Αθήνα - Νέα Υόρκη. Μια εναλλακτική διαδρομή...

[AirNewZealand]

Background info : Ο λόγος για τον οποίο επέλεξα τη συγκεκριμένη διαδρομή, ήταν γιατί μου δινόταν η δυνατότητα να πετάξω με τέσσερις εταιρίες και τέσσερις τύπους αεροσκαφών, με τις/τους οποίους δεν είχα πετάξει μέχρι σήμερα. Και σε μια σχετικά λογική τιμή.

1. ATH – HEL
Ημερομηνία : 04/03/2008
Flight : Blue1 (KF) 894
STD/STA : 00:40/04:30
ATD/ATA : 01:20/04:44
Αεροσκάφος : OH-BLD
Κόστος : €137,50

Το γεγονός ότι είχα 10 μήνες να πάρω άδεια από τη δουλειά μου, λόγω κακού προγραμματισμού, συγκυριών αλλά και έλλειψης προσωπικού, έκαναν την αναμονή για αυτό το ταξίδι πιο αβάσταχτη αλλά και πιο γλυκιά ταυτόχρονα. Ειδικά αν το είχες κλείσει αρκετούς μήνες πριν – 8 για την ακρίβεια – όπως εγω. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι θα πέταγα και με το μεγάλο αδερφάκι του πολυαγαπημένου μου 717, τότε γίνεται κατανοητό γιατί ήμουν στο αεροδρόμιο από τις 21:00 το βράδυ…Φυσικά το check in ήταν κλειστό, και δεν θα άνοιγε παρά μόνο στις 22:30. Και νωρίς άνοιξε, αν σκεφτεί κανείς ότι υπήρχαν μόλις 57 επιβάτες σε σύνολο 166 θέσεων, δίνοντας μια πληρότητα περίπου 34%. Για ένα άνετο ταξίδι… Γρήγορο γεύμα στα τσιμπημένα Sbarro, που εκείνη την ώρα μπορούσες να επιλέξεις μεταξύ pizza και… pizza, και κατευθείαν στην έξοδο Β2.
Και τα λεπτά περνούσαν…Και πουθενά η Blue1. Και το άκρως υπομονετικό προσωπικό στην πύλη να έχει να αντιμετωπίσει και έναν Φινλανδό να πηγαινοέρχεται κάθε 5 λεπτά(!) και να κατηγορεί το αεροδρόμιο και την εταιρία handling (αν άκουγα καλά) για την καθυστέρηση. «Και έχω εσωτερική πτήση να προλάβω, και τι θα γίνει, και φταίτε…», και μας τα ‘χεις πρήξει σκεφτόμουνα από μέσα μου, λες και έφταιγε η εταιρία handling για το γεγονός ότι το αεροπλάνο δεν είχε έρθει ακόμα…
00:40 αναχώρηση, 00:48 άρχισε η επιβίβαση. Τριάντα λεπτά αργότερα είχαμε απογειωθεί από τον 21L αν θυμάμαι καλά. Και πολύ απλά το αεροπλάνο ήταν άψογο. Αθόρυβο, άνετο, καθαρό, ευρύχωρο (αν και τα 173 εκατοστά μου δεν είναι και ο καλύτερος κριτής γι’ αυτό), μοντέρνο… Και μια πτήση σαν μετάξι. Κατά την άποψη μου συνδυασμός και της έλλειψης αναταράξεων, αλλά και του αξιόπλοου αεροσκάφους. Επειδή ένα κομμάτι πίτσα δεν είναι ποτέ αρκετό, αποφάσισα να προμηθευτώ ένα snack bag από το inflight café. Με €5 έπαιρνες χυμό, καφέ, σαντουιτσάκι και γιαουρτάκι. Τα τίμησα δεόντως. Γενικός συσκοτισμός και (ανεπιτυχής) προσπάθεια ύπνου. Αλλά δεν κοιμάμαι στα αεροπλάνα. Δεν το έχω καταφέρει ποτέ. Πάντως η Blue1 μπήκε στην καρδιά μου. Αξιοπρεπέστατη, με ευχάριστο και πάντα χαμογελαστό προσωπικό. Ειδικά η κοπέλα που μας εξυπηρετούσε ήταν χάρμα οφθαλμών. Και από τότε σπάω το κεφάλι μου να θυμηθώ ποια ηθοποιό μου θύμιζε, αλλα δεν…
Άφιξη στο Ελσίνκι μετά από 3 ώρες και 24 λεπτά, εν μέσω χιονοπτώσεων. Άλλο ένα first για μένα. Προσγείωση με χιόνια και σε χιονισμένο αεροδρόμιο. Μαγεία…Αποβίβαση κάπου προς την πύλη 15 και μετά περπάτημα, και άλλο περπάτημα. Και άλλο λίγο περπάτημα (και τι ωραία που είναι η πρωινή γυμναστική). Παραλαβή αποσκευών και η συνέχεια στο επόμενο.

Αεροσκάφος : 8/10 (γιατί είμαι κοντός και υπάρχει πάντα και το 717...)
Εξυπηρέτηση : 10/10 (γιατί το χαμόγελο και η εγκαρδιότητα δεν έφυγαν από πάνω τους...)
On-time performance : 7/10 (γιατί έζησα και χειρότερα...)
Θα ξαναπετάξεις μαζί τους : Στα άμεσα σχέδιά μου
Σύνολο : 8,5/10
Ευχαριστώ για την υπομονή σας.

 

[bari]

ωραιο trip report, ανυπομονω για τη συνεχεια ομως!!!

 

[AirNewZealand]

2. Μια όμορφη εμπειρία
HEL to JFK
Ημερομηνία : 04/03/2008
Flight : Finnair (AY) 005
STD/STA : 14:20/15:55
ATD/ATA : 14:40/16:25
Αεροσκάφος : OH-LGA
Κόστος : €395,00 return (χρησιμοποίησα μόνο το ένα σκέλος. Το εισιτήριο απλής μετάβασης είχε πάνω από €2000…)

Φτάνοντας στο Έλσινκι και αφού παραλάβαμε τις αποσκευές, ανεβήκαμε έναν όροφο και κατευθυνθήκαμε προς το check in της Finnair. Η εταιρία σου δίνει τη δυνατότητα να παραδώσεις αποσκευές από τις 04:30 το πρωί περίπου. Η ευγενέστατη Φινλανδή υπάλληλος συνάντησε ένα μικρό προβληματάκι με τα διαβατήρια, τα οποία δεν διαβάζονταν αυτόματα από τον υπολογιστή και έπρεπε να περάσει τα στοιχεία χειροκίνητα. Κατά τ’ άλλα, ενώ της ζήτησα “two seats in the forward part of the economy cabin”, μας φιλοδώρησε με τις θέσεις 56Κ & 56L λίγο πριν το τέλος της καμπίνας. Ο λόγος που ζήτησα αυτές τις θέσεις είναι γιατί στις εννέα πρώτες σειρές της οικονομικής η Finnair έχει διάταξη θέσεων 3-4-2, ενώ στην υπόλοιπη καμπίνα 3-4-3. Που σημαίνει και μεγαλύτερη άνεση. Νομίζω ότι η Finnair δεν διαθέτει economy extra, αλλά μπορεί να κάνω και λάθος.
Αφού αφήσαμε τις αποσκευές λοιπόν, πήραμε ταξί και κατευθυνθήκαμε στο ξενοδοχείο Airport Hotel Bonus Inn για λίγη ξεκούραση και λίγο ύπνο, καθώς η πτήση αναχωρούσε σε 9 ώρες περίπου. Κόστος €75 για τις έξι ώρες που μείναμε. Υπήρχε ξενοδοχείο και στο αεροδρόμιο, αλλά με κόστος €200 ήταν τελείως απαγορευτικό. Και σημειωτέον, τα δωμάτιά του είναι χωρίς παράθυρο…
Ξύπνημα λοιπόν στις 11:30. Οι χαμογελαστοί υπάλληλοι στη ρεσεψιόν μας ρώτησαν αν χρειαζόμαστε μεταφορικό μέσο. Στην απάντηση μας ότι θέλουμε ένα ταξί για το αεροδρόμιο, μας είπαν ότι σε 6 λεπτά θα αναχωρούσε το shuttle bus του ξενοδοχείου για το αεροδρόμιο. 6 λεπτα αργότερα διαπιστώσαμε ότι ήμασταν οι μοναδικοί επιβάτες και θα μπορούσαν κάλλιστα να μας είχαν ξεφορτωθεί καλώντας ένα ταξί. Αλλά όχι…Μετά από λίγα λεπτά διαδρομής στο χιονισμένο τοπίο, φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Χωρίς το άγχος του check in περάσαμε στην ελεγχόμενη περιοχή. Χαλαρή βόλτα στα μαγαζιά, τα απαραίτητα ψώνια και κατευθείαν στον έλεγχο διαβατηρίων. Ο αστυνομικός, αφου μας είπε ένα ωραιότατο “Γεια σου” (Μαρία???) πριν καν ανοίξει τα διαβατήρια, εξεπλάγην όταν είδε τον προορισμό. “Is it quicker to go to New York through Finland?”, μας ρώτησε. "Actually, we wanted to fly with an MD11", του απαντάμε εμείς και τον αφήνουμε κάγκελο…
Λίγες φωτογραφίες αργότερα, επιβίβαση στο αρχαιότερο MD11 στο στόλο της Finnair. Στο κάθισμα μου με περίμεναν ήδη τα πράγματα που είχα προπαραγγείλει λίγες μέρες πριν από το finnairshop.com. Απογείωση και γρήγορη πορεία βορειοδυτικά για τον Ατλαντικό ωκεανό. Αφήσαμε την Φινλανδία στο ύψος της πόλης Vaasa, διασχίσαμε την Βαλτική/Gulf of Bothnia και εισήλθαμε στη Σουηδία στο ύψος της πόλης Umea. Τοπίο χιονισμένο, λίμνες παγωμένες, και κάπου εδώ ήρθε και το γεύμα. Σαλάτα λάχανο καρότο, κοτόπουλο με σάλτσα κάρυ, ρύζι και λαχανικά, κέικ σοκολάτας. Πολύ χορταστικό.
Κάπου εκεί βγήκαμε και στον Ατλαντικό, στο ύψος της πόλης Bodo και του νησιού Moskenes. Κυριάρχησαν τα σύννεφα, αλλά και τι να δεις όση ώρα πετάς πάνω από θάλασσα. Ευτυχώς ο καιρός καθάρησε αργότερα, για να μπορέσουμε να απολαύσουμε όλη τη μαγεία της Γροιλανδίας, με τους παγετώνες που ξεχύνονται στον παγωμένο Ατλαντικό, τα απόκρημνα βουνά και τους παγετώνες να σου βγάζουν τη γλώσσα. Σε αυτό το σημείο υπήρξαν ισχυρές αναταράξεις, για μεγάλο χρονικό διάστημα, αποτέλεσμα των μάλλον ισχυρών ρευμάτων αέρα που πνέουν στην περιοχή.
Μετά από λίγο προσεγγίσαμε τον Καναδά. Η επαρχία Newfoundland & Labrador καλυμμένη με χίονι, παγωμένες θάλασσες και ο παγωμένος κόλπος St Laurent αποτελούν μοναδικό θέαμα. Όπως και οι χιονισμένες εκβολές των ποταμών. Εδώ μας δόθηκε και το snack της πτήσης, ένα αδιάφορο σάντουιτς με πέστο (που δεν με τρελάινει ιδιαίτερα. Κάποια στιγμή επιτέλους περάσαμε και τα σύνορα ΗΠΑ – Καναδά, και μετά από περίπου 60 λεπτά προσγειωθήκαμε στη Νέα Υόρκη. Αξιοπρόσεκτη είναι η προσέγγιση στο αεροδρόμιο Kennedy. Υποψιάζομαι ότι είναι αποτέλεσμα vectoring, αλλά ας μιλήσουν οι πιο ειδικοί.
Και μερικό spotting από το JFK :
ERJ145 N832MJ
B757 N712TW
A330 D-AERS
B737-800 XA-JOY
AA fleet
B777-300 VT-JEA

Αεροσκάφος : 7/10 (γιατί 10-abreast σε MD11 είναι λίγο στεόχωρα...)
Εξυπηρέτηση : 7/10 (επαγγελματισμός χωρίς πολλά χαμόγελα...)
On-time performance : 9/10 (Μια χαρά, και υπήρχαν και αντίθετοι άνεμοι...)
Θα ξαναπετάξεις μαζί τους : Χωρίς ενδοιασμό
Σύνολο : 8/10

 

[aakunz]

Πραγματικά χαίρομαι για αυτό το τριπ ρηπόρτ. Λίγο δύσκολο να πρέπει να πληρώσεις ένα εισιτήριο μεχρι το Ελσίνκι για να πετάξεις με μία θρυλική εταιρεία αλλά πιστεύω ότι κι εγώ στη θέση σου την ίδια επιλογή θα έκανα, τουλάχιστον για μία φορά θα έδινα τα έξτρα χρήματα για ένα τέτοιο τρόπο να φτάσεις στις ΗΠΑ ή την Άπω Ανατολή με την ΑΥ... Αναμένω εναγωνίως τη συνέχεια.

 

[AirNewZealand]

Ευχαριστώ για τα καλά σας σχόλια. Βασικά, ο κύριος λόγος που επέλεξα αυτή τη διαδρομή δεν ήταν τόσο γιατί ήθελα να πετάξω με τη συγκεκριμένη εταιρία, όσο γιατί ήθελα να πετάξω με τον συγκεκριμένο τύπο αεροσκάφους, πριν αποσυρθεί από την κυκλοφορία. Η μοναδική άλλη εταιρία που το χρησιμοποιεί είναι η KLM κυρίως σε πτήσεις στην Αφρική και στο Βανκούβερ του Καναδά (αν θυμάμαι καλά). Σταθμίζοντας και τους υπόλοιπους παράγοντες, όπως 737 για Άμστερνταμ ή MD90 για Ελσίνκι (άλλο ένα αεροσκάφος που δεν θα είναι για πολύ ανάμεσά μας), καθώς επίσης και τις επιλογές για την επιστροφή, δεν ήταν και δύσκολο που θα έγερνε η πλάστιγγα... Ούτως ή άλλως, ο τύπος αεροσκάφους είναι από τα βασικά στοιχεία που ωθούν τις επιλογές μου πια. Σκέφτομαι πχ να μεταβώ στην Τιμισοάρα μόνο και μόνο για να πετάξω με Saab 2000, ή στο Billund της Δανίας για να κλείσω κάποια πτήση με Fairchild Dornier 328 Jet...

Θα ήθελα να προσθέσω και κάποια πράγματα που ξέχασα για το παραπάνω σκέλος. Πέρα από την ατυχή επιλογή θέσεων από την υπάλληλο του check in, ας μου εξηγήσει κάποιος τη διαδικασία με την οποία γίνεται seat allocation. Γιατί μου έκανε τρομερή (και αρνητική) εντύπωση το γεγονός ότι η δική μας τριάδα ήταν γεμάτη, όταν στην μπροστινή και πίσω τριάδα καθόταν από ένας επιβάτης. Γιατί μερικοί να στριμώχνονται, όταν άλλοι είχαν όλη την άνεση να απλωθούν; Πάντως η κοπέλα που καθόταν στην πίσω τριάδα δεν χάρηκε για πολύ την άνεσή της, γιατί ήρθε και κατσικώθηκε ένας μελαμψός τύπος απροσδιορίστου Ρωσικής προέλευσης, ο οποίος άρχισε να της την πέφτει για τις υπόλοιπες 8 ώρες. Στον έλεγχο καμπίνας πριν την αποβίβαση, η (έκπληκτη) αεροσυνοδός αφαίρεσε από τα περίχωρα του ρώσσου Δον Ζουαν πάνω από 7 μπουκαλάκια οινοπνευματωδών...(μετά, απλά σταμάτησα να μετράω)

Το πλήρωμα ήταν αυστηρά επαγγελματικό. Όχι πολλά πολλά χαμόγελα. Όμως πέρασαν από την καμπίνα τουλάχιστον 4 φορές ανάμεσα σε γεύμα και snack προσφέροντας αναψυκτικά και νερό. Σημειωτέον οτί κατά την επιβίβαση υπήρχε ήδη ένα μπουκαλάκι νέρο στην θήκη μπροστά από κάθε κάθισμα. Και φυσικά, αν εξαιρέσουμε τον ένα και μοναδικό άντρα που φαινόταν κάτω από 40 ετών, οι υπόλοιπες κυρίες ήταν ήδη στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους.

Κάτι άλλο που μου έκανε (θετική) εντύπωση είναι πως, σε αντίθεση με ένα άλλο ταξίδι στον Καναδά με την Ολυμπιακή τρία χρόνια πριν, το πλήρωμα όχι μόνο δεν μας ανάγκασε να κατεβάσουμε τα σκιάδια μετά το σερβίρισμα του γεύματος, αντιθέτως σταματούσαν το σέρβις και κάθονταν και χάζευαν και αυτές το υπέροχο θέαμα της παγωμένης Γροιλανδίας. Και έτσι είχες όλη την άνεση να θαυμάσεις και να φωτογραφίσεις το μαγευτικό τοπίο, χωρίς να αισθάνεσαι σαν μικρό παιδάκι που κάνει σκανδαλιές ή σαν τον κλέφτη που κοιτά από την κλειδαρότρυπα.

 

[AirNewZealand]

Μετά από ολιγόλεπτη αναμονή, διότι το προηγούμενο αεροσκάφος δεν είχε αναχωρήσει ακόμα, σταθμεύσαμε τελικά στο ολοκαίνουριο Terminal 8, αποκλειστικός χρήστης του οποίου είναι η American Airlines. Εξυπηρετεί επίσης την Finnair, την Malev και την Jet Airways. Ευτυχώς στον έλεγχο διαβατηρίων δεν είχε πολύ κόσμο και μέσα σε 15 λεπτά είχαμε ξεμπερδέψει. Είχα πολύ άγχος για τη διαδικασία, καθώς ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν στην Αμερική μετά την 11/9, αλλά ο ευγενέστατος αστυνομικός είχε τελειώσει μέσα σε ένα λεπτό. Χωρίς καμμία ερώτηση. Ημουν δε τόσο απροετοίμαστος που ούτε για τη φωτογραφία δεν πρόλαβα να στηθώ, αφού δεν κατάλαβα πότε την πήρε. “A quick photo”, ήταν τα λόγια του και άντε γεια. Τελωνειακός έλεγχος μηδέν, “Come right through guys, enjoy your stay” για την ακρίβεια και κατευθείαν στην ουρά για ταξί, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να αντιμετωπίσω τον υπόγειο της Νέας Υόρκης με βαλίτσες και σε ώρα αιχμής. Με $45 + διόδια, πας όπου θες στο Manhattan, χωρίς το άγχος του μετρητή. Μου έκανε εντύπωση πως παρά την ώρα αιχμής, η ροή των αυτοκινήτων ήταν καλή και ο Πορτορικάνος οδηγός έιχε άπλετη άνεση να γκαζώσει.
Έτσι βρεθήκαμε στην W 79th Street και στο ξενοδοχείο Park 79 στο Upper West Side. Με €130 τη βραδιά χωρίς πρωινό (service fees & taxes included), θα έλεγα ότι ήταν μια από τις πιο φθηνές επιλογές για αξιοπρεπή διαμονή στο Manhattan και σε καλό σημείο. Εγώ πάντως ενθουσιάστηκα. Ξύλινα πατώματα, ευρύχωρο δωμάτιο (πλην του μπάνιου βεβαίως), 2 (!) οθόνες πλάσμα με καλωδιακή τηλεόραση, ψυγειάκι και φούρνος μικροκυμάτων. Πολύ καλό value for money.
Για την Νέα Υόρκη, ότι και να πεις είναι λίγο. Μια απίθανη πόλη που μπορει να ικανοποιήσει κάθε γούστο. Αν είσαι θεατρόφιλος, υπάρχουν αμέτρητες παραστάσεις να δεις. Αν είσαι καταναλωτικό ον, αμέτρητες ευκαιρίες για αγορές. Αν ζεις και αναπνέεις για την κουλτούρα, υπάρχουν αμέτρητα μουσεία και gallery. Αλλά το καλύτερο που έχεις να κάνεις, είναι να την περπατήσεις. Και θα εκπλαγείς από την καθαριότητα που υπάρχει και από τους πάρα πολλούς ανθρώπους που βγάζουν βόλτα τα σκυλάκια τους. Σκυλάκια κάθε ράτσας και μεγέθους, ήσυχα, που δεν γαβγίζουν και γενικά δεν ενοχλούν.
Από τα πρώτα πράγματα που κάνουν πολλοί επισκέπτες της πόλης, είναι να επισκεφθούν το Άγαλμα της Ελευθερίας. Χτισμένο σε ένα νησάκι και προστατευμένο ως μνημείο εθνικής κληρονομιάς, το άγαλμα είναι προσβάσιμο με φέρρυ από το νοτιότερο σημείο του Μανχάταν. Η είσοδος κοστίζει $12 και τα μέτρα ασφαλείας είναι πολύ αυστηρά. Εμάς πάντως μας είχε γυρίσει την πλάτη και γι’ αυτό επικεντρώσαμε την προσοχή μας στην άπλετη θέα που μπορείς να απολαύσεις, όπως η γέφυρα Verrazano Narrows που ενώνει Brooklyn και Staten Island, οι γέφυρες Brooklyn και Manhattan, οι πανύψηλοι ουρανοξύστες του νότιου Μανχάτταν, σκεπτόμενος ότι κάπου εδώ πρέπει να στέκονταν και οι δίδυμοι πύργοι. Αργότερα επισκέπτεσαι και το σημείο μηδέν, που αποτελεί πλέον ένα απέραντο εργοτάξιο, αφού πρόκειται να ανεγερθούν καινούριοι ουρανοξύστες στην θέση των δίδυμων πύργων, όπως ο Freedom Tower. Στο νησάκι όμως, εκτός από τη θέα, μπορούσες να χαζέψεις και πουλιά διαφόρων ειδών που πηγαινοέρχονταν από την κοντινή φωλιά τους.
Περπατώντας στην πόλη, είναι παραπάνω από εμφανής η διαφημιστική καμπάνια της Delta Airlines, με την οποία προωθεί τα νέα της δρομολόγια. Τηλεφωνικοί θάλαμοι, περίπτερα, στάσεις λεωφορείων έιναι γεμάτες με αφίσες που σε προτρέπουν να πετάξους σε κόσμους μακρινούς και άγνωστους για την πλειοψηφία των αμερικανών. Πόσοι άραγε να ξέρουν που πέφτει το Αμμάν…Σε όλα αυτά, η Continental απαντάει με τον δικό της τρόπο.
Όπως είπαμε, ευκαιρίες για διασκέδαση υπάρχουν πολλές, αλλά αναπόφευκτα ο επισκέπτης θα περάσει μία φορά τουλάχιστον από την ονομαστή Times Square, με τα λαμπερά φώτα, τις γιγαντοοθόνες, τα τηλεοπτικά και ραδιοφωνικά στούντιο και τους…τουρίστες να φωτογραφίζουν μανιωδώς. Εκεί υπάρχει και ένα κατάστημα γνωστής αλυσίδας καλλυντικών/αρωμάτων, το όνομα του οποίου προσομοιάζει στη…συμφορά (!!!) και στο οποίο ενώ νομίζεις ότι βρήκες την τέλεια προσφορά στο ακριβό άρωμα, τελικά όταν φτάνεις στο ταμείο σου λένε “I’m sorry sir, it’s not $40, it’s $140”. “But the price tag reads $40!!!” λες εσύ και τους παίρνεις από το χεράκι και τους το δίχνεις. “There must have been a typo(graphic mistake), I’m sorry”, σου αντιγυρίζουν. Οπότε τους παρατάς σύξυλλους και πας να δεις μια ταινία στους παρακείμενους κινηματογράφους (ουφ, το είπα και ξαλάφρωσα). Εμείς είδαμε το 10,000 π.Χ., μια ευχάριστη ταινία για να περάσεις ένα βράδυ.
Με την ισοτιμία ευρώ/δολλαρίου να είναι υπέρ το δέον ευνοϊκή για τους ευρωπαίους, μπορείς εύκολα να επιδοθείς σε ένα καταναλωτικό όργιο, χωρίς να ματώσει (πολύ) η τσέπη σου. Εμείς αποφασίσαμε να πάμε στο Woodbury Common, όπου πραγματικά μπορείς να βρεις απίστευτες ευκαιρίες. Όπως μπλουζάκια Nautica με $7/$13/$25 και $30 (ή €5/€8,5/€18 και €20…). Και όχι μόνο αυτό. Για κάποιον σαν και μένα που διαθέτω και ένα εκτόπισμα, είναι πολύ εύκολο να βρεθούν και νούμερα. Και σε αντιμετωπίζουν και σαν άνθρωπο. Στην Αθήνα, μόνο στο Glou έχω τύχει ανάλογης εξυπηρέτησης. Αλλά και ο έτερος συνταξιδιώτης, να κολυμπάει μέσα στο S, όταν στην Αθήνα μιλάμε για L… Και όταν τους τα είπαμε, μας απάντησαν : «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσοι ευρωπαίοι έρχονται και μας λένε ακριβώς τα ίδια. It’s amazing…» Φυσικό ήταν βέβαια, το μαγαζί να αλωθεί. Όπως και η Nike, που σου προσφέρει παπούτσια με €55, και στην Ελλάδα τα αντοίστιχα έχουν κάπου €160… Ένα τελευταίο παράδειγμα, το Playstation 3 πωλείται προς $400 (=€260). Πόσο έχει στην Αθήνα??? Συμπέρασμα, αξίζει να πας στην Αμερική, μόνο και μόνο για τα ψώνια. Και όσο η ισοτιμία είναι ευνοϊκή.
Αν κάποια στιγμή θες να χαλαρώσεις, υπάρχει πάντα το υπέροχο Central Park, με τους αξιολάτρευτους κατοίκους του. Τα υπέροχα αυτά σκιουράκια βρίσκονταν παντού, έτρεχαν, έπαιζαν, κυνηγούσαν το ένα το άλλο, και στήνονταν για φωτογραφίες στους έκπληκτους τουρίστες. Είναι πραγματικά αξιολάτρευτα. Κατά τ’άλλα, το πάρκο είναι μια όαση ηρεμίας και χαλάρωσης, με αμέτρητα χιλιόμετρα από μονοπάτια για να περπατήσεις. Έχει και τις λίμνες του, με φόντο τους ουρανοξύστες, αλλά υπάρχουν και σημεία στα οποία ξεχνάς ότι είσαι σε μεγάλη πόλη. Όμως αποτελεί έναν πραγματικό πνεύμονα πρασίνου, που αγκαλιάζει αυτή την υπέροχη πόλη και σου δίνει την ευκαιρία να χαλαρώσεις από τους αγχωτικούς ρυθμούς της σύγχρονης ζωής. Αναπόφευκτα όμως, κάποια στιγμή θα θυμηθείς που βρίσκεσαι. Γιατί οι ουρανοξύστες αυτής της μητρόπολης είναι πανταχού παρόντες, ακόμα και όταν ο άσχημος καιρός καλύπτει το μεγαλείο τους…
Κλείνοντας, θα έλεγα ότι η Νέα Υόρκη είναι μια υπέροχη πόλη, που έχει να σου προσφέρει πολλά, όποιες και αν είναι οι αναζητήσεις σου. Το κυριότερο για μένα είναι ότι σου δίνεται η δυνατότητα να έρθεις σε επαφή με μια πολύ διαφορετική κουλτούρα, τόσο σε σχέση με την Ελλάδα, όσο και με την Ευρώπη γενικότερα θα έλεγα. Εμένα τουλάχιστον αυτή η εντύπωση μου μένει. Ότι πρόκειται για κάτι το διαφορετικό. Το σίγουρο είναι πως παρ’όλες τις δαγκωνιές, το Μεγάλο Μήλο πάντα θα σου προσφέρει ένα κομματάκι του να γευθείς…

 

[gm747]

Απλἀ CONGRATULATIONS FOR SUCH A GREAT REPORT!!!
Να ἠξερες μὀνο τι μας θὐμησες απο αυτἠ την συγκλονιστικἠ και παρἀφορα αγαπημἐνη πὀλη, ειδικἀ οταν ἐχεις να την επισκεφθεἰς απο το 1995.....

 

[Anniko]

Καλησπερα,
Ειναι η πρωτη μου δημοσιευση στο forum και αφορμη σταθηκε αυτο το thread. Συγχαρητηρια , πραγματικα ταξιδεψα μαζι σου σε αυτο το ταξιδι.
Αγγελος

 

[AirNewZealand]

3. Απογοήτευση…
JFK to FRA
Ημερομηνία : 09/03/2008
Flight : Singapore Airlines (SQ) 025
STD/STA : 21:55/10:50
ATD/ATA : 23:55/11:00
Αεροσκάφος : 9V-SPJ
Κόστος : €250,00 απλή μετάβαση

Έφτασε δυστυχώς η μέρα της επιστροφής. Μια μέρα δύσκολη όταν έχεις κάνει ένα τόσο ωραίο ταξίδι και ξέρεις ότι επιστρέφεις στη ρουτίνα της καθημερινότητας. Για την μεταφορά μας στο αεροδρόμιο JFK αποφασίσαμε να κλείσουμε πουλμανάκι με την εταιρία SuperShuttle. Αν και φεύγαμε στις 22:00 το βράδυ, κλείσαμε ραντεβού για τις 16:00 το απόγευμα, προκειμένου να πάμε με την άνεση μας και να κάνουμε και μια σύντομη βόλτα και στους διάφορους αεροσταθμούς του αεροδρομίου. Τελικά, οπώς φάνηκε εκ των υστέρων, είμασταν προνοητικοί… Το πουλμανάκι ήρθε στις 16:05, με τρεις συνεπιβάτες ήδη μέσα. Την επόμενη μία ώρα γυρίσαμε την περιοχή του Upper West Side μαζεύοντας και άλλα ραντεβού. Τελευταία μπήκε μια Γιαπωνεζούλα, η οποία και κάθησε δίπλα στον οδηγό. Στους δρόμους υπήρχε απίστευτη κίνηση, γεγονός που δεν το περίμενα για Κυριακή απόγευμα. Ο οδηγός προσπαθούσε να βρεί εναλλακτικές διαδρομές για να ξεφύγει από την κίνηση και να βγούμε τελικά σε μία από τις γέφυρες που οδηγούν έξω από το Μανχάτταν. Όταν εν τέλει προσεγγίσαμε μία από αυτές και μας έπιασε φανάρι, η ώρα είχε πάει 17:00. Η αγχωμένη Γιαπωνεζούλα (με τα ακαταλαβίστικα αγγλικά της) ρώτησε αν θα προλάβαινε την πτήση της. «Τί ώρα πετάτε;» ρωτάει ο οδηγός. 18:40 απαντάει αυτή, «Terminal C». Όταν το άκουσα αυτό, πραγματικά τη λυπήθηκα, γιατί οι αεροσταθμοί του Kennedy έχουν νούμερα (Τ1 – Τ. «Είστε σίγουρη;» ξαναρωτάει ο οδηγός, και αυτή του δείχνει τα στοιχεία της πτήσης της. «Συγγνώμη, αλλά δεν πετάτε από το Kennedy, αλλά από το αεροδρόμιο Newark», το οποίο βρίσκεται στην αντίθετη κατεύθυνση από αυτήν που πηγαίναμε. Ευτυχώς που μας είχε πιάσει φανάρι. Γιατί αν είχαμε μπει στη γέφυρα, μετά ήταν λίγο δύσκολο να την αφήσουμε κάπου. Οπότε κατέβηκε για να πάρει ταξί. Και όπως είπε ένας συνεπιβάτης, “She needs a miracle to make her flight…”.
Η κίνηση και εκτός Μανχάτταν εξακολουθούσε να είναι απίστευτη. Ο οδηγός προσπαθούσε μέσα από παράπλευρους δρόμους να την αποφύγει. Εντούτοις, στο αεροδρόμιο φτάσαμε στις 18:30 (!!). Και πάλι καλά… Μέσα στο Terminal 4, το απόλυτο χάος. Κόσμος πολύς, ουρές παντού. Το check in της Singapore μόλις είχε ανοίξει και υπήρχαν γύρω στα είκοσι άτομα μπροστά μας, αλλά… Δεν γινόταν check in, λόγω πτώσης του συστήματος υπολογιστών σε όλο τον αεροσταθμό. Καμμία πτήση δεν μπορούσε να τσεκάρει, τουλάχιστον με ηλεκτρονικά μέσα. Οι υπάλληλοι κάθονταν και κοιτάζονταν. Και περιμέναμε… Και περιμέναμε… Και η Singapore Airlines απούσα. Κάποια στιγμή ήρθε ένας υπάλληλος και είπε ότι περιμένουν κάποιον ειδικό να κάνει “reboot” το σύστημα και ότι αν αυτό δεν γινόταν μέσα σε 15 λεπτά, θα ξεκίναγε η διαδικασία του check in με χειροκίνητα μέσα, δηλαδή χειρόγραφα (!!!). Επίσης μας ενημέρωσε ότι η διαδικασία αυτή διαρκεί μόλις ένα (!) λεπτό παραπάνω ανά επιβάτη. Mε έναν γρήγορο υπολογισμό, αν υποτεθεί ότι το αεροπλάνο ήταν γεμάτο, έχουμε 400 επιβάτες x ένα λεπτό = 400 λεπτά/5 γκισέ = 80 λεπτά τουλάχιστον η καθυστέρηση. Μας έπιασε ένα απίστευτο άγχος, διότι δεν είχαμε through εισιτήρια για Αθήνα, οπότε σε περίπτωση καθυστέρησης και αν χάναμε την πτήση από Φρανκφούρτη, θα χάναμε και τα εισιτήρια για το σκέλος Φρανκφούρτη – Αθήνα. Και θα έπρεπε να χρυσοπληρώσουμε νέα εισιτήρια. Με μιάμιση ώρα καθυστέρηση, θα μας απέμενε μόλις μία ώρα στη Φρανκφούρτη για έλεγχο διαβατηρίων, παραλαβή αποσκευών και νέο check in. Πράγμα αδύνατο φυσικά… Τικ τακ τικ τακ… Ο χρόνος να περνάει και οι υπάλληλοι εξαφανισμένοι. Καμμία ενημέρωση για το αν και πότε θα ξεκινήσει το check in. Παντελής έλλειψη customer service. Και καλά εμείς οι επιβάτες της οικονομικής. Δεν περίμενα ποτέ από μια εταιρία σαν την Singapore να αδιαφορεί και για τους επιβάτες της Business, που τη χρυσοπληρώνουν κιόλας. Στέκονταν και αυτοί εκεί και περίμεναν στωικά. Και τα δεκαπέντε λεπτά έγιναν τριάντα, και μετά σαρανταπέντε, και ο εκνευρισμός μεγάλωνε, ειδικά όταν έβλεπες την θεωρητικά υποδεέστερη Kuwait Airways παραδίπλα, που αναχωρούσε σε παρεμφερή ώρα, να έχει ξεκινήσει τη διαδικασία προ πολλού. Τελικά, κατά τις 19:20 μας μοιράστηκε ένα σημείωμα, κάποια αναψυκτικά και στις 19:45 ξεκίνησε το check in χειροκίνητα. Ούτε λόγος φυσικά για ένα λεπτό παραπάνω ανά επιβάτη, αφού η πενταμελής οικογένεια που πήγε πρώτη, έκανε περίπου μισή ώρα να τελειώσει τη διαδικάσια. Και εμείς που ήμασταν περίπου εικοστοί στη σειρά κάναμε περίπου 8 λεπτά. Σε ερώτηση στον παρακείμενο station manager της Singapore γιατί δεν ξεκίνησαν νωρίτερα τη διαδικασία και ότι κινδυνεύαμε να χάσουμε την ανταπόκρισή μας στη Γερμανία, ήρθε η απερίγραπτη απάντηση “Don’t worry sir, you will depart on time” (!!!).
Αφού τελειώσαμε και πήραμε τα χειρόγραφα boarding passes (που κατάφερα να χάσω μόλις έφτασα στην Ελλάδα… ), μία μικρή βόλτα στα μαγαζιά (ούτως ή άλλως είχε αρκετό κόσμο ακόμα στο check in) και κατ’ ευθείαν για την πύλη. Εκεί, στον έλεγχο ασφαλείας, ήταν η μοναδική φορά σε όλο το ταξίδι που μας ζητήθηκε να βγάλουμε τα παπούτσια. Ο μάυρος υπάλληλος είχε αρκετό χιούμορ :
Αυτός : “Anything in your pockets sir? Could you take off your belt as well?”
Εγώ : “Sorry, but I am wearing these” (δείχνοντας τις τιράντες μου)
Αυτός (με χαρακτηριστική προφορά αμερικάνικου νότου) : “Oh man, can you take them off without your pants dropping, otherwise the alarm will sound…”
Και φυσικά, προκειμένου να αποφύγω άλλον ένα σωματικό έλεγχο, της έβγαλα αμέσως (και όχι, δεν έπεσε το παντελόνι μου…). Ούτε λόγος βέβαια για περιήγηση στο αεροδρόμιο ή ακόμη και για φωτογράφιση, μιας και είχε πια νυχτώσει και η κούραση είχε αρχίσει να μας καταβάλει. Η ώρα πήγε 22:20, αλλά η Singapore επέμενε ότι θα αναχωρήσει στις 21:55. Και μου έκανε τρομερά αρνητική εντύπωση ότι, όπως φαίνεται και στην οθόνη, οι υπόλοιπες πτήσεις είχαν ενημερώσει το status τους, αλλά η δική μας όχι. Εμείς και η Aerosvit. Καθυστέρηση; Ποτέ των ποτών…Σημείωση. Δείτε στην τελευταία σειρά. Kuwait Airways : Boarding… Και αναχώρησε στις 22:20… Εμείς από την άλλη αρχίσαμε επιβίβαση στις 23:00 για να αναχωρήσουμε τα μεσάνυχτα. Σημειωτέον, η πληρότητα ήταν γύρω στο 50%. Δεν τολμώ να σκεφτώ τί ώρα θα φεύγαμε αν το αεροπλάνο ήταν γεμάτο. Έπαιξε πάλι το σενάριο «Η δική σου τριάδα κατειλημμένη, αλλά μπρος και πίσω άδειες». Τουλάχιστον η Γερμανίδα είχε την έμπνευση να ξεκουμπιστεί και έτσι ήμασταν πιό άνετα. Και περιμέναμε το θαύμα, για το οποίο μας είχε είδει προϊδεάσει η καλλονή Singapore Girl που ρωτήσαμε. Και ω ναι!!! Αρχίζει το airshow, το οποίο δείχνει Time to Destination 05:50 (!!!). Δηλαδή με απογείωση τα μεσάνυχτα, θα φτάναμε στη Φρανκφούρτη στις 10:50 τοπική. Όπως ήταν προγραμματισμένο. Η καρδιά μας πήγε στη θέση της. Ας είναι καλά οι ισχυροί ουραίοι άνεμοι, πού έφτασαν μέχρι τα 250 km/h, αλλά γενικά κυμαίνονταν στα 210-220 km/h. Πάντως, η εξυπηρέτηση του πληρώματος καμπίνας ήταν υποδειγματική. Ευγενέστατες, καλοσυνάτες, με το χαμόγελο στα χείλη. Και με αυτή την πανέμορφη στολή. Το δείπνο σερβιρήστηκε γρήγορα. Πάντως εμένα ο δίσκος μου φάνηκε λίγο άδειος. Σαλάτα με γαρίδες, που δεν μου αρέσουν καθόλου, ορεκτικό γιοκ, κοτόπουλο με πατάτες και λαχανικά το κύριο πιάτο και μικροσκοπική δόση νερού (πάνω δεξιά). Πού είναι το μπουκαλάκι, οέο; (Αχ, Finnair…). Αργότερα, όταν πήγα στο galley να ζητήσω επιπλέον νερό, η αεροσυνοδός απλά πήρε άλλη μια μικροσκοπική ποσότητα από κάποιον δίσκο που είχε μαζέψει (!). Για ένα νερόφιδο σαν και μένα, αυτό ήταν μαρτύριο. Και τώρα, πώς περνάνε τόσες ώρες; Μα φυσικά με το KrisWorld, το φημισμένο σύστημα ψυχαγωγίας της Singapore. Προς τι όμως τόσος ντόρος, δεν καταλαβαίνω. Ενώ αρχικά υπήρχαν 99 επιλογές στο κανάλι του βίντεο, ξαφνικά οι περισσότερες εξαφανίστηκαν. Θα’ναι επειδή ταξιδεύω economy φαντάστηκα. Αποφασίζω τελικά να δω το “Alvin and the Chipmunks”, που το έχω ξαναδεί μεν, αλλά οι άλλες επιλογές δεν με ενθουσίαζαν. Σιγά μην το απολάμβανα όμως. Γιατί κάθε τρείς και λίγο η οθόνη πάγωνε, και όταν ξανάρχιζε (μετά από 30 δευτερόλεπτα περίπου), είχαν χαθεί πέντε λεπτά έργο. Οπότε τι να δεις, αν χάνεις και την μισή υπόθεση… Κάτι άλλο που μου έκανε αρνητική εντύπωση ήταν το γεγονός ότι μας ξύπνησαν (τρόπος του λέγειν, γιατί όπως έχω πει, ποτέ δεν κοιμάμαι στα αεροπλάνα) στη μέση της πτήσης για να πληρώσουμε τα duty free που παραγγείλαμε. Δηλαδή αν αυτό γινόταν λίγο πριν το πρωινό, που θα ξυπνάγαμε έτσι και αλλιώς, τι θα πάθαιναν;
Μ’ αυτά και μ’αυτά ήρθε και η ώρα του πρωινού, που δεν ήταν πρωινό, αλλά refreshment (έτσι το ονόμαζε η Singapore). Άλλη μια απογοήτευση, γιατί είναι απωθημένο μου να φάω ζεστό πρωινό σε πτήση. Αρκέστηκα σε κρουασάν με κοτόπουλο και μαγιονέζα και γιαουρτάκι με φρούτα. Εκεί πήρα την εκδίκησή μου, αφού ζήτησα – και έλαβα – καφε, νερό και δύο ποτήρια χυμό μήλο. Λίγα λεπτά αργότερα προσγειωνόμασταν και πάλι στην ευρωπαική ήπειρο.


Αεροσκάφος : 7/10 (καλοσυντηρημένο αλλά τα χρονάκια δεν κρύβονται...)
Εξυπηρέτηση : 8/10 (μόνο και μόνο για τις αεροσυνοδούς)
On-time performance : 6/10 (επειδή πρόλαβα την ανταπόκριση)
Θα ξαναπετάξεις μαζί τους : Ναι, γιατί αυτό που έγινε στο JFK δεν ήταν αποκλειστικά ευθύνη της εταιρίας, και πιστεύω ότι απλά δεν το διαχειρίστηκαν σωστά.
Σύνολο : 7/10

 

[AirNewZealand]

4. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στη Lufthansa
FRA to ATH
Ημερομηνία : 10/03/2008
Flight : Aegean (A3) 1832 [codeshare, operated by Lufthansa (LH) 3382]
STD/STA : 13:25/17:10
ATD/ATA : 13:31/16:57
Αεροσκάφος : D-AIRU
Κόστος : €95,00 απλή μετάβαση

Άφιξη λοιπόν στη Φρανκφούρτη on-time και πλέον αρχίζουμε έναν αγώνα δρόμου για έλεγχο διαβατηρίων, παραλαβή αποσκευών και εκ νέου check in με την Lufthansa. Περπατάγαμε, περπατάγαμε, περπατάγαμε και λέγαμε ότι μπορεί να φτάσαμε στην ώρα μας, άλλα με τόσο περπάτημα μάλλον θα χάναμε την επόμενη πτήση. Κάποια στιγμή φτάσαμε στον έλεγχο διαβατηρίων. Ο αστυνομικός αμίλητος, αγέλαστος, ακούνητος, έριξε βαριεστημένα τον απαραίτητο έλεγχο και μας έγνεψε να περάσουμε. Μετά ακολούθησε και άλλο περπάτημα μέσα από αχανείς διαδρόμους για να φτάσουμε στον ιμάντα παραλαβής αποσκευών. Βέβαια, μετά από τόσο περπάτημα, πως να μην είναι ελάχιστη η αναμονή για τις αποσκευές. Μέσα σε 5 λεπτά είχαμε καθαρίσει και ξεκινήσαμε να περάσουμε - "αναίμακτα" αν μπορούσαμε - τον τελωνειακό έλεγχο. Η αγωνία μας προέκυπτε από το γεγονός ότι είχαμε τρεις αποσκευές, εκ των οποίων η μία είχε καινούρια ρούχα και παπούτσια για μας αλλά και συγγενείς μας, ένα ipod δώρο, ένα ipod touch παραγγελία και ως χειραποσκευή σε δική του τσάντα (που φαινόταν ευκρινώς αν την γύριζαν κανονικά) ένα Playstation 3. Άν μας σταμάταγαν για έλεγχο, δεν γλυτώναμε τη φορολογία. Φυσικά γινόταν ένας χαμός, αλλά υπήρχε μια κάποια ροή. Σημαδέψαμε την έξοδο και αρχίσαμε γρήγορα να οδεύουμε προς τα εκεί, όταν η προπορευόμενη γηραιά Κινέζα αποφάσισε να αγκαλιαστεί με όλο της το σόι ακριβώς μπροστά στην έξοδο, εμποδίζοντας μας να βγούμε. Οι τελωνιακοί είχαν ήδη αρχίσει να μας κοιτάνε με ενδιαφέρον, οπότε ξύπνησε ο Έλληνας μέσα μου και σε συνδυασμό με τον εκνευρισμό από την ταλαιπωρία του ταξιδιού, άρχισα να "προτρέπω ευγενικά" τους Κινέζους να κάνουν στην άκρη ("Έλα, έλα, προχωράμε τώρα, δε στεκόμαστε... "). Αυτοί με κοίταξαν έκπληκτοι - γιατί μάλλον τους φάνηκαν "κινέζικα" αυτά που φώναζα - αλλά ο σκοπός επετεύχθη : παραμέρισαν, περάσαμε και αποφύγαμε την τσιμπίδα των τελωνειακών.
Γρήγορα γρήγορα ανεβήκαμε επίπεδο και κατευθείαν στο - άδειο - check in της Lufthansa, η οποία εκτελούσε την πτήση. Εμείς είχαμε εκδόσει το εισιτήριο μέσω ίντερνετ και με κωδικό Aegean. Αποτέλεσμα : €95 ανά άτομο απλή μετάβαση. H Lufthansa για την ίδια πτήση ζήταγε (αν θυμάμαι καλά) κάπου €700... Εκεί είχαμε δεύτερο άγχος. Πόσο υπέρβαρο είχαμε και πόσο θα πληρώναμε για αυτό. Οι πτήσεις από/προς Αμερική (για τους μη γνωρίζοντες) έχουν μεγάλο όριο στις αποσκευές : 2 κομμάτια Χ 32kg / επιβάτη = 64 kg / άτομο. Εμείς όμως δεν είχαμε μία ενιαία κράτηση από Νέα Υόρκη για Αθήνα, αλλά δύο ξεχωριστές κρατήσεις. Οπότε στο σκέλος Φρανκφούρτη - Αθήνα ίσχυε το ενδοευρωπαϊκό όριο των 20kg/επιβάτη. Βάζουμε τις αποσκευές στη ζυγαριά και με τρόμο βλέπουμε 71 kg σύνολο, δηλαδή 31 kg υπέρβαρο και για τους δύο. Τώρα την πατήσαμε, σκέφτηκα. Και ως γνήσιοι Έλληνες, αρχίσαμε τις δικαιολογίες. Με ευγενικό και χαμογελαστό τρόπο της εξηγήσαμε ότι προερχόμαστε από Αμερική, ορίστε και τα χειρόγραφα boarding passes του συνεργάτη σας Singapore Airlines, μήπως μπορεί να γίνει κάτι, μπλα μπλα μπλα...Η Γερμανο-ιαπωνέζα υπάλληλος, χαμογελαστή και καλοσυνάτη, σήκωσε το τηλέφωνο και μίλησε με τον επόπτη της. Άρχισε να μας εξηγεί (αυτά που ήδη ξέραμε), ότι από τη στιγμή που πρόκειται για δύο διαφορετικές κρατήσεις, στο σκέλος Φρανκφούρτη - Αθήνα ισχύουν τα γνωστά όρια και άρα ήμασταν 31 kg πάνω από το όριο, άρα θα έπρεπε να πληρώσουμε €310...Μας ήρθε ο ουρανός κατακέφαλα. Εκεί όμως, με ένα γλυκύτατο χαμόγελο, μας λέει : "However...", θα πληρώσετε τα μισά σκεφτήκαμε εμείς, θα πληρώσετε €100, θα πληρώσετε κάτι τέλος πάντων, "...you will pay nothing this time, but only this time. Next time you should issue a single ticket to America", μας είπε. "Only with Lufthansa", απαντάμε εμείς και τρελαθήκαμε από χαρά. Δεν περίμενα ποτέ από τη Lufthansa να χαρίσει €300, χωρίς να έχει καμμία υποχρέωση. Θα ήθελα λοιπόν να εκφράσω δημόσια τις ευχαριστίες μου στη Lufthansa για την άψογη εξυπηρέτησή της.
Αφού περάσαμε και αυτόν τον σκόπελο, φύγαμε κατευθείαν για την έξοδο Α40, την προτελευταία έξοδο σε ένα μακρύ pier. Περπατήσαμε κάπου 10-15 λεπτά και φτάσαμε λίγο πριν την επιβίβαση. Το αεροπλάνο πεντακάθαρο και αρκετά μοντέρνο στην όψη. Στο check in μας είχε πει η υπάλληλος ότι δεν υπήρχαν θέσεις σε παράθυρο και οι μόνες που είχαν απομείνει ήταν στη μέση της κάθε τριάδας, που σημαίνει ότι θα καθόμασταν χωριστά. Τελικά μας έδωσε τις 23Ε και 23C (που βρίσκεται σε διάδρομο). Σκεφτήκαμε ότι λογικά αυτός που καθόταν στην 23D θα ταξίδευε μόνος/η του και ευελπιστούσαμε να δεχόταν να ματακινηθεί στην 23C για να κάτσουμε τουλάχιστον μαζί. Έτσι και έγινε. Στην 23D καθόταν ένας ευγενέστατος Γερμανός επιχειρηματίας που δέχτηκε να μετακινηθεί. Ευτυχώς δίπλα του έκατσαν δύο συμπατριώτισες του, μάνα και κόρη, οπότε δεν στριμώχτηκε ο άνθρωπος δίπλα σε τίποτα φωνακλάδες των νοτίων βαλκανίων. Και η επιβίβαση συνεχιζόταν κανονικά. Κόσμος έμπαινε, οι ελληναράδες να σχολιάζουν "άντε μία ώρα με τα πράγματα να περάσουμε...", οι θέσεις γέμιζαν αλλά η παρακείμενη 23F παρέμενε κενή. Πεισματικά κενή. Κάποια στιγμή ακούστηκε και το περιβόητο "all pax on board" και "doors to automatic" ή όπως αλλιώς το λένε στα Airbus. Όλοι είχαν κάτσει, αλλά η 23F παρέμεινε κενή. Η μοναδική θέση σε μια πτήση 100% γεμάτη. Το μοναδικό άδειο κάθισμα. Με χαρά μετακινηθήκαμε μία θέση δίπλα και εκείνη τη στιγμή ντράπηκα που μετακινήσαμε τον άνθρωπο. Ντράπηκα ακόμα περισσότερο αργότερα, διότι ενώ είχε το laptop και προσπαθούσε να δουλέψει, χωρίς προειδοποίηση ο μπροστινός ελληναράς, που δεν μπορεί να αντέξει δύο ώρες χωρίς να αράξει σε αυτές τις ελάχιστες 5-10 μοίρες recline, έκανε το κάθισμα πίσω και τον στρίμωξε ακόμα περισσότερο, δυσκολεύοντας τη δουλειά του. Κάποια στιγμή ήρθε και το "γεύμα". Ρύζι με γεύση pesto και λαχανικα σε κόκκινη σάλτσα. Αναγούλα σκέτη, γιατί η μυρωδιά μου θύμισε τα ελληνικά γεμιστά, που δεν μου αρέσουν καθόλου. Σε μία εντελώς ημικοιμισμένη κατάσταση, αυτή στην οποία αποκοιμιέσαι και πετάγεσαι κάθε τρεις και λίγο γιατί νομίζεις ότι πέφτεις, συνεχίστηκε το ταξίδι και φτάσαμε στην Αθήνα. Εκεί κατά την προσέγγιση ψιλομπερδεύτηκα γιατί δεν είμαι και ιδιαίτερος γνώστης των διαδικασιών και είχε και συννεφιά, αλλά ας είναι καλά το gps logger και το google earth που μου έδειξαν το δρόμο. Προσγείωση στον 21R, αποβίβαση και επιστροφή στην ελληνική πραγματικότητα.

Αεροσκάφος : 9/10 (καθαρό και μοντέρνο)
Εξυπηρέτηση : 10/10 (για τα €310 που γλυτώσαμε)
On-time performance : 10/10
Θα ξαναπετάξεις μαζί τους : Θέλει και ρώτημα?
Σύνολο : 9,5/10

Ευχαριστώ όλους όσους είχαν την υπομονή να το διαβάσουν μέχρι τέλους. Καλά μας ταξίδια!!