλο vibe της πόλης αυτής φέρνει κάτι σε Big Apple, είναι και που οι κινέζοι μοιάζουν λίγο απόμακροι (βασικά κοιτούν τη δουλειά τους) είναι και τα 7 εκατομμύρια που είναι μαζεμένα σε ένα τόσο μικρό μέρος (λόγος ίσως που τόσες επιδημίες ξεκίνησαν από εδώ). Τα μέσα μεταφοράς και εν γένει οι υποδομές είναι ιδιαίτερα ανεπτυγμένα, μετρό, τραμ, λεωφορεία, υπόγειες και υποθαλάσσιες αρτηρίες (πού ‘σαι Πανίκα?), τεράστιες γέφυρες και τα συναφή. Προκαλεί εντύπωση ότι η προπληρωμένη κάρτα για μετακινήσεις Octopus (αντίστοιχη με την Oyster του Λονδίνου για όσους γνωρίζουν) γίνεται αποδεκτή και στα περισσότερα καταστήματα και έτσι μπορείς να κάνεις τις αγορές σου απλά και με ασφάλεια. Ο καλύτερος τρόπος για να πάρεις μια γεύση του τοπίου είναι αφενός από τα star ferries που κάνουν τη διαδρομή ανάμεσα από το νησί του Χονγκ Κονγκ και την απέναντι ακτή του Τσιμ-Σα-Τσουι, αφετέρου με το τραμ που καταλήγει στην κορυφή του λόφου Βικτώρια, με πανοραμική θέα στο δάσος των ουρανοξυστών που απλώνεται στις παρυφές του. Ο πιο όμορφος, αν όχι πλέον ψηλότερος ουρανοξύστης στο Χονγκ Κονγκ είναι αυτός που στεγάζει τα παγκόσμια αρχηγεία της τράπεζας HSBC. Έργο του Sir Norman Foster, χτισμένο με τις αρχές του φεγκ-σουι. Είναι ο ίδιος τύπος που σχεδίασε και το νέο αεροδρόμιο, όχι τυχαία. Ανάμεσα στο δάσος των ουρανοξυστών του κέντρου τις Κυριακές απλώνουν ολημερίς το πικ-νικ τους χιλιάδες Φιλιπινέζες και Ταϊλανδές οικιακές βοηθοί, για να κουτσομπολέψουν με τις συμπατριώτισσες τους στο μοναδικό ρεπό τους. Πρόκειται για ένα χαρακτηριστικό θέαμα, αντίστοιχο με αυτό που συμβαίνει στην παραλία της Λεμεσού, αλλά σε πολύ μεγαλύτερη κλίμακα. Και εδώ το κέντρο φιλοξενεί χλιδάτα εμπορικά κέντρα που συνδέονται μεταξύ τους και με το μετρό, ώστε να μη χρειαστεί κανείς να βγει έξω αν δε το θέλει. Παραδίπλα υπάρχουν υπαίθριες αγορές με φρέσκα (ζωντανά) ψάρια, φρούτα, κρεατικά και ό,τι άλλο επιθυμούν οι ντόπιες νοικοκυρές. Εντύπωση προκαλούν οι χιλιάδες πινακίδες καταστημάτων που υπάρχουν κατά πλάτος του δρόμου, κάτι που στη Σιγκαπούρη απαγορεύεται δια ροπάλου. Γενικά στο Χογκ Κογκ δεν υπάρχει κάτι που να θες και να μην το εισάγουν. Καταπληκτική είναι η ποικιλία σε εστιατόρια, ιδίως καντονέζικης κουζίνας καθώς και για τα φημισμένα dim-sum που ξεκίνησαν από εδώ. Αν κάποιος θέλει να ξεφύγει από το τσιμέντο, δε χρειάζεται να φύγει από το Χονγκ Κονγκ. Το πίσω μέρος του νησιού είναι απίστευτα πράσινο και ειδυλλιακό, με παραλίες και παραθεριστικά θέρετρα, όπως το Stanley. Πώς τα χωράνε όλα αυτά οι κινέζοι.... φοβερό! Στην Ελλάδα θα τα είχαμε κάνει όλα τσιμέντο νομίζω. Επίσης, υπάρχουν και άλλα νησάκια με κυριότερο αυτό του Lantau, από όπου μπορεί κανείς να πάρει το τελεφερίκ για το μοναστήρι του Πο Λιν με το μεγαλύτερο άγαλμα Βούδα στον κόσμο να δεσπόζει στην κορυφή. Κανένας γνήσιος Airliner δε θα πρέπει να παραλείψει αυτή τη διαδρομή, όχι για χάρη του Βούδα, αλλά επειδή το Lantau βρίσκεται ακριβώς δίπλα στο τεχνητό νησί του αεροδρομίου και το τελεφερίκ προσφέρει την καλύτερη πανοραμική θέα προς αυτό!
Μια ακόμη ωραία ημερήσια εκδρομή που μπορεί να κάνει κάποιος από το Χονγκ Κονγκ είναι προς την πόλη-κράτος του Μακάο, απόσταση μια ώρα με καταμαράν. Ο πρώην πορτογαλικός θύλακας ανήκει πλέον στη σφαίρα επιρροής της Κίνας, ωστόσο θεωρείται ημιανεξάρτητο κράτος και συνεπώς, ισχύει κανονικός διαβατηριακός έλεγχος και διατυπώσεις. Τα σημάδια των Πορτογάλων είναι ακόμα εμφανή στο ιστορικό κέντρο, που φέρνει κάτι από Λισαβόνα, με τα κτίρια και τους ναούς του. Εκεί που φωτογραφίζονται όλοι είναι στα σκαλιά των ερειπίων του ναού του Αγίου Παύλου, που είναι όντως γραφικά. Επειδή όμως αυτά δεν αρκούσαν για να τραβήξουν πολυπόθητο τουρισμό στο φτωχικό τους βράχο, οι Μακάκοι σκέφτηκαν σοφά και συνδυάζοντας τη μικρή απόσταση από το ζάμπλουτο ξαδελφάκι τους (το Χονγκ Κονγκ) και τη μεγάλη ροπή που έχουν οι κάτοικοι του τελευταίου στο να ξοδεύουν τα ζεστά τους δολαριάκια στο τζόγο, έχτισαν μια σειρά από υπέρλαμπρα και υπερπολυτελή καζίνo και έκαναν το Μακάο κάτι σαν Λας Βέγκας της Άπω Ανατολής. Φούνταραν και έναν τεράστιο πύργο στη μέση, από όπου εκτός από τα κλασικά (φαί, θέα κλπ) μπορείς να κάνεις και bungee-jumping ή να ανέβεις στην κεραία (!) και να που πέτυχαν να τραβήξουν κοσμάκη. Βασικά, το bungee-jumping ήταν στο πρόγραμμα, αλλά ο καιρός -όπως προανέφερα- δεν ήταν ευνοϊκός. Next time (άλλωστε το Μακάο έχει και ένα χαρακτηριστικό αεροδρόμιο εν μέσω θαλάσσης στο οποίο θα ήθελα να πετάξω)
Από το Χονγκ Κονγκ επιστροφή με την πτήση AK71 στη βάση της AirAsia και προετοιμασία για το μεγάλο άλμα-τάμα στην Αυστραλία... Θα αποδεικνυόταν η τελευταία ήπειρος άξια των υψηλών προσδοκιών? Αυτό θα το μάθουμε στη συνέχεια. Προς το παρόν ήταν ώρα για ξεκούραση με τιμή-σοκ 10 ευρώ/νύχτα στο TuneHotel του LCCT, συμφερόντων επίσης Tony Fernandes (a-la easyhotel).
Συνοπτικά, οι εντυπώσεις από την AirAsia ήταν ικανοποιητικότατες, οι τιμές (σε προσφορά) ξεφτίλα, τα φαγητά πάμφθηνα, τα αεροσκάφη σε πολύ καλή κατάσταση και αρκετά άνετα για έναν φυσιολογικό άνθρωπο ενώ για τις αεροσυνοδούς ένα έχω να σας πω: δεν χρειάζεται το IFE... Aυτές που έχουν οι διαφημίσεις τους δεν είναι μοντέλα, είναι οι πραγματικές! Οι γιαγιάδες τους και οι μαμάδες τους δουλεύουν ακόμα στη Delta και την Easyjet (χε,χε).
Ουφ!!! Αυτά προς το παρόν!
Στο επόμενο: Down Under with Tiger... No worries mate!
