Thanasis_U2
V.I.P.-Class-Member
- Εγγραφή
- 19/03/2006
- Μηνύματα
- 1.193
- Likes
- 0
- Περιοχή
- Krakow
- Website
- taxidiarapsyxh.wordpress.com
- Αγαπημένη αεροπορική εταιρεία (ICAO Code)
- WZZ
- Πλησιέστερο αεροδρόμιο (ICAO Code)
- EPKK
- YAHOO
- thanasis172003@yahoo.gr
Έχοντας σαλέψει από το διάβασμα για την εξεταστική, για να χαλαρώσω, είπα να δω το DVD της πενταήμερη μου εκδρομή με το λύκειο μου. Πολλές στιγμές μου ξαναήρθαν στο μυαλό, αλλά και η πτήση επιστροφής μας από την Ρόδο για Αθήνα. Ε αμαρτία είναι να μη γράψω trip report.
Γυρνάμε πίσω στο ‘αμαρτωλό’ για μένα έτος 2008. Μετά από 6 κουραστικές νύχτες στο Νησί των Ιπποτών, με μπόλικο αλκοόλ, ξύλο και αλλά πολλά, είχε φτάσει η μέρα της επιστροφής για την Αθήνα. Όλοι μας κομμάτια από τις κραιπάλες, ξενύχτια και ότι βλακεία ακόμα μας πέρασε από το μυαλό μας, μπαίναμε στο λεωφορείο για να μας πάει στο αεροδρόμιο Διαγόρας. Στο λεωφορείο επικρατούσε ησυχία, μέχρι που ρώτησα αν έχουμε όλοι μας τις ταυτότητες οπός είπα 2 ή 3 μέρες πριν φύγουμε για την Ρόδο. Κλασικά εκείνη την στιγμή ακούστηκαν οι ατάκες, ρε παιδία χρειαζόμαστε ταυτότητες? Γιατί δε μου το είπατε? Από πότε χρειάζεται να πας στην Αθήνα με ταυτότητα και άλλες πολλές μπούρδες;, εγώ στο ΚΤΕΛ για Ακράτα ποτέ δε μου ζήτησαν ταυτότητα κτλ κτλ.
Η άφιξη στο αεροδρόμιο (με 2 -3 απώλειες), και κατεύθυνση στο check in counter της Α3 για την πτήση Α3211. Παράδοση βαλιτσών, παραλαβή boarding pass, θέση 15Α πράγμα το οποίο δυστυχώς δε τηρήθηκε, και βόλτα στα μαγαζιά. Κλασικά η αγορά της Toblerone έπεσε σύννεφο, πολλά παιδιά που πρώτη φορά θα πετάγανε με αεροπλάνο να έχουν πεθάνει στο ποτό, άλλα να κάνουν την προσευχή και αλλά άφησαν την (πρώην)κοπέλα τους για planespotting. Μιας και Απρίλιος μήνας, η κίνηση δε ήταν έντονη (δυστήχως). Ένα ATR της ΟΑ,ένα B734 της Α3 και η πτήση μας, το Avroόλα και όλα. Κατά της 1400 ξεκίνησε η επιβίβαση για το SX-DVD, με τους μισούς φίλους Ζάντα, από το ποτό. Με το που μπαίνουμε στο αεροπλάνο μέσα, το τι γινόταν, θα το περιγράψω με μια λέξη. Της Ρουσλάνας. Όλοι θελαν παράθυρο, άλλοι τραγουδάγανε το σύνθημα της πενταημερής εκδρομής μας, άλλοι τους έπιασε το ελληνικό στοιχείο και την πεφτάνε σε κάτι σουηδέζες και η δικιά μου ήθελε να ήμαστε μαζί. Μετά από ψάξιμο, κατάφερα και βρήκα 2 κενές θέσεις, με την καινούργια μου θέση 12Β. Μετά την τακτοποίηση, οι αεροσυνοδοί μας έκαναν την επίδειξη σωστικών ενεργειών, και απογειωθήκαμε προς Αθήνα. Κατευθυνόμασταν προς την Τήλο, όπου ξεκίνησε το service. To IFE? Εκνευριστικότατο! Μη τρελαθείτε, τα Avro δε έχουν ακόμα IFE, άλλα αν έχεις στην πίσω σειρά 3 κάφρους από την τάξη, να συνεχίζουν το πάρτη και το χαβαλέ στο αεροπλάνο, θα καταλάβετε τι είδους τραγούδια λέγανε και τι σόου κάνανε. Το φαγητό/σνακ, κλασικά τίποτα το υπέροχο, για domestic πτήση, φιστικάκια και κοκα κολά. Η πτήση μας συνεχίστηκε ομαλότατα πάνω από Νάξο, Πάρο, Μακρόνησο, μέχρι που ξεκίνησε την ευθυγράμμιση, λίγο έξω από το Μαραθώνα. Μετά την προσγείωση, παραλαβή βαλιτσών, πούλμαν και επιστροφή στο χώρο του σχολείου.
On time: 10/10
In flight service: 2/10 ξεροσφύρη φιστίκια, χώρις whiskey? E?
Αεροσκάφος: 9/10 μια χαρούλα
Cabin Crew: 8/10 ώραιες οι κοπελούδες και τρελή υπομονή μαζί μας (τις βγάλαμε το λάδι)
Seat pitch και αυτό μια χαρούλα 8.5/10
Για την Ρόδο δε έχω να πω και πολλά, γιατί απλά δε με συνάρπασε (όταν σου λένε κάποιοι άλλοι που να πας, που να φας και που να διασκεδάσεις, συν ακόμα και ότι ήταν τα μισά σχολειά της Ελλάδος εκεί, ε μπούχτισα).
Ελπίζω πως κάποτε θα πάω ξανά στην Ρόδο, άλλα ειδικότερα στην Λίνδο, μπάστακας έξω από το εξοχικό του Gilmour να τον πετύχω αν έρθει ποτέ.
Και ξαναγυρνάω στην Φυσική Ι.
Γυρνάμε πίσω στο ‘αμαρτωλό’ για μένα έτος 2008. Μετά από 6 κουραστικές νύχτες στο Νησί των Ιπποτών, με μπόλικο αλκοόλ, ξύλο και αλλά πολλά, είχε φτάσει η μέρα της επιστροφής για την Αθήνα. Όλοι μας κομμάτια από τις κραιπάλες, ξενύχτια και ότι βλακεία ακόμα μας πέρασε από το μυαλό μας, μπαίναμε στο λεωφορείο για να μας πάει στο αεροδρόμιο Διαγόρας. Στο λεωφορείο επικρατούσε ησυχία, μέχρι που ρώτησα αν έχουμε όλοι μας τις ταυτότητες οπός είπα 2 ή 3 μέρες πριν φύγουμε για την Ρόδο. Κλασικά εκείνη την στιγμή ακούστηκαν οι ατάκες, ρε παιδία χρειαζόμαστε ταυτότητες? Γιατί δε μου το είπατε? Από πότε χρειάζεται να πας στην Αθήνα με ταυτότητα και άλλες πολλές μπούρδες;, εγώ στο ΚΤΕΛ για Ακράτα ποτέ δε μου ζήτησαν ταυτότητα κτλ κτλ.
Η άφιξη στο αεροδρόμιο (με 2 -3 απώλειες), και κατεύθυνση στο check in counter της Α3 για την πτήση Α3211. Παράδοση βαλιτσών, παραλαβή boarding pass, θέση 15Α πράγμα το οποίο δυστυχώς δε τηρήθηκε, και βόλτα στα μαγαζιά. Κλασικά η αγορά της Toblerone έπεσε σύννεφο, πολλά παιδιά που πρώτη φορά θα πετάγανε με αεροπλάνο να έχουν πεθάνει στο ποτό, άλλα να κάνουν την προσευχή και αλλά άφησαν την (πρώην)κοπέλα τους για planespotting. Μιας και Απρίλιος μήνας, η κίνηση δε ήταν έντονη (δυστήχως). Ένα ATR της ΟΑ,ένα B734 της Α3 και η πτήση μας, το Avroόλα και όλα. Κατά της 1400 ξεκίνησε η επιβίβαση για το SX-DVD, με τους μισούς φίλους Ζάντα, από το ποτό. Με το που μπαίνουμε στο αεροπλάνο μέσα, το τι γινόταν, θα το περιγράψω με μια λέξη. Της Ρουσλάνας. Όλοι θελαν παράθυρο, άλλοι τραγουδάγανε το σύνθημα της πενταημερής εκδρομής μας, άλλοι τους έπιασε το ελληνικό στοιχείο και την πεφτάνε σε κάτι σουηδέζες και η δικιά μου ήθελε να ήμαστε μαζί. Μετά από ψάξιμο, κατάφερα και βρήκα 2 κενές θέσεις, με την καινούργια μου θέση 12Β. Μετά την τακτοποίηση, οι αεροσυνοδοί μας έκαναν την επίδειξη σωστικών ενεργειών, και απογειωθήκαμε προς Αθήνα. Κατευθυνόμασταν προς την Τήλο, όπου ξεκίνησε το service. To IFE? Εκνευριστικότατο! Μη τρελαθείτε, τα Avro δε έχουν ακόμα IFE, άλλα αν έχεις στην πίσω σειρά 3 κάφρους από την τάξη, να συνεχίζουν το πάρτη και το χαβαλέ στο αεροπλάνο, θα καταλάβετε τι είδους τραγούδια λέγανε και τι σόου κάνανε. Το φαγητό/σνακ, κλασικά τίποτα το υπέροχο, για domestic πτήση, φιστικάκια και κοκα κολά. Η πτήση μας συνεχίστηκε ομαλότατα πάνω από Νάξο, Πάρο, Μακρόνησο, μέχρι που ξεκίνησε την ευθυγράμμιση, λίγο έξω από το Μαραθώνα. Μετά την προσγείωση, παραλαβή βαλιτσών, πούλμαν και επιστροφή στο χώρο του σχολείου.
On time: 10/10
In flight service: 2/10 ξεροσφύρη φιστίκια, χώρις whiskey? E?
Αεροσκάφος: 9/10 μια χαρούλα
Cabin Crew: 8/10 ώραιες οι κοπελούδες και τρελή υπομονή μαζί μας (τις βγάλαμε το λάδι)
Seat pitch και αυτό μια χαρούλα 8.5/10
Για την Ρόδο δε έχω να πω και πολλά, γιατί απλά δε με συνάρπασε (όταν σου λένε κάποιοι άλλοι που να πας, που να φας και που να διασκεδάσεις, συν ακόμα και ότι ήταν τα μισά σχολειά της Ελλάδος εκεί, ε μπούχτισα).
Ελπίζω πως κάποτε θα πάω ξανά στην Ρόδο, άλλα ειδικότερα στην Λίνδο, μπάστακας έξω από το εξοχικό του Gilmour να τον πετύχω αν έρθει ποτέ.
Και ξαναγυρνάω στην Φυσική Ι.
, στη συνέχεια η “ηγουμένη” και στη συνέχεια κατέβηκαν οι οθόνες για την παρουσίαση των οδηγιών ασφαλείας.
για να σερβίρουν τα αναψυκτικά και το φακελάκι με τα κουλουράκια (5 στον αριθμό και σε διάμετρο όσο ένα νόμισμα των 20 eurocent 
) από αμύγδαλο και μέλι !!!
)
!) που ήταν εκεί.
…
…
λόγω σαματά ανακαλώντας αναπόφευκτα τα Ατάρια της πΟΑ. Η πτήση νορμάλ, το προσωπικό μια χαρά, οι επιβάτες ήσυχοι ήσυχοι, προσγείωση μετά από 1 ώρα και 5 λεπτά και όλα καλά… 
) και 20.30 κατεύθυνση για την πύλη. Πρώτη φορά, απ’ ότι θυμάμαι, έπεσα σε πολύ κακό προσωπικό :evil: , θυμωμένο, χωρίς κατανόηση και με απότομο body language. Αnyway, αφού βεβαιώθηκαν ότι δεν θα ανατινάξω το αεροσκάφος, πέρασα στην πύλη η οποία μέχρι και τις 20.50 που ξεκίνησε η φυσουνεπιβίβαση ήταν μισοάδεια. Στις 21.20 που έκλεισαν οι πόρτες του 320 διαπίστωσα ότι μάλλον όλοι βόλταραν καθώς η πληρότητα ήταν 101% στις 30 σειρές του α/φους, βασικά παίζει να είχε και στα αμπάρια κόσμο, με περίπου ένα 30-40% των επιβατών να είναι τουρίστες διαφόρων εθνικοτήτων. Αναχώρηση με 10 λεπτά καθυστέρηση και για πρώτη φορά εδώ και καιρό το πλήρωμα της Α3 με εξέπληξε ευχάριστα καθότι πρόσχαρες και σχολαστικότατες οι κοπελιές. Ήταν τόση η καλή διάθεση και το vibe με τους επιβάτες που το σερβίρισμα πήρε λίγο παραπάνω με αποτέλεσμα τα τελευταία σκουπίδια να μαζεύονται την ώρα που το 320 κατέβαζε τροχούς και κάνοντας με να χάσω το στοίχημα ότι δεν θα προλάβουν να μαζέψουν μέχρι την προσγείωση. 
. Τέτοιο smooth landing στον Διαγόρα ομολογώ ότι δυσκολεύομαι να θυμηθώ, το πλήρες φορτίου 320 κυριολεκτικά έγλειψε τον 25 με την ιδανική ταχύτητα που εκτός του ότι δεν κουνήθηκε κανείς και τίποτα δεν χρειάστηκε ούτε reverse για να προλάβει να κόψει για τις θέσεις στάθμευσης.