aakunz
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/09/2003
- Μηνύματα
- 4.133
- Likes
- 2.212
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- GRL
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- LGKC
Με καθυστέρηση 52 ημερών και με αφορμή το σχετικό ταξίδι του μέλους “velerefontis”, είμαι βαθύτατα συγκινημένος που επιστρέφω στα γνώριμα λημέρια και τις μάχιμες επάλξεις του trip reporting. Πρόκειται για μία ακόμα μονοήμερη υπερπαραγωγή-αρπαχτή από το πολυβραβευμένο σήριαλ “Sundays in the Air ©” με προορισμό το εξωτικό Παρίσι των Βαλκανίων, το κατά κόσμον Βουκουρέστι. Είναι γεγονός ότι το ταξίδι που επακολούθησε στη Ρώμη, σημείωσε υψηλότατα ποσοστά τηλεθέασης επισκιάζοντας το συγκεκριμένο, μέχρι που παρενέβη το ΕΣΡ (Άκης).
Το αεροπορικό εισιτήριο μου είχε κοστίσει μόλις €53,00 (δεν πληρώνω service fees) και έτσι, το αχάραγο της 6ης Δεκεμβρίου 2009 κι αφού με την τσίμπλα στο μάτι πάτησα κατά λάθος στα σκοτεινά την ουρά της Λολίτας που κοιμόταν απ' έξω από το υπνοδωμάτιο (καταλάβατε ότι μιλάμε για σκύλο), βγήκα όξω στη δροσιά και ανεχώρησα για το υπερχάμπ. Λίγα λεπτά αργότερα παρκάριζα στο P3 και έπαιρνα το δρόμο για τις αναχωρήσεις. Στο check in αντάλλαξα την προεκτυπωμένη κάρτα με μία κανονική (για να χωράνε στο κουτάκι που τις κάνω συλλογή) και ζήτησα από την υπάλληλο να με τσεκάρει και για την επιστροφή, για να εισπράξω ένα “κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό στις πτήσεις μας για το Βουκουρέστι”. Ήταν ξεκάθαρο: η Λολίτα με είχε καταραστεί.
Τσίμπησα ένα μάφφιν κι ένα καππουτσίνο και ακολούθως πέρασα από τα διαβατήρια, έκανα αγορές κρασιών για κάτι αλκοολικούς φίλους που έχω εκεί και πέρασα και από το βαρετό έλεγχο ασφαλείας. Κατέβηκα στην Α εικοσικάτι και άρχισα να περιεργάζομαι (διακριτικά εννοείται) τους εκλεκτούς συνεπιβάτες μου, οι οποίοι ψώνιζαν και εκείνοι μαζί μου διάφορα οινοπνευματώδη. Αφού μαζευτήκαμε καμιά σαρανταριά νοματαίοι, μπήκαμε στο λεωφορειάκι που θα μας πήγαινε στο G-FLBE.
Υποδοχή από ένα ευγενικότατο και χαμογελαστό Olympic Boy (κι όμως υπάρχουν!) και μία άνετη και όμορφη αεροσυνοδό. Ο κάπταιν ήταν άγγλος και για κάποιο λόγο κρυβόταν στο cockpit. Τακτοποίηση στην 1Α, με την 1C να μένει κενή. Να ξεκαθαρίσω ότι το Q400 δεν είναι άνετο ή μάλλον είναι τόσο άνετο όσο του επιτρέπουν οι περιστάσεις. Τουλάχιστον είναι ανετότερο από το RJ100 της Αιγαίου και σαφώς πιο καθαρό από τα ανεκδιήγητα ATR της ΟΑ. Κάποιος κύριος από πίσω διαμαρτυρόταν επίμονα επειδή καθόταν δίπλα στην έλικα και ζητούσε να τον αλλάξουν θέση. Άμα είναι να σου κάτσει, δε σε σώζει τίποτα. Υποδοχή από το πλήρωμα και προηχογραφημένο demo.
Τα ελικοφόρα μου αρέσουν και το λέω χωρίς φόβο και πάθος. Μου αρέσει ο θόρυβος που κάνουν από τη στιγμή που ξεκινούν οι κινητήρες καθώς και όταν τροχοδρομούν. Αυτό το θόρυβο άκουγα και εκείνο το πρωί και απορούσα με ποια δικαιολογία υποστηρίζουν οι της ΟΑ ότι το αεροπλάνο έχει αθόρυβους κινητήρες. Μου αρέσει και η απότομη επιτάχυνση που έχουν τα ελικοφόρα και εκείνο το πρωί ο Κάπταιν του έδωσε και κατάλαβε. Αφήσαμε λοιπόν τον 03R γύρω στις 07:10 και συνεχίσαμε με κατεύθυνση προς τα βόρεια.
Το service είναι μίνιμαλ και τα προσφερόμενα προς βρώσιν ήταν deja vu, με τη μόνη διαφορά ότι δε σε σερβίρουν σε δίσκο. Το πλήρωμα ήταν more than happy, πραγματικά ευχάριστο και πραγματικά εξυπηρετικό. Τα μικροσκοπικά σάντουιτς-μπριός ήρθαν σε κουτάκι, μαζί με μία γκοφρέτα από τα Papagallino ενώ λίγο αργότερα έφτασε και ο καφές, στο γνωστό χάρτινο ποτηράκι (dislike).
To Q400 εν πτήσει είναι σχετικά αθόρυβο, αλλά μην τρελαθούμε κι όλας. Η σχετικά χαμηλή πτήση μας επέτρεψε να δούμε λίγο τη χιονισμένη βόρεια Ροδόπη ενώ περίπου μισή ώρα αργότερα ξεκίνησε η κάθοδος. Εκείνο το πρωί, στο Βουκουρέστι υπήρχε απελπιστικά χαμηλή νέφωση, σε τέτοιο σημείο που τα πρώτα σπίτια πρέπει να τα είδα περίπου 20 δευτερόλεπτα πριν το touchdown, το οποίο και έγινε θορυβωδώς στον 08R. Ακολούθησε σύντομη ξενάγηση στις αεροπορικές ομορφιές του Βουκουρεστίου (tarmac tour). Είναι γεγονός ότι υπάρχει πολύ και αξιόλογο παροπλισμένο παρτάλι στο Henri Coanda. Δε θυμάμαι και πολλά πράγματα, πέρα από κάτι Α310 της TAROM. Εκείνη την ώρα κάποιοι είχαν ήδη σηκωθεί και περπατούσαν στο διάδρομο. Ο φροντιστής έκανε τη σχετική ανακοίνωση, αλλα εκείνοι απτόητοι. Εννοείται ότι σταθμεύσαμε σε remote και βγήκαμε στο δροσερό tarmac για να επιβιβαστούμε στο λεωφορειάκι και να πάμε στον τερματικό.
Ο Henri Coanda ήταν ένας από τους επιφανέστερους ρουμάνους επιστήμονες στον οποίο η ανθρωπότητα και οι aviation enthousiasts οφείλουν αιώνια ευγνωμοσύνη για την εφεύρεση των κινητήρων τζετ, αν κατάλαβα καλά. Σε ένδειξη αυτής της αιώνιας ευγνωμοσύνης, οι Ρουμάνοι μετονόμασαν πριν από λίγα χρόνια, το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας τους σε Aeroportul International Henri Coanda. Η πρώτη μου επαφή με τον τερματικό είναι μάλλον απογοητευτική, βασικά κάνει “μπαμ” ότι έχει χτιστεί τσόντα-τσόντα. Μπαίνεις... ανεβαίνεις σκαλιά... βγαίνεις σε ένα χώρο με μία άλφα αρχιτεκτονική... προχωράς σε ένα παραγκοειδές κατασκεύασμα... ανεβαίνεις ένα σκαλί, μπαίνεις σε ένα χώρο με διαφορετική αρχιτεκτονική... περνάς έλεγχο διαβατηρίων... κατεβαίνεις σκαλιά. Μου θύμησε αναχώρηση από το κτίριο των τσάρτερ στο Ελληνικό στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Οι χώροι υγιεινής είναι αξιοπρεπέστατοι. Φήμες θέλουν το αεροδρόμιο να επεκτείνεται (απόδειξη οι διάφοροι γερανοί), ενώ παράλληλα και το μετρό υποτίθεται ότι σύντομα θα φτάσει αεροδρόμιο. Τα τρένα που σήμερα κάνουν το δρομολόγιο Henri Coanda-Gara Nord είχαν μία βραχύβια παρουσία στην Ελλάδα, όντας μισθωμένα από τον ΟΣΕ για κάλυψη προσωρινών αναγκών του χρεωκοπημένου μας οργανισμού. Πρόκειται για τα Siemens Desiro Diesel τα οποία επεστράφησαν στους ρουμάνους. Το ταξί είναι μια πονεμένη ιστορία. Τα επίσημα ταξί του αεροδρομίου σου κάνουν επίσημο rip-off με τριπλάσιες ταρίφες (λίιιιιγο παραπάνω από ένα ευρώ το χιλιόμετρο), ενώ τα ανεπίσημα, τα οποία παίζουν κρυφτό με την τροχαία, μια και δεν επιτρέπεται να πάρουν κόσμο από το αεροδρόμιο, σε κλέβουν γενικώς και ανεξαιρέτως και καταλήγεις να πληρώνεις πάνω από €50 για την κούρσα στην πόλη. Legend has it ότι άμα δε σε κλέψει ο ρουμάνος ταξιτζής από το αεροδρόμιο, μπορεί να σου κάτσει μέχρι και το λόττο. Λένε ότι οι πιθανότητες είναι οι ίδιες.
Με τούτα και με τ' άλλα, 9:10 το πρωί έβγαινα από το χώρο των αφίξεων, απέναντι από ένα ATM με το λογότυπο της Eurobank (η ρουμανική θυγατρική της ονομάζεται Bancpost), πλάι σε μία τεράστια διαφήμιση COSMOTE... οι αγαπημένοι φίλοι μου ήταν εκεί και μαζί τους θα περνούσα 11 ώρες στο εξωτικό Βουκουρέστι, το Παρίσι των Βαλκανίων.
Πού πάτε; Μη φεύγετε, έχει και συνέχεια...
Το αεροπορικό εισιτήριο μου είχε κοστίσει μόλις €53,00 (δεν πληρώνω service fees) και έτσι, το αχάραγο της 6ης Δεκεμβρίου 2009 κι αφού με την τσίμπλα στο μάτι πάτησα κατά λάθος στα σκοτεινά την ουρά της Λολίτας που κοιμόταν απ' έξω από το υπνοδωμάτιο (καταλάβατε ότι μιλάμε για σκύλο), βγήκα όξω στη δροσιά και ανεχώρησα για το υπερχάμπ. Λίγα λεπτά αργότερα παρκάριζα στο P3 και έπαιρνα το δρόμο για τις αναχωρήσεις. Στο check in αντάλλαξα την προεκτυπωμένη κάρτα με μία κανονική (για να χωράνε στο κουτάκι που τις κάνω συλλογή) και ζήτησα από την υπάλληλο να με τσεκάρει και για την επιστροφή, για να εισπράξω ένα “κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό στις πτήσεις μας για το Βουκουρέστι”. Ήταν ξεκάθαρο: η Λολίτα με είχε καταραστεί.
Τσίμπησα ένα μάφφιν κι ένα καππουτσίνο και ακολούθως πέρασα από τα διαβατήρια, έκανα αγορές κρασιών για κάτι αλκοολικούς φίλους που έχω εκεί και πέρασα και από το βαρετό έλεγχο ασφαλείας. Κατέβηκα στην Α εικοσικάτι και άρχισα να περιεργάζομαι (διακριτικά εννοείται) τους εκλεκτούς συνεπιβάτες μου, οι οποίοι ψώνιζαν και εκείνοι μαζί μου διάφορα οινοπνευματώδη. Αφού μαζευτήκαμε καμιά σαρανταριά νοματαίοι, μπήκαμε στο λεωφορειάκι που θα μας πήγαινε στο G-FLBE.
Υποδοχή από ένα ευγενικότατο και χαμογελαστό Olympic Boy (κι όμως υπάρχουν!) και μία άνετη και όμορφη αεροσυνοδό. Ο κάπταιν ήταν άγγλος και για κάποιο λόγο κρυβόταν στο cockpit. Τακτοποίηση στην 1Α, με την 1C να μένει κενή. Να ξεκαθαρίσω ότι το Q400 δεν είναι άνετο ή μάλλον είναι τόσο άνετο όσο του επιτρέπουν οι περιστάσεις. Τουλάχιστον είναι ανετότερο από το RJ100 της Αιγαίου και σαφώς πιο καθαρό από τα ανεκδιήγητα ATR της ΟΑ. Κάποιος κύριος από πίσω διαμαρτυρόταν επίμονα επειδή καθόταν δίπλα στην έλικα και ζητούσε να τον αλλάξουν θέση. Άμα είναι να σου κάτσει, δε σε σώζει τίποτα. Υποδοχή από το πλήρωμα και προηχογραφημένο demo.
Τα ελικοφόρα μου αρέσουν και το λέω χωρίς φόβο και πάθος. Μου αρέσει ο θόρυβος που κάνουν από τη στιγμή που ξεκινούν οι κινητήρες καθώς και όταν τροχοδρομούν. Αυτό το θόρυβο άκουγα και εκείνο το πρωί και απορούσα με ποια δικαιολογία υποστηρίζουν οι της ΟΑ ότι το αεροπλάνο έχει αθόρυβους κινητήρες. Μου αρέσει και η απότομη επιτάχυνση που έχουν τα ελικοφόρα και εκείνο το πρωί ο Κάπταιν του έδωσε και κατάλαβε. Αφήσαμε λοιπόν τον 03R γύρω στις 07:10 και συνεχίσαμε με κατεύθυνση προς τα βόρεια.
Το service είναι μίνιμαλ και τα προσφερόμενα προς βρώσιν ήταν deja vu, με τη μόνη διαφορά ότι δε σε σερβίρουν σε δίσκο. Το πλήρωμα ήταν more than happy, πραγματικά ευχάριστο και πραγματικά εξυπηρετικό. Τα μικροσκοπικά σάντουιτς-μπριός ήρθαν σε κουτάκι, μαζί με μία γκοφρέτα από τα Papagallino ενώ λίγο αργότερα έφτασε και ο καφές, στο γνωστό χάρτινο ποτηράκι (dislike).
To Q400 εν πτήσει είναι σχετικά αθόρυβο, αλλά μην τρελαθούμε κι όλας. Η σχετικά χαμηλή πτήση μας επέτρεψε να δούμε λίγο τη χιονισμένη βόρεια Ροδόπη ενώ περίπου μισή ώρα αργότερα ξεκίνησε η κάθοδος. Εκείνο το πρωί, στο Βουκουρέστι υπήρχε απελπιστικά χαμηλή νέφωση, σε τέτοιο σημείο που τα πρώτα σπίτια πρέπει να τα είδα περίπου 20 δευτερόλεπτα πριν το touchdown, το οποίο και έγινε θορυβωδώς στον 08R. Ακολούθησε σύντομη ξενάγηση στις αεροπορικές ομορφιές του Βουκουρεστίου (tarmac tour). Είναι γεγονός ότι υπάρχει πολύ και αξιόλογο παροπλισμένο παρτάλι στο Henri Coanda. Δε θυμάμαι και πολλά πράγματα, πέρα από κάτι Α310 της TAROM. Εκείνη την ώρα κάποιοι είχαν ήδη σηκωθεί και περπατούσαν στο διάδρομο. Ο φροντιστής έκανε τη σχετική ανακοίνωση, αλλα εκείνοι απτόητοι. Εννοείται ότι σταθμεύσαμε σε remote και βγήκαμε στο δροσερό tarmac για να επιβιβαστούμε στο λεωφορειάκι και να πάμε στον τερματικό.
Ο Henri Coanda ήταν ένας από τους επιφανέστερους ρουμάνους επιστήμονες στον οποίο η ανθρωπότητα και οι aviation enthousiasts οφείλουν αιώνια ευγνωμοσύνη για την εφεύρεση των κινητήρων τζετ, αν κατάλαβα καλά. Σε ένδειξη αυτής της αιώνιας ευγνωμοσύνης, οι Ρουμάνοι μετονόμασαν πριν από λίγα χρόνια, το μεγαλύτερο αεροδρόμιο της χώρας τους σε Aeroportul International Henri Coanda. Η πρώτη μου επαφή με τον τερματικό είναι μάλλον απογοητευτική, βασικά κάνει “μπαμ” ότι έχει χτιστεί τσόντα-τσόντα. Μπαίνεις... ανεβαίνεις σκαλιά... βγαίνεις σε ένα χώρο με μία άλφα αρχιτεκτονική... προχωράς σε ένα παραγκοειδές κατασκεύασμα... ανεβαίνεις ένα σκαλί, μπαίνεις σε ένα χώρο με διαφορετική αρχιτεκτονική... περνάς έλεγχο διαβατηρίων... κατεβαίνεις σκαλιά. Μου θύμησε αναχώρηση από το κτίριο των τσάρτερ στο Ελληνικό στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Οι χώροι υγιεινής είναι αξιοπρεπέστατοι. Φήμες θέλουν το αεροδρόμιο να επεκτείνεται (απόδειξη οι διάφοροι γερανοί), ενώ παράλληλα και το μετρό υποτίθεται ότι σύντομα θα φτάσει αεροδρόμιο. Τα τρένα που σήμερα κάνουν το δρομολόγιο Henri Coanda-Gara Nord είχαν μία βραχύβια παρουσία στην Ελλάδα, όντας μισθωμένα από τον ΟΣΕ για κάλυψη προσωρινών αναγκών του χρεωκοπημένου μας οργανισμού. Πρόκειται για τα Siemens Desiro Diesel τα οποία επεστράφησαν στους ρουμάνους. Το ταξί είναι μια πονεμένη ιστορία. Τα επίσημα ταξί του αεροδρομίου σου κάνουν επίσημο rip-off με τριπλάσιες ταρίφες (λίιιιιγο παραπάνω από ένα ευρώ το χιλιόμετρο), ενώ τα ανεπίσημα, τα οποία παίζουν κρυφτό με την τροχαία, μια και δεν επιτρέπεται να πάρουν κόσμο από το αεροδρόμιο, σε κλέβουν γενικώς και ανεξαιρέτως και καταλήγεις να πληρώνεις πάνω από €50 για την κούρσα στην πόλη. Legend has it ότι άμα δε σε κλέψει ο ρουμάνος ταξιτζής από το αεροδρόμιο, μπορεί να σου κάτσει μέχρι και το λόττο. Λένε ότι οι πιθανότητες είναι οι ίδιες.
Με τούτα και με τ' άλλα, 9:10 το πρωί έβγαινα από το χώρο των αφίξεων, απέναντι από ένα ATM με το λογότυπο της Eurobank (η ρουμανική θυγατρική της ονομάζεται Bancpost), πλάι σε μία τεράστια διαφήμιση COSMOTE... οι αγαπημένοι φίλοι μου ήταν εκεί και μαζί τους θα περνούσα 11 ώρες στο εξωτικό Βουκουρέστι, το Παρίσι των Βαλκανίων.
Πού πάτε; Μη φεύγετε, έχει και συνέχεια...