Λουκέρνη (Ελβετία)

[vassdel]

Απίστευτος ο τίτλος του trip-report; Ότι πιο βαρετό μπορούσα να σκεφτώ, για την όσο πιο βαρετή χώρα γίνεται... Εντάξει, δεν είναι πάντα τόσο βαρετή η Ελβετία, αλλά όπως είχα γράψει στα "επόμενα ταξίδια", όταν πας σε μια χώρα που έχει συνεχή χιονοθύελλα, δεν μπορείς να περιμένεις και πολλά (όσοι δεν διάβασαν το post μου στα "Επόμενα ταξίδια του airliners.gr", μπορούν να μου ζητήσουν συγνώμη μέσω pm/e-mail και να γραφτούν συνδρομητές στα post μου. Ορίστε μας...

Ηρεμώ και ξεχνώ την ασυδοσία κάποιων λοιπόν, και προχωρώ ακάθεκτος στο ραπόρτο:

Το ταξίδι λοιπόν ξεκινά την 25/1 με την πτήση της Swiss για Ζυρίχη. Πριν την πτήση, σκέφτηκα να "πιάσω" θέση στην emergency exit, αφού όπως είδα στο seatguru εκεί θα είχα τον πιο άνετο χώρο για τα πόδια. Σύμφωνα λοιπόν με το seatguru λοιπόν, καλύτερη θέση είναι η 11Α, αλλά έφτασα στο ΕλΒεν 2:30 ώρες πριν την πτήση οπότε το check-in δεν είχε ακόμα ανοίξει. Πέρασα λοιπόν την ώρα μου στο Vodafone roaming spot, το οποίο (όπως έγραψα και σε άλλο post μου - και πάλι ντροπή σας αν δεν το έχετε διαβάσει), προσφέρει δωρεάν laptop & Internet για όσους έχουν χρόνο. Έτσι, πέρασε η ώρα μου ευχάριστα μέχρι που άνοιξε το check-in, έκλεισα την 11Α και οδηγήθηκα στο HB-IJW A-320 της Swiss.
Όπως υπολόγιζα, ο χώρος για τα πόδια ήταν άφθονος, ακόμα κ για επιβάτες του 1.84. Το αεροσκάφος ήταν γεμάτο (2 άδεις θέσεις μέτρησα) και το ταξίδι αναμενόταν σχετικά βαρετό (ειδικά με τις overhead οθονίτσες που υπό γωνία παρουσιάζουν χρώματα άλλα αντ' άλλων. Ευτυχώς που ο κύριος που βλέπετε στη φωτό, έδωσε λίγο αλατοπίπερο στην πτήση, αφού λόγω άγχους (όπως μου είπε όταν τον ρώτησα γιατί δεν καθόταν και αν μπορώ να postάρω φωτογραφία του) δεν έκατσε ούτε λεπτό, παρά μόνο στην απογείωση κ την προσγείωση, όταν ήταν και υποχρεωτικό. Μετά το "δέσιμο" στη φυσούνα στη Ζυρίχη, ο κύριος έκατσε επιτέλους να ξεκουραστεί και βγήκε από το αφος τελευταίος
Η επίδειξη των σωστικών έγινε με κινούμενα σχέδια (απρόσωπο κατά τη γνώμη μου, αλλά φαντάζομαι θα έχει σώσει πολλά πληρώματα καμπίνας από το να εκραγούν, όταν μιλάνε σε ομάδες μπαμπουίνων...)
Με αυτά και μ'αυτά, οδηγηθήκαμε στον διάδρομο 03Μ (middle - left ή right δεν ξέρω ποιος διάδρομος ήταν, οπότε με το middle λογικά σας καλύπτω όλους) και ετοιμαστήκαμε για απογείωση on-time

Απογείωση από τον Βενιζέλο στο youtube. (ξέρω πως απαγορεύεται κανονικά, αλλά δεν χρησιμοποίησα ηλεκτρονική συσκευή. Έχω ειδικό φωτοευαίσθητο φιλμ σε μπομπίνες και με την βοήθεια του διπλανού μου το ξετυλίγω και κινηματογραφώ ότι μπαίνει στο exposure area του φιλμ. Χρειάζεται λίγη προσπάθεια στην εκπαίδευση του συνεπιβάτη και λίγη προσοχή στον χρονισμό του ξετυλίγματος της μπομπίνας, αλλά το αποτέλεσμα είναι καλό και νόμιμο - οπότε μη χάνετε το χρόνο σας για να μου κάνετε παρατήρηση επειδή εξέθεσα εαυτόν και συνεπιβάτες σε άμεσο κίνδυνο, δεν πιάνουν σε τα μας αυτά )

Η πτήση εκτελέστηκε στα 33000 πόδια. Στα 29000 ήμασταν πάνου απ'τ'αυλάκ με ταχύτητα 702km. To IFE έπαιζε τις γνωστές αηδίες (gags) και το μόνο που μπορούσε να δώσει χρώμα στην υπόθεση, ήταν το μπρίο του ΠΚ και η προσμονή για το φαγητό. Αν και όπως μου είχε πει το -κατά τα άλλα αξιόπιστο - μέλος Φώτης, θα μου εσέρβιραν κρύο σνακ, οπότε ο δείκτης προσμονής είχε πέσει στο 10%. Ευτυχώς, ο Φώτης διαψεύστηκε και μας έφεραν κάτι που έμοιαζε με σούπα και ραβανί, αλλά ήταν ζυμαρικό με αμυγδαλότουβλο (almond-bar). Νόστιμα και τα δύο αφού ξεπέρασα το αρχικό σοκ της όψης τους και μπορώ να πω πως η γεύση τους ήταν καλλίτερη μόλις δοκίμασα και δεύτερη μερίδα (παρόλο που το αφος ήτο τίγκα, το ΠΚ ήταν εξυπηρετικότατο και πρόθυμο να εξυπηρετήσει κάθε λαίμαργο επιβάτη. Άμα μπει το fat tax, θα κόψω και τις πτήσεις και τη μάσα :cry: )
Με δύο μερίδες λαζάνια, δύο αμυγδαλότουβλα και έξι υπέροχα swiss σοκολατάκια (είπα πως είναι για τα παιδιά μου), η ώρα πέρασε και η Ζυρίχη φάνηκε στο παράθυρο. Μουντός καιρός, όπως φαίνεται και

στο βίντεο που τράβηξα κατά την προσγείωση αλλά επειδή ο διπλανός μου κουράστηκε να ξετυλίγει την μπομπίνα κατά την απογείωση, μου κούνησε το κάτοπτρο και κατά λάθος εστίασε στο τζάμι αντί για το υπερπέραν και το αποτέλεσμα είναι ολίγον φλου. Παρόλα αυτά, αν δεν έχετε κάτι καλλίτερο να κάνετε για 1:46 λεπτά, δείτε το για ανέβουν και τα views μου στο youtube, έτσι ώστε να μην αυτοπροβάλλομαι μόνο μέσω του trip-report μου, αλλά και μέσω του "Εσύσωλήνα" μου. Ευχαριστώ.

Τροχοδρόμηση λοιπόν για τον τερματικό της Ζυρίχης, ο οποίος θα μπορούσε να γίνει πιο μονότονος μόνο αν είχε φτιαχτεί με Lego και φωτό βαρεμάρας δια του λόγου το αληθές. Τελευταία χαιρετούρα στο ΠΚ κ τον καπετάνιο και φωτογραφία τους. Φυσικά με την άδειά τους και ενημερωμένοι για το σε πιο site θα ανέβαινε η φωτογραφία αυτή (μη δω κ τίποτα δικηγόρους στην πόρτα μου....)

Παραλαβή νοικιάρικου Corsa από Herz, και βουρ για την Λουκέρνη και το ξενοδοχείο waldstaetterhof. Δυστυχώς, τα δωμάτια που δείχνει το site τους δεν είναι διαθέσιμα στο πλατύ κοινό. Αντίθετα, μου έδωσαν ένα δωμάτιο, το οποίο όταν προσπάθησα να φωτογραφήσω από την μια μεριά στην άλλη με τον επιλογέα της φωτογραφικής στο Auto, μου έβγαλε φωτογραφία με macro. Τέτοια άπλα μιλάμε.....
Άμα τη αφίξει μας, ξεκίνησε και να χιονίζει. Δύο ώρες είχε που χιόνιζε, αλλά οι νιφάδες είχαν μέγεθος τυρόπιτας (μπουγάτσας με τυρί για Στέφο, Τόλη και λοιπούς Υπερβόρειους). Το αποτέλεσμα ήταν να γίνει το μπαλκόνι μου έτσι:
http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/
http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/
http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/
και το αυτοκίνητό μου έτσι:
http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/
Και όλα αυτά σε δύο ώρες. Ευτυχώς, οι Ελβετοί είναι καλοί σε ρολόγια, τρύπες τυριών και διάνοιξη χιονισμένων δρόμων, οπότε την άλλη μέρα ο δρόμος ήταν βατός για αυτοκίνητα εφοδιασμένα με χιονολάστιχα (τα οποία χρέωσαν στην πιστωτική μου 53 ευρώ με το έτσι θέλω, αλλά αν δεν τα είχα πάρει ακόμα θα σπινιάριζα στη Ζυρίχη ).
Ο δρόμος λοιπόν για το αεροδρόμιο του Emmen όπου έπρεπε να πάω, ήταν βατός όπως είπα, αλλά επειδή πείνασα και επειδή το trip-report έχει ήδη μεγαλώσει αρκετά (και επειδή θέλω να φτιάξω πολλά post για να βλέπουν οι άλλοι οι κακοί πόσα πολλά έχω και να σκάνε από τη ζήλια τους), το σταματάω εδώ προσωρινά και συνεχίζω οσωνούπω.

 

[vassdel]

Για να απαντήσω και στον φίλο που ρώτησε για ποιό λόγο κάνουμε ταξίδια, εγώ πήγα στην Λουκέρνη όπως κάνω κάθε 6 μήνες, για εκπαίδευση στις διαδικασίες ανάγκης του Super Puma, στο simulator του ελικοπτέρου που υπάρχει στην αεροπορική βάση του Emmen. Φωτογραφίες και βίντεο από το simulator ακολουθούν σύντομα, οπότε μείνετε μαζί μας και μην αλλάξετε κανάλι.
(Άκη, μπορώ να κόψω εδώ το post και να ξεκινήσω καινούργιο τώρα που τους κέντρισα το ενδιαφέρον, ή θα θεωρηθεί trolling? - τεσπά, δεν το ρισκάρω, μένω στο ίδιο, αν και με πονάει.....).
Η διαδρομή για το Emmen ήταν η αναμενόμενη. Μια πανδαισία χρωμάτων και ειδικότερα όλες οι αποχρώσεις του άσπρου, κυριαρχούσε στο τοπίο.Η καλή ορατότητα ήταν μόνιμος συνοδηγός μας στα ταξίδια μας.
Όταν είδαμε τα shelters/αποθήκες και τις κεραίες του GCA (αν δεν κάνω λάθος τέτοιες είναι), καταλάβαμε πως πλησιάσαμε στη βάση. Ο διάδρομος είχε καθαρά Ελβετική όψη και τα μηχανήματα εκχιονισμού έκαναν ότι μπορούσαν για να κάνουν την χρήση του εφικτή. Φαντάζομαι την ανησυχία που θα επικρατούσε στον Πύργο Ελέγχου, αφού στο εν λόγω αεροδρόμιο επιχειρούν και μαχητικά αεροσκάφη (F-1. Πάντως, αν και είδα πολλές αποπροσγειώσεις αεροπλάνων (κυρίως F-18 και Τ-6) και ελικοπτέρων, τα μόνα που κατάφερα να φωτογραφίσω ήταν σταθμευμένα στην είσοδο του ΠΕΠ κατά τους χειμερινούς μήνες:
http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/ και
http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/
Επειδή όμως ο φόβος φυλάει τα έρμα, τα barriers ήταν σε ετοιμότητα να σταματήσουν κάθε ατίθασο άτι που ήθελε να παρεκτραπεί, είτε ήταν κάτω είτε πάνω. Κι αν αναρωτιέστε πώς μπορώ να πλησιάζω τόσο κοντά στα barriers και να τα φωτογραφώ, σας δείχνω μόνο αυτό: Η μία πλευρά της βάσης δεν είναι καν περιφραγμένη και το μόνο που εμποδίζει τους κακούς να μπουν, είναι μια πινακίδα που απαγορεύει την είσοδο.....

Παρόλα αυτά, οι άνθρωποι εκεί μάλλον δεν είναι κακοί και δεν μπαίνουν απρόσκλητοι να δουν την εντυπωσιακή συσκευή του simulator. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι το σύστημα απεικόνισης με τους 12 projectors, όπως φαίνεται από τις φωτογραφίες:

http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/
http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/
http://www.flickr.com/photos/vassdel/43 ... 339452720/

αλλά και τα βίντεο:

Super Puma aborting T/O (simulator)
Super Puma autorotation (simulator)
High hover Fly-Away (Super Puma Simulator)

Σε αυτό το σημείο, θέλω να σας υπενθυμίσω την "υποχρέωσή" σας να δείτε τα βίντεό μου, για να μεγαλώσει και ο διαδικτυακός ανδρισμός μου και να ικανοποιηθεί η ανάγκη μου για αυτοπροβολή.

Και τις τέσσερις ημέρες που μείναμε εκεί, το κρύο, το χιόνι και ο παλιόκαιρος ήταν σύντροφοί μας. Με τα χιονοδρομικά του Titlis και του Pilatus κλειστά, οι επιλογές για τουρισμό ήταν λιγοστές. Χώρια που αν δεν πρόσεχες με αυτό τον παλιόκαιρο, δεν ήθελες και πολύ να βγεις από το δρόμο και στην Ελβετία τα γνωστά "καντηλάκια" που βάζουν οι Έλληνες στα κατά τόπους ατυχήματα είναι αν μη τι άλλο υπερβολικά και oversized.... (Υπολογίστε αυτό στην φωτό να είναι περίπου 3 μέτρα ύψος). Έτσι, τα τουριστικά αξιοθέατα ήταν ελάχιστα και ο φωτογραφικός φακός στράφηκε στο landmark της Λουκέρνης, τον πύργο που δεσπόζει στον ποταμό που χύνεται στην Λίμνη (τί έγραψα πάλι ο ποιητής - δοξάστε με. Τύφλα νά'χει ο "Πονεμένες Ιστορίες". Δικό του).
Αφού λοιπόν φωτογραφίσαμε τον πύργο, κατά τη διάρκεια της ημέρας αλλά και της νύκτας, περάσαμε στην φωτογράφιση άλλων, λιγότερων διάσημων κτιρίων, όπως διάφορα ξενοδοχεία, τον πύργο που ζούσε φυλακισμένη η αρραβωνιαστικιά του Shrek, καθώς και ένα κτίριο το οποίο δε λέει κ τίποτα αρχιτεκτονικά, αλλά παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον αν είσαι μπογιατζής. Στο τέλος, αναγκάστηκα να φωτογραφίσω και το μνημείο του τίποτα, δηλαδή μια αψίδα στημένη στη μέση του πουθενά, στην οποία ξέχασαν να χτίσουν κάτι από πίσω. Ο τύπος στην φωτογραφία δεν είμαι εγώ, είναι κάποιος που έφαγε πολλά μενού στις πτήσεις της Swiss.....
Για να πω την πικρή αλήθεια μου, σκέφτηκα να νοικιάσω ποδήλατο και να πάω σε κάποια κοντινή πόλη, αλλά δυστυχώς το μηχάνημα εκχιονισμού ποδηλατοδρόμων το είχαν στείλει σε κάποια άλλη δουλειά και έτσι μείναμε αποκλεισμένοι και ανήμποροι να κάνουμε λίγο ποδήλατο για να γυμναστούμε
Προς στιγμήν, σκέφτηκα να πάρω το τρένο από τον σταθμό και να πάω καμιά βόλτα, αλλά θυμήθηκα την πολυκοσμία που πέφτει στις ελβετικές κωμοπόλεις όταν η ώρα πάει εννιά, ή ακόμα χειρότερα, όταν πλησιάζει δέκα το βράδυ. Οπότε και έκατσα στα αυγά μου
Τελικά. το μόνο που μπορούσα να κάνω, ήταν να βοηθάω τους δύσμοιρους τους Ελβετούς. Επειδή τα συντριβάνια τους παγώνουν, ψάχνουν απεγνωσμένα τρόπους να τα διατηρήσουν σε λειτουργία. Εγώ από τη μεριά μου, έκανα ότι μπορούσα για να τα ξεπαγώσω, αλλά εις μάτην. Οι Ελβετοί προτιμούν το ποδόσφαιρο. Γιαυτό και πέρασαν απευθείας στο Μουντιάλ.
(Επεξήγηση της προηγούμενης φωτό - για το ποδόσφαιρο εδώ).

Με ειδοποιούν από το control, πως ήρθε η ώρα για διαφημίσεις, οπότε διακόπτω το report (εννοείται για τους γνωστούς λόγους) και συνεχίζω σε νέο post - άντε, φτάνω τα 400

 

[vassdel]

Μέρος τρίτον (και τελευταίο, υπόσχομαι)...

Την Παρασκευή 29/1, ήγγικεν η μέρα της επιστροφής. Αποχώρηση από Λουκέρνη και βουρ για Ζυρίχη, για βόλτα και ψώνια. Στο σημείο αυτό, ο αξιόπιστος οδηγός και βοηθός μου, το GPS, με πρόδωσε. Οι χάρτες Ελβετίας που του είχα περάσει, ήταν παρωχημένοι και ελλιπείς. Ως αποτέλεσμα, 20 χιλιόμετρα πριν τη Ζυρίχη, το χαζομαραφέτι με προέτρεψε να βγω από την Εθνική και να συνεχίσω μέσω ενός επαρχιακού καρόδρομου. Το έκανα και παρόλο που έχασα σχεδόν μισή ώρα στη διαδρομή, κέρδισα τη θέση μου στο πάνθεον της Ελβετικής διασημότητας: 2 φορές, τα φλας άναψαν στο πέρασμά μου. Μία επειδή πήγαινα με 62χαω σε δρόμο που το όριο είναι 60 και μία επειδή πήγαινα με 84χαω σε δρόμο που επιτρέπονται τα 100, αλλά στο συγκεκριμένο σημείο λόγω έργων, είχε για 30μέτρα όριο 80. Κέρδισα διασημότητα, έχασα όμως χρόνο και όρεξη για βόλτες. Έτσι περιορίστηκα στην επίσκεψη ενός μεγάλου πολυκαταστήματος στη Ζυρίχη. Τόσο μεγάλου, που για να μη χάνεις το αυτοκίνητό σου, υπάρχουν χαρτάκια στους τοίχους για να πάρεις και να ξαναβρείς που πάρκαρες......
Στο 1ο υπόγειο του 6όροφου κτιρίου, υπήρχε και ένα τρομερό deli με απίστευτη ποικιλία σε τρόφιμα για να φας εκεί ή να πάρεις μαζί σου. Επειδή η πτήση μας αργούσε λίγο, σκεφτήκαμε να τσιμπήσουμε κάτι πρόχειρο. Έτσι, πήραμε αυτό, δηλαδή 2 πατατοσαλάτες, μία γαριδομπαχατέλα και δύο ποτήρια κρασί, στην εξευτελιστική (για τα Ελβετικά δεδομένα) τιμή των 70 ευρώ σύνολο. Έχω και απόδειξη από το μαγαζί, αλλά όχι σε ηλεκτρονική μορφή, γιαυτό την έδωσα στον Βαλεντίνο να μου τη σκανάρει και θα την ανεβάσω.

Η πτήση της επιστροφής θα ξεκινούσε στις 20:05 τοπική ώρα. Για να προλάβω πάλι την 11Α, ήμουν στο terminal από τις 17:45. Το check-in θα γινόταν από το check-in area C, η εικόνα του οποίου ήταν κάπως έτσι. Δηλαδή, 2 counters εν λειτουργία, ένα για economy και ένα για business class, για όλες τις πτήσεις της Swiss και της Lufthansa που έφευγαν κοντά σε εκείνη την ώρα. Αυτό δημιούργησε μια διόλου ευκαταφρόνητη καθυστέρηση, με αποτέλεσμα να φτάσω στο counter στις 19:20. Και με επίσης αποτέλεσμα να μου βάλει και χέρι η ευγενέστατη κυρία στο check-in, που από ότι έμαθα ήταν και ιδρυτικό μέλος της GeStaPo. Έλεος. Το κακό ήταν, πως με τόση καθυστέρηση, όχι μόνο δεν βρήκα ελεύθερη την 11Α, όχι μόνο δεν βρήκα θέση στο παράθυρο, αλλά δεν μπορέσαμε καν να βρούμε 2 συνεχόμενες θέσεις με τον συνάδελφο και συνταξιδιώτη μου για να πάμε μαζί. Οπότε, μείναμε με την ελπίδα πως κάποιος ευγενικός ταξιδιώτης θα μας παραχωρούσε τη θέση του, να λέμε και καμιά βλακεία στη διαδρομή να περνάει η ώρα....
Παρατήρησα πως η πύλη αναχώρησης ήταν η Α65, αλλά λόγω γεροντικής άνοιας το παρέφρασα ως Α56. Ο φίλος μου με διόρθωσε: Α-65. Πολύ που του έδωσα σημασία.... Ροβόλησα το δύσκολο μονοπάτι που οδηγεί στα duty-free, μη παραλείποντας να φωτογραφίσω το smoking lounge τους. Πόσο πίσω είναι οι άνθρωποι. Θυμήθηκα τα αντίστοιχα του ΕλΒεν, που ναι μεν είναι ανοιχτά, αλλά σέβονται και τους μη καπνιστές αφού περιορίζουν τον καπνό στο smoking area με την χρήση ειδικών βομβαρδιστών ποζιτρονίων και ακτίνων Τέσλα. Αααα ρε πρωτόγονοι Ευρωπαίοι, πόσο πίσω είστε....
Γελώντας με τα χάλια των οπισθοδρομικών Ελβετών και χαζεύοντας τις βιτρίνες των καταστημάτων, παρατήρησα πως η ώρα είχε περάσει και είχα ήδη αργήσει. Σχεδόν τρέχοντας, κατευθύνθηκα προς την θύρα Α-56. Πλησιάζοντας το Α-45, το τοπίο ξεκίνησε να αλλάζει. Στο Α-50, οι τοίχοι δεν ήταν καν σοβαντισμένοι. Το τοπίο θύμιζε τη Λάμψη με τον Τζακ Νίκολσον. Η Α-56, ήταν σαν τις πόλεις φάντασμα του Far West: Έρημη και ακατοίκητη. Για καλή μου τύχη, βρήκα μια υπέργηρη καθαρίστρια που είχε πιάσει δουλειά στο χώρο λίγο μετά τον πρώτο πόλεμο και ήξερε τα κατατόπια. Σε άπταιστα γερμανικά, μου εξήγησε ότι εκεί ήταν η Α-56, αλλά είναι κλειστή. Της δείχνω το boarding-pass και καταλαβαίνω το λάθος μου... Που ήταν η Α-65; to the devil's mother... που λένε και οι αγγλοσάξωνες. Τρέχοντας το terminal απ' άκρη σ' άκρη, ευχαρίστησα τον καιρό που έκανε την πτήση να καθυστερήσει μία ώρα και έτσι την πρόλαβα
Αφού επιβιβάστηκα στο HB-IJJ (μην περιμένετε φωτό, πάλι καλά που πρόλαβα και να μπω μέσα), είδα το άψογο επίπεδο ενημέρωσης που είχε η γκεσταπίτισα τσεκαδόρος: Το αφος ήταν άδειο (ζήτημα να είχε 8 άτομα σύνολο). Κάτσαμε στις 3Α και 3Β και χαζέψαμε τα οχήματα που ξεπάγωναν τις πτέρυγες και τις αεροδυναμικές επιφάνειες του αεροπλάνου.

Εδώ 3λεπτο βίντεο από το de-icing.

Μου είχε τελειώσει και η μπομπίνα του φωτοευαίσθητου χαρτιού, οπότε δεν τράβηξα βίντεο της απογείωσης ή της προσγείωσης, αλλά μια φωτογραφία του διαδρόμου 16 φωτισμένου και της πόλης της Ζυρίχης, πρόλαβα να τραβήξω. Το πλήρωμα εξίσου ευγενικό και πρόσχαρο (ειδικά όταν έχεις να εξυπηρετήσεις 10 νοματαίους μόνο). Για ακόμη μια φορά, το φαγητό της Swiss ήταν μια ευχάριστη έκπληξη: Ενώ η αρχική εικόνα θύμιζε μακαρονάδα με σάλτσα και σνακ με σαλάμι, μετά από σύντομη έρευνα, ανακάλυψα ένα είδος ζυμαρικού με embedded πρασινάδα. Δεν μου γέμισε το μάτι οπτικώς, αλλά μετά από το τεστ της μύτης και της γλώσσας και μετά τη σύναψη φιλικών σχέσεων με την ηγουμένη, αυτό ήταν το αποτέλεσμα.
Ο καπετάνιος το γκάζωσε όσο μπορούσε και έτσι πατήσαμε πόδι στον πολιτισμό με μόνο 40 λεπτά καθυστέρηση.

Εδώ κανονικά μπαίνει ο επίλογος, αλλά επειδή δεν μου έρχεται κάτι φαεινά εμπνευσμένο και επειδή με τόσες φωτογραφίες μου άνοιξε η όρεξη, πάω στο δικό μου κάστρο για φαγητό. (μακάρι να ήταν δικό μου, τουλάχιστον είναι ελληνικό ).

 

[gioannis]

Κλαπ-κλαπ-κλαπ-κλαπ (τι χειροκροτημα ντε) , απο εκθεση-περιγραφη εσκισες,απο φωτογραφιες εσκισες ΚΑΙ ΑΠΟ ΦΑΓΗΤΟ ΕΣΚΑΣΕΣΣΣΣ.........

 

[flyer]

Αυτο δεν ξερω αν το ηξερες οτι υπαρχει στην Λουκερνη . . . πριν 15 περιπου χρονια που ειχα παει ειχα τρελλαθει με τα εκθεματα,φανταζομαι τωρα τι θα γινεται.

http://www.verkehrshaus.ch/index.cfm?dom=4

Την επομενη φορα που θα πας,περιμενουμε ρεπορταζ και πολλες φωτογραφιες

 

[Hastaroth]

1.Εκ τής φωτογραφίας τού εξομοιωτού τού Super Puma,διαπίστωσα οτι ούτος συνεπλήρωσε 10 έτη υπάρξεως.Τού εύχομαι ολοψύχως (καί όχι όλο ψύχος) νά τά εκατοστήση.

2.Η Ελβετία μπορεί μέν να είναι βαρετή,οι Ελβετοί όμως είναι λίαν οργανωμένοι.Οταν,τά Χριστούγεννα τού 1980,είχα πάει εις την GVA μέσω ZRH,ο ευγενέστατος υπάλληλος στό counter τής αείμνηστης Swissair (είδες τελικά,ένα σκέτο "-air" στην επωνυμία μιάς αεροπορικής εταιρίας μπορεί να αλλάξη την εικόνα της....) τού επίσης αείμνηστου LGAT μέ πληροφόρησε ότι μόλις θά έφτανα στην ZRH θά επήγαινα στην πύλη τάδε ένθα και θά μέ περίμενε το αεροπλάνο γιά την πτήση ZRH-GVA.Πώς ήξερε ο εν Αθήναις υπάλληλος τί γινόταν στό εν Ζυρίχη αεροδρόμιο,ουδέποτε το έμαθα (δέν σκέφτηκα κιόλας να τόν ρωτήσω,ο βλάξ.Αλλά φαντάζομαι θά τό κρατούσε επτασφράγιστο μυστικό,όπως ο Μαμαλάκης κρατάει τίς συνταγές απ'τά φαγητά που φτιάχνει).

3.Ωραία τά μακαρόνια μέ την embedded πρασινάδα.Τέτοια βλέπω και μού τρέχουνε τά σάλια...

4.Αυτή η περιπέτεια μέ τό A56 καί το A65 φαντάζομαι θά σού επιβεβαίωσε γιατί στά CRM courses και στο κεφάλαιο περί human factors γίνεται λόγος γιά τό laterality error.Κάποιοι άλλοι αντί γιά νούμερα έχουν μπερδέψει κινητήρες.

5.Τώρα που το σκέφτομαι,η Ελβετία δέν είναι και τόσο βαρετή.Στούς δρόμους τής Γενεύης είχα δεί πάρα πολλά μουσικά σύνολα (ένα εξ αυτών μάλιστα είχε πιανίστα που έπαιζε σέ πιάνο με ουρά.Πώς το κουβαλούσε πέρα-δώθε μέσα στούς δρόμους,χαρά στό κουράγιο του...) που έπαιζαν από κλασσική μουσική μέχρι avan-garde jazz.

6.Ολόκληρο A320 μέ μόνο 8 επιβάτες;Κεσάτια η Swiss ή κάνατε άγονη;

7.Δέν πταίει το GPS σου.Εσύ το ηπάτησες (όπως είπε και η Εύα όταν ο "μεγάλος" τήν έπιασε στά πράσα να τρώη το μήλο καί την έκανε πέρα από τον Παράδεισο μαζί μέ τόν άλλο απατηθέντα...),ταϊζοντάς το μέ μπαγιάτικη τροφή.Καί κατά πώς λέει και ο Κίπλινγκ στούς "Θαλασσόλυκους",δέν πρέπει να θυμώνουμε μέ τά πράγματα (δηλαδή να τά αποκαλούμε χαζομαραφέτια).Δικό μας είναι τό λάθος όταν δέν μπορούμε να τά κυβερνήσουμε

8.Ωραίο τό σύστημα μέ τά χαρτάκια στό Parking,αλλά άν το εφαρμόζαμε εδώ στην Ελλάδα,δέν θα μπορούσε ο γνωστός αοιδός κύριος Αντύπας νά τραγουδά "πού έχω παρκάρει δέν θυμάμαι"....

9.Καί η γαριδομπαχατέλα καλή φαίνεται.Γιά τά 70 ευρώ που δώσατε,δηλαδή.Εδώ θά τήν βρίσκατε πάνω από 120....

 

[vassdel]

. . . πριν 15 περιπου χρονια που ειχα παει ειχα τρελλαθει με τα εκθεματα,φανταζομαι τωρα τι θα γινεται.
http://www.verkehrshaus.ch/index.cfm?dom=4

Όντως, υπάρχει ακόμα το Museum of Transport στη Λουκέρνη και είδα από διαφημιστικό flyer που έπεσε στα χέρια μου ότι έχει απίστευτα εκθέματα. Είδα φωτογραφίες παιδιών σε βαγόνια τρένων και άλλα πολλά. Αν θυμάμαι καλά, στο ίδιο φυλλάδιο μιλούσε για πτήσεις με trike και με αερόστατο. Δυστυχώς, τεμπέλιασα και δεν πήγα, αλλά στο επόμενο ταξίδι μου δεν το χάνω.

1.Εκ τής φωτογραφίας τού εξομοιωτού τού Super Puma,διαπίστωσα οτι ούτος συνεπλήρωσε 10 έτη υπάρξεως.Τού εύχομαι ολοψύχως (καί όχι όλο ψύχος) νά τά εκατοστήση.

Δύσκολο, πολύ δύσκολο. Τον Δεκέμβριο του τρέχοντος, ο εξομοιωτής αναστέλλει την λειτουργία του για τουλάχιστον 2 χρόνια, και η καμπίνα του θα αντικατασταθεί: Οι Ελβετοί αγόρασαν νέα ελικόπτερα με glass cockpit και αντικαθιστούν την εσωτερική καμπίνα του simulator. Για τις ανάγκες εκπαίδευσης των πληρωμάτων τους που πετάνε ακόμα τον παλιό τύπο ελικοπτέρου, σκέφτονται τις λύσεις της Γαλλίας (Μασσαλία στην Helisim - συνεργάτιδα(θυγατρική της Eurocopter) και της Νορβηγίας (Stavanger, της Helikopter Service, θυγατρική/ιδιοκτησία της CHC - Canadian Helicopter Corporation). Κάτι αντίστοιχο θα κάνουμε και εμείς μόλις λήξει η σύμβασή μας με τους Ελβετούς και πολύ φοβάμαι πως θα μας ξαναστείλουν στην Γαλλία :?

 

[fotis]

Νιώθω ζήλια και θυμό διαβάζοντας για τα όσα έφαγες.
Νιώθω σαν το παιδάκι που του πήραν το παιχνίδι από τα χέρια και το βάζουν για τον μεσημεριανό ύπνο.
Είχα ταξιδέψει Αθήνα-Ζυρίχη-Βαρκελώνη (μετ' επιστροφής) και ακόμα θυμάμαι την πείνα που πέρασα.
Ευτυχώς την κατάσταση την είχε σώσει η σύζυγος που μου πρόσφερε και το δικό της κρύο σνακ για να μη χαλάσει τη γραμμή της.
55 κιλά όλα κι όλα φοβάται μη χαλάσει τη γραμμή της, τι να πούμε κι εμείς οι αδύνατοι...
Η μεσαία στη φωτογραφία του πληρώματος νομίζω πως μου θυμίζει κάποια που είχα δει σε μεταμεσονύκτια ταινία του Filmnet. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος. Ίσως την είχα δει στην εκπομπή Tutti Frutti του δορυφορικού RTL.

 

[OA701]

Η μεσαία στη φωτογραφία του πληρώματος νομίζω πως μου θυμίζει κάποια που είχα δει σε μεταμεσονύκτια ταινία του Filmnet. Μπορεί όμως να κάνω και λάθος. Ίσως την είχα δει στην εκπομπή Tutti Frutti του δορυφορικού RTL.

Εγώ πάλι,βλέποντας τες, αναρωτιέμαι μήπως ο Βασίλης "ξεχάστηκε" και πέταξε με την "στολή εργασίας" και έμειναν λίγο οι κοπελιές ...

 

[Hastaroth]

Η αλήθεια είναι,πως γιά τά γαστρονομικά τής Swiss (χωρίς το -air) βλέπω αντι-φατικές πληροφορίες.

Συνεργάτης τής εταιρείας μας,τόν οποίον είχαμε στείλει στην Ελβετία γιά κάποια ενημέρωση,επέστρεψε εξωργισμένος διότι αναγκάστηκε να πληρώση έξτρα στο αεροπλάνο γιά κάτι μερίδες που ούτε γιά δείγματα στό Χημείο τού Κράτους δέν επαρκούν.

Από την άλλη,οι φωτογραφίες τού Βασίλη αποκαλύπτουν μιά ικανοποιητική σέ σύνθεση και ποσότητα διατροφή (ειδικά τά greenpeace ζυμαρικά).

Φαϊ or not φαϊ;Ιδού η απορία,που θά'λεγε κι'ό Αμλετ.

Πάντως εγώ,μέ την αείμνηστη Swissair δέν είχα κανένα πρόβλημα.Μάλιστα ήταν τόσο πολύ καί τόσο καλό το φαϊ (η μασαμπούκα,που έγραψε κάποιος σέ άλλο post) ώστε τό τελείωσα λίγο πρίν μάς ανακοινώσουν ότι άρχιζε η κάθοδος.

Καί το σπουδαιότερο,δέν το είχα πληρώσει έξτρα.

(Ετι σπουδαιότερο ήταν οτι κράτησα ώς ενθύμιο τό κουταλάκι τού γλυκού-πρέπει να βρίσκεται ακόμα σέ κάποιο συρτάρι στην κουζίνα μου).