LEG 6, 6/7/2005
FCO-ATH, A3-653
Αεροσκάφος: Boeing 737-31S, SX-BGW
Βρήκα τη μιλιά μου όταν βγήκαμε πια στο κτίριο των αφίξεων του Λεονάρδου από το Βαρούλκο (Λεονάρντο Ντα Βίντσι) και άρχισα να περιεργάζομαι τους χώρους όπου είχα ξαναβρεθεί πριν λίγους μήνες (βλέπε report
ΑΤΗ-FCO-ATH, Alitalia)
Βασικά έψαχνα κάποιο χώρο με wi-fi κάλυψη αλλά ο νεαρός υπάλληλος στο κατάστημα με τα ηλεκτρονικά μου είπε ότι δεν υπάρχει τέτοιος χώρος σε ολόκληρο το αεροδρόμιο. Τελικά αποδείχθηκε ότι ο νεαρός ήταν η παραπληροφόρηση προσωποποιημένη γιατί στο δίπλα τέρμιναλ είχε μια τεράστια πινακίδα “VODAFONE WIRELESS HOTSPOT HERE!!”.
Πεινάσαμε. Μόνη μας επιλογή ένα βρώμικο μέρος με ψυγεία, φούρνους, λαστιχένιες πίτσες, ζεστά αναψυκτικά και άψητα κοτόπουλα το οποίο πρέπει να είχε πάρει άδεια εστιατορίου την εποχή που ο Βιτόριο Εμμανουέλε ήταν ακόμη διάδοχος, ο Ντούτσε είχε μαλλιά και η Βενετία Δόγη. Η υπάλληλος που γευμάτιζε εκεί με προειδοποίησε
Υπ: Ασπέτα λα πίτσα πρόσιμα
Εγώ: Ίνγκλις πλιζ
Υπ: Γουέιτ φορ δι νεξτ πίτσα. Δις ις τεν μίνιτς άουτ εντ ιν φάιβ μίντς δέι ντράι εντ ιζ βέρι χαρντ
Εγώ (με προσπάθεια): Όου, ιτ ιζ...ανμαντζάμπιλε
Υπ (χαμογελώντας): Σι!
Έτσι τη βγάλαμε με κάτι φρεσκοψημένα κομμάτια κατεψυγμένης πίτσας (3,8EUR έκαστο!) και με θέα στις σιδεριές της ταράτσας του τέρμιναλ. Για spotting δεν είχα όρεξη. Όταν έχεις ξυπνήσει 04:40 και η ώρα έχει πάει 18:00, έχεις πετάξει δύο φορές και περιμένεις άλλη μία, το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι να βρεις παράθυρο να φωτογραφίσεις. Το αμόρε όμως ακάθεκτο! «Μύρισε μία κρεμίτσα» μου είπε προτείνοντας το μπράτσο της.
Πάμε να βρούμε το check-in δύο ώρες πριν την πτήση ώστε να τελειώνουμε γρήγορα και να εξασφαλίσω παραθύρι. Περπατάμε στο τέρμιναλ και περνάμε δίπλα από μία τεράστια ουρά. «Τα κακόμοιρα» λέει το αμόρε. «Η ουρά μας» λέω εγώ. Πράγματι αυτή ήταν η ουρά μας για την πτήση 653 της Aegean και στηθήκαμε πίσω από μία νεαρή ξανθιά, δίπλα σε έναν ιερέα και εμπρός από μία οικογένεια με παιδιά διαόλους, μάνα άσχημη και πατέρα κοιλαρά. "Περιβάλλομαι απο τον πειρασμό, το θεό και το σατανά" σκέφτομαι σπρώχνοντας το καροτσάκι με τις βαλίτσες.
Ανοίγουν τρία counters. Σαν γνήσιοι ελληνάρες ορμούν όλοι και σε χρόνο ντετέ η μία ουρά έχει γίνει τρεις. Η ξανθιά είναι ήδη πρώτη στο counter, κάποιος της κάνει παρατήρηση και εκείνη δεν δίνει καμία σημασία. Αρχίζω να σιγουρεύομαι ότι σε κάθε πτήση υπάρχει και μία κακομαθημένη ξανθιά. Γυρίζω στον ιερέα. «Τελικά δεν την κρατήσαμε τη μία ουρά». «Δεν πειράζει» απαντά εκείνος. «Όλοι θα φτάσουμε, πρώτα ο Θεός». Τελικά ο Θεός και οι ξανθιές είναι πάντα πρώτοι.
Βάδισμα βαρύ μέχρι τη θύρα Β09 όπου ανακαλύπτουμε ότι έχουμε 25 λεπτά καθυστέρηση. Μια χαρά. Άλλες πτήσεις έχουν έως και δύο ώρες. Πηγαίνω σε ένα μικρό πάγκο-καφέ όπου καταφέρνω μετά από προσπάθεια να φύγω με τον καφέ που πράγματι ήθελα: καπουτσίνο ζεστό (είπαμε, δεν ξέρουν κρύο καφέ εκεί. Απορώ ωστόσο γιατί εμείς λέμε «καπουτσίνο φρέντο» στα ιταλικά αφού οι ιταλοί δεν φτιάχνουν κρύο καπουτσίνο. )
Επιβίβαση με τους ελληνάρες να κλείνουν (κλασικά) το διάδρομο μέχρι να βολέψουν τα πράγματά τους και εγώ κάθομαι στο παράθυρο έτοιμος να φωτογραφίσω στην ίδια ευθεία τον ήλιο που βασιλεύει, ένα MD-80 που τροχοδρομεί και ένα Airbus που μόλις απογειώθηκε. Δύο δευτερόλεπτα πριν παραταχθούν μπροστά στο φακό μου σε απόλυτη συζυγία, η φωνή της αεροσυνοδού έπεσε σαν τη λεπίδα της γκιλοτίνας στο σβέρκο της Μαρίας Αντουανέτας. «Είναι ώρα να κλείσετε τη μηχανή». Μέχρι να γυρίσω να τη δω και να αντιληφθώ τι συνέβη, η ευκαιρία για φωτό χάθηκε. Άλλη φορά θα την κρύβω.
Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν το πόσο σχολαστικές ήταν οι αεροσυνοδοί στο θέμα ζώνη-θέση καθίσματος-αντικείμενα στα πόδια-τσάντες στο bin. Συνεχώς έδιναν οδηγίες και δεν άφηναν κανέναν χωρίς έλεγχο. Σε κάποιους που τα ρούχα τους κάλυπταν τη ζώνη, στέκονταν για να βεβαιωθούν ότι δέθηκε.
Safety briefing, ενημέρωση από το πιλοτήριο, συγγνώμες για την καθυστέρηση, taxi και απογείωση από τον 25. Πτήση στα 33k ft με 900km την ώρα (θα είχε καλό tailwind) και η γνωστή πορεία πάνω από Νάπολι, Άραξο κλπ.
Touchdown στο διαπλανητικό χαμπ λίγο πριν τα μεσάνυχτα και προτού έρθουν στο idle οι αναστροφείς η καμπίνα γέμισε από ένα κραπατακραπατακρα- κραπατακραπατακρα καθώς όλοι μαζί οι επιβάτες έλυναν τις ζώνες τους. Του Έλληνα το υπογάστριο ζώνη ασφαλείας δεν υπομένει. Κλασικά, πέντε δευτερόλεπτα αργότερα άρχισαν να βαράνε και τα μηνύματα. Welcome back to Greece!!
Έτσι τελείωσε η Οδύσσεια που συμπεριέλαβε τρεις αεροπορικές εταιρίες (τέσσερις αν βάλουμε την Alitalia Express), τρεις χώρες (Ιταλία, Ισπανία, Αγγλία), έξι πτήσεις, έξι αεροδρόμια (το ένα Η εμπειρία), 1500χλμ οδήγησης, ένα ζευγάρι σπασμένα γυαλιά, 780 φωτογραφίες, 40 βαθμούς Κελσίου, άπειρα λίτρα νερό, πολλά κιλά ιδρώτα, κάμποσα πιάτα τάπας, πολλά ποτήρια θερβέθα, τις απαραίτητες επισκέψεις σε τουριστικά μέρη, κολύμπι στον Ατλαντικό, πολλή προσπάθεια συνεννόησης με τους Ισπανούς και πολύ-πολύ γέλιο.
Ήταν με διαφορά το καλύτερο ταξίδι της ζωής μου, πέρασα υπέροχα, είδα χιλιάδες πράγματα και χαίρομαι αφάνταστα που μοιράστηκα μερικά από αυτά μαζί σας. Τα λέμε στο επόμενο ριπόρτ....
"Απορώ ωστόσο γιατί εμείς λέμε «καπουτσίνο φρέντο» στα ιταλικά αφού οι ιταλοί δεν φτιάχνουν κρύο καπουτσίνο." 