Ιδού και το ντοκουμέντο του ξεμπροστιάσματος:
http://www.youtube.com/watch?v=tieFiSAFXDQ
Αφήσαμε τη Χάιντι να ολοκληρώσει το ελεεινό πρόγραμμά της και κατευθυνθήκαμε μαζί με τη Μπρουμχίλντα στο καμαρίνι της. Μπαίνοντας μέσα αποφάσισα να την εντυπωσιάσω λίγο και φόρεσα τα καλύτερα δυνατά πορτογαλικά που ήξερα:
-"Desculpe-nos, menina linda, Heidi vem dançar o lambada neste sambodromo bonito. Poderia você dizer-nos como poderíamos nós a encontrar?"
(Μας συγχωρείτε όμορφη δεσποινίς, εδώ στο όμορφο σαμποδρόμιο σας έρχεται η Χάιντι και χορεύει λαμπάντα. Θα μπορούσατε να μας πείτε πως μπορούμε να τη βρούμε
-"Τι τη θέλετε;" ρώτησε η Χάιντι
"-Είμαστε ατζέντηδες, φίλοι του Ψινάκη και θα θέλαμε να την προωθήσουμε στο λαμπερό κόσμο της σώουμπιζ." είπε ο Κώστας
"-Η κυρία από δω είναι τραγουδίστρια της όπερας και χορεύτρια κλασσικού μπαλέτου και εξετίμησε το πηγαίο ταλέντο σας", είπε ο Σπύρος, δείχνοντας τη Μπρουμχίλντα, η οποία μετά βίας κρατιόταν να μην την αρχίσει στις σφαλιάρες.
-"Εγώ είμαι η Χάιντι!", είπε όλο χαρά, μη γνωρίζοντας τι την περίμενε
-"Σα δε ντγέπεσαι σβάιν!", είπε η Μπρουμχίλντα
"Που είναι οι αγχές με τις οποίες που γκαλουχήθηκες, φερντάμμτ νοχμαλ!. Θα σε ξεμαλλιάζα, αλλά λυπάμαι την πεγμαναντ που έκανες. Κγίμα που ντεν υπαγχουν γκουλάγκ να σε στείλουμε".
-"Δεν είναι αυτό που νομίζετε", είπε η Χάιντι εμφανώς έκπληκτη
-"Όλες τα ίδια λέτε όταν σας πιάνουμε στα πράσα, λοιπόν για να μην έχεις κακά ξεμπερδέματα με τη Μπρουμχίλντα, λέγε τώρα τι έγινε."
Η Χάιντι μας αποκάλυψε ότι δρούσε υπό κάλυψη. Υπήρχαν βάσιμες υποψίες ότι η Λιχτενσταϊνιανή Αίρεση: Pistacchio Färbte Pagode der Steigenden Gebrannten Lagana (Βεραμάν Παγόδα της Ανατέλλουσας Καμμένης Λαγάνας) θα πραγματοποιούσε τρομοκρατική επίθεση στο χώρο του πάρτυ, με αέρια. Μια χαλασμένη κανάτα του καφέ και ένα ξεχαρβαλωμένο υποπόδιο στο Φόκκερ της Austrian Arrows, που θα τους έφερνε στη Γενεύη από το Ίννσμπρουκ, είχε σαν αποτέλεσμα να ακυρωθεί η πτήση τους και να αποκλειστούν στις Αυστριακές Άλπεις. Μας έδειξε μάλιστα και απόρρητα έγγραφα που αποδείκνυαν ότι η παγκόσμια ειρήνη απειλείτο εξαιτίας της αίρεσης και το πόσο καταλυτικά έδρασαν οι σύντροφοι-συνεργάτες με το σαμποτάζ που έκαναν στην κανάτα και το υποπόδιο, προκειμένου να ακυρωθεί η πτήση των αιρετικών.
Ο σκοπός μας είχε επιτευχθεί. Η παρεξήγηση είχε λυθεί. Η Χάιντι είχε βρεθεί και δήλωνε έτοιμη για την επόμενη πατριωτική αποστολή της, τον ερχόμενο Απρίλιο... Η διασκέδαση έπρεπε να συνεχιστεί. Ήταν ξημέρωμα Δευτέρας, όταν μετά από το ολονύχτιο πάρτυ, του οποίου χορηγός ήταν η TAP Portugal, μπήκαμε και πάλι στο αυτοκίνητό μας για να επιστρέψουμε στο Μιλάνο. H Μπρουμχίλντα είχε παραδόξως εξαφανιστεί, χωρίς κανένας να το πάρει είδηση. Κάτι σαν την Αμαλία στο Παρά5.
Μία σύντομη στάση στην Γκαλέρια Βιττόριο Εμμανουέλε, ένα γρήγορο γεύμα σε μια υπέροχη τραττορία και βουρ για το Μαλπένσα. Η αλήθεια είναι ότι δυσκολευτήκαμε να βγούμε στην Αουτοστράντα για να πάμε στο αεροδρόμιο. Αιτία και πάλι η ελεεινή σήμανση των ιταλικών αυτοκινητοδρόμων και όχι μόνον: έργα, παρακάμψεις, ξανά έργα. Φτάσαμε...
Πτήση Επιστροφής:
Α3 -663
MXP-ATH
SX-BBU
Παραδώσαμε το αυτοκίνητο και γεμάτοι αισιοδοξία ψάξαμε να βρούμε το τσεκ-ιν της πτήσης. To check in της Α3 ήταν κάπου στο τέλος του τέρμιναλ, δίπλα ακριβώς σε εκείνο της Vueling. Με το που στρίβουμε ερχόμαστε αντιμέτωποι με ένα ολόκληρο γκρουπ πενήντα ατόμων. Επιστρατεύσαμε όση υπομονή είχαμε και περιμέναμε καρτερικά τη σειρά μας. Ο αρχηγός του γκρουπ τους έδινε οδηγίες για το πού θα πάνε μετά τον έλεγχο, που θα μαζευτούνε, τι να μην έχουν στις χειραποσκευές κλπ κλπ. Το ιταλόφωνο προσωπικό της Α3 έκανε φιλότιμα τη δουλειά του, περνώντας τα tags στις υπερμεγέθεις βαλίτσες-μπαούλα. Αφού ξεμπερδέψαμε μετά από λίγη ώρα, πήραμε το δρόμο για τις πύλες. Ο έλεγχος ασφαλείας είναι γρήγορος και τα καταστήματα φαίνονται αρκετά συμπαθητικά αλλά όχι και να τρελαίνεσαι. Το
SX-BBU μας περίμενε στο satellite. Γνωστό στους σπόττερς σαν
"Μπουμπού" προφανώς είναι το πλέον συμπαθητικό από τα 737-300 της Α3, τουλάχιστον ως προς το όνομα.
gallery/image_page.php?id=14070
Διαψευστήκαμε οικτρά όταν ανακαλύψαμε πως παρά το ότι ήταν Δευτέρα, η πτήση ήταν γεμάτη. Εντελώς γεμάτη, πράγμα που προμήνυε μια ευχάριστη, πολύ φιλική ατμόσφαιρα, δεδομένου ότι θα ήμασταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλο. Επιβιβαστήκαμε λοιπόν οπλισμένοι με ιώβεια υπομονή. Ένας χαμός. Τα overhead compartments ήταν τιγκαρισμένα στις τσάντες από τις μπουτίκ. Το δραματικό seat pitch δεν μας άφηνε και πολλά περιθώρια για να βάλουμε κάτω τις χειραποσκευές μας.Τοποθέτησα το σακίδιό μου ανάμεσα στα πόδια μου, πάνω στη βρώμικη μοκέτα της Μπουμπούς, στριμώχνοντας τους ηρακλειώτες συνεπιβάτες μου. Η παρέα της διπλανής σειράς εκμεταλλεύτηκε το γεγονός και άρχισε το δούλεμα. Το πλήρωμα προσπαθούσε να βοηθήσει μέχρι που στο τέλος ξέσπασε ένας άγριος καβγάς ανάμεσα σε δυο "κυρίες", κάπου προς τα πίσω (περίπου στην 21 σειρά), με αφορμή ένα ντουλαπάκι χειραποσκευών. Κάποια στιγμή η διπλανή παρέα (ονόματα δε λέμε) ανέλαβε μια πρωτοβουλία:
"Δεσποινίς, ο φίλος μας απέναντι δεν έχει που να βάλει το σακίδιο και το έβαλε ανάμεσα στα πόδια του. Θα μπορούσατε παράκαλώ να του το πάρετε μην τυχόν και του μείνει κανένα κακό συνήθειο;" Η αεροσυνοδός αντιμετώπισε με χιούμορ την κατάσταση. Πήρε το σακίδιό μου και το έβαλε στην πρώτη θέση. Κρίμα που δεν έβαλε κι εμένα μαζί για να γλιτώσω από τους απάράδεκτους συνεπιβάτες μου. Το πλήρωμα ήταν το ένα από τα τρία καλά που είχε αυτή η πτήση. Ευγενέστατες, χαμογελαστές, εμφανίσιμες.
Το
δεύτερο καλό που είχε αυτή η πτήση ήταν το ότι αναχώρησε στην ώρα της. Το
τρίτο καλό (κι εδώ τελειώνουν τα "καλά")ήταν ότι οι πεννες με σάλτσα ντομάτας και όλα τα συνοδευτικά ήταν άριστα! Θες κι άλλα; Δεν σέρβιραν την ανεκδιήγητη πατατοσαλάτα. Προφανώς το catering ήταν ιταλικό. Περνούσαμε πάνω από το Μπριντιζι όταν ο διπλανός μου επέμενε ότι αυτό που βλέπαμε ήταν η Βενετία. Όσο και να δες να κρατηθείς, πέφτεις στον πειρασμό να το πείς ότι είναι λίγο δύσκολο να πετάς πάνω από τη Βενετία, όταν έχεις φύγει από το Μιλάνο εδώ και 90 λεπτά. Προσπαθησα με λογικά επιχειρήματα να το εξηγήσω αλλά τελικά εγκατέλειψα κάθε προσπάθεια. Ο κύριος ρώτησε και την προϊσταμένη, η οποία του υποσχέθηκε ότι θα ζητούσε ενημέρωση από το πιλοτήριο για την πορεία της πτήσης, όπερ και εγένετο: λίγα λεπτά αργότερα ενημερωνόμασταν ότι σε λίγο θα βλέπαμε την Κέρκυρα...
Προσγείωση στον 03L ένα τέταρτο πριν από την προγραμματισμένη ώρα άφιξης. Νομίζατε ότι όλα τελείωσαν; Όχι! Η απεναντι παρέα είχε πει στις συνοδούς κάτι σαχλαμάρες, ότι και καλά ήμουν στέλεχος της εταιρίας και κάτι άλλα τέτοια. Πέρασα στην Ά θέση όπου και με περίμενε η προϊσταμένη για να μου δώσει τη χειραποσκευή μου. Η ίδια θα συνέχιζε με την πτήση για Ηράκλειο, μαζί με το γκρουπ. Εγώ πάλι όχι. Την αποχαιρέτησα έχοντας αποκομίσει τις καλύτερες εντυπώσεις για τα πληρώματα της Α3, όχι όμως και για τα 737-300 τους.... τι να κάνουμε; Δεν μπορούμε να τα έχουμε και όλα.
Η ΩΡΑ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ:
Αεροσκάφος: 50% (και πάλι λυπάμαι)
Άνεση: 40% όταν είναι γεμάτο, τα πράγματα δυσκολεύουν
Γεύμα: 80% ζεστό και υπέροχο!
Πλήρωμα: 95% αγγιξαν την τελειότητα. Λίγο πιο ομιλητικές να ήταν...
Σερβις: μέτριες εντυπώσεις από το σύνολο
ΞΑΝΑΠΕΤΑΣ; Ιδού η απορία...
