Cross
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 15/10/2003
- Μηνύματα
- 1.214
- Likes
- 53
Ας μη συγχέουμε τα πράγματα κι ας μη βγάζουμε λάθος συμπεράσματα. Επίσης, δεν είναι ωραίο να κάνουμε τους έξυπνους και να προσπαθούμε να ταπεινώσουμε το συνομιλητή μας.
Προσωπικά, πιστεύω πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Από τη μια πλευρά, πολλά άτομα που επιλέγουν να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα στην Ελλάδα δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται κι έτσι γρήγορα απογοητεύονται. Από την άλλη, οι ελληνικές αεροπορικές εταιρίες (κι ειδικά οι μεγάλες) έχουν συγκεκριμένη άποψη για το τι σημαίνει πλήρωμα καμπίνας. Έτσι, φτιάχνουν μικρούς «στρατούς» από «πιόνια», τα οποία συχνά εργάζονται στο όριο και ξεζουμίζονται. Άλλο η Ερήμου στην ταινία που ζούσε την κοσμική ζωή του Λονδίνου κι άλλο η πραγματικότητα που λέει: Δευτέρα Λονδίνο, Τρίτη Λονδίνο, Τετάρτη Λονδίνο, Πέμπτη εσωτερικό και Λάρνακα. Πολλά παιδιά δεν αντέχουν τους ρυθμούς του επαγγέλματος και παραιτούνται. Τότε οι αεροπορικές απλά ανατρέχουν στη βάση δεδομένων τους, όπου εκεί θα βρουν εκατοντάδες βιογραφικά από αδαείς κοπελίτσες (χαζή-ψηλή-ξανθιά είναι το ιδανικό τρίπτυχο) και τις στρατολογούν. Έτσι, ο μέσος όρος ηλικίας παραμένει χαμηλός (όπως και το μισθολόγιο) κι η φρεσκάδα αναλλοίωτη. Οι φροντιστές είναι όντως ανεπιθύμητοι διότι δεν ανέχονται τόσο εύκολα τη φιλοσοφία της «υπακοής», ενίοτε εμφανίζουν τάσεις συνδικαλισμού κι επίσης δεν τους πηγαίνει το αμάνικο φόρεμα «υψηλής ραπτικής». Επίσης, στον ελληνικό αεροπορικό χώρο ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, οπότε οι εταιρίες έμμεσα καλλιεργούν αγενείς επιβάτες, οι οποίοι συχνά αντιμετωπίζουν τα πληρώματα σαν σκουπίδια. Γιατί όχι όμως; Αφού για τις ίδιες τις αεροπορικές οι αεροσυνοδοί είναι μέσο προβολής, αναλώσιμες και τιποτένιες. Μήπως λοιπόν εργοδότης κι εργαζόμενος είναι απλά συνένοχοι;
Προσωπικά, πιστεύω πως η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Από τη μια πλευρά, πολλά άτομα που επιλέγουν να ακολουθήσουν αυτό το επάγγελμα στην Ελλάδα δεν ξέρουν περί τίνος πρόκειται κι έτσι γρήγορα απογοητεύονται. Από την άλλη, οι ελληνικές αεροπορικές εταιρίες (κι ειδικά οι μεγάλες) έχουν συγκεκριμένη άποψη για το τι σημαίνει πλήρωμα καμπίνας. Έτσι, φτιάχνουν μικρούς «στρατούς» από «πιόνια», τα οποία συχνά εργάζονται στο όριο και ξεζουμίζονται. Άλλο η Ερήμου στην ταινία που ζούσε την κοσμική ζωή του Λονδίνου κι άλλο η πραγματικότητα που λέει: Δευτέρα Λονδίνο, Τρίτη Λονδίνο, Τετάρτη Λονδίνο, Πέμπτη εσωτερικό και Λάρνακα. Πολλά παιδιά δεν αντέχουν τους ρυθμούς του επαγγέλματος και παραιτούνται. Τότε οι αεροπορικές απλά ανατρέχουν στη βάση δεδομένων τους, όπου εκεί θα βρουν εκατοντάδες βιογραφικά από αδαείς κοπελίτσες (χαζή-ψηλή-ξανθιά είναι το ιδανικό τρίπτυχο) και τις στρατολογούν. Έτσι, ο μέσος όρος ηλικίας παραμένει χαμηλός (όπως και το μισθολόγιο) κι η φρεσκάδα αναλλοίωτη. Οι φροντιστές είναι όντως ανεπιθύμητοι διότι δεν ανέχονται τόσο εύκολα τη φιλοσοφία της «υπακοής», ενίοτε εμφανίζουν τάσεις συνδικαλισμού κι επίσης δεν τους πηγαίνει το αμάνικο φόρεμα «υψηλής ραπτικής». Επίσης, στον ελληνικό αεροπορικό χώρο ο πελάτης έχει πάντα δίκιο, οπότε οι εταιρίες έμμεσα καλλιεργούν αγενείς επιβάτες, οι οποίοι συχνά αντιμετωπίζουν τα πληρώματα σαν σκουπίδια. Γιατί όχι όμως; Αφού για τις ίδιες τις αεροπορικές οι αεροσυνοδοί είναι μέσο προβολής, αναλώσιμες και τιποτένιες. Μήπως λοιπόν εργοδότης κι εργαζόμενος είναι απλά συνένοχοι;
το employer brand τους το υπολογίζουν αρκετά, σίγουρα χ"στηκαν για τις κοπελίτσες που θα κάτσουν εκεί για 2 χρόνια, αλλά δεν θέλουν να βρωμίσει η αγορά με φήμες για MCjobs. Στο μυαλό του πελάτη υπάρχουν πολλά πράγματα πριν πατήσει το τελικό κλικ.
έξοδος.
