Leg 1, 26/6/2009
ΟΑ 203, ΑΤΗ-CDG
Αεροσκάφος: Boeing 737-484, SX-BKG Πέλλα
Κάποιος μεγάλος μουσάτος είχε πει ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα (μετά βρήκε τον Σπένσερ και φτιάξανε μαγαζί με ρούχα). Η ιστορία αυτού του θρεντ είναι η επανάληψη ενός περσινού ριπόρτ με τους ίδιους πρωταγωνιστές, ίδιο σκηνικό, παρόμοιο σενάριο αλλά (όπως συμβαίνει στα ριμέικ) με κάποιες αλλαγές στους ρόλους. Για πάμε...
Κατέφτασα στο Ελ-Βεν στις 06:10 με προγραμματισμένη ώρα πτήσης 07:40 και επιβάτες στην ουρά χίλιους εκατόν σαράντα. Σύμφωνα με τον πίνακα, τα σχετικά desk της ΟΑ θα έπρεπε να είναι από το 79 ως το 100 αλλά επειδή μάλλον τα ξυπνητήρια στην ΟΑ είναι είδος σε εξαφάνιση (για αυτό τους πήρε 30 χρόνια να καταλάβουν ότι βούλιαξαν) λειτουργούσαν μόλις 4 (oι υπόλοιποι είχαν μείνει σπίτι και θρηνούσαν τον Μάικλ Τζάκσον). Με όλες τις πτήσεις της ΟΑ να τσεκάρουν από το ίδιο σημείο, την απεργία της ΥΠΑ την προηγούμενη μέρα και την αναμενόμενη απεργία την επομένη, όσοι επιβάτες μπορούσαν κανόνισαν να ταξιδέψουν Παρασκευή. Shit happens.
Οσο περνούσε η ώρα και οι ταξιδιώτες διαμαρτύρονταν με κόσμιο τρόπο («Καλά κάνανε και σας πουλήσανεεεεε») οι υπάλληλοι καλούσαν τους επιβάτες των πτήσεων που πλησίαζε η ώρα να περάσουν μπροστά: «Πάσαντζερς του Βερολιινοοοο» (έτσι ακριβώς, ορκίζομαι) και βουουουυρ αυτοί εκτός σειράς και εκτός ελέγχου. Πλάκα είχε.
Φυσικά και προσπάθησα να κάνω web check-in. Το προηγούμενο βράδι μπήκα στο site, διάλεξα θέση (11Α, όπως πέρσι), «θέλετε να τυπώσετε το boarding pass?» μου λέει, «Αμέ», του λέω. «Πατήστε εδώ για να τυπώσετε το boarding pass», λέει. Πατάω, τυπώνεται και γράφει: «THIS IS NOT YOUR BOARDING PASS. ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΝΤΕΣΚ». Αναυδος....
Με τα πολλά, και αφού η ώρα είχε πάει 7 και 15, κάποιος φώναξε «Πάσαντζερς του Πάρις!» (αυτό το είπαν σωστά) και εγώ έκανα μισό βαρελάκι κάτω από τους ιμάντες (να πού χρησιμεύει η εκπαίδευση στο στίβο μάχης) και στάθηκα χαμογελαστός μπροστά στην μπουχτισμένη υπάλληλο. Βαλίτσα, πάσο, φύγαμε. Η πτήση θα είχε καθυστέρηση 35 λεπτά (που για την ΟΑ θεωρείται «στην ώρα της») μάλλον λόγω της καθυστέρησης στο τσεκ-ιν αλλά στην πραγματικότητα δεν ήμασταν και τόσοι πολλοί, ζήτημα το 734 να είχε 80 επιβάτες. Καταραμένη κρίση....
Για να συνεχιστεί το deja-vu, στη φυσούνα μάς περίμενε το SX-BKG, το ίδιο αεροσκάφος με πέρσι. Στα αυτιά μου έπαιζε ήδη η μουσική από το twilight zone. Επιβίβαση, κανείς δίπλα μου (όπως και πέρσι), απογείωση από τον 03R, Νέα Μάκρη, Ραφήνα, αριστερά για Αθήνα, Κόρινθο, Ρίο κλπ στην κλασική διαδρομή από την ιταλική ακτογραμμή προς Φλωρεντία, Ζυρίχη, Ντιζόν και Παρίσι.
To πρωινό ήταν (πάλι) εκείνο το κάτι ανάμεσα σε κρέπα και ομελέτα με κάτι σαν ζαμπόν και κάτι σαν χόρτο μέσα σε φύλλο. Καθισμένος στην ίδια θέση από την οποία έγραφα το περσινό ριπόρτ, από εκεί θα έγραφα και ετούτο αν το μάχιμο και κοσμογυρισμένο λάπτοπ μου δεν είχε πάθει νωρίτερα έμφραγμα της κάρτας γραφικών του (το έχω στείλει για μπάι πας, ελπίζω για το καλύτερο). Το πλήρωμα δεν ήταν ούτε ενοχλητικό ούτε φιλικό. Ηταν τυπικό, πράγμα που δεν με ενόχλησε καθόλου μια και η διάθεσή μου ανανεώνεται με τον ύπνο και εκείνο το βράδι είχα κοιμηθεί ελάχιστα. Βάλε και την αναμονή στο τσεκ-ιν, δεν ήμουν και για πολλά-πολλά. Οχι, δεν θέλω τσάι. Καφέ θέλω, μ' ακούς; Καφεεεεε!
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ξαναείδα περιοδικό σε πτήση της ΟΑ. Είτε δεν τύπωναν ως τώρα είτε γίνονται ανάρπαστα από επιβάτες που εκτιμούν την υψηλή ποιότητα στο έντυπο του εθνικού μας αεροαδιαφορέα. Η ύλη ήταν Σάκης, Eurovision, ταξιδιωτικό για Παρίσι (από αυτά που τα γράφουν κάτι ταλαίπωροι κλέβοντας στοιχεία από το Ιντερνετ), αποθέωση κάτι ελληνικών προορισμών με αεροδρόμιο και ένα ρεπορτάζ από την Κάσο στο οποίο ο πρόεδρος, ο δάσκαλος, ο παπάς, ο δήμαρχος, ο πιλότος του Dash και ο υπέργηρος (για τα μέτρα του Δημοσίου) υπάλληλος του αεροδρομίου εκθείαζαν την Ολυμπιακή και την ανεκτίμητη προσφορά της στο νησί, τον τουρισμό, το έθνος, τον ελληνισμό και την ορθοδοξία. Στις επόμενες σελίδες είχε το πρόγραμμα του IFE (όλα τα τραγούδια της Eurovision, η ελληνική συμμετοχή στη Eurovision, πώς να ψηφίσετε στη Eurovision), τις ταινίες που θα βλέπαμε αν πετούσαμε με Α340 (το στέλνουν που και που στο CDG), τον χάρτη με τους προορισμούς και τον στόλο της ΟΑ. Εκεί έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι οι κινητήρες στο 734 είναι CMF 56 και όχι CFM 56 που έχουν όλα τα άλλα 737. Είτε η ΟΑ κατασκεύασε κινητήρες με νέο κωδικό είτε στο περιοδικό χρειάζονται ικανότερους συντάκτες.
Ο καιρός στο Παρίσι ήταν βροχερός με 18 βαθμούς και όβερκαστ. Το 737 προσγειώθηκε στον 26L, τον νοτιότερο διάδρομο απ' όλους (τηρώντας τον κανόνα που λέει πως προσγειώνεσαι πάντα στον διάδρομο που είναι εντελώς αντίθετα με το σημείο που πρόκειται να σταθμεύσεις) και άρχισε τη διαδρομή προς το Τ1 (για την περιγραφή του ανατρέξτε στο παλιό ριπόρτ ). Εκεί επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά το ένστικτο του μεγάλου Κάπτεν Τζάμπο που την προηγουμένη με είχε συμβουλεύσει να επιλέξω θέση Α αντί για F. Αν ήμουν σε F δεν θα είχα απολαύσει το αριστερόστροφο γύρω-γύρω όλοι από το τέρμιναλ-σβούρα και δεν θα είχα έρθει μούρη με μούρη με το Α380 της SIA που εδώ και λίγες μέρες πετάει στο CDG.
Μέσα στη χαρά μου που έβλεπα το κτήνος, δεν είχα αντιληφθεί ότι είχαμε ήδη κάνει έναν πλήρη κύκλο και ότι τον ξαναπαίρναμε από την αρχή. Ο κυβερνήτης βγήκε στο μικρόφωνο και είπε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα με τα ηλεκτρικά του αεροδρομίου και ότι το προηγούμενο αεροσκάφος δεν έχει ελευθερώσει τη φυσούνα και θα περιμέναμε κανα δεκάλεπτο. Οι επιβάτες δυσανασχέτησαν, εγώ χάρηκα. Δεν έχουμε υπέροχο χόμπι?
Και ξανά μανά το γύρο. Και ξανά δίπλα από το 744 με το Star Alliance livery και ξανά δίπλα από το Α380. Τότε ο κυβερνήτης μάς ενημέρωσε ότι το αεροδρόμιο έχει γενικό μπλακ-άουτ και δεν είναι δυνατό να δέσουμε. Και επειδή δεν μπορούσε να σταθμεύσει στη μέση του τροχοδρόμου, συνέχισε το tarmac tour. Ανοησίες. Αν ήταν γνήσιος Ελληνάρας θα το πέταγε εκεί πάνω στο πεζοδρόμιο να κλείσει και κανα δυο ερμπάς, θα έλεγε «πέντε λεπτάκια πατριώτη, να ξεφορτώσω τον κόσμο και έφυγα» αλλά ανάθεμα τη νομιμοφροσύνη που μας πιάνει όλους στο εξωτερικό.
Στο μεταξύ οι επιβάτες είχαν αρχίσει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. «Ελα Βασούλα, έχουν χαλάσει εδώ τα ηλεκτρονικά και δεν μπορούμ να βγούμ απταροπλάνο.......ναι παιδίμου στοπαρίσι......». «Ελα ρε Γιώργη... μ' ακούς? Γιώργη; Κάτι χαλάσανε δω πέρα και είμαστε εδω γαμώ την τύχη μου γαμώ και δεν βγαίνουμε». Ολα αυτά ενώ οι μισοί επιβάτες ήταν όρθιοι ΧΩΡΙΣ να έχει πλησιάσει ούτε σκάλα ούτε πούλμαν. Γίδια....
Με τα πολλά, και αφού είχαν συμπληρωθεί 70 λεπτά στο έδαφος (10:55 προσγειωθήκαμε, 12:05 βγήκαμε) ήρθε το λεωφορείο, μας μετέφερε στο τέρμιναλ και πήραμε με τα πόδια τη γνωστή διαδρομή μέσα από τα τούνελ όπου περπατάς πάνω στον ιμάντα που σε ξερνάει στο κεντρικό κτίριο. Ενιωσα σαν προϊόν σε γραμμή παραγωγής. Οι βαλίτσες είχαν φτάσει πριν από εμάς (!!!!!!!), παρέλαβα τη δική μου και έφτασα στο χώρο των ταξί, όχι προτού φωτογραφίσω το ξανά το Α380.
Φωτογραφίες:
Πύργος και βροχή
Το Α380 στο Τ1 (από τις αφίξεις)
Το Α380 στο Τ1 (από το 734)
Επιτέλους έξω
(Εντυπώσεις στο τέλος του δεύτερου σκέλους)
ΟΑ 203, ΑΤΗ-CDG
Αεροσκάφος: Boeing 737-484, SX-BKG Πέλλα
Κάποιος μεγάλος μουσάτος είχε πει ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα (μετά βρήκε τον Σπένσερ και φτιάξανε μαγαζί με ρούχα). Η ιστορία αυτού του θρεντ είναι η επανάληψη ενός περσινού ριπόρτ με τους ίδιους πρωταγωνιστές, ίδιο σκηνικό, παρόμοιο σενάριο αλλά (όπως συμβαίνει στα ριμέικ) με κάποιες αλλαγές στους ρόλους. Για πάμε...
Κατέφτασα στο Ελ-Βεν στις 06:10 με προγραμματισμένη ώρα πτήσης 07:40 και επιβάτες στην ουρά χίλιους εκατόν σαράντα. Σύμφωνα με τον πίνακα, τα σχετικά desk της ΟΑ θα έπρεπε να είναι από το 79 ως το 100 αλλά επειδή μάλλον τα ξυπνητήρια στην ΟΑ είναι είδος σε εξαφάνιση (για αυτό τους πήρε 30 χρόνια να καταλάβουν ότι βούλιαξαν) λειτουργούσαν μόλις 4 (oι υπόλοιποι είχαν μείνει σπίτι και θρηνούσαν τον Μάικλ Τζάκσον). Με όλες τις πτήσεις της ΟΑ να τσεκάρουν από το ίδιο σημείο, την απεργία της ΥΠΑ την προηγούμενη μέρα και την αναμενόμενη απεργία την επομένη, όσοι επιβάτες μπορούσαν κανόνισαν να ταξιδέψουν Παρασκευή. Shit happens.
Οσο περνούσε η ώρα και οι ταξιδιώτες διαμαρτύρονταν με κόσμιο τρόπο («Καλά κάνανε και σας πουλήσανεεεεε») οι υπάλληλοι καλούσαν τους επιβάτες των πτήσεων που πλησίαζε η ώρα να περάσουν μπροστά: «Πάσαντζερς του Βερολιινοοοο» (έτσι ακριβώς, ορκίζομαι) και βουουουυρ αυτοί εκτός σειράς και εκτός ελέγχου. Πλάκα είχε.
Φυσικά και προσπάθησα να κάνω web check-in. Το προηγούμενο βράδι μπήκα στο site, διάλεξα θέση (11Α, όπως πέρσι), «θέλετε να τυπώσετε το boarding pass?» μου λέει, «Αμέ», του λέω. «Πατήστε εδώ για να τυπώσετε το boarding pass», λέει. Πατάω, τυπώνεται και γράφει: «THIS IS NOT YOUR BOARDING PASS. ΠΗΓΑΙΝΕΤΕ ΣΕ ΕΝΑ ΝΤΕΣΚ». Αναυδος....
Με τα πολλά, και αφού η ώρα είχε πάει 7 και 15, κάποιος φώναξε «Πάσαντζερς του Πάρις!» (αυτό το είπαν σωστά) και εγώ έκανα μισό βαρελάκι κάτω από τους ιμάντες (να πού χρησιμεύει η εκπαίδευση στο στίβο μάχης) και στάθηκα χαμογελαστός μπροστά στην μπουχτισμένη υπάλληλο. Βαλίτσα, πάσο, φύγαμε. Η πτήση θα είχε καθυστέρηση 35 λεπτά (που για την ΟΑ θεωρείται «στην ώρα της») μάλλον λόγω της καθυστέρησης στο τσεκ-ιν αλλά στην πραγματικότητα δεν ήμασταν και τόσοι πολλοί, ζήτημα το 734 να είχε 80 επιβάτες. Καταραμένη κρίση....
Για να συνεχιστεί το deja-vu, στη φυσούνα μάς περίμενε το SX-BKG, το ίδιο αεροσκάφος με πέρσι. Στα αυτιά μου έπαιζε ήδη η μουσική από το twilight zone. Επιβίβαση, κανείς δίπλα μου (όπως και πέρσι), απογείωση από τον 03R, Νέα Μάκρη, Ραφήνα, αριστερά για Αθήνα, Κόρινθο, Ρίο κλπ στην κλασική διαδρομή από την ιταλική ακτογραμμή προς Φλωρεντία, Ζυρίχη, Ντιζόν και Παρίσι.
To πρωινό ήταν (πάλι) εκείνο το κάτι ανάμεσα σε κρέπα και ομελέτα με κάτι σαν ζαμπόν και κάτι σαν χόρτο μέσα σε φύλλο. Καθισμένος στην ίδια θέση από την οποία έγραφα το περσινό ριπόρτ, από εκεί θα έγραφα και ετούτο αν το μάχιμο και κοσμογυρισμένο λάπτοπ μου δεν είχε πάθει νωρίτερα έμφραγμα της κάρτας γραφικών του (το έχω στείλει για μπάι πας, ελπίζω για το καλύτερο). Το πλήρωμα δεν ήταν ούτε ενοχλητικό ούτε φιλικό. Ηταν τυπικό, πράγμα που δεν με ενόχλησε καθόλου μια και η διάθεσή μου ανανεώνεται με τον ύπνο και εκείνο το βράδι είχα κοιμηθεί ελάχιστα. Βάλε και την αναμονή στο τσεκ-ιν, δεν ήμουν και για πολλά-πολλά. Οχι, δεν θέλω τσάι. Καφέ θέλω, μ' ακούς; Καφεεεεε!
Για πρώτη φορά μετά από χρόνια ξαναείδα περιοδικό σε πτήση της ΟΑ. Είτε δεν τύπωναν ως τώρα είτε γίνονται ανάρπαστα από επιβάτες που εκτιμούν την υψηλή ποιότητα στο έντυπο του εθνικού μας αεροαδιαφορέα. Η ύλη ήταν Σάκης, Eurovision, ταξιδιωτικό για Παρίσι (από αυτά που τα γράφουν κάτι ταλαίπωροι κλέβοντας στοιχεία από το Ιντερνετ), αποθέωση κάτι ελληνικών προορισμών με αεροδρόμιο και ένα ρεπορτάζ από την Κάσο στο οποίο ο πρόεδρος, ο δάσκαλος, ο παπάς, ο δήμαρχος, ο πιλότος του Dash και ο υπέργηρος (για τα μέτρα του Δημοσίου) υπάλληλος του αεροδρομίου εκθείαζαν την Ολυμπιακή και την ανεκτίμητη προσφορά της στο νησί, τον τουρισμό, το έθνος, τον ελληνισμό και την ορθοδοξία. Στις επόμενες σελίδες είχε το πρόγραμμα του IFE (όλα τα τραγούδια της Eurovision, η ελληνική συμμετοχή στη Eurovision, πώς να ψηφίσετε στη Eurovision), τις ταινίες που θα βλέπαμε αν πετούσαμε με Α340 (το στέλνουν που και που στο CDG), τον χάρτη με τους προορισμούς και τον στόλο της ΟΑ. Εκεί έμαθα με μεγάλη μου έκπληξη ότι οι κινητήρες στο 734 είναι CMF 56 και όχι CFM 56 που έχουν όλα τα άλλα 737. Είτε η ΟΑ κατασκεύασε κινητήρες με νέο κωδικό είτε στο περιοδικό χρειάζονται ικανότερους συντάκτες.
Ο καιρός στο Παρίσι ήταν βροχερός με 18 βαθμούς και όβερκαστ. Το 737 προσγειώθηκε στον 26L, τον νοτιότερο διάδρομο απ' όλους (τηρώντας τον κανόνα που λέει πως προσγειώνεσαι πάντα στον διάδρομο που είναι εντελώς αντίθετα με το σημείο που πρόκειται να σταθμεύσεις) και άρχισε τη διαδρομή προς το Τ1 (για την περιγραφή του ανατρέξτε στο παλιό ριπόρτ ). Εκεί επιβεβαιώθηκε για μια ακόμα φορά το ένστικτο του μεγάλου Κάπτεν Τζάμπο που την προηγουμένη με είχε συμβουλεύσει να επιλέξω θέση Α αντί για F. Αν ήμουν σε F δεν θα είχα απολαύσει το αριστερόστροφο γύρω-γύρω όλοι από το τέρμιναλ-σβούρα και δεν θα είχα έρθει μούρη με μούρη με το Α380 της SIA που εδώ και λίγες μέρες πετάει στο CDG.
Μέσα στη χαρά μου που έβλεπα το κτήνος, δεν είχα αντιληφθεί ότι είχαμε ήδη κάνει έναν πλήρη κύκλο και ότι τον ξαναπαίρναμε από την αρχή. Ο κυβερνήτης βγήκε στο μικρόφωνο και είπε ότι υπάρχει ένα πρόβλημα με τα ηλεκτρικά του αεροδρομίου και ότι το προηγούμενο αεροσκάφος δεν έχει ελευθερώσει τη φυσούνα και θα περιμέναμε κανα δεκάλεπτο. Οι επιβάτες δυσανασχέτησαν, εγώ χάρηκα. Δεν έχουμε υπέροχο χόμπι?
Και ξανά μανά το γύρο. Και ξανά δίπλα από το 744 με το Star Alliance livery και ξανά δίπλα από το Α380. Τότε ο κυβερνήτης μάς ενημέρωσε ότι το αεροδρόμιο έχει γενικό μπλακ-άουτ και δεν είναι δυνατό να δέσουμε. Και επειδή δεν μπορούσε να σταθμεύσει στη μέση του τροχοδρόμου, συνέχισε το tarmac tour. Ανοησίες. Αν ήταν γνήσιος Ελληνάρας θα το πέταγε εκεί πάνω στο πεζοδρόμιο να κλείσει και κανα δυο ερμπάς, θα έλεγε «πέντε λεπτάκια πατριώτη, να ξεφορτώσω τον κόσμο και έφυγα» αλλά ανάθεμα τη νομιμοφροσύνη που μας πιάνει όλους στο εξωτερικό.
Στο μεταξύ οι επιβάτες είχαν αρχίσει την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. «Ελα Βασούλα, έχουν χαλάσει εδώ τα ηλεκτρονικά και δεν μπορούμ να βγούμ απταροπλάνο.......ναι παιδίμου στοπαρίσι......». «Ελα ρε Γιώργη... μ' ακούς? Γιώργη; Κάτι χαλάσανε δω πέρα και είμαστε εδω γαμώ την τύχη μου γαμώ και δεν βγαίνουμε». Ολα αυτά ενώ οι μισοί επιβάτες ήταν όρθιοι ΧΩΡΙΣ να έχει πλησιάσει ούτε σκάλα ούτε πούλμαν. Γίδια....
Με τα πολλά, και αφού είχαν συμπληρωθεί 70 λεπτά στο έδαφος (10:55 προσγειωθήκαμε, 12:05 βγήκαμε) ήρθε το λεωφορείο, μας μετέφερε στο τέρμιναλ και πήραμε με τα πόδια τη γνωστή διαδρομή μέσα από τα τούνελ όπου περπατάς πάνω στον ιμάντα που σε ξερνάει στο κεντρικό κτίριο. Ενιωσα σαν προϊόν σε γραμμή παραγωγής. Οι βαλίτσες είχαν φτάσει πριν από εμάς (!!!!!!!), παρέλαβα τη δική μου και έφτασα στο χώρο των ταξί, όχι προτού φωτογραφίσω το ξανά το Α380.
Φωτογραφίες:
Πύργος και βροχή
Το Α380 στο Τ1 (από τις αφίξεις)
Το Α380 στο Τ1 (από το 734)
Επιτέλους έξω
(Εντυπώσεις στο τέλος του δεύτερου σκέλους)
