BlindG
Low-Cost-Class-Member
- Εγγραφή
- 25/01/2006
- Μηνύματα
- 94
- Likes
- 0
Kάποιος ήθελε φορητό και τελικά κατάφερε να τον πάρει.
Η πρώτη του πτήση, έμελε να είναι προς Βέλγιο, όπου θα έκανε έκπληξη στον κουμπάρο του, παρουσιαζόμενος από το πουθενά (σε συνεργασία με τη γυναίκα του), για να του ευχηθεί για τα γεννέθλιά του.
Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι ποτέ μα ποτέ απλά...
Η ημερομηνία του ταξιδιού, ήταν η 15η Μαρτίου, ημέρα γεννεθλίων του Βέλγου κουμπάρου, ημέρα κατά την οποία:
α) Μετά από όλα αυτά τα τραγικά που είχαν συμβεί κατα τη διάρκεια των φοιτητικών κηνιτοποιήσεων, την ημέρα εκείνη, (15η) ετοιμαζόταν ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια, το οποίο κι΄όλας, ήταν ήδη δυναμιτισμένο απ΄τις εκατέροθεν δηλώσεις αστυνομικών και υπουργού δημόσιας τάξης που -στην ουσία- ο ένας έριχνε την ευθύνη στον άλλο για το πολύ άσχημο κλίμα που επικρατεί στους δρόμους με τους κουκολοφόρους. Στο συγκεκριμένο συλλαλητήριο, δε, υπήρχαν μέχρι και φόβοι οτι θα υπάρξουν ομηρίες αστυνομικών.
β) Ο Πούτιν που είχε φτάσει την προηγούμενη, επισκεπτόταν την Ελλάδα για την πολυπόθητη υπογραφή του αγωγού πετρελαίου και το μισο κέντρο της Αθλήνας ήταν κλειστό.
Το είχε η μοίρα του, να ταξιδεύει σε μέρες δύσκολες που δεν προσφέρονταν για ταξίδια
Εκείνο το πρωί λοιπόν, ξύπνησε περίπου την ίδια ώρα με αυτήν που θα πήγαινε στη δουλειά του, ζώστηκε τις αποσκευές του και κίνησε... Για τη δουλειά του... Υπήρχαν κάποια πράγματα, βλέπετε, που έπρεπε να γίνουν. Στην δουλειά, έστειλε ένα απεχθές email στον κουμπάρο του, λέγοντάς του οτι η σημερινή μέρα είναι μια απίστευτη φρίκη και πως δεν θα μπορέσει να μιλήσει καθόλου on-line γιατί είναι μια απαίσια μέρα, η οποία δεν βλέπεται και δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Για "Χρόνια Πολλά", ούτε κουβέντα Στο καπάκι, φεύγει sms προς την κουμπάρα: "Όλα οκ, αν βαρέσει κατάθλιψη μ'αυτά που του έστειλα, παρηγόρησέ τον!" και μετά από κάποια διαδικαστικά, το παλουκάρι έφυγε για το μετρό για να πάει στο Ελ Βενιζέλ. Σύμφωνα με το ρολόι του παλουκαριού, η ώρα ήταν ήταν 9:25:53 και το ο σειρμός για Ελ. Βενιζέλ θα έπρεπε να έχει φύγει, καθότι φεύγει κάθε "και 23' και 53' ". Έλα όμως που το παλουκάρι κατάφερε και μπήκε στο σειρμό που ήταν εκεί και τον περίμενε και αμέσως μόλις μπήκε, ήχησε η σειρήνα και οι πόρτες έκλεισαν!!! Το παλουκάρι καταχάρηκε την εξέληξη των γεγονότων, καθώς αυτό σήμαινε οτι θα πήγαινε με το πάσο του στη δουλειά του... Δηλαδή στο Ελ Βενιζέλ. Κάπου μετά την Εθνική Άμυνα το παλουκάρι κοίταξε στο παράθυρο του σειρμού και αποφάσισε οτι το Καισαρικό ύφος του "αναφέρομαι στον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο αφού πρόκειται για προσωπικότητα μεγάλου βελινεκούς!".
H άφιξη στο Ελ Βενιζέλ έγινε όπως ήταν προγραμματισμένη: σε 40'. Η κίνηση στο αεροδρόμιο ήταν αρκετή. Αυτή τη φορά, έπρεπε να ψάξω για την soontobeovervirgin και τα check-in counter της, αφού δεν πετάω σχεδόν ποτέ μ'αυτήν. Ε, δεν ήθελε και τίποτα γνώσεις πυρηνικού επιστήμονα για να βρείς το check-in και να δώσεις τα πράγματά σου. Η θέση μου? Ε μαντέφτε. Απ'τις λίγες φορές πάντως που η πύλη μου ήταν ... "πάνω" και δεν θα χρειαζόταν να κατέβω σκάλες. Αμέσως μετά το check-in, άρχισε η γνωστή τελετουργεία:
Πέρασμα για αγορά τύπου (κατά προτίμηση τελευταίου remove before flight - όχι δεν τα παίρνω σε τούβλα απ'τους ανθρώπους του) και τσιχλών, απαραίτητο πέρασμα απ'το Metropolis για να δω τι μπορώ να πάρω πολυ πιο φθηνά απ'το ίδιο κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας και μετά διάφορες βόλτες (λέγε με φαϊ) ανάλογα με το χρόνο μου. Αυτή τη φορά, την τιμητική τους είχαν τα Μακαρόνια. Ε, είπα να το δώσω το 10άρικο, τι να κάνω.
Φτάνοντας στην Β03 με περίμενε κάτι που δεν θα έπρεπε να με περιμένει: Αμάν. Τι ήταν αυτό? Πως κάθεται έτσι? Από που ξεφύτρωσε αυτό το πλάσμα και έκατσε στην Β03? Πως τη λένε? Γιατί η φίλη της δε βλέπεται? Τι ωραίο τζινάκι! Τι ωραία μπλούζα! Ρε τι πάθαμε μεσημεριάτικα! Ρε κοίτα να δείς κάτι ματάρες!! Ναι, ναι! Κοίτα κατα'δώ! Εδώ βρε σου λέω, κατα'δώ! Ρε δεν ακούς??? Εδώ σου λέω κοίτα! Μα κοίτα σου λέω! Αμάν καταστροφή! Αισθάνθηκα παρακμιασμένος Κατσιμήχας (όχι οτι μπορείς να είσαι ακμαίος κατσιμήχας αλλά τεσπά). Εδώ βρεεεεεεεεε!!! Μπρρρρρρρ!!! κιτς κιτς κιτς!!! ... Ρε το πιστεύετε οτι την κοιτούσα σαν λυσάρης stalker, έτσι για να δω αν θα γυρίσει να κοιτάξει, ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕ ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ ΦΟΡΑ??? Δηλαδή μιλάμε, συννενοημένοι να ήμασταν, έτσι καλά δεν θα τα κατάφερνε. Δέκα λεπτά καρφωμένος και πρέπει να είδε κάτι τύπους να κάνουνε μακροβούτια στην Κολομβία, αλλά εμένα ΔΕΝ με είδε. Ε, άστοδιαλο. Θα πάω κοντά να ακούσω. Πήγα λοιπόν κοντά σαν λυσσασμένο και δαρμένο σκυλί να ακούσω την εθνικότητά της. Κάτσε όμως μην πλησιάσω κοντά γιατί μπορεί και να με τραβάνε σαν το τσουβάλι στο τέλος. Μάιστα. Ελληνίδα. Έτσι εξηγείται οτι το μάτι της έβλεπε μέχρι τον Παναμά, αλλά δεν έβλεπε εμένα. Καλά, δεν πειράζει!
Η επιβίβαση έγινε πολύ γρήγορα και φύγαμε στην ώρα μας με το ντολμαδοκίνητο 737. Σαν καλό παιδί λοιπόν, έβγαλα τον φορητό απ'την τσάντα και εκμεταλλευόμενος την απουσία επιβάτη στην μεσαία θέση μοιράστηκα το μεσαίο τραπεζάκι με τον κύριο που καθόταν "στον διάρδρομο" και ήδη χρησιμοποιούσε το δικό του. Το έφερε η μοίρα όμως και ενώ ήταν η πρώτη φορά που είχα φορητό και θα μπορούσα να γράψω επιτέλους μέσα στο αεροσκάφος, έπεσα σε αξιόλογο συνεπιβάτη που η παρουσία του και η γνώσεις του, καθώς και η κριτική του σήκωναν κουβέντα. Έτσι λοιπόν και εν μέσω της πλήρης απουσίας χώρου για να δουλέψω σε φορητό μέσα σε πτήση της virginsardelles, τον έκλεισα και έκανα κάτι που σπάνια θέλω να κάνω όταν πετάω: Έπιασα μεγάλη κουβέντα. Μιλήσαμε για την ελληνική γραφειοκρατία, ήξερε κάποιους συντελεστές του Remove Before Flight, είπαμε για την πολεοδομία, για τους Βέλγους για το φαϊ και διάφορα άλλα που μας κρατήσανε και τους δυό παρέα μέχρι να προσγειωθούμε. Ελπίζω να με συγχωρέσει κάποια στιγμή αυτός ο άνθρωπος που -αν και μου το είπε 3 φορές- δεν θυμάμαι το όνομά του. Ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ευχαριστήθηκα κουβέντα. Το μόνο που μένει να πω, είναι οτι σε κάποια "βόλτα" μου, εντόπισα "το πλάσμα" να είναι "θαμμένο" μέσα σε ένα cosmopolitan...
Κατα τα άλλα, το ζαλισμένο αεροδρόμιο των Βρυξελλών δεν είχε αλλάξει καθόλου: Πάνω-κάτω και πάλι πάνω-κάτω και λίγο ακόμα πάνω-κάτω και έτσι λίγο πάνω-κάτω ακόμα για το καλό του χρόνου, και λίγο γύρω-γύρω γιατί δεν είχαμε ζαλιστεί αρκετά και τελικά μετά από ελάχιστα πάνω-κάτω ακόμα και λίγα πάνω-κάτω για επιδόρπιο, πανωκατωθήκαμε μέχρι τις αποσκευές και την έξοδο.
Για μεταφορικό, με περίμενε ένα πορτ-παγκάζ μέσα στο οποίο έπρεπε να μπω, να ταξιδέψω -για λίγο- και να μείνω εκεί μέχρι να το ανοίξει ο κουμπάρος για να με δεί μέσα...
-----
Μετά λοιπόν από μια πολύ ευχάριστη διαμονή στο Zedelgem παρέα με τον κουμπάρο και την σύζυγο, ήρθε η πολύ βάρβαρη ώρα της επιστροφής. Η απόσταση από το αεροδρόμιο ήταν κάτι παραπάνω από μια ώρα και αφού πετούσα 7:25, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε πριν τις 5, που σήμαινε οτι θα έπρεπε να ξυπνήσουμε κατά τις 4. Κάπως έτσι έγινε. Και λέω κάπως, διότι ενώ έκανα ρυθμίσεις στο δικό μου ξυπνητήρι, ΞΕΧΑΣΑ να το ενεργοποιήσω. Μιλάμε δηλαδή για πρωτόγνωρο επαγγελματισμό στον τομέα της συνέπειας. Τέσπα, ευτυχώς που οι κουμπάροι μου, είχαν βάλει τα δικά τους ξυπνητήρια και η κατάσταση δεν δυσκόλεψε ιδιαίτερα.
Στις 4:20 περίπου, με ξυπνήσανε και εγώ απορημένος, κοίταξα το κινητό μου, του οποίου το ξυπνητήρι δεν είχα ενεργοποιήσει. Μετά από ένα καλό πρωινό και τις σχετικές (και πάντα δυστυχείςς, την ώρα του αποχωρισμού χαιρετούρες, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κινήσαμε προς το αεροδρόμιο. Η ώρα εκκίνησης ήταν περίπου 5:10 το πρωί και δεν κρύβω οτι ήμουν ελαφρώς αγχωμένος για το τι ώρα θα καταφέρουμε να φτάσουμε. Ευτυχώς που ο κουμπάρος μου δεν με συμμεριζόταν
Παρεούλα μας, είχαμε τη νύχτα, αρκετά δυνατό αέρα και λίγο χαλάζι. Τίποτα ανυσηχητικό όμως. Επίσης, για να διατηρηθούμε και οι δύο σε εγρήγορση(ε, στην τσίτα...) το cd έπαιζε το album του θεοπάλαβου Ron Jarzombeck (δεν έχει νόημα να εξηγήσω -όποιος ξέρει τη δουλειά των αδερφών Jarzombeck, ξέρει και για τι μιλάω). Με διάφορους αναθεματισμούς για αυτά που ακούγαμε, καθώς επίσης και διάφορες abstract συζητήσεις, φτάσαμε στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Η ώρα ήταν περίπου έξι και δέκα όταν μπήκαμε στο terminal και βρήκαμε τα check-in counters της Virgin-Express-soon-to-be-SN-Brussels.
Παρά το αργόν της άφιξής μας και λόγω των αρκετών counters, η ουρά ήταν μηδενική. Μόνο 3 άτομα μπροστά μας με πάνω από 6-7 διαθέσημα counters, ΟΛΑ επανδρωμένα. Ας μου πεί κάποιος γιατί στο Ελ Βενιζέλ υπάρχουν ΜΟΝΟ 1-2 couters για κάθε εταιρία και δημιουργούν τέτοιες ουρές και ταλαιπορία. Ακόμα και εταιρίες όπως η Ο.Α., έχουν πολλά counters, λίγη επάνδρωση και ΠΑΛΙ τρομακτικές ουρές. Φυσικά αυτό δεν είναι φαινόμενο μόνο στο Ελ Βνιζέλ. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο Barajas όπου η Iberia έχει επανδρωμένα (ντε μι λέτε μπρε καρντάσηδες, είναι σωστή η λέξη "επανδρωμένα" για την περίσταση?) ελάχιστα counters και λίγο η ασχετοσύνη του κόσμου, λίγο τα ελάχιστα διαθέσημα counters, ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ οι ουρές στα check-in εδώ και εκεί! Για να τα λέμε όλα, όμως και να είμαστε έστω και λίγο αντικειμενικοί και δίκαιοι, η Iberia έχει και τα auto check-in counters αλλά, κύριοι, αυτά είναι ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ, ΔΕΝ είναι ο ΚΑΝΟΝΑΣ! Ο περισσότερος κόσμος, θέλει να τσεκάρει αποσκευές και να είναι ΣΙΓΟΥΡΟΣ για το "τι και πού". Τα auto check-in απευθύνονται στους βετεράνους των αερομεταφορών και τους επαγγελματίες που έχουνε λιώσει τις σόλες τους στα αεροδρόμια. Όχι στον κοσμάκη που πάει κάπου με το πάσο του. Άρα, ΜΗΝ παίρνετε κόσμο απ'τα κανονικά check-in counters με τη δικαιολογία οτι "σας έχουμε auto-check-in".
Τέσπα. Που είχα μείνει? Α, ναι. Στην άριστη και ταχύτατη εξυπηρέτηση στο check-in. Βέβαια, υπήρξε και το σχετικό τίμημα για την καθυστέρηση της άφιξής μας. Όταν παρακάλεσα την ευγενέστατη (και πολύ ωραία
) κυρία να μου δώσει μια θέση σε παράθυρο, με κοίταξε με ύφος που έλεγε "Καλέ μου κύριε, όσο καλή και να είμαι και να θέλω να σας εξυπηρετήσω, αφού είστε τόσο βλαξ ώστε να έρχεστε την τελευταία στιγμή ενώ θέλετε παράθυρο, ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ!!!!". Είναι απίστευτο πόσα πράγματα μπορεί να πει κανείς με έναν μόνο μορφασμό του προσώπου... Είναι αυτό που λένε "μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις"... είναι χίλιες λέξεις"... Έλάχιστα δευτερόλεπτα μετά την δική μου ερμηνεία της έκφρασης του προσώπου της, απ'τα χείλη της έβγαιναν οι κουβέντες που είχα φανταστεί:
"Λυπάμαι κύριε αλλά νομίζω οτι δεν υπάρχουν θέσεις σε παράθυρο". Εγώ ΠΑΝΤΑ ψύχραιμος και με ύφος Βετεράνου των Αιθέρων (που όμως ΔΕΝ μπορεί να πάει στα auto-check-in του Barajas) της αποκρίνομαι με ένα τεράστιο πικραμένο χαμόγελο, λες και μου κλέψανε ένα πιάτο Μακαρόνια που ετοιμαζόμουν να φάω: "Μα καλά ΚΙΟΛΑΣ προλάβανε όλες τις θέσεις?" και η απόκριση (το ύφος ήδη μιλούσε από μόνο του "Κύριε, μόλις πριν πριν από λίγα δευτερόλεπτα σας είπα οτι είστε βλαξ, γιατί επιμένετε?"): "Μια στιγμή να δω, για να είμαστε σίγουροι!" Ω του θαύματος, λίγα δευτερόλεπτα μετά: "Ναι! Υπάρχει μια θέση! Η τελευταία!". Όταν ακούω κάτι τέτοιο, συνήθως ξέρω τι σημαίνει. Είναι κάτι σαν την τιμιτική διάκριση σε κάποιον αγώνα που δεν άντεξες και τα παράτησες στη μέση... Δεν θέλουν να σε πικράνουν αλλά το πικρό ποτήρι το έχεις ήδη πιεί. Ξέροντας λοιπόν την απάντηση (είπαμε, Βετεράνος των Αιθέρων, έτσι?), ρωτάω με ΑΠΟΛΥΤΗ ψυχραιμία και σιγουριά για τον εαυτό μου και το κατώρθωμά μου: "Προφανώς είναι στην ουρά του αεροσκάφους, έτσι δεν είναι?". Το ύφος της τώρα είχει γίνει πιο γλυκομίλητο, αφού μου είχε πρώτα προσφέρει το πικρό ποτήρι... "Όπως καταλαβαίνεται κύριε, έτσι που τα κάνατε, δεν μπορώ να κάνω τίποτε καλύτερο για εσάς. Better luck next time, SUCKERRRR!!! MWAHAHAHAHAHAHA" και δευτερόλεπτα μετά: "ehm, let me check, ah yes, it's at the rear end of the aircraft!". Ε, πλέον αφού είχα φάει την ήττα, το μόνο που έμενε, ήταν να την φορτώσω σε κάποιον... Γύρισα λοιπόν στον κουμπάρο μου -που για χάρη μου θα έκανε δυόμιση ώρες δρόμο στις 5 το πρωί- "Είδες γιατί σου είπα να φύγουμε νωρίς ρε?".
Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ οτι κάνω ολίγον σαν γυναίκα: Συνεχώς παραπονιέμαι για τις θέσεις που μου δίνουν που είναι ΠΑΝΤΑ πάνω στο φτερό και τώρα που μου δώσανε άλλη, ΠΑΛΙ παραπονιέμαι. Ναι ρε παιδιά, δίκιο έχετε αλλά σκεφτείτε και εμένα που με βάλανε κυριολεκτικά στον κ$*#! του 737!!
Ότι έγινε, έγινε όμως και δεν υπήρχε κάτι παραπάνω που θα μπορούσα να κάνω. Πριν την ευχαριστήσω θερμότατα για την εξυπηρετικότητά της, μου είπε οτι καλό θα ήταν να μην χάσω χρόνο και να κατευθυνθώ το συντομότερο δυνατόν προς την πύλη αναχώρησης, καθώς αυτή είναι μακριά και θα μου χρειαζόταν τουλάχιστον ένα τέταρτο. Έτσι λοιπόν, πήραμε τον άσχημο δρόμο προς τον έλεγχο διαβατηρίων που θα σήμαινε και τον οριστικό (για την ώρα!) αποχωρισμό μας. Ά ρε καταραμένη δουλειά. Μετά τον ευγενέστατο κύριο στον έλεγχο διαβατηρίων, άρχισε το απίστευτο "ανέβα-κατέβα" των Βρυξελλών. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα έχουν κάνει έτσι χάλια. Ναι ρε παιδιά, νέο terminal. Χαθήκανε τα ασανσερ? Γιατί πρέπει να ανεβοκατεβούμε ένα κάρο σκάλες και να ζαλιστούμε, για να μπορέσουμε να κάνουμε την υπόγεια διαδρομή προς το terminal με τις θύρες αναχωρήσεων? Η απάντηση σε τέτοια ερωτήματα είναι πολύ απλή: "ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!!! Αμ'δε σ'αρέσει ξάδερφε, τράβα σπίτι'σ'". Αμέσως μετά την υπόγεια διαδρομή λοιπόν, φτάνω στον έλεγχο των ακτίνων:
Και εδώ, οι Βρυξέλλες μου αφήσανε μια εκπληκτική εντύπωση: Παρά τον πολύ κόσμο που περίμενε για να περάσει, υπήρχαν έξι ή επτά σημεία ελέγχου ΑΛΛΑ, αυτό που έκανε τη διαφορά, ήταν ο κόσμος. Παρατηρώντας τους πάντες, διαπίστωσα οτι όλοι συμπεριφέρονταν Α-ΨΟ-ΓΑ. Οι "προς έλεγχο", ήξεραν τι έπρεπε να περάσει απ'τις ακτίνες, και εκμεταλεύονταν τους ΜΑΚΡΥΣ κυλιόμενους διαδρόμους ΠΡΙΝ τα μηχανήματα ελέχγου (μιλάμε για ένα "διάδρομο" περίπου τριών μέτρων πριν το μηχάνημα) και παίρνοταςτις απαραίτητες λεκάνες, τακτοποιούσαν όλα τους τα πράγματα, οπότε όταν ερχόταν η ώρα να τα περάσουν, ήταν όλοι έτοιμοι και ΔΕΝ υπήρχε καθυστέρηση. Το δε προσωπικό, ήταν ΕΠΑΡΚΕΣΤΑΤΟ και δεν έκανε ανούσιους ελέγχους.
Συγκρίνοντας αυτήν την εικόνα με το Ελ Βενιζέλ, δεν πιστεύω οτι υστερούμε κατά πολύ. Οι δικοί μας χώροι ελέγχου είναι καλά φτιαγμένοι ώστε ακόμα και οι μεγαλύτερες ουρές (ίσως και πέραν των 100 ατόμων) να μην καθυστερούν τον επιβάτη πάνω από δέκα με δεκαπέντε λεπτά. Τα μόνα πράγματα που καθυστερούν τη διαδικασία, είναι το "ελλειπές" προσωπικό και η νοοτροπία του Έλληνα επιβάτη. Όταν λέω "ελλειπές" προσωπικό, εννοώ οτι πολλές φορές, όταν χρειάζεται να ελεγθεί κάποιος επιβάτης μετά το πέρασμά του απ'τον ανιχνευτή μετάλλων, δεν υπάρχει άλλος ελεγκτής πίσω του ώστε να αφήσει τον επόμενο να συνεχίσει οπότε το συγκεκριμένο σημείο ελέγχου μπλοκάρει για λίγο. Και φυσικά η νοοτροπία του Έλληνα επιβάτη "σιγά μην πιάσει το πενιντάλεπτο που έχω στην τσέπη μου!" Ναι. Θα το πιάσει, να είσαι σίγουρος. Θα πιάσει και την αγκράφα σου καθώς και τα κουμπιά του τζην σου, ανάλογα με την ρύθμισή του. Μην κάνεις το μάγκα στο μηχάνημα. Μπορεί να είναι βλαμμένο αλλά κάνει πολύ καλά (και όχι σαν δημόσιος υπάλληλος ;p) την δουλειά για την οποία είναι προορισμένο. Επίσης, αυτά τα σημεία ελέγχου, δεν είναι μέρη για συζήτηση για το τι έκανε η Κίτσα με τη Μίτσα και πόσα κιλά βλάκας είναι ο κυρ Ανέστης. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται. Μην βιάζεστε, μην αγχώνεστε αλλά μην καθυστερείτε και τους άλλους όταν φτάνετε στο μηχάνημα και όχι απλά δεν έχετε ξεφορτωθεί τα μεταλλικά σας αντικείμενα, αλλά δεν ξέρετε και τί να ξεφορτωθείτε!!! Άλλη μια καλή περίπτωση -λοιπόν- εκπαιδευμένων επιβατών/ελεγκτών που κάνει την όλη διαδικασία παιχνιδάκι και την φέρνει σε πέρας μόνο σε 2-3 λεπτά παρά τον πολύ κόσμο. Μετά και από αυτήν την διαδικασία, ήταν ώρα να φθάσω στον τελικό μου προορισμό: Την πύλη! Α48 έλεγε το απόκομα. Σε ένα terminal που θύμιζε πολύ το terminal 4 του barajas από άποψη πρακτικότητας (και όχι από άποψη κακογουστιάς) και χάρη στους κυλιώμενους διαδρόμους, ήταν ιδιαίτερα εύκολο να βρω την Α48. Εκεί ξαφνικά, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα θέαμα που δεν είχα ξανασυναντήσει: ΕΝΑ ΚΑΡΟ παιδιά (Γαλλόφωνα) να περιμένουν ανάμεσα στην Α48 και την Α50(αν δεν κάνω λάθος, ήταν η επόμενη πύλη). Και όμως: Με ηλικίες που δεν ξεπερνούσαν τα 13-15, ήταν όλα ΠΑΝΑΓΙΕΣ. Μιλάγανε, γαλούσανε, περνούσανε την ώρα τους αλλά με τρόπο που ΔΕΝ ενοχλούσαν τον υπόλοιπο κόσμο. Ίσως και να έφταιγε το πρωινό της ώρας Βλέποντας λίγο καλύτερα, διέκρινα κάποιες κυρίες που κατά πάσα πιθανότητα ήταν οι συνοδοί τους. Ίσως κάποιο σχολείο που πήγαινε εκδρομή... Μα στην Ελλάδα?? Την πιο ακριβή χώρα της Ευρώπης? Ποιός ξέρει. Το μόνο που με δυσαρέστησε, ήταν η απουσία Press Point μετά τον πρώτο έλεγχο διαβατηρίων, οπότε δεν είχα την ευκαιρία να προμηθευτώ ένα οποιοδήποτε Βέλγικο περιοδικό. Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα!
Η ώρα της επιβίβασης έφτανε και παρά το γεγονός οτι υπήρχαν τόσα παιδιά, η διαδικασία επιβίβασης ήταν και αυτή γρήγορη. Τα παιδιά με τους συνοδούς τους είχαν τα χαρτιά τους έτοιμα και δεν καθυστερούσαν κανέναν. Ακόμη και στις θέσεις τους κάθησαν και δεν διέκρινα εξυπνάκηδες που να θέλανε να αλλάξουν θέση πριν την απογείωση και το cruising altitude. Μπράβο τους και σ'αυτά και στους συνοδούς τους. Η κυρία της μεταφοράς, ήταν η 00-VEJ, ένα 737 πάλι, με τους γνωστούς ντολμαδοκινητήρες. Εκεί βέβαια που γέλασα αρκετά (διακριτικά όμως) ήταν κατά την απογείωση, όπου με το που σηκώθηκε το αεροσκάφος και οι πιλότοι έπρεπε να μαζέψουν τα πτερύγια (ποιά πτερύγια είναι αυτά τα οποία εκτίνονται κατά τη διάρκεια ανόδου/καθόδου?), οι διαφορές πίεσης, έκαναν μερικές κοπέλες να φωνάξουν λες και ήταν σε roller coaster. Τίποτα το ενοχλητικό όμως αφού ποτέ δεν συνεχίστηκε. Αμέσως μόλις φτάσαμε σε cruising altitude, έγιναν οι απαραίτητες ανακατατάξεις θέσεων μεταξύ των παιδιών αλλά πάντα με κόσμιο τρόπο. Επίσης, ο προσεκτικός ο πιλότος, όταν μας περιέγραφε την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, είπε οτι "....Μετά την Αλβανία, θα μπούμε στην Μακεδονία και θα περάσουμε πάνω από την πρωτεύουσα της, την Θεσσαλονίκη". Το πλήρωμα βγήκε σαν τους χάρους παγανιά για να μας ρωτήσει αν θέλουμε διάφορα "φύκια" τα οποία θα μας κόστιζαν δύο φορές περισσότερο από πλαστική επέμβαση για αλλαγή ολόκληρου του κεφαλιού. Φυσικά και δεν πήρα τίποτα και απλώς επιδόθηκα στην καταγραφή γεγονότων στο καινούριο μου φορητό, συνδιασμένη με αρκετό ύπνο, ασχολίες οι οποίες με φέρανε στο Ελ. Βενιζέλ... Τι να πω... Πάντα ψιλομελαγχολώ στη θέα της επιστροφής...
Η πρώτη του πτήση, έμελε να είναι προς Βέλγιο, όπου θα έκανε έκπληξη στον κουμπάρο του, παρουσιαζόμενος από το πουθενά (σε συνεργασία με τη γυναίκα του), για να του ευχηθεί για τα γεννέθλιά του.
Έλα όμως που τα πράγματα δεν είναι ποτέ μα ποτέ απλά...
Η ημερομηνία του ταξιδιού, ήταν η 15η Μαρτίου, ημέρα γεννεθλίων του Βέλγου κουμπάρου, ημέρα κατά την οποία:
α) Μετά από όλα αυτά τα τραγικά που είχαν συμβεί κατα τη διάρκεια των φοιτητικών κηνιτοποιήσεων, την ημέρα εκείνη, (15η) ετοιμαζόταν ένα από τα μεγαλύτερα συλλαλητήρια, το οποίο κι΄όλας, ήταν ήδη δυναμιτισμένο απ΄τις εκατέροθεν δηλώσεις αστυνομικών και υπουργού δημόσιας τάξης που -στην ουσία- ο ένας έριχνε την ευθύνη στον άλλο για το πολύ άσχημο κλίμα που επικρατεί στους δρόμους με τους κουκολοφόρους. Στο συγκεκριμένο συλλαλητήριο, δε, υπήρχαν μέχρι και φόβοι οτι θα υπάρξουν ομηρίες αστυνομικών.
β) Ο Πούτιν που είχε φτάσει την προηγούμενη, επισκεπτόταν την Ελλάδα για την πολυπόθητη υπογραφή του αγωγού πετρελαίου και το μισο κέντρο της Αθλήνας ήταν κλειστό.
Το είχε η μοίρα του, να ταξιδεύει σε μέρες δύσκολες που δεν προσφέρονταν για ταξίδια
Εκείνο το πρωί λοιπόν, ξύπνησε περίπου την ίδια ώρα με αυτήν που θα πήγαινε στη δουλειά του, ζώστηκε τις αποσκευές του και κίνησε... Για τη δουλειά του... Υπήρχαν κάποια πράγματα, βλέπετε, που έπρεπε να γίνουν. Στην δουλειά, έστειλε ένα απεχθές email στον κουμπάρο του, λέγοντάς του οτι η σημερινή μέρα είναι μια απίστευτη φρίκη και πως δεν θα μπορέσει να μιλήσει καθόλου on-line γιατί είναι μια απαίσια μέρα, η οποία δεν βλέπεται και δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Για "Χρόνια Πολλά", ούτε κουβέντα
Στο καπάκι, φεύγει sms προς την κουμπάρα: "Όλα οκ, αν βαρέσει κατάθλιψη μ'αυτά που του έστειλα, παρηγόρησέ τον!" και μετά από κάποια διαδικαστικά, το παλουκάρι έφυγε για το μετρό για να πάει στο Ελ Βενιζέλ. Σύμφωνα με το ρολόι του παλουκαριού, η ώρα ήταν ήταν 9:25:53 και το ο σειρμός για Ελ. Βενιζέλ θα έπρεπε να έχει φύγει, καθότι φεύγει κάθε "και 23' και 53' ". Έλα όμως που το παλουκάρι κατάφερε και μπήκε στο σειρμό που ήταν εκεί και τον περίμενε και αμέσως μόλις μπήκε, ήχησε η σειρήνα και οι πόρτες έκλεισαν!!! Το παλουκάρι καταχάρηκε την εξέληξη των γεγονότων, καθώς αυτό σήμαινε οτι θα πήγαινε με το πάσο του στη δουλειά του... Δηλαδή στο Ελ Βενιζέλ. Κάπου μετά την Εθνική Άμυνα το παλουκάρι κοίταξε στο παράθυρο του σειρμού και αποφάσισε οτι το Καισαρικό ύφος του "αναφέρομαι στον εαυτό μου στο τρίτο πρόσωπο αφού πρόκειται για προσωπικότητα μεγάλου βελινεκούς!".H άφιξη στο Ελ Βενιζέλ έγινε όπως ήταν προγραμματισμένη: σε 40'. Η κίνηση στο αεροδρόμιο ήταν αρκετή. Αυτή τη φορά, έπρεπε να ψάξω για την soontobeovervirgin και τα check-in counter της, αφού δεν πετάω σχεδόν ποτέ μ'αυτήν. Ε, δεν ήθελε και τίποτα γνώσεις πυρηνικού επιστήμονα για να βρείς το check-in και να δώσεις τα πράγματά σου. Η θέση μου? Ε μαντέφτε. Απ'τις λίγες φορές πάντως που η πύλη μου ήταν ... "πάνω" και δεν θα χρειαζόταν να κατέβω σκάλες. Αμέσως μετά το check-in, άρχισε η γνωστή τελετουργεία:
Πέρασμα για αγορά τύπου (κατά προτίμηση τελευταίου remove before flight - όχι δεν τα παίρνω σε τούβλα απ'τους ανθρώπους του) και τσιχλών, απαραίτητο πέρασμα απ'το Metropolis για να δω τι μπορώ να πάρω πολυ πιο φθηνά απ'το ίδιο κατάστημα στο κέντρο της Αθήνας και μετά διάφορες βόλτες (λέγε με φαϊ) ανάλογα με το χρόνο μου. Αυτή τη φορά, την τιμητική τους είχαν τα Μακαρόνια. Ε, είπα να το δώσω το 10άρικο, τι να κάνω.
Φτάνοντας στην Β03 με περίμενε κάτι που δεν θα έπρεπε να με περιμένει: Αμάν. Τι ήταν αυτό? Πως κάθεται έτσι? Από που ξεφύτρωσε αυτό το πλάσμα και έκατσε στην Β03? Πως τη λένε? Γιατί η φίλη της δε βλέπεται? Τι ωραίο τζινάκι! Τι ωραία μπλούζα! Ρε τι πάθαμε μεσημεριάτικα! Ρε κοίτα να δείς κάτι ματάρες!! Ναι, ναι! Κοίτα κατα'δώ! Εδώ βρε σου λέω, κατα'δώ! Ρε δεν ακούς??? Εδώ σου λέω κοίτα! Μα κοίτα σου λέω! Αμάν καταστροφή! Αισθάνθηκα παρακμιασμένος Κατσιμήχας (όχι οτι μπορείς να είσαι ακμαίος κατσιμήχας αλλά τεσπά). Εδώ βρεεεεεεεεε!!! Μπρρρρρρρ!!! κιτς κιτς κιτς!!! ... Ρε το πιστεύετε οτι την κοιτούσα σαν λυσάρης stalker, έτσι για να δω αν θα γυρίσει να κοιτάξει, ΚΑΙ ΔΕΝ ΓΥΡΙΣΕ ΟΥΤΕ ΜΙΣΗ ΦΟΡΑ??? Δηλαδή μιλάμε, συννενοημένοι να ήμασταν, έτσι καλά δεν θα τα κατάφερνε. Δέκα λεπτά καρφωμένος και πρέπει να είδε κάτι τύπους να κάνουνε μακροβούτια στην Κολομβία, αλλά εμένα ΔΕΝ με είδε. Ε, άστοδιαλο. Θα πάω κοντά να ακούσω. Πήγα λοιπόν κοντά σαν λυσσασμένο και δαρμένο σκυλί να ακούσω την εθνικότητά της. Κάτσε όμως μην πλησιάσω κοντά γιατί μπορεί και να με τραβάνε σαν το τσουβάλι στο τέλος. Μάιστα. Ελληνίδα. Έτσι εξηγείται οτι το μάτι της έβλεπε μέχρι τον Παναμά, αλλά δεν έβλεπε εμένα. Καλά, δεν πειράζει!
Η επιβίβαση έγινε πολύ γρήγορα και φύγαμε στην ώρα μας με το ντολμαδοκίνητο 737. Σαν καλό παιδί λοιπόν, έβγαλα τον φορητό απ'την τσάντα και εκμεταλλευόμενος την απουσία επιβάτη στην μεσαία θέση μοιράστηκα το μεσαίο τραπεζάκι με τον κύριο που καθόταν "στον διάρδρομο" και ήδη χρησιμοποιούσε το δικό του. Το έφερε η μοίρα όμως και ενώ ήταν η πρώτη φορά που είχα φορητό και θα μπορούσα να γράψω επιτέλους μέσα στο αεροσκάφος, έπεσα σε αξιόλογο συνεπιβάτη που η παρουσία του και η γνώσεις του, καθώς και η κριτική του σήκωναν κουβέντα. Έτσι λοιπόν και εν μέσω της πλήρης απουσίας χώρου για να δουλέψω σε φορητό μέσα σε πτήση της virginsardelles, τον έκλεισα και έκανα κάτι που σπάνια θέλω να κάνω όταν πετάω: Έπιασα μεγάλη κουβέντα. Μιλήσαμε για την ελληνική γραφειοκρατία, ήξερε κάποιους συντελεστές του Remove Before Flight, είπαμε για την πολεοδομία, για τους Βέλγους για το φαϊ και διάφορα άλλα που μας κρατήσανε και τους δυό παρέα μέχρι να προσγειωθούμε. Ελπίζω να με συγχωρέσει κάποια στιγμή αυτός ο άνθρωπος που -αν και μου το είπε 3 φορές- δεν θυμάμαι το όνομά του. Ήταν από τις ελάχιστες περιπτώσεις που ευχαριστήθηκα κουβέντα. Το μόνο που μένει να πω, είναι οτι σε κάποια "βόλτα" μου, εντόπισα "το πλάσμα" να είναι "θαμμένο" μέσα σε ένα cosmopolitan...
Κατα τα άλλα, το ζαλισμένο αεροδρόμιο των Βρυξελλών δεν είχε αλλάξει καθόλου: Πάνω-κάτω και πάλι πάνω-κάτω και λίγο ακόμα πάνω-κάτω και έτσι λίγο πάνω-κάτω ακόμα για το καλό του χρόνου, και λίγο γύρω-γύρω γιατί δεν είχαμε ζαλιστεί αρκετά και τελικά μετά από ελάχιστα πάνω-κάτω ακόμα και λίγα πάνω-κάτω για επιδόρπιο, πανωκατωθήκαμε μέχρι τις αποσκευές και την έξοδο.
Για μεταφορικό, με περίμενε ένα πορτ-παγκάζ μέσα στο οποίο έπρεπε να μπω, να ταξιδέψω -για λίγο- και να μείνω εκεί μέχρι να το ανοίξει ο κουμπάρος για να με δεί μέσα...
-----
Μετά λοιπόν από μια πολύ ευχάριστη διαμονή στο Zedelgem παρέα με τον κουμπάρο και την σύζυγο, ήρθε η πολύ βάρβαρη ώρα της επιστροφής. Η απόσταση από το αεροδρόμιο ήταν κάτι παραπάνω από μια ώρα και αφού πετούσα 7:25, θα έπρεπε να ξεκινήσουμε πριν τις 5, που σήμαινε οτι θα έπρεπε να ξυπνήσουμε κατά τις 4. Κάπως έτσι έγινε. Και λέω κάπως, διότι ενώ έκανα ρυθμίσεις στο δικό μου ξυπνητήρι, ΞΕΧΑΣΑ να το ενεργοποιήσω. Μιλάμε δηλαδή για πρωτόγνωρο επαγγελματισμό στον τομέα της συνέπειας. Τέσπα, ευτυχώς που οι κουμπάροι μου, είχαν βάλει τα δικά τους ξυπνητήρια και η κατάσταση δεν δυσκόλεψε ιδιαίτερα.
Στις 4:20 περίπου, με ξυπνήσανε και εγώ απορημένος, κοίταξα το κινητό μου, του οποίου το ξυπνητήρι δεν είχα ενεργοποιήσει. Μετά από ένα καλό πρωινό και τις σχετικές (και πάντα δυστυχείςς, την ώρα του αποχωρισμού χαιρετούρες, μπήκαμε στο αυτοκίνητο και κινήσαμε προς το αεροδρόμιο. Η ώρα εκκίνησης ήταν περίπου 5:10 το πρωί και δεν κρύβω οτι ήμουν ελαφρώς αγχωμένος για το τι ώρα θα καταφέρουμε να φτάσουμε. Ευτυχώς που ο κουμπάρος μου δεν με συμμεριζόταν
Παρεούλα μας, είχαμε τη νύχτα, αρκετά δυνατό αέρα και λίγο χαλάζι. Τίποτα ανυσηχητικό όμως. Επίσης, για να διατηρηθούμε και οι δύο σε εγρήγορση(ε, στην τσίτα...) το cd έπαιζε το album του θεοπάλαβου Ron Jarzombeck (δεν έχει νόημα να εξηγήσω -όποιος ξέρει τη δουλειά των αδερφών Jarzombeck, ξέρει και για τι μιλάω). Με διάφορους αναθεματισμούς για αυτά που ακούγαμε, καθώς επίσης και διάφορες abstract συζητήσεις, φτάσαμε στο αεροδρόμιο των Βρυξελλών. Η ώρα ήταν περίπου έξι και δέκα όταν μπήκαμε στο terminal και βρήκαμε τα check-in counters της Virgin-Express-soon-to-be-SN-Brussels.
Παρά το αργόν της άφιξής μας και λόγω των αρκετών counters, η ουρά ήταν μηδενική. Μόνο 3 άτομα μπροστά μας με πάνω από 6-7 διαθέσημα counters, ΟΛΑ επανδρωμένα. Ας μου πεί κάποιος γιατί στο Ελ Βενιζέλ υπάρχουν ΜΟΝΟ 1-2 couters για κάθε εταιρία και δημιουργούν τέτοιες ουρές και ταλαιπορία. Ακόμα και εταιρίες όπως η Ο.Α., έχουν πολλά counters, λίγη επάνδρωση και ΠΑΛΙ τρομακτικές ουρές. Φυσικά αυτό δεν είναι φαινόμενο μόνο στο Ελ Βνιζέλ. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στο Barajas όπου η Iberia έχει επανδρωμένα (ντε μι λέτε μπρε καρντάσηδες, είναι σωστή η λέξη "επανδρωμένα" για την περίσταση?) ελάχιστα counters και λίγο η ασχετοσύνη του κόσμου, λίγο τα ελάχιστα διαθέσημα counters, ΝΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ οι ουρές στα check-in εδώ και εκεί! Για να τα λέμε όλα, όμως και να είμαστε έστω και λίγο αντικειμενικοί και δίκαιοι, η Iberia έχει και τα auto check-in counters αλλά, κύριοι, αυτά είναι ΜΙΑ ΠΟΛΥΤΕΛΕΙΑ, ΔΕΝ είναι ο ΚΑΝΟΝΑΣ! Ο περισσότερος κόσμος, θέλει να τσεκάρει αποσκευές και να είναι ΣΙΓΟΥΡΟΣ για το "τι και πού". Τα auto check-in απευθύνονται στους βετεράνους των αερομεταφορών και τους επαγγελματίες που έχουνε λιώσει τις σόλες τους στα αεροδρόμια. Όχι στον κοσμάκη που πάει κάπου με το πάσο του. Άρα, ΜΗΝ παίρνετε κόσμο απ'τα κανονικά check-in counters με τη δικαιολογία οτι "σας έχουμε auto-check-in".
Τέσπα. Που είχα μείνει? Α, ναι. Στην άριστη και ταχύτατη εξυπηρέτηση στο check-in. Βέβαια, υπήρξε και το σχετικό τίμημα για την καθυστέρηση της άφιξής μας. Όταν παρακάλεσα την ευγενέστατη (και πολύ ωραία
) κυρία να μου δώσει μια θέση σε παράθυρο, με κοίταξε με ύφος που έλεγε "Καλέ μου κύριε, όσο καλή και να είμαι και να θέλω να σας εξυπηρετήσω, αφού είστε τόσο βλαξ ώστε να έρχεστε την τελευταία στιγμή ενώ θέλετε παράθυρο, ΚΑΛΑ ΝΑ ΠΑΘΕΤΕ!!!!". Είναι απίστευτο πόσα πράγματα μπορεί να πει κανείς με έναν μόνο μορφασμό του προσώπου... Είναι αυτό που λένε "μια εικόνα είναι χίλιες λέξεις"... είναι χίλιες λέξεις"... Έλάχιστα δευτερόλεπτα μετά την δική μου ερμηνεία της έκφρασης του προσώπου της, απ'τα χείλη της έβγαιναν οι κουβέντες που είχα φανταστεί: "Λυπάμαι κύριε αλλά νομίζω οτι δεν υπάρχουν θέσεις σε παράθυρο". Εγώ ΠΑΝΤΑ ψύχραιμος και με ύφος Βετεράνου των Αιθέρων (που όμως ΔΕΝ μπορεί να πάει στα auto-check-in του Barajas
) της αποκρίνομαι με ένα τεράστιο πικραμένο χαμόγελο, λες και μου κλέψανε ένα πιάτο Μακαρόνια που ετοιμαζόμουν να φάω: "Μα καλά ΚΙΟΛΑΣ προλάβανε όλες τις θέσεις?" και η απόκριση (το ύφος ήδη μιλούσε από μόνο του "Κύριε, μόλις πριν πριν από λίγα δευτερόλεπτα σας είπα οτι είστε βλαξ, γιατί επιμένετε?"): "Μια στιγμή να δω, για να είμαστε σίγουροι!" Ω του θαύματος, λίγα δευτερόλεπτα μετά: "Ναι! Υπάρχει μια θέση! Η τελευταία!". Όταν ακούω κάτι τέτοιο, συνήθως ξέρω τι σημαίνει. Είναι κάτι σαν την τιμιτική διάκριση σε κάποιον αγώνα που δεν άντεξες και τα παράτησες στη μέση... Δεν θέλουν να σε πικράνουν αλλά το πικρό ποτήρι το έχεις ήδη πιεί. Ξέροντας λοιπόν την απάντηση (είπαμε, Βετεράνος των Αιθέρων, έτσι?), ρωτάω με ΑΠΟΛΥΤΗ ψυχραιμία και σιγουριά για τον εαυτό μου και το κατώρθωμά μου: "Προφανώς είναι στην ουρά του αεροσκάφους, έτσι δεν είναι?". Το ύφος της τώρα είχει γίνει πιο γλυκομίλητο, αφού μου είχε πρώτα προσφέρει το πικρό ποτήρι... "Όπως καταλαβαίνεται κύριε, έτσι που τα κάνατε, δεν μπορώ να κάνω τίποτε καλύτερο για εσάς. Better luck next time, SUCKERRRR!!! MWAHAHAHAHAHAHA" και δευτερόλεπτα μετά: "ehm, let me check, ah yes, it's at the rear end of the aircraft!". Ε, πλέον αφού είχα φάει την ήττα, το μόνο που έμενε, ήταν να την φορτώσω σε κάποιον... Γύρισα λοιπόν στον κουμπάρο μου -που για χάρη μου θα έκανε δυόμιση ώρες δρόμο στις 5 το πρωί- "Είδες γιατί σου είπα να φύγουμε νωρίς ρε?". Πάντως, πρέπει να παραδεχτώ οτι κάνω ολίγον σαν γυναίκα: Συνεχώς παραπονιέμαι για τις θέσεις που μου δίνουν που είναι ΠΑΝΤΑ πάνω στο φτερό και τώρα που μου δώσανε άλλη, ΠΑΛΙ παραπονιέμαι. Ναι ρε παιδιά, δίκιο έχετε αλλά σκεφτείτε και εμένα που με βάλανε κυριολεκτικά στον κ$*#! του 737!!
Ότι έγινε, έγινε όμως και δεν υπήρχε κάτι παραπάνω που θα μπορούσα να κάνω. Πριν την ευχαριστήσω θερμότατα για την εξυπηρετικότητά της, μου είπε οτι καλό θα ήταν να μην χάσω χρόνο και να κατευθυνθώ το συντομότερο δυνατόν προς την πύλη αναχώρησης, καθώς αυτή είναι μακριά και θα μου χρειαζόταν τουλάχιστον ένα τέταρτο. Έτσι λοιπόν, πήραμε τον άσχημο δρόμο προς τον έλεγχο διαβατηρίων που θα σήμαινε και τον οριστικό (για την ώρα!) αποχωρισμό μας. Ά ρε καταραμένη δουλειά. Μετά τον ευγενέστατο κύριο στον έλεγχο διαβατηρίων, άρχισε το απίστευτο "ανέβα-κατέβα" των Βρυξελλών. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα έχουν κάνει έτσι χάλια. Ναι ρε παιδιά, νέο terminal. Χαθήκανε τα ασανσερ? Γιατί πρέπει να ανεβοκατεβούμε ένα κάρο σκάλες και να ζαλιστούμε, για να μπορέσουμε να κάνουμε την υπόγεια διαδρομή προς το terminal με τις θύρες αναχωρήσεων? Η απάντηση σε τέτοια ερωτήματα είναι πολύ απλή: "ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!!! Αμ'δε σ'αρέσει ξάδερφε, τράβα σπίτι'σ'". Αμέσως μετά την υπόγεια διαδρομή λοιπόν, φτάνω στον έλεγχο των ακτίνων:
Και εδώ, οι Βρυξέλλες μου αφήσανε μια εκπληκτική εντύπωση: Παρά τον πολύ κόσμο που περίμενε για να περάσει, υπήρχαν έξι ή επτά σημεία ελέγχου ΑΛΛΑ, αυτό που έκανε τη διαφορά, ήταν ο κόσμος. Παρατηρώντας τους πάντες, διαπίστωσα οτι όλοι συμπεριφέρονταν Α-ΨΟ-ΓΑ. Οι "προς έλεγχο", ήξεραν τι έπρεπε να περάσει απ'τις ακτίνες, και εκμεταλεύονταν τους ΜΑΚΡΥΣ κυλιόμενους διαδρόμους ΠΡΙΝ τα μηχανήματα ελέχγου (μιλάμε για ένα "διάδρομο" περίπου τριών μέτρων πριν το μηχάνημα) και παίρνοταςτις απαραίτητες λεκάνες, τακτοποιούσαν όλα τους τα πράγματα, οπότε όταν ερχόταν η ώρα να τα περάσουν, ήταν όλοι έτοιμοι και ΔΕΝ υπήρχε καθυστέρηση. Το δε προσωπικό, ήταν ΕΠΑΡΚΕΣΤΑΤΟ και δεν έκανε ανούσιους ελέγχους.
Συγκρίνοντας αυτήν την εικόνα με το Ελ Βενιζέλ, δεν πιστεύω οτι υστερούμε κατά πολύ. Οι δικοί μας χώροι ελέγχου είναι καλά φτιαγμένοι ώστε ακόμα και οι μεγαλύτερες ουρές (ίσως και πέραν των 100 ατόμων) να μην καθυστερούν τον επιβάτη πάνω από δέκα με δεκαπέντε λεπτά. Τα μόνα πράγματα που καθυστερούν τη διαδικασία, είναι το "ελλειπές" προσωπικό και η νοοτροπία του Έλληνα επιβάτη. Όταν λέω "ελλειπές" προσωπικό, εννοώ οτι πολλές φορές, όταν χρειάζεται να ελεγθεί κάποιος επιβάτης μετά το πέρασμά του απ'τον ανιχνευτή μετάλλων, δεν υπάρχει άλλος ελεγκτής πίσω του ώστε να αφήσει τον επόμενο να συνεχίσει οπότε το συγκεκριμένο σημείο ελέγχου μπλοκάρει για λίγο. Και φυσικά η νοοτροπία του Έλληνα επιβάτη "σιγά μην πιάσει το πενιντάλεπτο που έχω στην τσέπη μου!" Ναι. Θα το πιάσει, να είσαι σίγουρος. Θα πιάσει και την αγκράφα σου καθώς και τα κουμπιά του τζην σου, ανάλογα με την ρύθμισή του. Μην κάνεις το μάγκα στο μηχάνημα. Μπορεί να είναι βλαμμένο αλλά κάνει πολύ καλά (και όχι σαν δημόσιος υπάλληλος ;p) την δουλειά για την οποία είναι προορισμένο. Επίσης, αυτά τα σημεία ελέγχου, δεν είναι μέρη για συζήτηση για το τι έκανε η Κίτσα με τη Μίτσα και πόσα κιλά βλάκας είναι ο κυρ Ανέστης. Υπάρχουν άλλοι που βιάζονται. Μην βιάζεστε, μην αγχώνεστε αλλά μην καθυστερείτε και τους άλλους όταν φτάνετε στο μηχάνημα και όχι απλά δεν έχετε ξεφορτωθεί τα μεταλλικά σας αντικείμενα, αλλά δεν ξέρετε και τί να ξεφορτωθείτε!!! Άλλη μια καλή περίπτωση -λοιπόν- εκπαιδευμένων επιβατών/ελεγκτών που κάνει την όλη διαδικασία παιχνιδάκι και την φέρνει σε πέρας μόνο σε 2-3 λεπτά παρά τον πολύ κόσμο. Μετά και από αυτήν την διαδικασία, ήταν ώρα να φθάσω στον τελικό μου προορισμό: Την πύλη! Α48 έλεγε το απόκομα. Σε ένα terminal που θύμιζε πολύ το terminal 4 του barajas από άποψη πρακτικότητας (και όχι από άποψη κακογουστιάς) και χάρη στους κυλιώμενους διαδρόμους, ήταν ιδιαίτερα εύκολο να βρω την Α48. Εκεί ξαφνικά, βρέθηκα αντιμέτωπος με ένα θέαμα που δεν είχα ξανασυναντήσει: ΕΝΑ ΚΑΡΟ παιδιά (Γαλλόφωνα) να περιμένουν ανάμεσα στην Α48 και την Α50(αν δεν κάνω λάθος, ήταν η επόμενη πύλη). Και όμως: Με ηλικίες που δεν ξεπερνούσαν τα 13-15, ήταν όλα ΠΑΝΑΓΙΕΣ. Μιλάγανε, γαλούσανε, περνούσανε την ώρα τους αλλά με τρόπο που ΔΕΝ ενοχλούσαν τον υπόλοιπο κόσμο. Ίσως και να έφταιγε το πρωινό της ώρας
Βλέποντας λίγο καλύτερα, διέκρινα κάποιες κυρίες που κατά πάσα πιθανότητα ήταν οι συνοδοί τους. Ίσως κάποιο σχολείο που πήγαινε εκδρομή... Μα στην Ελλάδα?? Την πιο ακριβή χώρα της Ευρώπης? Ποιός ξέρει. Το μόνο που με δυσαρέστησε, ήταν η απουσία Press Point μετά τον πρώτο έλεγχο διαβατηρίων, οπότε δεν είχα την ευκαιρία να προμηθευτώ ένα οποιοδήποτε Βέλγικο περιοδικό. Ε, δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα!Η ώρα της επιβίβασης έφτανε και παρά το γεγονός οτι υπήρχαν τόσα παιδιά, η διαδικασία επιβίβασης ήταν και αυτή γρήγορη. Τα παιδιά με τους συνοδούς τους είχαν τα χαρτιά τους έτοιμα και δεν καθυστερούσαν κανέναν. Ακόμη και στις θέσεις τους κάθησαν και δεν διέκρινα εξυπνάκηδες που να θέλανε να αλλάξουν θέση πριν την απογείωση και το cruising altitude. Μπράβο τους και σ'αυτά και στους συνοδούς τους. Η κυρία της μεταφοράς, ήταν η 00-VEJ, ένα 737 πάλι, με τους γνωστούς ντολμαδοκινητήρες. Εκεί βέβαια που γέλασα αρκετά (διακριτικά όμως
) ήταν κατά την απογείωση, όπου με το που σηκώθηκε το αεροσκάφος και οι πιλότοι έπρεπε να μαζέψουν τα πτερύγια (ποιά πτερύγια είναι αυτά τα οποία εκτίνονται κατά τη διάρκεια ανόδου/καθόδου?), οι διαφορές πίεσης, έκαναν μερικές κοπέλες να φωνάξουν λες και ήταν σε roller coaster. Τίποτα το ενοχλητικό όμως αφού ποτέ δεν συνεχίστηκε. Αμέσως μόλις φτάσαμε σε cruising altitude, έγιναν οι απαραίτητες ανακατατάξεις θέσεων μεταξύ των παιδιών αλλά πάντα με κόσμιο τρόπο. Επίσης, ο προσεκτικός ο πιλότος, όταν μας περιέγραφε την διαδρομή που θα ακολουθούσαμε, είπε οτι "....Μετά την Αλβανία, θα μπούμε στην Μακεδονία και θα περάσουμε πάνω από την πρωτεύουσα της, την Θεσσαλονίκη". Το πλήρωμα βγήκε σαν τους χάρους παγανιά για να μας ρωτήσει αν θέλουμε διάφορα "φύκια" τα οποία θα μας κόστιζαν δύο φορές περισσότερο από πλαστική επέμβαση για αλλαγή ολόκληρου του κεφαλιού. Φυσικά και δεν πήρα τίποτα και απλώς επιδόθηκα στην καταγραφή γεγονότων στο καινούριο μου φορητό, συνδιασμένη με αρκετό ύπνο, ασχολίες οι οποίες με φέρανε στο Ελ. Βενιζέλ... Τι να πω... Πάντα ψιλομελαγχολώ στη θέα της επιστροφής...
