seven4seven
Concorde-Class-Member
- Εγγραφή
- 27/04/2004
- Μηνύματα
- 5.284
- Likes
- 832
- Περιοχή
- Airside
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- KLM
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- VHHH
Eναλλακτικοι τιτλοι: "Για mahjong στο Hong Kong" και "seven4seven on a 7four7"
Ήταν ενα ήσυχο βράδυ Παρασκευής, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη. Εγώ στο γραφέιο να ασκώ το αγαπημένο άθλημα της επεξεργασίας εικόνας, και η σύζυγος στο σαλόνι να γρατζουνάει το λάπτοπ. Τον πόλεμο μου με τους μεσαίους τόνους, τον θόρυβο απο τα ψηλά ISO και την συμπίεση jpeg διακόπτει η φωνή της: "ΕΛΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΔΕΙΣ! ΕΛΑ ΤΩΡΑ!" Πήγα. Στην οθόνη του λάπτοπ στο γαλάζιο φόντο της σελίδας της KLM, το δρομολόγιο Αθήνα-Παρίσι-Χόνγκ Κόνγκ-Άμστερνταμ-Αθήνα, και η τριψήφια τιμή απο κάτω λείαν δελεαστική.
"Το πήγαινε είναι με 380 Air France και το γύρνα με 744 KLM. Τί λές;"
.οΟ 744... 747, γενικότερα. To πρώτο αεροπλάνο που έμαθα να αναγνωρίζω απο πολύ πολύ μικρός. "MAMAAAAA NA TO TZAMΠΟ!" ούρλιαζα στις βόλτες μας στο Ελληνικό. Έκτοτε, η σχέση μου με το συγκεκριμένο αεροπλάνο εξελίχθηκε σε σχέση ζωής. Βιβλία, ντοκυμαντέρ, άπειρες φωτογραφίες, λίστες παραγωγής, φωτογραφικό κυνήγι serial numbers, επίσκεψη (λόγω δουλειάς) σε καμπίνες και πιλοτήρια απο πολλες εταιρείες και σε διάφορα μοντέλα, ΑΛΛΑ... ακόμα δέν εχω πεταξει μαζι του. Και σιγα σιγα χανεται, για χαρη πλαστικουρας οπως τα 777, τα 787 και τα 380. Οχι. Πρεπει.
.οΟ Χόνγκ Κόνγκ... Chek Lap Kok, πολλά heavies, νο.1 αεροδρομιο σε cargo στον κοσμο, ουρανοξυστες, noodles, υγρασια, και τα απομειναρια του Kai Tak... Άλλο άχτι απο ’δω.
Το πονηρό μειδίαμα στο προσωπο μου έλεγε πολλα. Η συζυγος το διεκρινε. "To κλεινουμε;"
Kαι μ’αυτη τη σκέψη πέσαμε για ύπνο. Ο οποίος κυριεύτηκε απο winglet με το Logo της KLM να ταλαντευεται στις αναταραξεις.
Δεν ηθελε πολυ. Την αλλη μερα το πρωι, την πήρα τηλεφωνο απο τη δουλεια. " Το μεσημερι ερχομαι να τα κλεισουμε". Kαι κάπως έτσι, δυο εβδομαδες πριν την αναχωρηση, το ποντικι πατησε το Book Now. Η πρωτη μου πτηση με 747 (και 380 αλλα αυτο ειναι ψιλα γραμματα) ηταν booked!
Εκεινη τη στιγμη, ελαβα μηνυμα απο τον αγαπητο φιλο και moderator LEKPO1A, με τον οποιο κανονιζαμε εδω και μερες εκεινο το ΣΚ να παμε στα Μετεωρα, συνοδεια ενος ακομα αγαπητου μελους αυτου του forum, του mxnk. "Kλεισατε ξενοδοχειο για τα Μετεωρα;"
"Πρεπει να μιλησουμε", η απαντηση. Και ενημερωσαμε και τους δυο οτι τα Μετεωρα εγιναν Χονγκ Κονγκ. Ο LEKPO1A αρχισε να βριζει, γιατι λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων δεν θα μπορουσε να ακολουθησει. Ο δε mxnk ειπε πολυ απλα "Mεσα. Tο κλεινω." Τελικα ειναι πιο απλο να πας στην Νοτιοανατολικη Ασια απ οτι στην Κεντρικη Ελλαδα.
Aργοτερα, ο LEKPO1A με πηρε τηλεφωνο. "Εχω να σου πω ενα ευχαριστο και ενα δυσαρεστο. Το ευχαριστο ειναι πως μπορω τελικα να ερθω. Το δυσαρεστο ειναι οτι οι πτησεις που κλεισατε εχουν εκτοξευτει σε τετραψηφια νουμερα". Και εκλεισε με ΒΑ. Ελπιζω να μας τα πει κι αυτος.
Σκελος #1: ATH-CDG AF1533 Air France A321 F-GTAD, STD 15:10
Βροχερο και συννεφιασμενο μας υποδεχθηκε το Ελ.Βενιζελος. Drop off των αποσκευων μεχρι τον τελικο προορισμο, καφες, σνακ, και γρηγορα για τον ελεγχο. Οι ουρες κυλαγαν γρηγορα, και συντομα βρεθηκαμε στην εξοδο Β12, οπου και συνειδητοποιησαμε οτι μας εχει ερθει email απο την Air France για μισαωρη καθυστερηση στην αναχωρηση μας, με νεα ωρα την 15:40 λογω καθυστερημενης αφιξης του αεροσκαφους. Μικρο το κακο. Το layover μας στο CDG ηταν 4 ωρες.
Κατα τις 15:20 ξεκινησε η επιβιβαση, στην οποια εγινε το κλασσικο τουρλουμπουκι που γινεται παντα οταν φωναζουν πρωτα τις πισω σειρες (στις οποιες ημασταν κι εμεις) αλλα τελικα δεν το ακολουθει κανεις με αποτελεσμα ολοκληρο το 321 να ειναι στοιβαγμενο μεσα στην φυσουνα. Επισης για καποιο αγνωστο λογο, υπηρχαν δυο υπαλληλοι που εξυπηρετουσαν τους "sky priority" επιβατες που ηταν λιγοστοι, και μονο μια υπαλληλος για ολους τους υπολοιπους. Το πραγμα χειροτερεψε οταν ενας επιβατης ειχε περιεργο διαβατηριο, οποτε και η μια υπαλληλος αναγκαστικα ασχοληθηκε με αυτο (και την αστυνομια που ηρθε). Μεχρι να ερθει η σειρα μας, εγω χαζευα το σχεδον 17 ετων F-GTAD που μας περιμενε καρτερικα.
Ποτε δεν επαψα να πιστευω οτι το 321 ειναι απο τα πιο αχαρα,μακροστενα και δυσαναλογα αεροπλανα που υπαρχουν. Το δε ανυπαρκτο Livery της Air France το τονιζε ακομα περισσοτερο αυτο.
Στις 16:00 βρεθηκαμε στις θεσεις μας, 25Α,B και C. To εσωτερικο του αεροπλανου δεν εδειχνε σιγουρα για 17 ετων, αλλα το seat pitch ηταν επιπεδου καινουργιων καθισματων Aegean: για κακωση μηνισκου και DVT. "Boarding completed" απο τα μεγαφωνα, και οπισθελκυση (push-back, ντε!) στις 16:15. Σχεδον δεκαλεπτη τροχοδρομηση για τον μακρινο 03L, και rolling takeoff με βορειοδυτικη πορεια, και περνωντας μεσα απο διαδοχικα στρωματα νεφωσεων μεχρι να συναντησουμε τον ηλιο που εδυε. Ομορφο θεαμα!
Την ατελειωτη συζητηση περι Χονγκ Κονγκ, 380, 747 κλπ διεκοψε το συμπαθες μελος πληρωματος για να μας σερβιρει το φαγητο. Φαγητο... τρελλο overstatement! Eνα ειδος ψαριου με ρυζι που δε μυριζε ουτε ψαρι ουτε ρυζι, ενα κατι-τις τυλιγμενο σε πιτα που θα μπορουσε να χρησιμοποιηθει για αγχολυτικο μπαλακι, και γλυκο (το μονο καλο). Οπως σε σχεδον καθε πτηση μου, διαλεξα να πιω κρασι. Η Air France σερβιρει ενα πολυ καλο κοκκινο merlot, απο το οποιο ζητησα και πηρα και δευτερο μπουκαλακι.
Στο μεταξυ, ειμαστε σε cruise, εξω εχει νυχτωσει, το πληρωμα εχει μαζεψει τα "σκουπιδια", τα φωτα εχουν ψιλοχαμηλωσει, κανα'δυο εχουν αναψει reading light, και σχετικες αναταραξουλες μας θυμιζουν οτι ειμαστε σε αεροπλανο. Και ευτυχως που ειχαμε κι αυτες, γιατι απο το γραφειο μπροστα, ουτε φωνη ουτε ακροαση. Ουτε ποσο ψηλα πεταμε, ποτε θα φτασουμε, ουτε ενα συγγνωμη για την καθυστερηση πανω απο μια ωρα, ουτε τιποτα. Που ειναι ο Πετρος Ραλλης που εβγαινε και επιανε ψιλοκουβεντουλα με τους επιβατες του, και μετα επεστρεφε στο πιλοτηριο για να "τακτοποιησει τις αναταραξεις" ...
Το οτι προσεγγιζουμε το Παρισι, το καταλαβαμε απο την ανακοινωση του πληρωματος για τραπεζακια, καθισματα, χαμηλωμα φωτων κλπ. Η θεα του νυχτερινου Παρισιου απο κατω μας ηταν υπεροχη, και αποτελεσε καλη ευκαιρια να τεσταρω τα ψηλα ISO της D7100 μου. Ομαλη προσγειωση στον 08R του CDG, ολιγολεπτη αναμονη μεχρι να διασταυρωσουμε τον 08L, και συντομη τροχοδρομηση για το Terminal 2F οπου και σταθμευσαμε. Η ωρα 20:10 τοπικη. Αποβιβαση ησυχα, μερικοι συνοδοι εδαφους της AF να περιμενουν επιβατες για να τους "τρεξουν" στην επομενη connecting πτηση τους, κι εμεις να ακολουθουμε πινακιδες για το Terminal 2E οπου και θα συναντουσαμε το Α380 που θα εκανε την AF188 σε περιπου 3 ωρες. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΠΟΟΣΟ; ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ; ΜΟΥΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑ (συγνωμη, δεν κρατηθηκα).
Σκελος #2: CDG-HKG AF188 Air France A380 F-HPJA, STD 23:20
Το CDG ποτε δεν το κατανοησα. Μαλλον ουτε κι αυτος που το εχει σχεδιασει. Ειναι ενας ατελειωτος λαβυρινθος απο κυλιομενες, επιδαπεδιους, στροφες, ξανα σκαλες, ξανα επιδαπεδιους, και ξανα στροφες. Δεν εξηγειται αλλιως τον οτι μας πηρε 20 λεπτα να παμε απο το 2F στο 2E που -θεωρητικα- ειναι κοντα. Αποζημιωνουν ομως οι τεραστιες τζαμαριες, που προσφερουν πολλες ευκαιρειες φωτογραφησης των ντοπιων και των επισκεπτομενων heavies. Ποικιλια εξαιρετικη!
Φτανοντας στη θυρα L28, σταθηκαμε για λιγο να χαζεψουμε το θηριο που ειναι αραγμενο απ’εξω και στο οποιο θα περναγαμε ενα 12ωρο απο τη ζωη μας. Το F-HPJA ειναι το πρωτο Α380 που παραδοθηκε στην Air France, το 2009 με γιορτες και τυμπανοκρουσιες. Πεντε μολις ετων, ηταν ενα βρεφος σε σχεση με αλλους "συναδελφους" του. Ενα χοντρο, παραφουσκωμενο βρεφος με μεγαλο μετωπο. Θυμηθειτε τι ειπα παραπανω για το Livery της Air France. Το ξαναλεω. Η οθονη στο Gate L28 ελεγε επιβιβαση στις 22:30, ελεγε τι υπηρεσιες προσεφερε το IFE στην πτηση, τι γευματα θα σερβιριζονταν, και στο τελος, το ονομα της κυβερνητη μας: Veronique Toromanoff. Τα φαλλοκρατικα σχολια "ωχ, γυναικα οδηγος" κλπ κλπ αντιμετωπιστηκαν με ειρωνεια απο την συζυγο. Μετα απο ενα διωρο χαλαρωμα στις πολυθρονες της νοτιας ακρης του 2Ε, ξαναπηγαμε προς την L28, η ωρα 22:40. Η επιβιβαση κανονικα επρεπε να εχει ξεκινησει εδω και δεκα λεπτα, ο κοσμος ειχε μαζευτει, αλλα στην εξοδο ηταν μονο ενας υπαλληλος, ο οποιος συνοδευε μια ηλικιωμενη κυρια σε καροτσακι. Μετα πο δεκα περιπου λεπτα, κατεφτασαν περι τα 5-6 ατομα, ανοιξαν τους υπολογιστες στην εξοδο, και αρχισαν να επικοινωνουν με την πιστα, προφανως για το ΟΚ της επιβιβασης, το οποιο ομως δεν ερχοταν. Στις 23:00 ανεβηκαν 2-3 πορτοκαλι γιλεκα απο την φυσουνα, μιλησαν με τους υπαλληλους στο gate, και εκει ηρθε η πρωτη κρυαδα: η οθονη απο πανω μας εγραψε " Technical Check. Boarding 23:30, Departure 23:50".
Σαν εμπειρο ποντικι της πιστας, και επειδη αυτα τα "technical check" τα εχω ζησει στο πετσι μου, πηγα προς τη μερια που αρχικα ειδαμε το αεροπλανο να δω τι γινεται. Το θεαμα καθολου ενθαρρυντικο. Η μπροστινη cargo door μισανοιχτη, γυρω στους 5 μηχανικους να την πασπατευουν, και ΟΛΑ τα container της πτησης, βαλιτσες και cargo, εξω απο το αεροπλανο, μαζι με δυο bowser, σε αναμονη. Οχι μονο δεν εχει γινει φορτωση, αλλα ουτε και ανεφοδιασμος.
Γυρισα πισω και τους ειπα τα μαντατα. Ο mxnk εφυγε σφαιρα για τσιγαρο στο καπνιστηριο, και μετα τον ακολουθησα κι εγω, μαζι με αλλους συνεπιβατες μας. Γυρνωντας, η οθονη τωρα ελεγε "Boarding 23:40, Departure 23:50". Να δω δεκαλεπτη επιβιβαση σε 380 και ας πεθανω! Μεσανυχτα. Η ωρα περναγε βασανιστικα, και την βαρεμαρα ειχε αρχισει να συνοδευει η κουραση και η νυστα, μιας και κανονικα ηδη θα επρεπε να πεταμε, να εχουμε φαει και να φοραμε τη μασκα υπνου. Η οθονη τωρα ελεγε "Delay".
Η θεα του αεροπλανου η ιδια. Μηχανικοι να ανοιγοκλεινουν τη πορτα, και ολοι οι αλλοι στην αναμονη. Στο μεταξυ, ολος ο widebody στολος της Air France αναχωρουσε με γοργους ρυθμους για αλλες ηπειρους, με τον βαρυ ηχο των 777 και των 340 να ψιλοτρανταζει τις τζαμαριες του 2Ε. Τα 380 η δεν ακουγονταν, η δεν πεταγαν. Το Juliet Alpha ηταν η αποδειξη του δευτερου.
Συμφωνα με το Flightradar24, ο LEKPO1A ειχε ηδη απογειωθει με το 380 του και ηδη παρεκαμπτε την Ουκρανια. Τυχερε!
Καθιστοι στο πατωμα, αναμεσα σε κινεζους που γκρινιαζαν, και ευρωπαιους που μιλαγαν στο κινητο γκρινιαζοντας, εχουμε πεσει ο ενας απανω στον αλλον σαν ντομινο, ετοιμοι για υπνο. Η ανυπομοπνησια για το σκελος αυτο μαζι με την περιεργεια να δοκιμασουμε το 380 ειχαν αντικατασταθει απο αγανακτηση, κουραση και απανωτα "αντε να τελειωνουμε, να φυγουμε". Kαι σαν να μας ακουσε καποιος που καταλαβαινει ελληνικα ψιθυριστα μπινελικια, η οθονη ξαφνικα εδειξε "BOARDING" το οποιο συνοδευτηκε απο τη σχετικη ανακοινωση. Η ωρα ηταν 00:30. Εκει καπως ανεβηκε το ηθικο, και βιαστικα περασαμε το gate, περπατωντας προς το θηριο απο την δεξια φυσουνα. Οσο το πλησιαζεις, τοσο επιβλητικοτερο γινεται γεμιζοντας το οπτικο σου πεδιο. Δινει την εντυπωση οτι επιβιβαζεσαι σε καραβι. (και αργοτερα, και οτι πετας με τετοιο). Αφου βγηκαν οι σχετικες selfies με την ατρακτο και τους κινητηρες, περασαμε το κατωφλι της 2L, οπου μας καλησπερισε ενας ιπταμενος φροντιστης της εταιρειας. Οι θεσεις 49J,K και L μας υποδεχτηκαν με τα σχετικα amenities: Κουβερτα, μασκα, μαξιλαρακι, ακουστικα, μενου και ενημερωτικο φυλλαδιο για το IFE. Μονη απογοητευση -προς το παρον- το παραθυρο. Ενα τεραστιο εσωτερικο πλαστικο, σου δινει την εντυπωση οτι εχεις παραθυρο απο Gulfstream, αλλα το εξωτερικο κρυσταλλινο ειναι στο στανταρ μεγεθος. Η δε αποσταση μεταξυ τους, γυρω στα 30 εκατοστα, κανοντας σε να νομιζεις οτι κοιτας απο φινιστρινι υποβρυχιου, και καθιστωντας οποιαδηποτε σοβαρη προσπαθεια για φωτογραφιες απαγορευτικη. Οπως και να εχει ομως, το ταξιδι ξεκινουσε!
Τι εκανε, λεει, το ταξιδι; Ξεκινουσε; ΧΑΧΑ! Κοροϊδο!
Κατα τις 01:20 (δυο ωρες καθυστερηση απο την προγραμματισμενη ωρα), συνειδητοποιουμε οτι η καμπινα εχει γεμισει και εχει τακτοποιηθει, αλλα δεν γινεται τιποτα που να θυμιζει αναχωρηση. Το πληρωμα καμπινας τρεχει πανω-κατω στους διαδρομους, απο το πισω Galley ακουγεται ενας εκνευριστικος θορυβος σαν τροχος οδοντιατρου, επαναλανβανομενος καθε περιπου ενα λεπτο. Εξω, τα container φορτωνονται με γοργους ρυθμους. Mπαινοντας για πρωτη φορα στο ΙFE, εψαξα και βρηκα τις εξωτερικες καμερες. Η καμερα της μυτης εδειχνε το towtruck, η καμερα της ουρας ολο το αεροπλανο και τον πανικο που γινεται γυρω του, και η καμερα της κοιλιας - αναμενομενο - τιποτα. Η ωρα ηταν 01:30 οταν η κυβερνητις Toromanoff βγηκε στα μεγαφωνα για ανακοινωση στα Γαλλικα, στην οποια περιεχοταν πολλες φορες η λεξη "καγμπυγόν" (=καυσιμα). H ανακοινωση συνεχιστηκε σε Αγγλικα επιπεδου πρωτης προκαταρκτικης (ναι, σοβαρα μιλαω) και μας εξηγησε οτι η φορτωση εχει τελειωσει, αλλα θα καθυστερησουμε κι αλλο γιατι (κρατηθειτε) δεν υπαρχει διαθεσιμος καυσιματζης να μας ανεφοδιασει. Δεν υπαρχει. Σε ολοκλητο Ντε Γκωλ. Απελπισια. Η νεα αναμενομενη καθυστερηση θα ηταν περιπου μια ωρα. Περισσοτερη απελπισια.
Η tail camera εδειχνε μονο τα δυο bowser κατω απο τα δυο φτερα μας, και τιποτε αλλο. Στις 01:50, νεα ανακοινωση απο την Veronique, οτι ξεκιναει ο ανεφοδιασμος μας, και να ειμαστε καθιστοι, να εχουμε λυμενες ζωνες κλπ κλπ κλπ. Ποσο να θελει για να γεμισεις ενα 380 με καμμια 100στη τονους; Προφανως, με δυο ανεφοδιαστικα, θελει γυρω στα 25 λεπτα, γιατι στις 02:15 και τα δυο οχηματα απομακρυνθηκαν, οι τρεις φυσουνες τραβηχτηκαν, και το towtruck που εβλεπα στην nose camera επιασε δουλεια.
Την ωρα που εκκινουσαν οι κινητηρες, συνειδητοποιω οτι κατι με ενοχλει, αλλα ακομα δεν το εχω βρει. Ξεκιναει η τροχοδρομηση. Το 380 ανηφοριζει τον παραλληλο τροχοδρομο του 08L αργα και νωχελικα. Η καμπινα ειχε σκοτεινιασει, και χαιδευοταν απαλα απο τους ομορφους κοκκινωπους τονους του mood lighting. Και εκει βρηκα τι με ενοχλουσε. Η μακροστενη κρυμμενη λαμπα του mood lighting πανω απο την σειρα 49 εξεπεμπε ενα πολυ δυνατο πρασινο φως. Σαν να σου ριχνει ακτινα το διαστημοπολοιο πριν σε απαγαγει το πληρωμα του. Και καπως ετσι, περασαμε το κατωφλι του 08L και το χοντρο βρεφος αρχισε να επιταχυνει. Η θεα απο την tail camera υπεροχη, και ας ηταν νυχτα. Και αν δεν ειχα και το πρασινο Doom lighting πανω στο κεφαλι μου, θα μπορουσα να δω καλυτερα την οθονη μου. Και, ευτυχως που υπαρχει και αυτη η καμερα και ειδα οτι αφηνουμε τον διαδρομο απο κατω μας, αλλιως καμμια μα καμμια αισθηση απογειωσης η επιταχυνσης. Καμμια, λεμε. Σαν να σε
σηκωνουν με γερανοφορο. Σαν το σπιτι του παππου στο "Up!" που σηκωνοταν με μπαλονακια. Ο,τι πιο ξενερωτο εχω ζησει (και ας μην αποτελω aντιπροσωπευτικο δειγμα επιβατη. Κανενας enthusiast δεν αποτελει. Αν εβαζα τη μανα μου σε αυτη την απογειωση θα το καταχαιροταν!). Eπισης, οπως λενε και οι φημες, ειναι και εξαιρετικα αθορυβο. Μονο ενα απαλο αλλα βαρυ φυσημα ακουγεται, μαζι με το σπαστικο θορυβο απο το πισω galley. Σε σχεση,παντως,με 777-300ER που εχω πεταξει στο παρελθον, δεν θα ελεγα οτι εχει μεγαλη διαφορα.
Το 380 σκαρφαλωνει, ο εκνευριστικος ηχος απο το πισω galley συνεχιζεται, το δυνατο πρασινο φως επιμενει, το παραθυρο ειναι για φαπες, και το IFE (νεα ανακαλυψη) παρα την καλη του ποικιλια, εχει εξαιρετικα αργη αποκριση, τοσο απο το χειριστηριο οσο και απο την οθονη αφης. Εισαι μεσα σε ενα δισκο, πατας να επιλεξεις το track 3, δεν κανει τιποτα, ξαναπατας, ξανα δεν κανει τιποτα, ξαναπατας, και τοτε αποκρινεται και παει στο track 9. Αυτα ειναι.
Εκει αδραξα την ευκαιρια να δοκιμασω το κουμπακι που καλεις οτο πληρωμα. Εμφανιστηκε μια ευγενικη αλλα καταφανως κουρασμενη κοπελα. Της ειπα αν υπαρχει λογος που εχω αυτην την πρασινη κοσμικη ακτινα πανω στο κεφαλι μου, τη στιγμη που ολη η υπολοιπη καμπινα απολαμβανει ροζουλι τονους δειλινου. Η απαντηση της αποστομωτικη "Mαλλον εχει χαλασει. Θα το αναφερουμε στην επιστροφη μας στο ...Παρισι". "Σβηνει"; Τη ρωταω. Μου απαντησε πως θα το κοιταξει. Επισης εκει μου ζητησε να κατεβασω το στορι του παραθυρου γιατι η πτηση μας ειναι νυχτερινη. Πρακτικη που γενικα θεωρω απαραδεκτη, γιατι οταν κλεινω παραθυρο, θελω παραθυρο. Και γιατι να το κλείσω, καλη μου; Να μη μπει μεσα το φως της μαυρης νυχτας; Η μηπως
για να κοιμηθηω ανετα μιας και με προιδεαζει πολυ το τοσο χαλαρωτικο φως της καμπινας; Ημουν πολυ κομματια για να το συζητησω μαζι της, και απλα κατεβασα το τεραστιο πλαστικο στορι.
Περι τα 45 λεπτα μετα την αναχωρηση, τα φωτα της καμπινας δυναμωσαν, και σερβιριστηκε το πρωτο γευμα. Επελεξα το κοτοπουλο, το οποιο συνοδευοταν απο σαλατα με ζυμαρικα, γλυκο, ενα μανταρινι, ψωμακι, βουτυρακι και ενα τριγωνακι καμαμπερ.
Δεν θυμαμαι αν μου αρεσε η οχι. Το εξαφανισα, χτυπησα και αλλα δυο μπουκαλια merlot, εβγαλα και τακτοποιησα παπουτσια, εφτιαξα (μετα απο 15 λεπτα προσπαθειων) ενα αγαπημενο Playlist στο IFE, εριξα το καθισμα, σηκωσα το υποποδιο, τυλιχτηκα με την κουβερτα και φορεσα μασκα. Και εκει ηρθε το τελειωτικο χτυπημα του 380. Το τοιχωμα διπλα στο καθισμα, "ανοιγει" προς τα εξω, με αποτελεσμα η αποσταση απο το προσκεφαλο του καθισματος μεχρι αυτο να ειναι γυρω στους 30 ποντους. Δεν μπορεις να ακουμπησεις μαξιλαρι και κεφαλι. Πεφτεις στον πισω, και αυτο αν δεν βρεις πανω στο ποδι του που στο μεταξυ το εχει απλωσει. Χαλια. Χαλια, λεω. Και εκει αρχισε ο πολεμος μου με τον Μορφεα και την Airbus. Και δοκιμασα το Kama-Sutra του υπνου. Τεντωμενος, διπλωμενος, πλαγιαστος, ισιος, με το τραπεζακι αγκαλια, με το ενα ποδι λυγισμενο, χωρις υποποδιο, με υποποδιο, τα παντα ολα. Δεκα λεπτα σε καθε σταση. Τελικα αποκοιμηθηκα εχοντας πεσει πανω στο κλειστο παραθυρο. Ποιοτητα. Η συζυγος διπλα, καθ οτι σε μεσαια θεση, ειχε ωμο στα δεξια της να ακουμπησει και την εβγαλε μια χαρα. Εγω ειχα μονο τον τοιχο της οσφυοκαμψιας να ακουμπησω.
Και καπως ετσι περασαν αρκετες ωρες. Σε καποιο ξυπνημα, δοκιμασα να ανοιξω το παραθυρο, αλλα οπως ηταν συνηθισμενα τα ματια μου απο το σκοταδι, τυφλωθηκα και το εκλεισα. Η tail camera εδειχνε ενα ατελειωτο στρωμα απο συννεφα απο κατω μας, και ο κινουμενος χαρτης ελεγε οτι ειμαστε πανω απο το Urumqui της Kινας με πορεια νοτιοανατολικη, και αλλες 5 ωρες και κατι για το Χονγκ Κονγκ. Η συζυγος με τον mxnk ελειπαν. Σαν γνησιοι Airbusακηδες που ειναι και οι δυο, πηγαν να περιηγηθουν σε αυτο το απαυγασμα της τεχνολογιας με το οποιο σκιζαμε τον Κινεζικο ουρανο. Γυρισαν μετα απο λιγο και μου ειπαν πως ειναι ο πανω οροφος και οτι εχει και εναν καναπε για να αραζεις. Lounge κατασταση. Η αχρηστη πληροφορια του μηνα, επισης.
Διψασε κανεις; Γυρω στα 500 ατομα, υπολογιζω. Το πληρωμα πουθενα. Κανενα περασμα με υγρα καυσιμα για τους επιβατες, 7 ολοκληρες ωρες απο την αναχωρηση. Τα κουμπακια "crew call" ειχαν παρει φωτια. Νερο ο ενας, καφε ο αλλος, χυμο ο παραλλος, τα οποια ερχονταν χωρις δισταγμο απο το πληρωμα. Και καπου εχει, σαν να παρακινηθηκαν, και εβγαλαν στους διαδρομους bar service. Πηρα νερο (αυτο στον κεσε, αυτο το απαραδεκτο πραγμα) και αλλο ενα merlot για να βγαλω το πενταωρο που μας εμενε. Ξανακοιμηθηκα.
Με ξυπνησε η συζυγος. "Βγαζουν φαι". Kαι μας σερβιραν το αγχολυτικο μπαλακι απο την AF1533 μαζι με γλυκακι. Και χυμο. Ζητησα ενα τεταρτο merlot. Μου το εφερε. Αυτο το απολαυσα, μιας και θελαμε, πλεον λιγοτερο απο μια ωρα για το Χονγκ Κονγκ, και ξαναμπηκα σε Mood ταξιδιου, βγαινοντας απο το mood ταλαιπωριας. Καπου εκει μοιραστηκαν και οι καρτες εισοδου στη χωρα, τις οποιες και συμπληρωσαμε, χωνωντας τις μετα στα διαβατηρια. "O LEKPO1A θα εχει φτασει τωρα..." μου λεει ο mxnk. "O LEKPO1A θα εχει σκιστει στο spotting" απαντησα. Τυχερε!
Ο καιρος στον προορισμο μας ηταν συννεφιασμενος, με 18 βαθμους θερμοκρασια, και 98% υγρασια. Να περπατας και να αφηνεις contrail. Το F-HPJA ειχε ηδη εκτεινει τα τεραστια flaps του, και επαιρνε την τελευταια στροφη για τον 07L του Chek Lap Kok. Η ωρα ηταν 20:20 τοπικη οταν η κυρια Toromanoff αφησε το Juliet Alpha να αλλαξει το elevation του 07L με ενα αγριο τρανταγμα και με τα παντα μεσα στην καμπινα να τριζουν. Ακολουθησε εντονο φρεναρισμα και αναστροφη ωσης, για να ακινητοποιηθουμε σχεδον τελειως μεσα στον 07L, και μετα να τροχοδρομησουμε πανω του γυρω στο ενα λεπτο με ταχυτητα χελωνας, μεχρι το επομενο διαθεσιμο rapid exit. Runway occupancy για σεμιναριο! Υπαρχει και βιντεο της συγκεκριμενης προσγειωσης, αλλα δεν ειναι για ανεβασμα λογω explicit content. Επανελαβα τα σχολια περι γυναικας οδηγου, που αυτη τη φορα δεν αντιμετωπιστηκαν απο καμμια ειρωνεια.
Αποβιβαση, τραινακι (!) για το Immigration, γρηγορος ελεγχος διαβατηριων, παραλαβη αποσκευων και συναντηση με τον τεταρτο της παρεας. Τον τυχερο που ηρθε με ΒΑ. Κουβεντουλα, προσανατολισμος στο τεραστιο Chek Lap Kok, και ταξι για το ξενοδοχειο μας. Επιτελους, ΦΤΑΣΑΜΕ!
Μεινετε μαζι μας, για να απαντησουμε στα ερωτηματα:
-Γινεται να συγκρινουμε το Cinquecento με τη Ferrari;
-Γινεται να συγκρινουμε την υπογα με τον ουρανοξυστη;
-Γινεται να συγκρινουμε το 380 με το 747;
-Γινεται να συγκρινουμε την Air Chance με την KLM;
Ήταν ενα ήσυχο βράδυ Παρασκευής, στα μέσα του περασμένου Νοέμβρη. Εγώ στο γραφέιο να ασκώ το αγαπημένο άθλημα της επεξεργασίας εικόνας, και η σύζυγος στο σαλόνι να γρατζουνάει το λάπτοπ. Τον πόλεμο μου με τους μεσαίους τόνους, τον θόρυβο απο τα ψηλά ISO και την συμπίεση jpeg διακόπτει η φωνή της: "ΕΛΑ ΜΕΣΑ ΝΑ ΔΕΙΣ! ΕΛΑ ΤΩΡΑ!" Πήγα. Στην οθόνη του λάπτοπ στο γαλάζιο φόντο της σελίδας της KLM, το δρομολόγιο Αθήνα-Παρίσι-Χόνγκ Κόνγκ-Άμστερνταμ-Αθήνα, και η τριψήφια τιμή απο κάτω λείαν δελεαστική.
"Το πήγαινε είναι με 380 Air France και το γύρνα με 744 KLM. Τί λές;"
.οΟ 744... 747, γενικότερα. To πρώτο αεροπλάνο που έμαθα να αναγνωρίζω απο πολύ πολύ μικρός. "MAMAAAAA NA TO TZAMΠΟ!" ούρλιαζα στις βόλτες μας στο Ελληνικό. Έκτοτε, η σχέση μου με το συγκεκριμένο αεροπλάνο εξελίχθηκε σε σχέση ζωής. Βιβλία, ντοκυμαντέρ, άπειρες φωτογραφίες, λίστες παραγωγής, φωτογραφικό κυνήγι serial numbers, επίσκεψη (λόγω δουλειάς) σε καμπίνες και πιλοτήρια απο πολλες εταιρείες και σε διάφορα μοντέλα, ΑΛΛΑ... ακόμα δέν εχω πεταξει μαζι του. Και σιγα σιγα χανεται, για χαρη πλαστικουρας οπως τα 777, τα 787 και τα 380. Οχι. Πρεπει.
.οΟ Χόνγκ Κόνγκ... Chek Lap Kok, πολλά heavies, νο.1 αεροδρομιο σε cargo στον κοσμο, ουρανοξυστες, noodles, υγρασια, και τα απομειναρια του Kai Tak... Άλλο άχτι απο ’δω.
Το πονηρό μειδίαμα στο προσωπο μου έλεγε πολλα. Η συζυγος το διεκρινε. "To κλεινουμε;"
Kαι μ’αυτη τη σκέψη πέσαμε για ύπνο. Ο οποίος κυριεύτηκε απο winglet με το Logo της KLM να ταλαντευεται στις αναταραξεις.
Δεν ηθελε πολυ. Την αλλη μερα το πρωι, την πήρα τηλεφωνο απο τη δουλεια. " Το μεσημερι ερχομαι να τα κλεισουμε". Kαι κάπως έτσι, δυο εβδομαδες πριν την αναχωρηση, το ποντικι πατησε το Book Now. Η πρωτη μου πτηση με 747 (και 380 αλλα αυτο ειναι ψιλα γραμματα) ηταν booked!
Εκεινη τη στιγμη, ελαβα μηνυμα απο τον αγαπητο φιλο και moderator LEKPO1A, με τον οποιο κανονιζαμε εδω και μερες εκεινο το ΣΚ να παμε στα Μετεωρα, συνοδεια ενος ακομα αγαπητου μελους αυτου του forum, του mxnk. "Kλεισατε ξενοδοχειο για τα Μετεωρα;"
"Πρεπει να μιλησουμε", η απαντηση. Και ενημερωσαμε και τους δυο οτι τα Μετεωρα εγιναν Χονγκ Κονγκ. Ο LEKPO1A αρχισε να βριζει, γιατι λογω επαγγελματικων υποχρεωσεων δεν θα μπορουσε να ακολουθησει. Ο δε mxnk ειπε πολυ απλα "Mεσα. Tο κλεινω." Τελικα ειναι πιο απλο να πας στην Νοτιοανατολικη Ασια απ οτι στην Κεντρικη Ελλαδα.
Aργοτερα, ο LEKPO1A με πηρε τηλεφωνο. "Εχω να σου πω ενα ευχαριστο και ενα δυσαρεστο. Το ευχαριστο ειναι πως μπορω τελικα να ερθω. Το δυσαρεστο ειναι οτι οι πτησεις που κλεισατε εχουν εκτοξευτει σε τετραψηφια νουμερα". Και εκλεισε με ΒΑ. Ελπιζω να μας τα πει κι αυτος.
Σκελος #1: ATH-CDG AF1533 Air France A321 F-GTAD, STD 15:10
Βροχερο και συννεφιασμενο μας υποδεχθηκε το Ελ.Βενιζελος. Drop off των αποσκευων μεχρι τον τελικο προορισμο, καφες, σνακ, και γρηγορα για τον ελεγχο. Οι ουρες κυλαγαν γρηγορα, και συντομα βρεθηκαμε στην εξοδο Β12, οπου και συνειδητοποιησαμε οτι μας εχει ερθει email απο την Air France για μισαωρη καθυστερηση στην αναχωρηση μας, με νεα ωρα την 15:40 λογω καθυστερημενης αφιξης του αεροσκαφους. Μικρο το κακο. Το layover μας στο CDG ηταν 4 ωρες.
Κατα τις 15:20 ξεκινησε η επιβιβαση, στην οποια εγινε το κλασσικο τουρλουμπουκι που γινεται παντα οταν φωναζουν πρωτα τις πισω σειρες (στις οποιες ημασταν κι εμεις) αλλα τελικα δεν το ακολουθει κανεις με αποτελεσμα ολοκληρο το 321 να ειναι στοιβαγμενο μεσα στην φυσουνα. Επισης για καποιο αγνωστο λογο, υπηρχαν δυο υπαλληλοι που εξυπηρετουσαν τους "sky priority" επιβατες που ηταν λιγοστοι, και μονο μια υπαλληλος για ολους τους υπολοιπους. Το πραγμα χειροτερεψε οταν ενας επιβατης ειχε περιεργο διαβατηριο, οποτε και η μια υπαλληλος αναγκαστικα ασχοληθηκε με αυτο (και την αστυνομια που ηρθε). Μεχρι να ερθει η σειρα μας, εγω χαζευα το σχεδον 17 ετων F-GTAD που μας περιμενε καρτερικα.
Ποτε δεν επαψα να πιστευω οτι το 321 ειναι απο τα πιο αχαρα,μακροστενα και δυσαναλογα αεροπλανα που υπαρχουν. Το δε ανυπαρκτο Livery της Air France το τονιζε ακομα περισσοτερο αυτο.
Στις 16:00 βρεθηκαμε στις θεσεις μας, 25Α,B και C. To εσωτερικο του αεροπλανου δεν εδειχνε σιγουρα για 17 ετων, αλλα το seat pitch ηταν επιπεδου καινουργιων καθισματων Aegean: για κακωση μηνισκου και DVT. "Boarding completed" απο τα μεγαφωνα, και οπισθελκυση (push-back, ντε!) στις 16:15. Σχεδον δεκαλεπτη τροχοδρομηση για τον μακρινο 03L, και rolling takeoff με βορειοδυτικη πορεια, και περνωντας μεσα απο διαδοχικα στρωματα νεφωσεων μεχρι να συναντησουμε τον ηλιο που εδυε. Ομορφο θεαμα!
Την ατελειωτη συζητηση περι Χονγκ Κονγκ, 380, 747 κλπ διεκοψε το συμπαθες μελος πληρωματος για να μας σερβιρει το φαγητο. Φαγητο... τρελλο overstatement! Eνα ειδος ψαριου με ρυζι που δε μυριζε ουτε ψαρι ουτε ρυζι, ενα κατι-τις τυλιγμενο σε πιτα που θα μπορουσε να χρησιμοποιηθει για αγχολυτικο μπαλακι, και γλυκο (το μονο καλο). Οπως σε σχεδον καθε πτηση μου, διαλεξα να πιω κρασι. Η Air France σερβιρει ενα πολυ καλο κοκκινο merlot, απο το οποιο ζητησα και πηρα και δευτερο μπουκαλακι.
Στο μεταξυ, ειμαστε σε cruise, εξω εχει νυχτωσει, το πληρωμα εχει μαζεψει τα "σκουπιδια", τα φωτα εχουν ψιλοχαμηλωσει, κανα'δυο εχουν αναψει reading light, και σχετικες αναταραξουλες μας θυμιζουν οτι ειμαστε σε αεροπλανο. Και ευτυχως που ειχαμε κι αυτες, γιατι απο το γραφειο μπροστα, ουτε φωνη ουτε ακροαση. Ουτε ποσο ψηλα πεταμε, ποτε θα φτασουμε, ουτε ενα συγγνωμη για την καθυστερηση πανω απο μια ωρα, ουτε τιποτα. Που ειναι ο Πετρος Ραλλης που εβγαινε και επιανε ψιλοκουβεντουλα με τους επιβατες του, και μετα επεστρεφε στο πιλοτηριο για να "τακτοποιησει τις αναταραξεις" ...
Το οτι προσεγγιζουμε το Παρισι, το καταλαβαμε απο την ανακοινωση του πληρωματος για τραπεζακια, καθισματα, χαμηλωμα φωτων κλπ. Η θεα του νυχτερινου Παρισιου απο κατω μας ηταν υπεροχη, και αποτελεσε καλη ευκαιρια να τεσταρω τα ψηλα ISO της D7100 μου. Ομαλη προσγειωση στον 08R του CDG, ολιγολεπτη αναμονη μεχρι να διασταυρωσουμε τον 08L, και συντομη τροχοδρομηση για το Terminal 2F οπου και σταθμευσαμε. Η ωρα 20:10 τοπικη. Αποβιβαση ησυχα, μερικοι συνοδοι εδαφους της AF να περιμενουν επιβατες για να τους "τρεξουν" στην επομενη connecting πτηση τους, κι εμεις να ακολουθουμε πινακιδες για το Terminal 2E οπου και θα συναντουσαμε το Α380 που θα εκανε την AF188 σε περιπου 3 ωρες. ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ! ΠΟΟΣΟ; ΤΡΕΙΣ ΩΡΕΣ; ΜΟΥΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΑΑΑ (συγνωμη, δεν κρατηθηκα).
Σκελος #2: CDG-HKG AF188 Air France A380 F-HPJA, STD 23:20
Το CDG ποτε δεν το κατανοησα. Μαλλον ουτε κι αυτος που το εχει σχεδιασει. Ειναι ενας ατελειωτος λαβυρινθος απο κυλιομενες, επιδαπεδιους, στροφες, ξανα σκαλες, ξανα επιδαπεδιους, και ξανα στροφες. Δεν εξηγειται αλλιως τον οτι μας πηρε 20 λεπτα να παμε απο το 2F στο 2E που -θεωρητικα- ειναι κοντα. Αποζημιωνουν ομως οι τεραστιες τζαμαριες, που προσφερουν πολλες ευκαιρειες φωτογραφησης των ντοπιων και των επισκεπτομενων heavies. Ποικιλια εξαιρετικη!
Φτανοντας στη θυρα L28, σταθηκαμε για λιγο να χαζεψουμε το θηριο που ειναι αραγμενο απ’εξω και στο οποιο θα περναγαμε ενα 12ωρο απο τη ζωη μας. Το F-HPJA ειναι το πρωτο Α380 που παραδοθηκε στην Air France, το 2009 με γιορτες και τυμπανοκρουσιες. Πεντε μολις ετων, ηταν ενα βρεφος σε σχεση με αλλους "συναδελφους" του. Ενα χοντρο, παραφουσκωμενο βρεφος με μεγαλο μετωπο. Θυμηθειτε τι ειπα παραπανω για το Livery της Air France. Το ξαναλεω. Η οθονη στο Gate L28 ελεγε επιβιβαση στις 22:30, ελεγε τι υπηρεσιες προσεφερε το IFE στην πτηση, τι γευματα θα σερβιριζονταν, και στο τελος, το ονομα της κυβερνητη μας: Veronique Toromanoff. Τα φαλλοκρατικα σχολια "ωχ, γυναικα οδηγος" κλπ κλπ αντιμετωπιστηκαν με ειρωνεια απο την συζυγο. Μετα απο ενα διωρο χαλαρωμα στις πολυθρονες της νοτιας ακρης του 2Ε, ξαναπηγαμε προς την L28, η ωρα 22:40. Η επιβιβαση κανονικα επρεπε να εχει ξεκινησει εδω και δεκα λεπτα, ο κοσμος ειχε μαζευτει, αλλα στην εξοδο ηταν μονο ενας υπαλληλος, ο οποιος συνοδευε μια ηλικιωμενη κυρια σε καροτσακι. Μετα πο δεκα περιπου λεπτα, κατεφτασαν περι τα 5-6 ατομα, ανοιξαν τους υπολογιστες στην εξοδο, και αρχισαν να επικοινωνουν με την πιστα, προφανως για το ΟΚ της επιβιβασης, το οποιο ομως δεν ερχοταν. Στις 23:00 ανεβηκαν 2-3 πορτοκαλι γιλεκα απο την φυσουνα, μιλησαν με τους υπαλληλους στο gate, και εκει ηρθε η πρωτη κρυαδα: η οθονη απο πανω μας εγραψε " Technical Check. Boarding 23:30, Departure 23:50".
Σαν εμπειρο ποντικι της πιστας, και επειδη αυτα τα "technical check" τα εχω ζησει στο πετσι μου, πηγα προς τη μερια που αρχικα ειδαμε το αεροπλανο να δω τι γινεται. Το θεαμα καθολου ενθαρρυντικο. Η μπροστινη cargo door μισανοιχτη, γυρω στους 5 μηχανικους να την πασπατευουν, και ΟΛΑ τα container της πτησης, βαλιτσες και cargo, εξω απο το αεροπλανο, μαζι με δυο bowser, σε αναμονη. Οχι μονο δεν εχει γινει φορτωση, αλλα ουτε και ανεφοδιασμος.
Γυρισα πισω και τους ειπα τα μαντατα. Ο mxnk εφυγε σφαιρα για τσιγαρο στο καπνιστηριο, και μετα τον ακολουθησα κι εγω, μαζι με αλλους συνεπιβατες μας. Γυρνωντας, η οθονη τωρα ελεγε "Boarding 23:40, Departure 23:50". Να δω δεκαλεπτη επιβιβαση σε 380 και ας πεθανω! Μεσανυχτα. Η ωρα περναγε βασανιστικα, και την βαρεμαρα ειχε αρχισει να συνοδευει η κουραση και η νυστα, μιας και κανονικα ηδη θα επρεπε να πεταμε, να εχουμε φαει και να φοραμε τη μασκα υπνου. Η οθονη τωρα ελεγε "Delay".
Η θεα του αεροπλανου η ιδια. Μηχανικοι να ανοιγοκλεινουν τη πορτα, και ολοι οι αλλοι στην αναμονη. Στο μεταξυ, ολος ο widebody στολος της Air France αναχωρουσε με γοργους ρυθμους για αλλες ηπειρους, με τον βαρυ ηχο των 777 και των 340 να ψιλοτρανταζει τις τζαμαριες του 2Ε. Τα 380 η δεν ακουγονταν, η δεν πεταγαν. Το Juliet Alpha ηταν η αποδειξη του δευτερου.
Συμφωνα με το Flightradar24, ο LEKPO1A ειχε ηδη απογειωθει με το 380 του και ηδη παρεκαμπτε την Ουκρανια. Τυχερε!
Καθιστοι στο πατωμα, αναμεσα σε κινεζους που γκρινιαζαν, και ευρωπαιους που μιλαγαν στο κινητο γκρινιαζοντας, εχουμε πεσει ο ενας απανω στον αλλον σαν ντομινο, ετοιμοι για υπνο. Η ανυπομοπνησια για το σκελος αυτο μαζι με την περιεργεια να δοκιμασουμε το 380 ειχαν αντικατασταθει απο αγανακτηση, κουραση και απανωτα "αντε να τελειωνουμε, να φυγουμε". Kαι σαν να μας ακουσε καποιος που καταλαβαινει ελληνικα ψιθυριστα μπινελικια, η οθονη ξαφνικα εδειξε "BOARDING" το οποιο συνοδευτηκε απο τη σχετικη ανακοινωση. Η ωρα ηταν 00:30. Εκει καπως ανεβηκε το ηθικο, και βιαστικα περασαμε το gate, περπατωντας προς το θηριο απο την δεξια φυσουνα. Οσο το πλησιαζεις, τοσο επιβλητικοτερο γινεται γεμιζοντας το οπτικο σου πεδιο. Δινει την εντυπωση οτι επιβιβαζεσαι σε καραβι. (και αργοτερα, και οτι πετας με τετοιο). Αφου βγηκαν οι σχετικες selfies με την ατρακτο και τους κινητηρες, περασαμε το κατωφλι της 2L, οπου μας καλησπερισε ενας ιπταμενος φροντιστης της εταιρειας. Οι θεσεις 49J,K και L μας υποδεχτηκαν με τα σχετικα amenities: Κουβερτα, μασκα, μαξιλαρακι, ακουστικα, μενου και ενημερωτικο φυλλαδιο για το IFE. Μονη απογοητευση -προς το παρον- το παραθυρο. Ενα τεραστιο εσωτερικο πλαστικο, σου δινει την εντυπωση οτι εχεις παραθυρο απο Gulfstream, αλλα το εξωτερικο κρυσταλλινο ειναι στο στανταρ μεγεθος. Η δε αποσταση μεταξυ τους, γυρω στα 30 εκατοστα, κανοντας σε να νομιζεις οτι κοιτας απο φινιστρινι υποβρυχιου, και καθιστωντας οποιαδηποτε σοβαρη προσπαθεια για φωτογραφιες απαγορευτικη. Οπως και να εχει ομως, το ταξιδι ξεκινουσε!
Τι εκανε, λεει, το ταξιδι; Ξεκινουσε; ΧΑΧΑ! Κοροϊδο!
Κατα τις 01:20 (δυο ωρες καθυστερηση απο την προγραμματισμενη ωρα), συνειδητοποιουμε οτι η καμπινα εχει γεμισει και εχει τακτοποιηθει, αλλα δεν γινεται τιποτα που να θυμιζει αναχωρηση. Το πληρωμα καμπινας τρεχει πανω-κατω στους διαδρομους, απο το πισω Galley ακουγεται ενας εκνευριστικος θορυβος σαν τροχος οδοντιατρου, επαναλανβανομενος καθε περιπου ενα λεπτο. Εξω, τα container φορτωνονται με γοργους ρυθμους. Mπαινοντας για πρωτη φορα στο ΙFE, εψαξα και βρηκα τις εξωτερικες καμερες. Η καμερα της μυτης εδειχνε το towtruck, η καμερα της ουρας ολο το αεροπλανο και τον πανικο που γινεται γυρω του, και η καμερα της κοιλιας - αναμενομενο - τιποτα. Η ωρα ηταν 01:30 οταν η κυβερνητις Toromanoff βγηκε στα μεγαφωνα για ανακοινωση στα Γαλλικα, στην οποια περιεχοταν πολλες φορες η λεξη "καγμπυγόν" (=καυσιμα). H ανακοινωση συνεχιστηκε σε Αγγλικα επιπεδου πρωτης προκαταρκτικης (ναι, σοβαρα μιλαω) και μας εξηγησε οτι η φορτωση εχει τελειωσει, αλλα θα καθυστερησουμε κι αλλο γιατι (κρατηθειτε) δεν υπαρχει διαθεσιμος καυσιματζης να μας ανεφοδιασει. Δεν υπαρχει. Σε ολοκλητο Ντε Γκωλ. Απελπισια. Η νεα αναμενομενη καθυστερηση θα ηταν περιπου μια ωρα. Περισσοτερη απελπισια.
Η tail camera εδειχνε μονο τα δυο bowser κατω απο τα δυο φτερα μας, και τιποτε αλλο. Στις 01:50, νεα ανακοινωση απο την Veronique, οτι ξεκιναει ο ανεφοδιασμος μας, και να ειμαστε καθιστοι, να εχουμε λυμενες ζωνες κλπ κλπ κλπ. Ποσο να θελει για να γεμισεις ενα 380 με καμμια 100στη τονους; Προφανως, με δυο ανεφοδιαστικα, θελει γυρω στα 25 λεπτα, γιατι στις 02:15 και τα δυο οχηματα απομακρυνθηκαν, οι τρεις φυσουνες τραβηχτηκαν, και το towtruck που εβλεπα στην nose camera επιασε δουλεια.
Την ωρα που εκκινουσαν οι κινητηρες, συνειδητοποιω οτι κατι με ενοχλει, αλλα ακομα δεν το εχω βρει. Ξεκιναει η τροχοδρομηση. Το 380 ανηφοριζει τον παραλληλο τροχοδρομο του 08L αργα και νωχελικα. Η καμπινα ειχε σκοτεινιασει, και χαιδευοταν απαλα απο τους ομορφους κοκκινωπους τονους του mood lighting. Και εκει βρηκα τι με ενοχλουσε. Η μακροστενη κρυμμενη λαμπα του mood lighting πανω απο την σειρα 49 εξεπεμπε ενα πολυ δυνατο πρασινο φως. Σαν να σου ριχνει ακτινα το διαστημοπολοιο πριν σε απαγαγει το πληρωμα του. Και καπως ετσι, περασαμε το κατωφλι του 08L και το χοντρο βρεφος αρχισε να επιταχυνει. Η θεα απο την tail camera υπεροχη, και ας ηταν νυχτα. Και αν δεν ειχα και το πρασινο Doom lighting πανω στο κεφαλι μου, θα μπορουσα να δω καλυτερα την οθονη μου. Και, ευτυχως που υπαρχει και αυτη η καμερα και ειδα οτι αφηνουμε τον διαδρομο απο κατω μας, αλλιως καμμια μα καμμια αισθηση απογειωσης η επιταχυνσης. Καμμια, λεμε. Σαν να σε
σηκωνουν με γερανοφορο. Σαν το σπιτι του παππου στο "Up!" που σηκωνοταν με μπαλονακια. Ο,τι πιο ξενερωτο εχω ζησει (και ας μην αποτελω aντιπροσωπευτικο δειγμα επιβατη. Κανενας enthusiast δεν αποτελει. Αν εβαζα τη μανα μου σε αυτη την απογειωση θα το καταχαιροταν!). Eπισης, οπως λενε και οι φημες, ειναι και εξαιρετικα αθορυβο. Μονο ενα απαλο αλλα βαρυ φυσημα ακουγεται, μαζι με το σπαστικο θορυβο απο το πισω galley. Σε σχεση,παντως,με 777-300ER που εχω πεταξει στο παρελθον, δεν θα ελεγα οτι εχει μεγαλη διαφορα.
Το 380 σκαρφαλωνει, ο εκνευριστικος ηχος απο το πισω galley συνεχιζεται, το δυνατο πρασινο φως επιμενει, το παραθυρο ειναι για φαπες, και το IFE (νεα ανακαλυψη) παρα την καλη του ποικιλια, εχει εξαιρετικα αργη αποκριση, τοσο απο το χειριστηριο οσο και απο την οθονη αφης. Εισαι μεσα σε ενα δισκο, πατας να επιλεξεις το track 3, δεν κανει τιποτα, ξαναπατας, ξανα δεν κανει τιποτα, ξαναπατας, και τοτε αποκρινεται και παει στο track 9. Αυτα ειναι.
Εκει αδραξα την ευκαιρια να δοκιμασω το κουμπακι που καλεις οτο πληρωμα. Εμφανιστηκε μια ευγενικη αλλα καταφανως κουρασμενη κοπελα. Της ειπα αν υπαρχει λογος που εχω αυτην την πρασινη κοσμικη ακτινα πανω στο κεφαλι μου, τη στιγμη που ολη η υπολοιπη καμπινα απολαμβανει ροζουλι τονους δειλινου. Η απαντηση της αποστομωτικη "Mαλλον εχει χαλασει. Θα το αναφερουμε στην επιστροφη μας στο ...Παρισι". "Σβηνει"; Τη ρωταω. Μου απαντησε πως θα το κοιταξει. Επισης εκει μου ζητησε να κατεβασω το στορι του παραθυρου γιατι η πτηση μας ειναι νυχτερινη. Πρακτικη που γενικα θεωρω απαραδεκτη, γιατι οταν κλεινω παραθυρο, θελω παραθυρο. Και γιατι να το κλείσω, καλη μου; Να μη μπει μεσα το φως της μαυρης νυχτας; Η μηπως
για να κοιμηθηω ανετα μιας και με προιδεαζει πολυ το τοσο χαλαρωτικο φως της καμπινας; Ημουν πολυ κομματια για να το συζητησω μαζι της, και απλα κατεβασα το τεραστιο πλαστικο στορι.
Περι τα 45 λεπτα μετα την αναχωρηση, τα φωτα της καμπινας δυναμωσαν, και σερβιριστηκε το πρωτο γευμα. Επελεξα το κοτοπουλο, το οποιο συνοδευοταν απο σαλατα με ζυμαρικα, γλυκο, ενα μανταρινι, ψωμακι, βουτυρακι και ενα τριγωνακι καμαμπερ.
Δεν θυμαμαι αν μου αρεσε η οχι. Το εξαφανισα, χτυπησα και αλλα δυο μπουκαλια merlot, εβγαλα και τακτοποιησα παπουτσια, εφτιαξα (μετα απο 15 λεπτα προσπαθειων) ενα αγαπημενο Playlist στο IFE, εριξα το καθισμα, σηκωσα το υποποδιο, τυλιχτηκα με την κουβερτα και φορεσα μασκα. Και εκει ηρθε το τελειωτικο χτυπημα του 380. Το τοιχωμα διπλα στο καθισμα, "ανοιγει" προς τα εξω, με αποτελεσμα η αποσταση απο το προσκεφαλο του καθισματος μεχρι αυτο να ειναι γυρω στους 30 ποντους. Δεν μπορεις να ακουμπησεις μαξιλαρι και κεφαλι. Πεφτεις στον πισω, και αυτο αν δεν βρεις πανω στο ποδι του που στο μεταξυ το εχει απλωσει. Χαλια. Χαλια, λεω. Και εκει αρχισε ο πολεμος μου με τον Μορφεα και την Airbus. Και δοκιμασα το Kama-Sutra του υπνου. Τεντωμενος, διπλωμενος, πλαγιαστος, ισιος, με το τραπεζακι αγκαλια, με το ενα ποδι λυγισμενο, χωρις υποποδιο, με υποποδιο, τα παντα ολα. Δεκα λεπτα σε καθε σταση. Τελικα αποκοιμηθηκα εχοντας πεσει πανω στο κλειστο παραθυρο. Ποιοτητα. Η συζυγος διπλα, καθ οτι σε μεσαια θεση, ειχε ωμο στα δεξια της να ακουμπησει και την εβγαλε μια χαρα. Εγω ειχα μονο τον τοιχο της οσφυοκαμψιας να ακουμπησω.
Και καπως ετσι περασαν αρκετες ωρες. Σε καποιο ξυπνημα, δοκιμασα να ανοιξω το παραθυρο, αλλα οπως ηταν συνηθισμενα τα ματια μου απο το σκοταδι, τυφλωθηκα και το εκλεισα. Η tail camera εδειχνε ενα ατελειωτο στρωμα απο συννεφα απο κατω μας, και ο κινουμενος χαρτης ελεγε οτι ειμαστε πανω απο το Urumqui της Kινας με πορεια νοτιοανατολικη, και αλλες 5 ωρες και κατι για το Χονγκ Κονγκ. Η συζυγος με τον mxnk ελειπαν. Σαν γνησιοι Airbusακηδες που ειναι και οι δυο, πηγαν να περιηγηθουν σε αυτο το απαυγασμα της τεχνολογιας με το οποιο σκιζαμε τον Κινεζικο ουρανο. Γυρισαν μετα απο λιγο και μου ειπαν πως ειναι ο πανω οροφος και οτι εχει και εναν καναπε για να αραζεις. Lounge κατασταση. Η αχρηστη πληροφορια του μηνα, επισης.
Διψασε κανεις; Γυρω στα 500 ατομα, υπολογιζω. Το πληρωμα πουθενα. Κανενα περασμα με υγρα καυσιμα για τους επιβατες, 7 ολοκληρες ωρες απο την αναχωρηση. Τα κουμπακια "crew call" ειχαν παρει φωτια. Νερο ο ενας, καφε ο αλλος, χυμο ο παραλλος, τα οποια ερχονταν χωρις δισταγμο απο το πληρωμα. Και καπου εχει, σαν να παρακινηθηκαν, και εβγαλαν στους διαδρομους bar service. Πηρα νερο (αυτο στον κεσε, αυτο το απαραδεκτο πραγμα) και αλλο ενα merlot για να βγαλω το πενταωρο που μας εμενε. Ξανακοιμηθηκα.
Με ξυπνησε η συζυγος. "Βγαζουν φαι". Kαι μας σερβιραν το αγχολυτικο μπαλακι απο την AF1533 μαζι με γλυκακι. Και χυμο. Ζητησα ενα τεταρτο merlot. Μου το εφερε. Αυτο το απολαυσα, μιας και θελαμε, πλεον λιγοτερο απο μια ωρα για το Χονγκ Κονγκ, και ξαναμπηκα σε Mood ταξιδιου, βγαινοντας απο το mood ταλαιπωριας. Καπου εκει μοιραστηκαν και οι καρτες εισοδου στη χωρα, τις οποιες και συμπληρωσαμε, χωνωντας τις μετα στα διαβατηρια. "O LEKPO1A θα εχει φτασει τωρα..." μου λεει ο mxnk. "O LEKPO1A θα εχει σκιστει στο spotting" απαντησα. Τυχερε!
Ο καιρος στον προορισμο μας ηταν συννεφιασμενος, με 18 βαθμους θερμοκρασια, και 98% υγρασια. Να περπατας και να αφηνεις contrail. Το F-HPJA ειχε ηδη εκτεινει τα τεραστια flaps του, και επαιρνε την τελευταια στροφη για τον 07L του Chek Lap Kok. Η ωρα ηταν 20:20 τοπικη οταν η κυρια Toromanoff αφησε το Juliet Alpha να αλλαξει το elevation του 07L με ενα αγριο τρανταγμα και με τα παντα μεσα στην καμπινα να τριζουν. Ακολουθησε εντονο φρεναρισμα και αναστροφη ωσης, για να ακινητοποιηθουμε σχεδον τελειως μεσα στον 07L, και μετα να τροχοδρομησουμε πανω του γυρω στο ενα λεπτο με ταχυτητα χελωνας, μεχρι το επομενο διαθεσιμο rapid exit. Runway occupancy για σεμιναριο! Υπαρχει και βιντεο της συγκεκριμενης προσγειωσης, αλλα δεν ειναι για ανεβασμα λογω explicit content. Επανελαβα τα σχολια περι γυναικας οδηγου, που αυτη τη φορα δεν αντιμετωπιστηκαν απο καμμια ειρωνεια.
Αποβιβαση, τραινακι (!) για το Immigration, γρηγορος ελεγχος διαβατηριων, παραλαβη αποσκευων και συναντηση με τον τεταρτο της παρεας. Τον τυχερο που ηρθε με ΒΑ. Κουβεντουλα, προσανατολισμος στο τεραστιο Chek Lap Kok, και ταξι για το ξενοδοχειο μας. Επιτελους, ΦΤΑΣΑΜΕ!
Μεινετε μαζι μας, για να απαντησουμε στα ερωτηματα:
-Γινεται να συγκρινουμε το Cinquecento με τη Ferrari;
-Γινεται να συγκρινουμε την υπογα με τον ουρανοξυστη;
-Γινεται να συγκρινουμε το 380 με το 747;
-Γινεται να συγκρινουμε την Air Chance με την KLM;
;
αλλά σε πιο έντονο χρώμα). 
) 
