Το Tegel (Otto Lilienthal) δε μου έκανε καμιά τρελή εντύπωση. Ένα μικρό αεροδρόμιο (πάνω κάτω σε μέγεθος του Μακεδονία) απλά έχει φυσούνες. Περιμέναμε υπομονετικά τους ιμάντες να τραβάνε τις βαλίτσες προς τα μας. Επιτελούς έξω στο δρόμο και πάω να βρω το λεωφορείο για να πάω στο Ξενοδοχείο. Μια καλή πρόταση για εισιτήριο για τα μέσα είναι η Berlin Welcome Card. Σου παρέχει απεριόριστες συγκοινωνίες στην ΑΒ ή ABC ζώνες (στην οποία ανήκει το Potsdam και το Flughafen Schonefeld) για 48 ή 72 ώρες. Πακέτο με το εισιτήριο είναι και ένα βιβλιαράκι που έχει τον χάρτη των U Bhan, S bahn και των κυριότερων γραμμών λεωφορείων και τρένων, και πάνω από 200 εκπτώσεις σε εστιατόρια και μουσεία. Για να μη τα παρατραβώ, πείρα το λεωφορείο 109 για να με βγάλει στην U7 και από εκεί να πάω προς το Adenauerplatz και από εκεί ποδαράτος γύρω στα 300 μέτρα πάνω στην Kudam προς το OlivearApart Hotel. Υπέροχο ξενοδοχείο, φθηνό και κοντά σε όλα. Μπανάκι, και νάνι βλέποντας στα γερμανικά έναν μαραθώνιο Simpsons που είχε η τηλεόραση.
H καθαρά Δευτέρα ξεκίνησε με μπόλικο κρέας για πρωινό (ναι ξέρω αμάρτησα), άλλα έπρεπε να φορτωθώ με θερμίδες για την υπόλοιπη μέρα. Η μέρα μας ξεκίνησε με το τουριστικό λεωφορείο 100 που ξεκείναει από την ZOO Station και πέρνα όλα τα αξιοθέατα: )
Ζωολογικός Κήπος, Bauhaus,
Siegessaule,
Προεδρικό Μέγαρο, [urlhttp://i31.photobucket.com/albums/c366/Thanasis_U2/Germany%202009/DSC00109.jpg]Reichstag[/url], Unter den Linden, Mitte (Museum Island) και τέλος
Alexanderplatz. Το πρώτο πράγμα που βλέπει κανείς (σχεδόν από κάθε μέρεια του Βερολίνου) είναι το
Fernsehturm. H κεραία της τηλεόρασης με ύψος 368 μέτρα και με τη φουτουριστική σφαίρα (που και η γερμανοί το λένε και τηλεσπαράγγι). Στην πλατειά Alex υπάρχει το
ρολόι του κόσμου, που σε ενημερώνει τι ώρα είναι σε όποια πόλη του κόσμου θες. Λίγα μέτρα, προς την κατεύθυνση της πύλης του Βρανδεμβούργου βρίσκεται το
δημαρχείο του Βερολίνου. Χαρακτηριστικό κομουνιστικό στυλ. Κόκκινα τούβλα, χαλκός και απλό ορθογώνιο στυλ κτηρίου. Στην πλατειά του δημαρχείου υπάρχει το σιντριβάνι του
Ποσειδώνα (δυστυχώς δε δούλευε). Περνώντας την U9 κατευθύνθηκα στην Gesundbrunnen. Εκεί υπάρχει ένα γραφείο, το όποιο σε κάνει ξενάγηση στα διάφορα μπούνκερ του Β παγκοσμίου πολέμου και του ψυχρού πολέμου. Θα το αναγνωρίσετε το γραφείο που είναι, λόγο των
2 ατομικών μπούνκερ που έχει στην είσοδο. Η
Berliner Unterelten E.V. κάνει τις ξεναγήσεις (και στα αγγλικά) ευτυχώς δε είναι ακόμα διάσημο στο εύρη κοινό, και δε έχει κόσμο. Δυστυχώς απαγορευόταν η φωτογράφιση, άρα μόνο με τα λόγια μπορώ να το περιγράψω. Ήταν απλά από τα ποιο περίεργα συναισθήματα που είχα. Λίγο φρίκη, τρέλα, κλειστοφοβία, και αλλά μεικτά. Μετά την ξενάγηση ακολούθησε η εκδρομή στην τούρκικη περιοχή το Kreuzberg. Φθάνοντας στο Kochstrasse, εκεί βρίσκεται ένα από τα ποιο τουριστικά μέρη του Βερολίνου, το
Checkpoint Charlie. Με 2 ευρώ ο σοβιετικός στρατιώτης θα σου φτιάξει (σε ένα
φύλλο διαβατηρίου από το
DDR) διάφορες βίζες των κρατών των οποίων είχαν την επιτήρηση του Βερολίνου. Εκεί που χάζευα κάτι τούρκους να πουλάνε διάφορα κειμήλια από την ανατολική γερμάνια, βρήκα την αγάπη μου. Μετά από ψάξιμο σε όλο το Βερολίνο βρήκα ένα
Trabant. Αλλά ας αφήσουμε αυτό το θρυλικό αμάξι και να συνεχίσουμε στο δρόμο που παλιά τον χώριζε ο τείχος. Δίπλα στο θυλάκιο υπάρχει ακόμα η
πινακίδαη οποία σε ενημερώνει ότι φεύγεις από την αμερικανική πλευρά και μπαίνεις στην
κομουνιστική πλευρά. Μιας και ήμουν εκεί θα έπρεπε να δω και το πολυσυζητημένο East Side Gallery. Το
East Side Gallery ξεκείνα από την Warschauer Straße και φθάνει σχεδόν δίπλα στον Ανατολικό Σιδηροδρομικό Σταθμό (Ostbahnof) per;ipoy 1 ½ χλμ. Δίπλα στα απομεινάρια του τείχους ύπαρχει η γέφυρα χτισμένη με το «Σοβιετικό Στυλ»
Am Oberbaum, στην όποια πέρναγαν τα τρένα από το Ανατολικό Μπλοκ στο Δυτικό Βερολίνο. Ο τείχος ευτυχώς έχει αρχίσει να ξαναφτιάχνετε μετά τους βανδαλισμούς των τουριστών που υπέστη (κόβοντας κομμάτια για Σουβενίρ, γράφοντας τα ονόματα τους πάνω και αλλά). Τα ποιο διάσημα έργα τέχνης είναι τα
Bruderkuss και το
Trabant. H κλασική μου τρέλα με τα αεροπλάνα με καθοδήγησε στο ιστορικό αεροδρόμιο
Tempelholf. To αεροδρόμιο αυτό έκλεισε δυστυχώς πέρυσι λόγο έντονης ηχορύπανσης. Η αρχιτεκτονική του αεροδρόμιου είναι Ναζιστική (μιας και χτίστηκε το 36 για χάρη των Ολυμπιακών αγόνων). Ακριβώς δίπλα βρίσκεται και το
μνήμα που θυμίζει τους πιλότους που τροφοδοτούσαν το Βερολίνο το 47 μετά τον αποκλεισμό του Κόκκινου στρατού.
Μετά από ώρες περπατήματος με έπιασε και η πείνα. Καθοδόν για την
Potsdamer Platz για παγωτάκι Hagen Doz στο
Sony Center. Μόλις δει κάποιος την πλατειά αυτή και δει όλους αυτούς τους ουρανοξύστες, μπορεί κάλλιστα να παραξενευτεί πότε πρόλαβαν να τους χτίσουν ακριβώς μετά την πτώση του τείχους (η Potsdamer ήταν ακριβώς στην Νεκρή ζώνη μεταξύ των δυο τειχών), Γύρω γύρω υπάρχουν ουρανοξύστες των μεγαλυτέρων εταιριών της Γερμανίας (DB, Mercedes, Deutche Telecom κτλ κτλ). Μιας και σκοτείνιαζε αποφάσισα να πάω στην
Unter De Linden. Εκεί βρίσκετε η περίφημη
Πύλη του Βρανδεμβούργου και η Καγκελαρία. Ψώνια από το Berlin Infostore (σουβενίρ δλδ) και καθοδόν να ανέβουμε στον τρούλο του Reichstag. Ευτυχώς με την βροχή που ήταν τότε λίγος κόσμος περίμενε εξώ από την καγκελαρία για να πάνε στο αντιτρομοκρατικό έλεγχο. Δυστυχώς ο καιρός μας τα χάλασε ολίγον και δε είχαμε την άριστη
θέα. Πάντως μια βόλτα μέχρι πάνω του
τρούλου αξίζει. Δυστυχώς η κούραση, κέρδιζε κατά κράτη με το σώμα μου, άλλα άντεξα για την τελευταία μου βόλτα στο
KaDeWe. Το πολυκατάστημα αυτό μπορεί να είναι μικρότερο από τα δικά μας Mall, Golden Hall και άλλες 1000 μπούρδες, άλλα αυτό το κατάστημα είναι σαν να αγκαλιάζει τους καλεσμένους του. Επιβάλλεται μια βόλτα στο προτελευταίο όροφο που είναι ο όροφος με τα Delicatessen. 7 χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα με αλλαντικά, σοκολάτες, γλυκά, τυριά, κρασιά, ΜΠΥΡΕΣ και αμέτρητα άλλα φαγώσιμα. Μετά από πολλά έφτασα στο ξενοδοχείο για την τελευταία νύχτα μου στην Γερμανία.
Τελευταία μέρα στην Γερμάνια. Πρωινό φουλ και πάμε την τελευταία βόλτα στην Kurfürstendamm ώπου βλέπεις το
Schloss-Charlottenburg. Για τελεύταιος καφές ήταν στο Telecafe του Fernsehturm στο
Alexanderplatz. Το ασανσέρ σε ανβάζει με ταχύτητα 6 m/s σε ύψος 203 μέτρα. Η θέα από εκεί
είναι εκπληκτική. Λίγο ποιο πάνω υπάρχει και το telecafe σε ύψος 207 μέτρων, το οποίο έχει την ιδιαιτερότητα ότι γυρνάει 2 φορές την ώρα.
Για σχεδόν 2 κούπες κακάο και 2 κομμάτια γλυκό Φρανκφούρτη πλήρωσα 6.80 ΕΥΡΩ!!!!!! ΚΑΙ ΤΑ ΔΥΟ ΜΑΖΙ, ΚΑΙ ΟΧΙ ΤΟ ΚΑΚΑΟ ΜΟΝΟ. Που στην Αθήνα στα Εξάρχεια κάνει το κακάο 4 με 5 ευρώ. Δυστυχώς τέλος το πενταήμερο μου και επιστρέφω στο ξενοδοχείο να παραλάβω την βαλίτσα. Στο δρόμο μου έκανε ένα κτήριο τρελή εντύπωση, Η
πρεσβεία της Ρωσίας (πρώην ΕΣΣΔ) έχει ακόμα το κεφάλι του Λένιν. Αναμονή στην ZOO Station για το REGIO για το αεροδρόμιο.
Τι να πω για αυτήν την πόλη. Από πού να ξεκινήσω και που να τελειώσω. Από τα χαρούμενα ανθρωπάκια (ο
Γρηγόρης και ο
Σταμάτης) που σε καλώς ορίζουν στα φανάρια για πεζούς? Για το καταπληκτικό
Currywurst? Για την ελευθέρια να είσαι ΟΤΙ (και να φοράς κουκούλα) θες χωρίς να σε κριτικάρει κάποιος στο δρόμο? Για τα νόστιμα
λουκάνικα?
Είναι πάρα πολλά αυτά που έζησα στο Βερολίνο και το λάτρεψα.
Κάτι ξέραν οι U2 και ηχογράφησαν την δισκάρα Achtoong Baby, και γύρισαν εκεί 2 βίντεο κλιπ τους, One &
Stay Farawy, so Close.
Toυς Pink Floyd που έγραψαν ολόκληρο δίσκο ορόσημο της ΡΟΚ το The Wall.
Αν θα την ξαναεπισκεφτώ? 100% το Ιούλιο θα πάω να δω τους U2 εκει και μπορεί το Νοέμβρη για τα 20 χρόνια από την πτώση του Τείχους.
