Η Αυτοκρατορία των Χμερ και 2 Senators

[flesland]

Στο ακόλουθο τριπ ριπορτ, θα εξετάσουμε πώς ένα κοινωνικό γεγονός (εδώ γάμος) δίνει αφορμή για ταξικές αναζητήσεις στα αεροπορικά δρώμενα αλλά και μια καλή αφορμή για ένα οδοιπορικό σε μακρινούς προορισμούς. Το ταξίδι αρχίζει από το Μόναχο και μέσω Φρανκφούρτης το πρώτο σκέλος τελειώνει στην Σιγκαπούρη. Από 'κει πετάμε για KUL και μετά μια στάση ολίγων ημερών συνεχίζεται στην Καμπότζη και το Siem Reap. Στην συνέχεια, Μπανγκόκ για μια μέρα και τελευταίος σταθμός στο Hong Kong πριν την επιστροφή στην Ευρώπη και την Αθήνα και την ολική επανοφορά στο Μόναχο.

Ο μπαχτσές έχει απ΄όλα: ultrashort, short, medium και log haul. Από ΑΤR72 έως Α340-600 και από :LH Business μέχρι Tiger Airways. Επίσης ίντριγκα, πάθος και φλας αλλά και καταδικασμένους σε μόνιμη φτώχια συνανθρώπους μας. 

Α) Αρχή του ταξιδιού, αναχώρήση από Μόναχο.

MUC-FRA (LH-Β735)
&
FRA-SIN (LH-B747)

Τα παραπάνω (συν το HKG-MUC) είναι business class μιας που η προσφορά -50% ήταν άκρως ελκυστική για το όλο πακέτο (26000 μίλια τα οποία μεταφράζονται σε 2 ενδοευρωπαικές + λοιπά έξτρα κτλ). Η περιπέτεια κλεισίματος είχε περιγραφεί λεπτρομερώς σε προηγούμενη σαπουνόπερα με πρωταγωνιστή τον Χοσέ, και την στριμωχτή καραβέλα της IBERIA, αξίζει όμως να αναφερθώ σύντομα στις εναλλακτικές, όταν άρχισα το ψάξιμο 5 μήνες πριν (κυρίως για Ευρώπη με ένα εκ των MUC/FRA/CDG προς Ασία KUL/BKK/SIN):

Etihad: γύρω στα 600Ε, άκρως ελκυστική τιμή και μια εταιρεία που δεν έχω πετάξει. To MUC-AUD-KUL-AUD-MUC έδινε σχετικά καλή σύνδεση αλλά πριν προλάβω να το σκεφτώ σοβαρά, η τιμή είχε σκαρφαλώσει στα 900Ε 2 βδομάδες αργότερα, όταν και θα ήμουν έτοιμος για την τελική κίνηση.

-Quantas (FRA-SIN) το μεγάλο outsider καθώς είχε σαν προϋπόθεσή αλλαγή στην FRA η τιμή ήταν λίγο πιο υψηλή αλλά το ίδιο και η περιέργειά..

-Emirates (SIN+KUL) 750-800Ε δυνατά και σταθερά. Ούτε ανέβαινε ούτε κατέβαινε, έχω ξαναπετάξει και μου άρεσε και έτεινα προς αυτή ...ή την:

-Singapore: Με το καινούργιο δρομολόγιο να πάει AMS μέσω MUC, B777 και προσφορά 550Ε ήταν ότι έπρεπε όμως οι ημ/νιες που ζητούσα δεν μου δίναν την τιμούλα και εκεί που ήμουν στο τσακ να κλείσω με ΕΚ να σου η LH που με 1300Ε δίνει όλες τις ημ/νιες του διμήνου business όταν η economy της ήταν πιο ακριβή από όλες τις προαναφερθείσες εταιρείες.

1τη πτήση MUC-FRA

Έκατσα περί τα 45λ στο lounge της LH, όπου πέρα από τον θόρυβο που έκανα γυρνώντας τα φύλλα βαρετών εφημερίδων, ακούγονταν μόνο κάποια παιδιά Αράβων (αυτά με τις πολλές μαμάδες), που την τελευταία διετία πληθύνουν στο Μόναχο ως τουρίστες. Το ίντερνετ είναι επί πληρωμής εκτός και αν κάτσεις σε ένα από τα 4-5 PCκαι ξεχάσεις το wi-fi.

Tο Β737-500 δεν έκρυβε τα χρόνια του. Αργότερα θα διάβαζα ότι η LH επενδύει πολλά εκατομμύρια για να επιτύχει μείωση στο θόρυβο της καμπίνας.Αλλά σε μια πτήση 45λ δεν υπάρχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις έτσι και αλλιώς..Ο δίσκος περιλάμβανε μια μικρή σαλάτα, μια φέτα ζαμπόν και ένα μικρό επιδόρπιο. Ψεκάστε σκουπίστε τελειώσατε. Οι πιλότοι μού ακούγονταν χαρούμενοι,όχι το ίδιο και ο πιλότος που έκατσε δίπλα μου και ίσως ήταν στην αρχή της βάρδιας.  Προσγείωση ομαλή και αναμονή 10λ στο apron μέχρι να μας θυμηθεί ο οδηγός με την σκάλα-φορτηγό. Ο πιλότος απολογήθηκε  εξηγώντας μας το τι συμβαίνει. Αφήνοντας το βροχερό και χειμωνιάτικο Μόναχο, η καλοκαιρινή Φρανκφούρτη ήταν μια ωραία 'έκπληξη'. Τα wide-bodies είναι παντού, από τα Β747 της Cathay και Quantas μέχρι τα Α430 της AirChina αλλά και τα δεκάδες μικρά της LH.

Χασομέρισα λίγο στα μαγαζιά του Fraport όπου πουλάνε βαλίτσες με 1000Ε, Jaguar και άλλα χρήσιμα για το καλάθι της νοικοκυράς...Στον έλεγχο χειραποσκευών ένας Ινδός κυριούλης της Bundespolizei με σταματάει και μου λέει να περιμένωπατώνταςς ταυτόχρονα κάτι κουμπιά που είχε μπροστά του.Ξάφνου εμφανίζεται μια μικροσκοπική κυρία που αρπάζει την χειραποσκευή μου και κοφτά μου λέει 'Followme'. Με οδηγεί σε ένα μικρό δωμάτιο όπου αν δεν ήταν τόσο μικροσκοπική θα νόμιζα ότι θα μου κανε βασανιστήρια. Με μία ταινια 'σκουπίζει' την κάμερα και το λάπτοπ μου και το βάζει σε ένα μηχάνημα σαν φωτοτυπικό που προφανώς ανίχνευε χημικές ουσίες. Αφού μου είπε ΟΚ, οταν την ρώτησα σε τι ακριβώς χρησιμεύειι μου είπε μονολεκτικά 'Explosives' κόβοντας μου την φόρα για άλλες μκρές απορίες και κουβέντα... Έπειτα κατευθύνθηκα σε ένα από τα lounge της LH.Από την στιγμή που η θέα μου ήταν κάτι παρκαρισμένα wide bodies χωρίς κάποια κίνηση άξιας αναφοράς, το'ριξα στο χλαπάκιασμα σαλατών και λοιπής υγιεινής διατροφής. Πραγματικά η ώρα (είχα 2,5 Ω αναμονή) περνάει υπέροχα όταν έχεις απεριόριστα προς κατανάλωση προιόντα και καμία δουλειά να σε περιμένει μετά... 

Στα της πτήσης τώρα..Είχα την 4Α που βρίσκεται στο ρυνιαίο τμήμα του Β747 (ήταν το D-ABTK που πριν 4 χρόνια είχε nose-gear collapse στην φωτό το 747 μαζί με την αντανάκλαση της αίθουσας αναμονής, 2 σε 1 ) . Η επιβίβαση διαρκεί αρκετά και έτσι οι πόρτες κλείσαν περίπου 45λ μετά την έναρξη της επιβίβασης. Όσο και αν προσέχει η Lufthansa τα αεροσκάφη της, το Β747 είναι μάλλον ταλαιπωρημένο.. Οι θέσεις της Business, 60'', έχουν μικρή οθόνη αλλά και την φθορά του χρόνου στα καθίσματα. Σέρβιραν σαμπάνια και δεν είπα όχι, ενώ απέμεναν λίγα λεπτά για απογείωση. Πράγματι, το 747 άρχισε σιγά-σιγά να επιταχύνει και να συκώνεται βαρύ στον καθαρό ουρανό της Φρανκφούρτης. Από εκεί αρχίζει ένα δεύτερο ανελέητο φαγοπότι με της κινέζής προελεύσεως αεροσυνοδό (η οποία είναι η πρώτη που γνωρίζω στην LH να μην μιλάει Γερμανικά) να στρώνει τα τραπεζομάντιλα...εκτός από τα ποτά που σερβίρουν ασταμάτητα σε προσεγμένα γυάλινα ποτήρια, με λεμόνι, πάγο, αναδευτήρι κτλ μάς δώσαν  το μενού με τα 3 πιάτα από 3 επιλογές το καθένα αλλά και μια συνέντευξη του αρχι-σεφ ο οποίος εξηγούσε πόσο τέλεια εταιρεία είναι η sky chefs και πόσο τρελένονται να μαγηρεύουν για την business και first class.Το πρόγραμμα δε, αλλάζει κάθε 2 μήνες όπως λέει, μην και βαρεθείς και πας στην ακατανόμαστη της Γαλλίας. Το όρεκτικό ήταν καπνιστή χήνα με 3 τύπους τυριών, βούτηρα, ψωμάκια κτλ.. Μην φανταστείτε καμιά μεγάλη ποσότητα βέβαια. Για κυρίως πιάτο υπήρχε η επιλογή ανάμεσα σε κοτόπουλο ριζότο ( που πήρα), αρνάκι με πιπερί και κάτι ακόμα το οποίο αγνοώ και μάλλον παραπέμπει σε ασιάτικη κουζίνα. Τέλος, το επιδόρπιο περιλάμβανε επίσης 3 επιλογές. Εντύπωση μου έκανε ο τρόπος σερβιρίσματος του φροντιστή που περισσότερο έμοιαζε με μπάτλερ Παρά το κάπως υπεροπτικό ύφος - που ίσως επιβάλεται από το περιβάλλον- καθώς σέρβιρε το κρασί για να δοκιμάσουν οι επιβάτες το κρατούσε περίτεχνα από τον πάτο του μπουκαλιού κατά μήκος του βραχίωνα του 'παρουσιάοντας' το σαν άλλη Κρίστα. Επίσης μια άλλη 'έμπειρη' αεροσυνοδός που καθ'όλη την διάρκεια του ταξιδιού δεν έχασε το χαμόγελο της, περνώντας πραγματικά την αίσθηση ότι είναι ευχαρίστηση της να σε εξυπηρετεί στις 0200 το βράδυ. Το IFE της LH είναι σε καλό επίπεδο στην (J) με επιλογές ταινιών που είναι αρκετές για βραδυνή πτήση. 2 ώρες πριν την προσγείωση και μετά από 10 ώρες στον αέρα σέρβιραν το πρωινό που υπήρχαν 2 επιλογές. Τι δεν μου άρεσε; Η τρύπα στην πετσέτα που δίνουν για το φαγητό. Η φθορά πετσετών, τραπεζομάντηλων και λοιπών ανακυκλώσιμων που κάνουν άσχημη εντύπωση όταν έχουν πλυθεί χιλιάδες φορές. Τα ακουστικά μου που όχι μόνο ήταν σπασμένα αλλά που έπρεπε να κρατάω το καλώδιο σε συγκεκριμμένη θέση για να ακούω και από τις δύο πλευρές . Οι οθόνες που είναι σαν τις economy της Emirates και δειχνουν να είναι τεχνολογίας 20ετίας. Που στην economy την βγάζουν ακόμα με τις overhead κάνοντας το Β747 μια επιλογή εκτός συναγωνισμού για 12ωρες πτήσης – βέβαια αλλάζουν σιγά σιγά με τα Α380 αλλά τι κάνεις στις μεσαίες μιας 3-4-3 διαρύθμισης; Κατά τα άλλα το σέρβις την LH είναι πράγματι το δυνατό της σημείο, άκρως επαγγελματικό και αλάνθαστο. Το φαγητό σε καλό επίπεδο αλλά όχι κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο για την γεμάτη γεύση του. Τα έξτρα με το εισητήριο (lounge, σετ πτήσης σε πολύ ωραία μεταλλική κασετίνα με το Α380 στο εξωτερικό) είναι σε  'λογικά' επίπεδα παροχών χωρίς τα φρου-φρου των Αραβικών που άλλοι λατρέυουν και άλλοι μισούν. Η προσγείωση έγινε ομαλότατα χωρίς τον παραμικρό κραδασμό από τον Captain Dr. LASTNAME (ναι, πιλότος με PhD) Mετά από ένα 10 λεπτο taxi ήμουν έτοιμος για το Changi και το Changi για μένα. 

Ο Κίθ, Σινο-σιγκαπουριανός παλιός συμφοιτητής, με περίμενε στις αφίξεις και μου έκανε την ζωή εύκολη, παρκάροντας με κατευθείαν στο αυτοκίνητο του και παραδίνοντας με στην θαλπωρή του ξενοδοχείου ΑΒΑΔΙΣΤΑ. Στην διαδρομή για την πόλη πήρα τις βασικές πληροφορίες (πχ όταν γίνεται φόνος είναι το θέμα της χρονιάς στην Σιγκαπούρη, οι Μαλαισιανοί μας ζηλέυουν, βγάζουμε άπειρα λεφτά από τα διυλιστήρια κτλ). Γυρίζοντας στην πόλη καταλαβαίνεις ότι το χρήμα ρέει αλλά δεν υπάρχουν οι υπερβολές της Μέσης Ανατολής. Η φημισμένη καθαριότητα είναι αλήθεια και ακόμα και οι δημόσιες τουαλέτες που υπάρχουν παντού λάμπουν. Στο κέντρο της πόλης, δηλαδή στους ουρανοξύστες του λιμανιού, την ημέρα βλέπεις κάθε λογής εθνικότητα με κουστούμι και ταγιέρ, εργαζόμενοι συνήθως σε μια από τις τράπεζες ή τις πετρελαικές/ναυτιλιακές εταιρείες.  Την νύχτα, πολλοί τουρίστες, expatriates και πόρνες πολυτελείας ή μη, που διασκεδάζουν στα μπαρ των ακριβών ξενοδοχείων. Πολλά εστιατόρια για όλα τα πορτοφόλια και ακόμα περισσότερα εμπορικά κέντρα κυρίως για τις μεγαλύτερες τσέπες. Για όσους κάνουν ψώνια μπορούν να ζητήσουν επιστροφή του GST (Gas & Services Tax) που είναι στο 6%. Τον Ιούλιο δε, υπάρχουν σχετικά καλές εκπτώσεις κυρίως στην κατηγορία ένδυσης. 'Εχοντας τον χρόνο να ψάξω λίγο την αγορά (μην νομίζεται ότι υπάρχουν και πολλά άλλα αξιοθέατα) δεν θα έλεγα ότι εντυπωσιάστικα από τις τιμές τους. Στα ηλεκτρονικά οι τιμές είναι οι Ευρωπαικές με την πιθανότητα κάποιου 'σκόντου' παραπάνω (μείον το GST) αλλά και τον κίνδυνο να αγοράσεις μαιμού στα ηλεκτρονικά, χωρίς να το καταλάβεις αν δεν προσέξεις το μαγαζί. Το ίδιο ισχύει για τα ρούχα. Κατά την γνώμη μου, οι ΗΠΑ δίνουν μακράν καλύτερες ευκαιρίες αγορών, ιδιαίτερα όσο το δολάριο είναι στο 1,3. 

Η ζωή στην Σιγκαπούρη έχει ρυθμό και είναι σχεδόν 'world city' μιας και βρίσκει πάλι μπροστά της την Νεα Υόρκη και το Λονδίνο. Στον ανταγωνισμό της δε με το Χονγκ Κονγκ για την κορυφή του οικονομικού κέντρου της Ασίας, έρχεται τώρα να προστεθεί και η Σανγκάι με τις ευλογίες του Γενικού Γραμματέα του 3Κ.  Το κλίμα είναι το ίδιο πάνω κάτω όλο τον χρόνο μια και είναι στην τροπική ζώνη και η υγρασία συχνά ανυπόφορη.'Εχετε ομπρέλα ή αδιάβροχο. Θα έλεγα ότι 2 μέρες είναι αρκετές για να δείτε την πόλη και να σας φύγει η περιέργεια, 3 αν θέλετε να πάτε πιο χαλαρά και 4 αν η σύντροφος σας θέλει να κάνει ψώνια.

Και μερικές φωτογραφίες

1 2 3 4
5 6
7

Σύντομα:
-Ντοκουμέντα απο το Low cost terminal του SIN
-Οι βιτσιόζες αεροσυνοδοί της Tiger Airways
-Ποιο είναι το καλύτερο δώρο που μπορείτε να κάνετε στους καλεσμένους του γάμου σας (και πετάει)
-Τι (δεν) υπάρχει στην Κουάλα Λουμπούρ

Αργότερα:
-Καμπότζη
-ΒΚΚ
-Χονγκ Κονγκ

 

[flesland]

Μερικές φωτό από την δεύτερη πτήση:

πρωινό λίγο πριν την προσγείωση
η μεσαία και μονή θέση στο μπροστά μέρος της business στο 747

Β) Από την Σινγκαπούρη στη Μαλαισία

Το εισιτήριο SIN-KUL είχα βασανιστεί πολύ να το κλείσω καθώς η AirAsia, Tiger Airways και JetStar το προσέφεραν σε τιμές από 17 έως 25 Ε πολλές φορές την ημέρα. Διάφοροι παράγοντες υπεισέρχονται τότε στα κριτήρια επιλογής με αυτό που υπερισχύει να είναι τελικά το ‘με ποια δεν θα ξαναπετάζω ποτέ;’ Όχι γιατί η εμπειρία θα είναι σαν της Alitalia αλλά γιατί δεν είσαι κάθε μέρα στην τροπική. Η Tiger Airways μού έκλεισε λοιπόν το μάτι. Να μην ξεχάσω ότι πλήρωσα 3-4 Ε έξτρα για να πάρω μαζί μου 1 αποσκευή 20 κιλών (τα 15 κιλά είχαν 0,80 cents λιγότερο – τιμές με κάθε επιφύλαξη και εξαρτώμενες από συναλλαγματικές διαφορές) , αναρωτούμενος πόσο να κοστίζει το αντίστοιχο στην Ευρώπη.

Η πρόσβαση στο SIN δεν παίρνει πολύ με το μετρό το οποίο είναι και αρκετά οικονομική λύση (2-4 Ε εξαρτάται από πού επιβιβάζεσαι). Από το κεντρικό σταθμό του αεροδρομίου Changi πρέπει να αλλάξεις με λεωφορείο και μετά 5 λεπτών είσαι στο low cost terminal. Το οποίο είναι πραγματικά low cost συγκρινόμενο με το λουσάτο κεντρικό με τα μοκέτα (εκ του ‘μοκέτο’ όπως είχε αναρωτηθεί πρώην πωρθυπουργός για τον κόμβο Ελ.Βεν), τα χαλιά και τους εσωτερικούς φοίνικες. Πάντως ότι χρειάζεσαι υπάρχει. Από McDonalds για αποτοξίνωση μέχρι καφέ τύπου starbucks αλλά και μικρά καταστήματα με ηλεκτρονικά και ταξιδιωτικά είδη, βιβλία κτλ στις αναχωρήσεις. Δεν έχει σχέση δηλαδή ούτε με το STN αλλά ούτε και με το Μέμμινγκεν-Δυτικό Μόναχο όπου πουλάνε μόνο τσιγάρα και βότκες.

Το boarding pass της Tiger Airways βγαίνει σε χάρτι ποιότητας Εθνοσπόρ και σε μέγεθος ταμειακής απόδειξης. Όλα στην ώρα τους, για κάποιο περίεργο λόγο στο gate μετά τον έλεγχο γίνονται 2 ουρές (και πας σε αυτή που σου λέει η υπάλληλος) και όταν ανοίγουν οι πύλες βγαίνουν όλοι μαζί έξω στην πίστα για το Α320 που περιμένει με τους κινητήρες ζεστούς. Κατά την διάρκεια της παραπάνω δεξιάς ουράς έχεις την ευκαιρία να δεις απογειώσεις από ιερά τέρατα αλλά και από διάφορα άλλα σπάνια πουλιά. Το καλύτερο βέβαια είναι στο taxi όπου η μισή star alliance αποκαλύπτεται μέσα από το βρώμικο παράθυρο μου

SIA B747
SIA B773-ER
SIA B772
SilkAir

LH B747
LH A340
ΑΝΑ
και φυσικά η THY

αλλά όχι μόνο .

Η θέα πάνω από την Σιγκαπούρη είναι συγκλονιστική με τα δεκάδες τάνκερ να είναι αραγμένα στα στενά και τον ελιγμό για αναστροφή πορείας να γίνεται ακριβώς από πάνω. Συγκλονιστικές είναι επίσης οι αεροσυνοδοί της Tiger , με τα στενεμένα μαύρα παντελόνια και ακόμα πιο κολλητά μαύρα πουκάμισα που δεν αφήνουν την φαντασία να ταξιδέψει. Το μαύρο σύνολο σπάει μια φαρδιά ζώνη σε τιγρέ απόχρωση, τα εταιρικά χρώματα ντε. Πολλά ευχαριστώ εδώ στην τσεκινατζού-και αυτή με τιγρέ ζώνη- που με έβαλε στην έξοδο κινδύνου επιτρέποντας μου να κάνω εκτάσεις ποδιών ανά 5 λεπτά. Η πτήση διαρκεί γύρω στα 50 λεπτά – όχι δεν σερβίρεται τίποτα, γιατί άλλωστε; - και ίσια που προλαβαίνεις να ξεφυλλίσεις το περιοδικό της Tiger με το μήνυμα του CEO της να είναι ότι εξαπλώνονται στις Ινδίες αλλά και στην Αυστραλία. Επίσης σε περίπτωση που θέλετε την φωτογραφία σας στην εξωτερική πλευρά των Α320, η Tiger είναι χαρούμενη να την βάλει και αυτή και ότι άλλη διαφήμιση σκέφτεστε με κάποιο αντίτιμο το όποιο όμως δεν αναφέρει. Ίσως η Αιγαίου μπορεί να μας το κοστολογήσει, έχοντας την εμπειρία των Καρυάτιδων :twisted: .

Προσεγγίζοντας την Κουάλα Λουμπούρ καταλαβαίνεις ότι τα μεγέθη είναι διαφορετικά από της Σιγκαπούρης. Εκτάσεις πυκνού φοινοκόδασους αποκόβονται απότομα για να να αρχίσει ο διάδρομος του KUL. Μάλιστα, είδα να γίνονται εντατικά έργα εκχέρσωσης μεγάλης κλίμακας γύρω από το αεροδρόμιο, τα οποία ή θα χρησιμοποιηθούν για περαιτέρω επέκταση του αεροδρομίου (και άλλη ή για κανένα ξενοδοχείο ακόμα. Έτυχε η ώρα να είναι τέτοια που ο ουρανός είχε ένα αξέχαστο χρυσαφί χρώμα αλλά όχι πολλά αεροσκάφη στην πίστα στην πλευρά του low cost terminal του KUL. Στην οποία η πρόσβαση είναι μάλλον εύκολη για όσους αποβιβάζονται καθώς περπατάς σε ένα είδους πεζοδρομίου για αρκετά μέτρα μέχρι να μπεις στην πύλη, χωρίς όμως να δω κάποιον να ελέγχει την όλη διαδικασία. Ευκαιρία δηλαδή να φωτογραφίσεις ότι κινείται που σε αυτή την περίπτωση ήταν αυτό το Α330 της AirAsia αλλά και το ακίνητο Α320 παραδίπλα. Καθώς δεν είχα ψάξει τρόπους διαφυγής από το αεροδρόμιο, μπήκα στο πρώτο λεωφορείο που βρήκα και με περίπου 2Ε ήμουν στην Μαλαισιανή πρωτεύουσα μετά από περίπου 1 ώρα. Στον κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό για την ακρίβεια γιατί από εκεί έως το ξενοδοχείο το ταξί ήταν μάλλον ακριβό για την απόσταση, ίσως σαν τις περσινές των αθηναϊκών. Η πληρωμή γίνεται σε ταμείο όπου λες τον προορισμό σου, υπολογίζεται η τιμή, παίρνεις ένα κουπόνι και με αυτό πληρώνεις τον οδηγό. Ίσως καλή λύση και για κάποιους άλλους ‘επαγγελματίες’ πίσω στην Ευρώπη.

Η Κουάλα Λουμπούρ δεν μου έδωσε κάποιον λόγο να θέλω να ξαναπάω. Πέρα από τους δίδυμους πύργους ή Petronas ή LKCC towers δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να δεις και να θυμάσε τις υπόλοιπες μέρες τις ζωής σου. Αυτό που δεν έχω ακόμα ξεχάσει ήταν ότι οι τιμές στο θυριώδες Pavillion ήταν οι ακριβότερες που έχω δει στις στανταρ φίρμες που λυμαίνονται αυτά τα εμπορικά σε όλο τον κόσμο. Ο σκοπός όμως της επίσκεψης μου στην KL ήταν ιερός και ίσως εκεί έγινε το λάθος και κάθισα 6 μέρες : γάμος προϊσταμένων. Το οποίο ζευγάρι παρουσιάζει το αεροπορικό ενδιαφέρον ότι είναι senators και οι δυο στην LH, gold στο flying blue κτλ κάνοντας γύρω στα 200-300.000 μίλια τον χρόνο. Οι απόψεις ιδίως του Γερμανού γαμπρού για τις business class των αεροπορικών έχουν πάντα ενδιαφέρον καθώς γνωρίζει τις μοίρες που κάνουν recline οι θέσεις τους ή πόσο κακό είναι το σέρβις τους (έχω ακούσει καλό λόγο μόνο για την Singapore και δευτερευόντως για την Malaysian). Από την άλλη, και επειδή δεν ήμουν εγώ που παντρευόμουν, είχα την ευκαιρία να συζητήσω πως φτάσαν οι υπόλοιποι εκεί.

Ο Μίκαελ, είχε την πιο ενδιαφέρουσα ιστορία. Είχε κλείσει με μίλια LH MUC-HKG και HKG-SIN με SIA και ίδια επιστροφή πληρώνοντας 200 Ε φόρους. Το SIN-KUL-SIN το αγόρασε με περίπου 75 Ε από την SilkAir την low cost της SIA. Το MUC-HKG ήταν όμως overbooked και η LH προσφέρθηκε να του κάνει upgrade στην business φεύγοντας μέσω FRA κάτι σαν 6 ώρες αργότερα αλλά και να του δώσει 600 Ε. Επίσης του ζήτησε συγγνώμη. Επειδή όμως ο καιρός στο HKG ήταν κακός όταν έφτασε φρέσκος-φρέσκος, έχασε την ανταπόκριση του, κάνοντας τον παράλληλα να χάσει την πτήση της SilkAir αργότερα για KUL (η οποία όμως ήταν με διαφορετικό εισιτήριο) . H SIA φρόντισε και του έδωσε άλλα 80 Ε για πιτζάμες, για να περάσει το βράδυ του στο πληρωμένο ξενοδοχείο του Changi, ζητώντας πάλι συγγνώμη. ‘Είναι σκληρό να είσαι άτυχος’ σκέφτηκα και γύρισα στην επόμενη συνάδελφο που μού είχε ήδη πει ότι ταξίδεψε με Εmirates και έναν Αφρικανό που δεν είχε πλυθεί για βδομάδες δίπλα της.

 

[flesland]

off report
Ο Αφρικανός και ένα τριπ ριπορτ που διάβασα στο A.net με έβαλε σε σκέψεις για την σουπερμαρκετίστικη τακτική της Emirates. Οι low cost τιμές της ΕΚ που μπορούν να σε πάνε από την χωριό σου στην Ευρώπη ή την Αφρική μέχρι την άλλη άκρη της Ασίας με όλη την αραβική προπαγάνδα και 500 Ε ή και λιγότερα, οδηγούν πολλούς στο σπορ του skywards. Αυτό και το κοινό που μεταφέρει με κάνει να πιστεύω ότι υπάρχει πελατεία μεταξύ της φτήνιας της economy και της ακρίβειας της business. H οποία business από την άλλη, εξαιτίας αεροσκαφών όπως το Α380, του μάρκετινγκ αλλά και τις αύξησης του εισοδήματος των δυτικοευρωπαίων έχει γίνει επίσης μαζική, με αποτέλεσμα ήρωες όπως ο πρωταγωνιστής του a.net να περιμένει στην ουρά για να γεμίσει ένα deck.

Περισσότερη Emirates σε επόμενο επεισόδιο.

Οn report

Η αλήθεια είναι ότι η βραδιά γενικά δεν ήταν η καλύτερη για την πνευματική μου ισορροπία: αφού ο Μίκαελ μού αράδιασε την ιστορία του, μού την έπεσε (σικ) κάποιος κυριούλης που ήταν θείος της νύφης. Μου παραπονιόταν γιατί η Tiger Airways, την οποία τιμώ αφού μου προσέφερε μια πολύ ωραία πτήση στην ξεφτίλα, του έχασε τις βαλίτσες από την Σιγκαπούρη όπου εργάζεται και όχι μόνο αυτό, αλλά και του ζητούσε να πάει στο αεροδρόμιο να τις παραλάβει όταν τις βρήκαν. ‘Δεν ξαναπετάω με low-cost’ μουρμούριζε...Άρχιζαν να μου μπαίνουν ψύλοι στα αυτιά ότι η συζήτηση θα περιστραφεί περί ασφάλειας και των εκπτώσεων αυτής στις λοκό. Αμ δε...ενώ άρχισα να αποχωρώ με ελαφρά και τρόπο, η συζήτηση πήγε στο Α380 και ένα συμβάν JFK με την AirFrance. Μετά, στο πόσο μεγάλο ‘πρόβλημα’ είναι τα composites και άλλα, τα οποία λόγω ασχετοσύνης δεν μπορούσα να παρακολουθήσω. ΄Μπράβο μπάρμπα’ είπα από μέσα μου κοιτώντας τον με ύφος υποψιασμένου τσοπάνη. Και πράγματι, ο ‘μπάρμπας’ απεδείχθη μετά από 2 μέρες - και αφού είχε ήδη πετάξει το πουλάκι - ότι είναι πιλότος σε Α380 της SIA και πετάει στο SIN-CDG-SIN-SID...μια καλή ευκαιρία για κους-κους και λαμπερές ιστορίες είχε πεταχτεί στα σκουπίδια.

Τον πόνο μου όμως ήρθε να απαλείψει ένα τηλεφώνημα:

-‘Ναι; Ποιος είναι’ ρώτησα.
-‘ Θα βολέψουμε τα πεθερικά, τον κυρ-Χέλμουτ και την κυρά-Μπριγκίτε σε 2 πτήσεις με ελικόπτερο και υπάρχει μια θέση κενή la’ ακούστηκε η γνώριμη φωνή με την μαλαισιανή προφορά.
-‘γλουγκ’ (κατάποσης)
- ‘Δεν ξέρω αν θα σε ενδιαφέρει γιατί εγώ δεν θέλω να πάω’.

Σε τέτοιες περιπτώσεις δεν γίνονται εκπτώσεις, μα την αεροπορική μου τιμή. Αφού πέταξα την σκούφια μου (ίσως και το βρακί μου), δεν μού είχε μείνει ούτε ίχνος αξιοπρέπειας να ρωτήσω το τυπικό ‘σίγουρα δεν θες να πας;’..Σίγουρα ή όχι, μετά από μερικές ώρες ήμουν ήδη στο παλιό αεροδρόμιο της Κουάλα, έτοιμος για την πτήση με τα πεθερικά.

Το αεροδρόμιο είναι ακόμα ενεργό για πτήσεις regional, charter και cargo αλλά και εκεί που η Eurocopter Malaysia έχει τις εγκαταστάσεις της. Αρκετά ελικόπτερα τριγύρω, ανάμεσα τους και ένα με SX νηολόγιο. Η πτήση έγινε με ένα Ecureuil και διήρκεσε γύρω στα 25 λεπτά. Στο τέλος, υπήρξε πρόβλημα με τον ασύρματο με αποτέλεσμα να μην υπάρχει επικοινωνία με τον Πύργο Ελέγχου. Δεν νομίζω ότι υπήρχε κάποιο μεγάλο πρόβλημα καθώς βρισκόμασταν στον αεροδιάδρομο πάνω από τον διάδρομο αλλά αφού περιμέναμε μάταια κανένα 5 λεπτο χωρίς απόκριση, ο πιλότος - αν δεν κάνω λάθος- έβαλε σε λειτουργία κάποια emergency horn (την οποία δεν μπορείς να ακούσεις από μέσα λόγω του θορύβου του κινητήρα και του έλικα ).

Ένα σύντομο βίντεο της πτήσης εδώ

Ευχαρίστησα για την ιπτάμενη εμπειρία και κατέλησα στο ξενοδοχείο που μου είχε υποδείξει το μέλος fotis. To οποίο ξενοδοχείο ήταν σε κεντρικό σημείο για αποχαιρετισμό με την θορυβώδη πόλη. Η ρεσεψιονίστ μου έκανε ‘upgrade’ στον επόμενο τύπο δωματίου (που κανονικά κόστιζε γύρω στα 10 Ε παραπάνω) αφού μαντεύω ήταν φουλ, αλλά για κακή μου τύχη ήμουν μεταξύ 2 δωματίων Ινδών ατίθασων νιάτων , που μέχρι τις 02:00 δεν βγάλαν τον σκασμό. Όχι τίποτα άλλο, αλλά έπρεπε το επόμενο πρωϊ να πάρω και την μεσημεριανή πτήση για το Siem Reap αλλά να εξερευνήσω την ζούγκλα στο κέντρο του διεθνούς αερολιμένα.

Πολύ σύντομα:

-Η ζούγκλα του διεθνούς αερολιμένα
-Ποια heavies συχνάζουν στο ΚUL
-Η αξιοσέβαστην Malaysian
-Τι είδα στην Καμπότζη

 

[flesland]

Γ) Η προσγείωση στο Άνγκορ

Το Kuala Lumpur International είναι ένα φωτεινό και ευρύχωρο αεροδρόμιο. 2 κεντρικά τέρμιναλ που συνδέονται μεταξύ τους με τρενάκι του 1 λεπτού + το cargo και το low cost terminal. Το check-in έγινε σχεδόν γρήγορα από τον μαθητευόμενο τσεκινατζή ο οποίος ακολουθούσε πιστά τις οδηγίες του εμπειρότερου που τον καθοδηγούσε πίσω του. Μου είπε μάλιστα ότι πρόκειται για ένα νέο σύστημα με το όνομα CITA αν δεν κάνω λάθος, που είναι προιόν συνεργασίας των Ασιατικών κρατών και αντικαθιστά τα παλαιότερα. Η δική μου καθυστέρηση ήταν όταν μου ζητήθηκε να δώσω το εισιτήριο εξόδου από την Καμπότζη καθώς το εισιτήριο της Malaysian ήταν one-way, όπως και τα υπόλοιπα ενδοασιατικά. Με κόπο όμως και φιλότιμο, βρήκα το χιλιοτσαλακωμένο χαρτάκι όπου είχαν σημειωθεί οι κωδικοί κρατήσεων, justin case… Αφού έδωσα το μπαγκάζι μου, κάθισα για ένα teh tarik, σπέσιαλ τοπικό τσάι, το οποίο εκτός του ότι θα ήταν της παρηγοριάς, αφού θα ήταν το τελευταίο μου, ήταν και άθλιο αφού ήταν ετοιματζίδικο της Nestle αν και 1000% πιο ακριβό από τα ορίτζιναλ της πόλης. Έστω.

Το αεροδρόμιο παρουσιάζει αρκετό ενδιαφέρον με κίνηση κυρίως από τις ασιατικές και αραβικές μεγαλοκυρίες. Φυσικά η Malaysian (εδώ το Β747 9Μ-MPL) κατέχει δεσπόζουσα θέση, σαν τον όμιλο Αερογραμμές Αιγαίου – Ολυμπιακή Μαρφιν στην Ελλάδα. Αλλά κάπου στην γωνία, λίγο απόμακρα, θα δείς και την νέα δύναμη που έχει μπει στην μύτη του κατεστημένου της xώρας (Μίκαελ μπες ΑΤΗ – SKG να σαρώσεις)...Ο προσωπικός έλεγχος έγινε τόσο γρήγορα και εύκολα που δεν θυμάμαι αν πράγματι έγινε. Εντυπωσιακό είναι το δεύτερο τέρμιναλ με την ζούγκλα στην μέση. Μην φανταστείτε καμιά τεράστια έκταση, αλλά είναι ένας ωραίος τρόπος να βγαίνεις έξω από το αεροδρόμιο ενώ στην ουσία είσαι στο κέντρο του και να ακούς κελαηδήματα. Πώς είναι από μέσα;

1
2
3 (προσοχή στην κάμερα)

Κάτι που εκτίμησα δεόντως στο KUL ήταν η ησυχία του (για καθημερινή και πρωί) αλλά και οι σεζλονγκ-που λένε και στα Φιλιατρά - που διατίθενται χωρίς φραπέ μεν, δωρεάν δε. Το Boeing 737 ήταν από ώρα έτοιμο να μας υποδεχτεί. Με πληρότητα που δεν ξεπερνούσε το 30-40% (τα 55 Ε που το έκλεισα ήταν σε χαμηλότερα επίπεδα από την AirAsia) η επιβίβαση έγινε γρήγορα, με στάση στην business για μια φωτογραφία στα γρήγορα (δεν βλέπεις συχνά Β737 με 2-2 στας Ευρώπας πια.. ).

Η όμορφη Zubaidah φρόντισε να είναι όλα όπως προβλέπονται στην πολύχρωμη καμπίνα της. Το taxi είχε ξεκινήσει διασχίζοντας όλα τα τέρμιναλ του διεθνούς αεροδρομίου και μετά από 10 λεπτά βρισκόμασταν στον αέρα. Η πτήση για το Siem Reap – REP- διαρκεί 2 ώρες παρά κάτι: σύντομα τα τρόλεϊ είχαν εμφανιστεί και πακεταρισμένo όπως ήταν το γεύμα είχαν ξεμπερδέψει σύντομα. Επιλογή μεταξύ ψαριού και κοτόπουλου, πήρα το δεύτερο. Πολύ νόστιμο θα έλεγα, να ταν και άλλο αλλά επίσης να ταν και άλλο το αναψυκτικό, που αφού με κοίταξαν περίεργα που δεν πήρα κάτι από χυμό με 10 εξωτικά φρούτα κοκτέιλ, μου‘βάλαν σε ένα ποτήρι το περιεχόμενο από μισό τενεκεδάκι..! Η πτήση αποτυπώνεται στην μνήμη με τα μικροσκοπικά αποκομμένα νησάκια στον κόλπο του Σιάμ αλλά και τις ατέλειωτες επίπεδες και πλημμυρισμένες εκτάσεις προσεγγίζοντας την γη της Καμπότζης. Είναι από τις περιπτώσεις που πραγματικά μια προσγείωση σε μεταφέρει σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο και το βλέμμα σου δεν ξεκολλάει από το παράθυρο.

Η αποβίβαση έγινε με 2 σκάλες και ποδαράτο μέχρι το κεντρικό σταθμό του καινούργιου και πολύ ενδιαφέροντος αεροδρομίου του Σιεμ Ριπ. Οι υπάλληλοι εδάφους μάς υποδέχτηκαν με ένα πλατύ χαμόγελο και ένα βαθύ ‘wai’, την υπόκλιση με τα χέρια σε στάση προσευχής μπροστά από το πρόσωπο. Ακολουθεί η διαδικασία έκδοσης βίζας που δουλεύει σαν γραμμή παραγωγής, δίνεις το διαβατήριο στον πρώτο αστυνομικό, βγάζεις την φωτογραφία στον δεύτερο, τα 25 δολάρια στον τρίτο και μετά από διάφορες σφραγίδες περιμένεις στο τέλος της γραμμής, όπου ο πιο αγγλομαθής φωνάζει το όνομα σου. Η ληστεία γίνεται ώς συνήθως στο πώς θα πας στην πόλη και έτσι έγινε και εδώ: η μαφία των ταξί ζητάει $7 αδιαπραγμάτευτα. Τα οποία βέβαια δεν είναι τίποτα στην Ευρώπη αλλά όταν στην επιστροφή ζητάν τα μισά καταλαβαίνεις το περιθώριο τους...Άλλη επιλογή είναι τα τουκ-τουκ, τα οποία όμως πρέπει να πάρεις από τις αναχωρήσεις καθώς από όσο κατάλαβα υπάρχει κάποιο ιδιότυπο μονοπώλιο ταξί στις αφίξεις. Ο ταξιτζής δεν ξέχασε να μου προτείνει να με πάει σε άλλο ξενοδοχείο από αυτό που είχα κλείσει, ‘καλύτερο΄ όπως είπε. Αφού αρνήθηκα ευγενικά, άρχισε το ψηστήρι να τον προσλάβω ως οδηγό με ατάκες ‘sir, do you like my car;it is from America!’’. Μου πρότεινε $25 την ημέρα και όταν τον κοίταξα στραβά πήγε αυτόματα στα 20. Εγώ χαμογέλασα και πήγε στα 15. Του είπα ότι θα το σκεφτώ και μου έδωσε την κάρτα του. Βέβαια δεν είχα τίποτα να σκεφτώ αφού ήμουν αποφασισμένος ότι θα τριγυρίσω με τουκ-τουκ και όχι με ΤΟΥΟΤΑ του 1980. Έκανα τσεκ-ιν στο ξενοδοχείο που κόστιζε γύρω στα 25 Ε την βραδυά και που μπορεί να μην ήταν 4στερο με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα, αλλά ήταν πολύ αξιοπρεπές, με πρωινό, ιντερνετ, πισίνα, σερβις που αγγίζει την εκδούλευση και τοποθεσία στο κέντρο της πόλης. Η οποία πόλη του Σιεμ Ριπ αναπτύσσεται ραγδαίως και άναρχα με πολλά ξενοδοχεία να χτίζονται με κεφάλαια απόδημων Χμερ από το Αμερικα και την Γαλλία κυρίως.

Ο Mr Phann με το τουκ-τουκ του θα ήταν ο οδηγός μου, για την πρώτη μέρα συμφωνήσαμε στα $4 και τις υπόλοιπες θα ‘ξαναμιλούσαμε’. Με $40 βγάζεις το 3μερο πάσο για είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο του Άνκορ, της μεγάλης ατραξιόν της περιοχής, γεμάτο από δυτικούς τουρίστες αλλά και ντόπιους που ζουν πωλώντας ότι μπορεί κανείς να φανταστεί, από καρύδες μέχρι βιβλία και πόζες για φωτογραφίες.

Στις επόμενες μέρες ξεδιπλώθηκε ένας πολιτισμός στις όχθες του Μεκόνγκ που ήταν παντελώς άγνωστος για μένα, με τους υπολογισμούς των αρχαιολόγων να λένε ότι γύρω στον 9-10 αιώνα μ.Χ ο πληθυσμός την πόλης άγγιζε το 1εκ κατοίκους, αποτελώντας τον μεγαλύτερο του κόσμου για την προ-βιομηχανική εποχή - κάπου είδα μάλιστα ότι ο πληθυσμός του Λονδίνου ή του Lundenburgh καλύτερα, ήταν γύρω στις 40.000 την εποχή εκείνη. Δεκάδες ναοί στην μέση της ζούγκλας και του πουθενά, που θα χρειαστείτε γύρω στις 3 μέρες να γυρίσετε, όσο δηλαδή και για την Σιγκαπούρη. Διασημότερος ο Ανγκορ Βατ που βρίσκεται και στην σημαία της Καμπότζης. Επίσης διάσημος τελευταία, ο Ta Prohm όπου η Αντζελίνα γύρισε σκηνές από την ταινία Tomb Raider.

H Καμπότζη μου άφησε πράγματι τις καλύτερες εντυπώσεις σαν προορισμός. Ένας πολύ φτωχός λαός με προσδόκιμο ζωής τα 60 χρόνια και μέση ηλικία τα 22 (!) χρόνια, που πάρολες τις δυσκολίες και τα δεινά που άφησαν οι Κόκκινοι Χμερ, είναι πολύ ευγενικός και πάντα χαμογελαστός. Οι τουρίστες είναι η μεγάλη πηγή εισοδήματος για αρκετούς (3500 είναι μόνο οι οδηγοί τζιπ,ταξί, τουκ-τουκ και σκούτερ στο Σιεμ Ριπ, σύμφωνα με τον Mr Phann) και το κράτος, υπάρχουν όμως και άλλοι πολλοί που με δυσκολία βρίσκουν να τραφούν με φίδια, ρύζι και ψάρια, ότι δηλαδή τους προσφέρει ο μεγάλος ποταμός Μεκόνγκ.

Όπως λέει και το Kilroy travels: Go There Before It’s too Late..

Στο επόμενο

-To lounge του REP
-Το μονοπώλιο του Ταυλανδού
-24 ώρες στο Suvarnabhumi
-BKK-HKG : με ποιά;

 

[mak]

Γειά σου flesland

Φανταστικό το ρεπόρτ σου
Παραλίγο κάποτε να βρεθώ SRep. Πόσες ημέρες νομίζεις ότι χρειάζεται κανείς για το Rep?

 

[agrodemm]

Πολυ καλο και παραστατικο ρεπορτ (ειδικα στο παζαρι με τον οδηγο).
Το γευμα παντως πρεπει να το επιμελειται ο πρεσβης της Μαλαισιας... 3 Φερρέρο? Σας κακομαθαινει ο πρεσβης...

 

[Hunting a Shadow]

Η Καμπότζη και οι ναοί του Agkor Wat υπήρξαν για μένα το πρώτο σοβαρό πολιτισμικό σοκ μιας πραγματικά πολύ φτωχής χώρας (μέχρι τώρα νομίζω μόνο το Λάος μπορεί να συναγωνιστεί τη χώρα σε υπανάπτυξη από όσα μέρη έχω βρεθεί). Οι Καμποτζιανοί ήταν οι πιο φιλικοί και προσιτοί άνθρωποι από όσες φυλές έχω γνωρίσει, η ευγένεια που βγάζανε ήταν πραγματική και όχι φτιαχτή όπως είναι π.χ. στην Ταϋλάνδη όπου πίσω από το χαμόγελο δε παύουν να σε βλέπουν σαν ένα κινούμενο πορτοφόλι.
Είναι ένα ταξίδι που αξίζει τα λεφτά του, που μάλιστα δεν είναι πολλά συγκρινόμενα με τη συντριπτική πλειοψηφία μακρινών προορισμών. Εύγε στον ταξιδιώτη μας που πήγε και το διαφημίζει!

 

[flesland]

Σας ευχαριστώ και τους τρεις.

Συμφωνώ με τον Hunting a Shadow για το 'ορίτζιναλ' της ευγένειας των Χμερ, μού άφησαν ακριβώς την ίδια εντύπωση. Δεν γνωρίζω τους Ταϋλανδούς αρκετά, αλλά στην μια μου μέρα εκεί, μού φάνηκε όντως φτιαχτό και τουριστικό το όλο σκηνικό 'γλυψίματος' , όπου μια συνομιλία τελείωνε συχνά με το 'cheap-cheap!'

Το γευμα παντως πρεπει να το επιμελειται ο πρεσβης της Μαλαισιας... 3 Φερρέρο? Σας κακομαθαινει ο πρεσβης...

Η ποσότητες που προσφέρονται είναι πράγματι μεγαλύτερες των συνηθισμένων δικών μας για ανάλογες πτήσεις, αλλά βάσει του κόστους των προιόντων στην Ασία δεν αδικώ τις Ευρωπαικές...Επίσης η τιμή των 55Ε που πλήρωσα υποτίθεται ότι ήταν κατά 80% μειωμένη της κανονικής οπότε αν πληρώσεις το 100% (αν ισχύει) τότε μάλλον θα ήθελες και άλλα Φερέρο...

Παραλίγο κάποτε να βρεθώ SRep. Πόσες ημέρες νομίζεις ότι χρειάζεται κανείς για το Rep?

Φίλε/η mak, θα έλεγα σε 3 (γεμάτες όμως) μέρες θα δεις τα σχετικά με τους ναούς κτλ. Τώρα αν θες να δεις και να μάθεις διάφορα για τον εμφύλιο (κάτι που δυστυχώς παρέλειψα να κάνω) και το καθεστώς των Κόκκινων Χμερ θα έλεγα άλλη μια μέρα. Προσοχή όμως με ποιον πας εκεί, γιατί τα βασανιστήρια.οι σκελετοί, οι τάφοι κλπ μπορεί να αφήσουν σκληρές εικόνες στην μνήμη (δεν ξεχνώ μια επίσκεψη στο Άουσβιτς της Πολωνίας :? ).

Αν όμως το σκέφτεσε και μπορείς θα το συνιστούσα ανεπιφύλακτα..Την πρώτη φορά που κάποιος μου είπε ότι είχε πάει στην Καμπότζη σκέφτηκα ότι μάλλον είναι το τελευταίο μέρος που θα επισκεπτόμουν, η πραγματικότητα εκεί όμως με εξέπληξε ευχάριστα!

 

[flesland]

O Mr Phann με περίμενε από τις 7 το πρωί για το αεροδρόμιο καθώς τo ραντεβού ήταν στις 8:30. Κατέβηκα λίγο νωρίτερα και έτσι είχα την ευκαιρία να πιάσω κουβέντα για το πως δουλεύει το σύστημα με τα τουκ-τουκ: κάθε οδηγός ανίκεια σε μια ομάδα, η οποία με την σειρά της πληρώνει το ‘νοίκι’ στο ξενοδοχείο για να παρκάρει απέξω και να παίρνει την πελατεία. Ανάλογα με τους πελάτες (λέγε με Αμερικάνο) που στέλνει το ξενοδοχείο, τόσο μεγαλύτερο είναι και το νοίκι: όλοι οι τουκ-τουκτζήδες λοιπόν θέλουν τα σλοτ του Sofitel ή του Le Meridien αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν έχουν τα χρήματα να πληρώσουν την προμήθεια. Επίσης υπάρχει και η μαφία των τουκ-τουκ που δεν αφήνουν τον Mr Phann ούτε να πλησιάσει στα λουσάτα πάρκινγκ τους. Αποχαιρέτισα το Σιεμ Ριπ και μετά από 15 λεπτά βρισκόμουν στις αναχωρήσεις του διεθνούς αεροδρομίου. Το φιλοδώρημα στον Mr Phann που δεν ήταν παραπάνω από μερικά Ευρώ και κάποια χιλιάδες Ρίελ (1 Ε= 5.500 Ριελ) ήταν αρκετά για να του φτιάξουν τον μήνα και να μού γράψει το τηλέφωνο του σε μια εφημερίδα σε περίπτωση που γνωστοί μου επισκεφτούν την χώρα.

Το αεροδρόμιο είναι σύγχρονο και γρήγορο: σε μισό λεπτό είχα δώσει την αποσκευή μου στην τσεκινατζού της Bangkok Airways. H Bangkok Airways εκμεταλλεύεται το REP-BKK ως μόνη εταιρεία στο δρομολόγιο παρόλο που το θεσπισμένο μονοπώλιο που υπήρχε στην γραμμή έχει τελειώσει εδώ και μερικά χρόνια. Καθημερινά πετάει 4—5 φορές, εναλλάξ με Α320 και ATR-72 και οι τιμούλες βγαίνουν γύρω στα $120-150 one-way και όχι λιγότερο. Η άλλη επιλογή να πάτε στο ΒΚΚ είναι με λεωφορείο, θα σας πάρει περίπου μια μέρα παραπάνω αλλά πολύ λιγότερα χρήματα.Είναι επίσης μια θρυλική διαδρομή για τις απάτες των ντόπιων στα σύνορα που με κάθε τρόπο θα προσπαθήσουν να σας πάρουν χρήματα. Αν τώρα δεν αισθάνεστε άνετα με την οδική ασφάλεια στους χωματόδρομους της Καμπότζης ή της Ταϊλάνδης, μετά το τσεκ-ιν ο δρόμος είναι κατευθείαν για τα $25 exit fee στο REP. Και αν είστε status μέλος από κάποια από τις Ασιατικές μεγαλοεταιρίες (πχ Korean Air ή Asiana – οι Κορεάτες τουρίστες είναι περισσότεροι από κάθε άλλο είδος στην Καμπότζη) μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το lounge του αεροδρομίου. Εγώ δεν είμαι, αλλά η υπάλληλος στην υποδοχή δεν είχε πρόβλημα να με βάλει μέσα για την απαραίτητη φωτογραφία.

Δεν χρειάστηκε να περιμένω πολύ και μετά από λίγο οι έλικες ενός ATR βούιζαν στα αυτιά μου. Ναι, το Α320 του εισιτηρίου είχε ξαφνικά μεταμορφωθεί σε ATR72 και ομολογώ ότι η αλλαγή αυτή με στρίμωξε λίγο. Βέβαια το αν η Αφροαμερικανή μεγάλη κυρία χωρούσε καλύτερα στην θέση ενός Airbus είναι κάτι που ξέρει μόνο ο διπλανός της στην πτήση που την έφερε από την άλλη πλευρά του Ειρηνικού. Είχε προηγηθεί η επιβίβαση από την πίσω πόρτα καθώς η μπροστά, που μου'κανε για cargo door, είχε μείνει ερμητικά κλειστή. Η παντομίμα των αεροσυνοδών με βοήθησε να καταλάβω τι πρέπει να κάνω σε περίπτωση κινδύνου καθώς η προφορά των αγγλικών τους δεν ήταν το δυνατό τους σημείο. Ήταν όμως πολύ όμορφες και αυτό αρκεί για να έχουν την συμπάθεια μου...Σε μια πτήση που διαρκεί 1 ώρα συνήθως δεν υπάρχει χρόνος και χρήμα για σερβιρίσματα, όμως η Bangkok Airways το διέψευσε δικαιολογώντας το σλόγκαν της ‘fly different’ (Το ‘μόνο με τα νέα Airbus’ όχι μόνο είναι πιασμένο αλλά δεν ισχύει κιόλας όπως αποδείχθηκε για την ‘Asia’s boutique airline’). Tο γεύμα δεν παρουσίαζε ιδιαίτερο γευστικό ενδιαφέρον αλλά από το ολότελα καλή και η Παναγιώταινα. Σε λίγα λεπτά είχα καταβροχθίσει το περιεχόμενο του κουτιού- το ίδιο και η big mamma δίπλα μου. Η προσγείωση στο υπερσύγχρονο ΒΚΚ ήταν στην ώρα της και οι πρώτες εντυπώσεις ήταν πολύ καλές...Περιττό να πω ότι η ΤΗΑΙ είναι παντού με τα wide bodies της αλλά και και κάποιες άλλες ίδιας καταγωγής (εδώ Τhai Air Asia Α320 - special livery και Οrient Thai Β747 με special βρωμιά από το παράθυρο). Η μετάβαση στο τερμιναλ έγινε με λεωφορείο το οποίο είχε μια αξέχαστη οσμή από κάποιον προηγούμενο επιβάτη που μάλλον ένιωσε ναυτία και είπε να μην κρατηθεί. Οι στιγμές με τους τουρίστες να πατάν πάνω στο σημείο δεν είναι το θέμα του παρόντος τριπ ριπορτ.

Αν και για να περάσεις από τον έλεγχο διαβατηρίων υπάρχουν καμιά 25αρια υπάλληλοι και αντίστοιχες ουρές, έπρεπε να περιμένω στην ουρά κανένα 45 λεπτο μέχρι να ξεμπερδέψω. Φυσικά και η αποσκευή τριγύριζε πάνω στην ζώνη όταν έφτασα, οπότε και αμέσως άρχισα να ψάχνω τον οδηγό που θα με πήγαινε στο ξενοδοχείο, 10 λεπτά από το ΒΚΚ και 30 Ε για την νύχτα εκείνη. Στο ξενοδοχείο όταν ρώτησα πόσο μακρυά είναι η Μπανγκόκ, η ρεσεψιονίστ με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια και μου είπε ότι θα χρειαστώ πάνω από 1 ώρα για να πάω με ταριφικό και αν. Κάτι αυτό, κάτι τα δωρεάν DVD και ο 24ωρος μπουφές με διάφορους χυμούς και η ατέρμονη τεμπελιά μου με οδήγησαν στην απόφαση να μην πάω στην πόλη όπως σχεδίαζα, μιας που ούτε ήξερα που να πάω, ούτε είχα όρεξη να ψάξω: ‘ τι να μας πει και η Μπανγκόκ’ σκέφτηκα σαν γνήσιος Ελ και ανέβαλα την επίσκεψη για το μέλλον. Και ενώ η valentinovissiki επίσκεψη στην Μπανγκόκ ακυρώθηκε, έλυσα τους κάβους για μια βόλτα -ποδαράτο- προς το ΒΚΚ που πραγματικά άξιζε τον κόπο. Σε διάστημα μιας ώρας που περπάτησα τριγύρω, πέρασαν πάνω από το κεφάλι μου όλων των ειδών τα heavies , από Royal Jordanian και El Al μέχρι την άγνωστη για μένα Eva Air και την φυσικά την ΤΗΑΙ με την μεγαλειότητα της. Που και που προσγειωνόταν και κάτι πιο light όπως τα ΑΤR της Asia’s boutique airline.

Η κόπωση που άρχισα να αισθάνομαι, δεν οφειλόταν στην ελονοσία από την οποία γλύτωσα στην Καμπότζη, αλλά μάλλον στο καιρό και την υγρασία που τις τελευταίες μέρες με ακολουθούσε- ή μάλλον ακολουθούσα- σε όλους τους προορισμούς. Έπειτα από 2 ταινίες και πολλούς ύπνους, την επόμενη μέρα ήμουν φρέσκος-φρέσκος για το ψητό που λέγεται Emirates…Ο οδηγός του ροζ ταξί που πήρα δεν μιλούσε και πολλά αγγλικά. Βασικά το πρόβλημα ήταν ότι δεν καταλάβαινε (ή έκανε ότι δεν) την λέξη ‘airport’ αλλά ούτε και το χέρι που κάνει καμπύλη προς τα πάνω. Του δίνω άφεση γιατί προθυμοποιήθηκε να πάρει τηλέφωνο στο κέντρο του, όπου μάλλον υπάρχει ειδικός μεταφραστής στον οποίο και μίλησα.

Μετά από έναν μικρό κύκλο, φτάσαμε στο ΒΚΚ όπου κατευθύνθηκα προς το τσεκ-ιν της ΕΚ. To εισιτήριο το είχα κλείσει για περίπου 150 Ε και οι εναλλακτικές είχαν αναζητηθεί και συζητηθεί εδώ. Κατευθυνόμενος προς την ουρά, το θέαμα από ένα τεράστιο γκρουπ Ταϊλανδών νέων με έβαλε σε πολλές και βαθιές σκέψεις...η κυρία στις κορδέλες όμως με διευκόλυνε, μου είπε να περάσω κατευθείαν στο τσεκ-ιν της First, προσπερνώντας το πλήθος που δεν έδειχνε να βιάζεται και ιδιαίτερα. Όχι ότι βιαζόμουν εγώ, αλλά τα ντεσιμπέλ του γκρουπ ήταν μάλλον ενοχλητικά. Εκεί θυμήθηκα κάτι ξεχασμένα ΕΚ μίλια και κοιτάζοντας μια την τσεκινατζού μια το γκρουπ, σκέφτηκα ότι δεν θα είχα μια καλύτερη ευκαιρία να τα ‘σκοτώσω’. ‘Πόσο πάει το upgrade;’ ρώτησα. Το μαλί πήγαινε 10000 skywards και αποφάσισα να προχωρήσω. Όμως δεν είχα προβλέψει τα πάντα...

Στο επόμενο:

- Τι έγινε στην πτήση ΕΚ384;
- Hong-Kong International
- Το γράμμα της Έμιλυ
- Τσεκ-ιν από το μέλλον

 

[flesland]

Δ) Πετώντας στο Χονγκ-Κονγκ

H τσεκινατζού τζούνιορ φώναξε την τσεκινατζού σίνιορ. Η δεύτερη παίρνει τηλέφωνο στο υπερπέραν και έπειτα από συνενοήσεις στα ταιλανδικά, η τζούνιορ πετάγεται και μου λέει ότι δεν είναι δυνατόν να γίνει upgrade γιατί τα μίλια πρέπει να χρεωθούν τουλάχιστον 24 ώρες πριν.

-‘Αλλά’ συνέχισε... Aυτό το ‘αλλά’ το περίμενα πολλές πτήσεις τώρα και χαρμόσυνες καμπάνες άρχισαν να ηχούν στα αυτιά μου...

‘Αλλά επειδή είμαστε overbooked, θα προσπαθήσουμε να σας βάλουμε στην business χωρίς μίλια, αρκεί να μας επιβεβαιώσουν από τα γραφεία ότι έχουμε την άδεια’. Η επιβεβαίωση ήρθε και το boarding pass μπήκε στο χρυσίζουν φάκελο. ‘Θα ταξιδέψετε business αλλά δυστυχώς δεν θα έχετε πρόσβαση στο lounge, we are very sorry ’. Εγώ να δεις τι sorry που ήμουν...Βέβαια δεν θα έχανα και τίποτα να δοκιμάσω και όταν πέρασα τα διαβατήρια, πήγα στο lounge να δοκιμάσω την τύχη μου. Αφού έφαγα το ευγενικό άκυρο μου - αλλά τουλάχιστον έπεσα μαχόμενος - επέστρεψα στα μαγαζιά του τέρμιναλ, όπου μπορείς να ξοδέψεις αρκετή ώρα και χρήματα – αν και τις πιο πολλές φορές οι τιμές στα αεροδρόμια δεν βοηθάν ακριβώς στο να αγοράσεις και πολλά... Αφού εκανα 2 πηγαινέλα και σταμάτησα μόνο για τα ‘ αξιοθέατα΄ του Suvarnabhumi (τι εύκολο όνομα αλήθεια :? ), πήγα στο gate όπου το Β773 άδειαζε καθυστερημένα τους επιβάτες από Ντουμπάι. Μαζί μας περίμενε και το πλήρωμα που θα άρχιζε τη βάρδια του με HKG και φαντασία. Αξίζει να σημειωθεί, πως στο gate διατίθονται δωρεάν περιοδικά (newsweek κτλ) για όλους τους επιβάτες. Το boarding άρχισε και στην θέση μου καθόταν ένας Ινδός κυριούλης ο οποίος πολύ ευγενικά με ρώτησε αν θα με πείραζε να κάτσω στο παράθυρο, ώστε να είναι απέναντι από την μικρή 6χρονη κόρη του και την μαμά Ινδή. ‘ Όχι δεν θα με πείραζε’ απάντησα 'κάθε άλλο' σκέφτηκα και στρογγυλοκάθισα στον θρόνο της ΕΚ. H διάταξη είναι 2-3-2 και η εντύπωση που έχω είναι ότι είναι πιο άνετα από την αντίστοιχη θέση του Α380, η οποία μου φάνηκε λίγο ‘κλειστοφοβική’ αν και βέβαια εκεί έχεις και το μπαρ... Από την άλλη, το κάθισμα του Β777 αν και μεγάλων διαστάσεων ήταν πολύ σκληρό και ο μηχανισμός μασάζ είναι μηχανισμός παραγωγής θορύβου – θυμίζει ενοχλητική δόνηση κινητού τηλεφώνου. Εδώ χάνει από το μασάζ-σιάτσου της Lufthansa που γίνεται κυκλικά και αθόρυβα παρόλο που τα γερμανικά καθίσματα δείχνουν να είναι περασμένης γενιάς... Η μεσημεριανή ώρα της πτήσης δεν μου επέτρεπε να παίζω πολύ με το πόσο μπορώ να ξαπλώσω και να στροφιγυρήσω μιας και η Ινδή κόρη ήδη με κοιτούσε περίεργα. Για το σύστημα ICE έχουν πολλά γραφτεί ήδη στο φόρουμ και νομίζω οι περισσότεροι που το χουν δοκιμάσει συμφωνούν ότι πρόκειται για ένα από τα καλύτερα ife της αγοράς. Στην business η οθόνη είναι τεραστίων διαστάσεων και προσφέρει ακόμα καλύτερη εμπειρία. Το έξτρα αποσπόμενο χειριστήριο αφής δεν μου φάνηκε σε τίποτα χρήσιμο και μάλλον είναι πιο περίπλοκο από το ‘τηλεκοντρόλ’ που βρίσκεται στο μπράτσο (ή αλλιώς τεμπέλη) της θέσης. Το φαγητό ήταν 2 (κρύα) πιάτα με επιλογές Χ 2, σερβιρισμένο ωραία (catering από την Bangkok Airways) και συνοδευόμενο από μεγάλη επιλογή ποτών. Η πτήση διαρκεί αρκετά ώστε να παρακουλουθήσεις μια ταινία και να μην ενοχλήσεις άλλο τον άκρως ευγενικό φροντιστή - ο οποίος προσπαθούσε επί μισή ώρα να βρεί λύση στο αγνώστου ταυτότητας πρόβλημα της μπροστινής ηλικιωμένης επιβάτιδος.

Η προσγείωση στο ΗΚ ήταν άκρως ενδιαφέρουσα και μπορείς να την παρακολουθήσεις live στην οθόνη σου. Η αποβίβαση έγινε με 2 γέφυρες και με το που πάτησα στο τέρμιναλ μια μικροσκοπική κυρία μου ζήτησε το διαβατήριο, το οποίο και έξυσε επιμελώς. Η στάση δεν με εμπόδισε για πολλές άλλες στην συνέχεια, πχ μια για το Β747 με το φόντο του και άλλη μια για το Α330 της Dragonair.

Η ουρά για τα διαβατήρια διαρκεί αιώνες, ας μην ξεχνάμε το μέγεθος των αεροσκαφών που αποβιβάζουν εκεί και την συχνότητα τους. Αμέσως μετά τον έλεγχο μπορείτε να αγοράσετε το εισιτήριο για τα ΜΜΜ. Το αστραφτερό τρένο ‘Airport Express’ κοστίζει περίπου 10 Ε και φτάνει στο κέντρο της πόλης μετά από 25 λεπτά με άλλες επιλογές να είναι λεοφορείο και το μή-ΜΜΜ ταξί. Όμως το μεγάλο ατού του Airport Express είναι ότι στη διαδρομή προς το αεροδρόμιο, μπορείτε να κάνετε check-in στο κέντρο της πόλης, μένοντας ελεύθερος από βαλίτσες και άλλα βάρη! Για 10 Ε το βρίσκω μια πολύ καλή και φτηνή υπηρεσία, ποιός ξέρει, ίσως κάποτε να δούμε και counters στον σταθμό Συντάγματος...

Στο Χονγκ Κονγκ, θα ακολουθούσα την ξενάγιση της Έμιλυ, δημοσιογράφου στα τοπικά μέσα, αλλά και της Τζοϋς, Κινέζας που ζει στην Shenzhen της Κίνας, λίγο πιο έξω δηλαδή. Μια πρόγευση είχε φτάσει στο email μου μερικές βδομάδες νωρίτερα . Μερικά αποσπάσματα:

day1: Hong Kong side
- take the peak tram to the Peak, which is a hill on the hk island, where you can have a panoramic view of the harbour and Kowloon. if u want, you can go to madame tussaud, if you want to take pictures with the wax sculpture of jacky chan, which i personally m not a big fan of. but maybe worth a visit as a tourist.
- come down by bus to causeway bay if you like shopping.
- take a bus to Stanley, which is a popular for the beach there and the Stanley market, which you can easily get lovely souvenir for friends and family. there are sea side bars too.
- dinner in Lan Kwai Fong/Soho, which is in Central. great place dinning and clubbing. and it's best to go on friday or saturday night as there are more people.
- and there is a transport unique to the hk island, which is the tram, or 'ding ding' as local people call it. it's an transportation which ppl still use today. it basically takes you to anywhere on the island, just that it maybe a bit slow.

- day 2: Kowloon side
- if you stay on the hk island, it may worth trying taking the ferry to the kowloon, or vice versa. it's only a few minutes ride and it's a fun trip and you travel from one side of the harbour to the other.
- the ferry will take you to Tsim Sha Tsui, also a place for shopping and if you want, there are the history museum and the arts centre to visit.
- this time, you can walk alongside the harbour on the Hall of Fame, a hk version of the hollywood famous road. you may grab a coffee there to chill.
- another must go area is Mong Kok. this is a less posh area than Central and Tsim Sha Tsui, but again great place for shops and food. there is the Women's Market, somewhat like the Stanley market, and a lot bigger.
- i would suggest dinner in Temple Street in Yau Ma Tei. it's a very local area while also very touristy.

Μιας και όταν είσαι με ντόπιους όλα γίνονται γρηγορότερα, δεν ήταν πολύ δύσκολο να κάνω όλα τα παραπάνω με άνεση μιας και έκατσα και 4 ημερές. Βέβαια το να είσαι με ντόπιούς έχει και τα αρνητικά του , όπως το βρεθείς στην 'ευχάριστη' θέση να αρνηθείς διαδοχικά 10 διαφορετικά πιάτα που σου προτείνουν και περιέχουν πόδια κότας, κεφάλια ψαριών και ζωτικά όργανα χοιρινού. Το HK είναι μια σύγρονη μεγαλούπολη, με πολύ θόρυβο και ζωή, ζέστη, υγρασία και ξένους. Οι μετακινήσεις γίνονται έυκολα με το μετρό και τα ξενοδοχεία προσφέρουν σχετικά χαμηλές τιμές για την ποιότητα τους. Αν δεν αντέξετε άλλο ασιατικό φαγητό, τα McDonalds κοστολογούν το μενού με 2,5 Ε και σας προσφέρουν μια λύση από την δύση χωρίς ενοχές. Υπάρχουν βέβαια και πολλά άλλα ‘κανονικά’ δυτικά εστιατόρια, αλλά εκεί θα πληρώσετε κάτι παραπάνω αφού συνήθως είναι στη κατηγορία ‘τρέντυ’. Γενικά μια επίσκεψη 2 γεμάτων ημερών είναι μάλλον αρκετή κατά την γνώμη μου, ίσως καλύτερα σαν stopover αν σας φέρει ο δρόμος και μιας και το αεροδρόμιο είναι πολυσύχναστο..