Re: Είναι καλά τα λεφτά, Qatari (με Qatar και Cathay στην Ασ
Στο Chek Lap Kok αποφάσισα να πάω από νωρίς. Check-in είχα κάνει ηλεκτρονικά από την προηγούμενη, οπότε τα πράγματα
στα counters της Cathay ήταν εύκολα. Κάρτες επιβίβασης και βαλίτσα τσεκαρισμένη ως την Αθήνα, σοβαρά και γρήγορα.
Με αρκετές ώρες μπροστά μου, είπα να το πάρω από την αρχή, οπότε βγήκα και… ξαναμπήκα. Κοντοστάθηκα
στις γέφυρες της εισόδου για να χαζέψω το ευάερο και ευήλιο Terminal 1 και πέρασα από
το First Class check-in της CX, γιατί πάντα είχα τη νοσηρή περιέργεια να δω τι τύποι πετάνε πρώτη θέση... Στη συνέχεια, βόλτα προς το
Terminal 2, με
το "Aviation Discovery Centre" και τη θέα από
το observation deck.
Αργότερα, επιστροφή στο Τ1, λίγο αργός έλεγχος χειραποσκευών, γρήγορος έλεγχος διαβατηρίων και μετά άπλετος χρόνος για χαλαρή βόλτα στα gates, εκεί όπου Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι, Ισπανοί και πολλοί άλλοι, με τελικούς προορισμούς τα πέρατα του κόσμου, μπαίνουν και βγαίνουν κάθε λίγο και λιγάκι από τις συνεχώς γεμάτες με
widebodies φυσούνες του HKG. Το ίδιο γινόταν και εκείνο το απόγευμα
στο gate 71: μαζευτήκαμε, περιμέναμε, άνοιξε και μπήκαμε. Εν μέσω
boarding music, η 39Α έδειχνε ένας μικρός θρόνος, με κουβερτούλα, μαξιλαράκι και...τρία ολόκληρα παράθυρα!
CX645 (QR5800), A333, B-HLQ, 39A, χειμώνας 2014
HKG 18:35 – DOH 23:25
Ο κάπταιν μας καλωσόριζε από τα ηχεία στην καμπίνα του Α330, εκείνος και οι δυο F/O με τους οποίους θα πετούσαμε απόψε για Ντόχα. Η "
lovely Nadia" -όπως μας τη σύστησε- φρόντιζε να "
sit back and relax-άρουμε" για όσο θα διαρκούσε ο ανεφοδιασμός, το πλήρωμα της καμπίνας της μας μοίραζε το μενού κι εκείνη μας ανακοίνωνε ότι ο «
Captain Nigel will take us to Doha in nine hours and five minutes tonight» και ότι ανυπομονούν να μας κάνουν να περάσουμε καλά εν πτήσει.
Όταν όλα αυτά τελείωσαν, ήρθε η ώρα του πούσμπακ, στις 18:30 ακριβώς. Οι κινητήρες εκκίνησαν, στις οθόνες έπαιζε
η επίδειξη σωστικών, στην καμπίνα μοσχομύρισε για λίγο αεροπορικό καυσαέριο κι άρχισε η τροχοδρόμηση.
Στις 18:42, στο κατώφλι του 07R, με τα υπόστεγα γεμάτα τζάμπο και 777 στα αριστερά μας, με άνεμο από 20 μοίρες στους 14 κόμβους, με 3800 χλμ διαδρόμου σχεδόν στο επίπεδο της θάλασσας και 6300 χλμ πτήσης μπροστά μας, άρχισε το take-off roll και λίγο μετά αφήναμε το Τσεκ Λαπ Κοκ κάτω μας.
Συνέχεια με πορεία διαδρόμου και έξω απ’ τα παράθυρα το φωτισμένο Χονγκ Κονγκ με τους ουρανοξύστες, τις θάλασσες, τα νησιά και τα βουνά του. Δεξιά στροφή για να πάρουμε αρχικά νοτιοδυτική πορεία, το Airbus ανεβαίνει, έξω η μέρα φεύγει, μέσα το προσδεθείτε σβήνει και
τα peanuts Κίνας με το πρώτο μπαρ σέρβις έρχονται.
Συγχρόνως, άνοιξαν και όλες οι κουβέρτες, λόγω του γνωστού πολικού ψύχους στις καμπίνες... Έβαλα μπλούζα, έβαλα κουβέρτα, έβαλα γάντια και κουκούλα και στο τέλος έβαλα ταινία. Λίγο μετά ήρθε και
το φαγάκι. Επιλογή από τρία γεύματα, πήρα ψαράκι, αλλά δεν είχα μάλλον καταλάβει ότι το ζεστό πιατάκι προσφέρθηκε όχι για να το φάμε, αλλά για να ζεστάνουμε τα παγωμένα μας άκρα. Στην πολική καμπίνα, άλλοι το ακουμπούσαν στα πόδια τους, άλλοι ζέσταιναν πάνω του τα χέρια τους, ενώ κάποιοι το έπαιρναν ακόμη και αγκαλιά μπας και ανέβει η θερμοκρασία. Εγώ, αντιθέτως, δεν άντεξα και το έφαγα. Έφερα κάθε μπουκιά αρκετές γύρες μέσα στο στόμα μου, αλλά κανείς γευστικός κάλυκας δεν έστειλε το παραμικρό σήμα στον εγκέφαλό μου. Γλυκό δεν ήταν, αλμυρό δεν ήταν, ξινό δεν το έλεγες, ούτε πικρό επίσης. Να έφταιγε το ψύχος; Να είχε μουδιάσει η γλώσσα από κάποιο μυστικό υλικό που τοποθετήθηκε επί των φιστικιών ή του τομάτο ντζους; Να μας προετοιμάζουν όλους μας να γίνουμε αστροναύτες και να τρεφόμαστε με κάψουλες; Ανεξήγητον.
Και μέσα στο γαστριμαργικό αυτό πάρτι, ανοίγει η κουρτίνα και τι βγαίνει; Ο κύριος Ζονκ; Η Κρίστα που χαϊδεύει το καπό του Citroen AX; Όχι, όχι... Βγαίνει η Σου, η αεροσυνοδός της Cathay, κρατώντας μια πολύχρωμη ταμπέλα ίσαμε το μισό μπόι της. Και τι λέει; Ότι μοιράζει φιλιά και free hugs όπως Αμερική; Όχι και πάλι. Έχει φωτογραφίες από είδη duty free και μας τα προωθεί. Εμείς, στο μεταξύ, έχουμε μείνει να την κοιτάμε με τα αποφάγια στα τραπέζια. Σουρεαλισμός...
Κάποια στιγμή βέβαια οι δίσκοι μαζεύτηκαν. Με τα γαντάκια στα χέρια λοιπόν, μας πρόσφεραν καφέ και τσάι. Με τα ίδια γάντια που έπιαναν τα αποφάγια, έπιαναν το ποτηράκι και μας σέρβιραν. Πολύ ωραία...
Ας τα αφήσουμε όμως αυτά... Τα φώτα στην καμπίνα έσβησαν. Το 330 μας πετούσε ατάραχο βόρεια του Τσιάνγκ Μάι, το οποίο φαινόταν στα αριστερά μας κάτω από αστερισμούς, το beacon και το strobe της αριστερής μας πτέρυγας. Μουσικούλα στο τάμπλετ,
χάρτης στο IFE και χάζι απ’ το βραδινό παράθυρο. Ηρέμησα...
36000 πόδια πάνω απ' την Καλκούτα, η καμπίνα μας θεοσκότεινη, η πτήση ομαλή, το πλήρωμα αποσύρθηκε για ανάπαυση στις τελευταίες σειρές της Economy και στο IFE είχε κατά βάση από κινέζικη ποπ μέχρι κινέζικη soul. Μπορείς, όμως, σύμφωνα με το inflight magazine, να συνδέσεις μέσω θύρας usb τον υπολογιστή ή την ταμπλέτα σου στην οθόνη του ΙΦΕ. Μπορείς; Μόνο αν έχεις ipad, τα υπόλοιπα απλώς φορτίζονται.
Στη θέση 39 μπορείς, όμως, σίγουρα να απλωθείς και να την πέσεις. Τρία ολόκληρα παράθυρα έχεις στη διάθεσή σου και μπροστά το bulkhead που σε χωρίζει από την premium economy. Καλύτερα κι από έξοδο κινδύνου! Άλλωστε, στην έξοδο κινδύνου του 330 της CX, έχεις μόλις...μισό παράθυρο και seat pitch μικρότερο.
Αν και ήταν νύχτα όμως μέσα και έξω, δεν έπρεπε να κοιμηθώ, αλλιώς το jet lag θα με περίμενε στη φυσούνα της Ντόχα. Άγρυπνος πάνω απ’ την Ινδία, έβαλα τη δεύτερη ταινία.
Στα 38000 πόδια, με 755 km/h ground speed και τον αστερισμό του Σκορπιού στα αριστερά μας παράθυρα, κοντεύαμε στο Καράτσι. Στο galley είχε ποτήρια με νερό, στην καμπίνα είχε σκότος και κρύο. Τι δεν είχε; Δεν είχε τίποτα που να θυμίζει ότι πέταξες με Cathay στο duty free. Μοντελάκια κλπ φορτώνονται στην καμπίνα μόνο αν τα έχεις προπαραγγείλει από το site της εταιρίας, στην ενότητα CXitement του οποίου βρίσκεις πολλά και διάφορα καλούδια. Το περίεργο εδώ είναι ότι δεν μπορείς να ζητήσεις τα πάντα, παρά μόνο συγκεκριμένα είδη. Τα υπόλοιπα (καπελάκια, ρούχα, αδιάβροχα κλπ κλπ) μπορείς να τα παραγγείλεις με παράδοση κατ' οίκον μόνο και με τη σχετική επιβάρυνση μεταφορικών. Τσάμπα η ταμπελάρα της Σου απόψε.
Τη Muscat την περνούσαμε στα 40000, μιάμιση ώρα πριν την προσγείωση και κάπου εκεί άναψαν ξανά τα φώτα στην καμπίνα για να φάμε. Ήρθε
το snack box, που απ’ έξω έγραφε «
There is no sincere love than the love of food» κι από κάτω:
George Bernard Shaw. Ο μακαρίτης μπορεί να το εννοούσε, ο σεφ της Κάθεϋ δεν εννοούσε να μας ταΐσει απόψε όμως. Κι έτσι, κατά τα γνωστά κι αυτό: σαντουιτσάκι που ο μέσος σχολιαστής του skytrax θα αποκαλούσε επιεικώς
"inedible", μια toblerone όπως την ξέρετε και φρουτάκια λίγα αλλά καλά. Το σουρεαλιστικό εδώ ήταν το ποτηράκι του καφέ, τη στιγμή που καφέ/τσάι δε μας έδωσαν ποτέ...
Εντωμεταξύ, κανένα μισάωρο πριν την προσγείωση, πετώντας πάνω από Ντουμπάι, επανήλθε κι ο κάπταιν με μια πολύ ευγενική ανακοίνωση, δίνοντας τα τελευταία στοιχεία καιρού για την Ντόχα, όπου θα φτάναμε περίπου τριάντα λεπτά νωρίτερα του προγραμματισμένου.
Και κάπως έτσι, τα φλαπς ξανακατέβηκαν, η ταχύτητα μειώθηκε, η καμπίνα ξαναασφαλίστηκε, τα φώτα ξαναχαμήλωσαν, τα landing lights ξαναάναψαν, στο Hamad είχε CAVOK και άπνοια και εμείς -ύστερα από μια πτήση χωρίς ίχνος ανατάραξης- προσγειωθήκαμε. Επιβράδυνση με πολύ ήσυχο reverse, η ηγουμένη μας είπε ότι ήταν "
a pleasure to serve us today", το 330 μας στάθμευσε δίπλα σε
310 της Biman και ένα νεογέννητο
787 της Qatar, αφήσαμε πίσω μας την άνετη πλην κρύα
καμπίνα του πολικού εξπρές, ελεγχθήκαμε και ψάχναμε χώρο στο τέρμιναλ για διανυκτέρευση, ανάμεσα σε δεκάδες φασαριόζους αμερικάνους.
_____________________________________________________
(+) Καλή επιλογή από ταινίες στο IFE.
(+) Η lovely -ηγουμένη- Nadia, που κάθε λίγο και λιγάκι περνούσε μια βόλτα από όλη την καμπίνα για να φροντίσει όποιον είχε ανάγκη.
(+) Η Economy χωρίζεται σε δυο καμπίνες. Η μπροστινή καλύπτει λίγες μόνο σειρές, το σέρβις ξεκινάει από εκεί και τα πράγματα είναι γενικώς πιο ήσυχα.
(+) Το αεροδρόμιο του HKG: όμορφο, μεγάλο, άνετο.
(-) Ίσως η πιο κρύα καμπίνα που έχω μπει ποτέ!!! Χωρίς υπερβολή, υπήρχαν άνθρωποι που έτρεμαν κάτω από την κουβέρτα.
(-) Πληθώρα τραγουδιών στο IFE, θετικό αν μελετάτε το σύγχρονο κινέζικο πολιτισμό, καθώς ήταν τα περισσότερα εκ Κίνας.
(-) Το βιαστικό, ενίοτε απρόσεκτο και χωρίς πολλά πολλά σέρβις.
(-) Το μάλλον αδιάφορο -πλην της προϊσταμένης- πλήρωμα καμπίνας.
(-) Το φαγητό (με μοναδική εξαίρεση το γλυκάκι του δίσκου, που ήταν συμπαθητικό).
Tips:
Η Cathay σου δίνει τη δυνατότητα να κλείσεις είτε κατά την κράτηση είτε αργότερα μέσω web check-in θέση στη σειρά 39, όπου το σητ πιτς είναι τεράστιο!
Η κράτηση συγκεκριμένης θέσης στο αεροπλάνο πριν το check-in είναι εφικτή μέσω web ή μέσω των γραφείων της CX, μόνο αν έχετε εκδώσει εισιτήριο από την Cathay και όχι αν το εισιτήριο είναι από codeshare partner (π.χ. Qatar).
(Τα παραπάνω ονόματα πληρώματος δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα και οποιαδήποτε ομοιότητα με πραγματικά πρόσωπα είναι εντελώς συμπτωματική.)
κλπ) πρέπει να περιμένουν μέχρι να μπουν στο αεροπλάνο.