Έτυχε να συμμετάσχω στην ελληνική ολυμπιακή αποστολή του 1988, στη Σεούλ. Ήμουν 20 χρόνων τότε. Και θυμάμαι χαρακτηριστικά τον απίστευτο καραχαμό που είχε γίνει στο αεροδρόμιο κατά τη μέρα της αναχώρησης. Εκείνη τη μέρα, οι επιβάτες δεν χωρούσαν ούτε όρθιοι στις σάλες - για κάθισμα, ούτε λόγος -, η ζέστη ήταν αφόρητη από τον πολύ κόσμο - κι ας ήταν 2 Οκτωβρίου -, η κατάσταση σύγχυσης ήταν κάτι παραπάνω από κραυγαλέα - αλλού ο παπάς κι αλλού τα ράσα του - και τα μέτρα ασφαλείας μάλλον... ανύπαρκτα. (Θυμάμαι ότι μου είχαν κολλήσει... αυτοκόλλητο "Olympic Family Baggage - Security Inspected" πάνω στη βαλίτσα χωρίς καν να την... ανοίξουν!) Βλέπετε, στους Ολυμπιακούς Αγώνες οι αποστολές προσέρχονται σταδιακά (έως και μία βδομάδα πριν από την τελετή έναρξης), αλλά αναχωρούν ομαδόν (την επόμενη μέρα μετά την τελετή λήξης) από την ολυμπιακή πόλη, οπότε το κάθε αεροδρόμιο έχει να ανταποκριθεί σε φόρτους τους οποίους ποτέ ξανά δεν θα γνωρίσει.
Και αν όλα αυτά συνέβησαν σε ένα αεροδρόμιο (Kimpo) το οποίο:
-ήταν ήδη τότε πολύ μεγαλύτερο από το "Βενιζέλος" σήμερα
-ήταν υπερσύγχρονο
-λειτουργούσε με την παροιμιώδη οργάνωση και πειθαρχία των Κορεατών
-είχε να εξυπηρετήσει λιγότερους επιβάτες την ίδια μέρα από όσους θα έχει να εξυπηρετήσει το "Βενιζέλος" (λόγω του ότι οι καθ' οιονδήποτε τρόπο συμμετέχοντες στους Αγώνες του 1988 ήταν πολύ λιγότεροι από εκείνους που θα συμμετάσχουν φέτος),
-δεν χρειαζόταν να τηρεί τόσο αυστηρά μέτρα ασφαλείας όσο θα χρειαστούν φέτος εδώ (εκείνη την εποχή δεν υπήρχε "Αλ Κάιντα"),
τότε, πιστεύω ότι μπορείτε να φανταστείτε τι έχει να γίνει τη Δευτέρα, 30 Αυγούστου, στον Διεθνή Αερολιμένα Αθηνών...
Φρονώ ότι όποιος βρεθεί, με φωτογραφική μηχανή στα χέρια, εκείνη τη μέρα στο "Βενιζέλος", μάλλον θα την αξιοποιήσει για την καταγραφή των απείρου κάλλους σκηνών που θα διαδραματιστούν, παρά για planespotting...