jerry
Concorde-Class-Member
Στις 9/3 κοιμήθηκα πολύ... Μάλλον ήθελα να κοιμάμαι και να χάσω την πτήση... Παρόλα αυτά οι πρωινές απο-προσγειώσεις δε μπορούσαν να με αφήσουν κάτω και έτσι, οδεύσαμε για το αγαπητό μας sunset, όπου παρακολουθήσαμε και την γένεση του real-time του Sunset beach bar, έτσι για να ολοκληρώσουμε τα βιώματά μας... Και ύστερα είχε έρθει η δύσκολη στιγμή του αποχωρισμού... Πακετάρισμα... (Προσωπικά ξέχασα διάφορα πράγματα στο hotel, θα γυρίσω μια μέρα να τα πάρω 
) Και μετά το μαρτύριο συνεχίστηκε στη reception, που ο μαθητευόμενος υπάλληλος δεν ήθελε να μας αφήσει να φύγουμε (ήταν στο κόλπο) και καθυστερούσε την πληρωμή... Και περιμέναμε, περιμέναμε...
Με ένα ταξί τζαμαικανών πωλητών χόρτου (για να θυμάται και ο captainjumbo) πήγαμε στο terminal. Εκεί θα παιζόταν η πρώτη και τελευταία πράξη του έργου που λέγεται "AF489 THRILLER : OVERBOOKING AT SXM" Ναι, ναι μπαίνοντας στο terminal ο Elliott ούρλιαζε, χτυπιόταν και περιέργραφε καταστάσεις που δυσκολευόμασταν να πιστέψουμε, μέχρι που εμφανίστηκε η ταλαίπωρη υπάλληλος και από την οποία ζητήσαμε την προσφορά της για να μείνουμε πίσω... Αφού μας ικανοποίησε είπαμε ότι θα θυσιαστούμε, διότι σαν γνήσια τέκνα της αεροπορίας είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε τα πάντα για το καλό των αεροπορικών εταιρειών. Τώρα αν κάπου εκεί μας παίρνει και εμάς η μπάλα, δε χαλιόμαστε...
Και κάπως έτσι ξαναφύγαμε από το terminal αυτή τη φορά με ταξί πληρωμένο από την AF (αλοίμονο δηλαδή αν μας έβαζε να το πληρώσουμε) και μας έστειλε σε ένα χάλι ξενοδοχείο που δε μπορούσες να σταθείς... Πράσινοι οι φοίνικες, η άμμος κρυστάλλινη, τα δωμάτια μεγάλα, η τηλεόραση έπαιζε free-porn... Δηλαδή, τι να πει κανείς για τη σοβαρότητα αυτής της εταιρείας...
Και κάπως έτσι επιστρέψαμε στη Maho, αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας που έφυγαν με το 340 ενώ περιμέναμε και το jumbaki που σηκώθηκε με πλευρικούς ανέμους τόσους που τρόμαξε και την τεράστια ουρά αυτοκινήτων (το απογευματινό traffic του νησιού).
Ναι ναι... Και ύστερα επιστρέψαμε στο θέρετρό μας, να συνεχίσουμε το overbooking (λέξη που χρησιμοποιούσαμε αντί του weekend) που μας χάρισε η air france... Είχαμε ένα δείπνο σε εξέλιξη ενώ μας περίμενε και ένας αγώνας karaoke...
Την άλλη μέρα κινήσαμε πρωί πρωί για το Grand Case με τα ταξάκια μας. To traffic του αεροδρομίου μονότονο,άστε δε που ήταν και ανακριβές... Προς στιγμήν πιστέψαμε ότι θα μας κατεβάσουμε με το ζόρι και στο Fort de France... ΕΛΕΟΣ δηλαδή, κανείς δε μας λυπάται... Αφού αγοράσαμε διάφορα καλούδια από το aviation shop του αεροδρομίου, που άνοιξε ειδικά για εμάς, είπαμε να επιβιβαστούμε δημιουργώντας μια συμπαθητική ουρίτσα έξω από το ATARI μας, το οποίο λίγο νωρίτερα μας εντυπωσίασε με ένα go-around-low-pass για να μας χαιρετήσει ως άλλους ήρωες... Αφού καταφέραμε και απογειωθήκαμε χρησιμοποιώντας κάθε σπιθαμή του διαδρόμου, αφήσαμε τις θάλασσες του SXMπίσω μας, ενώ περνώντας πάνω από γνώριμα αεροδρόμια, αρχίσαμε να μπαίνουμε σε γαλλικό έδαφος (γουαδελούπη γαρ) με έναν πιλότο ο οποίος ήθελε ντε και καλά να μας εντυπωσιάσει μετά το go-around και γιαυτό είχε κατεβάσει τροχούς κανά τέταρτο πριν προσγειωθούμε! Φτάνοντας στο PTP, η χαρά του heavy ήταν. Λίγο αργότερα ήρθε και Jumbo Corsair ενώ η AirFrance είχε και δεύτερο jumbo εκείνη τη μέρα... Κατεβαίνοντας από το ATARI μας, χαθήκαμε στην έρημο του φοινικόδασους της Γουαδελούπης, αλλά ευτυχώς ένα 330 μας οδήγησε ξανά.
Αφού πήραμε τις αποσκευές μας και παρακάμψαμε το customs control λέγοντας στον υπάλληλο ότι είμαστε ταλαιπωρημένοι επιβάτες και έχουμε και άλλες πτήσεις να προλάβουμε, φτάσαμε στην κολασμένη ουράγια το check-in της πτήσης 621. Μα να είμαστε οι τελευταίοι από τους 507... Μα τι ήταν και αυτή η αναμονή... Ευτυχώς διασκεδαστήκαμε και εντυπωσιαστήκαμε από τις διαφημίσεις του αεροδρομίου Λα Κουμπανά σας ταξιδεβή σε ολό τον κοσμόό... Συντομά και στο Ατέν με Ιλ62.
Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στη φυσούνα μας όπου αποχαιρετήσαμε αυτό το μαγευτικό πουλί που έφευγε πριν από εμάς για Orly... Του ευχηθήκαμε τα καλύτερα και καλή... αντάμωση.
Χωρίς καλά, καλά να το καταλάβουμε ήμασταν μέσα σε jumbo εκεί που κανονικά έπρεπε να είχαμε φτάσει Αθήνα... Αν αυτό δεν είναι τύχη, τότε τι είναι
Το jumbo είχε παντού καθίσματα και επιβάτες. Μόνο εναέρια με σκοινιά δεν είχαν κρεμάσει... Απορώ πως γεμίσαμε τόσο γρήγορα και φύγαμε μόνο με 40 περίπου λεπτά delay για Orly... Η απογείωση του jumbo βαριά, τροχοδρομούσαμε πολύ ώρα και ύστερα το απόλυτο σκοτάδι.
Η θέση μου ήταν 42L, ένα παράθυρο άλλο πράμα, ήταν λίγα μέτρα πιο μπροστά από μένα. Οι διπλανοί μου δύο γάλλοι που δε μιλούσαν αγγλικά, παρόλα αυτά είχαν όρεξη για κουβέντα, οπότε συνενοούμασταν καταπληκτικά! Και μετά φάγαμε το φαγάκι μας, πέσαμε για ύπνο, χαζέψαμε τις main screens του jumbo, περιπλανευτήκαμε στο τεράστιο αεροσκάφος, μιλήσαμε με τα πληρώματα και η ώρα πέρασε... Δε χρειάζεται να μιλήσουμε για σύγκριση 343,743 φαντάζομαι τόσο σε επίπεδα άνεσης,IFE,θορύβου... Και άρχισε να ξημερώνει... Είχε έρθει η ώρα του καφέ! Κάπου κάπου ξεκινήσαμε και την κάθοδο για Orly, με το φτερό του Jumbo να σέρνεται κυριολεκτικά στον αέρα! Πιάνοντας Orly, αρχίσαμε να βλέπουμε ένα view master από jumbo Corsair (το SKY, το SEX, το HJAC, ένα ένα) ενώ σταθμεύοντας χαιρετήσαμε και την Air Caraibes που είχε σταθμεύσει λίγο πιο κει.
Και φτου και από την αρχή, βαλιτσούλες, checkin για αθήνα από το Orly, λεωφορειάκι για CDG, και εκεί τα νεύρα είχαν αρχίσει να χτυπάνε κόκκινο... Και τα πλήρωσε ένας κακόμοιρος υπάλληλος του check-in γιατί οι θέσεις που είχαμε στο CDG-ATH ήταν κάτι σαν 7Β,8Β,9Β και 7Ε,8Ε,9Ε... Για την ακρίβεια ήμασταν ανάμεσα σε κοριτσόπουλα που ερχόντουσαν από Αμερική για αγώνες. Ξέρετε, αυτές κάθονταν στα 7Α,7C,8Α,8C κλπ... Μα τρομερό allocation Θέσεων...
Κάπου πήρε το μάτι μου και αυτή την οθόνη και το πόσο ήθελα να πάω στο C89 για επιβίβαση δε λέγεται...
Τελοσπάντων, τι να κάνουμε... Μπήκαμε στο 320, σε μια απροσδιόριστη κατάσταση (ποιος είμαι εγώ τώρα, που πάω με αυτό, γιατί δε μοιάζει με Twin Otter, γιατί δεν σερβίρουν cocktail κλπ). Το φαγητό ήταν χάλια, περιττό να σας πω! Και κάπως έτσι φτάσαμε στην Αθήνα και βρήκαμε συντρίμια. Όπως και η ψυχολογία μας. Μας έμειναν όμως όμορφες εικόνες όπως αυτή για να μας συντροφεύουν στα όνειρά μας και στις δύσκολες εκείνες απογευματινές-βραδινές ώρες που το μυαλό σου σκέφτεται πως την ίδια στιγμή στη maho τρώνε blast...
) Και μετά το μαρτύριο συνεχίστηκε στη reception, που ο μαθητευόμενος υπάλληλος δεν ήθελε να μας αφήσει να φύγουμε (ήταν στο κόλπο) και καθυστερούσε την πληρωμή... Και περιμέναμε, περιμέναμε...Με ένα ταξί τζαμαικανών πωλητών χόρτου (για να θυμάται και ο captainjumbo) πήγαμε στο terminal. Εκεί θα παιζόταν η πρώτη και τελευταία πράξη του έργου που λέγεται "AF489 THRILLER : OVERBOOKING AT SXM" Ναι, ναι μπαίνοντας στο terminal ο Elliott ούρλιαζε, χτυπιόταν και περιέργραφε καταστάσεις που δυσκολευόμασταν να πιστέψουμε, μέχρι που εμφανίστηκε η ταλαίπωρη υπάλληλος και από την οποία ζητήσαμε την προσφορά της για να μείνουμε πίσω... Αφού μας ικανοποίησε είπαμε ότι θα θυσιαστούμε, διότι σαν γνήσια τέκνα της αεροπορίας είμαστε πρόθυμοι να θυσιάσουμε τα πάντα για το καλό των αεροπορικών εταιρειών. Τώρα αν κάπου εκεί μας παίρνει και εμάς η μπάλα, δε χαλιόμαστε...
Και κάπως έτσι ξαναφύγαμε από το terminal
αυτή τη φορά με ταξί πληρωμένο από την AF (αλοίμονο δηλαδή αν μας έβαζε να το πληρώσουμε) και μας έστειλε σε ένα χάλι ξενοδοχείο που δε μπορούσες να σταθείς... Πράσινοι οι φοίνικες, η άμμος κρυστάλλινη, τα δωμάτια μεγάλα, η τηλεόραση έπαιζε free-porn... Δηλαδή, τι να πει κανείς για τη σοβαρότητα αυτής της εταιρείας...Και κάπως έτσι επιστρέψαμε στη Maho, αποχαιρετήσαμε τους φίλους μας που έφυγαν με το 340 ενώ περιμέναμε και το jumbaki που σηκώθηκε με πλευρικούς ανέμους τόσους που τρόμαξε και την τεράστια ουρά αυτοκινήτων (το απογευματινό traffic του νησιού).
Ναι ναι... Και ύστερα επιστρέψαμε στο θέρετρό μας, να συνεχίσουμε το overbooking (λέξη που χρησιμοποιούσαμε αντί του weekend) που μας χάρισε η air france... Είχαμε ένα δείπνο σε εξέλιξη ενώ μας περίμενε και ένας αγώνας karaoke...
Την άλλη μέρα κινήσαμε πρωί πρωί για το Grand Case με τα ταξάκια μας. To traffic του αεροδρομίου μονότονο,άστε δε που ήταν και ανακριβές... Προς στιγμήν πιστέψαμε ότι θα μας κατεβάσουμε με το ζόρι και στο Fort de France... ΕΛΕΟΣ δηλαδή, κανείς δε μας λυπάται... Αφού αγοράσαμε διάφορα καλούδια από το aviation shop του αεροδρομίου, που άνοιξε ειδικά για εμάς, είπαμε να επιβιβαστούμε δημιουργώντας μια συμπαθητική ουρίτσα έξω από το ATARI μας, το οποίο λίγο νωρίτερα μας εντυπωσίασε με ένα go-around-low-pass για να μας χαιρετήσει ως άλλους ήρωες... Αφού καταφέραμε και απογειωθήκαμε χρησιμοποιώντας κάθε σπιθαμή του διαδρόμου, αφήσαμε τις θάλασσες του SXMπίσω μας, ενώ περνώντας πάνω από γνώριμα αεροδρόμια, αρχίσαμε να μπαίνουμε σε γαλλικό έδαφος (γουαδελούπη γαρ) με έναν πιλότο ο οποίος ήθελε ντε και καλά να μας εντυπωσιάσει μετά το go-around και γιαυτό είχε κατεβάσει τροχούς κανά τέταρτο πριν προσγειωθούμε! Φτάνοντας στο PTP, η χαρά του heavy ήταν. Λίγο αργότερα ήρθε και Jumbo Corsair ενώ η AirFrance είχε και δεύτερο jumbo εκείνη τη μέρα... Κατεβαίνοντας από το ATARI μας, χαθήκαμε στην έρημο του φοινικόδασους της Γουαδελούπης, αλλά ευτυχώς ένα 330 μας οδήγησε ξανά.
Αφού πήραμε τις αποσκευές μας και παρακάμψαμε το customs control λέγοντας στον υπάλληλο ότι είμαστε ταλαιπωρημένοι επιβάτες και έχουμε και άλλες πτήσεις να προλάβουμε, φτάσαμε στην κολασμένη ουράγια το check-in της πτήσης 621. Μα να είμαστε οι τελευταίοι από τους 507... Μα τι ήταν και αυτή η αναμονή... Ευτυχώς διασκεδαστήκαμε και εντυπωσιαστήκαμε από τις διαφημίσεις του αεροδρομίου Λα Κουμπανά σας ταξιδεβή σε ολό τον κοσμόό... Συντομά και στο Ατέν με Ιλ62.
Και κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στη φυσούνα μας όπου αποχαιρετήσαμε αυτό το μαγευτικό πουλί που έφευγε πριν από εμάς για Orly... Του ευχηθήκαμε τα καλύτερα και καλή... αντάμωση.
Χωρίς καλά, καλά να το καταλάβουμε ήμασταν μέσα σε jumbo εκεί που κανονικά έπρεπε να είχαμε φτάσει Αθήνα... Αν αυτό δεν είναι τύχη, τότε τι είναι
Το jumbo είχε παντού καθίσματα και επιβάτες. Μόνο εναέρια με σκοινιά δεν είχαν κρεμάσει... Απορώ πως γεμίσαμε τόσο γρήγορα και φύγαμε μόνο με 40 περίπου λεπτά delay για Orly... Η απογείωση του jumbo βαριά, τροχοδρομούσαμε πολύ ώρα και ύστερα το απόλυτο σκοτάδι.Η θέση μου ήταν 42L, ένα παράθυρο άλλο πράμα, ήταν λίγα μέτρα πιο μπροστά από μένα. Οι διπλανοί μου δύο γάλλοι που δε μιλούσαν αγγλικά, παρόλα αυτά είχαν όρεξη για κουβέντα, οπότε συνενοούμασταν καταπληκτικά! Και μετά φάγαμε το φαγάκι μας, πέσαμε για ύπνο, χαζέψαμε τις main screens του jumbo, περιπλανευτήκαμε στο τεράστιο αεροσκάφος, μιλήσαμε με τα πληρώματα και η ώρα πέρασε... Δε χρειάζεται να μιλήσουμε για σύγκριση 343,743 φαντάζομαι τόσο σε επίπεδα άνεσης,IFE,θορύβου... Και άρχισε να ξημερώνει... Είχε έρθει η ώρα του καφέ! Κάπου κάπου ξεκινήσαμε και την κάθοδο για Orly, με το φτερό του Jumbo να σέρνεται κυριολεκτικά στον αέρα! Πιάνοντας Orly, αρχίσαμε να βλέπουμε ένα view master από jumbo Corsair (το SKY, το SEX, το HJAC, ένα ένα) ενώ σταθμεύοντας χαιρετήσαμε και την Air Caraibes που είχε σταθμεύσει λίγο πιο κει.
Και φτου και από την αρχή, βαλιτσούλες, checkin για αθήνα από το Orly, λεωφορειάκι για CDG, και εκεί τα νεύρα είχαν αρχίσει να χτυπάνε κόκκινο... Και τα πλήρωσε ένας κακόμοιρος υπάλληλος του check-in γιατί οι θέσεις που είχαμε στο CDG-ATH ήταν κάτι σαν 7Β,8Β,9Β και 7Ε,8Ε,9Ε... Για την ακρίβεια ήμασταν ανάμεσα σε κοριτσόπουλα που ερχόντουσαν από Αμερική για αγώνες. Ξέρετε, αυτές κάθονταν στα 7Α,7C,8Α,8C κλπ... Μα τρομερό allocation Θέσεων...
Κάπου πήρε το μάτι μου και αυτή την οθόνη και το πόσο ήθελα να πάω στο C89 για επιβίβαση δε λέγεται...
Τελοσπάντων, τι να κάνουμε... Μπήκαμε στο 320, σε μια απροσδιόριστη κατάσταση (ποιος είμαι εγώ τώρα, που πάω με αυτό, γιατί δε μοιάζει με Twin Otter, γιατί δεν σερβίρουν cocktail κλπ). Το φαγητό ήταν χάλια, περιττό να σας πω! Και κάπως έτσι φτάσαμε στην Αθήνα και βρήκαμε συντρίμια. Όπως και η ψυχολογία μας. Μας έμειναν όμως όμορφες εικόνες όπως αυτή για να μας συντροφεύουν στα όνειρά μας και στις δύσκολες εκείνες απογευματινές-βραδινές ώρες που το μυαλό σου σκέφτεται πως την ίδια στιγμή στη maho τρώνε blast...
