19/4: Λονδίνο-Μόντρεαλ ΒΑ 095, 17:40 (Boeing 777-200)
Διάρκεια πτήσης: 7 ώρες
Λόγω της βόλτας μας στην πόλη δεν είχαμε πολύ χρόνο για χάζι στο αεροδρόμιο.Ενόσω περιμέναμε στη gate, σκεφτόμουνα πως ενώ τα 777-300 τα έχω φάει με το κουτάλι (ελέω Thai Air & Emirates) η πτήση μου με 777-200 πρέπει να είναι παρθενική. Αναγγελία αναχώρησης κοντά 40 λεπτά πριν την actual αναχώρηση.
Εδώ να κάνω μια μικρή παρένθεση και να μοιραστώ μαζί σας τον προβληματισμό μου. Παλιά νόμιζα ότι ήταν ελληνικό φαινόμενο, αλλά τελικά παντού έτσι είναι. Γιατί με την αναγγελία της επιβίβασης σηκώνονται γιούργια από τις καρέκλες άπαντες, και στοιχίζονται σε μήκος χιλιομέτρων για την επιβίβαση λες και μοιράζουνε συσσίτιο με δελτίο; Υπάρχει πιθανότητα να φύγει το αεροπλάνο χωρίς εκείνους; Υπάρχει περίπτωση να τους φάνε τη θέση; (δε μιλάω για locos τώρα). Τελοσπάντων, ποια επιστημονική εξήγηση δίνετε, ποια είναι αυτή η αύρα ευχαρίστησης και αυτοϊκανοποίησης που ωθεί τους πάντες να περιμένουν όρθιοι 10,20, 30 λεπτα (ναι και 30, υπάρχουν και τα τούρμπο που περιμένουν μπροστά από την έξοδο την ώρα που η κοπέλα που θα κάνει την αναγγελία ακόμα τρώει corn flakes στο σπίτι της). Προσωπικά μπαίνω μονίμως στους 10 τελευταίους, όταν δηλαδή στην έξοδο δεν υπάρχει πια ουρά. Κλείνω την παρένθεση.
Στο 777-200 λοιπόν, η αρχική εντύπωση είναι καλή. Καθαρό, ωραία καθίσματα, φαρδιά και άνετα (περίπου όπως τα business της πτήσης ΑΤΗ-LHR), με κεφαλάρι που τα 2 άκρα του κατεβαίνουν και σου κρατάνε το κεφαλι (προφανώς ώστε όταν κοιμάσαι να μην πέσεις και να μη σου τρέχουν τα σάλια μονόπαντα). Ακόμη,κυρίες και κύριοι, προς ευφορία στα όρια οργασμού πλείστων πιστών του φόρουμ, στις υπερατλαντικές πτήσεις της ΒΑ περιλαμβάνεται η άνεση ενός...υποπόδιου. Ακόμη ακόμη, εκτός από τις κλασικές κουβέρτες και μαξιλάρια, ένα σετ με: headsets, καλτσούλες ΒΑ, οδοντόβουρτσα+οδοντόκρεμα (σε ένα μίνιμαλ σχηματισμό με μέγεθος όχι μεγαλύτερο του αντίχειρά μου) και σκίαστρο για τα μάτια. Πέρα από πλάκα, τέτοιου είδους οδοντόβουρτσα τη θεωρώ πολύ καλή σκέψη από τη ΒΑ. Ένα μειονέκτημα η πλάτη του καθίσματος, που έχει μια ελάχιστη ανάκλιση. Και όχι δε φταίει η συγκεκριμένη, όλες έτσι ήταν.
Οι θέσεις ήταν οι 18F & 18G. Παιδάκια καλό το παράθυρο, αλλά σε πτήσεις μεγάλης διάρκειας έχω καταλάβει πως η θέση ‘διάδρομος’ σου προσφέρει αναλογικά και σε βάθος χρόνου πολλά περισσότερα, ειδικά για ένα ύψος 1.87 σα το δικό μου. Συνεπώς κλειδαμπάρωσα στο e check in θέση τέτοια, για να έχω το κεφάλι μου (ή μάλλον τα πόδια μου) ήσυχα.
Ενώ η ώρα του push-back ήταν αισιόδοξη, για να μπούμε σε τροχιά απογείωσης μας βγήκε η πίστη. Πρέπει να περάσαμε κοντά 1 ώρα στην ουρά στο έδαφος.
Αεροσυνοδοί...δε θυμάμαι (και πάλι) οπότε (και πάλι) θα ήταν κάτι εκνευριστικά μέτριο.
Το μεγάλο μείον της πτήσης: IFE, τρομάρα του. Αναμένουμε περίπου 15 ταινίες. Για κάποιο λόγο εγώ το έχω αντιληφθεί διαφορετικά το πράμα, και με έκπληξη διαπιστώνω πως δεν έχεις εσύ το κοντρόλ της οθόνης για την πορεία της ταινίας. Αυτό που συνέβαινε, ήταν πως υπήρχαν 15 κανάλια για ταινίες, τα οποία ξεκινήσανε ταυτόχρονα. Δηλαδή ξεκινίσανε όλες οι ταινίες μαζί. Pause zapping και αηδίες ξεχάστε τα, απλά χάσατε επεισόδια της ταινίας μετά. Έστω ρε αδερφέ, να σου κάνουμε τη χάρη. Από τις επιλογές που είχαμε, ήθελα να δω το National Treasure 2. Εντάξει εντάξει, μαλακία ταινία είναι το ξέρω! Τί θέλατε να δω, βιογραφία του Τρότσκι; Εεεελα όμως που τα 6-7 πρώτα κανάλια είχανε πρόβλημα ήχου! Και μια είχες ήχο, μια τον έχανες. Υπότιτλοι δεν υπήρχανε για να σε διατηρήσουν στην ταινία, οπότε με τα πολλά το έχανες. Μοιραία έχανες τις πιο πρόσφατες ταινίες, και πήγαινες στις παλιές. Προσωπικά είδα το Ronin του 1998, και όταν τις ξαναέβαλαν όλες μαζί να παίξουνε, είδα το Graduate του 1967 (ναι, αυτό που ο Ντάστιν Χόφμαν είναι ακόμα σε εμβρυϊκή ηλικία). Αν υπήρχε 3ος γύρος φαντάζομαι θα παιζότανε κανένα Θωρηκτό Ποτέμκιν.
Οι εναλλακτικές IFE λίγε και κακές. Τα audio channels είχανε μουσική κλασσική και τζαζ, καθώς και κάτι άσματα βουτηγμένα στο μέλι. Τα παιχνίδια ας μη τα σχολιάσω καλύτερα. Δοκίμασα να παίξω μπλακ τζακ και η οθόνη φόρτωνε τόση ώρα που νόμιζες πως κατεβάζει το Half Life 2 από dialup.
Για να μη τα πολυλογώ, κατέληξα να λύνω σταυρόλεξα και να διαβάζω downtown, ρίχνοντας κανα βλέφαρο στις 2 ταινίες που προανέφερα. Και τις 2 είχα δει στο παρελθόν οπότε δε χρειάστηκε να είμαι στην τσίτα καθ΄όλη τη διάρκεια.
Φαγητό; Α ναι, χμ...το (ας πούμε) βραδυνό, λαζάνια με μανιτάρια και κάποια απροσδιορίστου προελεύσεως σάλτσα. Σαλάτα γαρίδες κοκτέηλ, σοκολατίνα για επιδόρπιο. Πείναγα, έφαγα, μου φάνηκε καλό πάντως.
Προσγείωση στην ώρα μας. Κάκιστη, ως συνήθως. Δεύτερη παρένθεση/προβληματισμός: γιατί όλες οι προσγειώσεις της ΒΑ είναι σαν να προσγειωνόμαστε σε οικοδομή; Το τράνταγμα είναι τέτοιο που οι γιαγιάδες της πτήσης μπορούν κάλιστα να καταπιούν τη μασέλα τους.
Μείνετε μαζί μας, γιατί η ιστορία με τη ΒΑ στο σκέλος Αθήνα-Μόντρεαλ δε τελειώνει εδώ. Δυστυχώς για μένα.
dtrach":jnbkne7l said:
Εν αναμονή της συνέχειας να ρωτήσω κάτι τελείως κουλό?? Μήπως η αδερφή σου σπουδάζει στο HEC?
Πιθανότατα το κάουντερ της ΒΑ να ήταν άδειο γιατί όλοι κάνουν ίντερνετ τσεκ ίν χαχαχα
Όχι, είναι στο Concordia University. Γιατί είσαι κάπου κοντά;
