Αφήνοντας το Las Vegas (και άλλα τυχερά…)
(click links για φωτο)
Η τιμή που έδινε η Delta για την πτήση από Φρανκφούρτη προς Las Vegas ήταν τόσο εξωπραγματική, όσο και τα ξενοδοχεία που βρίσκει κανείς στη μέση της ερήμου στη Νεβάδα: 350 Ευρώ μετ’επιστροφής για υπερατλαντική πτήση στις Δυτικές ΗΠΑ – τυχερή προσφορά. Άλλα 90 Ευρώ για την πτήση μετ’επιστροφής Θεσσαλονίκη-Φρανκφούρτη συν 80 Ευρώ (108$) για πτήση από Las Vegas προς San Francisco και voila… η σύνδεση Θερμαϊκού-Ειρηνικού. Επιπλέον προσθήκες, τα «προσκυνήματα» σε δύο εθνικά πάρκα με μεγαλειώδεις γεωλογικούς σχηματισμούς: το Grand Canyon στην Αριζόνα και την κοιλάδα του Yosemite στη Σιέρα Νεβάδα της Καλιφόρνια. Προσθέστε τέλος την ακόρεστη όρεξη για εξερεύνηση που απαιτείται για να περαιώσεις έναν άθλο αυτής της τάξης σε 10 ημέρες και έχετε τη συνταγή για ένα αλησμόνητο airhoping, μέσω 8 αεροδρομίων, σε μια παράλληλη πραγματικότητα, στην άλλη άκρη της γης!
Ξεκίνημα απογευματάκι, 4 Νοεμβρίου, από Μακεδονία με την πτήση 530 της Aegean για Φρανκφούρτη. Αεροσκάφος το ολοκαίνουργιο Α320-200 SX-DVI, καταλλήλως βαπτισμένο «Kinesis», έβαλε σε κίνηση το σχέδιο «Λας Βέγκας» έστω και με 30λεπτη καθυστέρηση, λόγω καθυστερημένης άφιξης από Αθήνα, όπως μας πληροφόρησε ευγενικά ο κυβερνήτης κ. Αθανασόπουλος. Κατά τα λοιπά, η πτήση ήταν απρόσκοπτη και οι οθόνες του αεροσκάφους πληροφορούσαν τους επιβάτες (85% πληρότητα) για την εξέλιξη του ταξιδιού. Οι συνοδοί αέρα σέρβιραν το καθιερωμένο ζεστό γεύμα (πένες με σάλτσα, σαλατούλα, γλυκάκι και τα συναφή) στη μέση της πτήσης, που διήρκεσε περί τις 2 ώρες και 25 λεπτά. Κατάληξη στο Terminal 1 του διεθνούς αεροδρόμιου της Φρανκφούρτης στις 18:30 τοπική ώρα. Μεταφορά σε 15 λεπτάκια με S-Bahn στον εντυπωσιακό Hauptbahnhof, στο κέντρο της οικονομικής ζωής της Γερμανίας και σύντομη γνωριμία με την πόλη που, ανάμεσα στα άλλα, διαθέτει πλούσια αγορά στο κέντρο, γύρω από τον πεζόδρομο της οδού Zeil, καθώς και αρκετές πολυεθνικές επιλογές εστίασης.
Το μεσημέρι της επομένης, επιστροφή στο αεροδρόμιο, με θέα τους ουρανοξύστες στο «downtown» της Φρανκφούρτης, που θυμίζουν κάτι από αμερικάνικη μεγαλούπολη. Το δε αεροδρόμιο, ένα από τα πιο πολυσύχναστα διεθνή hub, καθαρό και λειτουργικό- όπως θα περίμενε κανείς από τους Γερμανούς. Μεταφορά στο νεότερο Terminal 2, με το ειδικό αερότρενο, όπου και η βάση της Delta Airlines. Μετά από τις σύντομες διατυπώσεις και το σχετικό έλεγχο ασφαλείας, μεταφορά στην πύλη. Η πτήση Delta 15για Atlanta-Tampa αναχώρησε on time στις 12:45 με το B767-300R της εταιρείας γεμάτο εξ ημισείας με Γερμανούς και Αμερικάνους. Το αεροσκάφος παλιό μεν αλλά σε καλή κατάσταση, όπως άλλωστε και οι αεροσυνοδοί, που στην Ολυμπιακή θα διένυαν ήδη την τρίτη δεκαετία στη σύνταξη. Στα low-pitch καθίσματα βρισκόταν μια οικολογική χαρτοσακούλα με ακουστικά, blinds, ωτοασπίδες, οδοντόβουρτσα και τα συναφή καλλυντικά, ενώ υπήρχε μαξιλάρι και κουβέρτα. Το IFE στην Economy Class μεταδιδόταν από drop-down LCD οθόνες και κράσαρε στην αρχή της πτήσης, μετά από έντονες αναταράξεις του αεροσκάφους. Τα πράγματα ηρέμησαν μετά από μισή ώρα. Κατά τη διάρκεια της εννιάωρης πτήσης προς Atlanta προβλήθηκαν τρείς πρόσφατες ταινίες και διάφορες τηλεοπτικές σειρές, ενώ στο ενδιάμεσο ο χάρτης πληροφορούσε για τη διαδρομή, μέσω Μεγ.Βρετανίας, Ιρλανδίας, Ατλαντικού, Χάλιφαξ, Ν.Υόρκης, Ουάσιγκτον κ.ο.κ. Σερβιρίστηκε ζεστό γεύμα (επιλογή pasta/κοτόπουλο) με ένα δωρεάν αλκοολούχο ποτό, παγωτό Haagen Dazs στη μέση της πτήσης, σνακ με πίτσα προς το τέλος και άφθονοι δωρεάν χυμοί, μεταλλικό νερό και διάφορες σόδες κατά τη διάρκεια της πτήσης. 17:05 τοπική ώρα και με πανοραμική θέα της κατάφυτης πρωτεύουσας του αμερικανικού νότου, προσγείωση στο αχανές αεροδρόμιο Hartsfield-Jackson της Atlanta, εδώ και χρόνια το μεγαλύτερο στον κόσμο σε διακίνηση επιβατών. Κι όμως λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, ιδιαίτερα μετά την προσθήκη νέου αεροδιαδρόμου, σε αντίθεση με το JFK στη Νέα Υόρκη, που έχει ρεκόρ καθυστερήσεων. Με επτά τερματικούς σταθμούς (Τ-Α-Β-C-D-E-F) που συνδέονται με πρακτικότατο υπόγειο σιδηρόδρομο, αποτελεί κεντρικό hubτης Delta Airlines, της εταιρείας που σαν τον φοίνικα ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της χρεοκοπίας και αναπτύσσεται ξανά σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο. Αμέτρητα αεροσκάφη της Delta, όλων των μεγεθών, γεμίζουν το tarmac. O κύριος ρόλος του αεροδρομίου είναι να συνδέει σε πτήσεις της Delta επιβάτες που κάνουν transit. Οι οθόνες αναχωρήσεων ανακοινώνουν αμέτρητους προορισμούς παγκοσμίως. Γι’ αυτούς πάντως που έχουν τελικό προορισμό την πόλη της Atlanta, απλά τα πράγματα, αφού το μετρό διαθέτει σταθμό στο κυρίως Terminal T και όσοι έχουν ελεύθερο χρόνο ας μην παραλείψουν να επισκεφτούν το μεγαλύτερο ενυδρείο του κόσμου που κοσμεί την πόλη, εκτός από τα αρχηγεία του CNN και της Coca-Cola. Το Διεθνές Τerminal F είναι το νεώτερο και λάμπει ακόμα, καθώς παραδόθηκε για τους Ολυμπιακούς του 1996 (την ίδια εποχή που στο δικό μας αείμνηστο Ελληνικό κυκλοφορούσαν αδέσποτα σκυλιά στον αεροσταθμό…) Στην έξοδο προς τη γέφυρα του F μας αποχαιρέτησε ο πιλότος με την προϊσταμένη συνοδό.
Η αναμονή στην ουρά για την είσοδο στις ΗΠΑ στον έλεγχο κράτησε περί τα 45 λεπτά και στη συνέχεια, μετά από την κλασσική συνέντευξη, φωτογράφιση και δακτυλικά, ακολούθησε μεταφορά με το τρενάκι στο Terminal A, απ’ όπου αναχωρούσε το connection flight 574 για Las Vegas στις 20:02. Στις εσωτερικές πτήσεις η Delta προσφέρει μόνο σνακ και τα ακουστικά κοστίζουν $2 για όποιον επιθυμεί. Η νυχτερινή πτήση προς Nevada διήρκεσε 4 ώρες και 40 λεπτά, το αεροσκάφος Β767 εμφανώς πιο φθαρμένο και 70% κενό. Ευκαιρία για υπνάκο στα άδεια μεσοκαθίσματα. Αφύπνιση πριν την κάθοδο – ώρα για να απολαύσει κανείς το κοντράστ της σκοτεινής ερήμου με το ολόφωτο μωσαϊκό του Las Vegas. Προσγείωση στις 21:37 (Pacific Time, 10 ώρες διαφορά με Ελλάδα) στο διεθνές αεροδρόμιο McCarran, που βρίσκεται πλέον στο κέντρο της μεγαλούπολης της ερήμου, ξυστά στα μεγάλα ξενοδοχεία του περιβόητου Las Vegas Strip. Αποβίβαση στο Terminal 1, όπου σε υποδέχονταιπλειάδες κουλοχέρηδων με τα ντιγκλι-ντλον κουδουνίσματα τους… άλλωστε εδώ είναι η πρωτεύουσα του τζόγου και το αεροδρόμιο δεν μπορούσε να βγει από το κλίμα – ένα μέρος των εσόδων του προέρχεται από τους μονόχειρους ληστές. Μεταφορά με υπόγειο τρενάκι στον κεντρικό αεροσταθμό, όπου οι επιλογές για μετακίνηση στα ξενοδοχεία είναι βασικά οι λιμουζίνες, τα ταξί και τα -φθηνότερα- shuttle buses. Διανυκτέρευση και –πολυπόθητη- ξεκούραση στο BestWestern δίπλα στο αεροδρόμιο, όπου η βραδιά στοιχίζει 30 Ευρώ με βασιλικό κρεβάτι, απαραίτητο κλιματισμό, καλωδιακή τηλεόραση, πρωινό και δωρεάν shuttle στον αεροσταθμό.
Τρίτη 6 Νοεμβρίου, η προγραμματισμένη για 09:10 πτήση 619 της Southwest για San Francisco είχε καθυστέρηση λόγω έντονης ομίχλης στον προορισμό. Η εταιρεία ευγενικά έδωσε τη δυνατότητα δωρεάν μεταφοράς όσων επιθυμούν στην πτήση 1258 για το γειτονικό προάστιο του Oakland, με αναχώρηση 09:25. Η Southwest είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη εταιρεία στις ΗΠΑ από άποψη επιβατών, έχοντας ξεκινήσει ήδη τη δεκαετία του ‘70 το μοντέλο φθηνών πτήσεων στο οποίο αναπτύχθηκαν εν μέρει η Ryanair και η Easyjet. Είναι η αγαπημένη εταιρεία (callsign “LUV”) των αμερικάνων αφού προσφέρει ασυναγώνιστες τιμές σε πλειάδα προορισμών, με κεντρική βάση στο Las Vegas και στόλο αποκλειστικά με B737 . Τελευταία άνοιξε το δρομολόγιο προς το SFO, όπου την ανταγωνίζεται έντονα η νεογέννητη Virgin Americaτου Richard Branson, ενώ γενικά από κοντά νιώθει την ανάσα και της JetBlue, με υπηρεσίες in-flight που δεν παρέχει η Southwest. H πτήση για το αεροδρόμιο του Oakland κατ’αρχας χάρισε μια αλησμόνητη θέα στα ξενοδοχεία του Strip, σαν από σφήνα-άποψη στο τηλεοπτικό CSI Las Vegas. Στη συνέχεια η πόλη έδωσε τη θέση στην αχανή έρημο και την κοιλάδα του θανάτου (Death Valley) που έχει και το όνομα αλλά και τη χάρη ενός από τα πιο αφιλόξενα μέρη στη γη. Εναλλαγή σε βλάστηση στα όρια της California, στην οροσειρά Sierra Nevada, και έντονες ομιχλώδεις νεφώσεις που έκοψαν απότομα την ορατότητα. Μέσα από τα σύννεφα ξεπρόβαλε τελευταία στιγμή ο αεροδιάδρομος του OAK και τσούκου-τσούκου «δέσαμε» στο μικρό αεροδρόμιο. Κατά τη διάρκεια της πτήσης (20% πληρότητα, διάρκεια 1:30’) οι ευγενικότατοι συνοδοί μοίρασαν ξηρούς καρπούς και αναψυκτικά (μέχρι εκεί) Ούτε διαφημιστικά, ούτε λοταρίες, ούτε πρήξιμο a la Ryann.
Έξω από το αεροδρόμιο του Oakland, λεωφορείο AirBART μεταφέρει στον πλησιέστερο σταθμό Coliseum του σιδηροδρόμου BART, που μετά από μια πορεία σε παρακμιακά προάστια βυθίζεται σε σήραγγα του SF Bay και σε αφήνει στο κέντρο του San Francisco (σταθμός Powell) στη Market Street, όπου και η αφετηρία των ιστορικών Cable Cars, που σκαρφαλώνουν αγέρωχα τους απότομους δρόμους του κέντρου. Μετά από ατέλειωτες ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια ήρθε η ώρα της περιήγησης σε μια από τις ομορφότερες αμερικανικές μεγαλουπόλεις, με περιβόητα ανεκτικούς δημότες, καλαίσθητη αρχιτεκτονική, άπειρα εστιατόρια και φοβερή θέα στη θάλασσα, καιρού και σεισμού επιτρέποντος. Εκείνη τη μέρα, παρότι ο ουρανός ήταν καταγάλανος και η θερμοκρασία καλοκαιρινή, ένα στρώμα ομίχλης είχε καλύψει τη θάλασσα τριγύρω από τη χερσόνησο όπου βρίσκεται η πόλη – ένα συχνό φαινόμενο στην περιοχή. Οι δύο γιγάντιες γέφυρες που συνδέουν την πόλη με την απέναντι ακτή, η ασημένια Bay Bridge και – κυρίως- η διάσημη πορφυρή Golden Gate, ήταν άφαντες. Μάλιστα, ένα πλοίο κτύπησε στη βάση της πρώτης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλη πετρελαιοκηλίδα στον κόλπο, πρώτο θέμα στα τηλεοπτικά κανάλια των ΗΠΑ. Οι κάτοικοι της περιοχής είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε οικολογικά ζητήματα και ο Κυβερνήτης Arny “The Governator” Swartzeneger έσπευσε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Ένας γραφικός τρόπος να ανακαλύψει κανείς το κέντρο της πόλης είναι τα αναπαλαιωμένα cable carsπου προαναφέρθηκαν, αλλά και τα ιστορικά τρόλεϊ που γυρνάνε τους κεντρικούς δρόμους της. Κεντρική οδός είναι η διαγώνια Market Street, που ξεκινά από το Twin Peaks στην περιοχή του Πάρκου Golden Gate και καταλήγει στο παλιό λιμάνι, Embarcadero, κτίριο που πρόσφατα μετατράπηκε σε καλαίσθητη gourmet αγορά. Μπρος στο Embarcadero ορθώνονται οι ουρανοξύστες του οικονομικού κέντρου, με γνωστότερο τον λευκό πυραμιδικό Transamerica, ένα σύμβολο της πόλης. Στη μέση της Market, στο ύψος της Powell, βρίσκεται η Union Square, κεντρική πλατεία της πόλης, με τα κυριότερα ξενοδοχεία (οικονομική πρόταση το Chancellor) και πολυκαταστήματα τριγύρω. Παραδίπλα η ιστορική China Town – η πόλη διαθέτει ισχυρή κινεζική παροικία. Τα ψηλά κτίρια στο Downtown πλαισιώνονται κατά βάση από άπειρες γραφικές μονοκατοικίες, ενίοτε βικτωριανού ρυθμού, που δίνουν έναν Ευρωπαϊκό αέρα στην πόλη - οι τιμές τους έχουν εκτοξευθεί.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς κάνουν την μετακίνηση εύκολη για τους τουρίστες που δεν έχουν αυτοκίνητο, μια από τις λίγες πόλεις των ΗΠΑ που παρέχουν αυτή την πολυτέλεια. Ένας άλλος τρόπος να απολαύσεις το San Francisco είναι δια θαλάσσης, με μια μίνι κρουαζιέρα με φέριμποτ, από τις προβλήτες του Fisherman’s Wharf, όπου σε αποχαιρετούν χαρωποί θαλάσσιοι ελέφαντες. Στη συνέχεια το πλοίο περνάει κάτω από τη μεγαλειώδη Golden Gate Bridge και δίπλα από το θρυλικό νησάκι-φυλακή του Alcatraz, που πλέον είναι εθνικό πάρκο και μπορεί κανείς να το επισκεφτεί και από κοντά, για να εξερευνήσει τα εγκαταλειμμένα κτήρια του. Την καλύτερη θέα από ξηράς προσφέρει ο Coit Tower, ένας ιδιόρρυθμος λευκός πύργος (αφιερωμένος στους πυροσβέστες που θυσιάστηκαν) στρατηγικά κτισμένος σε λόφο πάνω από το λιμάνι, κοντά στη Levi’s Plaza (αφιερωμένη στον ντόπιο εφευρέτη των τζιν την εποχή που οι χρυσοθήρες ανέπτυξαν την περιοχή). Εκεί κοντά επίσης θα βρείτε τη Lombard Street, το πιο γραφικό δρομάκι στις ΗΠΑ. Στην ευρύτερη περιοχή, η γειτονιά του «επαναστατικού» Berkeley αποτελεί το ακαδημαϊκό κέντρο ενώ νοτιότερα, προς San Jose (με το ομώνυμο τρίτο αεροδρόμιο της περιοχής) απλώνεται η Silicon Valley, κινητήριος μοχλός της επανάστασης της πληροφορικής. Μετά από τόση γύρα, ένα γεύμα σε κάποιο από τα αμέτρητα εστιατόρια της περιοχής αποτελεί βάλσαμο. Αν ψάχνετε για γνήσια αμερικάνικη κουζίνα, στου Mo's Gourmet Burgers (στο 1322 της Grant Avenue) έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε ζουμερά τσίζμπεργκερ, φρέσκες τηγανητές πατάτες, μιλκ-σέικ και σπιτική μηλόπιτα. Από θέματα ασφάλειας τώρα, στο κέντρο τα πράγματα είναι μια χαρά, αν εξαιρέσεις τους διάφορους ζητιάνους που τριγυρίζουν, αλλά δε συνιστούν και ιδιαίτερη απειλή. Κάποιες περιοχές, όπως το Tenderloin και κομμάτια της Mission κυριαρχούνται από αντίπαλες συμμορίες και πρέπει να αποφεύγονται ιδίως τη νύκτα. Την ημέρα στο Downtown δε θα έχετε απολύτως καμία έγνοια, καθώς η αστυνομική παρουσία είναι διακριτικά αισθητή.
Στο ενδιάμεσο της τριήμερης επίσκεψης στο San Francisco, σφήνα αυθημερόν περιήγηση (με βαν της Extranomical Adventures) στο εθνικό πάρκο στην Κοιλάδα του Yosemite, ψηλά στη Sierra Nevada, 3 ώρες από την ακτή και αφού διασχίσει κανείς την εύφορη κοιλάδα του San Joaquin και πόλεις-φαντάσματα της εποχής του Gold Rush. Η επίσκεψη στην κατάφυτη κοιλάδα του Yosemite είναι absolute must, καθώς πρόκειται για έναν από τους πιο συγκλονιστικούς γεωλογικούς σχηματισμούς παγκοσμίως, με εντυπωσιακές μάζες γρανίτη(Half Dome, El Capitan) πανύψηλους καταρράκτες (Yosemite, Brideveil – που βρίσκονται στο απόγειό τους το Μάη) και υπεραιωνόβιες σεκόγιες, τα μεγαλύτερα δέντρα στον κόσμο.
Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου, επιστροφή στο Las Vegas, αυτή τη φορά κανονικά μέσω της προγραμματισμένης πτήσης 1924 της Southwest από το Διεθνές Αεροδρόμιο SFO. Η πρόσβαση από το κέντρο είναι πανεύκολη, απευθείας μέσω BART, που διαθέτει σταθμό στο αεροδρόμιο. Οι 4 αεροσταθμοί είναι σύγχρονοι και συνδέονται με ειδικό αερότρενο, ενώ ανάμεσα βρίσκεται εκτενές παρκινγκ, που συνδέεται με τον παρακείμενο αυτοκινητόδρομο με εντυπωσιακές αερογέφυρες. Ο έλεγχος ασφαλείας διεξάγεται ταχύτατα, παρά το γεγονός ότι, όπως σε όλα τα αεροδρόμια των ΗΠΑ, πρέπει να βγάλεις ακόμα και τα παπούτσια σου. Η πτήση εκτελέστηκε με τη φημισμένη συνέπεια και ταχύτητα της Southwest, on time, στις 16:20’ και με πλήρες αεροσκάφος αυτή τη φορά. Ο πιλότος και οι αεροσυνοδοί αντάλλαξαν αρκετά χαριτωμένα αστειάκια κατά τη διάρκεια της πτήσης, με εύστοχες ανακοινώσεις και τελικά το Β737 προσγειώθηκε στο McCarran στις 17:40. Καιρός καλοκαιρινός, εδώ είναι έρημος άλλωστε. Για άλλη μια φορά ντίγκλι-ντλον από τους κουλοχέρηδες, Bell Shuttle μετακίνηση (6$) στο ξενοδοχείο, αυτή φορά το Hooter’s, το πρώτο hotel-casino της γνωστής αλυσίδας εστιατορίων, κοντά και με φοβερή θέα στα μεγάλα ξενοδοχεία του Strip, σε κλάσμα της τιμής τους. Όπως και στα περισσότερα ξενοδοχεία στο Las Vegas, για να περάσεις προς το δωμάτιο πρέπει εσκεμμένα να διέλθεις από το καζίνο, που στην προκειμένη περίπτωση στελεχώνεται από τα γνωστά χαριτωμένα κοριτσόπουλα του Hooter’s με ελαφρά ενδυμασία που κολάζει και καλόγερο. Απέναντι από το ξενοδοχείο, δίπλα στο MGM Grand Hotel, o τερματικός σταθμός του Monorail προσφέρει τη δυνατότητα να τριγυρίσεις σε ταχείς χρόνους στα κεντρικά ξενοδοχεία. Με επτά σταθμούς το αερότρενο αυτό δίνει μια ανάσα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση που επικρατεί στο Vegas Strip τα Σαββατοκύριακα. Γύρω από τη χρυσοποίκιλτη αυτή λεωφόρο, ορθώνονται μερικά από τα μεγαλύτερα και πολυτελέστερα θεματικά ξενοδοχεία του κόσμου, το ένα εντυπωσιακότερο από το παραδίπλα: Η γυάλινη πυραμίδα του Luxor, σε αιγυπτιακούς ρυθμούς, το μεσαιωνικό κάστρο του Excalibur,η μικρογραφία του Μανχάταν στο New-York New-York, η πόλη του φωτός με τον πύργο του Άιφελ και τα συναφή στο Paris, απέναντι από το φοβερό και τρομερό Bellagio με τα σιντριβάνια του. Παραδίπλα το Caesars Palace (όπου υπέγραφε αυτόγραφα ο Burt Reynoldsεκείνη τη μέρα) με τη Fontana di Trevi, το Venetian με τους γονδολιέρηδες, κάπου στη μέση ένα από τα μεγαλύτερα συνεδριακά κέντρα στον κόσμο καθώς και ένα αχανές καταπράσινο golf-club και πάει λέγοντας, μέχρι το Statosphere, που διαθέτει τον ψηλότερο πύργο στις Δυτικές ΗΠΑ. Τα ξενοδοχεία εδώ βλέπετε είναι τα ίδια κύρια αξιοθέατα! Και όλα αυτά εκεί που πριν μερικά χρόνια υπήρχε έρημος κοπανιστή. Τώρα ανθίζει μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις στον κόσμο, ένα απέραντο εργοτάξιο που καταπίνει την έρημο με εντατικούς ρυθμούς και ξεφυτρώνει νέα ξενοδοχεία σαν μανιτάρια. Το κιτς συναντά το φαντασμαγορικό, τα εκκλησάκια γάμων τους ναούς του τζόγου, όπου θρησκεία είναι η τύχη και ο χρόνος μετριέται με γυρίσματα της ρουλέτας…
Από τη δεκαετία του 80, που ξεριζώθηκε η μαφία και εγκαταστάθηκαν οι πολυεθνικές, το Vegas από πόλη της αμαρτίας έχει μετατραπεί σε όαση διασκέδασης, με εντυπωσιακά σόου και μιούζικαλ κάθε είδους και αισθητικής, gourmet και μη εστιατόρια όλων των ειδών, αμέτρητα καζίνο και πληθώρα από mall και outlet με απίστευτη ποικιλία επιλογών για συμφέρουσες αγορές (επ’ευκαιρίας ισοτιμίας δοθείσης). Μεγάλα ονόματα όπως η Celine Dion, ο Sir Elton John και ο Barry Manilow κοσμούν τις μαρκίζες των σόου των ξενοδοχείων, στα βήματα που χάραξαν ο Frank Sinatra και ο Elvis. Η επιλογή στο συγκεκριμένο ταξίδι ήταν το κωμικό show του χαρισματικού Jay Leno στο Mirage και το απίστευτο show “O” στο Bellagio με το Cirque du Soleil, παράσταση best-seller που κόβει την ανάσα και συνίσταται - αν βέβαια κλείσετε από πριν τα τσουχτερά εισιτήρια. Αν δεν καίγεστε πάντως για κάποιο συγκεκριμένο show, μπορείτε σε ειδικά stand του Tix4Tonight που θα βρείτε σε διάφορα σημεία του strip να εξασφαλίσετε κατά σειρά προτεραιότητας αυθημερόν εισιτήρια μισοτιμής για κάποιο διαθέσιμο θέαμα. Αν δε θέλετε να πληρώσετε καθόλου, υπάρχουν αρκετά δωρεάν πράγματα να δείτε, όπως τα συντριβάνια του Bellagio, το ηφαίστειο του Mirage, το show με τις «γοργόνες και μάγκες» στο Treasure Island, τα λιοντάρια στο MGM και τις πολυμεσικές παρουσιάσεις στην φοβερή οθόνη-οροφή της Fremont Street, στο παλιό Downtown, όπου και τα κλασσικά καζίνο που ξεκίνησαν το Las Vegas. Επίσης, αν σας αρέσει ο τζόγος (εδώ που ήρθατε…) όλα τα casino προσφέρουν κίνητρα και δώρα: από δωρεάν ποτά, γεύματα και σόου, ως διαμονή στα ξενοδοχεία τους (αφού φυσικά εσείς πρώτα «επενδύσετε» ένα καλό ποσό στην τσόχα) Για φαγητό, αξέχαστη εμπειρία είναι να δοκιμάσει κανείς έστω έναν από τους μπουφέδες της πόλης, με απίστευτη ποικιλία εδεσμάτων και τιμές από $6-$30 ανάλογα την ώρα και το μέρος. Οι ποιοτικότεροι είναι του Paris, του Bellagio και του Wynn. Πιο συμφέρων οικονομικά -αλλά διόλου υπολειπόμενος ποιοτικά- ο μπουφές του Main Street Station στο Downtown θα σας ζαλίσει γλυκά με το εύρος επιλογών του.
Κερασάκι σφήνα ταξιδάκι, αυτή τη φορά αεροπορικώς, στο εθνικό πάρκο του Grand Canyon στην Arizona, πόλο έλξης εκατομμυρίων επισκεπτών. Με αυτοκίνητο από το Las Vegas απέχει τέσσερις ώρες, ενώ η πτήση για το αεροδρόμιο του πάρκου διαρκεί 45 λεπτά και συμφέρει, για μια γρήγορη αυθημερόν επίσκεψη. Διάφορες εταιρείες προσφέρουν πακέτα ξεναγήσεων με αεροπλάνα ή/και ελικόπτερα για όλα τα βαλάντια με αφετηρία το Las Vegas. (Aν φτάσετε μέχρι εκεί αξίζει τον κόπο να πάτε λίγο παραπέρα για να δείτε και το Grand Canyon) Επιλέχθηκε η Vision Air (μέσω Look Tours), που πετάει από ιδιόκτητο σύγχρονο αεροσταθμό στο North Las Vegas Airport, λίγα χιλιόμετρα βορείως του McCarran. Pick-up από λεωφορείο της εταιρείας στο ξενοδοχείο και στη συνέχεια μεταφορά στο τέρμιναλ και τσεκ-ιν δίχως έλεγχο ασφαλείας (ουάου!). Αεροσκάφος μας ένα ευρύχωρο ελικοφόρο Dornier-328(30θέσιο με διάταξη καθισμάτων 1-2). Οι περισσότεροι συνταξιδιώτες Ιάπωνες, νέοι και γέροι. Ο ευτραφής πιλότος (ας τον πούμε Captain Cook) μας υποδέχτηκε μπροστά στη σκάλα. Η αεροσυνοδός, προφανώς Ιαπωνικής καταγωγής (ας την πούμε Aiko) μας ανέλαβε στη συνέχεια, με τσάτρα-πάτρα οδηγίες αγγλιστί. Η πτήση 141 για GCN απογειώθηκε στις 11:30’ της 09-11-07 και πρόσφερε απερίσπαστη θέα στο αστικό Las Vegas υπό διαφορετική προοπτική, που έφερνε στο μυαλό οθόνη του SimCity (όνομα πόλης:SinCity), με σπιτάκια στη σειρά να προστίθενται σε έρημο τοπίο. Η πτήση εκτελέστηκε εσκεμμένα σε χαμηλό υψόμετρο, προκειμένου να προσφέρει απρόσκοπτη θέα, αρχικά στην εντυπωσιακή –ως θάλασσα καταμεσής ερήμου- λίμνη Mead με το επιβλητικό φράγμα Hoover-που τροφοδοτούν με πολύτιμο νερό και ενέργεια την περιοχή- και στη συνέχεια στο Grand Canyon West και το αεροδρόμιό του, που λόγω εγγύτητας στο Las Vegas αποτελεί δημοφιλή προορισμό για όσους βιάζονται να πάρουν μια γεύση, έστω και υποδεέστερη της κλασσικής, από το φαράγγι – εκεί άνοιξε πρόσφατα και το περιβόητο SkyWalk (warning: major tourist trap!). Παρακάτω, περάσαμε εντός ορίων Εθνικού Πάρκου. Τα διαβρωμένα κόκκινα τοπία του ποταμού Colorado άρχισαν να γίνονται άκρως εντυπωσιακά όσο πλησιάζαμε στον προορισμό. Παρότι η κλασική εικόνα του Grand Canyon είναι μιας κόκκινης ερήμου, τριγύρω από το φαράγγι απλώνονται αχανή δάση που προστατεύονται και έχουν πλούσια πανίδα. Το αεροδρόμιο του Εθνικού Πάρκου είναι το δεύτερο σε επισκέπτες στην Arizona, μετά το SkyHarbor του Phoenix, με αεροδιάδρομο ικανό να δεχτεί ακόμα και το AirForce One - αλλά Terminal μικρό και συμπαθητικό, κτισμένο σε στυλ καλύβας, όπως τα περισσότερα κτίρια εντός του Πάρκου. Από εκεί μας παρέλαβε λεωφορείο με έναν τυπικά καουμπόι οδηγό που μας πληροφόρησε ότι το καλοκαίρι έχει τέτοιο μποτιλιάρισμα που η απόσταση από το αεροδρόμιο στο Grand Canyon Village μπορεί να πάρει και 1 ώρα. Εμείς την κάναμε σε 5 λεπτά. Στο χωριό, που βρίσκεται στη νότια άκρη του φαραγγιού, υπάρχουν μερικά πανάκριβα ξενοδοχεία και εστιατόρια, καθώς και καταστήματα με σουβενίρ, ένα μουσείο και κέντρο πληροφοριών, όλα καλαίσθητα φτιαγμένα. Επίσης, πεζόδρομοι οδηγούν σε διάφορα γραφικά σημεία παρατήρησης με φοβερή θέαστο ίδιο το φαράγγι. Το καλοκαίρι τα ξενοδοχεία είναι κλεισμένα από μήνες, όπως και οι διαδρομές με μουλάρια για τη βάση του φαραγγιού, όπου υπάρχει ράντζο- καταυλισμός με εξίσου φοβερή θέα. Στη βόρεια πλευρά του φαραγγιού, που είναι σε μεγαλύτερο υψόμετρο, φτάνει κανείς μετά από τρεις ώρες κυκλική διαδρομή με αυτοκίνητο αλλά το χειμώνα συνήθως είναι αποκλεισμένη από τα χιόνια. Η ταμπακιέρα, το ίδιο το Grand Canyon, είναι πραγματικά εντυπωσιακό τοπίοπου πρέπει κανείς να αντικρύσει μια φορά στη ζωή του. Καμία φωτογραφία δε μπορεί να σε προετοιμάσει για το απέραντο αυτό χάσμα, μια αχανή άβυσσο χιλιομέτρων με άγριους όγκους και υπέροχα χρώματα… Μετά από τέσσερις ώρες ξαναπετάξαμε για Las Vegas με το ίδιο αεροσκάφος και αντίστροφη θέα, ευκαιρία για λίγες φώτο ακόμα και τη φοβερή περιγραφή της φίλης μας της Ayko.
Μ’ αυτά και μ’αυτά έφτασε και η μέρα της επιστροφής: 12 Νοέμβρη στις 06:30’υπήρχε προγραμματισμένη αναχώρηση για άλλη μια φορά από Las Vegas με Delta 788. Μηχανική βλάβη καθυστέρησε σε σημείο κοψοχολιάσματος το Β767 για Atlanta, που απογειώθηκε τελικά στις 08:05’ με πληρότητα 100%. Ο πιλότος, που μας ενημέρωνε τακτικά για την πρόοδο των επισκευών όσο ήμασταν κολλημένοι στο έδαφος, μας έκανε «δωράκι» χαμηλή πτήση πάνω από το Grand Canyon (been there, done that!) που ήταν στον δρόμο μας και μας προσγείωσε στις 14:20’ στο ATL. Η αλλαγή από Terminal A σε Ε ήταν piece of cake, οι βαλίτσες είχαν ήδη προωθηθεί αυτόματα για Φρανκφούρτη, ο έλεγχος ασφαλείας είχε γίνει στο LAS και έτσι άνετα υπήρχε και χρόνος για μεσημεριανό στο food court του terminal, που αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις με τις υποδομές του. 16:35΄αναχώρηση με Β767 για Φρανκφούρτη, πτήση Delta 14 με θέα στον πύργο ελέγχου και το downtown. Πληρότητα 95%, ύπνος κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της 8ωρης πτήσης και προσγείωση 07:40’ της επομένης στη Φρανκφούρτη, έχοντας ήδη προσαρμοστεί μέσω ύπνου σε ώρα Ελλάδος. Πτήση επιστροφής 14:10’ η 531 της Aegean για Θεσσαλονίκη με το άψογο A320-200 SX-DVH “Nostos”… Ναι, υπήρχε πλέον και μια νοσταλγία για την μικρή μας ψαροκωστούλα!
Until the next time...
Godspeed σύντροφοι!
(click links για φωτο)
Η τιμή που έδινε η Delta για την πτήση από Φρανκφούρτη προς Las Vegas ήταν τόσο εξωπραγματική, όσο και τα ξενοδοχεία που βρίσκει κανείς στη μέση της ερήμου στη Νεβάδα: 350 Ευρώ μετ’επιστροφής για υπερατλαντική πτήση στις Δυτικές ΗΠΑ – τυχερή προσφορά. Άλλα 90 Ευρώ για την πτήση μετ’επιστροφής Θεσσαλονίκη-Φρανκφούρτη συν 80 Ευρώ (108$) για πτήση από Las Vegas προς San Francisco και voila… η σύνδεση Θερμαϊκού-Ειρηνικού. Επιπλέον προσθήκες, τα «προσκυνήματα» σε δύο εθνικά πάρκα με μεγαλειώδεις γεωλογικούς σχηματισμούς: το Grand Canyon στην Αριζόνα και την κοιλάδα του Yosemite στη Σιέρα Νεβάδα της Καλιφόρνια. Προσθέστε τέλος την ακόρεστη όρεξη για εξερεύνηση που απαιτείται για να περαιώσεις έναν άθλο αυτής της τάξης σε 10 ημέρες και έχετε τη συνταγή για ένα αλησμόνητο airhoping, μέσω 8 αεροδρομίων, σε μια παράλληλη πραγματικότητα, στην άλλη άκρη της γης!
Ξεκίνημα απογευματάκι, 4 Νοεμβρίου, από Μακεδονία με την πτήση 530 της Aegean για Φρανκφούρτη. Αεροσκάφος το ολοκαίνουργιο Α320-200 SX-DVI, καταλλήλως βαπτισμένο «Kinesis», έβαλε σε κίνηση το σχέδιο «Λας Βέγκας» έστω και με 30λεπτη καθυστέρηση, λόγω καθυστερημένης άφιξης από Αθήνα, όπως μας πληροφόρησε ευγενικά ο κυβερνήτης κ. Αθανασόπουλος. Κατά τα λοιπά, η πτήση ήταν απρόσκοπτη και οι οθόνες του αεροσκάφους πληροφορούσαν τους επιβάτες (85% πληρότητα) για την εξέλιξη του ταξιδιού. Οι συνοδοί αέρα σέρβιραν το καθιερωμένο ζεστό γεύμα (πένες με σάλτσα, σαλατούλα, γλυκάκι και τα συναφή) στη μέση της πτήσης, που διήρκεσε περί τις 2 ώρες και 25 λεπτά. Κατάληξη στο Terminal 1 του διεθνούς αεροδρόμιου της Φρανκφούρτης στις 18:30 τοπική ώρα. Μεταφορά σε 15 λεπτάκια με S-Bahn στον εντυπωσιακό Hauptbahnhof, στο κέντρο της οικονομικής ζωής της Γερμανίας και σύντομη γνωριμία με την πόλη που, ανάμεσα στα άλλα, διαθέτει πλούσια αγορά στο κέντρο, γύρω από τον πεζόδρομο της οδού Zeil, καθώς και αρκετές πολυεθνικές επιλογές εστίασης.
Το μεσημέρι της επομένης, επιστροφή στο αεροδρόμιο, με θέα τους ουρανοξύστες στο «downtown» της Φρανκφούρτης, που θυμίζουν κάτι από αμερικάνικη μεγαλούπολη. Το δε αεροδρόμιο, ένα από τα πιο πολυσύχναστα διεθνή hub, καθαρό και λειτουργικό- όπως θα περίμενε κανείς από τους Γερμανούς. Μεταφορά στο νεότερο Terminal 2, με το ειδικό αερότρενο, όπου και η βάση της Delta Airlines. Μετά από τις σύντομες διατυπώσεις και το σχετικό έλεγχο ασφαλείας, μεταφορά στην πύλη. Η πτήση Delta 15για Atlanta-Tampa αναχώρησε on time στις 12:45 με το B767-300R της εταιρείας γεμάτο εξ ημισείας με Γερμανούς και Αμερικάνους. Το αεροσκάφος παλιό μεν αλλά σε καλή κατάσταση, όπως άλλωστε και οι αεροσυνοδοί, που στην Ολυμπιακή θα διένυαν ήδη την τρίτη δεκαετία στη σύνταξη. Στα low-pitch καθίσματα βρισκόταν μια οικολογική χαρτοσακούλα με ακουστικά, blinds, ωτοασπίδες, οδοντόβουρτσα και τα συναφή καλλυντικά, ενώ υπήρχε μαξιλάρι και κουβέρτα. Το IFE στην Economy Class μεταδιδόταν από drop-down LCD οθόνες και κράσαρε στην αρχή της πτήσης, μετά από έντονες αναταράξεις του αεροσκάφους. Τα πράγματα ηρέμησαν μετά από μισή ώρα. Κατά τη διάρκεια της εννιάωρης πτήσης προς Atlanta προβλήθηκαν τρείς πρόσφατες ταινίες και διάφορες τηλεοπτικές σειρές, ενώ στο ενδιάμεσο ο χάρτης πληροφορούσε για τη διαδρομή, μέσω Μεγ.Βρετανίας, Ιρλανδίας, Ατλαντικού, Χάλιφαξ, Ν.Υόρκης, Ουάσιγκτον κ.ο.κ. Σερβιρίστηκε ζεστό γεύμα (επιλογή pasta/κοτόπουλο) με ένα δωρεάν αλκοολούχο ποτό, παγωτό Haagen Dazs στη μέση της πτήσης, σνακ με πίτσα προς το τέλος και άφθονοι δωρεάν χυμοί, μεταλλικό νερό και διάφορες σόδες κατά τη διάρκεια της πτήσης. 17:05 τοπική ώρα και με πανοραμική θέα της κατάφυτης πρωτεύουσας του αμερικανικού νότου, προσγείωση στο αχανές αεροδρόμιο Hartsfield-Jackson της Atlanta, εδώ και χρόνια το μεγαλύτερο στον κόσμο σε διακίνηση επιβατών. Κι όμως λειτουργεί σαν καλοκουρδισμένο ρολόι, ιδιαίτερα μετά την προσθήκη νέου αεροδιαδρόμου, σε αντίθεση με το JFK στη Νέα Υόρκη, που έχει ρεκόρ καθυστερήσεων. Με επτά τερματικούς σταθμούς (Τ-Α-Β-C-D-E-F) που συνδέονται με πρακτικότατο υπόγειο σιδηρόδρομο, αποτελεί κεντρικό hubτης Delta Airlines, της εταιρείας που σαν τον φοίνικα ξαναγεννήθηκε μέσα από τις στάχτες της χρεοκοπίας και αναπτύσσεται ξανά σε μια από τις μεγαλύτερες εταιρείες στον κόσμο. Αμέτρητα αεροσκάφη της Delta, όλων των μεγεθών, γεμίζουν το tarmac. O κύριος ρόλος του αεροδρομίου είναι να συνδέει σε πτήσεις της Delta επιβάτες που κάνουν transit. Οι οθόνες αναχωρήσεων ανακοινώνουν αμέτρητους προορισμούς παγκοσμίως. Γι’ αυτούς πάντως που έχουν τελικό προορισμό την πόλη της Atlanta, απλά τα πράγματα, αφού το μετρό διαθέτει σταθμό στο κυρίως Terminal T και όσοι έχουν ελεύθερο χρόνο ας μην παραλείψουν να επισκεφτούν το μεγαλύτερο ενυδρείο του κόσμου που κοσμεί την πόλη, εκτός από τα αρχηγεία του CNN και της Coca-Cola. Το Διεθνές Τerminal F είναι το νεώτερο και λάμπει ακόμα, καθώς παραδόθηκε για τους Ολυμπιακούς του 1996 (την ίδια εποχή που στο δικό μας αείμνηστο Ελληνικό κυκλοφορούσαν αδέσποτα σκυλιά στον αεροσταθμό…) Στην έξοδο προς τη γέφυρα του F μας αποχαιρέτησε ο πιλότος με την προϊσταμένη συνοδό.
Η αναμονή στην ουρά για την είσοδο στις ΗΠΑ στον έλεγχο κράτησε περί τα 45 λεπτά και στη συνέχεια, μετά από την κλασσική συνέντευξη, φωτογράφιση και δακτυλικά, ακολούθησε μεταφορά με το τρενάκι στο Terminal A, απ’ όπου αναχωρούσε το connection flight 574 για Las Vegas στις 20:02. Στις εσωτερικές πτήσεις η Delta προσφέρει μόνο σνακ και τα ακουστικά κοστίζουν $2 για όποιον επιθυμεί. Η νυχτερινή πτήση προς Nevada διήρκεσε 4 ώρες και 40 λεπτά, το αεροσκάφος Β767 εμφανώς πιο φθαρμένο και 70% κενό. Ευκαιρία για υπνάκο στα άδεια μεσοκαθίσματα. Αφύπνιση πριν την κάθοδο – ώρα για να απολαύσει κανείς το κοντράστ της σκοτεινής ερήμου με το ολόφωτο μωσαϊκό του Las Vegas. Προσγείωση στις 21:37 (Pacific Time, 10 ώρες διαφορά με Ελλάδα) στο διεθνές αεροδρόμιο McCarran, που βρίσκεται πλέον στο κέντρο της μεγαλούπολης της ερήμου, ξυστά στα μεγάλα ξενοδοχεία του περιβόητου Las Vegas Strip. Αποβίβαση στο Terminal 1, όπου σε υποδέχονταιπλειάδες κουλοχέρηδων με τα ντιγκλι-ντλον κουδουνίσματα τους… άλλωστε εδώ είναι η πρωτεύουσα του τζόγου και το αεροδρόμιο δεν μπορούσε να βγει από το κλίμα – ένα μέρος των εσόδων του προέρχεται από τους μονόχειρους ληστές. Μεταφορά με υπόγειο τρενάκι στον κεντρικό αεροσταθμό, όπου οι επιλογές για μετακίνηση στα ξενοδοχεία είναι βασικά οι λιμουζίνες, τα ταξί και τα -φθηνότερα- shuttle buses. Διανυκτέρευση και –πολυπόθητη- ξεκούραση στο BestWestern δίπλα στο αεροδρόμιο, όπου η βραδιά στοιχίζει 30 Ευρώ με βασιλικό κρεβάτι, απαραίτητο κλιματισμό, καλωδιακή τηλεόραση, πρωινό και δωρεάν shuttle στον αεροσταθμό.
Τρίτη 6 Νοεμβρίου, η προγραμματισμένη για 09:10 πτήση 619 της Southwest για San Francisco είχε καθυστέρηση λόγω έντονης ομίχλης στον προορισμό. Η εταιρεία ευγενικά έδωσε τη δυνατότητα δωρεάν μεταφοράς όσων επιθυμούν στην πτήση 1258 για το γειτονικό προάστιο του Oakland, με αναχώρηση 09:25. Η Southwest είναι αυτή τη στιγμή η μεγαλύτερη εταιρεία στις ΗΠΑ από άποψη επιβατών, έχοντας ξεκινήσει ήδη τη δεκαετία του ‘70 το μοντέλο φθηνών πτήσεων στο οποίο αναπτύχθηκαν εν μέρει η Ryanair και η Easyjet. Είναι η αγαπημένη εταιρεία (callsign “LUV”) των αμερικάνων αφού προσφέρει ασυναγώνιστες τιμές σε πλειάδα προορισμών, με κεντρική βάση στο Las Vegas και στόλο αποκλειστικά με B737 . Τελευταία άνοιξε το δρομολόγιο προς το SFO, όπου την ανταγωνίζεται έντονα η νεογέννητη Virgin Americaτου Richard Branson, ενώ γενικά από κοντά νιώθει την ανάσα και της JetBlue, με υπηρεσίες in-flight που δεν παρέχει η Southwest. H πτήση για το αεροδρόμιο του Oakland κατ’αρχας χάρισε μια αλησμόνητη θέα στα ξενοδοχεία του Strip, σαν από σφήνα-άποψη στο τηλεοπτικό CSI Las Vegas. Στη συνέχεια η πόλη έδωσε τη θέση στην αχανή έρημο και την κοιλάδα του θανάτου (Death Valley) που έχει και το όνομα αλλά και τη χάρη ενός από τα πιο αφιλόξενα μέρη στη γη. Εναλλαγή σε βλάστηση στα όρια της California, στην οροσειρά Sierra Nevada, και έντονες ομιχλώδεις νεφώσεις που έκοψαν απότομα την ορατότητα. Μέσα από τα σύννεφα ξεπρόβαλε τελευταία στιγμή ο αεροδιάδρομος του OAK και τσούκου-τσούκου «δέσαμε» στο μικρό αεροδρόμιο. Κατά τη διάρκεια της πτήσης (20% πληρότητα, διάρκεια 1:30’) οι ευγενικότατοι συνοδοί μοίρασαν ξηρούς καρπούς και αναψυκτικά (μέχρι εκεί) Ούτε διαφημιστικά, ούτε λοταρίες, ούτε πρήξιμο a la Ryann.
Έξω από το αεροδρόμιο του Oakland, λεωφορείο AirBART μεταφέρει στον πλησιέστερο σταθμό Coliseum του σιδηροδρόμου BART, που μετά από μια πορεία σε παρακμιακά προάστια βυθίζεται σε σήραγγα του SF Bay και σε αφήνει στο κέντρο του San Francisco (σταθμός Powell) στη Market Street, όπου και η αφετηρία των ιστορικών Cable Cars, που σκαρφαλώνουν αγέρωχα τους απότομους δρόμους του κέντρου. Μετά από ατέλειωτες ώρες σε αεροπλάνα και αεροδρόμια ήρθε η ώρα της περιήγησης σε μια από τις ομορφότερες αμερικανικές μεγαλουπόλεις, με περιβόητα ανεκτικούς δημότες, καλαίσθητη αρχιτεκτονική, άπειρα εστιατόρια και φοβερή θέα στη θάλασσα, καιρού και σεισμού επιτρέποντος. Εκείνη τη μέρα, παρότι ο ουρανός ήταν καταγάλανος και η θερμοκρασία καλοκαιρινή, ένα στρώμα ομίχλης είχε καλύψει τη θάλασσα τριγύρω από τη χερσόνησο όπου βρίσκεται η πόλη – ένα συχνό φαινόμενο στην περιοχή. Οι δύο γιγάντιες γέφυρες που συνδέουν την πόλη με την απέναντι ακτή, η ασημένια Bay Bridge και – κυρίως- η διάσημη πορφυρή Golden Gate, ήταν άφαντες. Μάλιστα, ένα πλοίο κτύπησε στη βάση της πρώτης, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί μεγάλη πετρελαιοκηλίδα στον κόλπο, πρώτο θέμα στα τηλεοπτικά κανάλια των ΗΠΑ. Οι κάτοικοι της περιοχής είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένοι σε οικολογικά ζητήματα και ο Κυβερνήτης Arny “The Governator” Swartzeneger έσπευσε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του.
Ένας γραφικός τρόπος να ανακαλύψει κανείς το κέντρο της πόλης είναι τα αναπαλαιωμένα cable carsπου προαναφέρθηκαν, αλλά και τα ιστορικά τρόλεϊ που γυρνάνε τους κεντρικούς δρόμους της. Κεντρική οδός είναι η διαγώνια Market Street, που ξεκινά από το Twin Peaks στην περιοχή του Πάρκου Golden Gate και καταλήγει στο παλιό λιμάνι, Embarcadero, κτίριο που πρόσφατα μετατράπηκε σε καλαίσθητη gourmet αγορά. Μπρος στο Embarcadero ορθώνονται οι ουρανοξύστες του οικονομικού κέντρου, με γνωστότερο τον λευκό πυραμιδικό Transamerica, ένα σύμβολο της πόλης. Στη μέση της Market, στο ύψος της Powell, βρίσκεται η Union Square, κεντρική πλατεία της πόλης, με τα κυριότερα ξενοδοχεία (οικονομική πρόταση το Chancellor) και πολυκαταστήματα τριγύρω. Παραδίπλα η ιστορική China Town – η πόλη διαθέτει ισχυρή κινεζική παροικία. Τα ψηλά κτίρια στο Downtown πλαισιώνονται κατά βάση από άπειρες γραφικές μονοκατοικίες, ενίοτε βικτωριανού ρυθμού, που δίνουν έναν Ευρωπαϊκό αέρα στην πόλη - οι τιμές τους έχουν εκτοξευθεί.
Τα μέσα μαζικής μεταφοράς κάνουν την μετακίνηση εύκολη για τους τουρίστες που δεν έχουν αυτοκίνητο, μια από τις λίγες πόλεις των ΗΠΑ που παρέχουν αυτή την πολυτέλεια. Ένας άλλος τρόπος να απολαύσεις το San Francisco είναι δια θαλάσσης, με μια μίνι κρουαζιέρα με φέριμποτ, από τις προβλήτες του Fisherman’s Wharf, όπου σε αποχαιρετούν χαρωποί θαλάσσιοι ελέφαντες. Στη συνέχεια το πλοίο περνάει κάτω από τη μεγαλειώδη Golden Gate Bridge και δίπλα από το θρυλικό νησάκι-φυλακή του Alcatraz, που πλέον είναι εθνικό πάρκο και μπορεί κανείς να το επισκεφτεί και από κοντά, για να εξερευνήσει τα εγκαταλειμμένα κτήρια του. Την καλύτερη θέα από ξηράς προσφέρει ο Coit Tower, ένας ιδιόρρυθμος λευκός πύργος (αφιερωμένος στους πυροσβέστες που θυσιάστηκαν) στρατηγικά κτισμένος σε λόφο πάνω από το λιμάνι, κοντά στη Levi’s Plaza (αφιερωμένη στον ντόπιο εφευρέτη των τζιν την εποχή που οι χρυσοθήρες ανέπτυξαν την περιοχή). Εκεί κοντά επίσης θα βρείτε τη Lombard Street, το πιο γραφικό δρομάκι στις ΗΠΑ. Στην ευρύτερη περιοχή, η γειτονιά του «επαναστατικού» Berkeley αποτελεί το ακαδημαϊκό κέντρο ενώ νοτιότερα, προς San Jose (με το ομώνυμο τρίτο αεροδρόμιο της περιοχής) απλώνεται η Silicon Valley, κινητήριος μοχλός της επανάστασης της πληροφορικής. Μετά από τόση γύρα, ένα γεύμα σε κάποιο από τα αμέτρητα εστιατόρια της περιοχής αποτελεί βάλσαμο. Αν ψάχνετε για γνήσια αμερικάνικη κουζίνα, στου Mo's Gourmet Burgers (στο 1322 της Grant Avenue) έχετε την ευκαιρία να απολαύσετε ζουμερά τσίζμπεργκερ, φρέσκες τηγανητές πατάτες, μιλκ-σέικ και σπιτική μηλόπιτα. Από θέματα ασφάλειας τώρα, στο κέντρο τα πράγματα είναι μια χαρά, αν εξαιρέσεις τους διάφορους ζητιάνους που τριγυρίζουν, αλλά δε συνιστούν και ιδιαίτερη απειλή. Κάποιες περιοχές, όπως το Tenderloin και κομμάτια της Mission κυριαρχούνται από αντίπαλες συμμορίες και πρέπει να αποφεύγονται ιδίως τη νύκτα. Την ημέρα στο Downtown δε θα έχετε απολύτως καμία έγνοια, καθώς η αστυνομική παρουσία είναι διακριτικά αισθητή.
Στο ενδιάμεσο της τριήμερης επίσκεψης στο San Francisco, σφήνα αυθημερόν περιήγηση (με βαν της Extranomical Adventures) στο εθνικό πάρκο στην Κοιλάδα του Yosemite, ψηλά στη Sierra Nevada, 3 ώρες από την ακτή και αφού διασχίσει κανείς την εύφορη κοιλάδα του San Joaquin και πόλεις-φαντάσματα της εποχής του Gold Rush. Η επίσκεψη στην κατάφυτη κοιλάδα του Yosemite είναι absolute must, καθώς πρόκειται για έναν από τους πιο συγκλονιστικούς γεωλογικούς σχηματισμούς παγκοσμίως, με εντυπωσιακές μάζες γρανίτη(Half Dome, El Capitan) πανύψηλους καταρράκτες (Yosemite, Brideveil – που βρίσκονται στο απόγειό τους το Μάη) και υπεραιωνόβιες σεκόγιες, τα μεγαλύτερα δέντρα στον κόσμο.
Πέμπτη, 8 Νοεμβρίου, επιστροφή στο Las Vegas, αυτή τη φορά κανονικά μέσω της προγραμματισμένης πτήσης 1924 της Southwest από το Διεθνές Αεροδρόμιο SFO. Η πρόσβαση από το κέντρο είναι πανεύκολη, απευθείας μέσω BART, που διαθέτει σταθμό στο αεροδρόμιο. Οι 4 αεροσταθμοί είναι σύγχρονοι και συνδέονται με ειδικό αερότρενο, ενώ ανάμεσα βρίσκεται εκτενές παρκινγκ, που συνδέεται με τον παρακείμενο αυτοκινητόδρομο με εντυπωσιακές αερογέφυρες. Ο έλεγχος ασφαλείας διεξάγεται ταχύτατα, παρά το γεγονός ότι, όπως σε όλα τα αεροδρόμια των ΗΠΑ, πρέπει να βγάλεις ακόμα και τα παπούτσια σου. Η πτήση εκτελέστηκε με τη φημισμένη συνέπεια και ταχύτητα της Southwest, on time, στις 16:20’ και με πλήρες αεροσκάφος αυτή τη φορά. Ο πιλότος και οι αεροσυνοδοί αντάλλαξαν αρκετά χαριτωμένα αστειάκια κατά τη διάρκεια της πτήσης, με εύστοχες ανακοινώσεις και τελικά το Β737 προσγειώθηκε στο McCarran στις 17:40. Καιρός καλοκαιρινός, εδώ είναι έρημος άλλωστε. Για άλλη μια φορά ντίγκλι-ντλον από τους κουλοχέρηδες, Bell Shuttle μετακίνηση (6$) στο ξενοδοχείο, αυτή φορά το Hooter’s, το πρώτο hotel-casino της γνωστής αλυσίδας εστιατορίων, κοντά και με φοβερή θέα στα μεγάλα ξενοδοχεία του Strip, σε κλάσμα της τιμής τους. Όπως και στα περισσότερα ξενοδοχεία στο Las Vegas, για να περάσεις προς το δωμάτιο πρέπει εσκεμμένα να διέλθεις από το καζίνο, που στην προκειμένη περίπτωση στελεχώνεται από τα γνωστά χαριτωμένα κοριτσόπουλα του Hooter’s με ελαφρά ενδυμασία που κολάζει και καλόγερο. Απέναντι από το ξενοδοχείο, δίπλα στο MGM Grand Hotel, o τερματικός σταθμός του Monorail προσφέρει τη δυνατότητα να τριγυρίσεις σε ταχείς χρόνους στα κεντρικά ξενοδοχεία. Με επτά σταθμούς το αερότρενο αυτό δίνει μια ανάσα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση που επικρατεί στο Vegas Strip τα Σαββατοκύριακα. Γύρω από τη χρυσοποίκιλτη αυτή λεωφόρο, ορθώνονται μερικά από τα μεγαλύτερα και πολυτελέστερα θεματικά ξενοδοχεία του κόσμου, το ένα εντυπωσιακότερο από το παραδίπλα: Η γυάλινη πυραμίδα του Luxor, σε αιγυπτιακούς ρυθμούς, το μεσαιωνικό κάστρο του Excalibur,η μικρογραφία του Μανχάταν στο New-York New-York, η πόλη του φωτός με τον πύργο του Άιφελ και τα συναφή στο Paris, απέναντι από το φοβερό και τρομερό Bellagio με τα σιντριβάνια του. Παραδίπλα το Caesars Palace (όπου υπέγραφε αυτόγραφα ο Burt Reynoldsεκείνη τη μέρα) με τη Fontana di Trevi, το Venetian με τους γονδολιέρηδες, κάπου στη μέση ένα από τα μεγαλύτερα συνεδριακά κέντρα στον κόσμο καθώς και ένα αχανές καταπράσινο golf-club και πάει λέγοντας, μέχρι το Statosphere, που διαθέτει τον ψηλότερο πύργο στις Δυτικές ΗΠΑ. Τα ξενοδοχεία εδώ βλέπετε είναι τα ίδια κύρια αξιοθέατα! Και όλα αυτά εκεί που πριν μερικά χρόνια υπήρχε έρημος κοπανιστή. Τώρα ανθίζει μια από τις ταχύτερα αναπτυσσόμενες πόλεις στον κόσμο, ένα απέραντο εργοτάξιο που καταπίνει την έρημο με εντατικούς ρυθμούς και ξεφυτρώνει νέα ξενοδοχεία σαν μανιτάρια. Το κιτς συναντά το φαντασμαγορικό, τα εκκλησάκια γάμων τους ναούς του τζόγου, όπου θρησκεία είναι η τύχη και ο χρόνος μετριέται με γυρίσματα της ρουλέτας…
Από τη δεκαετία του 80, που ξεριζώθηκε η μαφία και εγκαταστάθηκαν οι πολυεθνικές, το Vegas από πόλη της αμαρτίας έχει μετατραπεί σε όαση διασκέδασης, με εντυπωσιακά σόου και μιούζικαλ κάθε είδους και αισθητικής, gourmet και μη εστιατόρια όλων των ειδών, αμέτρητα καζίνο και πληθώρα από mall και outlet με απίστευτη ποικιλία επιλογών για συμφέρουσες αγορές (επ’ευκαιρίας ισοτιμίας δοθείσης). Μεγάλα ονόματα όπως η Celine Dion, ο Sir Elton John και ο Barry Manilow κοσμούν τις μαρκίζες των σόου των ξενοδοχείων, στα βήματα που χάραξαν ο Frank Sinatra και ο Elvis. Η επιλογή στο συγκεκριμένο ταξίδι ήταν το κωμικό show του χαρισματικού Jay Leno στο Mirage και το απίστευτο show “O” στο Bellagio με το Cirque du Soleil, παράσταση best-seller που κόβει την ανάσα και συνίσταται - αν βέβαια κλείσετε από πριν τα τσουχτερά εισιτήρια. Αν δεν καίγεστε πάντως για κάποιο συγκεκριμένο show, μπορείτε σε ειδικά stand του Tix4Tonight που θα βρείτε σε διάφορα σημεία του strip να εξασφαλίσετε κατά σειρά προτεραιότητας αυθημερόν εισιτήρια μισοτιμής για κάποιο διαθέσιμο θέαμα. Αν δε θέλετε να πληρώσετε καθόλου, υπάρχουν αρκετά δωρεάν πράγματα να δείτε, όπως τα συντριβάνια του Bellagio, το ηφαίστειο του Mirage, το show με τις «γοργόνες και μάγκες» στο Treasure Island, τα λιοντάρια στο MGM και τις πολυμεσικές παρουσιάσεις στην φοβερή οθόνη-οροφή της Fremont Street, στο παλιό Downtown, όπου και τα κλασσικά καζίνο που ξεκίνησαν το Las Vegas. Επίσης, αν σας αρέσει ο τζόγος (εδώ που ήρθατε…) όλα τα casino προσφέρουν κίνητρα και δώρα: από δωρεάν ποτά, γεύματα και σόου, ως διαμονή στα ξενοδοχεία τους (αφού φυσικά εσείς πρώτα «επενδύσετε» ένα καλό ποσό στην τσόχα) Για φαγητό, αξέχαστη εμπειρία είναι να δοκιμάσει κανείς έστω έναν από τους μπουφέδες της πόλης, με απίστευτη ποικιλία εδεσμάτων και τιμές από $6-$30 ανάλογα την ώρα και το μέρος. Οι ποιοτικότεροι είναι του Paris, του Bellagio και του Wynn. Πιο συμφέρων οικονομικά -αλλά διόλου υπολειπόμενος ποιοτικά- ο μπουφές του Main Street Station στο Downtown θα σας ζαλίσει γλυκά με το εύρος επιλογών του.
Κερασάκι σφήνα ταξιδάκι, αυτή τη φορά αεροπορικώς, στο εθνικό πάρκο του Grand Canyon στην Arizona, πόλο έλξης εκατομμυρίων επισκεπτών. Με αυτοκίνητο από το Las Vegas απέχει τέσσερις ώρες, ενώ η πτήση για το αεροδρόμιο του πάρκου διαρκεί 45 λεπτά και συμφέρει, για μια γρήγορη αυθημερόν επίσκεψη. Διάφορες εταιρείες προσφέρουν πακέτα ξεναγήσεων με αεροπλάνα ή/και ελικόπτερα για όλα τα βαλάντια με αφετηρία το Las Vegas. (Aν φτάσετε μέχρι εκεί αξίζει τον κόπο να πάτε λίγο παραπέρα για να δείτε και το Grand Canyon) Επιλέχθηκε η Vision Air (μέσω Look Tours), που πετάει από ιδιόκτητο σύγχρονο αεροσταθμό στο North Las Vegas Airport, λίγα χιλιόμετρα βορείως του McCarran. Pick-up από λεωφορείο της εταιρείας στο ξενοδοχείο και στη συνέχεια μεταφορά στο τέρμιναλ και τσεκ-ιν δίχως έλεγχο ασφαλείας (ουάου!). Αεροσκάφος μας ένα ευρύχωρο ελικοφόρο Dornier-328(30θέσιο με διάταξη καθισμάτων 1-2). Οι περισσότεροι συνταξιδιώτες Ιάπωνες, νέοι και γέροι. Ο ευτραφής πιλότος (ας τον πούμε Captain Cook) μας υποδέχτηκε μπροστά στη σκάλα. Η αεροσυνοδός, προφανώς Ιαπωνικής καταγωγής (ας την πούμε Aiko) μας ανέλαβε στη συνέχεια, με τσάτρα-πάτρα οδηγίες αγγλιστί. Η πτήση 141 για GCN απογειώθηκε στις 11:30’ της 09-11-07 και πρόσφερε απερίσπαστη θέα στο αστικό Las Vegas υπό διαφορετική προοπτική, που έφερνε στο μυαλό οθόνη του SimCity (όνομα πόλης:SinCity), με σπιτάκια στη σειρά να προστίθενται σε έρημο τοπίο. Η πτήση εκτελέστηκε εσκεμμένα σε χαμηλό υψόμετρο, προκειμένου να προσφέρει απρόσκοπτη θέα, αρχικά στην εντυπωσιακή –ως θάλασσα καταμεσής ερήμου- λίμνη Mead με το επιβλητικό φράγμα Hoover-που τροφοδοτούν με πολύτιμο νερό και ενέργεια την περιοχή- και στη συνέχεια στο Grand Canyon West και το αεροδρόμιό του, που λόγω εγγύτητας στο Las Vegas αποτελεί δημοφιλή προορισμό για όσους βιάζονται να πάρουν μια γεύση, έστω και υποδεέστερη της κλασσικής, από το φαράγγι – εκεί άνοιξε πρόσφατα και το περιβόητο SkyWalk (warning: major tourist trap!). Παρακάτω, περάσαμε εντός ορίων Εθνικού Πάρκου. Τα διαβρωμένα κόκκινα τοπία του ποταμού Colorado άρχισαν να γίνονται άκρως εντυπωσιακά όσο πλησιάζαμε στον προορισμό. Παρότι η κλασική εικόνα του Grand Canyon είναι μιας κόκκινης ερήμου, τριγύρω από το φαράγγι απλώνονται αχανή δάση που προστατεύονται και έχουν πλούσια πανίδα. Το αεροδρόμιο του Εθνικού Πάρκου είναι το δεύτερο σε επισκέπτες στην Arizona, μετά το SkyHarbor του Phoenix, με αεροδιάδρομο ικανό να δεχτεί ακόμα και το AirForce One - αλλά Terminal μικρό και συμπαθητικό, κτισμένο σε στυλ καλύβας, όπως τα περισσότερα κτίρια εντός του Πάρκου. Από εκεί μας παρέλαβε λεωφορείο με έναν τυπικά καουμπόι οδηγό που μας πληροφόρησε ότι το καλοκαίρι έχει τέτοιο μποτιλιάρισμα που η απόσταση από το αεροδρόμιο στο Grand Canyon Village μπορεί να πάρει και 1 ώρα. Εμείς την κάναμε σε 5 λεπτά. Στο χωριό, που βρίσκεται στη νότια άκρη του φαραγγιού, υπάρχουν μερικά πανάκριβα ξενοδοχεία και εστιατόρια, καθώς και καταστήματα με σουβενίρ, ένα μουσείο και κέντρο πληροφοριών, όλα καλαίσθητα φτιαγμένα. Επίσης, πεζόδρομοι οδηγούν σε διάφορα γραφικά σημεία παρατήρησης με φοβερή θέαστο ίδιο το φαράγγι. Το καλοκαίρι τα ξενοδοχεία είναι κλεισμένα από μήνες, όπως και οι διαδρομές με μουλάρια για τη βάση του φαραγγιού, όπου υπάρχει ράντζο- καταυλισμός με εξίσου φοβερή θέα. Στη βόρεια πλευρά του φαραγγιού, που είναι σε μεγαλύτερο υψόμετρο, φτάνει κανείς μετά από τρεις ώρες κυκλική διαδρομή με αυτοκίνητο αλλά το χειμώνα συνήθως είναι αποκλεισμένη από τα χιόνια. Η ταμπακιέρα, το ίδιο το Grand Canyon, είναι πραγματικά εντυπωσιακό τοπίοπου πρέπει κανείς να αντικρύσει μια φορά στη ζωή του. Καμία φωτογραφία δε μπορεί να σε προετοιμάσει για το απέραντο αυτό χάσμα, μια αχανή άβυσσο χιλιομέτρων με άγριους όγκους και υπέροχα χρώματα… Μετά από τέσσερις ώρες ξαναπετάξαμε για Las Vegas με το ίδιο αεροσκάφος και αντίστροφη θέα, ευκαιρία για λίγες φώτο ακόμα και τη φοβερή περιγραφή της φίλης μας της Ayko.
Μ’ αυτά και μ’αυτά έφτασε και η μέρα της επιστροφής: 12 Νοέμβρη στις 06:30’υπήρχε προγραμματισμένη αναχώρηση για άλλη μια φορά από Las Vegas με Delta 788. Μηχανική βλάβη καθυστέρησε σε σημείο κοψοχολιάσματος το Β767 για Atlanta, που απογειώθηκε τελικά στις 08:05’ με πληρότητα 100%. Ο πιλότος, που μας ενημέρωνε τακτικά για την πρόοδο των επισκευών όσο ήμασταν κολλημένοι στο έδαφος, μας έκανε «δωράκι» χαμηλή πτήση πάνω από το Grand Canyon (been there, done that!) που ήταν στον δρόμο μας και μας προσγείωσε στις 14:20’ στο ATL. Η αλλαγή από Terminal A σε Ε ήταν piece of cake, οι βαλίτσες είχαν ήδη προωθηθεί αυτόματα για Φρανκφούρτη, ο έλεγχος ασφαλείας είχε γίνει στο LAS και έτσι άνετα υπήρχε και χρόνος για μεσημεριανό στο food court του terminal, που αφήνει τις καλύτερες εντυπώσεις με τις υποδομές του. 16:35΄αναχώρηση με Β767 για Φρανκφούρτη, πτήση Delta 14 με θέα στον πύργο ελέγχου και το downtown. Πληρότητα 95%, ύπνος κατά τη μεγαλύτερη διάρκεια της 8ωρης πτήσης και προσγείωση 07:40’ της επομένης στη Φρανκφούρτη, έχοντας ήδη προσαρμοστεί μέσω ύπνου σε ώρα Ελλάδος. Πτήση επιστροφής 14:10’ η 531 της Aegean για Θεσσαλονίκη με το άψογο A320-200 SX-DVH “Nostos”… Ναι, υπήρχε πλέον και μια νοσταλγία για την μικρή μας ψαροκωστούλα!
Until the next time...
Godspeed σύντροφοι!
