Leg 1, 27/7/2008
OA161, ΑΤΗ-TXL
Αεροσκάφος: Boeing 737-3Q8, SX-BLC
Με τον Προαστιακό συμβαίνει ότι και με την ΟΑ: θες να τον εμπιστευτείς αλλά δεν είσαι και βέβαιος ότι πρέπει. Κάπως έτσι ένιωθα λοιπόν την Κυριακή τα χαράματα που κατέφθασα στο σταθμό της Νερατζιώτισσας με σκοπό να πάρω το τρένο ως το διασυμπαντικό-διαξαλαξιακό χαμπ και να πάω όχι στα πέρατα του διαστήματος αλλά απλώς στο Βερολίνο. Πόλη που, όπως αποδείχτηκε, είναι πραγματικά από άλλον πλανήτη.
Το τρενάκι έφτασε στην ώρα του και ήταν από τα Desiro, εκείνη τη νέα φουρνιά όμορφων και γουστόζικων τρένων για τα οποία πληρώνεις 6 ευρώ την απλή μετάβαση και 10 την μετ’ επιστροφής αρκεί να χρησιμοποιήσεις το εισιτήριο μέσα σε ένα μήνα. Το εισιτήριό μου γράφει ότι ισχύει για 90 λεπτά μετά την επικύρωσή του και για μετεπιβίβαση σε άλλα ΜΜΜ. Σε ποιά να μπω ρε παιδιά? Αφού στο αεροδρόμιο πάω, δεν έχει άλλη διαδρομή. Προφανώς, αυτό βολεύει τους τουρίστες που φτάνουν στην Αθήνα και δεν χρειάζεται να εκδώσουν νέο εισιτήριο για μετρό ή ΗΣΑΠ ή ΕΘΕΛ άπαξ και φτάσουν στην πόλη. Αν είναι έτσι, όμως, γιατί το σχετικό κειμενάκι πάνω στο εισιτήριο είναι μόνο στα ελληνικά; Μυστήρια χώρα η Ελλάς.
Η διαδρομή κράτησε 20 λεπτά και ο συρμός έφτασε στην ώρα του στο Ελ. Βεν. λίγο πριν τις 7, δύο ώρες πριν την προγραμματισμένη πτήση μου. Έφτασα νωρίς λόγω της θρυλικής ικανότητας της ΟΑ να κάνει τσεκ ιν από 5 γκισέ για 15 πτήσεις που φεύγουν όλες σχεδόν την ίδια ώρα αλλά, προς ευχάριστή έκπληξή μου, περίμενα μηδέν λεπτά. Πρέπει να είναι νέο ρεκόρ. Ζήτησα αριστερό παράθυρο και πήρα το 22Α, μία σειρά πριν το τέλος. Εκεί έμαθα ότι πρόκειται για 733, εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι τι είδους παρτάλι θα πετάξω, ποιό είναι το παρελθόν του κλπ (το σχετικό νήμα με τα leased αεροσκάφη της ΟΑ δεν μπήκα στον κόπο να το διαβάσω. Δεν ήθελα να ξέρω). Αγόρασα εφημερίδα (μαζί με τον συρφετό των περιοδικών, φυλλαδίων, διαφημίσεων κλπ) και πήγα να τσιμπήσω κάτι.
Στο χώρο μετά τον έλεγχο των boarding pass έχει ένα Everest. Εκεί πουλιούνται οι ακριβότερες κατεψυγμένες τυρόπιτες στην Ευρώπη (2,90€) και οι πολυτιμότερες αμίτα μόσιον στον πλανήτη (3,40€). «Στη Μύκονο ήρθα?» ρώτησα την κοπελίτσα στο ταμείο. Τι να πει κι εκείνη….
Πέρασα στα γρήγορα τον έλεγχο ασφαλείας (όπου πάντα στο Ελ. Βεν. μού μιλούν στα αγγλικά) και πήγα στη θύρα να διαβάσω την εφημερίδα. Εκεί με πλησίασε μια κοπελιά με ένα PDA. Έκανε έρευνα για λογαριασμό του AIA για το πόσο ευχαριστημένοι είμαστε ως επιβάτες, ποια είναι η αγαπημένη μας εταιρία, πόση ώρα έκανα να έρθω, με τι, αν αγόρασα κάτι και πόσο το πλήρωσα (τα είπα όλα) και άλλα πολλά. Το καλό είναι ότι ο ΑΙΑ ρωτάει. Το κακό είναι ότι δεν ξέρω αν ακούει και τις απαντήσεις. Οψόμεθα.
Η επιβίβαση έγινε κανονικά, με πουλμανάκια, στο ολόλευκο SX-BLC, ένα 737-300 από αυτά που δανειζόμαστε κάθε καλοκαίρι και τα δίνουμε πίσω το χειμώνα μόνο που ετούτο το δανειστήκαμε από τη BMI baby το 2004 και ακόμα να το γυρίσουμε. Τουλάχιστον αφήσαμε κόκκινα τα ακροπτερύγια. Σαν βαμμένα νυχάκια είναι. Με το μανικιούρ του, άψογο. Και το υπόλοιπο λευκό. Απέξω εμφάνιση κι από μέσα ο επιβάτης σαν commuter σε γιαπωνέζικο μετρό. Το seat pitch ήταν απλώς τριτοκοσμικό, δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερο. Ή μάλλον, υπήρχε στις γαλέρες που πήγαιναν σκλάβους στην Αμερική και στα τρένα που κυνηγούσε ο Όσκαρ Σίντλερ. Μερικές φορές νομίζεις ότι κάποια αεροπλάνα φτιάχτηκαν για νάνους (μάλλον αυτό εννοεί με το «baby» η ΒΜΙ) αλλά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, με αυτά πετούν κανονικοί άνθρωποι. Έτσι και εγώ, στο υπέροχο (μουχαχαχα) 733, προσπαθούσα να καρφώσω με το πηρούνι κάτι που έμοιαζε με αλλαντικό κολλημμένο σε τυρί ενώ είχα το κάθισμα του μπροστινού στο κούτελο. Εθνικός (δανεικός) αερομεταφορέας.
Το ταμπελάκι πάνω από την έξοδο κινδύνου έγραφε Kejarat απευθυνόμενο σε κάτι Ούγγρους που δεν υπήρχαν (πριν την μικρή -ελάχιστη- Βρετανοενδοχωρική του θητεία, το 733 ανήκε στη Malev) αλλά τα καθίσματα είχαν τα κλασικά ελληνικά αυτοκόλλητα για τις ζώνες και το σωσίβιο (το ξέρω γιατί οι επιγραφές μού αποτυπώθηκαν στο μέτωπο). Ο κυβερνήτης μας ενημέρωσε ότι η διαδρομή μας θα ήταν Θεσσαλονίκη, Βελιγράδι, Ζάγκρεμπ, Βιέννη και Λειψία, ότι ο καιρός στο Βερολίνο είναι καλός και ότι μας ευχαριστεί που επιλέξαμε τις ΟΑ για την πτήση μας. Είχα κάθε καλή διάθεση να πω «παρακαλώ» αλλά μου ήταν αδύνατον. Θα έπρεπε πρώτα να πάρουν το μπροστινό κάθισμα από το λαιμό μου.
Το πρωινό, όπως είπα, ήταν ένα άθλιο μείγμα άνοστου αλλαντικού με κίτρινο τυρί (το κίτρινο του ίκτερου), ένα δήθεν μάφιν και τα γνωστά βούτυρα με τα μπαγιάτικα ψωμάκια. Την προηγούμενη φορά (προς CDG) είχαν κάτι ανάμεσα σε κρέπα και ομελέτα. Τέλος, πάντων, το αεροπορικό κέτερινγκ στις μέρες μας είναι μια ιστορία πιο πονεμένη κι από εκείνη της μικρής Αντουανέτας από την παλιά διαφήμιση της UNICEF. Οι επιβάτες οδηγούνται αργά αλλά σταθερά προς τη λιμοκτονία. Πάνε οι εποχές των γευμάτων και των μεταλλικών σερβίτσιων. Ζήτω η εποχή των σνακς και των λεπτών πλαστικών μαχαιροπήρουνων που δεν μπορούν να κόψουν ούτε βούτυρο σε καύσωνα.
Το καλό ήταν πως η μέρα ήταν ανέφελη και η πορεία μας πάνω από πόλεις. Airports make good waypoints λέει το παλιό ρητό από την εποχή των αεροπορικών πιονέρων (τότε που έκαναν cross country ακολουθώντας τηλεγραφικές και σιδηροδρομικές γραμμές ή με την εξελιγμένη μέθοδο IFR που σήμαινε I Follow Roads) κάθε τόσο είχα και από μια πόλη με αεροδρόμιο να φωτογραφίσω. Περάσαμε πάνω από τη Θεσσαλονίκη και τη Βιέννη την οποία Βιέννη δεν αναγνώρισα παρά μόνο με τη βοήθεια του Jerry στον οποίο έστειλα τις σχετικές φωτό.
Κάθοδος και προσγείωση χωρίς προβλήματα στον 08 όπου μετά από σύντομο taxi σταθμεύσαμε σε ένα remote stand από όπου το πουλμανάκι μας πήγε μόλις εκατό μέτρα πιο πέρα, σε ένα μικρότατο hall με δύο belts όλα κι όλα από όπου οι βαλίτσες μας άρχισαν να βγαίνουν σχεδόν αμέσως. Γερμανική αποτελεσματικότητα.
Το Tegel υπήρξε τέκνο της ανάγκης (κατασκευάστηκε άρον-άρον στη διάρκεια του αποκλεισμού της πόλης το 194
και με την πρώτη ματιά φαίνεται ένα αεροδρόμιο μικρό και τίμιο. Με τη δεύτερη φαίνεται μεγάλο μια και διακινεί σχεδόν τόσους επιβάτες όσους και το Ελ. Βεν. (14 εκ). Το τέρμιναλ έχει σχήμα εξάγωνο και είναι αλήθεια ότι το περπάτημα σε αυτό είναι σχεδόν μηδαμινό, το αεροσκάφος δεν βρίσκεται ποτέ πάνω από μερικές δεκάδες μέτρα μακριά σου. Η βόλτα μου από το επίπεδο των αναχωρήσεων δεν έδειξε κάτι το εντυπωσιακό (πχ δεν ρώτησα πόσο πουλάνε την αμίτα μόσιον). Το εντυπωσιακό ήταν ότι πας στην πόλη μέσα σε 20 λεπτά με λεωφορείο πληρώνοντας 2,10€ (το ταξί κοστίζει γύρω στα 15€, τρένο δεν έχει).
Συνοψίζοντας (με τον τρόπο του George):
Σου άρεσε Οβελίκιε η ΟΑ;
Εδώ πάει το γέλιο του Δρος Phibes. Μουχαχαχαχαχα!! Ποια ΟΑ; Η πρώην Malev να λες και πρώην BMI baby. Δηλαδή τι baby, με πρώτη πτήση το 1994, το Lima Charlie αν ήτανε παιδί θα πήγαινε ήδη γυμνάσιο. Και θα ήταν και νάνος. Όχι, δεν μου άρεσε. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε κιόλας. Όταν πας μια εβδομάδα τσάρκα-διακοπές στο Βερολίνο δεν θα σου χαλάσουν τη διάθεση τρεις ώρες πτήσης. Σχεδόν τις ξέχασα.
Δηλαδή, δεν το μετάνιωσες. Είχε δίκιο ο καπετάνιος.
Το μετάνιωσα λίγο, είπαμε. Αλλά το ξέχασα κιόλας.
Θα την ξαναπετάξεις, λοιπόν;
Μόνο όταν δεν έχω άλλη επιλογή. Επιπλέον, όταν η ΕΖΥ φτάνει στο SXF στις 11 το βράδι και η ΟΑ στο TXL 11 το πρωί, θα την πετάξω και θα πω κι ένα τραγούδι.
Το συγκριτικό αυτό ριπόρτ απαιτεί και βαθμολογίες. Δώσε.
Αφήστε ρε παιδιά. Κρίμα είναι. Ας δώσω στην εμπειρία μου ένα 6/10 λόγω της μηδενικής καθυστέρησης στο check in και της on time άφιξης στο Tegel.
Στη συνέχεια του ριπόρτ, μείνετε μαζί μας για να διαβάσετε:
- Berlin highlights (με φωτό)
- Επίσκεψη στο Tempelhof
- Το Irish Bar στο SXF
- Την επιστροφή με EZY και την υπερ-τρίωρη καθυστέρηση
OA161, ΑΤΗ-TXL
Αεροσκάφος: Boeing 737-3Q8, SX-BLC
Με τον Προαστιακό συμβαίνει ότι και με την ΟΑ: θες να τον εμπιστευτείς αλλά δεν είσαι και βέβαιος ότι πρέπει. Κάπως έτσι ένιωθα λοιπόν την Κυριακή τα χαράματα που κατέφθασα στο σταθμό της Νερατζιώτισσας με σκοπό να πάρω το τρένο ως το διασυμπαντικό-διαξαλαξιακό χαμπ και να πάω όχι στα πέρατα του διαστήματος αλλά απλώς στο Βερολίνο. Πόλη που, όπως αποδείχτηκε, είναι πραγματικά από άλλον πλανήτη.
Το τρενάκι έφτασε στην ώρα του και ήταν από τα Desiro, εκείνη τη νέα φουρνιά όμορφων και γουστόζικων τρένων για τα οποία πληρώνεις 6 ευρώ την απλή μετάβαση και 10 την μετ’ επιστροφής αρκεί να χρησιμοποιήσεις το εισιτήριο μέσα σε ένα μήνα. Το εισιτήριό μου γράφει ότι ισχύει για 90 λεπτά μετά την επικύρωσή του και για μετεπιβίβαση σε άλλα ΜΜΜ. Σε ποιά να μπω ρε παιδιά? Αφού στο αεροδρόμιο πάω, δεν έχει άλλη διαδρομή. Προφανώς, αυτό βολεύει τους τουρίστες που φτάνουν στην Αθήνα και δεν χρειάζεται να εκδώσουν νέο εισιτήριο για μετρό ή ΗΣΑΠ ή ΕΘΕΛ άπαξ και φτάσουν στην πόλη. Αν είναι έτσι, όμως, γιατί το σχετικό κειμενάκι πάνω στο εισιτήριο είναι μόνο στα ελληνικά; Μυστήρια χώρα η Ελλάς.
Η διαδρομή κράτησε 20 λεπτά και ο συρμός έφτασε στην ώρα του στο Ελ. Βεν. λίγο πριν τις 7, δύο ώρες πριν την προγραμματισμένη πτήση μου. Έφτασα νωρίς λόγω της θρυλικής ικανότητας της ΟΑ να κάνει τσεκ ιν από 5 γκισέ για 15 πτήσεις που φεύγουν όλες σχεδόν την ίδια ώρα αλλά, προς ευχάριστή έκπληξή μου, περίμενα μηδέν λεπτά. Πρέπει να είναι νέο ρεκόρ. Ζήτησα αριστερό παράθυρο και πήρα το 22Α, μία σειρά πριν το τέλος. Εκεί έμαθα ότι πρόκειται για 733, εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι τι είδους παρτάλι θα πετάξω, ποιό είναι το παρελθόν του κλπ (το σχετικό νήμα με τα leased αεροσκάφη της ΟΑ δεν μπήκα στον κόπο να το διαβάσω. Δεν ήθελα να ξέρω). Αγόρασα εφημερίδα (μαζί με τον συρφετό των περιοδικών, φυλλαδίων, διαφημίσεων κλπ) και πήγα να τσιμπήσω κάτι.
Στο χώρο μετά τον έλεγχο των boarding pass έχει ένα Everest. Εκεί πουλιούνται οι ακριβότερες κατεψυγμένες τυρόπιτες στην Ευρώπη (2,90€) και οι πολυτιμότερες αμίτα μόσιον στον πλανήτη (3,40€). «Στη Μύκονο ήρθα?» ρώτησα την κοπελίτσα στο ταμείο. Τι να πει κι εκείνη….
Πέρασα στα γρήγορα τον έλεγχο ασφαλείας (όπου πάντα στο Ελ. Βεν. μού μιλούν στα αγγλικά) και πήγα στη θύρα να διαβάσω την εφημερίδα. Εκεί με πλησίασε μια κοπελιά με ένα PDA. Έκανε έρευνα για λογαριασμό του AIA για το πόσο ευχαριστημένοι είμαστε ως επιβάτες, ποια είναι η αγαπημένη μας εταιρία, πόση ώρα έκανα να έρθω, με τι, αν αγόρασα κάτι και πόσο το πλήρωσα (τα είπα όλα) και άλλα πολλά. Το καλό είναι ότι ο ΑΙΑ ρωτάει. Το κακό είναι ότι δεν ξέρω αν ακούει και τις απαντήσεις. Οψόμεθα.
Η επιβίβαση έγινε κανονικά, με πουλμανάκια, στο ολόλευκο SX-BLC, ένα 737-300 από αυτά που δανειζόμαστε κάθε καλοκαίρι και τα δίνουμε πίσω το χειμώνα μόνο που ετούτο το δανειστήκαμε από τη BMI baby το 2004 και ακόμα να το γυρίσουμε. Τουλάχιστον αφήσαμε κόκκινα τα ακροπτερύγια. Σαν βαμμένα νυχάκια είναι. Με το μανικιούρ του, άψογο. Και το υπόλοιπο λευκό. Απέξω εμφάνιση κι από μέσα ο επιβάτης σαν commuter σε γιαπωνέζικο μετρό. Το seat pitch ήταν απλώς τριτοκοσμικό, δεν πρέπει να υπάρχει χειρότερο. Ή μάλλον, υπήρχε στις γαλέρες που πήγαιναν σκλάβους στην Αμερική και στα τρένα που κυνηγούσε ο Όσκαρ Σίντλερ. Μερικές φορές νομίζεις ότι κάποια αεροπλάνα φτιάχτηκαν για νάνους (μάλλον αυτό εννοεί με το «baby» η ΒΜΙ) αλλά, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, με αυτά πετούν κανονικοί άνθρωποι. Έτσι και εγώ, στο υπέροχο (μουχαχαχα) 733, προσπαθούσα να καρφώσω με το πηρούνι κάτι που έμοιαζε με αλλαντικό κολλημμένο σε τυρί ενώ είχα το κάθισμα του μπροστινού στο κούτελο. Εθνικός (δανεικός) αερομεταφορέας.
Το ταμπελάκι πάνω από την έξοδο κινδύνου έγραφε Kejarat απευθυνόμενο σε κάτι Ούγγρους που δεν υπήρχαν (πριν την μικρή -ελάχιστη- Βρετανοενδοχωρική του θητεία, το 733 ανήκε στη Malev) αλλά τα καθίσματα είχαν τα κλασικά ελληνικά αυτοκόλλητα για τις ζώνες και το σωσίβιο (το ξέρω γιατί οι επιγραφές μού αποτυπώθηκαν στο μέτωπο). Ο κυβερνήτης μας ενημέρωσε ότι η διαδρομή μας θα ήταν Θεσσαλονίκη, Βελιγράδι, Ζάγκρεμπ, Βιέννη και Λειψία, ότι ο καιρός στο Βερολίνο είναι καλός και ότι μας ευχαριστεί που επιλέξαμε τις ΟΑ για την πτήση μας. Είχα κάθε καλή διάθεση να πω «παρακαλώ» αλλά μου ήταν αδύνατον. Θα έπρεπε πρώτα να πάρουν το μπροστινό κάθισμα από το λαιμό μου.
Το πρωινό, όπως είπα, ήταν ένα άθλιο μείγμα άνοστου αλλαντικού με κίτρινο τυρί (το κίτρινο του ίκτερου), ένα δήθεν μάφιν και τα γνωστά βούτυρα με τα μπαγιάτικα ψωμάκια. Την προηγούμενη φορά (προς CDG) είχαν κάτι ανάμεσα σε κρέπα και ομελέτα. Τέλος, πάντων, το αεροπορικό κέτερινγκ στις μέρες μας είναι μια ιστορία πιο πονεμένη κι από εκείνη της μικρής Αντουανέτας από την παλιά διαφήμιση της UNICEF. Οι επιβάτες οδηγούνται αργά αλλά σταθερά προς τη λιμοκτονία. Πάνε οι εποχές των γευμάτων και των μεταλλικών σερβίτσιων. Ζήτω η εποχή των σνακς και των λεπτών πλαστικών μαχαιροπήρουνων που δεν μπορούν να κόψουν ούτε βούτυρο σε καύσωνα.
Το καλό ήταν πως η μέρα ήταν ανέφελη και η πορεία μας πάνω από πόλεις. Airports make good waypoints λέει το παλιό ρητό από την εποχή των αεροπορικών πιονέρων (τότε που έκαναν cross country ακολουθώντας τηλεγραφικές και σιδηροδρομικές γραμμές ή με την εξελιγμένη μέθοδο IFR που σήμαινε I Follow Roads) κάθε τόσο είχα και από μια πόλη με αεροδρόμιο να φωτογραφίσω. Περάσαμε πάνω από τη Θεσσαλονίκη και τη Βιέννη την οποία Βιέννη δεν αναγνώρισα παρά μόνο με τη βοήθεια του Jerry στον οποίο έστειλα τις σχετικές φωτό.
Κάθοδος και προσγείωση χωρίς προβλήματα στον 08 όπου μετά από σύντομο taxi σταθμεύσαμε σε ένα remote stand από όπου το πουλμανάκι μας πήγε μόλις εκατό μέτρα πιο πέρα, σε ένα μικρότατο hall με δύο belts όλα κι όλα από όπου οι βαλίτσες μας άρχισαν να βγαίνουν σχεδόν αμέσως. Γερμανική αποτελεσματικότητα.
Το Tegel υπήρξε τέκνο της ανάγκης (κατασκευάστηκε άρον-άρον στη διάρκεια του αποκλεισμού της πόλης το 194
και με την πρώτη ματιά φαίνεται ένα αεροδρόμιο μικρό και τίμιο. Με τη δεύτερη φαίνεται μεγάλο μια και διακινεί σχεδόν τόσους επιβάτες όσους και το Ελ. Βεν. (14 εκ). Το τέρμιναλ έχει σχήμα εξάγωνο και είναι αλήθεια ότι το περπάτημα σε αυτό είναι σχεδόν μηδαμινό, το αεροσκάφος δεν βρίσκεται ποτέ πάνω από μερικές δεκάδες μέτρα μακριά σου. Η βόλτα μου από το επίπεδο των αναχωρήσεων δεν έδειξε κάτι το εντυπωσιακό (πχ δεν ρώτησα πόσο πουλάνε την αμίτα μόσιον). Το εντυπωσιακό ήταν ότι πας στην πόλη μέσα σε 20 λεπτά με λεωφορείο πληρώνοντας 2,10€ (το ταξί κοστίζει γύρω στα 15€, τρένο δεν έχει). Συνοψίζοντας (με τον τρόπο του George):
Σου άρεσε Οβελίκιε η ΟΑ;
Εδώ πάει το γέλιο του Δρος Phibes. Μουχαχαχαχαχα!! Ποια ΟΑ; Η πρώην Malev να λες και πρώην BMI baby. Δηλαδή τι baby, με πρώτη πτήση το 1994, το Lima Charlie αν ήτανε παιδί θα πήγαινε ήδη γυμνάσιο. Και θα ήταν και νάνος. Όχι, δεν μου άρεσε. Αλλά δεν μπορώ να πω ότι με χάλασε κιόλας. Όταν πας μια εβδομάδα τσάρκα-διακοπές στο Βερολίνο δεν θα σου χαλάσουν τη διάθεση τρεις ώρες πτήσης. Σχεδόν τις ξέχασα.
Δηλαδή, δεν το μετάνιωσες. Είχε δίκιο ο καπετάνιος.
Το μετάνιωσα λίγο, είπαμε. Αλλά το ξέχασα κιόλας.
Θα την ξαναπετάξεις, λοιπόν;
Μόνο όταν δεν έχω άλλη επιλογή. Επιπλέον, όταν η ΕΖΥ φτάνει στο SXF στις 11 το βράδι και η ΟΑ στο TXL 11 το πρωί, θα την πετάξω και θα πω κι ένα τραγούδι.
Το συγκριτικό αυτό ριπόρτ απαιτεί και βαθμολογίες. Δώσε.
Αφήστε ρε παιδιά. Κρίμα είναι. Ας δώσω στην εμπειρία μου ένα 6/10 λόγω της μηδενικής καθυστέρησης στο check in και της on time άφιξης στο Tegel.
Στη συνέχεια του ριπόρτ, μείνετε μαζί μας για να διαβάσετε:
- Berlin highlights (με φωτό)
- Επίσκεψη στο Tempelhof
- Το Irish Bar στο SXF
- Την επιστροφή με EZY και την υπερ-τρίωρη καθυστέρηση
